Tag: βενεζουέλα

Μπλοκ του Καράκας

Δευτέρα 18 Μάρτη. Όσοι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις αμερικανικές απειλές, πρόβλεψαν εδώ και καιρό ένα (πετυχημένο) πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να κοιτάξουν καλύτερα τα αναλυτικά τους εργαλεία. Μόνο μια βδομάδα πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από τότε που η μαριονέτα αυτοανακηρύχτηκε “μεταβατικός πρόεδρος” της βενεζουέλα, κι ενώ η αναγνώρισή του από κάθε πρόθυμο κοντεύει να ξεχαστεί, η ανατροπή του Μαδούρο και τους καθεστώτος του στοιχειώνει τους σχεδιαστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (κάτι Bolton, κάτι Abrams, κάτι Pompeo – επί τη ευκαιρία, εξοχότατε π.ε.τ. μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα μεθαύριο, ε; Κι όχι εξυπνάδες για «ολιγαρκή αφθονία» όταν έρθει η κουβέντα για τα κοινά ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα, ε; Μην σε πιάσουν κώτσο!!!) – αφού δεν τους βγαίνει. Ούτε με black out…

Όπως συμβαίνει με κάθε αποτυχία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο με διαδοχικές αποτυχίες, εκ των υστέρων μαθαίνονται εκείνα που πριν έπρεπε να μείνουν κρυφά. Η 23η Φλεβάρη, και το σχέδιο «μπροστά η ανθρωπιστική βοήθεια και πίσω οι μισθοφόροι» (ή, ίσως, με ανάποδη σειρά) ήταν στ’ αλήθεια ένα μεγάλο κόλπο, κάτι σαν «ύστατη προσπάθεια»: εκείνη την ημέρα η μαριονέτα «μεταβατικός πρόεδρος» συμπλήρωνε τον ένα μήνα που το σύνταγμα έδινε περιθώριο (όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν κανονικό μεταβατικό πρόεδρο!) να προκηρύξει εκλογές. Απ’ την επόμενη, άνευ προκήρυξης εκλογών, ούτε μεταβατικός ούτε πρόεδρος… (Τα γράψαμε).

Και ξαφνικά μαθαίνουμε την αμερικανική ερμηνεία του συντάγματος της βενεζουέλα. Όχι λένε οι ύαινες στην Ουάσιγκτον, αυτός ο μήνας δεν μετράει, γιατί υπήρχε πρόεδρος: ο Μαδούρο. Ο μήνας θα αρχίσει να μετράει όταν ανατραπεί ο Μαδούρο – όταν ξεμείνει, δηλαδή, το Καράκας από πρόεδρο (!!!). Ναι, αλλά τότε σαν τι «μεταβατικός» αναγνωρίστηκε ο μαριονέτας; Φτηνά παπατσιλίκια (“εδώ ο μεταβατικός, εκεί ο μεταβατικός, πού είναι ο μεταβατικός;”) που θα προκαλούσαν χοντρό καυγά ακόμα και γωνία Αθηνάς και Ομόνοια στα late ‘70s!…

Οι λατινοαμερικάνοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (κάτι κολομβίες, βραζιλίες κλπ) θεωρούν πλέον τον Guaido απατεώνα: έταζε διάφορα με σιγουριά εν όψει της 23ης Φλεβάρη, και αποδείχθηκαν παραμύθια. Αλλά και στο εσωτερικό της βενεζουέλας οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν καλύτερη γνώμη για πάρτη του. Μπορεί να θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μαδούρο, αλλά έχουν γίνει τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, που τώρα αρκετοί αντιπολιτευόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο Guaido απλά τα παίρνει απ’ την Ουάσιγκτον και πουλάει δημόσιες σχέσεις.

Οι πάντες, απ’ τις αμερικανικές ύαινες ως την δεξιά αντιπολιτευτική βάση στη βενεζουέλα ποντάρουν σ’ ένα και μόνο ένα πράγμα: τον στρατό. Ποιος Guaido και ποιος ξε-Guaido; Η μόνη ελπίδα τους είναι ένα κανονικό εσωτερικό πραξικόπημα. Κι ενώ θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι αυτός ο στρατός, αν ανατρέψει τον Μαδούρο, θα το κάνει για να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον· κι όχι για να επαναφέρει το καθεστώς στον original «τσαβισμό»! Γιατί – αυτό, φυσικά, δεν λέγεται – το καθεστώς Μαδούρο δεν έχει μόνο σαν αντιπολίτευση δεξιοκαραγκιόζηδες τύπου Guaido. Έχει αντιπολίτευση και απ’ τα αριστέρα (δικαιολογημένα), ακόμα και μέσα στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα.

Λένε ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογο του συγκλητικό – φυσικά ποτέ το άλογο δεν πήρε την θέση του στη ρωμαϊκή σύγκλητο… Στην Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αφού η ανακήρυξη του αλόγου τους σε (μεταβατικό) «πρόεδρο» δεν έπιασε – και δεν έχουν πρόχειρο άλλο σχέδιο. (Κάτι μηχανεύτηκαν να ανακηρύξει ο Guaido, καθισμένος πάνω σε όπλα μισθοφόρων, μια συνοριακή επαρχία σαν «ελεύθερη βενεζουέλα» – για να αρχίσει ο τζερτζελές. Σε στυλ συρίας… Ως τώρα όμως προκύπτει ότι κολομβία και βραζιλία ναι μεν σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αλλά δεν θέλουν να κάνουν εισαγωγή πολέμου…)

Θα το διαπραγματεύονταν άραγε οι αμερικάνοι «προστάτες της δημοκρατίας» (εκτός αν όχι!) με τους «αρμόδιους (you know who…) να κάνουν τράμπα τις κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ με μια μεγαλύτερη άνεση στην «πίσω αυλή» τους; Μπαααα… Στο σημείο που βρίσκονται επιμένουν ότι κρατάνε 5 άσσους στα 4 χαρτιά τους – επειδή έχουν ακουμπήσει το εξάσφαιρο πάνω στην τσόχα.

Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν στην «πολυπολική πόκα» του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κυκλοφορούν καμμιά 20αριά άσσοι… Πέντε; Πέντε μόνο; Πέντε ίσον τίποτα…

(φωτογραφία: Λοιπόν, που είχαμε μείνει;)

Ασύμμετρος πόλεμος

Τετάρτη 13 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός, το 2004 και το 2005, καθηλώθηκε στην κατοχή του ιράκ και δεν κατάφερε (η ηγεσία του…) να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που ήταν η επίθεση κατά του ιράν, η τότε διοίκηση Μπους του Β αντιμετώπισε αυτήν την αποτυχία με τον “επαγγελματισμό” εκείνων που ακόμα κι αν δεν έχουν πρέπει να βρουν ένα δεύτερο σχέδιο. Το ζητούμενο των νεοσυντηρητικών, σύμφωνα με μεταγενέστερο δημοσίευμα, ήταν “η απαραίτητη τακτική εναλλακτική κίνηση, απ’ την στιγμή που ο πόλεμος στο ιράκ σαμποτάρισε την δυνατότητα έναρξης μιας ακόμα εισβολής”. Απ’ την αναζήτηση αυτής της εναλλακτικής γεννήθηκε στο σχέδιο «Nitro Zeus». Αφορούσε το ιράν.

Ήταν ένα μυστικό σχέδιο, που θα έμενε τέτοιο αν η διοίκηση Ομπάμα δεν προχωρούσε στην συμφωνία 5+1 για τα πυρηνικά της Τεχεράνης. Η συμφωνία εκείνη υπογράφτηκε το 2015. Το 2016 (επί Obama, που πάντως ήταν γνώστης του σχεδίου…) οι καθεστωτικοί new york times (κάποιοι, δηλαδή, μέσω αυτών) παρουσίασαν σε αδρές γραμμές το «Nitro Zeus». Ήταν ένα σχέδιο σαμποτάζ στην επικράτεια της Τεχεράνης: σε συστήματα αεράμυνας, σε συστήματα επικοινωνιών και (το τονίζουμε) σε κομβικά σημεία των δικτύων ηλεκτροδότησης. Στο μεγαλύτερο μέρος της αυτή η επίθεση (που ονομάστηκε «κυβερνοεπίθεση») θα γινόταν από μακρυά, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν «αμερικανικά αποτυπώματα». Σκοπός: Η αποσταθεροποίηση μεγάλης διάρκειας, που θα δυσκόλευε δραματικά των ζωή των υπηκόων, και θα τους οδηγούσε είτε σε μαζική αντίθεση στο καθεστώς είτε σε καταστάσεις «δημιουργικής κοινωνικής καταστροφής». Ας πούμε σε καταστάσεις κανιβαλισμού.

Η επίθεση σε πολιτικές (όχι σε στρατιωτικές) υποδομές βρίσκεται εδώ και χρόνια στα manual των «πενταγώνων» του πλανήτη…. Σε ανοικτή στρατιωτική σύγκρουση το πράγμα είναι απλό: βομβαρδισμοί. Οι ηλεκτρομαγνητικές βόμβες θεωρούνται ένα απ’ τα «απόλυτα όπλα»: δεν σκοτώνουν κανέναν άμεσα, καταστρέφουν όμως τόσο ριζικά τα ηλεκτρικά (άρα και τα ψηφιακά) δίκτυα, ώστε οποιαδήποτε πρωτοκοσμική κοινωνία επιστρέφει απότομα σε συνθήκες 19ου αιώνα…

Αν, όμως, το πράγμα πρέπει να παραμείνει ασαφές, ώστε να μην είναι εύκολο (ή να είναι αδύνατο) να εντοπιστεί καθαρά ο επιτιθέμενος, υπάρχουν διάφορες τεχνικές δυσκολίες, που δεν τις ξέρουμε συγκεκριμένα αλλά μπορούμε να τις φανταστούμε. Η διαμόρφωση του σχεδίου “Nitro Zeus” (λέγεται ότι) απασχόλησε χιλιάδες αμερικάνους ειδικούς, σε διάφορους τομείς, και κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Δεν πρέπει να τα πάρουμε αυτά τοις μετρητοίς: είναι γνωστή η αμερικανική (και όχι μόνο…) ροπή τέτοιων μηχανισμών προς τις προσόδους και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο είναι εύλογο το να υπήρξε κάποιου είδους “παναστρατιά” ειδικών: το να κρύψεις τα ίχνη ενός φόνου μπορεί να είναι δυσκολότερο απ’ τον φόνο τον ίδιο.

Αν το θυμίζουμε τώρα αυτό το σχέδιο είναι επειδή στις ηπα διάφοροι “αιρετικοί” υποστηρίζουν ότι οι ζημιές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της βενεζουέλας είναι εφαρμογή προσαρμοσμένων κεφαλαίων του «Nitro Zeus» – ή κάποιου παρόμοιου σχεδίου.

Λογικό ακούγεται. Ωστόσο αν ένα αμερικανικό σχέδιο τέτοιου τύπου γίνεται γνωστό το 2016· κι αν όσα κράτη βρίσκονται εν δυνάμει στο στόχαστρο τέτοιων σχεδιασμών θα έπρεπε να έχουν το νου τους από πολύ νωρίτερα (μιας και ο ρόλος των δικτύων ηλεκτρισμού και επικοινωνιών θεωρείται στρατηγικός εδώ και μισό αιώνα…), το να δείξει κανείς την ιμπεριαλιστική μοχθηρότητα είναι το μισό μέρος της ιστορίας. Το άλλο μισό αφορά την προετοιμασία (και τα μέτρα) αντίκρουσης μιας τέτοιας επίθεσης, οποτεδήποτε συμβεί. Αυτό αφορά τους (όποιους) αμυνόμενους.

Από τότε που μάθαμε πέντε πράγματα απ’ την ιστορία των βιετκόγκ, έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο πνεύμα και την εφευρετικότητα των αμυνόμενων – απέναντι σε ανοικτές ή κουκουλωμένες επιθέσεις «υπέρτερων δυνάμεων». Σε οποιαδήποτε κλίμακα· ακόμα και στις urban διαδηλώσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση: η μόνιμη και εναργής ετοιμότητα. Η δύναμη των αδυνάτων περιλαμβάνει κι αυτό: την δημιουργικά αποτελεσματική “ανορθοδοξία” που προκύπτει απ’ την διαρκή ετοιμότητά τους.

Ναι, οι «κακοί» αυτού του καπιταλιστικού κόσμου είναι πολύ κακοί! Όμως αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κοιμούνται ποτέ οι «καλοί» (όπως κι αν του ορίζει ο οποιοσδήποτε). Η θέση του ξαφνιασμένου θύματος δεν είναι τιμητική για κανέναν στις διακρατικές αντιπαλότητες… 

Δεν είναι καθόλου τιμητική ούτε στον ταξικό ανταγωνισμό!!! (Το ξέρουμε ότι αυτή μας η θέση δεν αρέσει, ωστόσο αυτήν ακριβώς υπηρετούμε…)

Μίνι απολογισμός

Τρίτη 12 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον απαιτεί απ’ το Βερολίνο (και το Παρίσι) να φύγουν απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, απειλώντας με κυρώσεις.. Η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2… Η Ουάσιγκτον σκοπεύει να απαιτήσει απ’ το Βερολίνο (και το Τόκιο, και άλλους «συμμάχους») να πληρώνουν τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων συν ένα 50% «καπέλο» για το προνόμιο να υπάρχει us army στις επικράτειές τους… Η Ουάσιγκτον απειλεί το Βερολίνο (και το Λονδίνο και όποιον άλλον τολμήσει) με τιμωρίες αν κλείσουν δουλειές με την κινεζική Huawei… Απειλεί με δασμούς τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον ανακηρύσσει «πρωτεύουσα του ισραήλ» την Ιερουσαλήμ / al Quds… Σταματάει την χρηματοδότηση των προγραμμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας των παλαιστίνιων, και διώχνει τις δομές πολιτικής εκπροσώπησης της «παλαιστινιακής αρχής» απ’ τις ηπα… Ετοιμάζει «σχέδιο ειρήνης» που θα νομιμοποιεί την ισραηλινή κατοχή… Στηρίζει τον τοξικό, τον οποίο ακόμα και ακροδεξιοί ψοφιοκουναβικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν πλέον «εντελώς γκάγκστερ»…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί το Πεκίνο με ολοκληρωτικό πόλεμο δασμών… Ενώ ρίχνει τιμωρίες («κυρώσεις») επειδή η κίνα αγοράζει ρωσικά όπλα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί την Άγκυρα με «κυρώσεις» επειδή αγοράζει ρωσικά όπλα… Απειλεί το Καράκας με «όλες τις options on the table»… Απειλεί την Αβάνα και την Μανάγκουα ότι «θα είναι οι επόμενες»…

Και φυσικά: η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, και απειλεί για ακόμα περισσότερες…

Δεν είναι πολλά μαζεμένα για να δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός και οποιαδήποτε αδιαφορία; Μην το ξεχνάτε: πρόκειται για μακράν τον νο 1 σύμμαχο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου…

(Το ξέραμε. Αλλά οι καθεστωτικοί new york times το δημοσιοποίησαν προχτές, με στοιχεία: ο θρυλικός «εμπρησμός της ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, έγινε απ’ τους οπαδούς του Guaido. Κατά λάθος είναι αλήθεια, καθώς οι μολότοφ που έριχναν απ’ το έδαφος της κολομβίας προς την αστυνομία της βενεζουέλας απέναντι, έπεσαν σε φορτηγό… Χρειάζονται εκπαίδευση ακόμα… Οι ψοφιοκουναβικοί που εν χορώ ανέμισαν αυτό το περιστατικό για να καταγγείλουν – έως και στον οηε – την βαρβαρότητα του Μαδούρο έγιναν ρόμπα· αλλά δεν ιδρώνουν τ’ αυτιά τους.

Τώρα πρέπει να μαθευτεί αν το black out στη βενεζουέλα είναι σαμποτάζ (όπως καταγγέλει το καθεστώς Μαδούρο) ή βλάβη λόγω κακής συντήρησης. Ο Guaido πήρε πάντως νέες εντολές: να επιδιώξει κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», για να πάνε στο Καράκας όχι ηλεκτρολόγοι αλλά … ανθρωπιστική βοήθεια… Αλλιώς θα πάει στα σκουπίδια – ποιός όμως;)

(φωτογραφία: Κέφια, ε;)

Λεπτομέρειες

Κυριακή 10 Μάρτη. Να κάτι για να μαθαίνουμε. Η μαριονέτα Guaido αυτοχρίστηκε στις 23 του περασμένου Γενάρη όχι «πρόεδρος», αλλά «μεταβατικός πρόεδρος». Φαίνεται ότι τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον ανέθεσαν στους δικηγόρους τους να διαβάσουν το σύνταγμα της βενεζουέλας, για να παραστήσει η μαριονέτα τους τον «υπηρέτη του νόμου» – εναντίον του απάνθρωπου Μαδούρο, κλπ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το σύνταγμα της βενεζουέλας ένας μεταβατικός πρόεδρος έχει ένα μήνα στη διάθεσή του, για να προκηρύξει εκλογές… Αυτό δίνει μια εξήγηση στην πρεμούρα της Ουάσιγκτον, που έβλεπε καθημερινά ότι «σε λίγη ώρα ο Μαδούρο θα πέσει». Ή, καλύτερα (χωρίς να το λέει) ότι θα ξεκινήσει κάτι σαν εμφύλιος πόλεμος, έτσι ώστε ο μεταβατικός να μπορέσει να αναβάλει την προκήρυξη των εκλογών…

Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Ο μήνας τέλειωσε στις 23 Φλεβάρη (με το φιάσκο της «ανθρωπιστικής εφόδου»), και ο Guaido ούτε που διανοήθηκε να πει κουβέντα για εκλογές. Συνεπώς, απ’ τις 24 Φλεβάρη και μετά, ούτε μεταβατικός είναι, ούτε πρόεδρος· σύμφωνα με το σύνταγμα πάντα…

Οπότε τι είναι πια αυτός ο Guaido; Που ξέπεσε; Σε «επίτιμο»; Σε «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «ένας απ’ τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης»; Σε «πρώην»; Σε καρνάβαλο; Κι όλοι όσοι τον «αναγνώρισαν» τι είναι;

(φωτογραφίες: Αυτοί είναι υποστηρικτές του Guaido, αλλά πρέπει να είναι παλιάνθρωποι. Δείτε τι λέει ένας από δαύτους, στη χθεσινή συγκέντρωση: ότι εκτός απ’ τις ηπα, την «ομάδα της Λίμα», την κολομβία και την βραζιλία τους βοηθάει και το ισραήλ… Κάνει τέτοια πράγματα το Τελ Αβίβ στην άλλη άκρη του κόσμου;)

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 1;

Σάββατο 9 Μάρτη. Καθώς γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για την “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια στη βενεζουέλα” μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες της δεν έχουν χάσει μόνο “τον αιφνιδιασμό”. Έχουν χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια…

Η “επιχειρήση ανθρωπιστική βοήθεια” (στις 23 του περασμένου Φλεβάρη) είχε – σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται μετά την αποτυχία τους – δύο εναλλακτικές. Στην πρώτη, ο Guaido, θα ξεκινούσε απ’ το Καράκας επικεφαλής ενός τεράστιου κονβόι από φορτηγά και λεωφορεία φορτωμένα με πλήθος «πεινασμένων» για ενεργειακά μπισκότα, για να πάει στα σύνορα βενεζουέλας– κολομβίας, και να εκβιάσει την είσοδο (απ’ την άλλη μεριά των συνόρων) της «ανθρωπιστικής βοήθειας». Ο κύριος στόχος ήταν να γίνουν «σκληρές μάχες του πλήθους με την αστυνομία και τον στρατό του απάνθρωπου Μαδούρο που καταδικάζει τον λαό του σε πείνα», έτσι ώστε να δημιουργηθεί διαγαλαξιακό «ανθρωπιστικό κίνητρο» για κάποιου είδους «διεθνή στρατιωτική αντιμετώπιση της πείνας στη βενεζουέλα»… Η εναλλακτική αυτή απέτυχε όταν τα τσιράκια του Guaido διαπίστωσαν ότι εκτός από μερικές συμμορίες κανένας άλλος στη βενεζουέλα δεν ενδιαφερόταν να παίξει πόλεμο στα σύνορα και να γίνει κρέας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς… Συνεπώς η «πορεία των πεινασμένων» εγκαταλείφθηκε…

Η δεύτερη εναλλακτική ήταν αυτή που μπήκε, τελικά, σε κίνηση… Ο Guaido έφυγε απ’ τη βενεζουέλα, και θα έμπαινε επικεφαλής του κομβόι της «ανθρωπιστικής βοήθειας» απ’ την μεριά της κολομβίας. Πολύ μεγάλα πλήθη μεταναστών απ’ τη βενεζουέλα (που, κανονικά, θα έπρεπε να μαζέψει η συναυλία του Branson…) θα «πλαισίωναν» το ανθρωπιστικό κομβόι. Καθώς η στρατοαστυνομία του Μαδούρο θα επιχειρούσε να εμποδίσει την είσοδο στο έδαφος της βενεζουέλα, θα εμφανίζονταν απ’ την μεριά των ανθρωπιστών 200 μισθοφόροι πάνοπλοι, με στολές του βενεζουελάνικου στρατού, λιποτάκτες υποτίθεται, και θα άρχιζε κανονική μάχη. Με σκοπό είτε να «νικηθεί» ο στρατός της βενεζουέλας και να περάσουν τα φορτηγά· είτε, στη χειρότερη περίπτωση, να γίνει ξανά διεθνώς σαφές ότι χωρίς διεθνή στρατιωτική επέμβαση ο λαός (της βενεζουέλα) θα πεθάνει από ασιτία…

Και αυτή η εναλλακτική κατέρρευσε! Γιατί; Κατ’ αρχήν απέτυχε η προσπάθεια δημιουργίας «ανθρώπινης ασπίδας» μέσω της συναυλίας. Αντί για 200 με 250 χιλιάδες που ήταν ο στόχος στη συναυλία μαζεύτηκαν βαριά βαριά 15 με 18 χιλιάδες… Όταν το άλλο πρωί ξεκίνησαν τα 2 πρώτα φορτηγά για να πλησιάσουν τα σύνορα (την γνωστή γέφυρα) τους ακολούθησαν μερικές μόνο εκατοντάδες για «ανθρώπινη ασπίδα», πιθανόν πληρωμένοι. Όταν είδαν την κατάντια τους τα πήραν στο κρανίο, και έβαλαν φωτιά μόνοι τους σε ένα απ’ τα φορτηγά…

Ύστερα, το σχέδιο με τους 200 μισθοφόρους που θα το έπαιζαν «αγανακτισμένοι βενεζουελάνοι φαντάροι» εμποδίστηκε απ’ το κολομβιανό κράτος. Υποτίθεται ότι δεν ήξερε τίποτα και το έμαθε την τελευταία στιγμή. Η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πολύ πιθανότερο ότι οι υπηρεσίες της Μπογκοτά ήξεραν· αλλά χωρίς 200.000 «αγανακτισμένους πολίτες» το πράγμα θα φαινόταν ξεκάθαρα σαν στρατιωτική εισβολή απ’ την μεριά της κολομβίας. Και η Μπογκοτά δεν ήταν διατεθειμένη να εκτεθεί τόσο πολύ.

Το καθεστωτικό διεθνές πρακτορείο ειδήσεων bloomberg έγραψε επί όλων αυτών:

… Οι αμερικάνοι αξιωματούχοι που χειρίζονται την περίπτωση της βενεζουέλα – ο Rubio, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton και ο ειδικός χειριστής της υπόθεσης Elliot Abrams – συνεχίζουν δημόσια να τρίζουν τα δόντια, αυξάνοντας την οικονομική και διπλωματική πίεση, και τιτιβίζοντας καθημερινά για την βέβαιη πτώση του Μαδούρο.

Ωστόσο, πίσω απ’ τις κουρτίνες, υπάρχει ανησυχία και αποθάρρυνση…

Όταν ο Guaido ήταν στην κολομβία, ο πρόεδρός Ivan Duque του εξέφρασε την απογοήτευσή του. Αυτόπτες μάρτυρες της συνάντησης λένε ότι ο Duque παραπομέθηκε για την αποτυχία της υπόσχεσης του Guaido να φέρει δεκάδες χιλιάδες βενεζουελάνους ως τα σύνορα για να πάρουν την ανθρωπιστική βοήθεια…

Έχει αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο σαφές (αλλά προφανώς όχι παραδεκτό ανοικτά…) ότι ο Guaido είναι ψόφιο άλογο. Στην τουρνέ που έκανε στα «φιλικά» κράτη της λατινικής αμερικής μετά την αποτυχία της «επιχείρησης ανθρωπιστική βοήθεια» συνοδευόταν «στενά» απ’ την Kimberly Breier, αμερικάνα υφυπουργό εξωτερικών για τις υποθέσεις του δυτικού ημισφαιρίου. Δεν είναι το καλύτερο για έναν «λαοπρόβλητο ηγέτη» να μην του έχει κανείς εμπιστοσύνη και να πηγαίνει παντού με την «μαμά» του, έτσι δεν είναι;

Αλλά του άρεσε η βόλτα. Μετά τη λατινική Αμερική ήθελε να κάνει τουρνέ στην ευρώπη – πότε θα ξαναζήσει τέτοια μεγαλεία, να τον υποδέχονται, να τον ταΐζουν και να τον κοιμίζουν σαν πρόεδρο; Αλλά η Ουάσιγκτον, μέσω Breier, του τράβηξε τ’ αυτιά. Αφού απέτυχε η από μέσα και η απ’ έξω έφοδος του “σωτήρα”, το να κόβει βόλτες στον πλανήτη θα υπονομεύσει σοβαρά το κύρος του εντός βενεζουέλας – του είπαν. Τσακίσου γύρνα πίσω, μπας και σε δέσουν και δούμε προκοπή ήταν η διαταγή. Υπάκουσε· τι άλλο να κάνει; Αλλά και πάλι δεν υπήρξε προκοπή. Το καθεστώς Μαδούρο έκανε ότι δεν τον είδε – είδε όμως το γερμανό πρεσβευτή που πήγε να τον υποδεχθεί στο αεροδρόμιο. Και τον απέλασε…

Κάπως «ξέφυγε» η απογοήτευση των επίδοξων πραξικοπηματιών στην Ουάσιγκτον: στην επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού υπ.εξ. (φωτογραφία επάνω) o Guaido αναφέρθηκε τουλάχιστον δυο φορές σαν «αυτοανακηρυγμένος» πρόεδρος… για κάποιες ώρες, μέχρι να διορθωθεί το «λάθος»…. Πότε πότε, σε αναρτήσεις της «voice of america», αναφέρεται σαν «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»…

Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι!!

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 2;

Σάββατο 9 Μάρτη. Η καινούργια αποστολή που ανέλαβε ο Guaido, αφού το καθεστώς Μαδούρο τον αγνόησε κατά την επιστροφή του στο Καράκας και δεν τον έκανε «ήρωα», είναι να οργανώσει μεγάλες απεργίες στη βενεζουέλα, για να εξασθενίσει το καθεστώς (και «εργατιστές» τα ιμπεριαλιστικά κουνάβια!). Με φιλότιμη προσπάθεια το επιτελείο του Guaido μάζεψε καμιά κατοστάρα συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα την περασμένη Τρίτη (είμαστε σίγουροι: οι περισσότεροι ήταν κατάσκοποι του Μαδούρο…) – και καμμιά 500αριά εργάτες όλους όλους. Οι συνδικαλιστές του είπαν ότι τα περί «γενικής απεργίας» είναι πολύ φιλόδοξα και ανεφάρμοστα. Και ότι πρέπει να γίνει συστηματική και αργόσυρτη δουλειά, για να πεισθεί κόσμος να συμμετέχει σε μικρές απεργίες – κατά του Μαδούρο… Σιγά σιγά ψηλέ, μην βιάζεσαι…

Πάει κι αυτό….

Προκύπτει πως είναι βάσιμη η υπόθεση εργασίας που είχαμε κάνει από εδώ προς τα τέλη του Γενάρη. Ό,τι, δηλαδή, η Ουάσιγκτον ξεκίνησε λαχανιασμένη (πιο σωστά: χεσμένη!) να ρίξει τον Μαδούρο εδώ και τώρα, χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, μετά την προσγείωση των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στο Καράκας στις 10 Δεκέμβρη του 2018. Άρον άρον έσπρωξε στις 23 Γενάρη έναν τύπο σχεδόν άγνωστο ακόμα και εντός βενεζουέλας, για τον οποίο ούτε καν η αντιΜαδούρο αντιπολίτευση δεν συμφωνούσε, να αυτοανακηρυχτεί «πρόεδρος». Επιστράτευσε παλιά γνωστά καθάρματα (τον Abrams π.χ.) μπας και κατεβάσουν καμιά καλή ιδέα. Διακήρυξε (και συνεχίζει) ότι η πτώση Μαδούρο είναι ζήτημα ημερών αν όχι ωρών. Και πατάει σε μπανανόφλουδες την μία μετά την άλλη, μόνο και μόνο επειδή το καθεστώς Μαδούρο έχει την αναγκαία διεθνή υποστηρίξη (το «μπλοκ του Καράκας»…) ώστε να αντιμετωπίζει ψύχραιμα και αφ’ υψηλού την φάρσα της ανατροπής του.

Και καλά η Ουάσιγκτον· η παρακμή της αρχίζει και γίνεται ανέκδοτο. Υπάρχουν όμως και μια σειρά ακόμα πολιτικές βιτρίνες πρωτοκοσμικών κρατών, που έτρεξαν να «αναγνωρίσουν» την μαριονέτα της Ουάσιγκτον σαν «πρόεδρο», μήπως και χάσουν στην μοιρασιά της προσδοκώμενης λείας: αυστρία, αγγλία, τσεχία, δανία, εσθονία, γαλλία, γερμανία, πολωνία, πορτογαλία, σουηδία, ισπανία…. Φυσικά (είπαν) ότι θα προτιμούσαν έναν «εσωτερικό διάλογο» στη βενεζουέλα, και όχι εξωτερική στρατιωτική επέμβαση… Αλλά όταν σου πετάνε ένα κόκκαλο (τον Guaido) και τρέχεις να το μαζέψεις κουνώντας την ουρά σου, μόνο για σκύλος κάνεις.

Μήπως οι πρωτοκοσμικοί φόβοι για την παγκόσμια επέκταση του Πεκίνου και των συμμάχων του ξεπερνούν κατά πολύ τις επίσημες δηλώσεις τους; Μήπως τους ξεφεύγουν αυτοί οι φόβοι ανεξέλεγκτα ώρες ώρες, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτεται πιο καθαρά το γεγονός ότι έχουν αιφνιδιαστεί απ’ την ταχύτητα της κινεζικής οικονομικής επέκτασης;

(φωτογραφία: ο Guaido έτοιμος να σηκώσει την κόκκινη σημαία της εργατικής επανάστασης στη βενεζουέλα, την περασμένη Τρίτη… Τα κοντινά πλάνα βοηθούν …για να μην φανεί η ανετοιμότητα (ή μήπως η προδοσία;) της εργατικής τάξης στη βενεζουέλα…)

Καραγκιόζηδες (με πυρηνικά)…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Με τούτα και με τ’ άλλα οι νεώτερες γενιές θα διαφθαρούν! Θα νομίζουν ότι πραξικόπημα είναι … δηλώσεις και τιτιβίσματα…

Η Ουάσιγκτον λογάριαζε (και προσπάθησε να το μεθοδεύσει) σε μακελειό στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, μέσα σε κούτες από φρυγανιές, γάλατα και ενεργειακά μπισκότα. Απέτυχε. Ο Guaido την είχε κάνει στην κολομβία εν όψει του «μακελειού» για να το παίξει μετά «εξόριστος ματωβαμένος πρόεδρος» (που χρειάζεται στρατό για να εισβάλει / επιστρέψει στο Καράκας). Απέτυχε κι αυτός.

Να μείνει εκτός βενεζουέλας σαν «αυτοεξόριστος πρόεδρος», μετά από εκείνη την αποτυχία, θα σήμαινε απλά την εξαφάνισή του. Τα αφεντικά του του υπέδειξαν να γυρίσει πίσω, και να γίνει «θύμα της δικτατορίας Μαδούρο» (αφού υπήρχε δικαστική απαγόρευση εξόδου του απ’ τη βενεζουέλα). Ήταν μια ακόμα ελπίδα του ψοφιοκουναβιστάν: ότι ο Guaido θα συλληφθεί και θα γίνει «ήρωας». Απέτυχαν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και η μαριονέτα του.

Όλα αυτά είναι κωμικά για μια παρακμιακή υπερδύναμη που άλλοτε, όταν ήταν στα πάνω της, οργάνωνε ή/και στήριζε τα πραξικοπήματα (στη λατινική αμερική σίγουρα) με σφαγές και κάθε είδους βαρβαρότητα, σα να ήταν βόλτα στην εξοχή. Τώρα; Τώρα περιμένει να κάνει κάποιο «λάθος» το καθεστώς Μαδούρο, για να έχει να φωνάζει…

Τώρα, λοιπόν, που ο Guaido έχει ελευθερία κινήσεων (και για όσο την έχει…), τι παριστάνει μέσα στη βενεζουέλα; Στην καλύτερη των περιπτώσεων τον «επικεφαλής της αντιπολίτευσης» – τίποτα παραπάνω. Ας το επαναλάβουμε: μετά την 23 Γενάρη που αυτοστέφτηκε βασιλιάς, και μετά την post modern «αναγνώρισή» του από διάφορες παρακμιακές πολιτικές βιτρίνες, κάθε μέρα που περνάει όλος αυτός ο συφερτός χάνει την «δυναμική» που πήγε να δημιουργήσει.

Και το μπλοκ του Καράκας; Η Μόσχα έδωσε συγχαρητήρια στον Μαδούρο που δεν έδεσε τον Guaido…

Κάνουν πλάκα δηλαδή…

(Σε 4 ημέρες, στις 9 Μάρτη, το ερχόμενο Σάββατο, ο Guaido καλεί τους οπαδούς του να διαδηλώσουν .. υπέρ της «προεδρίας» του, και της Ουάσιγκτον… Την ίδια ημέρα, επέτειο θανάτου του Chavez (πέθανε πριν 6 χρόνια), ο Μαδούρο καλεί αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις: εναντίον των αμερικάνων και των υπαλλήλων τους.

Τα γραφεία στοιχημάτων ας ετοιμαστούν να βγάλουν λεφτά μέσω πονταρισμάτων στις απαντήσεις της ερώτησης «ποιοί θα είναι περισσότεροι»…)

… και δυνατές αναμνήσεις…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Με το μπλοκ του Καράκας ίσως;

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Μπορεί τα καθεστωτικά διεθνή μήντια να παίζουν το βιολί τους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια” του περασμένου Σαββάτου, είχε ισχνά αποτελέσματα – αν μπορεί κανείς να μιλήσει καν για τέτοια. Η στρατοαστυνομία του Μαδούρο δολοφόνησε πράγματι 4 άτομα / διαδηλωτές της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτό, μαζί με την λιποταξία τριών ή δέκα φαντάρων ΔΕΝ είναι αυτό που επεδίωκε το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι λιγότερο από αμελητέο.

Η κακή μέρα φάνηκε απ’ το πρωί. Στην συναυλία «Live Aid» που διοργάνωσε ο Manson την Παρασκευή το απόγευμα ακριβώς δίπλα στα σύνορα και, μάλιστα, δίπλα στο τέλος της «γέφυρας του ανθρωπισμού» (ώστε το πλήθος να είναι διαθέσιμο την άλλη μέρα για ντου / οδομαχίες με την στρατοαστυνομία του Μαδούρο, από πίσω), επεδίωκε να μαζέψει 200 με 250 χιλιάδες άτομα. Μαζεύτηκαν, βαριά βαριά, 20 χιλιάδες. Με τέτοια ανορεξία δεν γίνεται δουλειά…

Μάλλον γίνεσαι ρόμπα. Η καθεστωτική Washington Post στην πρώτη ηλεκτρονική ανάρτησή της την Παρασκευή έκανε λόγο για «μεγάλο πλήθος 200.000 ατόμων»… Στη δεύτερη ανάρτησή της για το ίδιο θέμα (το Σάββατο το πρωί) έκανε αναφορά στη συναυλία, αλλά τα 200.000 άτομα εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους εμφανίστηκαν 14 φορτηγά με 280 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας, σταθμευμένα σε αναμονή δίπλα στα σύνορα, ανάμεσα σε χιλιάδες εθελοντές που κοιμήθηκαν εκεί μετά από μια συναυλία υποστήριξης στη βενεζουέλα, που οργάνωσε ο δισεκατομυριούχος Richard Branson… Στην τρίτη και τελική ανάρτηση, το Σάββατο το απόγευμα, δεν υπήρχε ούτε Branson, ούτε συναυλία, ούτε χιλιάδες εθελοντές. Έτσι, απλά: όποιος πρόλαβε πήρε την δηλητηριώδη μηντιακή τζούρα του.

Ο υπ.εξ. Pompeo έκρυψε τους αφρούς που έβγαζε (για την Σαββατιάτικη αποτυχία του κόλπου «ο ανθρωπισμός ενώνει και πορώνει») πίσω από απειλές Οι μέρες του Μαδούρο είναι μετρημένες. Ο ακροδεξιός γερουσιαστής Marco Rubio, που έχει αναλάβει «προσωπικά» την απελευθέρωση της βενεζουέλα (των πετρελαίων και των υπόλοιπων πρώτων υλών της δηλαδή) τιτίβισε ζητώντας ο Μαδούρο να έχει την τύχη του Καντάφι. Λύσσα και απογοήτευση λέγεται αυτό: είναι αμφίβολο αν ακόμα και οι οπαδοί του Guaido θα ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα σε «λιβύη της Καραϊβικής». Μάλλον δεν είναι στα όνειρά τους το να φεύγουν / μεταναστεύουν με βάρκες προς την Φλόριντα, όπου ο γερουσιαστής της πολιτείας κύριος Rubio θα τους κλωτσάει στα μούτρα.

Κάθε αποτυχημένο βήμα κάνει πιο πιθανό ένα ακόμα αποτυχημένο βήμα· παρά μια ξαφνική επιτυχία. Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εκτός και εντός βενεζουέλα έχουν χάσει τον αιφνιδιασμό· και το momentum. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτούς, αντί για πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια αγρόσυρτη αναμέτρηση, όπου φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

Φαίνεται ότι το μπλοκ του Καράκας έχει καλύτερες (και πιο εφαρμόσιμες) ιδέες απ’ τους άξονες γύρω απ’ την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα πράγματα εξελιχθούν αργά – αργά, τότε όλοι οι πρόθυμοι (της αναγνώρισης του Guaido) θα γίνουν ανέκδοτα…

Σημεία των καιρών…

(φωτογραφία: τα δύο κοντέινερ στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, που κλείνουν την γέφυρα, δίνουν ένα μέτρο μεγέθους για το πλήθος της συναυλίας…)

Θα σας τακτοποιήσουμε κι εσάς!

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Η απειλή (ή η προειδοποίηση, ανάλογα με το τι καταλαβαίνει ο καθένας), δια χειλέων Pompeo, είναι η εξής: μόλις αποκαταστήσουμε την δημοκρατία στη βενεζουέλα, θα ασχοληθούμε με την αποκατάστασή της στη νικαράγουα και στην κούβα.

Αν έχουμε καταλάβει καλά, η απάντηση των θιγόμενων είναι απλή: “μόλις…”

Αν κάποιος μελετήσει γλωσσολογικά το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση (θέλει να) είναι αντιπολίτευση (στην διοίκηση των δημοκρατικών / Οbama). Πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν στα μέρη μας, μιας και το φαιορόζ (παραμένει πάντα τέτοιο!) γκουβέρνο διάγει τον κυβερνητικό του βίο επίσης σαν αντιπολίτευση στους προηγούμενους.

Προσέξτε σοφία πρώην διευθυντή της cia και νυν υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον:

…Ναι, η κυβέρνηση του προέδρου Trump κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, όχι μόνο για την βενεζουέλα αλλά και για την νικαράγουα και την κούβα. Και το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε στις πολιτικές της. Είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της προηγούμενης διοίκησης. Αναγνωρίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις [σ.σ.: εννοεί στο Καράκας, στη Μανάγκουα και στην Αβάνα] μεταχειρίζονται τον λαό τους βίαια, αντιπροσωπεύουν πραγματικούς κινδύνους, κινδύνους ασφάλειας για τον λαό, απειλές στην ιδιωτικότητα, τους αρνούνται βασικές ελευθερίες. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο, και οι ηπα υπό τον πρόεδρο Trump εργάζονται συστηματικά όχι μόνο στη βενεχουέλα αλλά και σε κάθε μια απ’ αυτές τις δύο χώρες για να πετύχουν καλά αποτελέσματα για αυτούς τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών. Είμαι σίγουρος ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν. Ο αμερικανικός λαός θα τους στηρίξει…

Μπαγιάτικες ιδέες! Η «εξαγωγή δημοκρατίας» είναι μοντέλο των ‘90s, και μετράει ήδη τόσες και τέτοιες «επιτυχίες» (αν το δει κανείς ψυχρά) ώστε θα ήταν παράδοξο να την πιστεύουν «λαοί» στα σοβαρά εν έτει 2019 – ακόμα κι αν πράγματι θέλουν (και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν) αυτήν την (όποια) δυτική δημοκρατία. Είναι μερικά κλικ ζόρι, μόνο, για να έναν νικαραγουανό δημοκράτη να μάθει τι γίνεται, π.χ., στην αραβική χερσόνησο – με τις ευλογίες και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των united states. Ή στο αφγανιστάν. Αν δεν πληρώνεσαι, έστω με ταπεινά ποσά (ή ενεργειακά μπισκότα), πως να το φας ότι η Ουάσιγκτον πουλάει σπαρταριστή δημοκρατία με εικοσαετή εγγύηση και πλήθος αξεσουάρ;

Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σύγχρονο, που δείχνει την γελοιότητα και την παρακμή των αμερικανικών ιδεολογικών επιχειρημάτων: είναι αμφίβολο πια πόσοι και ποιοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την δημοκρατία της κατανάλωσης. Τις ελπίδες, δηλαδή, της τοποθέτησής τους μέσα στο φάσμα των status που σηματοδοτεί το επίπεδο αγορών εμπορευμάτων και συμβόλων. Τα πιο mainstream πειστήρια αυτής της τάσης (πειστήρια που έχουν εξαχθεί συστηματικά και επιθετικά για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες) βρίσκονται, με βεβαιότητα, στον πρώτο κόσμο, άρα και στις ηπα: οι κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού δεν χολοσκάνε για την δημοκρατία καν στα μέρη τους – πολύ περισσότερο για να την κάνουν κονσέρβα export. Ένα καλό επίπεδο διαβίωσης θέλουν, και έναν γεμιστήρα στα όπλα τους – κι ας σκοτώνει η αστυνομία τους δέκα δέκα τους κολασμένους «αράπηδες» στα πεζοδρόμια των μητροπόλεων απλά επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα μπλόκο, ή επειδή πήγαν να τρέξουν… Δημοκρατία; Δημοκρατία είπατε; Τι είναι αυτό; Την ησυχία μας και την κατανάλωσή μας θέλουμε κύριε!!!

Παρότι δεν αγνοούμε την επιρροή της προπαγάνδας, αν λάβει κανείς υπόψη του λίγο περισσότερες παραμέτρους απ’ τις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός Pompeo, είναι εύκολο, έστω διαισθητικά, να τον αντιληφθεί (κουβανός, νικαρουγουανός ή οτιδήποτε άλλο) σαν αυτό που είναι: ένας κράχτης που κοροϊδεύει, στο μπαλκόνι ενός μεγάρου που καταρρέει.

Το ότι η Ουάσιγκτον νοιώθει να απειλείται ακόμα και απ’ την γειτονιά της (και όχι επειδή η Αβάνα ή το Καράκας έγιναν υπερδυνάμεις, αλλά επειδή το Πεκίνο, η Μόσχα, και άλλοι έχουν γίνει καλή εναλλακτική για αυτά τα καθεστώτα) είναι σαφές. Το να βγαίνει, όμως, ο κράχτης και να φωνάζει ότι «θα σας κανονίσουμε κι εσάς, μόλις τακτοποιήσουμε τον Μαδούρο» είναι φάρσα.

«Μόλις…»