Τετάρτη 1 Γενάρη. …Κι έτσι, κάπου στα τέλη των ’70s, μπήκε πρώτα στην ακρόασή κι ύστερα στο μυαλό ένας εργάτης απ’ τη λιβύη… Με ταξίμια…
Μετά από κανά δυο χρόνια συνάντησα ολοζώντανο έναν λίβυο εργάτη. Σ’ ένα καφενείο. Και μου είπε κανά δυο πράγματα για το τι σημαίνει να είσαι περήφανος άραβας…
Κι άλλο ένα. Από τότε που δεν υπήρχε ούτε αστυνομία ούτε υγιεινισμός στον έρωτα και στην έκφρασή του. Νάταν ο ύπνος για δουλειά και τ’ όνειρα αγγαρείες, μωρό μου στο κρεβάτι σου να κάνω υπερωρίες…
Άντε ρε: η μουσική μπορεί και να μας σώσει!