Tag: τρομοκρατία

London calling

Παρασκευή 9 Ιούνη. Μα καλά. Τόσον κόσμο σκότωσε («εκ των ενόντων»…) ο isis για να καταφέρει η κυρά Τερέζα να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και τίποτα; (Κάποιοι ήδη λένε: σκέψου και να μην είχαν παρακινηθεί οι ψήφοι «του νόμου και της τάξης»… Αντιπολίτευση θα ήταν οι συντηρητικοί…)

Δηλαδή τι θέλουν αυτοί οι ξεροκέφαλοι ψηφοφόροι; Να βγάλει ο isis T-shirt με το σλόγκαν «σκέψου αντι-τρομοκρατικά / ψήφισε σωστά»;

Όπως και νάχει νοιώθουμε ότι στην ευρώπη κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Όχι ότι είχαν κάτι να φοβηθούν αν υπήρχε η «ισχυρή διαπραγματευτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία» που ονειρεύτηκε η May. Σκέψου, όμως, το να μην υπάρχει…

(Α, εν τω μεταξύ, εξαφανίστηκαν οι φασίστες του ukip – όχι σαν ιδεολογία, σαν κουκιά! Τι στο διάολο; Δεν έμαθαν ότι στην ελλάδα πολλοί περίμεναν πολλά από δαύτους; Ααααααα….)

Τεχεράνη

Πέμπτη 8 Ιούνη. Λοιπόν; Εξυπηρετούν τόσο καλά τα συμφέροντα της Τεχεράνης αυτές οι δύο χτεσινές επιθέσεις ώστε, το φαντάζεστε, είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για τους σχεδιαστές τους. Φυσικά ο θρυλικός isis «ανέλαβε την ευθύνη». Όπως συνήθως άλλωστε. Επιπλέον τα αφεντικά του isis είναι τόσο overdose ώστε (θεωρητικά τουλάχιστον) θα μπορούσε κανείς να περιμένει οτιδήποτε από δαύτους. Ωστόσο, στην όλο και πιο στενή περιοχή του πραγματισμού, δεν θα τους συνέφερε μια τέτοια επίθεση – λέμε.

Ποιά είναι τα οφέλη για το ιράν; Πρώτον ότι δεν θα μπορεί κανείς πια (είτε το Ριάντ, είτε το Τελ Αβίβ, είτε η Ουάσιγκτον) να κατηγορεί την Τεχεράνη σαν υποκινητή «τρομοκρατών» – κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυε! Δεύτερον, σε μια περίοδο όξυνσης των διακρατικών εντάσεων στην περιοχή, το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει το Ριάντ σαν πατρώνα της τρομοκρατίας – δικό του δημιούργημα είναι ο isis, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες! Οι «φρουροί της επανάστασης», ο τρίτος πυλώνας εξουσίας στο ιράν, έκαναν ήδη τις σχετικές δηλώσεις.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο αυτών των επιθέσεων, σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος, είναι ότι πραγματοποιήθηκαν, και μάλιστα σε καλά φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας. Το σύστημα εσωτερικής ασφαλείας του ιράν περηφανευόταν πως είναι αρκετά αποτελεσματικό (χωρίς να βλέπει κανείς στους δρόμους των πόλεων μπάτσους ή στρατό, σας διαβεβαιώνουμε· απ’ αυτή την άποψη το κέντρο της Αθήνας είναι «Βηρυττός» στην εποχή του πολέμου, στα ‘80s…). Όμως υποψιαζόμαστε ότι η πιο συντηρητική / σκληροπυρηνική πλευρά του καθεστώτος (αυτή που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές) θα φροντίσει να αξιοποιήσει την “μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια”, ενδεχομένως φρενάρωντας μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει ο Rouhani στη δεύτερη προεδρική θητεία του. Οπότε, και ως προς την ασφάλεια, “ουδέν κακό αμιγές καλού”…

Ένα επιπλέον σημείο όπου είναι πιθανόν να “βοηθήσουν” αυτές οι επιθέσεις τους προσανατολισμούς του ιρανικού καθεστώτος είναι η ένταξή του στο SCO. Ως τώρα, μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του βασιλιά («σάχη»), η Τεχεράνη δεν είχε ενταχθεί σε καμία στρατιωτική συμμαχία. Αν τώρα πρόκειται να προχωρήσει στο τελικό βήμα, οι «κίνδυνοι απ’ την τρομοκρατία» είναι ένα καλό επιχειρήμα απέναντι σε όσους, ενδεχομένως, θα διαφωνούσαν…

(Αν και το ιρανικό καθεστώς δεν είχε ως τώρα εκδηλωμένο περιστατικό «ισλαμικής τρομοκρατίας» με την γνωστή έννοια, έχει 2 θέματα που θα μπορούσαν να πάρουν και τέτοια μορφή· αν και η «ανάληψη ευθύνης» απ’ τον isis φρόντισε να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Το πρώτο ζήτημα βρίσκεται στα σύνορα με το πακιστάν και αφορά το Balochistan, μια περιοχή που εκτείνεται και στα δύο κράτη, όπου υπάρχει ένα – μειοψηφικό αλλά δραστηρίο – ένοπλο αυτονομιστικό κίνημα. Εκεί έχουν γίνει κατά καιρούς επιθέσεις κατά του ιρανικού στρατού και των συνοριοφυλάκων. Όπως έχουν γίνει αντίστοιχες και στην πακιστανική επικράτεια.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά τις κουρδικές περιοχές στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με το ιράκ. Το δικό τους αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε πριν πολλά χρόνια, και έκτοτε δεν υπάρχει ένταση. Ωστόσο είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ έχει προσπαθήσει να «αναθερμάνει» την δράση ένοπλων κούρδων κατά του ιράν, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας δυο χούφτες «πρόθυμων». Ωστόσο οι ως τώρα προσπάθειές του έχουν αποτύχει, κυρίως επειδή οι κουρδικοί πληθυσμοί εντός της ιρανικής επικράτειας δεν «τσιμπάνε»…)

Ντόχα

Πέμπτη 8 Ιούνη. Εννοείται πως και το κατάρ «καθαρίζει» απ’ τις εναντίον του κατηγορίες για «σπόνσορα» του isis. Οι σχέσεις του είναι τόσο καλές με την Τεχεράνη ώστε…

Είναι πολύ καλές οι σχέσεις του σεϊχάτου, οικονομικές και στρατιωτικές, και με την Άγκυρα, ως γνωστόν. Εδώ και κάτι χρόνια. Το ότι η Άγκυρα διατίθεται τώρα να προσφέρει μια, αρχικά συμβολική, στρατιωτική προστασία στην Ντόχα (παρότι εκεί βρίσκεται μια μεγάλη αμερικανική βάση και, σαν τέτοια, θα έπρεπε να θεωρείται υπεραρκετή «προστασία») κάνει φανερή την ισχύ του τριγώνου plus: Τεχεράνη – Μόσχα – Άγκυρα (+ Δαμασκός και, όχι πολύ μακρυά, + Πεκίνο). Σ’ αυτό το μπλοκ (μπορούμε να το αποκαλούμε έτσι) δεν κάνουν όλοι τα ίδια. Υπάρχει αρκετή ευελιξία σε κάθε χωριστό κράτος / μέλος· υπάρχουν όμως κοινές στοχεύσεις επειδή υπάρχουν κοινά συμφέροντα.

It rules ok!

Δευτέρα 5 Ιούνη. Τέλειο το timing των τρομοκρατών: μόλις η κυρά Τερέζα και το κόμμα της άρχισαν να απειλούνται στα σοβαρά με απώλεια της πλειοψηφίας (αν και όχι και της πρώτης θέσης) στις εκλογές της ερχόμενης Πέμπτης, «τσουπ»!!! Να η υπενθύμιση της αναγκαιότητας του ρατσισμού, του νόμου και της τάξης!

Γιατί η κυρά Τερέζα άρχισε να χάνει τόσο έντονα λάδια με κίνδυνο να μην μπορεί να φτιάξει μονοκομματική συντηρητική κυβέρνηση, πράγμα που θα είχε διάφορες συνέπειες; Επειδή ανακοίνωσε στα τέλη Απρίλη ότι οι συντάξεις θα αρχίσουν να μειώνονται. Κι έτσι ένας καλός αριθμός δεξιών ψηφοφόρων ψυχανεμίστηκε ότι η αγαπημένη και εθνικά υπερήφανη (καπιταλιστική) κυβέρνησή τους, παράλληλα με την απελευθέρωση απ’ τα ευρωπαϊκά δεσμά, έχει και κάτι ράματα για τις δικές τους γούνες.

Αλλά όχι!!! Στο όνομα της αυτού μεγαλειότητας: Βρετανικέ λαέ μην τα σκέφεται αυτά! Υπάρχουν χειρότεροι κίνδυνοι: να σε τρώνε σα σκυλί στο αμπέλι!!! Ψήφισε λοιπόν «σωστά» – και άντε στο καλό…

It rules ok! (2)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Μετά από 15,5 χρόνια «τρομοκρατίας – αντιτρομοκρατίας» το συμπέρασμα, τεράστιου μεγέθους, μπορεί να θεωρείται ασφαλές: οι υπήκοοι δεν στρέφονται κατά των κυβερνήσεων / κρατών τους, ακόμα και αν είναι ολοφάνερο ότι η χ ή ψ «τρομοκρατική ενέργεια» μπάζει από παντού σαν inside job. Η μόνη εξαίρεση ήταν των ισπανών το 2004. Όμως εκεί η οργή τους οφειλόταν στο ότι η (δεξιά τότε) κυβέρνηση τους είπε ψέματα, πως οι βόμβες στο τραίνο στη Μαδρίτη ήταν δουλειά των βάσκων. Δεν φάνηκε πάντως εκείνο το μοιραίο λάθος του Αθνάρ να ψύλλιασε στο βαθμό που έπρεπε: αν οι «ευθύνες για τις σφαγές» αποδίδονται όπως βολεύουν την ατζέντα των τάδε ή των δείνα πρωτοκοσμικών βιτρινών (έτσι ώστε να γίνονται ακόμα και «μπερδέματα» στην απόδοσή τους) τότε μήπως οι πραγματικοί σχεδιαστές των σφαγών είναι άλλοι;

Οπότε το πράγμα δουλεύει: οι ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις, ο ψυχαναγκασμός σαν κοινωνική συνθήκη, η συγκινησιακή πανούκλα, αποτελούν την βασική και συχνά την κύρια «πρώτη ύλη» της σύγχρονης πρωτοκοσμικής κοινωνικής συγκρότησης. Είναι μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία του φόβου που έχει καθιερωθεί. Αλλά και κάτι πολύ ευρύτερο: μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία των «συγκινήσεων» και των «συναισθηματικών αντιδράσεων». Δεν τίθεται ζήτημα λογικής συνοχής, κι ούτε κουβέντα για κριτική σκέψη που να αντέχει το όνομά της. Το αντίθετο: μόνο «εκλογικεύσεις» της όποιας έκφρασης της συγκινησιακής πανούκλας, του καθοδηγούμενου «συναισθηματισμού». Η αγοραία εκδοχή της «λογικής» της οποίας τυπικό δείγμα είναι αυτό: ε, άνεργοι, φτωχοί, εργάτες… τι άλλο θα γίνουν; Φασίστες! Περιθωριακοί, ξένοι… τι άλλο θα γίνουν; Τρομοκράτες!

Και ιδού το κωμικοτραγικό (από ιστορική άποψη: το εμβληματικό) αυτής της κατάστασης: όσο περισσότερο βυθίζονται στον βούρκο των «δικαιολογημένων συναισθηματικών αντιδράσεων» οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, τόσο ευκολότερο το έχουν να ενοχοποιούν, συχνά με λύσσα, όποιον τους υποδειχθεί κατάλληλα απ’ τους άρχοντες. Και ενώ δεν το ξέρουν καν και καν, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνουν και ενσωματώνουν εκείνο που είχε προδιαγράψει «κάποιος» σαν τον πιο αποτελεσματικό μαζικό χειρισμό για τον 21ο αιώνα. Δίνοντάς του μάλιστα ένα υβριδικό αλλά ακριβές όνομα: tittytainment…

Ποιος, πότε και που ήταν αυτός ο “κάποιος”, ο “νονός” της μαζικής διανοητικής πειθάρχησης που είναι, πια, η κοινοτοπία της εποχής; Ο πολύς Zbigniew Brzezinski, στο “παγκόσμιο φόρουμ” των αφεντικών στο San Francisco, το 1995. Πέθανε, αλλά η «φιλοσοφία» του βασιλεύει.

Ψάξτε το και θα καταλάβετε. (Όχι, δεν έχει υπάρξει καμία «συνωμοσία»! Όλα έχουν γίνει και γίνονται μπροστά στα μάτια μας…)

(Και πως αντιμετωπίζεται αυτό; Εμείς εδώ το πολεμάμε χρόνια! Χωρίς σπουδαίες επιτυχίες – αυτό είναι αλήθεια! Εκτός αν αποφασίσετε κι εσείς ότι σας αντιστοιχεί ένα καλό κομμάτι ενεργητικής αναμέτρησης με τα θηρία· και βρεθούμε δίπλα δίπλα όχι στα λόγια μόνο αλλά και στα έργα.

Ως τότε; Θάνατος στη λογική, ζήτω η πανούκλα!!)

Κυριλέ φονιάδες

Παρασκευή 26 Μάη. Αυτό το «love from Manchester» γράφτηκε πάνω σε αγγλική βόμβα. Που φορτώθηκε σε αγγλικό βομβαρδιστικό, σε κάποια απ’ τις αγγλικές βάσεις στη νότια κύπρο. Και θα ριχτεί… ξέρετε που…

Όμως αυτό δεν λέγεται «ανάληψη ευθύνης» για το μακελειό στο Μάτζεστερ! Όχι. Αυτό λέγεται «οργισμένη αλλά δικαιολογημένη αντίδραση». Και επειδή εκείνοι που θα δολοφονηθούν απ’ αυτήν την βόμβα δεν θα προλάβουν να διαβάσουν την «αφιέρωση», οι πρωτοκοσμικοί δολοφόνοι φρόντισαν να την φωτογραφήσουν και να την διανείμουν ηλεκτρονικά. Για να το μάθουν οι πάντες. Σημερινοί και αυριανοί νεκροί απ’ τα πρωτοκοσμικά βομβαρδιστικά.

Η συγκεκριμένη αγγλική ιδέα (όπως και αρκετές άλλες) μπορεί να προέρχεται κατευθείαν απ’ το φασιστικό καθεστώς του ισραήλ και τους υποστηρικτές του. Εκεί το έχουν παράδοση να γράφουν οι πολίτες συνθήματα πάνω στις βόμβες που ρίχνονται κατά των παλαιστινίων. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας αυτό το κάνουν ακόμα οι καραβανάδες. Σιγά σιγά…

Δεν είναι, λοιπόν, αυτοί οι τύποι άξιοι διάδοχοι των πιο αντι-ανθρώπινων στιγμών όλων των πολιτισμών; Είναι! Ενδιαφέρονται για «δικαιοσύνη»; Όχι. Ενδιαφέρονται να χορτάσουν αίμα. Ενδιαφέρονται για αντίποινα…

Στις επόμενες φάσεις του 4ου παγκόσμιου οι βόμβες και οι οβίδες θα έχουν μόνο «καρδούλες». Και «like». Τα υπόλοιπα θα εννοούνται…

Βόμβες στο ψαχνό 1

Τετάρτη 24 Μάη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα για το μακελιό στο Μάτζεστερ. Τα έχουμε πει και ξαναπεί· τελευταία φορά με το 1ο τετράδιο… Δεν είναι δυνατόν άλλωστε να ακολουθούμε κατά βήμα κάθε σφαγείο δείχνοντας τα κενά των «επίσημων ερμηνειών».

Ένα μόνο. Εάν κάποιος κρατικός αξιωματούχος επισκεφτεί τα “γραφεία” μιας μαφίας, σταυροφιληθεί με τον capo, και τον χαιρετίσει λέγοντας «ω, εσύ είσαι ενσάρκωση της νομιμότητας», την άλλη μέρα ή την παράλλη, η συμμορία μπορεί να γαζώσει ακόμα και παιδικό σταθμό πουλώντας προστασία. Τότε η πολιτική περσόνα θα κατηγορηθεί, το λιγότερο, για ηθική αυτουργία…

Αν, όμως, η πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται όλο χαρά τους μαφιόζους μπας και τους πουλήσει κανά όπλο…. αν το ψόφιο κουνάβι σταυροφιλιέται με τον οίκο των Σαούντ, τον ιδεολογικό, οικονομικό και στρατιωτικό σπόνσορα της «φίρμας» ισλαμική τρομοκρατία, τον αποκαλεί «συνέταιρο της αντιτρομοκρατίας» και, σε ακόμα μεγαλύτερη συνδρομή και ξεκάρφωμα, δείχνει σαν «παγκόσμιο τρομοκράτη» την Τεχεράνη (…!) τότε δεν τρέχει τίποτα. Καμία ηθική αυτουργία για οτιδήποτε. Και για κανέναν.

Όχι χωρίς λόγο. Υπεργολαβία είναι οι σφαγές στο ψαχνό, και το τραγικό λάθος είναι δικό μας (εννοούμε: τους απο κάτω, γενικά): όσο δεν δείχνουμε επιθετικά τους πραγματικούς φονιάδες (δηλαδή τους σχεδιαστές, τους εμπνευστές, τους υποστηρικτές), διεθνείς και κάθε φορά ντόπιους, αυτοί θα συνεχίσουν την δουλειά τους.

Γιατί να την σταματήσουν; Μια χαρά πάει…

(φωτογραφία: η May με τον ετοιμοθάνατο βασιλιά, στην πρωτεύουσά του, στις 5 του περασμένου Απρίλη).

Βόμβες στο ψαχνό 2

Τετάρτη 24 Μάη. Για να το πούμε απλά (αν και εξαιρετικά αδύναμα από πρακτική, πολιτική άποψη): μια δολοφονική προβοκατόρικη πρακτική, όπως οι «βόμβες στο ψαχνό», μπορεί να παγώσει και να σταματήσει όταν, και μόνον τότε, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά στα οποία σκοπεύει. Όταν εκθέτει τους πραγματικούς δράστες όχι στον κίνδυνο της αστυνομικής αποκάλυψης (φροντίζουν γι’ αυτό) αλλά στον κίνδυνο της ιδεολογικής αστοχίας και της πολιτικής χρεωκοπίας. Όταν αντί για την παράδοση του πληθυσμού και το ακόμα μεγαλύτερο δέσιμό του με το οικείο σύμπλεγμα της ασφάλειας προκαλούν την οργή, την αμφισβήτηση, την έχθρα στις «υπηρεσίες προστασίας».

Συλλογική ακηδία

Κυριακή 7 Μάη. Πως είναι δυνατόν ένας επώνυνος (πρώην υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος) σαν τον Wilkerson (χθεσινά σχόλια στην ασταμάτητη μηχανή) να βγαίνει δημόσια φόρα μόστρα λέγοντας χρησιμοποιήσαμε την τρομοκρατία σαν πρόσχημα … για να κάνουν (το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο) τις γεωπολιτικές δουλειές τους, και να μην καίγεται, μία ή δύο ημέρες μετά, όλο το united states;

Γίνεται και παραγίνεται. Όπως έχει γίνει, για παράδειγμα, να βγαίνει πρωτοκλασσάτο, βαρέων βαρών πολιτικό (και κυβερνητικό για πολλά χρόνια) στέλεχος στο ελλαδιστάν, αφού πρώτα είχε αποσυρθεί, και να λέει «διάφοροι επιχειρηματίες χρησιμοποίησαν και χρηματοδότησαν τον εθνικό οίστρο του ‘η μακεδονία είναι ελληνική’ (1992 – 1995) για να κάνουν τα λαθρεμπόριά τους» χωρίς να υπάρχει περίπτωση να ξηλωθούν τα πεζοδρόμια.

Η ιδέα ότι είναι αρκετή μια «αποκαλυπτική θέση / πληροφορία» για να καταρρεύσουν οι ιδεολογικές / πειθαρχικές κατασκευές των κυρίαρχων είναι δελεαστική μεν, αλλά παλιά. Πολύ παλιά και ξεπερασμένη απ’ την ενσωμάτωση, συλλογική και ατομική, του θεάματος. Ανήκει στον 20ο αιώνα. Sixties, seventies – ως εκεί. Τότε που αρκούσε η δημοσιοποίηση μιας μονάχα φωτογραφίας, αυτής με την 9χρονη τότε Kim Phuc, που μόλις είχε πετάξει τα φλεγόμενα απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ ρούχα της, τρέχοντας και κλαίγοντας απ’τον πόνο των εγκαυμάτων μαζί με άλλα πιτσιρίκια απ’ το βομβαρδιζόμενο χωριό της, το Trang Bang, στο βόρειο βιετνάμ· μια φωτογραφία μόνο λοιπόν ήταν τότε αρκετή για να αλλάξει άρδην η ιδέα (και η υποστήριξη) εκατομμυρίων «μέσων» λευκών αμερικάνων για την εκστρατεία του στρατού τους στην ασία. Αυτή ήταν μια άλλη εποχή! Που πέρασε χωρίς επιστροφή.

Μια άλλη εποχή, απ’ την οποία έχουν αλλάξει χτες και σήμερα πολλά και ουσιαστικά· στα κεφάλια των υπηκόων (και των ντόπιων). Η φράση των ιταλών αυτόνομων «το κεφάλαιο διάβασε το Κεφάλαιο», που έδειχνε την καπιταλιστική διαλεκτική και τις τακτικές / στρατηγικές των αφεντικών στα ‘60s και τα ‘70s, ήταν εντελώς σωστή. Όπως εξίσου σωστή είναι η θέση (μας) ότι «το κεφάλαιο διάβασε την Κοινωνία του Θεάματος» – στα ‘70s και στα ‘80s. Και τα αφεντικά έχουν αξιοποιήσει τα συμπεράσματά τους…

Τώρα οι κίνδυνοι από “αποκαλύψεις”, όπως – π.χ. – οι επαναλαμβανόμενες φωτογραφίες από δολοφονημένους / ες στη λωρίδα της Γάζας ή στη συρία, ή στο αφγανιστάν, ή στο ιράκ· ή από πνιγμένους μετανάστες στη Μεσόγειο, έχουν ελαχιστοποιηθεί. Που και που οι όποιες “συναισθηματικές φορτίσεις” των πρωτοκοσμικών εκτονώνονται σε επιλεγμένες “εικόνες”. Το ίδιο έχουν ελαχιστοποιηθεί, στα όρια του μηδενός, οι κίνδυνοι από αποκαλύψεις ειδικών, όπως ο Wilkerson: χρησιμοποιήσαμε την τρομοκρατία σαν πρόσχημα… Μαλάκες που το φάγατε και συνεχίζετε να το τρώτε!!! – θα μπορούσε να συμπληρώσει…

Οι τεχνικές που έχουν χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιούνται είναι δημόσια γνωστές! (Θα ασχοληθούμε μελλοντικά με δαύτες). Σε καμία περίπτωση δεν είναι “μυστικές”. Κανέναν δεν καταβρέχουν μυστηριώδη ιπτάμενα ψεκαστικά!! Η υπερ-, από- και παρά-πληροφόρηση είναι παντού. Κι αν πρόκειται κανείς να διασώσει “το τελευταίο άγριο ζώο στον πλανήτη, την ανθρώπινη σκέψη” (και συναίσθηση θα πρέπει να προσθέσουμε) δεν μπορεί πια να ελπίζει ότι θα πιάσει το τέρας / φύλακα του κάτεργου της εθελοτυφλίας / εθελοδουλείας στον ύπνο. Όχι. Το τέρας είναι μόνιμα ξύπνιο – οι αιχμάλωτοι μόνο κοιμούνται, και συχνά κοιμούνται συνειδητά και διαρκώς. Για να ξεχνούν…

Οπότε η δουλειά της μαζικής απόδρασης είναι πολύ πιο δύσκολη, λεπτεπίλεπτη, επίμονη, απ’ ότι οποτεδήποτε άλλοτε στην ιστορία: δεν υπάρχει πια “αποκάλυψη” που να μπορεί να προκαλέσει μη ελέγξιμα κοινωνικά σοκ!

Μια μεμονωμένη περίπτωση (;)

Τετάρτη 3 Μάη. Η σύλληψη ενός 28χρονου γερμανού υπολοχαγού, φασίστα, που είχε καταφέρει να καταχωρηθεί στις γερμανικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας σαν “πρόσφυγας απ’ την συρία” (λαμβάνοντας, μάλιστα, και προσωρινή άδεια παραμονής στη γερμανία…) και ετοίμαζε βομβιστικές επιθέσεις (σαν “τζιχαντιστής” πρόσφυγας) δεν είναι η υπόθεση στην οποία η καθεστωτική δημαγωγία θα έδινε έκταση. Μάλλον το αντίθετο. Καλό θα ήταν η περίπτωση του Franco A. (έτσι είναι γνωστός ως τώρα) να θεωρηθεί μεμονωμένη… Και ασήμαντη σε σχέση με την υπερπαραγωγή «ισλαμική τρομοκρατία» στον πρώτο κόσμο.

Είναι, πράγματι, μεμονωμένη η περίπτωση μιας φασιστικής οργάνωσης (σε τέτοια ανήκε ο Franco A.) που αποφασίζει και καταφέρνει να «ντουμπλάρει» τους περιβόητους «τζιχαντιστές» σαν «πρόσφυγες», οργανωμένους ή «μοναχικούς λύκους»; Δεν ξέρουμε. Αλλά ίσως αυτό το θέμα είναι δεύτερο στη σειρά. Γιατί εκείνο που είναι πρώτο (λέμε) είναι ότι πράγματι είναι πανεύκολο να δρουν διάφοροι (πρωτοκοσμικοί φασίστες, πράκτορες, ενεργούμενα μυστικών υπηρεσιών) σαν «ισλαμιστές τρομοκράτες».

Υπάρχει, άραγε, κάποια σοβαρή και στέρεη μέθοδος έρευνας και αποκάλυψης της πραγματικής ταυτότητας εκείνων που σχεδιάζουν και πραγματοποιούν επιθέσεις – στο – ψαχνό; Φαίνεται πως όχι, παρότι υπάρχουν διαφορές από μυστική υπηρεσία σε μυστική υπηρεσία. Αρκεί «να αναλάβει την ευθύνη ο isis” μέσω μιας ανάρτησης σε κάποιο «τρομοκρατικό site”, και αυτό είναι όλη κι όλη η «απόδειξη». Μια επιχείρηση δημόσιων σχέσεων φτάνει και περισσεύει για να αποδοθούν οι ευθύνες· και να ανατροφοδοτηθεί ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός.

Η συστηματική πλαστογραφία / πλαστοπροσωπία είναι ένα απ’ τα βασικά εργαλεία των «ψυχολογικών επιχειρήσεων» στον πρώτο κόσμο. Πράγμα που ίσως δεν είναι εντυπωσιακό πια, μιας και έχει γίνει αποδεκτό. Κι αφού κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι είναι τι και ποιος είναι ποιος, καλύτερα να κάθεται στ’ αυγά του. Αποδεχόμενος με ευπιστία ή αδιαφορία τις κυρίαρχες «εξηγήσεις».

Η αποσάρθρωση των υποκειμενικών προδιαγραφών και χαρακτηριστικών του «δυτικού έλλογου ανθρώπου» είναι η πρώτη ύλη μιας εκτεταμένης και πολυεπίπεδης «πατερναλιστικής» στρατο-αστυνομο-κρατίας που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Κι όμως: Jusqu’ici tout va bien…

(Ρητορικό είναι το πιο πάνω “δεν ξέρουμε”! Την “στρατηγική (ή την τακτική) της έντασης” δεν την βάζει σε κίνηση κάθε μεμονωμένο κάθαρμα και η παρέα του. Ωστόσο δεν θα γίνει έρευνα, π.χ., στον γερμανικό στρατό ή στην γερμανική αστυνομία μπας και υπάρχουν τίποτα “πυρήνες του stay in front”, πρώην “stay behind”- έτσι δεν είναι;)