28/1/2017. Η Theresa May ελπίζει σ’ ένα προνομιακό οικονομικό / εμπορικό deal με τις ηπα, για λογαριασμό του καπιταλισμού που εκπροσωπεί. Ελπίζει, ίσως και σε ψίχουλα απ’ τις όποιες αμερικανικές ζώνες επιρροής στον πλανήτη. Μόνο που συμβαίνει το εξής: στην 11άδα των κυριότερων εμπορικών εταίρων της αγγλίας, οι ηπα είναι η μόνη περίπτωση που (η αγγλία) έχει σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα 1,3 δις. λιρών (απέναντι στην ιρλανδία έχει ένα πολύ μικρό πλεόνασμα επίσης). So what? Ελπίζει το Λονδίνο ότι η νεομερκαντιλιστική Ουάσιγκτον θα του κάνει την χάρη να το αυξήσει αυτό το πλεόνασμα, και μάλιστα τόσο ώστε να καλύψει την χασούρα που θα έχει απ’ την απώλεια των αγορών της ε.ε.;
Μετά την Ουάσιγκτον θα πετάξει (απ’ όσο ξέρουμε) στην Άγκυρα. Κι εκεί θα αναζητήσει μια “ειδική σχέση”· ίσως πάρει (στα λόγια…) κάτι λιγότερο αλλά όχι ασήμαντο.
Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, από εμπορική / οικονομική άποψη το Λονδίνο είναι υποχρεωμένο να περιμένει. Μέχρις ότου υπάρξει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) μια συμφωνία αποχώρησής του απ’ την ε.ε. (δηλαδή σε δύο χρόνια – έτσι λένε) θα ανήκει εκεί και θα δεσμεύεται. Πολύ απλά δεν θα μπορεί να συνάψει χωριστές συμφωνίες. Εκτός αν σκοπεύει να ρισκάρει πρόστιμα και αντίποινα. Ή να το ρίξει στην πειρατεία.
Δύο χρόνια; Μπορεί να είναι λίγα. Όμως μπορεί να είναι και πολλά: σε μια εποχή που πολλά γίνονται σε υπερυψηλές ταχύτητες, τα εμπορικά deal δεν μπορούν να περιμένουν. Καιροφυλακτούν οι ανταγωνιστές. Ή, αν αυτό είναι πιο ακριβές όνομα: οι αντίπαλοι.
(Το τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν απομείνει, πια, στο Λονδίνο έναντι της Ουάσιγκτον φαίνεται στο θέμα “νατο”. Αν το αμερικανικό καθεστώς επρόκειτο να πάει για παλιοσίδερα την “άχρηστη” συμμαχία ρίχνοντάς το στις “διμερείς συμμαχίες”, τότε το Λονδίνο δεν θα άφηνε μόνο τα πυρηνικά εξοπλισμένα υποβρύχια του στον αμερικανικό έλεγχο, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Αλλά ίσα ίσα και με το ζόρι θα κατάφερνε να μείνει η έφιππη φρουρά των ανακτόρων έξω απ’ τις αρμοδιότητες του αμερικανικού πενταγώνου. Στην περίπτωση αυτή το Λονδίνο πεθαίνει για την “πολυμέρεια” του νατο· μπας και βρίσκει και κανέναν, μόνιμο ή ευκαιριακό σύμμαχο, να ενώνουν τα “ειδικά βάρη” τους, απέναντι στην Ουάσιγκτον…)