Tag: τεχνολογία

Όχι βέβαια… Καταστρέφει δημιουργικά….

Δευτέρα 4 Μάη. Να το απόσπασμα:

… Μπροστά στα μάτια μας … οι αστικές συνθήκες της παραγωγής και της ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η νεώτερη αστική κοινωνία που παρουσίασε με τα μάγια της τόσο τεράστια μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με τον μάγο που δεν μπορεί να υποτάξει τις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος να τον βοηθήσουν.

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ιστορία της ανταρσίας των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που είναι οι ζωτικοί όροι της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Φτάνει ν’ αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις, που καθώς παρουσιάζονται κάθε τόσο καταντούν πάντα προβληματικότερη την ύπαρξη ολόκληρης της αστικής τάξης. Το καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που σε όλες τις περασμένες εποχές θα φαινόταν παραλογισμός: η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας.

Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί; Επειδή η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει στη διάθεσή της δεν ευνοούν πια την ανάπτυξη των σχέσεων της αστικής ιδιοκτησίας… οι αστικές σχέσεις έχουνε στενέψει πολύ για να χωρέσουν τον πλούτο που δημιούργησαν.

Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές.

Η θέση αυτή αποδείχθηκε σωστή ξανά και ξανά. Διάφοροι ειδικοί των αφεντικών μιλούν άλλωστε ξετσίπωτα για «δημιουργική καταστροφή», εννοώντας τις «ευκαιρίες» καπιταλιστικής ανάπτυξης που δημιουργούνται μετά από κάθε σκόπιμη καταστροφή (κεφαλαίου και εργασίας).

Ένα βασικό σημείο μόνο δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτό το απόσπασμα (περιλαμβάνεται ωστόσο σε ποιο αναλυτικές δουλειές του κυρ Κάρολου, κι οπωσδήποτε στις πολιτικές αναλύσεις του Λένιν και της Λούξεμπουργκ πριν και κατά την διάρκεια του Α παγκόσμιου). Δεν είναι μόνο η ανταρσία των παραγωγικών δυνάμεων κατά των παραγωγικών σχέσεων που προκαλεί κρίσεις και, τελικά, οδηγεί τ’ αφεντικά σε μεγάλης κλίμακας καταστροφή αν, εν τω μεταξύ, δεν έχουν κρεμαστεί. Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός! Που περνάει υποχρεωτικά μέσα απ’ την όλο και πιο έντονη και «εφευρετική» επιστράτευση των «καταχθόνιων δυνάμεων» (της επιστήμης και της τεχνικής), άρα μέσα απ’ την όλο και πιο μεγάλη εντατικοποίηση του δίπολου κρίση / αναδιάρθρωση.

Μόνο που η τεχνολογική υπεροχή του ενός καπιταλιστικού μπλοκ έναντι ενός άλλου και η «οικονομική νίκη / κυριαρχία» του πρώτου σε βάρος του δεύτερου, 1) δεν είναι μια «ειρηνική» διαδικασία, και 2) καθόλου δεν κλείνει το δρόμο προς την αναγκαία μεγάλης έκτασης καταστροφή (τον «κανονικό πόλεμο» δηλαδή), που είναι πάντα η υγεία της μηχανής. Δηλαδή εκείνο που δίνει ώθηση σε ακόμα εντονότερη και πλατύτερη μηχανοποίηση.

Ραντεβού στην κόλαση 1

Δευτέρα 4 Μάη. Μια περίοδο διαδοχικών «οικονομικών κρίσεων», απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, την έχουμε περάσει ήδη. Όσοι απωθούν τις αιτίες τους κυνηγώντας ένα πρωθυπουργό εδώ ή ψάχνοντας «εθνικοαπελευθερωτικές συνταγές» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσεις είναι βέβαια … (ας μην πούμε τι είναι…) Ποιός όμως είναι τόσο στραβός για να μην καταλαβαίνει στοιχειωδώς ότι αυτή η τελευταία 20ετία ως σήμερα ήταν «μια περίοδος κρίσεων» που διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επίσης (τι σύμπτωση!!!) μια «περίοδος εντατικοποίησης» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού; Η οποία έχει μάλιστα και επίσημη γενέθλια ημερομηνία, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν το αμερικανικό βαθύ κράτος (σε συνεργασία με διεθνείς συμμάχους του) σκότωσε πάνω από 3.000 δικούς του υπηκόους για να εξασφαλίσει αφενός την συναίνεση όλων των υπόλοιπων σ’ έναν «μακρύ προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (what????) και αφετέρου την εφαρμογή στο εσωτερικό των ηπα νόμων έκτακτης ανάγκης;

Γιατί αυτά; Για να προλάβουν οι ηνωμένες πολιτείες να ξανα-απλωθούν στρατιωτικά σε διάφορα συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη, ώστε να εμποδίσουν την ανάδυση σοβαρών ανταγωνιστών… Το βέβαιο είναι ότι επί μια 20ετία έχει γίνει και γίνεται μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (μόνο οι δολοφονίες αρκούν)· αλλά γίνεται σε δευτερεύοντα πεδία. Απ’ το αφγανιστάν στη μέση Ανατολή, κι ως την βόρεια αφρική… Δεν είναι «αναπτυγμένες» καπιταλιστικά παραγωγικές δυνάμεις αυτές… Αλλά δεν είναι και ο κυρίως πόλεμος, η κύρια συνταγή για την υγεία της μηχανής… Και – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία – ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της είχαν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους σ’ αυτόν τον προληπτικό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (που έμμεσα αλλά σαφώς ήταν πόλεμος κατά της Μόσχας και του Πεκίνου), ακόμα κι έτσι, δεν θα είχαν νικήσει. Η μεγάλης έκτασης καταστροφή «αναπτυγμένων» παραγωγικών δυνάμεων θα παρέμενε στο ορίζοντα. Όπως συμβαίνει τώρα…
Αλλά απέτυχε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της. Hττήθηκε. Εν τω μεταξύ όχι μόνο ο ρωσικός καπιταλισμός βγήκε απ’ τον γκρεμό που είχε πέσει στα ’90s με τεχνολογική στρατιωτική υπεροχή έναντι του αμερικανικού σε διάφορες κατηγορίες όπλων… Αλλά και ο κινεζικός καπιταλισμός, μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί ειδικοί των δυτικών αφεντικών να παραδέχονται, μέσα απ’ τα δόντια, ότι ο 21ος αιώνας δεν θα είναι τελικά ούτε αμερικάνικος ούτε ευρωπαϊκός. Θα είναι ασιατικός· και βασικά κινέζικος.

Ραντεβού στην κόλαση 2

Δευτέρα 4 Μάη. Θα αναρωτηθείτε τώρα τι δουλειά και σχέση μπορεί να έχει ένας ιός και μια πανδημία με όλα τα πιο πάνω. Έχει και παραέχει! Διότι πριν εμφανιστεί ο cοvid-19 τα δυτικά αφεντικά (για τα οποία προφανώς αδιαφορείτε, αφού η καθημερινότητα … κλπ… κλπ…) έλεγαν, κάποτε σχεδόν ανοικτά, πως χρειάζονται επειγόντως την αναδιάρθρωση των κοινωνιών / καπιταλισμών τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ελπίζουν πως δεν θα τρώνε την σκόνη της κινέζικης κοινωνίας / καπιταλισμού!

Οι έντιμοι (όσοι υπάρχουν, γιατί βέβαια υπάρχει και άφθονη ατιμία / αχαριστία) που διαβάζουν αυτές τις γραμμές από παλιότερα, έχουν μια γενική αίσθηση για το πόσο καιρό τώρα αναφερόμαστε στον νεο-κρατισμό που αναδύεται στους δυτικούς καπιταλισμούς σαν αναγκαστική «πολιτική αναδιάρθρωση», αναδιάρθρωση ταυτόχρονα στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις και τις μορφές της κεντρικής εξουσίας, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί, όσο είναι δυνατόν, η εξελισσόμενη επέκταση / κυριαρχία του «κινεζικού παραδείγματος». (Έχει και ψαχτήρι το site, οπότε μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές αναφορές στον νεοκρατισμό. Με τις ημερομηνίες τους…) Αυτό το παράδειγμα έχει κάτι που τρομάζει ως το μεδούλι τα δυτικά αφεντικά. Μια παραγωγική / καταναλωτική πληθυσμιακή / κοινωνική βάση 1.300.000.000 ανθρώπινων κεφαλαίων όλων των ηλικιών που είναι πειθαρχημένα κάτω απ’ την εξουσία ενός κόμματος – κράτους, διαθέτοντας ωστόσο απεριόριστα περιθώρια δημιουργικότητας!!!

Το κινεζικό καπιταλιστικό παράδειγμα είναι μια τόσο giga-μηχανή, τέτοιου παραγωγικού και καταναλωτικού δυναμισμού και τέτοιας σχεδιασμένης πειθαρχίας, ώστε κατάφερε (το επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνει κατανοητό) σε μια δεκαετία, απ’ το 2008 / 09 ως το 2018 / 19, χρονικό διάστημα ασύλληπτα σύντομο με βάση τις δυτικές ιστορικές εμπειρίες, να γίνει απ’ το «φτηνό εργοστάσιο για βασικά είδη κοινωνικής αναπαραγωγής» των εργατικών τάξεων της δύσης (μακουδάκια, παιχνιδάκια, σαγιονάρες και ηλεκτρικά σίδερα) ο πρωτοπόρος σ’ όλες τις τεχνολογικές αιχμές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Απ’ την κβαντομηχανική μέχρι την γενετική…

Αυτό το ασύλληπτο στην ένταση και στην ταχύτητά του ιστορικό γεγονός έδειξε τα (παραγωγικά / καταναλωτικά) όρια του νεο-φιλελευθερισμού. Η σημαία αυτού του νεο-φιλελευθερισμού σε σχέση με την «τεχνολογική ανάπτυξη» και την ανάλογη αναδιάρθρωση, ήταν οι νεαροί «κατσαβιδάκηδες», κάτι Jobs και κάτι Gates, που χάρη στην «ελευθερία του πνεύματος» των δυτικών κοινωνιών / καπιταλισμών, ξεκίνησαν απ’ τα γκαράζ των σπιτιών τους για να γίνουν Silicon Valley – και να κατακτήσουν τον κόσμο για λογαριασμό του αμερικανικού καπιταλισμού…

Ε, λοιπόν, οι κινέζοι «κατσαβιδάκηδες» είναι χιλιάδες φορές περισσότεροι, δεν χρειάζονται «τυχοδιωκτικά funds» για να χρηματοδοτήσουν τις εφευρέσεις τους αφού τους χρηματοδοτεί το κινεζικό κράτος, δεν χρειάζονται εικονικά κέρδη απ’ το χρηματιστήριο (δεν κινδυνεύουν δηλαδή από dot.coms…), και κάνουν την ίδια και καλύτερη δουλειά στις κινεζικές τεχνοπόλεις. Το πιο update (απ’ την άποψη της εκπαίδευσης) «ανθρώπινο κεφάλαιο» της ασίας (αλλά ακόμα και της ευρώπης ή/και της αμερικής) συγκλίνει στις Shenzhen της κινεζικής “ανατολικής ακτής”· το χρηματιστήριο της Σαγκάης συναγωνίζεται εκείνα της Ν. Υόρκης και του Λονδίνου· ενόσω πουλάει την 5G πρωτοπορεία της η Huawei (αλλά και η Samsung…) σχεδιάζει την 6G… Και σε λίγο το ψηφιακό yuan θα διατρέχει την ασία (και όχι μόνο) σα νόμισμα διεθνών συναλλαγών. Πώς να ανταγωνιστεί κανείς αυτό το πρωτοφανές θηρίο που κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα αν όχι με την πραγματική (κι όχι απλά την συμβολική) επιστράτευση όλων των «ανθρώπινων κεφαλαίων» που διαθέτει; Πόση «ελευθερία» να επιτρέψει αυτή η επιστράτευση όταν αυτή η «ελευθερία» δημιουργεί πάμπολλες «τριβές» στην πορεία-προς-το-επόμενο-μοίρασμα-του-κόσμου; Πώς να επιβάλεις σε πληθυσμούς μαθημένους αλλιώς ότι «θα κάνετε ό,τι σας λέμε» αν δεν τους φοβίσεις με έναν τρόπο που να τους αρπάζει απ’ το λαιμό, δηλαδή με «απειλή κατά της ζωής» τους;

Δοκιμάστηκε η «ισλαμική τρομοκρατία». Έβγαλε ό,τι έβγαλε, αλλά είχε όρια. Οι ιοί είναι υπερόπλο σε σχέση με τους τζιχαντιστές (στην πραγματικότητα, στα πρώτα βήματα της θεωρίας του «πολέμου 4ης γενιάς», τζιχαντιστές και ιοί ήταν στο ίδιο σενάριο! Αργότερα χώρισαν…). Δεν χρειάζεται καν να κατασκευαστούν σε εργαστήρια βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν παντού… Αρκεί να τους γίνει η σωστή promotion. Η σωστή προβολή. Στην ανάγκη δίνεις και μια εντολή όποιος πεθαίνει από ‘δω και στο εξής θα μετριέται σαν θύμα του εχθρού… και ξεμπερδεύεις με το Θέαμα του Θανάτου…
Προβοκατόρικο… Τρομακτικά απλό. Τρομακτικά αποτελεσματικό….

Ραντεβού στην κόλαση 3

Δευτέρα 4 Μάη. Το ζητούμενο μιας εσωτερικής κοινωνικής / θεσμικής αναδιάρθρωσης στη δύση είναι σαφώς παλιότερο … απ’ τον covid-19. Καταλαβαίνουμε βέβαια (χωρίς να δικαιολογούμε στο ελάχιστο) όλους εκείνους που αδιαφορώντας για ό,τι είναι μακρύτερα απ’ την μύτη τους δεν μπορούν να συσχετίσουν την διαχείριση ενός ιού με τις απ’ τα πριν καπιταλιστικές αναγκαιότητες. Ωστόσο αυτήν την άμεση συσχέτιση την τεκμηριώνουμε (Sarajevo.pdf 147a, 148a). Και σε κάθε περίπτωση υποστηρίζουμε πως αυτές οι καπιταλιστικές αναγκαιότητες, που σε πιο περιορισμένη (και «κλαδική») μορφή είχαν εκδηλωθεί διαδοχικά το 2004/2005 και το 2009/2010, έφτασαν στα τέλη της δεκαετίας του ’10 σε μια ωρίμανση τέτοια που έγινε κατορθωτό εκείνο που δεν είχε γίνει στις προηγούμενες (αλλά πρόσφατες) πανδημίες: μια μικρής φονικότητας μολυσματική αρρώστια να αναγορευτεί, με κρατικά μέτρα και δράσεις, σε τέτοια απειλή ώστε να εκβιαστεί η μετάβαση των δυτικών κοινωνιών σ’ αυτό που έχει ονομαστεί ο καπιταλισμός της επιτήρησης. Μια μορφή, δηλαδή, που αξιοποιώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης αφαιρεί (θα προσπαθήσει να αφαιρέσει) τις “τριβές” του “ο καθένας κάνει ότι θέλει”, υπέρ της αύξησης της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Εδώ υπεισέρχεται το ζήτημα της τωρινής καταστροφής, που σε διάφορους είναι επιχείρημα … αθώωσής της, τελικά, ελέω της δήθεν φονικότητας του covid-19! Καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας. Με δεδομένο ότι αυτός ο συγκεκριμένος “πόλεμος κατά αόρατου εχθρού” είναι εκστρατεία ψηφιακής αποικιοποίησης / πειθάρχησης / αναδιάρθρωσης του κοινωνικού (με την απειλή / τιμωρία της αρρώστιας) δεν έχει ούτε κτήρια καμμένα από βόμβες ούτε αίματα. Έχει όλα τα υπόλοιπα ενός πολέμου, αρχίζοντας απ’ τον προπαγανδιστικό βομβαρδισμό διαρκείας. Έχει, επίσης, και κλείσιμο επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας. Έχει (και θα έχει…) ενίσχυση της οικονομίας του εγκλήματος, αλλά και της “μαύρης” δουλειάς. Έχει καταστροφή μιας γκάμας του κοινωνικά σχετίζεσθαι! Η οποία έχει υπάρξει το ιστορικό υπόβαθρο και του εργατικού ανταγωνισμού… Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: όλοι όσοι (και δεν είναι καθόλου λίγοι…) καλούν την μορφή-κράτος να “λύσει” αυτά τα προβλήματα (ονομάζοντας αυτές τις απαιτήσεις “λαϊκό δίκιο”…), απλά βάζουν βούτυρο στο ψωμί των εξελίξεων.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που η σοσιαλδημοκρατία στραβώνει (και σκοτώνει): όταν αποδεχθείς τα επιχειρήματα της “κήρυξης του πολέμου” (ακόμα κι αν αυτός είναι ασυνήθιστος, πλην έγκαιρα αναλύσιμος – μιλήσαμε επ’ αυτού ήδη πριν 14 χρόνια…) δεν μπορείς να βγεις απ’ την γραμμή… Βάζεις πλάτη…

Ηer: η μηχανή σε προσέχει…

Κυριάκη 3 Μάη. Εκείνο το «ελευθερία ή ασφάλεια; – ασφάλεια, ασφάλεια!» που ήταν η σημαία των έκτακτων «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη νοιώθει κάπως ξεπερασμένο. Το διαδέχτηκε, μαστορεμένο με την ίδια υψηλή τεχνική που έχει η δημαγωγία και τα συμφέροντα των κρατών και των δυναμικών μερίδων των αφεντικών, το πολύ πιο διεισδυτικό και καθηλωτικό «ελευθερία ή υγεία; – υγεία, υγεία!» Οπωσδήποτε είναι αρκετοί στα μέρη μας που «ψήφισαν σωστά και υπεύθυνα»… Αν και εδώ, επειδή είσαι ό,τι δηλώσεις, χτες μπορεί να δήλωνες το ένα και αύριο να δηλώσεις το αντίθετο – no problem.

Αλλά το «δίλημμα» απασχολεί (…) κι άλλους πρωτοκοσμικούς. Στα σοβαρά. Το γαλλικό κράτος για παράδειγμα. Ένα ρεπορτάζ απ’ τους αμερικανικούς καθεστωτικούς new york times, πριν 2 βδομάδες, έδειχνε το δράμα:

Καθώς η γαλλία ψάχνει ιδέες για το πως θα ελέγξει τον κορονοϊό, οι ειδικοί άρχισαν να κοιτούν σ’ ένα εργαλείο που ήταν κεντρικό στη στρατηγική μερικών ασιατικών κρατών: την ψηφιακή ιχνηλάτιση επαφών. Έχοντας κατά νου τις απειλές στις “προσωπικές ελευθερίες”, ο ισχυρός υπουργός εσωτερικών απέρριψε αυτήν την λύση σαν ξένη προς την “γαλλική κουλτούρα”.

Αλλά μετά από τρεις βδομάδες και τον δεκαπλασιασμό των θανάτων, η γαλλική κουλτούρα μπορεί να αλλάζει, μαζί με την αντίστοιχη άλλων δυτικών δημοκρατιών, καθώς αγωνίζονται να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και το δημόσιο καλό…

“Έχει να κάνει με την γαλλική ιστορία και την ευαισθησία σε ζητήματα ελευθεριών που είναι εγγενής στην γαλλική κουλτούρα” λέει ο Cedric O που είναι επικεφαλής της ανάπτυξης μιας σχετικής εφαρμογής, σαν υφυπουργός ψηφιακής πολιτικής της γαλλίας…

«Πρέπει να έχουμε μια συσκευή που είναι ταυτόχρονα καταναγκαστική για όσους έχουν μολυνθεί και όσο πιο ευγενική γίνεται για τους άλλους» λέει ο Gilles Babinet, αντιπρόεδρος του γαλλικού ψηφιακού συμβουλίου, μιας επιτροπής που είναι σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης… Μια εφαρμογή που δημιουργήθηκε απ’ την ημι-αυταρχική κυβέρνηση της σιγκαπούρης, που είναι παλιός υπέρμαχος των ασιατικών αξιών, είναι η πηγή έμπνευσης για κάποιες παραλλαγές που δημιουργούνται απ’ τους γάλλους, τους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους….

Ο Cedric O λέει ότι αφού μελέτησε την τεχνολογία ιχνηλάτησης που χρησιμοποιήθηκε στην ασία, η γαλλία επέλεξε μια λιγότερο αδιάκριτη μορφή – την εφαρμογή της σιγκαπούρης που εκεί λέγεται “TraceTogether”.

Στη γαλλία θα λέγεται “StopCovid”, θα εγκαθίσταται εθελοντικά στα smartphones, δεν θα ιχνηλατεί την θέση ή την κίνηση, και θα χρησιμοποιεί μόνο τεχνολογία bluetooth για να εντοπίζει τις πρόσφατες επαφές του ατόμου. Αν οι χρήστες της εφαρμογής προκύπτουν θετικοί στον κορονοϊό, οι πρόσφατες επαφές τους θα ειδοποιούνται αυτόματα, και θα είναι δική τους απόφαση το να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα, δηλαδή το να κάνουν εξέταση, να αναζητήσουν θεραπεία, ή να μπούν μόνοι τους σε απομόνωση….

Χωρίς ψηφιακή ιχνηλάτηση, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ξέρουν με ακρίβεια «ποιο μέρος έχει μολυνθεί, ποιο μέρος είναι καθαρό, οπότε τα κλείνουν όλα» λέει η Ki Mo-ran, μια επιδημιολόγος σύμβουλος της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης. «Όλων οι ελευθερίες επηρεάζονται. Πρέπει να απαντήσουμε εάν η ατομική ιδιωτικότητα είναι πιο σημαντική απ’ τις ζωές μιας οικογένειας ή άλλων ανθρώπων».

Ζήτω το πάρτυ της αλγοριθμικής φυλακής! Ακόμα και στις πιο (δήθεν) «ήπιες» εκδοχές γαλλικού τύπου αναλογιστείτε μόνον αυτό: την Δευτέρα, που βγήκατε απογευματινή βόλτα, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς η μηχανή βαράει alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Τρίτη ντουγρού για εξέταση. Αρνητική – ανακούφιση. Την Τετάρτη, στο γυρισμό απ’ την δουλειά, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Πέμπτη ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Τρίτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Παρασκευή, στη βραδινή έξοδο, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Το Σάββατο ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Πέμπτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Κυριακή ρεπό!… Μπορείτε να αναρωτηθείτε κατ’ οίκον τι ζωή είναι αυτή!.. Ίσως την επόμενη Δευτέρα πάτε σε μοναστήρι, να αφιερωθείτε στον μεγαλοαδύναμο· γιατί έχετε αρχίσει να ισορροπείτε επικίνδυνα στο σκοινί μιας καπιταλιστικά κατασκευασμένης μαζικής τρέλας!…

Αυτά στην «ήπια» και «εθελοντική» app, εντάξει; Αυτήν που είναι «ευγενική» απέναντι στην προσωπική ζωή… Γιατί υπάρχουν κι άλλες που είναι αγενείς και υποχρεωτικές. (Αυτές θα κερδίσουν τελικά!)

(Η ασταμάτητη μηχανή το ξεκαθάρισε πάντως απ’ την αρχή: όταν θα μας έχουν αρρωστήσει εντελώς, τότε θα μας πουν πως, επιτέλους, είμαστε «υγιείς»… Καλό θα είναι λοιπόν οι κάθε είδους «φίλοι της υγείας μέχρις θανάτου», όλοι αυτοί κι αυτές που δεν αναρωτήθηκαν ούτε για μισό λεπτό μήπως τους έκαναν επί μέρες, βδομάδες και μήνες πλύση εγκεφάλου και μαζικές ενέσεις φόβου, αυτοί κι αυτές που αδιαφόρησαν για το στοιχειώδες, το να αναπτύξουν δηλαδή την απαραίτητη πολιτική ανοσία, να αναλάβουν ξανά τις κοινωνικές τους ευθύνες… Και να τις «φορέσουν» όλες αυτές τις apps. Τα αφεντικά θα καταχαρούν.

Όσο για το “Her” στον τίτλο είναι αναφορά στην ομώνυμη ταινία, του Spike Jonze – 2013. Ενδιαφέρουσα, θα την προτείναμε σαν “μάθημα” – παίζει ο Joaquin Phoenix, πριν γίνει joker…).

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 1

Παρασκευή 1 Μάη. Κάτι μας λέει (όχι «κάτι»… πολλά μας λένε!) πως όταν απ’ αυτήν εδώ την περιθωριακή γωνία του κυβερνοχώρου επιμένουμε ότι ο δήθεν φονιάς covid-19 είναι το άλλοθι και σημαία της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων (του κοινωνικού εργοστάσιου), της βίαιης και γρήγορης επιτάχυνσης της μηχανικής μεσολάβησης (engineering of everything), και της εφόδου του νεοκρατισμού, φαινόμαστε σαν ufo. Υπάρχουν κάμποσοι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί διαθέσιμοι στο λεξικό που θα μπορούσαν εύκολα να ριχτούν εναντίον μας: από «συνωμοσιολόγοι» ως «δεν ξέρουν τι τους γίνεται». Δεν ιδρώνει μεν τ’ αυτί μας… όμως, αν έχει σημασία οτιδήποτε γράφεται εδώ, αυτή δεν είναι φιλοσοφική. Αν δεν ενισχυθούν πολιτικά οι επείγουσες αρνήσεις (εργατικές αρνήσεις), τα μαύρα φίδια θα μας φάνε σύντομα όλους.

Θα θυμάστε, ίσως, ότι μια απ’ τις καινούργιες «υγιεινομικές πρακτικές» (για την «υγεία του λαού» και για να μην «υπερφορτωθούν τα συστήματα υγείας» πάντα!) ήταν και παραμένει αυτό που διεθνώς (στα αγγλικά) λέγεται contact tracking και στα ελληνικά ιχνηλάτηση επαφών. Δηλαδή; Το να γίνεται έρευνα για το με ποιούς / ποιές ήρθε σε επαφή ένα «θετικό κρούσμα» (του covid-19) αναδρομικά, τουλάχιστον για τις πρόσφατες 2 εβδομάδες…

Φαίνεται φυσιολογικό; Ναι, εκεί έφτασε η «μέση κοινωνική συνείδηση» (κι εκεί βρίσκονται όλα τα πολιτικά τσακάλια της “κοινωνικής απελευθέρωσης”): να θεωρείται φυσιολογική η (αναδρομική) χαρτογράφηση των κοινωνικών σχέσεων του καθενός και της καθεμιάς… Πώς στην ευχή (θα αγανακτίσει ο φίλος της καραντίνας) θα σταματήσει η διασπορά ενός τόσο φονικού ιού αν δεν εντοπιστούν όσοι (μπορεί να) κόλλησαν απ’ τον / την Χ που εντοπίστηκε «θετικός/η»; Σωστά… σωστά… (Σκέψου νάταν και κάτι σοβαρό…)

Αν ως τα τέλη του 2019 ένα αστυνομικό όργανο ή ένας ανακριτής (οι μόνοι αρμόδιοι να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις…) οπουδήποτε στον πλανήτη, έχοντας κάποιον κατηγορούμενο για οτιδήποτε (και μόνο έτσι), τον ρωτούσαν λέγε ρε με ποιούς συναντήθηκες τις τελευταίες 14 ημέρες; το πιθανότερο είναι να εισέπραταν μια απάντηση μεταξύ του «και τι σε νοιάζει εσένα;» ως το «δεν θυμάμαι». Στα τέλη Απρίλη του 2020 έχουν συμβεί τα εξής (που οποιοσδήποτε με στοιχειώδη συνείδηση θα τα χαρακτήριζε, το λιγότερο, τρομακτικά!):

– Δεν χρειάζεται κανένας ανακριτής και κανένας μπάτσος…

– Δεν χρειάζεται να γίνει καμμία ερώτηση / ανάκριση…

– Είναι εντελώς εύλογο, κοινωνικά νομιμοποιημένο, υποχρεωτικό, να δώσει απόλυτο λογαριασμό ο καθένας για τις κοινωνικές του σχέσεις, αρκεί να έχει εντοπιστεί σαν covid-19 positive…

– Όλες οι καλές βιομηχανίες πληροφορικής, παντού στον κόσμο, σε συνεργασία με τα κράτη, έχουν φτιάξει (και συνεχίζουν να φτιάχνουν όλο και πιο βελτιωμένες) ψηφιακές «εφαρμογές» (apps) οι οποίες με διάφορους τρόπους (είτε μέσω των «κινητών», είτε μέσω «φορετών») κάνουν αυτή τη δουλειά (της «ιχνηλάτησης επαφών») για τους πάντες, διαρκώς, 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα· μεταφέροντας τα data σε βάσεις δεδομένων, για την αλγοριθμική επεξεργασία τους.

Όλα αυτά, που από την κρατική άποψη της μαζικής επιτήρησης και απ’ την καπιταλιστική άποψη της μαζικής υπεξαίρεσης «προσωπικών δεδομένων» θα ήταν ένα τρελό όνειρο ως τις 31 Δεκέμβρη του 2019, στις 30 Απρίλη του 2020 όχι μόνο είναι πραγματικότητα, όχι μόνο είναι κοινωνικά νομιμοποιημένα, αλλά είναι κάτι περισσότερο: κοινωνικά επιθυμητά! Και, φυσικά, έχουν ανοίξει όχι δρόμο αλλά υπερφαρδιά λεωφόρο…

Αυτό που ως πριν 4 μήνες θα λεγόταν «είναι η ζωή μου και σιγά μην σου δώσω λογαριασμό» σήμερα είναι το ακριβώς αντίθετο! Δεν είναι ένα θαύμα της βιοπολιτικής; Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Εκεί που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν μακρόχρονος πόλεμος, «σώμα με σώμα», ανάμεσα στα κράτη και στις εταιρείες απ’ την μια μεριά και την στοιχειώδη κοινωνική αξιοπρέπεια απ’ την άλλη που θα υπερασπιζόταν με πάθος τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαίωματα ιδιωτικότητας, αποδείχθηκε αρκετός ένας μικροσκοπικός κωρονοϊός και μια παρανοϊκή υγιεινιστική τρομοεκστρατεία διάρκειας ελάχιστων εβδομάδων!!! (Βοήθησε και η ασυγχώρητη πολιτική μυωπία όλων των απολιθωμάτων του 20ου αιώνα…)

Όπως θα έλεγε μια υγιεινιστική Madeleine Albright: όλος αυτός ο τρόμος άξιζε τον κόπο!!

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 2

Παρασκευή 1 Μάη. Θα εκλαγείτε αν μάθετε πόσες τέτοιες εφαρμογές επιτήρησης σε πραγματικό χώρο και χρόνο «αναπτύχθηκαν» ταυτόχρονα και μπήκαν σε εφαρμογή σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που χρειάστηκε για να γίνει το θαύμα! Ο πιο πάνω πίνακας με τις πάνω από 30 περιπτώσεις είναι κατατοπιστικός.

Αλλά δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Πρώτον, επειδή το αντάλλαγμα για την «απελευθέρωση» απ’ τις καθολικές πραξικοπηματικές απαγορεύσεις (την βιοπολιτική α λα 18ος αιώνα όπως παρατηρούν πια αρκετοί στον πλανήτη…) είναι η κατάφαση, η αποδοχή, η συγκατάθεση σε ακόμα περισσότερο contact (δηλαδή! social) tracking. Και δεύτερον επειδή δεν υπήρξε καμμία μα καμμία συνωμοσία σ’ αυτόν τον θαυμάσιο και ταυτόχρονα ακαριαίο συντονισμό τόσων πολλών κρατών, τόσης πολλής κρατικής αγωνίας για την δημόσια υγεία, τόσων τεχνολογικών εταιρειών – και τόσων τυφλών υπηκόων…

Όχι!! Το πράγμα είχε ωριμάσει… Ο βιοπολιτικός έλεγχος και η βιοπολιτική επιτήρηση α λα 21ος αιώνας ξεπήδησαν απ’ την πανούκλα του υγιεινιστικού φόβου (που έκανε το μεγαλύτερο μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών να καταπιούν αμάσητο το κατασκευασμένο σοκ-και-δέος του covid-19) όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία!

Ασήμαντο χαρακτηριστικό αλλά πάντως χαρακτηριστικό: πριν καν καλά καλά οι υπήκοοι καταλάβουν σε ποιον ακρωτηριασμό είχαν συναινέσει (για το καλό της «υγείας» και των «δημόσιων συστημάτων» πάντα!!!) στην αρχή των πραξικοπημάτων, οι δημαγωγοί έσπερναν και οι υπήκοοι θέριζαν και αναπαρήγαγαν την φράση: μετά ο κόσμος θα είναι διαφορετικός… Τί καταλάβαιναν σαν επερχόμενη «διαφορά»; Τίποτα!… Απλά μηρύκαζαν… Μηρύκαζαν για να εκπαιδευτούν στην προεξόφληση όχι απλά της υποταγής αλλά ίσως ίσως ακόμα και της επιθυμίας για έναν «διαφορετικό κόσμο»!…

Στο βαθμό που έχει δημιουργηθεί μια κάποια ανησυχία (στη γερμανία σίγουρα) για το τι θα γίνονται όλα αυτά τα data, τα κράτη ξεδιπλώνουν τα φαρδιά τους στήθη μπαίνοντας μπροστά απ’ τις εταιρείες… Για να διαβεβαιώσουν ότι εγγυώνται τα πάντα: «τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαίωματα»… «τον σεβασμό στην ιδιωτικότητα των πολιτών»… «την μη εμπορική αξιοποίηση αυτών των τεράστιων όγκων data»…

Αστεία πράγματα! Αυτοί που ξέρουν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Ακόμα και η κρατική (με την έννοια διάφορων «επίσημων οργανισμών φροντίδας της υγείας» πάντα, αλλοίμονο…) διαχείριση είναι δηλητηριώδης· κι ούτε να συνυπολογιστούν οι φανερές ή κρυφές (τεκμηριωμένες πάντως, ειδικά στην μεταSnowden εποχή) σχέσεις μεταξύ «κρατικών» και «ιδιωτικών» μηχανισμών…

Υπάρχουν μάλιστα κράτη (το γαλλικό πρωτοπορεί!) που ζητούν από τέρατα της πληροφορικής βιομηχανίας σαν την apple και την goggle να χαλαρώσουν τα εμπόδια παραβίασης της ιδιωτικότητας των data που έχουν ενσωματώσει σε μια πολύφερνη κοινή εφαρμογή τους για tracking! Έτσι ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να φτάνουν να αποκτούν ένα φωτοστέφανο προάσπισης των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων!!!!

Σε ένα χθεσινό άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση του wired, ο Matt Burgess (υποδιευθυντής σύνταξης) περιγράφει το πως προβλέπει αυτήν την «κανονικότητα 2.0»:

Καθώς θα βρίσκεσαι στην ουρά του supermarket τον Γενάρη του 2021 – με δύο μέτρα απόσταση απ’ τους γύρω σου – και το κινητό στην τσέπη σου κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο προειδοποίησης απ’ την εφαρμογή ιχνηλάτησης επαφών που εγκατέστησες πριν έξι μήνες, η ρουτίνα θα είναι οικεία. Άλλωστε αυτό έχει ξανασυμβεί πάμπολλες φορές ήδη.

Κάποιος με τον οποίο διαστραυρώθηκες την τελευταία εβδομάδα – η εφαρμογή δεν σου λέει ποιος είναι – προέκυψε θετικός στον κορονοϊό. Η εφαρμογή σου λέει να πας αμέσως σπίτι. Θα πρέπει να αυτο-απομονωθείς μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εξέτασή σου. Η εξέτασή σου, όπως έγινε όλες τις προηγούμενες φορές, διατάχτηκε αυτόματα από ένα κέντρο δημόσιας υγείας ταυτόχρονα με την προειδοποίηση που ήρθε στο κινητό σου…

Δεν θα πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ: αυτός ο τεχνοφασισμός (λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να βρούμε πιο ήπιο χαρακτηρισμό), όπως συμβαίνει με κάθε έκρηξη ολοκληρωτισμού, γαρνιρίστηκε με θερμά χειροκροτήματα. Κάποιοι (ποίοι άραγε;) έριξαν την «ιδέα» να βγαίνουν οι κρατούμενοι στα μπαλκόνια τους, μια συγκεκριμένη ώρα κάθε απόγευμα, και να χειροκροτούν τους «ήρωες στην πρώτη γραμμή της μάχης»…

Και οι κρατούμενοι τσίμπισαν. Ανάθεμα κι αν καταλάβαιναν χριστό! Έτσι συμβαίνει όμως πάντα: νομίζουν οι μάζες ότι χειροκροτούν «κάτι άλλο»… Και πάντα μισούν οποιονδήποτε τους αποδεικνύει ότι βάζουν το κεφάλι τους πάνω στον πάγκο του χασάπη…

Ναι λοιπόν. Η ασταμάτητη μηχανή, το Sarajevo, το Cyborg, το “συμβούλιο για την εργατική αυτονομία”, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Οι πάμπολλοι φίλοι της καραντίνας;

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 3

Παρασκευή 1 Μάη. Φυσικά δεν είναι μόνο το (συνολικό) κοινωνικό εργοστάσιο που μπαίνει πανηγυρικά στην ψηφιακή επιτήρηση, έτσι ώστε οι δυτικοί καπιταλισμοί να μειώσουν την απόσταση «αποτελεσματικότητας / αποδοτικότητας» απ’ το κινεζικό παράδειγμα και το social credit σύστημά του. Είναι και οι τυπικοί χώροι / χρόνοι εργασίας.

Όμως αυτό δεν ήταν που ζητούσαν οι μισθωτοί, όλο αυτό το διάστημα, υπό την σοφή καθοδήγηση είτε του μικροαστισμού τους είτε των συνδικάτων τους; Μέτρα ασφαλείας για να μην κολλήσουν δεν ζητούσαν; Ε, να λοιπόν! Νάτα!!!

(Ούτε θα κολλήσουν…. αλλά ούτε και θα ξαναψιθυρίσουν τίποτα «αρνητικές σκέψεις» για την δουλειά, τ’ αφεντικό, τον προϊστάμενο ή τους ρουφιάνους του!)

Ποτέ δεν γιορτάζουμε την πρωτομαγιά… Αλλά φέτος είναι για βαρύ πένθος!

Η ύπουλη και “αόρατη” απειλή

Πέμπτη 30 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει καταλάβει ότι θα περάσουν χρόνια (κι ίσως κάποιες γενιές….) μέχρις ότου ένα ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών συνειδητοποιήσει τι είναι εκείνο που έχει συμβεί τις 3 τελευταίες δεκαετίες σε σχέση με την κοινωνική αντίληψη περί «υγείας»· και, άρα, τι είναι αυτό που υπερκωδικοποιείται τώρα σαν «πραγματικότητα» μέσω της κρατικής πολιτικής. (Στο Sarajevo.pdf 148a κάνουμε μια πρώτη αναλυτική προσέγγιση, στο επόμενο θα την συμπληρώσουμε).

Έχουμε πει πάντως, από ‘δω, ότι το να εννοηθούν οι κοινωνικές σχέσεις σαν (εν δυνάμει) μολυσματικές, και μάλιστα με μια αφορμή (τον covid-19) ανάξια για ένα τόσο μεγάλο ιδεο-πολιτικό άλμα, είναι το βίαιο «μάθημα» των ημέρων. Για να γίνει όμως εφικτό έχει προηγηθεί, ουσιαστικά απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, η αποδοχή (σχεδόν ενθουσιώδης…) της ανατροπής για το τι είναι «υγεία» και τι είναι «αρρώστια».

Η διαχωριστική γραμμή υπήρξε το aids και ο HIV. Και η ανατροπή απλώθηκε πολύ ευρύτερα απ’ τους ανθρώπους που κτυπήθηκαν πισώπλατα όπως σωστά έλεγε τότε μια αφίσα της act up. Ως πριν τον HIV (πριν το διάστημα μέσα ‘80/ αρχές ’90) ασθένεια σήμαινε συμπτώματα, και ανάλογη γνώση / διάγνωση. (Από ιατρική άποψη: κλινική διάγνωση). Οι HIV positive κηρύχτηκαν «ασθενείς» παρότι δεν είχαν κανένα σύμπτωμα. Η «ανακάλυψη της μόλυνσης» (ο εντοπισμός δηλαδή ούτε καν του HIV του ίδιου αλλά των μειωμένων κυττάρων Τ του ανοσοποιητικού στο αίμα, των οποίων η μείωση αποδιδόταν στην παρουσία του HIV) μόνο εργαστηριακά μπορούσε να γίνει. Με εξετάσεις. (Τότε όλοι / όλες έμαθαν, χάρη σ’ ένα μαζικό μάθημα μικροβιολογίας, την λέξη ρετροϊός· το δε «ανοσοποιητικό σύστημα» έγινε για πρώτη φορά για τον πολύ κόσμο ένα μυστηριώδες πεδίο μάχης όπου κερδίζονται και χάνονται ζωές…)

Έτσι το αποτέλεσμα της εξέτασης και όχι κάποιο σύμπτωμα έγινε η ταυτότητα της «υγείας / αρρώστιας». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα κάποιος θα μπορούσε να είναι «άρρωστος». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα ο καθένας ήταν (ίσως…) άρρωστος!

Με τον HIV μολυσματικές κηρύχτηκαν οι ερωτικές πράξεις (εκτός γάμου…) Κυρίως όμως άρχισε να αλλάζει κοινωνικά η εννόηση της «υγείας» (και ανάλογα της «αρρώστιας»). Αφού δεν ήταν πια το «πως νοιώθεις» το πρώτο και το τελευταίο κριτήριο, σωστό και «υπεύθυνο» έγινε το να επιτηρεί ο καθένας την κατάστασή του (την κατάσταση-της-υγείας-του/της) μέσω εξετάσεων· κι απ’ αυτές να μαθαίνει αν είναι «υγιής» ή όχι… Τα τσεκ απ έγιναν σταδιακά (αλλά γρήγορα από ιστορική άποψη) κοινωνική κοινοτοπία: η κοινοτοπία μιας ζωής που μετριέται, ξαναμετριέται, ξαναμετριέται, και μέσα απ’ τις εξετάσεις είναι που αποκτάει την «πιστοποίηση του well being» και την ανάλογη αυτοπεποίθηση· πάντα ως την επόμενη εξέταση.

(Στις αρχές των ‘00s, μετά την υποτιθέμενη «αποκωδικοποίηση του dna», ο μικροσκοπικός, κρυμμένος κάπου μέσα στο σώμα και ύπουλος εχθρός / νοσογόνος παράγοντας, πήρε και δεύτερη μορφή, πέρα απ’ αυτήν του ιού. Πήρε την μορφή του προβληματικού γονιδίου. Ωστόσο πέντε απαραίτητες κουβέντες γι’ αυτή η εξέλιξη δεν χωράνε εδώ).

Η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός

Πέμπτη 30 Απρίλη. Παρότι στο Θέαμα του προβληματικού γονιδίου (και, άρα, της «γενετικής προδιάθεσης») η σύγχρονη βιομηχανία / βιοτεχνολογία της υγείας έχει επενδύσει πολλά, είναι η άλλη μορφή, ο «μεταδοτικός ιός», που αξιοποιείται τώρα σαν παράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών. Λογικό: η μόλυνση είναι σχέση· και για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε μη μεσολαβημένη / μη ελεγχόμενη ψηφιακά σχέση είναι «μόλυνση»!.. Αυτή η συγκεκριμένη μορφοποίηση του μικροσκοπικού, κρυμμένου, ύπουλου «πράκτορα του θανάτου» που πηδάει από ασυμπτωματικό φορέα σε ασυμπτωματικό «φορέα» μέχρι να φτάσει στο στόχο του (να σκοτώσει…) είναι που επιτρέπει την en masse ανακατάληψη / αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου απ’ τα αφεντικά, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!

Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους.

Όμως κι αυτό ακόμα είναι ενδιάμεσο στάδιο. Θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί (και τεχνολογικά είναι ώριμο να λυθεί) είναι αυτό: η συχνότητα των εξετάσεων καθενός χωριστά. Οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες είχαν ήδη αποδεχθεί, προ covid-19, ότι οι εξετάσεις είναι που δίνουν τα πιστοποιητικά υγείας, και τίποτα άλλο. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, διανθισμένα με καϋμό για την έλλειψη των «απαραίτητων τεστ», επιβεβαίωσαν αυτήν την κοινωνική πεποίθηση.

Ωστόσο, εφόσον η μόλυνση καραδοκεί παντού και διαρκώς, το πιστοποιητικό υγείας πρέπει να εκδίδεται και αναιρείται ανά πάσα στιγμή. (Αυτό είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα υπέρ της κυριαρχίας που έχει η μόλυνση, η «επίκτητη νοσηρότητα», σε σχέση με την γενετική προδιάθεση, την «προκαθορισμένη νοσηρότητα». Αυτή η τελευταία έχει, πάντως, άλλα πλεονεκτήματα…)

Χρειάζεται, άρα, μια διαρκής ροή εξετάσεων / επιτήρησης της κατάστασης υγείας του καθενός χωριστά. Διαφορετικά θα υπάρχει πάντα μια δομική ασυγχρονία ανάμεσα στην «πραγματική κατάσταση της υγείας του πλήθους» και τα διοικητικά / κρατικά μέτρα εξαγνιστικού αποκλεισμού ή/και «απελευθέρωσης». Το πλήθος που πειθάρχησε ως τώρα είναι αυτονόητο ότι θα αποδεχθεί και το τρίτο, και το τέταρτο και το πέμπτο βήμα: τον δρόμο τον δείχνει το λιχνεστάιν… Τα wearables, ή κάτι παρόμοιο, βρίσκουν επιτέλους πανηγυρικά την χρησιμότητά τους!

Πράγματι, όλα αυτά γίνονται για λόγους υγείας… Όχι, όμως της δική σας / μας… Για την υγεία του κεφάλαιου γίνονται!!