Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.18) >> Η βροχή πυραύλων που αφού διέσχισαν έως και σχεδόν 2 χιλιάδες χιλιόμετρα κτύπησαν δύο (ή, κατ’ άλλους, τρεις) αεροπορικές βάσεις του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά απ’ τα «κεντρικά» της mossad, ενθουσίασε εκατομμύρια αιχμαλώτους σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αποστόμωσε πολλούς που είχαν διαγνώσει «δειλία» του ιρανικού καθεστώτος∙ και έχει ωθήσει τον άξονα Ουάσιγκτον / Λονδίνο / (Αθήνα) / Τελ Αβίβ όχι απλά να οργανώσει μια κάποια «απάντηση» αλλά μάλλον να «αρπάξει την ευκαιρία» – μια «ευκαιρία» που πριν ακριβώς ένα χρόνο και μια μέρα δεν υπήρχε στον ορίζοντα.
Πριν, όμως, απ’ το «τώρα» πρέπει να θυμίσουμε μια «ιστορική λεπτομέρεια» (;;;) για όσους (που δεν είναι λίγοι) επιμένουν να υποτιμούν την Τεχεράνη, εκδηλώνοντας (τι άλλο;) τον οριενταλισμό / πρωτοκοσμικό ρατσισμό τους.
Από τον Σεπτέμβρη του 1980 ως τον Αύγουστο του 1988 έγινε ο πόλεμος ανάμεσα στο ιράκ (του Σαντάμ Χουσεϊν…) και το ιράν (όπου μόλις πριν 1,5 χρόνο είχε ανατραπεί ο σάχης, και βρισκόταν στην πρώτη μετεπαναστατική «χαοτική» φάση του). Η Βαγδάτη επεδίωκε να καταλάβει εδάφη του ιράν, και ο πόλεμος ξεκίνησε με εισβολή του ιρακινού στρατού. Στο πλευρό του Σαντάμ Χουσεϊν σ’ εκείνο τον πόλεμο προμηθεύοντάς τον με κάθε είδους όπλα συμπεριλαμβανομένων χημικών (: απαγορευμένα «όπλα μαζικής καταστροφής» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον – προμηθευτής ήταν οι ηπα…) βρίσκονταν (προσέξτε): οι ηπα, η αγγλία, η σοβιετική ένωση, η γαλλία, η ιταλία, η (ενιαία ακόμα) γιουγκοσλαβία, και σχεδόν το σύνολο των αραβικών πετροδικτατοριών. Βοήθεια στην Τεχεράνη προσέφεραν η συρία, η λιβύη, η (τότε…) κίνα και η (τότε..) βόρεια κορέα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε τέτοια τεράστια διαφορά (υπέρ της Βαγδάτης) στη διεθνή υποστήριξη∙ παρά το γεγονός ότι η συστηματική χρήση χημικών αερίων (με την έγκριση της «δύσης» και της τότε σοβιετικής ένωσης) απ’ τον στρατό του Χουσεϊν είχε σαν αποτέλεσμα διπλάσιες απώλειες του ιρανικού στρατού (τόσο σε νεκρούς όσο και σε τραυματίες) σε σχέση με εκείνον του ιράκ∙ παρά το γεγονός ότι ο ιρακινός στρατός (χάρη στη συστηματική βοήθεια από τις μείζονες βιομηχανικές «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη…) είχε φτάσει στο τέλος του 1987 να έχει εξαπλάσιο αριθμό τανκς και δεκαπλάσιο αριθμό αεροπλάνων σε σχέση με τον ιρανικό, παρ’ όλα αυτά η Τεχεράνη δεν ηττήθηκε! Αντίθετα προσπάθησε πάνω από μια φορά (με προσωρινή επιτυχία) να καταλάβει ιρακινά εδάφη, κυρίως την Βασόρα.
Η διαφαινόμενη και πιθανή ήττα του (τότε) προστατευόμενού τους, ανάγκασε τις «μεγάλες δυνάμεις» να προωθήσουν μια απόφαση του «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε για τερματισμό του πολέμου, που έγινε δεκτή και απ’ τις δύο πλευρές, το καλοκαίρι του 1988. Στην πράξη τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ήταν με την μεριά του Χουσεϊν, οπότε…
Ας το επαναλάβουμε: απ’ το 1980 ως το 1988 το (προφανώς ανοργάνωτο ακόμα) νέο ιρανικό καθεστώς πολεμούσε εναντίον του ιρακινού και, έμμεσα αλλά καθαρά, εναντίον των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της ιταλίας, της σοβιετικής ένωσης και των θησαυροφυλακίων των πετροδικτατοριών… Όμως όλοι αυτοί μαζί, με «εργολάβο» το μεγάλο στρατό του Σαντάμ Χουσεϊν, ΔΕΝ κατάφεραν να το καταβάλλουν! (Αντίθετα διάφοροι παρατηρητές εκείνου του πολέμου εντυπωσιάστηκαν απ’ την ταχύτητα με την οποία το καινούργιο ιρανικό καθεστώς κατάφερνε να διασταυρώνει την φαντασία με την μηχανική, φτάνοντας να γίνει σχεδόν αυτάρκες σε πολλά είδη χερσαίων και θαλάσσιων όπλων, φτιάχνοντας ως και τα πρώτα drones…)
Αυτά έγιναν τότε… Ποιοι είναι οι πολεμοκάπηλοι «εγκέφαλοι» που διανοούνται ότι τώρα θα πετύχουν εκείνο που τότε στάθηκε αδύνατο για την αφρόκρεμα του βιομηχανικού καπιταλισμού;
Κι όμως υπάρχουν τέτοιοι!!