Tag: τεχνολογία

Flat mind 1

Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πως άνθρωποι που φαίνονται έλλογοι στην καθημερινή ζωή τους είναι δυνατόν να αποδίδουν τον covid-19 … στις τεχνολογίες επικοινωνιών 5G! Ακόμα χειρότερα όταν αυτές απλά δεν έχουν εγκατασταθεί ακόμα στα δυτικά κράτη!

Πριν μερικούς μήνες, στην Καλαμάτα, όπου γινόταν δοκιμαστική / πειραματική εγκατάσταση κεραιών 5G (της Huawei), έξαλλοι κάτοικοι απαίτησαν (και πέτυχαν) την διακοπή της με το επιχείρημα ότι … θα μειωθεί η γονιμότητα των ελλήνων (εξ αιτίας της ακτινοβολίας…), όχι όμως και των μεταναστών στην ίδια περιοχή, με αποτέλεσμα … τον αφελληνισμό αυτού του ιστορικού λίκνου του ελληνισμού που λέγεται «Μεσσηνία». Βλακεία με περικεφαλαία – μαζική ωστόσο τόσο όσο χρειαζόταν το δημοτικό συμβούλιο να την υιοθετήσει. (Ο πρεσβευτής Pyatt σίγουρα θα χάρηκε…)

Τώρα, με το νέο θεώρημα περί 5G που γεννάει «φονικούς ιούς», εμφανίζονται καινούργια παραμύθια: ανέκαθεν ο ηλεκτρισμός (κατά συνέπεια και ο ηλεκτρομαγνητισμός) σκότωνε! Όχι από τις ηλεκτροπληξίες… αλλά προκαλώντας επιδημίες γρίπης!

Τον παραλογισμό, ακόμα κι αν εμφανίζεται σαν επιμέρους κατάσταση, είναι σχεδόν αδύνατο να τον αντιμετωπίσει κανείς με λογικά επιχειρήματα. Υπάρχει ένα πολύ δυνατό παράδειγμα: οι οπαδοί της «επίπεδης γης» (αν και όχι της «επίπεδης σελήνης» ή του «επίπεδου ήλιου»… μεροληψία, δε νομίζετε;). Οι flat earthers, που εξωτερικά δείχνουν μάλλον «κανονικοί» αμερικάνοι, υποστηρίζουν με κάθε σοβαρότητα πως η σφαιρικότητα αυτής της πέτρας που λέγεται γη είναι προϊόν μοντάζ σε φωτογραφίες – και ότι ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες απ’ τον Phileas Fogg ήταν απλά μια απ’ τις φαντασιώσεις ενός γάλλου παραμυθά (του Verne). Φυσικά, δεν κάνουν τον κόπο να στείλουν μερικούς εκλεκτούς εκπροσώπους τους, με πληρωμένα εισιτήρια, να κινηθούν αεροπορικά μόνο προς την ανατολή ή μόνο προς την δύση, για να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια αν θα φτάσουν στην άκρη της γης/πίτσα ή θα γυρίσουν στο σπίτι τους.

Είναι πιθανό ότι η πηγή του προβλήματος πάει πολύ πιο πίσω και πολύ πιο βαθιά. Εκατοντάδες εκατομμύρια χριστιανοί εδώ και σχεδόν 2 χιλιετίες πιστεύουν ακράδαντα σε έναν θεό που έστειλε τον γυιό του μέσω μιας παρθένας γήινης, για να σώσει τον κόσμο. Μπορείς να πείσεις τους χριστιανούς σαν μάζα, ακόμα και με αμιγώς θρησκευτικά κριτήρια, ότι είναι ειδωλολάτρες και ότι βρίσκονται σε ακόμα βαθύτερο διανοητικό χάος σε σχέση με εκείνους που πίστευαν στις απιστίες του Δία; Όχι. Οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί λογική τελειώνει μπροστά σε οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί πίστη.

Αν τόσα εκατομμύρια μέλη του είδους μας, με τόσο φανατισμό, πιστεύουν στην παρθενογέννεση του γυιού του θεϊκού αφεντικού, γιατί μερικές χιλιάδες ανάμεσά τους να μην πιστεύουν ότι ο ηλεκτρομαγνητισμός γεννάει ιούς;

Η σωτηρία σώζει!

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Όταν κουβαλάνε τα πληκτρολόγιά τους στον απόπατο (εκεί που κάθε σπουδαίος άνδρας σκέφτεται και διαπράττει σπουδαία πράγματα!) είναι λαλίστατοι. Πότε πότε ρίχνουν μια καλή και στην ασταμάτητη μηχανή – ή έτσι νομίζουν. Όταν όμως το πράγμα σοβαρεύει, μούγκα στη στρούγκα!

Ο λόγος για τους κάθε είδους caradinieri και τα αντιcovid-19 εμβόλια. Αυτά είναι (και ήταν απ’ την αρχή) ο άμεσος (αλλά όχι ο μοναδικός ούτε και ο τελευταίος) στόχος όλης της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας παγκόσμια, κι όμως οι φίλοι της δεν πανηγυρίζουν που οι big pharma δηλώνουν όλο και πιο κοντά!

Έχουμε ήδη γράψει τεκμηριωμένα πως όλα τα δυτικά εμβόλια που είναι υποψήφια για τα γενναία κορμιά των «στρατιωτών κατά του αόρατου εχθρού», συν το ρωσικό και τουλάχιστον ένα κινεζικό είναι προϊόντα γενετικής μηχανικής και, στην «καλύτερη των περιπτώσεων», χρησιμοποιούν μεταλλαγμένους ιούς προκειμένου να «πουσάρουν» το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Έχουμε γράψει επίσης (κι αυτό είναι ευρύτερα γνωστό) πως όλες οι δυτικές φαρμακοβιομηχανίες θέλουν (και παίρνουν) απ’ τα δυτικά κράτη «αμνηστία» για οποιεσδήποτε παρενέργειες εμφανίσουν τα εμβόλια – πράγμα που είναι μια ακόμα απόδειξη, αν χρειαζόταν, ότι θα έχουν παρενέργειες και πιθανότατα άγνωστες. (Αυτές οι τεχνολογίες γενετικής μηχανής και μεταλλάξεων δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε βάρος ανθρώπων). Αφού, λοιπόν, οι γενικές και οι τοπικές «καραντίνες», οι μάσκες και οι ξεμάσκες, θα έχουν αυτήν την ολοκλήρωση, γιατί οι caradinieri έχουν καταπιεί τις μεγάλες γλώσσες τους; Πανηγύρισαν για τα «φιλικά προετοιμασίας» της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και τώρα που αρχίζει το κανονικό «πρωτάθλημα» χασμουριούνται;

Μαθαίνουμε τώρα ότι μια απ’ τις κατασκευάστριες mRNA εμβολίου, η «εταιρεία που ήρθε απ’ το πουθενά», η αμερικανική moderna, είτε συνεργάζεται άμεσα με την αμερικανική darpa (ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανικού πενταγώνου…) μέσω της θυγατρικής βιοτεχνολογικής profusa που έχει φτιάξει η τελευταία, είτε είναι εντελώς βιτρίνα της darpa. Η darpa μέσω της profusa προωθεί το δικό της σύστημα αλλοίωσης / μεταλλάξης των ανθρώπινων κυττάρων προκειμένου να «δουλέψει το συνθετικό RNA αγγελιοφόρος» που θα εισάγεται με το εμβόλιο. Και σαν κρατική επιχείρηση που είναι έχει προβάδισμα στην έγκρισή του για χρήση στους ανθρώπους, κάτι που αναμένεται ως το τέλος της χρονιάς.

Όταν οι κάθε είδους caradinieri στα μέρη μας απολάμβαναν αθώα αθώα τα καλοκαίρια και τους χειμώνες της, το 2006, η darpa έστηνε το δικό της «πρόγραμμα» μολυσματικών ασθενειών από ιούς, σαν τμήμα των ερευνών της για βιολογικό πόλεμο. Βασικό στοιχείο των αρχικών ερευνών ήταν η χρήση μεταλλαγμένων ιών για «αμυντικούς σκοπούς» (ως γνωστόν όλοι οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλισμοί είναι «αμυντικοί»). Ένα άλλο βασικό στοιχείο ήταν οι τεχνολογικές δυνατότητες στενής επιτήρησης της «υγείας» των πληθυσμών – για το καλό του ελέγχου τους…

Ένα απ’ τα διαμάντια αυτών των ερευνών ήταν η κατασκευή μεταλλαγμένων εντόμων που θα μεταφέρουν καταστροφικούς ιούς στις φυτικές καλλιέργειες του εχθρού – πάντα για αμυντικούς λόγους -, το γνωστό (τουλάχιστον στο cyborg και τους αναγνώστες του) πρόγραμμα insect allies. Ένα άλλο διαμάντι ήταν η ανάπτυξη νανοτεχνολογιών μεταφοράς του mRNA στα κύτταρα.

Το «γραφείο βιολογικών τεχνολογιών» (ΒΤΟ) της darpa εμφανίζεται τώρα σαν «η μεγαλύτερη ελπίδα της ανθρωπότητας να σταματήσει τον covid-19», πράγμα που εκτός απ’ το να εξασφαλίσει την αύξηση της χρηματοδότησής του, σημαίνει επίσης  – για όποιον έχει μια στάλα μυαλό – ότι η θανατοπολιτική, η δημιουργική λογιστική πτωμάτων και το θέαμα της φονικότητας του covid-19 ήταν και είναι απόλυτα απαραίτητα για να μπορεί η γενετική μηχανική και οι πολεμικές εφαρμογές της να «σώσουν την ανθρωπότητα»: αν δεν κινδύνευε η έρμη γιατί να προσέτρεχε σε τέτοια σωτηρία;

Είναι αυτές οι νανοτεχνολογίες που βάζουν ένα στρατιωτικό / πολεμικό μαγαζί στην πρώτη γραμμή της τρομοεκστρατείας, στη συγκεκριμμένη περίπτωση δίπλα και μαζί με την άγνωστης προέλευσης moderna. Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος γιατί η darpa (και κάθε όμοιά της αλλού στον κόσμο…) νοιάζεται τόσο πολύ για το καλό της ανθρωπότητας ώστε να ασχολείται με βιο-τεχνολογίες που μετατρέπουν το ανθρώπινο σώμα σε «γενετικό εργαστήριο μεταλλάξεων». Η darpa δεν ενδιαφέρεται για κανένα «καλό της ανθρωπότητας». Ενδιαφέρεται να βρει τρόπους να μπορεί να εμβολιάσει γρήγορα και εύκολα τους αμερικάνους πεζοναύτες σε περίπτωση που βρεθούν εκτεθειμένοι σε ιούς, προκειμένου να επιβιώσουν / αντέξουν μερικούς μήνες – και πάντως όχι να πεθάνουν υγιέστατοι στα βαθιά γεράματα! Γι’ αυτό και ψάχνει τεχνολογίες εμβολιασμού fast track, αδιαφορώντας για παρενέργειες που είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν, αλλά μπορεί να εμφανιστούν ύστερα από 1, 2 ή 4 (όπως είπε ο ceo της astrazeneca…) χρόνια. Από κατεστραμμένους «βετεράνους» το αμερικανικό ιμπέριουμ έχει πάρα πολλούς. (Πολλοί αυτοκτονούν και απαλλάσουν το κράτος τους απ’ τα έξοδα συντήρησης μιας ψευτοζωής).

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν: γεννήτριες και προαγωγοί της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι τα συμφέροντα και οι σχεδιασμοί χρόνων των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Μια απ’ τις αιχμές αυτών των συμφερόντων είναι η καθιέρωση της γενετικής μηχανικής ως «θεραπευτικής μεθόδου». Οι καταστροφικές συνέπειες αυτής της καθιέρωσης, αν επιτευχθεί, είναι βέβαιες – αρκεί να «θυμηθεί» κανείς τι συμβαίνει με τα μεταλλαγμένα φυτά βιομηχανικής παραγωγής πρώτων υλών διατροφής (σόγιες, καλαμπόκια, κλπ). Εν τέλει οι υγιεινιστικοί τρομοκράτες ΔΕΝ ενδιαφέρονται για την υγεία κανενός – για τις αρρώστιες ενδιαφέρονται! Απ’ αυτές βγάζουν τα τρελά τους κέρδη, σ’ αυτές στερεώνουν τις εξουσίες τους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αν πετυχαίνετε κάποιο φίλο της καραντίνας (υπάρχουν ακόμα πολλοί) να τον κτυπάτε φιλικά στην πλάτη, λέγοντάς του «καλά κρασιά»!

(φωτογραφία: Οι εταρείες πληρώνουν τα πειραματόζωά τους, αλλά οι αληθινά «κοινωνικά υπεύθυνοι» θα πρέπει να προσφερθούν αφιλοκερδώς… Τι φοβούνται; Μην σακατευτούν; Τι «κοινωνική υπευθυνότητα» μας διδάσκουν τόσο καιρό;

Εμπρός γενναίοι στρατιώτες! Το καθήκον σας καλεί!!)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 8

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η δικτύωση σαν μορφή της «φυσικής» αποστασιοποίησης διαδοχικών κρίκων μιας παραγωγικής (ή και καταναλωτικής) διαδικασίας δεν είναι καινούργια εν έτει 2020. Πολλές δουλειές που γίνονταν ως τώρα στο «γραφείο» είναι ουσιαστικά «τηλέ-». Η μετατόπιση ενός λογιστή, ενός προγραμματιστή ή ενός ελεγκτή πληροφορικών συστημάτων απ’ το «γραφείο στο σπίτι» δεν αποτελεί γενέθλια στιγμή της «τηλε-εργασίας». Αλλά μιας δόλιας χωροτακτικής αποκέντρωσης / απομόνωσης.

Στο βαθμό που τα αφεντικά θα έχουν τον έλεγχο της «παραγωγικότητας της εργασίας» μέσω δικτύωσης (άρα τον έλεγχο των χρόνων και της έντασης), τα οφέλη τους απ’ αυτήν την μετατόπιση είναι αξιοσημείωτα. Πρώτ’ απ’ όλα αυτό που ήδη λένε: η δραστική μείωση των εξόδων τους για συντήρηση των «γραφείων». Ύστερα η δυνατότητά τους να εκτρέψουν τις μισθωτές σχέσεις σε εργολαβικές, με ό,τι κάτι τέτοιο σημαίνει για τις δεσμεύσεις τους. Ακόμα και το ιδεολογικό όφελος δεν είναι αμελητέο: αν οι εργαζόμενοι δηλώνουν ευχαριστημένοι που το μωρό τους μπουσουλάει κάτω απ’ το pc τους, οι εργοδότες μπορούν να είναι δυο και τρεις φορές ευχαριστημένοι. Ο χρόνος «ενασχόλησης με τα οικιακά», όσο διάσπαρτος κι αν είναι, θα αφαιρείται εύκολα απ’ τον χρόνο «ενασχόλησης με τη δουλειά», που θα μετριέται με το λεπτό, με το δευτερόλεπτο, με τα κλικ, και οτιδήποτε τέλος πάντων. Καινούργιες νόρμες «αποδοτικότητας» θα εφευρεθούν (εφευρίσκονται ήδη).

Απ’ τα τέλη του 2010, δηλαδή σχεδόν εδώ και μια 10ετία, με το «πλάνο 30/900» η εργατική αυτονομία υπέδειξε την σημασία του μισθού και του χρόνου εργασίας για την ανασύνθεση της εργατικής υποκειμενικότητας· και του ανταγωνισμού της. Κοιτώντας τα εργοδοτικά οφέλη της δουλειάς στο σπίτι μέσω δικτύωσης και τον τρόπο που μπορεί αυτή η φάκα να κρυφτεί πίσω απ’ το μικρό κομμάτι τυρί στο κέντρο της, θα λέγαμε ότι ενώ (για παράδειγμα) η μείωση του χρόνου μετακίνησης προς- και από- την δουλειά φαίνεται θετική, υποκαθιστά (και υποσκάπτει) την απαίτηση για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας· ένα ζήτημα κρίσιμο για την καθημερινή ζωή των πάντων. Απ’ την ίδια προσέγγιση, η μετατροπή των μισθωτών σχέσεων σε de facto εργολαβικές υποσκάπτει την απαίτηση ενός βασικού μισθού που θα καλύπτει τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.

Αν αυτά είναι σωστά, γεννιέται το ερώτημα: εντάξει, αλλα τι μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε; Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιδιώκουμε είναι η επιστροφή …. στα μυθικά χρόνια του φορντικού καπιταλισμού! Η μείωση του βασικού εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας και στην ψηφιακή εκδοχή της εξακολουθεί να είναι στρατηγικής σημασίας· χωρίς να αποτελεί ενισχυτικό επιχείρημα αν κάποιος / κάποια στο σπίτι του μεγαλώνει παιδί, σκυλί ή γεράνια! Επιπλέον θα ήταν έξυπνο να μην θεωρείται η δουλειά στο σπίτι επιθυμητή απ’ τους μισθωτούς. Αν πρόκειται τα αφεντικά να γλυτώσουν «πάγια» έξοδα (κι αυτό είναι το σίγουρο) θα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για την μετακόμιση του υπολογιστή εργασίας στο καθιστικό. Όχι με την μορφή bonus (μια ύπουλη διαχείριση) αλλά σαν αύξηση στον μισθό. Όλες οι μορφές άδειας που αφορούν την εξαρτημένη, μισθωτή σχέση θα πρέπει επίσης να μείνουν ακέραιες.

Όμως αυτά ακούγονται σαν ευχολόγια σε μια εποχή σχεδόν εξαφανισμένης εργατικής αυτο-οργάνωσης. Πιστεύει κανείς ότι κάποιο συνδικάτο (ή κάποιο κόμμα) θα προτάξει τα στήθη του; Καλύτερα να προσέξει τον δομικό αναχρονισμό που χαρακτηρίζει αυτές τις πατερναλιστικές δομές, που κάποτε υπήρξαν βασικά στηρίγματα της εξουσίας αλλά είναι εχθρικές προ πολλού απέναντι στα εργατικά συμφέροντα.

Πριν το να κάνουμε αυτό κι αυτό, υπάρχουν οι βασικές προϋποθέσεις για την δράση…

(προσωρινό τέλος)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 6

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Η DAK, που συστήνεται σαν «ο τρίτος σε μέγεθος μη κερδοσκοπικός ασφαλιστικός οργανισμός» στη γερμανία, κάνει τακτικά έρευνες στους μισθωτούς του τριτογενή. Είχε την ιδέα, προφανώς προϊόν των κυρίαρχων ερωτήσεων της περιόδου, να βάλει στο ερωτηματολόγιο ερωτήματα σχετικά με την ψηφιοποίηση της εργασίας – στο τέλος του 2019. Ξαναέκανε ανάλογες ερωτήσεις την περασμένη άνοιξη. Συγκεκριμένα, μεταξύ Δεκέμβρη του 2019 και τον Γενάρη του 2020 (προ covid…) ρώτησε 7.054 εργάτες. Μεταξύ Απρίλη και Μάη του 2020 (φουλ covid…) ρώτησε 7.226. 5.854 εργάτες απάντησαν και στις δύο έρευνες. Μερικά απ’ τα ευρήματα αυτών των δειγματοληψιών (που όπως όλες οι παρόμοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται όχι σαν η αποκάλυψη της αλήθειας αλλά σαν σοβαρή ένδειξη γι’ αυτήν) στη συνέχεια.

Στο τετράμηνο που μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο έρευνες, ο καπιταλιστικός τομέας που προχώρησε περισσότερο στην καθιέρωση της δουλειάς στο σπίτι ήταν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές – κατά 80% σε σχέση με πριν. Ακολούθησαν διάφορες μεγάλες χημικές / φαρμακοβιομηχανίες (BASF, Bayer, κλπ) καθώς και ο δημόσιος τομέας – κατά 72%. Ύστερα η βιομηχανία των media και της τέχνης / πολιτισμού – 68%. Στην πιο χαμηλή σχετικά μετατόπιση προς την δουλειά στο σπίτι ήταν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας (29%), φροντίδας υγείας (29%) και εμπορίου (37%).

Πριν την τρομοεκστρατεία περίπου οι μισοί εργοδότες θεωρούσαν την δουλειά στο σπίτι σαν πιθανή επιλογή απ’ την μεριά τους κάποια στιγμή στο μέλλον· αλλά οι υπόλοιποι μισοί εμφανίζονταν ιδιαίτερα αρνητικοί θεωρώντας ότι θα χάσουν την επίβλεψη πάνω στους υπαλλήλους τους. Αλλά χάρη στον covid-19 η δουλειά στο σπίτι υπερδιπλασιάστηκε, αυξανόμενη κατά 116%, είτε σαν μόνιμη κατάσταση είτε σαν τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας.

Από υποκειμενική άποψη τώρα, το 41,3% όσων μισθωτών ερωτήθηκαν απάντησε πως θεωρεί ότι η δουλειά στο σπίτι αυξάνει την παραγωγικότητά τους· αλλά μόνο το 18% είπε ότι ήταν ελεύθερο να αποφασίσει το ποιές ώρες θα δουλέψει. Πράγμα που σημαίνει ότι σε πάνω από 4 στις 5 περιπτώσεις το αφεντικό εξακολουθούσε να ελέγχει το ωράριο, ακόμα και από απόσταση. Επιπλέον περισσότεροι απ’ τους μισούς, το 54,2% συγκεκριμένα, θεώρησε ότι η έλλειψη καθαρού διαχωρισμού μεταξύ χρόνου εργασίας και χρόνου εργασίας είναι πρόβλημα. Το 68% θεώρησε θετική συνέπεια την μείωση του χρόνου μετακίνησης από και προς την δουλειά, και λίγο παραπάνω απ’ τους μισούς (το 54%) δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να δουλεύουν απ’ το σπίτι στο μέλλον, ακόμα και χωρίς covid-19.

Αν και το σύνολο των αποτελεσμάτων δεν έδειξε μια διαμορφωμένη οριστικά πλειοψηφική τάση μεταξύ των μισθωτών του τριτογενούς στη γερμανία υπέρ της δουλειάς στο σπίτι, είναι βέβαιο ότι έχοντας την μαυρίλα της κοινωνικής μόλυνσης και των γενικών απαγορεύσεων απ’ την μια μεριά και την πιθανότητα ανεργίας ή «εργασιακής εφεδρείας» απ’ την άλλη, οι μισοί ή και περισότεροι απ’ αυτούς που ρωτήθηκαν αγάπησαν το σπίτι τους ως εργασιακό κελί. Είναι μια καλή μαγιά για την προώθηση αυτού του είδους των εργασιακών σχέσεων: αν συμφωνούν και οι μισθωτοί γιατί να μην τους «κάνουν την χάρη» οι εργοδότες, στο βαθμό που μπορούν να οργανώσουν κατάλληλα τον καταμερισμό εργασίας και να εντατικοποιήσουν τον δικτυακό έλεγχο σπίτι – σπίτι, όχι μόνο τον έλεγχο της δουλειάς αλλά και της καθημερινότητας;

(Αλήθεια: αυτά τα παιδιά που θα μεγαλώνουν παίζοντας με την δουλειά της μαμάς ή/και του μπαμπά, θα φεύγουν ποτέ απ’ το σπίτι; Πώς θα τους φαίνονται οι άλλες δουλειές;)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 7

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Υποστηρίζουμε λοιπόν, μέσα απ’ αυτή την πρώτη προσέγγιση, ότι η δουλειά στο σπίτι στην ψηφιακή εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (που αποκαλείται «τηλε-εργασία») δεν είναι βήμα προς μεγαλύτερο εργατικό έλεγχο πάνω στο χρόνο και στην ένταση της εργασίας, ακόμα κι αν αυτό νομίζουν πολλοί. Είναι το αντίθετο: βήμα (βήματα…) προς τον ασφυκτικότερο έλεγχο επί της εργασίας, ακόμα και χωρίς την φυσική παρουσία του αφεντικού, του προϊστάμενου ή των ρουφιάνων τους. Η δουλειά στο σπίτι δεν θα γυρίσει (στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της) στην ένδοξη και περήφανη αρνησικυρία των υφαντριών στην αγγλία πριν την 1η βιομηχανική επανάσταση· θα προχωρήσει μάλλον προς τις δυστοπικές εκφάνσεις της ταινίας sleep dealer…

Μερικές πλευρές αυτού του ασφυκτικότερου ελέγχου παρουσιάσαμε ήδη. Η τροποποίηση της μισθωτής σχέσης επί το εργολαβικότερο· η καλύτερη αξιοποίηση του «δίκιου του πελάτη»· η επέκταση του χρόνου εργασίας με δικαιολογία το «μα ασχολείσαι και με το παιδί»· οι δυνατότητες εντατικοποίησης: αυτά είναι μερικά μάλλον προφανή στοιχεία.

Υπάρχουν όμως κι άλλα. Πώς συγκροτείται η εργατική αντιπαλότητα (προς το αφεντικό κατ’ αρχήν) όταν αυτή η φιγούρα είναι απούσα με την φυσική έννοια και, στη θέση της, υπάρχει ένας «διευθυντικός αλγόριθμος»; Πώς συγκροτείται η εργατική αλληλεγγύη χωρίς την φυσική παρουσία και σχέση, μόνο μεσολαβημένα από μηχανές, και άρα μέσα από ελέγξιμα κανάλια; Πώς είναι εφικτή η μαχητική εργατική οργάνωση, ακόμα και σε συνδικαλιστικό επίπεδο; Μέσω social media;

Ένα απ’ τα πλεονεκτήματα που μνημονεύουν οι μισθωτοί υπέρμαχοι της δουλειάς στο σπίτι, ίσως το πιο συμπαγές και χειροπιαστό, είναι η εξοικονόμηση του χρόνου μετακίνησης από και προς τη δουλειά. Που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι συνολικά 2, 3 ή και περισσότερες ώρες. Αυτό είναι σωστό. Όμως η ασταμάτητη μηχανή θυμάται (και θυμάται καλά!) ότι σε άλλες εποχές, όπου η εργατική συνείδηση και ανταγωνιστικότητα ήταν οξυμένες, το σχετικό αίτημα ήταν να θεωρείται ο χρόνος μετακίνησης από και προς την δουλειά σαν χρόνος εργασίας. Και είτε να αφαιρείται απ’ το καθημερινό ωράριο, είτε να πληρώνεται έξτρα.

Το να μεταφερθεί ο χρόνος μετακίνησης (έστω σαν οικονομικό έξοδο) στη μεριά του αφεντικού είναι (ήταν πιο σωστά) ένας στόχος αντιδιαμετρικά αντίθετος με το να απαλειφθεί μετατρέποντας τα σπίτια σε «γραφεία»! Αν η τωρινή απάντηση στην κούραση του πάω και γυρνάω απ’ την δουλειά είναι το «η δουλειά εισβάλει και καταλαμβάνει το σπίτι», απέχει ελάχιστα από ένα γενικό πρόσταγμα κατ’ οίκον εγκλεισμού, «εθελοντικής φυλάκισης», όπως αυτό που επιβλήθηκε δια της βίας με τα πρόσφατα πραξικοπήματα. Υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι χρόνοι προς- και από- που θα μπορούσαν να απαλειφθούν με ανάλογους τεχνολογικούς τρόπους: προς- και από- την εκπαίδευση· προς- και από- την διασκέδαση· προς- και από- την ξεκούραση των διακοπών. Ο καπιταλισμός της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι έτοιμος να προσφέρει παντού μια τέτοια «εξοικονόμηση χρόνου» – που ωστόσο είναι πλαστή! Είναι, μάλλον, αλλαγή στην καπιταλιστική αξιοποίηση του χρόνου: πιο εντατική, πιο συστηματική. Όντως οι χρόνοι μετακίνησης είναι η σπατάλη που ήθελε (και κατάφερε) να καταπολεμήσει ο Ταίηλορ στα αμερικανικά μηχανουργεία· τώρα πια όμως σε κλίμακα κοινωνικού εργοστάσιου.

Για ποιον λόγο, λοιπόν, ο χ ή ο ψ εργοδότης δεν θα χρησιμοποιήσει αυτό το πλεονέκτημα (του ότι δεν χρειάζεται να πάει κάποιος στη δουλειά) υπέρ του, επιμηκύνοντας τον πραγματικό χρόνο εργασίας; Για ποιον λόγο ο χ ή ο ψ εργοδότης δεν θα πει «έλα τώρα, κάτσε να τελειώσεις την δουλειά σήμερα, αφού άλλωστε δεν θα χάσεις τον χρόνο σου να έρθεις εδώ και να γυρίσεις πίσω»;

Κι ύστερα αυτό: η δουλειά στο σπίτι αφορά με τα τωρινά δεδομένα (και το κοντινό μέλλον) την λεγόμενη διανοητική εργασία· πόστα, δουλειές και καθήκοντα του τριτογενούς τομέα. Πολλά άλλα πόστα, δουλειές και καθήκοντα, ακόμα και του τριτογενούς (και όχι μόνο), θα συνεχίσουν να γίνονται με φυσική παρουσία, συχνά «χειρωνακτικά». Δεν υπάρχει άραγε σοβαρή πιθανότητα να δημιουργηθεί έτσι μια ακόμα διαχωριστική γραμμή μέσα στο σύνολο της εργατικής τάξης, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα έχουν την «πολυτέλεια» (καθόλου τέτοια επί της ουσίας) να δουλεύουν από το σπίτι και τους άλλους που θα είναι αναγκασμένοι να σέρνονται απ’ το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω;

Προς το παρόν διατυπώνουμε ερωτήσεις…

(συνεχίζεται)

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 4

Σάββατο 12 Σεπτέμβρη. Τι ήταν εκείνο που θύμωσε τόσο πολύ τα αγγλικά αφεντικά κάπου στον 19ο αιώνα απέναντι στις υφάντρες που δούλευαν στο σπίτι έτσι ώστε να αποφασίσουν να στήσουν δικούς τους αργαλειούς, σε δικούς τους χώρους, τραβώντας την ειδικευμένη εργασία έξω απ’ το σπίτι, για να την μαντρώσουν στις πρώτες μανιφακτούρες; Πριν τους έδιναν τα υλικά, έκλειναν συμβόλαια παράδοσης συγκεκριμένης ποσότητας υφασμάτων σε συγκεκριμένο χρόνο, και πλήρωναν σταδιακά μέχρι την στιγμή της τελικής παραλαβής και την εξόφληση. Τι ήταν όμως εκείνο που δεν πήγαινε καλά;

Η εργατική αρνητικότητα. Δουλεύοντας στα σπίτια τους και άρα έξω απ’ τον άμεσο έλεγχο του εμπόρου / παραγγελιοδόχου, οι υφάντρες εύρισκαν διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις για να καθυστερούν, ζητώντας επιπλέον λεφτά. Συνήθως «χαλούσε ο αργαλειός»… Μ’ άλλα λόγια ο παραγγελιοδόχος δεν μπορούσε να ελέγξει την εργατική αποδοτικότητα. Μπροστά σ’ αυτό το εμπόδιο το πρωτόλειο κεφάλαιο, πέρα απ’ την μορφή «χρήμα» και την μορφή «εμπόρευμα» έπρεπε να ολοκληρωθεί με την μορφή «πάγιο κεφάλαιο»: κτίρια και μηχανές ιδιοκτησίας του αφεντικού, σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο εργασίας, με ωράρια και – κυρίως – έναν κάποιο έλεγχο.

Αυτή η πρώιμη μορφή δουλειάς στο σπίτι που οδήγησε στα θρυλικά υφαντουργεία του Μάτζεστερ και του Όλνταμ, κατέγραψε και το μόνιμο «εκ γενετής» πρόβλημα του καπιταλισμού: τον εργοδοτικό έλεγχο πάνω στους χρόνους και τους ρυθμούς εργασίας. Όλες οι τεχνολογικές καινοτομίες, όλοι οι μηχανολογικοί νεωτερισμοί που εφαρμόστηκαν στην οργάνωση της παραγωγής απ’ τον Ταίηλορ και μετά, και εφαρμόζονται μέχρι σήμερα και αύριο, έχουν το ίδιο ζητούμενο: τον αποτελεσματικότερο έλεγχο στον χρόνο, στον ρυθμό, στην «απόδοση» της εργασίας.

Στο ίδιο διάστημα (απ’ τα πρώτα εργοστάσια στον 19ο αιώνα μέχρι και το τέλος της 3ης βιομηχανικής επανάστασης) η δουλειά στο σπίτι δεν εξαφανίστηκε. Ανάλογα με την περίοδο, την διάρθρωση της παραγωγής, τα τεχνικά μέσα και το συνολικό πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων, συνέχισε να υπάρχει λίγο πολύ στην περίμετρο της βασικής και συμβασιοποιημένης μισθωτής σχέσης. Υποκείμενη ωστόσο σε όλο και πιο αυστηρούς έως ασφυκτικούς ελέγχους, είτε σαν «σύμβαση έργου» είτε σαν «δουλειά με το κομμάτι»: αυστηρά χρονικά όρια, αυστηρά συμβόλαια, ρήτρες μη έγκαιρης παράδοσης, κλπ. Με δυο λόγια, ένα μέρος απ’ τις γνώσεις γύρω απ’ τον έλεγχο της εργασίας που τα αφεντικά αποκτούσαν και εφάρμοζαν στους όχι οικιακούς χώρους / χρόνους εργασίας (στα εργοστάσια δηλαδή) μεταφερόταν στον έλεγχο και της δουλειάς στο σπίτι. Συναρμολόγηση παιχνιδιών ή ρολογιών τοίχου; Αρχιτεκτονικά σχέδια ή μακέτες; Μεταφράσεις ή επιμέλειες κειμένων; Ράψιμο ή ζαχαροπλαστική; Αυτά και άλλα περιεχόμενα δουλειάς στο σπίτι απόκτησαν (ή αυτό ήταν πάντα ο στόχος) την ένταση και την επίβλεψη της τυπικής «γραμμής παραγωγής», παρότι βρίσκονταν μακριά απ’ τους τοίχους του τυπικού εργοστάσιου.

Και, εννοείται, θεωρούνταν εργολαβίες…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 5

Σάββατο 12 Σεπτέμβρη. Η εξελιγμένη (νομικά, τεχνικά, ιδεολογικά) δυνατότητα των σύγχρονων αφεντικών να ελέγχουν εκείνο που δεν μπορούσαν οι μακρινοί τους πρόγονοι, την δουλειά στο σπίτι (εννοημένη σαν εργολαβία), είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο πρέπει να εννοηθούν οι καινούργιες μορφές της: η δικτυωμένη κατ’ οίκον εργασία, για τον 21ο αιώνα.

Πριν απ’ όλα ένα μάθημα απ’ το παρελθόν, που παραμένει διδακτικό. Με την δουλειά στο σπίτι δεν επεκτείνεται η οικειότητα της κατοικίας πάνω στην εργασία, ακόμα κι αν αρχικά έτσι φαίνεται. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμβαίνει το αντίθετο: η αποξένωση της εργασίας επεκτείνεται στους οικείους χώρους / χρόνους. Δεν γίνεται η δουλειά χουζουρλίδικη – γίνεται το σπίτι εργοτάξιο.

Ένα πρώτο ερώτημα τώρα είναι κατά πόσον (και ως πιο βαθμό) η δουλειά μέσω υπολογιστών και δικτύων είναι ελέγξιμη (απ’ τους εργοδότες, τους προϊστάμενους, κλπ). Η απάντηση είναι γνωστή, πριν καν τεθεί ζήτημα «τον υπολογιστή σου και στο σπίτι»! Προφανώς και είναι! Οι επικοινωνίες 5ης γενιάς, με τις ταχύτητες και τους όγκους δεδομένων που υπόσχονται, θα κάνουν αυτόν τον έλεγχο ρουτίνα. Μηχανική ρουτίνα: κάποιος έξυπνος αλγόριθμος, προσαρμοσμένος στο αντικείμενο της Α ή της Β δουλειάς, θα κάνει παιχνιδάκι τον έλεγχο του χρόνου, του ρυθμού και της αξιοπιστίας στην εργασιακή χρήση οποιουδήποτε pc, είτε αυτός βρίσκεται στο γραφείο, είτε στο σπίτι, είτε στην ταράτσα, είτε στην τουαλέτα.

Ένα δεύτερο ερώτημα αφορά αυτό: κατά πόσον η «φυσική απουσία» είτε του εργοδότη είτε του προϊστάμενου στις δουλειές που γενικά θεωρούνται διανοητικές (τριτογενής τομέας), εφόσον αυτές θα γίνονται από το σπίτι, θα επιτρέψει ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχε ως τώρα την κεντρική εμφάνιση της φιγούρας του «πελάτη» σαν παράγοντα εντατικοποίησης και ελέγχου. Ο «πελάτης» δεν θα εμφανιστεί φυσικά αυτοπροσώπως! Θα είναι παρών ψηφιακά. Και θα αξιολογεί άμεσα.

Ένα τρίτο ερώτημα, σχεδόν απαντημένο, αφορά εκείνο που λέγεται «σχόλασμα». Δουλεύοντας στο σπίτι κανείς δεν μπορεί να πει «φεύγω, πάω σπίτι μου» – είναι στο σπίτι του! Συνεπώς δεν υπάρχει «τέλος ωραρίου» με την παλιά έννοια. Θα μπορούσε φυσικά να υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο – οι υπολογιστές έχουν ρολόι! Αν όμως πολλοί θεωρούν πλεονέκτημα της δουλειάς στο σπίτι μέσω υπολογιστή και δικτύωσης την κατά βούληση διακοπή της δουλειάς για άλλες ασχολίες, αυτό επίσης μπορεί κάλιστα να στραφεί εναντίον τους. Πρακτικά «δεν σχολάς» παρά μόνο όταν έχεις τελειώσει το καθήκον που σου ανατέθηκε! (Ο Ταίηλορ, ο εφευρέτης της οργάνωσης της εργασίας μέσω tasks, θα πανηγυρίζει απ’ τον τάφο του!)

Το επιχείρημα “θα μπορώ να ασχολούμαι και με το παιδί” οδηγεί στις νόρμες της εργολαβίας...

(συνεχίζεται)

Τηλεκατευθυνόμενοι εγκέφαλοι (περιέχει σκληρές σκηνές απ’ το κοντινό παρόν)

Τετάρτη 2 Σεπτέμβρη. Το παρουσίασε τις προάλλες το τεχνολογικό θαύμα του ο άλλος σπουδαίος γιατρός, ο άλλος μεγάλος σωτήρας της ανθρωπότητας. Ο Elon Musk, ιδιοκτήτης της neuralink. Και ξέρουμε ότι η αντίδρασή σας θα είναι απώθηση, και θα αρνηθείτε μάλλον να το μάθετε: Ένα ηλεκτρονικό εμφύτευμα στο εγκέφαλο (μα πως κάνετε έτσι; Είναι σα νόμισμα! Κι ούτε που θα φαίνεται κάτω απ’ το τριχωτό…) που μαζεύει εγκεφαλικά σήματα και τα εκπέμπει ασύρματα στη «βάση» του… Τι να τα κάνει τα εγκεφαλικά σήματα η «βάση»; Τι τα θέλει; Μα για θεραπευτικούς σκοπούς χαζούλικα· πάντα για θεραπευτικούς σκοπούς… Τι δεν σας αρέσει πάλι; (Θα φωνάξουμε τους μπράβους τους caradinieri, προσέξτε!!!)

Διακριτικός ο Musk παρουσίασε την επιτυχία της συσκευής σε γουρούνια· αλλά η άδεια για τις πρώτες «κλινικές δοκιμές» σε ανθρώπους δεν θα αργήσει. Ακόμα πιο διακριτικός έδειξε τα σήματα που ξεκινούν απ’ τον εγκέφαλο και καταλήγουν στη βάση· όχι το ανάποδο: τα σήματα που ξεκινούν απ’ την βάση και καταλήγουν στον εγκέφαλο, δίνοντας, ας πούμε, «εντολές», «κατευθύνσεις», κλπ… Αλλά την αμερικανική πολεμική βιομηχανία (μέσω darpa) αυτά την ενδιαφέρουν. Υποθέτουμε όχι μόνον αυτήν…

Στο 14λεπτο video που ακολουθεί θα έχετε την ευκαιρία, αν δεν θέλετε να κρυφτείτε, να δείτε πλάνα απ’ την βιομηχανία της υγείας σήμερα. Όχι αύριο – σήμερα! Θα δείτε, για παράδειγμα, έναν ρομποτικό χειρούργο υψηλής ακριβείας (που δεν φοράει χειρουργική μάσκα, οπότε αυτές θα ξεμείνουν για τα θύματα της τρομοεκστρατείας!). Θα δείτε την αναίμακτη εμφύτευση ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο, και το πόσο σημαντική είναι. Θα δείτε την λεπτότητα και τους καλούς τρόπους της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, πέρα απ’ τα «έξυπνα» κινητά και τις 5G επικοινωνίες.

Θα φρικάρετε μάλλον, αλλά αυτό (θα) είναι αποστροφή στην (καπιταλιστική) πραγματικότητα, που σημαίνει «αυθόρμητες» κατασκευές άλλων ψυχο-«πραγματικοτήτων», πιο συμβατών, πιο βολικών… Είναι μια αόρατη φυλακή το να αρνείται κανείς την πραγματικότητα! Είναι μια αόρατη φυλακή το «αποκλείεται να συμβεί αυτό…. σε μένα». Μήπως μια κάποια έξοδος απ’ αυτό το κλουβί που γράφει «Ι, me, mine» θα άξιζε; Δείτε τις επιτυχίες του Musk αφού τις διαφημίζει, αν όχι για άλλο λόγο τουλάχιστον για να ξέρετε! Επειδή άλλοι μπορεί να μην τις διαφημίσουν· κι όχι από σεμνότητα…

Δείτε. Ανοίξτε τα μάτια σας επιτέλους αν δεν έχετε αγαπήσει την υπνοβασία! Γιατί μια απ’ τις επόμενες «πανδημίες» μπορεί να λέγεται «σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια»… Ή κάπως έτσι… Και μπορεί (λέμε) να θεραπεύεται μόνο με τις «εμφυτεύσεις» τύπου neuralink…. Και τότε τι θα προλάβουμε να πούμε για να φρενάρουμε τους καθεστωτικούς;

Εκείνο το “δεν ξέρω” δεν γλυτώνει κανέναν. Απλά αυξάνει την α-νοησία…

(Χρειάζονται τα γνωστά αγγλικούλια. Πατήστε το κουτάκι στην κάτω μπάρα για να βγουν και αγγλικοί υπότιτλοι… όχι με μεγάλη ακρίβεια αλλά ίσως βοηθητικοί…)

(Ο προσανατολισμός των σωτήρων μας ή, πιο σωστά, όσων αυτοί εκπροσωπούν, στα σώματα και στις εμφυτεύσεις, ο μεν κυρ Βασίλης με το quantom dot, ο δε Musk με τα ηλεκτρόδιά του, δεν είναι ούτε αυθαίρετος ούτε εκτός «πλαισίου» 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Σκεφτείτε αυτό: απ’ την στιγμή που τα «κινητά» έγιναν τόσο απαραίτητα αξεσουάρ της καθημερινής ζωής, 24/7, ώστε το να αποχωριστεί κάποιος το τηλεκοντρόλ του γίνεται αισθητό σε πολλές περιπτώσεις σαν «γύμνια», διάφοροι ειδικοί υποστηρίζουν, με ελάχιστη μόνο δόση υπερβολής, ότι τα «κινητά» έχουν γίνει προέκταση του σώματος.

Απ’ την «προέκταση» στην «εμφύτευση» η απόσταση – με κριτήρια κοινωνικών ανα-παραστάσεων – είναι μικρότερη απ’ ό,τι νομίζετε… Μικρότερη απ’ ό,τι νομίζετε είναι και η εμπορικά αξιοποιήσιμη ευρύτερη κοινωνική απαίτηση για «σβήσιμο άσχημων μνημών» απ’ τον εγκέφαλο, ή για χειρισμό μηχανών «με την σκέψη»… )

Και με τα εμβόλια τι γίνεται;

Τρίτη 1 Σεπτέμβρη. Παθιασμένοι οι caradinieri, αποφασισμένοι υποστηρικτές του «κοινωνικού δίκαιου», των «θεραπευτικών μεθόδων» (με γύψους…) και, φυσικά, της «λογικής»… Έχουν έναν λόγο για τους «ακροδεξιούς» και τους «ψεκασμένους», λόγια φτηνά και εύκολα ακόμα και για ψηφιακά καφενεία… Αλλά για τα αντιcovid-19 εμβόλια; Τι λένε για τα εμβόλια; Δεν είναι εκεί, άραγε, που συναντιέται η «λογική» (τους), οι «θεραπευτικές μέθοδοι» και το «κοινωνικό δίκαιο»; Γιατί δεν πανηγυρίζουν; Γιατί δεν απαιτούν να έρθουν ακόμα πιο γρήγορα, «πριν την παρέλαση» (ας πούμε…). Θα χειροκροτήσουν το ψόφιο κουνάβι αν καταφέρει να παρουσιάσει ένα εμβόλιο μέσα στους επόμενους 2 μήνες;

Τα μαντάτα πάντως δεν είναι καλά… Το high tech (mRNA) εμβόλιο είναι το διαμάντι στο στέμμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι αυτό που θα αλλάξει όχι σελίδα αλλά βιβλιοθήκη στη βιομηχανία της υγείας, είναι αυτό που σπρώχνουν οι καθωσπρέπει φαρμακοβιομηχανίες. Και η αμερικανική moderna, μια εταιρεία που ήρθε απ’ το πουθενά, χωρίς να έχει φτιάξει ούτε μισό εμβόλιο ποτέ και πουθενά (υποψιαζόμαστε ότι είναι “μπροστινή”…)· πλην όμως, με το σπρώξιμο «αντιπάλων» (απ’ την μια ο κυρ Βασίλης και ο αμερικάνος αρχι-ιερέας Fauci και απ’ την άλλη το ψόφιο κουνάβι) έχει γίνει πολλά υποσχόμενος συνομιλητής όλων των καθωσπρέπει κρατών και κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένου του ελλαδιστάν, για προμήθεια του σωτήριου εμβολίου.

Αλλά η moderna κάνει αυτό που κάνουν όλες οι φαρμακοβιομηχανίες: …Οι απάτες στις δοκιμές για την ασφάλεια των φαρμάκων έχουν γίνει “πιο εκτεταμένες και πιο ξετσίπωτες τις τελευταίες δεκαετίες»…. αντιγράφαμε χτες, και η εκτεταμένη και ξετσίπωτη τακτική της εξαπάτησης αναδύεται ξανά με ταρατατζούμ.

Στα μέσα του περασμένου Μάη η moderna ανακοίνωσε (στον τύπο) ότι το mRNA εμβόλιό της πέρασε με επιτυχία την δοκιμασία των ελέγχων της φάσης 1. Που αφορούν την ασφάλεια. Οι δοκιμές ήταν οι πρώτες σε ανθρώπους. Στα προηγούμενα πειράματά της σε ποντίκια η σεμνή moderna δεν είναι ανακοινώσει αναλυτικά τα αποτελέσματα, μπας και τα ελέγξει και κανάς άλλος. Τα αποτελέσματα της φάσης 1 (την επιτυχία…) τα ανακοίνωσε … μισά! Ενώ οι άνθρωποι – πειραματόζωα (υγιείς εθελοντές…) ήταν 15, η moderna ανακοίνωσε ότι στους 8 αναπτύχθηκαν αντισώματα στον covid-19… Και στους υπόλοιπους;

Στους 3 εμφανίστηκαν «σοβαρές παρενέργειες» μετά από 43 ημέρες… Η κατάσταση αυτών των 3 ήταν στην «κατηγορία 3» σύμφωνα με την ταξινόμηση του αμερικανικού fda, που σημαίνει «παρενέργειες που εμποδίζουν τις καθημερινές δραστηριότητες και απαιτούν ιατρική παρέμβαση». Σοβαρές δηλαδή. Το πώς είναι δυνατόν να δηλώνονται «επιτυχίες» με τέτοιες παρενέργειες (στο 20% όσων εμβολιάστηκαν με σκοπό γενετική μετάλλαξη των κυττάρων τους) είναι εύκολο να απαντηθεί: follow the money.

Μήπως, τουλάχιστον, το θρυλικό εμβόλιο που ανάλογα με την περίπτωση πουλιέται σαν «το εμβόλιο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης» αν και πρόκειται για το εμβόλιο της AstraZeneca, μήπως αυτό τουλάχιστον πάει καλά; Τον περασμένο Μάη η «Οξφόρδη» ανακοίνωσε ότι τα πειράματα που έκανε σε πιθήκους πήγαν καλά, και ότι κατά συνέπεια ετοιμάζεται για μεγάλης κλίμακας δοκιμές σε ανθρώπους. (Το «πήγαν καλά» σήμαινε ότι οι εμβολιασμένοι πίθηκοι είχαν αποκτήσει ανοσία στον covid-19).

Αυτά για τις ανακοινώσεις τύπου, δηλαδή για την προπάγανδα. Γιατί όταν δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία των δοκιμών σε πιθήκους στις 13 Μάη, έδειχναν άλλα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του καθεστωτικού «forbes» William Haseltine, όλοι οι πίθηκοι που εμβολιάστηκαν μολύνθηκαν όταν τους μεταφέρθηκε ο ιός!… Δεν υπήρχε διαφορά στο ιικό φορτίο μεταξύ των εμβολιασμένων και των μη εμβολιασμένων πιθήκων… σημείωσε στις 16 Μάη ο κύριος «forbes». Αν όμως δεν εξασφαλίζει ανοσία ποιά είναι η «επιτυχία» αυτού του εμβολίου που έχει ήδη προπωληθεί σε τεράστιες ποσότητες; Οι ερευνητές στην ανακοίνωσή τους την υπέδειξαν: μειώνει την ένταση της αρρώστιας…

«Μειώνει – την – ένταση – της – αρρώστιας;» Συγγνώμη, αλλά το 90% όσων «κολλάνε» (και πιθανόν να εξαναγκαστούν να εμβολιαστούν) ΔΕΝ αρρωσταίνουν!!! Εκείνο δε το ποσοστό που όντως αρρωσταίνει, και μάλιστα σοβαρά, δηλαδή άτομα με ήδη επιβαρυμένη υγεία, ΔΕΝ είναι αντικείμενο των δοκιμών σε ανθρώπους! Με δυο λόγια:

– εκεί που θα μπορούσε να είναι χρήσιμη «η μείωση της έντασης της αρρώστιας», αν πράγματι ισχύει και στους ανθρώπους, απλά θα υπάρχει πλήρης άγνοια για το πως δουλεύει (και αν δουλεύει) το εμβόλιο…

– κι εκεί που θα είναι άχρηστη θα απομείνουν οι πιθανές παρενέργειες (έναντι των οποίων η AstraZeneca έχει εξασφαλίσει νομική ασυλία)…

Έτσι έχουν τα πράγματα. Και οι caradinieri βρίζουν, προβοκάρουν, ελεεινολογούν στα μηντιακά τους καφενεία. Όταν όμως τα πράγματα σοβαρεύουν κρύβονται…

Μια (θλιβερή) ιστορία 1

Δευτέρα 31 Αυγούστου. Το πάνω σχέδιο (ο barcode φυλακή), ένα απ’ τα πρώτα stencil σ’ αυτήν την πόλη, ήταν απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα “σήματα” του κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σήμα του κινήματος, σήμα της κριτικής του στάσης απέναντι στην τεχνολογία. Την ίδια εποχή (και με την ίδια αφορμή, το ζήτημα των “ηλεκτρονικών ταυτοτήτων” που κυκλοφορούσε περισσότερο σαν φήμη / προοπτική παρά σαν κάτι άμεσο) οι χριστιανοί μιλούσαν για το “χάραγμα του σατανά” και τον “666”… Ήταν διακριτοί, ήταν καταγέλαστοι, και σε καμμία περίπτωση οι κινηματικοί δεν ανησυχούσαμε μην μας μπερδέψει κανείς με δαύτους….

Εκεί γύρω, στις αρχές της δεκαετίας, οι αναρχοαυτόνομοι της ιατρικής στην Αθήνα κυκλοφόρησαν ένα περιοδικό με τίτλο να μην αφήσουμε το λευκό να εξορίσει τα άλλα χρώματα. Περιοδικό κριτικής στην ιατρική και στην ιατρικοποίηση· με πιο έντονο προσανατολισμό την εναντίωση στην ψυχιατρική και την ψυχιατρικοποίηση…

Δεν έπιασε νοσταλγία την ασταμάτητη μηχανή. Θυμάται. Απλά θυμάται. Θυμάται πως υπήρξε ένας καιρός σ’ αυτήν εδώ την γαμοχώρα που οι «περιθωριακοί» είχαν αρκετή ευρύτητα ορίζοντα και αρκετή επίγνωση της σύνθετης πραγματικότητας (σύνθετης για τα τότε δεδομένα…) ώστε να ασχολούνται με την κριτική στην τεχνολογία και στην επιστήμη· συμπεριλαμβανόμενης της «μυθικής» ιατρικής… Υπήρξε μια εποχή που η «περιθωριακότητα» ήταν συνυφασμένη με την συνειδητή ιεροσυλία απέναντι σε διάφορες «σταθερές» του συστήματος… Υπήρξε μια εποχή όπου το να λες «όχι» δεν ήταν ατάκα και αυτο-κατανάλωση· σήμαινε ότι έπρεπε να έχεις ψάξει και να ξέρεις τους λόγους του «όχι» σου, ώστε να απαντάς (ή και να κατατροπώνεις) τους ακόλουθους των «ναι»…

Αυτή η εποχή κράτησε χοντρικά ως το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80. Ύστερα άρχισε να «σβήνει», αλλού αργά αργά κι αλλού γρήγορα (για λόγους που ξεπερνούν τον χώρο της ασταμάτητης μηχανής για να εξηγηθούν). Το βέβαιο είναι ότι μια δεκαετία μετά, στα μέσα των ‘90s, θα έψαχνε κανείς με το φανάρι άνθρωπο του «πεζοδρομίου» που να θεωρεί πως τέτοια ζητήματα (η τεκμηριωμένη κριτική στην τεχνολογία, στις επιστήμες, κλπ) ανήκουν υποχρεωτικά (και όχι «άμα γουστάρεις»…) στα «βασικά» του ανταγωνισμού· και δύσκολα θα τον εύρισκε. Τα πανεπιστήμια είχαν ανοίξει τις πόρτες τους για οτιδήποτε και οποιονδήποτε· συνεπώς ήταν όχι το κίνημα και οι ανάγκες του ανταγωνισμού αλλά τα μεταπτυχιακά που έγιναν η «αιτία» να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα. «Μεταπτυχιακά» … δηλαδή μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας…

Η ασταμάτητη μηχανή θυμάται. Θυμάται, για παράδειγμα, πως όταν στις 11 Ιούνη του 2003 μια υπο-ομάδα των «μητροπολιτικών συμβουλίων» παρουσίασε σε δημόσια εκδήλωση το θέμα σώματα την εποχή της βιοπληροφορικής: πληροφοριοποίηση της κοινωνίας, βιοτεχνολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής έμοιαζε με ufo. To ίδιο ίσχυσε όταν, στο τέλος της ίδιας χρονιάς, του 2003, έγινε παρουσίαση / εισήγηση ενός άλλου θέματος: video games, η ηλεκτρονική τάξη των κοινωνικών σχέσεων. («Κοίτα να δεις με τι μαλακίες ασχολούνται» έλεγε εν χορώ ο «χώρος» – και μούτζωνε τους “ελιτιστές”…)

Η συνέχεια της τεκμηριωμένης, ανταγωνιστικής κριτικής σ’ ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων / περιεχομένων είχε χαθεί· και η κατάντια των τελευταίων μηνών απλά επιβεβαιώνει αυτό που ήταν γνωστό (στην ασταμάτητη μηχανή) εδώ και χρόνια… Αυτό που πολέμησε και πολεμάει ίσως περισσότερο απ’ όλα…