Tag: τρομοκρατία

Πολιτική ανυπακοή (1)

Σάββατο 28 Μάρτη. Μπορεί ο φόβος να ανασχεθεί με τη λογική; Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ευθεία απάντηση: σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είναι η (κοινή) λογική που βρίσκεται σε βαθιά κρίση σε πολλές πρωτοκοσμικές κοινωνίες, είτε φοβούνται είτε λιγουρεύονται / επιθυμούν. Η απάντηση είναι έμμεση: αν δεν μπορεί η λογική κριτική να ανασχέσει τον φόβο, τότε δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Για ποιόν φόβο μιλάμε όμως; Το αίσθημα του φόβου είναι κατ’ αρχήν ζωϊκό αίσθημα αυτοπροστασίας («ατομικής» και συλλογικής: είτε των ξεχωριστών «ατόμων» οποιουδήποτε είδους, είτε της αγέλης…) Ωστόσο, ακριβώς εξαιτίας αυτής της πρακτικής του αξίας, το αίσθημα του φόβου αφορά συγκεκριμένους κινδύνους, απτές απειλές… Οι «αόριστοι φόβοι» δεν συναντιούνται σε κάνενα άλλο είδος ζωής στον πλανήτη – εκτός απ’ το δικό μας. Φαίνεται πως οι «αόριστοι φόβοι» είναι πολιτιστικό προϊόν στο ανθρώπινο είδος – και θα πρέπει να το συνδέουμε είτε με συγκεκριμένες θρησκείες είτε με συγκεκριμένες πολιτισμικές συνθήκες.

Όποιος το κατανοεί βαθιά αυτό σαν βασική, αφετηριακή θέση, μπορεί να συνειδητοποιήσει το γιατί στις «αναπτυγμένες» καπιταλιστικές κοινωνίες συμβαίνει ό,τι και στις προκαπιταλιστικές για τις οποίες υπάρχουν γραπτά τεκμήρια: η παραγωγή φόβου και η οργάνωση της εξουσίας είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο φόβος της τιμωρίας απ’ τον θεό ήταν επί αιώνες το εργαλείο της κυριαρχίας των παπάδων στην ευρωπαϊκή ήπειρο· ακόμα και οι φονικές επιδημίες εννοούνταν σαν «θεϊκή τιμωρία». (Υπάρχουν συγκεκριμένα ντοκουμέντα για ανθρώπους που τους ήταν αδιάφορος σαν τιμωρία ο απαγχονισμός· έτρεμαν όμως με την ιδέα ότι θα τιμωρηθούν στην «μετά θάνατο ζωή», ότι θα λιώνουν συνέχεια μέσα στις φωτιές της κόλασης, κλπ κλπ…)

Θα ήταν, ίσως, «φιλολογικού ενδιαφέροντος» το θέμα, αν δεν ξέραμε (τουλάχιστον όσοι / όσες είναι από 35 χρονών και πάνω) πώς έχει δουλέψει η παραγωγή του φόβου στις δυτικές κοινωνίες, την τελευταία 20ετία – σαν εργαλείο πολιτικής κυριαρχίας. Αναφερόμαστε κατ’ αρχήν στην παραγωγή του φόβου της «τζιχαντιστικής τρομοκρατίας». Τα «μέτρα έκτακτης ανάγκης» που νομοθετήθηκαν στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας» νομιμοποιήθηκαν ακριβώς χάρη στην κρατική παραγωγή φόβου και στην μαζική ενσωμάτωση του. Φυσικά, συνεχίζουν να ισχύουν σε μια σειρά κρατών (αγγλία, ηπα, γαλλία) ακόμα και χωρίς «τζιχαντιστές». Όταν τα αφεντικά στήνουν τις σφαγές στο ψαχνό ξέρουν τι επιδιώκουν.

Ποιό είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον όσων θεωρούν πως είναι εχθροί του κράτους και του κεφάλαιου όταν «παίρνει μπροστά» η οργανωμένη, κρατική / μηντιακή παραγωγή φόβου, άσχετα από την «αφορμή» και τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύει; Ποιό είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον απέναντι στο Θέαμα του Θανάτου που σερβίρεται σαν «αόριστες φοβίες»;

Το πρώτο και ίσως το κυριότερο είναι η λογική αποστασιοποίηση απ’ την υιοθέτηση αυτού του Θεάματος!!! Λέμε λογική αποστασιοποίηση επειδή η αφετηρία της αμφισβήτησης οποιουδήποτε «θεωρήματος» που προέρχεται από μηχανισμούς εξουσίας δεν μπορεί παρά να είναι τέτοια: αναζήτηση των πραγματικών κινήτρων πίσω απ’ την παραγωγή φόβου για μαζική κατανάλωση. (Εκεί είναι που σπέρνονται και οι θόρυβοι/ παράσιτα των θεωριών συνωμοσίας!!). Προφανώς τέτοιου είδους αποστασιοποίηση έχει επίσης συναισθηματικές, αισθητικές ή/και ηθικές πλευρές. Στο σύνολό της παραμένει, πάντως, πολιτική – με την έννοια της τέχνης της αντι-εξουσίας.

Συρία

 

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να υπάρξει κάποια «λύση» σε ότι αφορά τις συριακές πετρελαιοπηγές στα ανατολικά του Ευφράτη που να μην μυρίζει μπαρούτι; Θεωρητικά ναι. Θα μπορούσε η Μόσχα να ενημερώσει την Ουάσιγκτον (σε επίπεδο κορυφής) ότι θα αναλάβει, με την έγκριση της Δαμασκού, την «φύλαξη των πετρελαιοπηγών για να μην πέσουν στα χέρια του isis” (λέμε τώρα…), την «φύλαξη των φυλακισμένων μελών του isis» και, αν χρειαστεί, την εξουδετέρωση οποιασδήποτε προσπάθειας «αναβίωσης» του isis. Δεν χρειάζεται να κουράζεσθε… θα μπορούσε να πει η ανεγκέφαλη ρωσική αλεπού στο ψόφιο κουνάβι …μπορείτε να γυρίσετε στα σπίτια σας… Θα ήταν πειστικό και, κυρίως, συμβατό με τις πρεμούρες του «ειρηνόφιλου» ψόφιου κουναβιού.

Θα ήταν απλό και θα μπορούσε να δουλέψει – αν, πράγματι, το ψόφιο κουνάβι μπορούσε όχι απλά να «αποφασίσει» (κελαηδώντας…) αλλά και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Το ψόφιο κουνάβι είναι μια πολιτική βιτρίνα που βρίσκεται καθοδόν προς το λογιστήριο (για την απόλυση). Και την ίδια ιστορική στιγμή που πανηγύριζε για την «αποχώρηση του στρατού μας απ’ την συρία – αρκετά πια – ας αναλάβουν οι πέριξ» ανακοίνωνε ότι «θα μείνουμε για να φυλάμε τα πετρέλαια, μην και κακοπέσουν». Οι καραβανάδες και ο υπ.αμ. έκαναν αυτό το τελευταίο πιο λιανά· τα ξέρετε.

Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι είναι π.π.χ. («πρόεδρος περιορισμένης χρήσης») το ξέρει καλά η Μόσχα και όχι μόνο (όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) απ’ την εξέλιξη της (μη) ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο· και (όλο το μπλοκ του Ινδοκούς) απ’ την εξέλιξη της (μη) αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν.

Θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος για «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον; Τυπικά ναι. Αλλά αν γίνει απολογισμός των 3 χρόνων του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι, είναι φανερό ότι σ’ όλα τα (στρατιωτικά) μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, δηλαδή στην ανατολική ευρώπη, στην ανατολική ασία, στην κεντρική ασία, στη μέση Ανατολή και στη λατινική αμερική, αυτό που έχει γίνει είναι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ένα βήμα πίσω – τρία τέταρτα του βήματος μπροστά.

(φωτογραφίες: Είναι μοναδικός, είναι άπαιχτος, είναι ο μόνος αληθινός punk, που μπήκε στο άσπρο σπίτι με τίμιες προθέσεις: να το ξεφτυλίσει! Σε μια χοντροκομμένη “παράλληλη πραγματικότητα”, βρήκε έτοιμη μια “photoshopιά” που συνδύαζε την φωτογραφία του “ηρωϊκού σκύλου” που υποτίθεται ξετρύπωσε τον αρχηγό του χαλιφάτου – ο σκύλος, πάντως, συνεχίζει να υπηρετεί στη μονάδα του, στο ιράκ… – και μια παλιότερη απονομή μεταλλίου σε βετεράνο του βιετνάμ… Του άρεσε, την αντέγραψε, την κελάηδησε (αναλαμβάνοντας και την “πολιτική ευθύνη”) – και την χρεώθηκε!!!

Είναι θεός! Είναι original ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τελευταία της! Ψόφιο κουνάβι μας αποτέλειωσες!!!)

Ζεστές παρατηρήσεις

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Αφήσαμε αυτήν καθαυτήν την 11η Σεπτέμβρη, εννοούμενη σαν “επέτειο”, να περάσει ασχολίαστη από δω. Κάτι σαν (ασήμαντη) συμβολική τρύπα προς τιμήν όλων όσων πλησιάζουν, αργά αργά, στην αλήθεια «το Ράιχστανγκ στις φλόγες» του 4ου παγκόσμιου πολέμου και της διαμόρφωσης των προϋποθέσεών του.

Να τώρα κάτι νόστιμο. Είναι μια τηλεφωνική συνέντευξη που πήρε το απόγευμα εκείνης της ημέρας, της 11ης 9ου 2001, το channel 9 της Ν. Υόρκης, από κάποιον σχετικό με ακίνητα και πύργους…

Ερώτηση: Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις για το κατά πόσον η ζημιά και η πλήρης κατάρρευση των κτιρίων προκλήθηκε από αεροπλάνα, από αρχιτεκτονική αστοχία ή πιθανόν από βόμβες. Τι σκέφτεσθε επ’ αυτού;

Απάντηση: Δεν ήταν αρχιτεκτονική αστοχία. Το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου ήταν γνωστό σαν πολύ, πολύ ισχυρά κτίρια. Μην ξεχνάτε ότι μπήκε μια μεγάλη βόμβα στη βάση του ενός [το 1993]. Η βάση είναι το πιο κρίσιμο σημείο, επειδή εκεί βρίσκονται τα θεμέλια· και το άντεξε. Πήγα εκεί περίπου 3 με 4 ώρες μετά την έκρηξη της βόμβας, γιατί ένας απ’ τους πολιτικούς μηχανικούς μου με πήρε για να δούμε, επειδή έκανε την κατασκευή. Και είπα «Δεν μπορώ να το πιστέψω». Το κτίριο στεκόταν όρθιο ενώ οι μισές απ’ τις κολώνες του είχαν τιναχτεί!! Ήταν απίστευτα στέρεα κτίρια, για όποιον ξέρει οτιδήποτε από δόμηση. Ήταν τα πρώτα κτίρια που κτίστηκαν απ’ έξω προς τα μέσα. Το ατσάλι… ο λόγος που οι πύργοι του κέντρου είχαν τέτοια στενά παράθυρα ήταν επειδή ανάμεσα σ’ όλα τα παράθυρα υπήρχε σκελετός από ατσάλι, στην περίμετρο του κτιρίου. Βαριά δοκάρια διπλοτάφ…

Και είπα: πώς μπόρεσε ένα αεροπλάνο, ακόμα κι ένα 767 ή 747 ή οτιδήποτε ήταν, πώς κατάφερε να κόψει αυτό το ατσάλι; Και σκέφτηκα ότι δεν ήταν μόνο ένα αεροπλάνο, αλλά υπήρχαν βόμβες που έσκασαν ταυτόχρονα. Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ οτιδήποτε που θα μπορούσε να περάσει μέσα απ’ αυτόν τον τοίχο ατσαλιού. Τα περισσότερα κτίρια κατασκευάζονται με ατσάλινες κολώνες γύρω απ’ τα φρεάτια των ασανσέρ. Αυτά φτιάχτηκαν απ’ έξω προς τα μέσα, που είναι η πιο συμπαγής κατασκευή που μπορεί να υπάρξει. Κι όμως τσαλακώθηκαν σαν τσίγκινα τενεκεδάκια.

Ερώτηση: Ξέρετε… κοιτάμε τις εικόνες συνέχεια απ’ το πρωί, την ώρα που πλησιάζει το αεροπλάνο στον πύργο 2. Και την ώρα που το βλέπεις να έχει φτάσει στην μία πλευρά, τότε εντελώς ξαφνικά μέσα στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, γίνεται μια έκρηξη στην απέναντι πλευρά.

Απάντηση. Σωστά. Τώρα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι ένα αεροπλάνο φορτωμένο με κάτι περισσότερο από απλά καύσιμα.

Ποιός ήταν αυτός που έδινε τέτοιες απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις το απόγευμα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001; Λέγεται Donald Trump, και τότε ήταν ένας μεγαλομεσίτης / μεγαλοεργολάβος του real estate… Η τωρινή διασημότητα αυτόματα μπορεί έως και να γελοιοποιεί την γνώμη που είχε τότε. Επιπλέον τότε ο κτηματομεσίτης Trump δεν ήξερε ότι όσο ατσάλι κι αν έβλεπε στην περίμετρο, πολύ περισσότερο και πιο «χοντρό» υπήρχε στον πυρήνα των πύργων, γύρω απ’ τα φρεάτια των ασανσέρ. Πράγμα που σήμαινε, απλά, πως ήταν αδύνατο να καταρρεύσουν όπως κατέρρευσαν εξαιτίας … μιας μέτριας σε ένταση φωτιάς.

Δεν έχει ωστόσο σημασία τι δεν ήξερε το ψόφιο κουνάβι τότε. Ίσως αξίζει να συγκρατήσουμε πως πρόσφατα, σαν πρόεδρος των ηπα, δήλωσε ότι ξέρει τι έγινε την 11η Σεπτέμβρη αφήνοντας υπονοούμενα· αλλά δεν το μαρτύρησε…

Εκβιάζει κάποιους μέσα στο καθεστώς; Λέει βλακείες; Ποιός ξέρει;

Μια φωνή απ’ το Guantanamo

Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη. Ο Khalid Sheikh Mohammed, αιχμάλωτος στο κάτεργο του Guantanamo (η δίκη του θα αρχίσει τον Γενάρη του 2021!…) θεωρείται σαν ο «εγκέφαλος» των επιθέσεων της 11ης 9ου… Τον περασμένο Ιούλη διεμήνυσε μέσω δικηγόρου στις οικογένειες των θυμάτων που προσπαθούν να φέρουν στα δικαστήρια το καθεστώς του Ριάντ σαν υπεύθυνο για τις επιθέσεις ότι θα τις βοηθήσει σ’ αυτήν την προσπάθεια (προφανώς δίνοντάς τους κρίσιμες πληροφορίες) αν τα αμερικανικά δικαστήρια παραιτηθούν απ’ το να τον καταδικάσουν σε θάνατο.

Οι οικογένειες των θυμάτων, που πιθανότατα δυσκολεύονται να συνεργαστούν μ’ έναν «αρχιτρομοκράτη», έστειλαν μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη ραβασάκι στο ψόφιο κουνάβι, ζητώντας του την δημοσιοποίηση μιας τετρασέλιδης περίληψης έρευνας του fbi σχετικά με τρία άτομα, σαουδάραβες αξιωματούχους, που προσέφεραν επιμελητειακή βοήθεια σε δύο απ’ τους (επίσης σαουδάραβες…) θεωρούμενους αεροπειρατές, στην Καλιφόρνια. Τα ονόματα των 2 και οι σχέσεις τους με το Ριάντ είναι ήδη κατ’ αρχήν γνωστές. Υπάρχει όμως ένας τρίτος, που θεωρείται ότι ήταν η «καθοδήγηση» των δύο ήδη γνωστών, και περιγράφεται απλά σαν «αξιωματούχος της σαουδικής αραβίας» (προφανώς ανώτερος)· αλλά το όνομά του είναι άγνωστο.

Κάτω απ’ την πίεση των πιθανών αποκαλύψεων του Khalid Sheikh Mohammed (άραγε θα ζήσει πολύ ακόμα;) το fbi ανακοίνωσε ότι θα δώσει αυτό το όνομα… Αλλά, λόγω της «εξαιρετικής φύσης της υπόθεσης», ξεκαθάρισε ότι δεν θα δώσει καμία άλλη πληροφορία στις οικογένειες…

Είναι από μόνο του τερατώδες το γεγονός ότι ωμά το αμερικανικό κράτος λέει για άλλη μια φορά στις οικογένειες των θυμάτων που «τιμά» επετειακά κάθε 11η Σεπτέμβρη ότι ξέρει αρκετά που ενδεχομένως, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία, δείχνουν ότι οι υπηρεσίες του Ριάντ (και όχι ο κυνηγημένος bin Laden) οργάνωσαν τις επιθέσεις· αλλά δεν θα τους τα πει, λόγω της συμμαχίας μ’ αυτούς ακριβώς τους δολοφόνους…

Όμως απ’ την άλλη μεριά, έστω μ’ αυτόν τον πολύ αργό και βασανιστικό τρόπο, η προβοκάτσια εκείνης της ημέρας (έχοντας ουσιαστικά εκπληρώσει τον στόχο για τον οποίο έγινε, άσχετα αν ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική πλανητική ηγεμονία) στριμώχνεται όλο και περισσότερο στην πένσα. Απ’ την μια μεριά οι επίμονες τεκμηριώσεις του ότι τα κτίρια ανατινάχτηκαν, άρα ήταν inside job… Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών (κάποια στιγμή στο μέλλον και της mossad…) σε συνεργασία, φυσικά, με κάποιες φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους…

Ο τοξικός έχει ήδη μια «εκκρεμότητα»: την δολοφονία του Khashoggi. Έχει και κάτι άλλες εκκρεμότητες, με τις σφαγές στην υεμένη. Παρόλα αυτά το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει ακόμα «πολύτιμος σύμμαχος», στο βαθμό που α) η Ουάσιγκτον συνεχίζει να επιδιώκει άμεση στρατιωτική εμπλοκή στην ευρύτερη μέση Ανατολή, και β) το Τελ Αβίβ παίζει τα τελευταία του χαρτιά για να διατηρήσει και να επεκτείνει την ρατσιστική, μιλιταριστική κατοχή της Παλαιστίνης.

Το τελευταίο που θέλουν όλοι αυτοί είναι να αρχίσει η τεκμηρίωση των στοιχείων για το σαουδαραβικό καθεστωτικό «χέρι» στην 11η Σεπτέμβρη. Φαίνεται όμως ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν πια είναι οι «καθυστερήσεις»…

Για πόσο; Θα δείξει. Δεν καταρρέουν όλα σε ελεύθερη πτώση, σε χρόνο dt, όπως οι ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη…

Ο boss φταίει;

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Είναι επετειακή αφύπνιση; Είναι υπενθύμιση ότι το κεφάλαιο «σαουδική αραβία» όχι απλά παραμένει ανοικτό στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά περιστρέφεται κατά καιρούς με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ξαφνική φυγόκεντρος που θα το εκτινάξει στην στρατόσφαιρα της οργής κάποιου υπολογίσιμου τμήματος των αμερικάνων υπηκόων;

Όπως και νάχει ο ρόλος της πετροχούντας του Ριάντ στην οργάνωση της «11ης Σεπτέμβρη» ξεφυτρώνει κατά καιρούς στην αμερικανική δημοσιότητα. Μέσα σε σύγχυση, ενδεχομένως σκόπιμη. Απ’ την μια αυτή η πετροχούντα συνδέεται με τον bin Laden ενώ ίσχυε το ακριβώς αντίθετο, ήταν σκληροί εχθροί (το Ριάντ, μαζί με την Ουάσιγκτον, τον κυνηγούσαν, είχαν κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες να τον καθαρίσουν, γι’ αυτό άλλωστε βρήκε καταφύγιο στα βουνά του αφγανιστάν…). Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος της σαουδικής αραβίας (και του ισραήλ) δεν σχετίζεται, ακόμα τουλάχιστον, με το αμερικανικό inside job της κατάρρευσης των πύργων. Προφανώς υπήρχαν δύο κρίκοι στην επιχείρηση αυτή. Κάποιοι ανέλαβαν την οργάνωση των αεροπειρατιών, που θα χρησίμευαν σαν η βιτρίνα της «τρομοκρατικής επίθεσης». Και κάποιοι άλλοι ανέλαβαν την παγίδευση των κτιρίων με θερμίτη, για να υπάρξει η κατάρρευση και το σοκαριστικό θέαμα – μαζί με τους νεκρούς…

Χτες η new york post τα έχωσε στον Robert Mueller (ειδικό ερευνητή για την υποτιθέμενη εμπλοκή της Μόσχας στις εκλογές του 2016) που το 2001 ήταν ο επικεφαλής του fbi. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τότε ο Mueller έκανε ότι μπορούσε για να κρύψει τις σχέσεις του σαουδαραβικού παλατιού με κάποιους απ’ τους αεροπειρατές…

Έτσι πρέπει να έχει γίνει· αλλά είναι απίθανο ότι ακόμα κι ένας διοικητής του fbi να έκανε οτιδήποτε τέτοιο χωρίς πολιτικές διαταγές και κάλυψη. Οι 28 άκρως απόρρητες σελίδες του πορίσματος για την 11η/9ου (στις οποίες υπάρχουν αναφορές για τον ρόλο του Ριάντ και τις σχέσεις του με αεροπειρατές) δεν είναι απόφαση του Mueller να παραμένουν κρυφές ακόμα και για το κογκρέσσο. Είναι απόφαση των κεντρικών πολιτικών βιτρινών διαχρονικά απο τότε, «για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις με συμμαχικά κράτη».

Αυτό ειδικά το κεφάλαιο της 11ης Σεπτέμβρη και η «γεωπολιτική / γεωοικονομική αξία» του Ριάντ είναι σφικταγκαλιασμένα. Το πρώτο θα ανοίξει με ταρατατζούμ όταν η δεύτερη θα έχει πέσει επίσημα και καθαρά…

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

Τρομοκράτες

Κυριακή 7 Απρίλη. Είναι γελοίο: ποτέ ως τώρα ένα κράτος δεν ανακήρυξε τον στρατό ενός άλλου “τρομοκρατική οργάνωση”! Αλλά για την “πολιτική” του ψοφιοκουναβιστάν η γελοιότητα είναι οργανικό στοιχείο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει τεράστια δυσκολία να κατασκευαστούν καινούργιες λέξεις / έννοιες που να δαιμονοποιούν τον εχθρό.

Συνεπώς, κατά πάσα πιθανότητα αύριο Δευτέρα (8 Απρίλη) το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών, δηλαδή ο “πομπηίας” (θα το θυμίζουμε: είναι ο plus 1 της συμμορίας των 3, σύμμαχος του ελλαδιστάν…), θα ανακηρύξει τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης «τρομοκρατική οργάνωση». Γιατί, στη βάση «υπολογισμών» που έγιναν μόλις το 2019, το ιράν – μέσω των φρουρών της επανάστασης – είναι υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον 608 αμερικάνων στρατιωτών στο ιράκ, απ’ το 2003 ως το 2011…

Υπονοείται ότι η Τεχεράνη παρείχε υποστήριξη σε κάποιες ένοπλες αντικατοχικές ιρακινές οργανώσεις; Ναι. Αλλά δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις· ας αφήσουμε το γεγονός ότι η ένοπλη αντίσταση εναντίον κατοχικού στρατού ως τώρα θεωρούνταν «τρομοκρατία» βασικά απ’ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (οι παλαιστινιακές οργανώσεις) και τους συμμάχους του.

Δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις, όπως δεν χρειάζονταν το 2001 ότι ο bin Laden είχε οργανώσει την επίθεση με τα πολιτικά αεροπλάνα, ή το 2003 ότι ο δικτάτορας του ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν είχε πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα. Η Ουάσιγκτον τραβάει την τελειωμένη πολιτικά «δικαιολογία της αντι-τρομοκρατίας» πέρα απ’ τα όριά της. Ενισχύοντας το πολεμικό, ιμπεριαλιστικό «πλαίσιο δράσης» της.

Σίγουρα ο διοικητής των επίλεκτων «Guds Force» Qasem Soleimani έχει γίνει μεγάλος μπελάς για όλο τον άξονα, όχι σκέτα σαν στρατιωτικός αλλά (αυτό είναι το χειρότερο) σαν στρατιωτικός / στρατηγικός διπλωμάτης. Και θα τον «καθάριζαν» με μεγάλη ευχαρίστηση, αν μπορούσαν να τον πλησιάσουν… κάπως…

Τώρα που θα ανακηρυχτεί «επικεφαλής τρομοκρατικής οργάνωσης» θα μπει επίσημα στη λίστα προς εξόντωση…

Ίσως και να επικηρυχτεί.

Χρηματοδότηση “τρομοκρατών”;

Δευτέρα 4 Μάρτη. Είναι παραπάνω από μήνας που η ευρωπαϊκή επιτροπή, φτιάχνοντας τον κατάλογο των κρατών που κατά την άποψη των εμπειρογνωμόνων της χρηματοδοτούν τρομοκράτες ή/και είναι έδρες πλυντηρίων (χρήματος), στη λίστα (μαζί με το ιράκ, την συρία, το ιράν, το αφγανιστάν, τη βόρεια κορέα, τις μπαχάμες, την μποτσουάνα, την αιθιοπία, την γκάνα, την λιβύη, τη νιγηρία, το πακιστάν, το (αμερικανικό) πουέρτο ρίκο, την τυνησία, την (αμερικανική) σαμόα, τις (αμερικανικές) παρθένες νήσους, την υεμένη, το τρινιτάντ και τον παναμά) πρόσθεσε το Ριάντ. Το Ριάντ είπατε; Ναι, το Ριάντ…

Αμ δε! Όλα τα υπόλοιπα εντάξει. Αλλά το Ριάντ; Το Ριάντ είπατε; Η λίστα της commission θα έπρεπε να εγκριθεί απ’ τα 28 κράτη μέλη της ε.ε. (η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εξακολουθεί να είναι μέλος). Ε, λοιπόν, όλα κι όλα! Όχι και ο τοξικός χρηματοδότης της τρομοκρατίας! (Άλλο να το λέμε μεταξύ μας κι άλλο μια επίσημη απόφαση που θα βάλει φρένο σε διάφορες δουλειές). Εδώ εκπροσωπείται στην «επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων» του οηε – θα τον πούμε και τρομοκράτη;

Οπότε η πρόταση «κόλλησε». Με επικεφαλής το Λονδίνο και το Παρίσι μια ομάδα κρατών / μελών (δεν ξέρουμε ποια αλλά υποψιαζόμαστε πως αυτοί που ήθελαν να πουλήσουν τις 300 (χιλιάδες) βλήματα στον τοξικό και τους proxies του ανήκουν σ’ αυτήν) αρνείται να δεσμευτεί σ’ αυτό που ξέρει (για το σαουδαραβικό καθεστώς).

Γι’ αυτόν, και για μερικούς ακόμα λόγους, η δολοφονία του Khashoggi μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά δεν είναι καθόλου μια υπόθεση που μπήκε στο αρχείο…

Η αποτελεσματικότητα των “τρομοκρατών”

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Θα σας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο. Όχι πολύ. Μόνο 2,5 χρόνια. Στη “δημοκρατική γαλλία”.

Πρόεδρος ο σοσιαλδημοκράτης Francois Hollande. Σκοπεύει να αλλάξει την εργατική νομοθεσία, προς όφελος των γαλλικών αφεντικών. Ο νόμος θα μείνει στην ιστορία σαν «νόμος El Khomri», απ’ το όνομα της υπουργού εργασίας που ανέλαβε την διαμόρφωσή του (Myriam El Khomri).

Οι δρόμοι όχι μόνο του Παρισιού αλλά όλων των γαλλικών πόλεμων δονούνται απ’ τις διαρκείς επίμονες διαδηλώσεις εναντίον του «νόμου El Khomri». Τα καθεστωτικά συνδικάτα (γνωστά για την βοήθεια που πάντα δίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον γαλλικό καπιταλισμό…) καλούν αναγκαστικά απεργίες· αλλά στις διαδηλώσεις συμμετέχουν μαζικά και φοιτητές / τριες. Απ’ αυτούς / ες δημιουργείται το πρωτότυπο μεν αλλά αμήχανο φαινόμενο που θα ονομαστεί «nuit debout»…

Η συνηθισμένη «κρατικοπρονοιακή» αντιμετώπιση της αντίθεσης δεν φαίνεται να αποδίδει, καθώς οι μήνες παιρνούν και οι διαδηλώσεις δεν μειώνονται· αντίθετα, η επικείμενη ψήφιση του νόμου προκαλεί «ρήγμα» στις τάξεις των σοσιαλδημοκρατών βουλευτών…

Τότε, κι ενώ φαίνεται ότι η θεσμική υποτίμηση της εργασίας έχει ανοίξει σοβαρή «πληγή» όχι μόνο στο κοινωνικό πλέγμα της γαλλίας αλλά και στην «πολιτική» σταθερότητα του συστήματος, το βράδυ της 14ης Ιούλη, λες και είχε ραντεβού με την ιστορία, εμφανίζεται στη σκηνή ο «απο μηχανής θεός». Στην παραλιακή λεωφόρο της Nice, στη διάρκεια της εθικής εορτής για την «πτώση της Βαστίλης», ένας γαλλο-τυνήσιος, ο Mohamed Lahouaiej-Bouhlel, καταφέρνει (πανεύκολα) να αποφύγει οποιονδήποτε αστυνομικό έλεγχο (υπάρχει, υποτίθεται, ισχυρή φύλαξη της περιοχής) και οδηγεί ένα φορτηγό 20 τόνων πάνω στο πλήθος που κάνει βόλτες στην παραλία. Θα δολοφονηθούν, μ’ αυτόν τον τρόπο, 86 άνθρωποι· και θα τραυματιστούν ακόμα 458.

«Το γαλλικό έθνος θρηνεί»… Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (που είχε κηρυχτεί μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι το Νοέμβρη του 2015) θα ανανεωθεί. Οι διαδηλώσεις (κατά του «νόμου El Khomri»…) θα γίνονται πια με τόσο ασφυκτικά μέτρα ασφαλείας και τόσους ελέγχους και μπάτσους, που θα είναι ουσιαστικά μισο-παράνομες…

Ο νόμος, που ήταν υπό αμφισβήτηση για μήνες, θα εγκριθεί απ’ το κοινοβούλιο μέσα σε 3 βδομάδες· στις 9 Αυγούστου…