Tag: τεχνολογία

Εκλογές και κόμματα…

Αυτό είναι πρόσφατο: του 2022…

Δευτέρα 8 Μάη>> Ανία και βαρεμάρα; Αβεβαιότητα; Ακηδία; Προφύλαξη προσωπικών δεδομένων; Το 1/3 όσων απαντούν στις έρευνες κοινής γνώμης περί της εκλογικής συμπεριφοράς τους σε λιγότερο από δυο βδομάδες (υπάρχουν πολλοί / πολλές που δεν απαντούν) είτε δηλώνουν ότι είναι αναποφάσιστοι, είτε δηλώνουν ότι ΔΕΝ είναι σίγουροι πως θα ψηφίσουν εκείνο που δήλωσαν λίγο πριν στο ίδιο ερωτηματολόγιο… Ρευστότητα, που πονοκεφαλιάζει τους επαγγελματίες προφήτες της «λαϊκής θέλησης», οδηγώντας τους σε όλο και με εξεζητημένα ανακριτικά / εκμαιευτικά σχήματα. Κρίμα! Κρίμα για την «λαϊκή θέληση»! Με τόσο μεγάλη ποικιλία πολιτικών εμπορευμάτων στα ράφια να σουφρώνει τα μούτρα της; Α πα πα!! Πού οδεύομεν κύριοι;;

Η απάντηση έρχεται από εκεί που δεν θα το περιμένατε. Από έναν καλόγερο! (Όχι τον γνωστό!…) Το μέλος του τάγματος των δομινικανών Dominique Durable, θρησκευτικός φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, στη γαλλική Le Monde το 1948 (κι ενώ τα ερείπια του Β παγκόσμιου πολέμου κάπνιζαν ακόμα…), εκστασιασμένος απ’ τις προοπτικές της «νέας επιστήμης» με το όνομα Κυβερνητική, κατέθεσε ένα άρθρο με τίτλο UNE NOUVELLE SCIENCE : LA CYBERNETIQUE. Vers la machine à gouverner, που απαντάει (από τότε!) στην τωρινή και την αυριανή δυσθυμία των εκλογέων∙ κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν. Διαβάστε παρακαλούμε για να διαπιστώσετε ότι τελικά το ένστικτο της «λαϊκής θέλησης» καταλαβαίνει την ματαιοπονία των «σωτήρων» της, και προετοιμάζει αδιόρατα την «Μεγάλη Έξοδο» (μαζί με τ’ αφεντικά, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός!)

Le Monde λοιπόν, 28 Δεκέμβρη 1948, και:

… Μια απ’ τις συναρπαστικότερες προοπτικές που δημιουργούνται είναι η δυνατότητα της λογικής ρύθμισης των ανθρώπινων υποθέσεων, και ειδικότερα εκείνων που αφορούν ανθρώπινες κοινότητες και παρουσιάζουν μια κάποια στατιστική κανονικότητα, όπως είναι τα ανθρώπινα φαινόμενα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Μπορεί άραγε να φανταστεί κάποιος μια μηχανή που θα συγκεντρώνει οποιοδήποτε είδος πληροφορίας, για παράδειγμα πληροφορίες σχετικά με την παραγωγή και την αγορά∙ και ύστερα θα προσδιορίζει ποια θα είναι η πιθανότερη εξέλιξη της κατάστασης, σε συνάρτηση με την μέση ψυχολογία των ανθρώπινων όντων και των ποσοτήτων που είναι δυνατόν να μετρηθούν σε κάθε δοσμένη περίσταση. Είναι άραγε δυνατόν να διανοηθεί κάποιος μια κρατική μηχανή που θα καλύπτει όλα τα συστήματα λήψης πολιτικών αποφάσεων;… Προς το παρόν τίποτα δεν μας εμποδίζει να φανταστούμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να ονειρευτούμε την εποχή που θα είναι δυνατόν μια machine à gouverner (μηχανή διακυβέρνησης) να είναι σε θέση να συμπληρώνει – για καλό ή για κακό – την σημερινή προφανή ανικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου όταν ασχολείται με τον συνηθισμένο μηχανισμό της πολιτικής.

‘Όχι απλά αισιόδοξος ο πατήρ Durable το 1948, αλλά και έξω απ’ τα δόντια: «τι να περιμένουμε απ’ τους ηλίθιους;» λέει μιλώντας για την «προφανή ανικανότητα», χωρίς να διασαφηνίζει ποιους εννοεί. Τους εκλέκτορες; Τους εκλεγόμενους; Όλους μαζί;

Συνεχίζει:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μachine à gouverner

Κάτι κομμουνιστικά του είδους “και η καθαρίστρια να κυβερνήσει” ξεχάστε τα!!!

Δευτέρα 8 Μάη>> Αυτός ο μηχανισμός, που «αναπτύχθηκε» σταθερά ήδη απ’ την δεκαετία του 1980, έχει ονόματα: «λόμπυ» και «ειδικοί». Μιας και είναι στη μόδα η απέχθεια για την ανάγνωση (και ακόμα περισσότερο για την «αρχαιολογία των αναλύσεων») δεν θα παραπέμψουμε κανέναν στα Sarajevo νο 78 ή νο 80 ή νο 90 (τόσο παλιά όσο το 2013 και το 2014…) για τον ριζικό μετασχηματισμό των δυτικών «δημοκρατιών μέσω αντιπροσώπευσης», και την εγκατάσταση πολλών κύκλων «ειδικών» πίσω απ’ την «αντιπροσώπευση» και την «λήψη αποφάσεων»∙ κύκλων αόρατων, ανεξέλεγκτων αλλά καθοριστικών για την εύκολη ακύρωση της όποιας κοινωνικής πίεσης, και εν τέλει για την υποχρεωτική διαμόρφωση συναίνεσης (δηλαδή υπακοής). Ωστόσο κάπου εκεί (τότε, «παλιά»…) σχολιάζαμε ότι:

…Στον ορίζοντα του κοινωνικού φαντασιακού, η χρήση “ειδικών” δίνει  (άρχισε να δίνει απ’ τα ‘80s και μετά) ένα λούστρο ουδετερότητας και τεχνικής εγκυρότητας. [Παρότι] η κοινωνική ουδετερότητα των επιστημών είχε βέβαια αμφισβητηθεί στη διάρκεια των ταραγμένων δεκαετιών του ‘60 και του ‘70…

Όχι, δεν χρειάζεται να πάμε πίσω. Αρκεί να έχει καταλάβει όποιος ενδιαφέρεται τον ρόλο και την ισχύ των «ειδικών» στην πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, όπου αυτοί (οι «ειδικοί») βγήκαν απ’ τα παρασκήνια των δυτικών ολιγαρχιών και εγκαταστάθηκαν στο κέντρο της σκηνής. Ποιος τους «διάλεξε»; Σίγουρα κανένας «λαός»… Ποιος θα τολμούσε να τους αμφισβητήσει (με την ευκολία που αμφισβητεί ένα πολιτικό κόμμα); Κανείς∙ καλές δόσεις λογοκρισίας εξαφάνιζαν κάθε αντίπαλο ειδικό, και στόλιζαν τους ανειδίκευτους καχύποπτους  με όλα τα επίθετα που διαθέτουν οι βόθροι της «νέας κανονικότητας»∙ μαζί με ποινές και τιμωρίες…  Ποιος υπερασπίστηκε αυτούς τους εγκάθετους σαν «έκφραση της επιστημονικής αλήθειας για τις κοινωνίες» και, κατά συνέπεια, σα νόμιμους και εύλογους σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικούς καθοδηγητές / χειραγωγούς; (Α χα!!! Ας μην αρχίσουμε!…)

Η machine à gouverner του κεφάλαιου υπάρχει λοιπόν – με «ανθρώπινο πρόσωπο» προς το παρόν. Είναι ώριμη και κραταιά. Η σταδιακή και σύντομα εκτεταμένη μηχανοποίησή της είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζετε! (Πόσες φορές έχετε ακούσει την έκφραση «με απέρριψε το σύστημα» για ζητήματα κρατικής γραφειοκρατίας τα τελευταία χρόνια;) Η ενθουσιώδης υποδοχή της μηχανικής «νοημοσύνης» αποδεικνύει πως οι υποκειμενικοί, κοινωνικοί όροι γι’ αυτή τη μηχανοποίηση του «κυβερνητικού / εξουσιαστικού ορθολογισμού» υπάρχουν ήδη σε πολύ μεγάλη έκταση: κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει την «εγκυρότητα», την «ακρίβεια» και την «ανιδιοτέλεια» της chatGPT… παρότι είναι ιδιοτελέστατο ανθρώπινο / τεχνικό έργο!!! (Εκτός αν πιστεύετε ότι ο προγραμματισμός μηχανών είναι υπεράνω συμφερόντων…)

Έχουν άραγε συναίσθηση οι (κατ’ αρχήν σωστά και δίκαια) απέχοντες απ’ το show της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» ότι σε κάποια απ’ τις επόμενες κοντινές στροφές του μέλλοντος έχουν ήδη εγκατασταθεί οι προσδοκίες του Durable; Όχι…

Θα χαρούν όταν βρεθούν μπροστά τους ή θα γίνουν επιθετικά ά-πιστοι; Υποψιαζόμαστε, δυστυχώς, το πρώτο. Για διάφορους λόγους αλλά και επειδή στην εξέλιξη διάφορων μορφών μηχανοποίησης – του – κοινωνικού – εργοστάσιου, η συμβουλή του Durable απ’ το μακρινό 1948 έγινε ευμενώς αποδεκτή:

… Ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα για τις ομάδες που ασχολούνται σήμερα με την δημιουργία της Κυβερνητικής να προσθέσουν στο προσωπικό των τεχνικών τους, που προέρχονται απ’ όλους τους ορίζοντες της επιστήμης, μερικούς σοβαρούς ανθρωπολόγους και ίσως ένα φιλόσοφο που να έχει περιέργεια για τα παγκόσμια ζητήματα…

Έχουν!!! Έχουν απ’ όλα!!! Και μπηχεβιοριστές έχουν, και φιλόσοφους, και διαφημιστές…

Το ψηφιακό ευρώ, το «σχέδιο Δήμητρα», και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Δευτέρα 1 Μάη>> Η ιδέα του να έχει κάποιος έναν καταθετικό λογαριασμό απευθείας στην […1] Κεντρική Τράπεζα, που θα είναι προστατευμένος από πιθανές αστοχίες στο τραπεζικό σύστημα και άρα δεν θα απειλείται με ενδεχόμενο «κούρεμα», δεν αποτελεί ένα θεωρητικό σενάριο. Ο νέος οδικός χάρτης για το ψηφιακό ευρώ, που θα απαντά σε αυτή την απειλή, ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα από […2], φέρνοντας ένα βήμα πιο κοντά αυτήν την προοπτική, και το επόμενο ραντεβού έχει οριστεί […3] που θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις για τον χρόνο υλοποίησης του ψηφιακού ευρώ.

Το ψηφιακό ευρώ δεν θα διαφέρει σε τίποτα από έναν κοινό λογαριασμό που ένα φυσικό πρόσωπο ή μια επιχείρηση τηρεί σε μια εμπορική τράπεζα. Στην πράξη θα αποτελεί ένα μέσο συναλλαγών για μεταφορές χρημάτων ή πληρωμές αγορών, όπως συμβαίνει σήμερα με το απλό νόμισμα. Έτσι, κάποιος θα μπορεί να κάνει μια αγορά σε ένα εμπορικό κατάστημα χρησιμοποιώντας, αντί του λογαριασμού του στην τράπεζα ή της κάρτας του, τον λογαριασμό στην […4]. Η διαφορά θα είναι ότι τα χρήματα που θα είναι τοποθετημένα στην […5] δεν θα υπόκεινται στην απειλή του «κουρέματος», καθώς θα περιβάλλονται από την αυξημένη προστασία της Κεντρικής τράπεζας.

Και τώρα το κουίζ. Συμπληρώστε τα κενά […Χ] με ένα απ’ τα δύο σετ:

Α) 1: Ελληνική

2: μερα24

3: μετά τις εκλογές

4: τράπεζα της ελλάδας

5: τράπεζα της ελλάδας

ή

Β) 1: Ευρωπαϊκή

2: την ΕΚΤ

3: για τον Οκτώβριο, στη συνεδρίαση των κεντρικών τραπεζών

4: ΕΚΤ

5: ΕΚΤ

Διαφορετικά το ερώτημα και η απάντηση: είναι τα πιο πάνω απόσπασματα απ’ την παρουσίαση του «σχεδίου Δήμητρα» από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τα υπόλοιπα στελέχη του μερα25; Όχι! Είναι αποσπάσματα από δημοσίευμα της καθεστωτικής «καθημερινής» προχτές, Σάββατο 29 Απρίλη 2023, με τίτλο άνοιγμα λογαριασμού απευθείας στην ΕΚΤ.

Ποιος δουλεύει λοιπόν ποιόν, και γιατί; Όλη η φλυαρία, η ποζεριά και σχεδόν όλα τα επιχειρήματα περί «σχεδίου Δήμητρα» δεν είναι παρά διαφήμιση του ψηφιακού ευρώ!!! Το οποίο βρίσκεται υπό διαμόρφωση εδώ και λίγα χρόνια. Όπως εδώ και λίγα χρόνια βρίσκονται υπό διαμόρφωση τα ψηφιακά νομίσματα δεκάδων κρατών του πλανήτη, από «πρωτοκλασσάτα» (ψηφιακό δολάριο, ψηφιακό ρούβλι, ψηφιακή ρουπία, κλπ) έως πιο «αναπτυσσόμενα» (για παράδειγμα νιγηρία, γκάνα, μαλαισία, ταϋλάνδη). Το Πεκίνο με το ψηφιακό γουάν είναι μερικά χρόνια μπροστά, έχοντας τρομοκρατήσει τα δυτικά αφεντικά…

Γιατί το μερα25 και ο επικεφαλής του παρουσιάζουν ένα παγκόσμιο σχέδιο νομισματικής (και όχι μόνο) αναδιάρθρωσης όπως είναι τα ψηφιακά νομίσματα σαν «δική τους ιδέα»; Πρώτον, επειδή θεωρούν τους υποτελείς ηλίθιους και άσχετους! Δεύτερον, επειδή θέλουν να την παρουσιάσουν σαν «δική τους ιδέα» πασπαλισμένη με τα δικά τους ψέματα. Και τρίτον, επειδή ζήλεψαν την δόξα του ρημαδοΚούλη: παρουσίασε το ψηφιακό διαβατήριο εμβολιασμού σαν δική του ιδέα, ενώ ήταν γνωστό ότι η ε.ε. ετοιμαζόταν γι’ αυτό από το 2018!!! Και, βέβαια, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές βιτρίνες ευχαρίστως αναγνώρισαν στον ρημαδοΚούλη την «πατρότητα της ιδέας» για να απωθήσουν το ενδεχόμενο να μάθουν οι υπήκοοί τους ότι το πράγμα ετοιμαζόταν χρόνια πριν τον τσαχπίνη, κι έτσι να τους μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά…

Γιατί καθεστωτικά «κόμματα εξουσίας» όπως η νδ και ο συριζα δεν απαντούν «σιγά την πατρότητα της ιδέας!» στο δήθεν βαρουφακικό «σχέδιο Δήμητρα»; Πρώτον, επειδή θεωρούν τους υποτελείς ηλίθιους και άσχετους! Και δεύτερον, επειδή θέλουν να το αξιοποιήσουν διαστρεβλωμένο για τις προεκλογικές τους ανάγκες…

Υπάρχει δυστυχώς μία αλήθεια, και στα ψέματα των μεν και στην αξιοποίηση των δε.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Γίνε το είδωλό σου! (η ελκυστική δικτατορία των ψευδαισθήσεων)

Δευτέρα 20 Φλεβάρη>> Ο Adam Silver, επίτροπος του NBA (το αμερικανικό επαγγελματικό μπάσκετ) παρουσιάζει μια εφαρμογή (app) που προσφέρει νέες εμπειρίες στους τηλε-θεατές: κάρφωσε κι εσύ, μπορείς! Για την ακρίβεια: δες το είδωλό σου να καρφώνει!

Δείτε πρώτα αυτό, κι ύστερα δυο κουβέντες:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η τεχνολογική μεταφυσική (σημείωση για την «τεχνητή νοημοσύνη»)

Δευτέρα 13 Φλεβάρη>> Η εφαρμογή ChatGPT απέκτησε 100.000.000 (100 εκατομύρια) ενεργούς χρήστες μέσα σε μόλις δυο μήνες απ’ την εμφάνισή της: πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας «διείσδυσης» μιας τεχνολογικής εφαρμογής στη ζωή των αιχμαλώτων. Θεωρήθηκε κάτι ανάμεσα σε «αξιοπερίεργο» και «παιχνίδι»: ένας ηλεκτρονικός «συνομιλητής» που απαντάει πειστικά σε οποιαδήποτε ερώτηση. Προς το παρόν γραπτά∙ τι θα γίνει όταν η «μηχανική μάθηση» (machine learning) αποκτήσει ζεστή φωνή; Ένας ακόμα μεγαλύτερος πυρετός γι’ αυτήν τη «νοημοσύνη»∙ και, όπως έχουμε δείξει άλλού («η μηχανοποίηση της σκέψης», τετράδιο για την εργατική αυτονομία νο 4) μια ακόμα εντονότερη υποθερμία (έως χειμέρια νάρκη, χωρίς προβλεπόμενη άνοιξη) του ζωντανού σκέπτεσθαι.

Πώς έγινε το ότι τόσα εκατομμύρια (υποθέτουμε μελλοντικά ακόμα περισσότερα) υιοθέτησαν χωρίς απορίες κι ερωτήσεις κάτι που αγνοούν τι είναι και πως «δουλεύει»; Στο σύντομα ερχόμενο cyborg νο 26 υπάρχουν εξηγήσεις για το δεύτερο – για τους ελάχιστους που ενδιαφέρονται να ξέρουν. Αλλά ο υπερυπολογιστής που βρίσκεται πίσω απ’ την ChatGPT δεν είναι ο αγαπημένος άγνωστος δάσκαλος ή φίλος∙ ούτε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που μοιράζει τις σελίδες της on demand. Είναι, μάλλον, η υλική λειτουργική μορφή ενός εφιάλτη.

Σύμφωνα με την εταιρεία που έσπρωξε και αξιοποιεί την ChatGPT (λέγεται OpenAI, έχει στην ιδιοκτησία της τον 5ο σε ισχύ υπερυπολογιστή στον κόσμο, και ο βασικότερος μέτοχός της είναι η microsoft…) η «προίκα» της εφαρμογής ήταν 300 δισεκατομύρια λέξεις που είχαν τρυγηθεί απ’ το internet: βιβλία, άρθρα, sites και posts. Σ’ αυτόν τον (κατεργασμένο μέσω σύνθετων αλγορίθμων) λεκτικό όγκο περιλαμβάνονται και τα προσωπικά δεδομένα όλων των κοινών θνητών που επιλέχτηκαν εν αγνοία τους ως «πηγή συσσώρευσης data / εκπαίδευσης» στην πρώτη φάση.

Απ’ την στιγμή της εμφάνισης της ChatGPT ο υπερυπολογιστής και οι σύνθετοι αλγόριθμοι τροφοδοτούνται … απ’ τους πελάτες τους («χρήστες» σύμφωνα με την αργκώ). Η OpenAI έχει γνωστοποιήσει ότι κάθε «επαφή» με την εφαρμογή σημαίνει αποθήκευση της IP του «χρήστη», το είδος και τις ρυθμίσεις του browser που χρησιμοποιεί, τα δεδομένα της «σχέσης» του με το site, τα metadata των περιεχομένων που τον/την ενδιαφέρουν, τις ενέργειες που κάνει, τις γενικότερες ενέργειες αναζήτησης στο διαδίκτυο, και τα στοιχεία των site που επισκέπτεται. Επιπλέον η OpenAI ξεκαθαρίζει πως όλα αυτά τα προσωπικά δεδομένα τους θα τα μοιράζεται με απροσδιόριστα «τρίτα μέρη», χωρίς καμία ενημέρωση ή ερώτηση ή έγκριση.

Με δυο λόγια ενώ οι ζωντανοί «χρήστες» αδιαφορούν για το τι κάνουν και με ποιόν και απλά απολαμβάνουν ένα ακόμα τεχνολογικό θαύμα πιστεύοντας στην «ουδετερότητα της τεχνολογίας», η μηχανή (και οι ιδιοκτήτες της) «μαθαίνουν» (δηλαδή: καταγράφουν και επεξεργάζονται) πολύ γρήγορα πλευρές της «ταυτότητας» καθενός χωριστά απ’ τα εκατομύρια των χρηστών. Μαθαίνουν με ποιον / ποια έχουν να κάνουν! Κι αυτό είναι μόνο η αρχή: τα «προσωπικά δεδομένα» ρέουν αστάματητα (και «αόρατα») σαν κοινωνική πρώτη ύλη μεταξύ διαφορετικών εταιρειών αυτής της μιας χούφτας τεχνολογικών υπερομίλων με τα γνωστά ονόματα. Στα συμφέροντά τους είναι σίγουρο πια ότι δεν περιλαμβάνεται η διανοητική καλλιέργεια των αιχμαλώτων πληθυσμών…

Πριν όχι πολύ καιρό γινόταν λόγος περί «γνωσιακού καπιταλισμού»… Στην εποχή της μηχανικής μάθησης που τόσο χαρούμενα και με απεριόριστη εθελοτυφλία γίνεται κοινοτοπία, ό,τι απομείνει σα «ζωντανό» θα ξεπέσει σε απλό και διαρκή «τροφοδότη» της μηχανής. Απ’ αυτή τη θέση, την θέση του χειριστή / τροφοδότη, μαζί με την οργανωμένη άγνοια (και την λογοκρισία…) θα θριαμβεύσει η μεταφυσική πίστη στην παντοδυναμία της μηχανής (: νεκρό κεφάλαιο)  – άρα του καπιταλισμού συνολικά…

Η αναδιάρθρωση ως ιδεολογία

Η έλξη του φόβου: μια μετα-ανάλυση της αποτελεσματικότητας και των θεωριών περί έλξης του φόβου… Paper του 2015

(Το fear factory έχει και τους θεωρητικούς του…)

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση: αυτό είναι το κεντρικό δόγμα, το κατά κάποιον τρόπο “there-is-no-alternative” της «εποχής της μετα-αλήθειας» όπως την έχουν ονομάσει, που διογκώνεται όλο και περισσότερο στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Δεν υπάρχουν βέβαια ούτε μετα-αλήθειες, ούτε προ-αλήθειες, ούτε μετα-ψέματα, ούτε προ-ψέματα! Υπάρχει όμως μια συγκεκριμένη ιστορική φάση «μετάβασης» όπου το κεφάλαιο (τα πιο δυναμικά αφεντικά του) κατασκευάζει ήδη «πραγματικότητες»: «επαυξημένες», «ενισχυμένες» (augmented) πραγματικότητες, «εικονικές» (virtual) πραγματικότητες, τα ανάλογα «βιώματα», τις αντίστοιχες «εμπειρίες», την διαρκή ροή και εναλλαγή, κινούμενη άμμο δηλαδή «αληθειών» και διαψεύσεων, και πάει λέγοντας∙ με κάθε σχιζοφρενική αντιφατικότητα ακόμα και στην ίδια τη «νέα» ορολογία… Το colpo grosso της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ακριβώς αυτό: η ολοκλήρωση του εμπορεύματος, του θεάματος και του ελέγχου μέσα απ’ το εμπόριο ή/και την επιβολή «πραγματικότητας» ή «πραγματικοτήτων» σύμφωνα με τις κάθε φορά κερδοφόρες και αποδοτικές προδιαγραφές.

Στη μορφή-εμπόρευμα, πράγματι, δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα (ίσως κάτι σαν «ψεμολήθη» ή αληθοφάνεια)∙ υπάρχει όμως σε στρατηγική θέση η διαχείριση της «λειτουργίας» της/του. Όπως σωστά είχε σχολιάσει ο Μαρξ, ο φετιχισμός του εμπορεύματος είναι η εκκοσμίκευση του θρησκευτικού (χριστιανικού) φετιχισμού. Τώρα ο φετιχισμός της «πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα» κυριαρχίας επιδιώκει να είναι η εκκοσμίκευση της θείας δίκης – που είναι βέβαια άγνωστη και μυστηριώδης. “Πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα” βρίσκεται η αυθεντία…

Τι πάει να πει «σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση», άρα το ποιος όχι μόνο σκηνοθετεί αλλά επίσης διαλέγει ή/και επιβάλλει τις «διαφορετικές απόψεις» και τα χαρακτηριστικά τους; Πάει να πει σημασία έχει το ποιος κατέχει την εξουσία. Όχι, μόνο, επειδή αυτός λογοκρίνει. Αλλά επίσης (ίσως κυρίως) επειδή αυτός νοηματοδοτεί.

Στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αυτή η καπιταλιστική στρατηγική έγινε κοινοτοπία. Εκείνα που τώρα (ψευτο…)αναγνωρίζονται σαν «προβλήματα» ή «αδυναμίες» της (όπως, για παράδειγμα, οι συνέπειες της κατ’ οίκον φυλάκισης στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών) ρίχνονταν στον Καιάδα ως ψέματα όταν λέγονταν έγκαιρα και ενάντια στα πραξικοπήματα. Είναι μια ήδη χειροπιαστή απόδειξη του «δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει…».

Το κεφάλαιο-σχέση ως υπερ-νόρμα είναι, αν το σκεφτούμε από μια διαφορετική μεριά, η «συγκέντρωση», η οργάνωση και η αξιοποίηση του γενικευμένου κοινωνικού, ηθικού, διανοητικού, αισθητικού tribalism, της σύγχρονης «φυλετικοποίησης», της κονιορτοποίησης δηλαδή των σημείων προσανατολισμού, των σημείων αναφοράς, στις δυτικές κατά κύριο λόγο κοινωνίες τα τελευταία 30 «νεοφιλελεύθερα» χρόνια. Είναι η οργανωμένη συν-κίνηση, και με τις δύο έννοιες. Της (συνήθως διαλυτικής και πειθαρχικής) συναισθηματικής ταλάντωσης, αλλά και του μαγνητισμού των συμπεριφορών απ’ τον ίδιο πόλο. Καινοφανείς λέξεις που έχουν γίνει της μόδας όπως «συμπερίληψη» απηχούν αυτό ακριβώς: το μάντρωμα των πληθωρισμένων δι-ατόμων, των ναρκισσιστικών, τσακισμένων, παρανοημένων και παρανοούντων Εγώ-Κεφάλαιο που επιπλέουν αναίσθητα πια σε μια ταραγμένη, φουρτουνιασμένη θάλασσα σημείων-παραληρηματικής-εξουσίας∙ σε ένα υπονομευμένο, ναρκοθετημένο, υποθηκευμένο, παραλυτικό, σκοτεινό διαρκές Τώρα με μοναδικό πολικό αστέρα τον φόβο.  

Είναι παλιό, είναι διδακτικό, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει στην πρώτη σελίδα των έργων των ιστορικών του μέλλοντος, και θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού.

 Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
(New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004)

Δεν έγιναν αυτοκρατορία, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η βασική ιδέα παραμένει….

Ευτυχές το καινούργιο και θαυμαστό 2023, 2024, 2025… – σα να λέμε.

Ψηφιακή επιτήρηση και φακέλωμα

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> «Δεν έχω κάτι να κρύψω»: αυτή είναι η αφελής, νηπιακή απάντηση του μέσου αιχμάλωτου υπηκόου όταν κάποιος του υποδείξει το εύρος και το βάθος του ψηφιακού ελέγχου. Στην ίδια κατηγορία νηπιακής άγνοιας ανήκουν και τα «τι να τα κάνουν τα στοιχεία μου;» (ξαφνικά ο σπουδαίος Εγώ-Κεφάλαιο γίνεται ασήμαντος!!…), «σιγά μην ενδιαφέρονται για το dna μου» (ναι, δεν είσαι ο Αθάνατος του παλιού σήριαλ…) και άλλα παρόμοια. Η διαρκής επιτήρηση θεωρείται απ’ όλους αυτούς κάτι «κανονικό», «ομαλό», που δεν χρειάζεται να τους απασχολεί. Ούτε να τους ενοχλεί.

Η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της ζωής δεν θεσμοθετήθηκε κάποτε ως … νεοφιλελεύθερη πονηριά, όπως διέδιδαν διάφορα τσακάλια του anti-social underground το 2020 και το 2021, όταν τα πραξικοπήματα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είχαν κορυφωθεί (εννοώντας, προφανώς, πως όποιος είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να θεωρεί τέτοιες διακρίσεις από ύποπτες έως αντικοινωνικές…). Όχι! Η διάκριση αυτή θεσμοθετήθηκε με πόνο και αίμα, για να διαφυλάξει ένα καλό μέρος της καθημερινής ζωής απ’ τις ορέξεις και την εξουσία του οποιουδήποτε άρχοντα. Είτε ήταν βασιλιάς, είτε ήταν επίσκοπος, είτε ήταν καραβανάς, είτε ήταν το (αστικό…) κράτος. Οι ιδιωτικοί χώροι / χρόνοι δεν είναι … κρυψώνες – υπάρχουν πολλές τέτοιες στους δημόσιους χώρους! Είναι το όριο πέρα απ’ το οποίο η «περιέργεια της εξουσίας» (και, κατά συνέπεια, οι «γνώσεις» της και ο έλεγχος που στήνει πάνω σ’ αυτές) δεν μπορεί να περάσει. Ή έτσι ήταν…

Τώρα, με ρυθμό άγριου καλπασμού, αυτό το όριο εξαφανίζεται∙ και μάλιστα όχι πάντα μέσω της άσκησης βίας, αλλά συνήθως με χαρά και καμάρι! Σου έδειξα το καινούργιο μου wearable; (Την ηλεκτρονική χειροπέδα δηλαδή που κατ’ ευφημισμό λέγεται «βραχιόλι»… όταν πρόκειται για κρατούμενους… Αλλιώς είναι σπουδαίο αξεσουάρ…)

Η μικρο-υλικότητα των ηλεκτρικών σημάτων που εκπέμπονται από όλο και περισσότερες συσκευές / μηχανές καθημερινής χρήσης (σημάτων που συγκεντρώνονται με συγκεκριμένους τρόπους…) έχει κάνει «αόρατη» αυτήν την «περιέργεια της εξουσίας», είτε είναι επιχειρηματική, είτε κρατική, είτε παρακρατική. Το να ντύνεται ο καθένας και η καθεμιά τα μισοκακόμοιρα κουρέλια του «σιγά μην ασχολούνται μ’ εμένα» δεν είναι απλά ηλιθιότητα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι, επίσης, νομιμοποίηση της εξουσίας / γνώσης, εξουσίας και γνώσης που μόνο τα αφεντικά ξέρουν πως και πότε θα αξιοποιούν.

Να τώρα ένας μικρός κατάλογος της μεγάλης ποικιλίας μέσων και τρόπων ψηφιακής επιτήρησης και ελέγχου, αφιερωμένος σ’ όλους αυτούς που «δεν έχουν κάτι να κρύψουν»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο πόλεμος των νομισμάτων

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στον θολό κόσμο της γεωπολιτικής που αξίζει να αναφερθούν. Ο πόλεμος των νομισμάτων ανεβαίνει και μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα – ο χρυσός ή τα κρυπτονομίσματα είναι στην πρώτη γραμμή να το αντικαταστήσουν…

Έτσι ξεκινούσε στις αρχές Δεκέμβρη ένα άρθρο σε γνωστή αγγλόφωνη οικονομική ιστοσελίδα στις αρχές Δεκέμβρη. Δεν έχει σημασία ποια: η σχετική με το μέλλον του δολαρίου αρθρογραφία μπορεί να εντοπιστεί διάσπαρτη εδώ κι εκεί επί πολλούς μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσει.

Η αφορμή (αν και όχι η αιτία…) είναι τα διαδοχικά κύματα «κυρώσεων» κατά της Μόσχας∙ με πιο πρόσφατη την απόφαση περί ορίου τιμής στο ρωσικό πετρέλαιο. Φημολογείται πως ανάλογα με το αν και πως θα «περπατήσει» αυτή η απόφαση, ίσως δοκιμαστεί μια ακόμα για την τιμή του ρωσικού φυσικού αερίου. Και έπεται συνέχεια.

Το λιγότερο σχολιασμένο σε σχέση με τέτοιου είδους «ποινές» είναι ότι προέρχονται από κράτη / κεφάλαια που θεσμοθέτησαν εδώ και δεκαετίες και έχουν στο έδαφός τους τα σημαντικότερα χρηματιστήρια πρώτων υλών (συνεπώς και υδρογονανθράκων) ανοίγοντας και στρώνοντας τις λεωφόρους για το ατέλειωτο τζογάρισμα πάνω σ’ αυτές τις τιμές, και κατά συνέπεια για την άκρατη λογιστική (και συχνά εικονική) κερδοφορία του «το χρήμα – γεννάει – χρήμα». Έχει μείνει λοιπόν ανεξήγητο το τι είδους «μετάνοια» είναι αυτή απ’ την μεριά των δυτικών κρατών / κεφαλαίων, όταν σαν οι κατ’ εξοχήν ειδικοί του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού βλέποντας ότι χάνουν την επιρροή τους αποφασίζουν να δράσουν ανάποδα σαν αγορανομία εναντίον των βασικών κρατών / κεφαλαίων πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Ο γρίφος (καθόλου τέτοιος…) της «μοίρας» ενός νομίσματος που θεμελίωσε την παγκόσμια επιρροή του σαν ο «γενικός μεσολαβητής» στην αγορά στρατηγικών πρώτων υλών (: «πετροδόλαρο») για να εξελιχθεί και να εκτοξευτεί σαν ο «γενικός μεσολαβητής» του αντίθετου καπιταλιστικού είδους, του χρηματοπιστωτισμού δηλαδή, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την παράξενη (και ανομολόγητη…) αντινομία.

Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως αν βγάλουμε απ’ την μέση τον πόλεμο στην ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις, και δούμε από κάποια απόσταση αυτό το κρίσιμο γεγονός: τα κράτη / κεφάλαια που είναι κατά κύριο λόγο καπιταλισμοί υλικών εμπορευμάτων (στρατηγικών πρώτων υλών αλλά καθόλου μόνο) δείχνουν πια ότι μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ τα κράτη / κεφάλαια (: τα δυτικά) που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλισμούς τζογαρίσματος – και, κατά συνέπεια, μπορούν και θέλουν να χειραφετηθούν απ’ όλους τους μηχανισμούς «ελέγχου των τιμών» και εκμετάλλευσής τους, συμπεριλαμβανομένων των διεθνώς ηγεμονικών νομισμάτων (: δολάριο…), των θεσμών εκκαθάρισης των διεθνών συναλλαγών (: swift), των με global αξιώσεις δυτικο- και αμερικανο-ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (δντ, παγκόσμια τράπεζα) κλπ. (Το ενδιαφέρον είναι ότι οι δυτικοί καπιταλισμοί χρησιμοποιούν όλα αυτά τα μέσα σαν «όπλα» πιστεύοντας ότι έχουν ακόμα ισχύ∙ και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιταχύνουν την εις βάρος τους αναδιάρθρωση. Είναι σα να δίνεις όπλα στους τοξικούς του Κιέβου για να διαλύσουν την ρωσία, και ύστερα να λες στον κλόουν «δεν μπορώ να σου δώσω τα καλύτερα απ’ το οπλοστάσιό μου, γιατί αν το κάνω θα διαλυθεί το νατο»!…)

Ο αποφασιστικός παράγοντας γι’ αυτήν την χειραφέτηση, που αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος των ασιατικών, των αφρικανικών και των λατινοαμερικάνικων κρατών / κεφαλαίων είναι βέβαια το Πεκίνο. Πρέπει όμως εντελώς τηλεγραφικά να θυμίσουμε ότι το κρίσιμο θέμα αυτής της ενδοκαπιταλιστικής πόλωσης ανάμεσα στους παραγωγούς πρώτων υλών και εμπορευμάτων και στους διαχειριστές του χρήματος, των νομισμάτων και των διεθνών τιμών δεν είναι καθόλου καινούργιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ο ισχυρά ανερχόμενος γιαπωνέζικος καπιταλισμός που προσπάθησε (σαν «εκφραστής» του πρώτου καπιταλιστικού είδους) να αντιπαρατεθεί με τους εκφραστές του δεύτερου, κυρίως την Ουάσιγκτον∙ ηττήθηκε με ταπεινωτικό τρόπο όταν εξαπολύθηκαν εναντίον του γιεν τα «χρηματοπιστωτικά πυρηνικά» της δύσης… Στα τέλη των ’00, ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης 2008 – 2009, ήταν ο γερμανικός καπιταλισμός (τα βιομηχανικά αφεντικά του) που προσπάθησε να θέσει, πολύ διακριτικά και προσεκτικά είναι η αλήθεια, το ίδιο ζήτημα, που σχηματικά εστίαζε στις διεθνείς ισοτιμίες των νομισμάτων∙ εισπράττει τώρα την απάντηση του άξονα, όχι τόσο με όρους νομισμάτων (: η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου) όσο με κτυπήματα κατευθείαν στην παραγωγική καρδιά του (: «κρίση ενέργειας»).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ημι-αυτόματη πάσα (ασίστ που λένε και οι Ινουί…)

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Προλάβαμε να προειδοποιήσουμε την προηγούμενη βδομάδα, αλλά ίσως το πήρατε στον χαβαλέ. Εντάξει, η απώθηση έχει διάφορες εκδοχές, αλλά: ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ!! ΜΟΝΟ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΑΙΣΘΗΤΗΡΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!! Κι αν νομίζετε ότι αυτό το δόγμα της «νέας κανονικότητας» αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, πλανάσθε πλάνην οικτράν! (Θα το καταλάβετε τα επόμενα χρόνια, έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει – θα προλάβετε όμως να το πολεμήσετε σωστά και αποτελεσματικά;)

Να τώρα η ποδοσφαιρική απόδειξη, και μην ξεχνάτε ότι σαν σπορ μεγάλης κοινωνικής επιρροής το ποδόσφαιρο παίζει συχνά διδακτικό ρόλο. Η περίφημη «ασίστ» στο δεύτερο γκολ της εθνικής ιαπωνίας κατά της εθνικής ισπανίας, στο μουντιάλ του κατάρ: πέρασε η μπάλα την γραμμή ή όχι;

Απ’ τους 1.000 κανονικούς, «φυσικούς» θεατές της φάσης οι 1.020 είπαν «μα φυσικά την πέρασε, το είδα»!

Χα – φτωχά παιδιά!… Η μπάλα ΔΕΝ πέρασε την γραμμή! Διότι (αυτό είναι μια «επιστημονική αλήθεια»!) ανάλογα με την γωνία όρασης μπορεί κάποιος (ακόμα και 1000 ζευγάρια μάτια) να ξεγελαστεί! Ενώ η τεχνοεπιστήμη ποτέ! Να πως ο καθεστωτικός guardian (πάντα στη μάχη υπέρ των «επιστημονικών αληθειών»…) έδειξε αυτήν την μαζική οφθαλμαπάτη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τα ρομποτικά σκυλιά δεν γαυγίζουν

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, και πάντως όχι επειδή βρισκόμαστε μακριά (: τα καινούργια κόλπα έρχονται γρήγορα και στα μέρη μας, χάρη φυσικά στις συμμαχίες): η αστυνομία του Σαν Φραντσίσκο αποφάσισε ότι θα χρησιμοποιεί ρομποτικά «σκυλιά» για να εξουδετερώνουν επικίνδυνους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν θα είναι εξοπλισμένα με πυροβόλα… Θα έχουν μόνο χειροβομβίδες. Εντάξει τότε…

Είναι μια εξέλιξη που την θεωρούμε «αναμενόμενη» – επιεικώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.