Tag: Sex Pistols

God save the kingdom!

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Άντεξε έναν ινδό, τον Freddie Mercury και την παρέα του, που της έκλεψαν τον τίτλο πριν κλείσει τα 45 της χρόνια… Άντεξε τους Sex Pistols που στην επέτειο της 25ετίας της καριέρας της έκαναν πατσαβούρα κοτζάμ «εθνικό ύμνο»…  Άντεξε και τον καύσωνα του 1977, όταν έτριζαν τα θεμέλια του παλατιού… Αλλά την καινούργια πρωθυπουργό της; Ωωωω! Στο άνθος της ηλικίας της (οι γαλαζοαίματοι είναι αθάνατοι!) δεν υπήρχε περιθώριο για τόσο μεγάλες συγκινήσεις! Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος ακόμα και με κορώνα στο κεφάλι; Έτσι, δυο μέρες μετά την πρωθυπουργοποίηση, δυο μέρες μετά την χειραψία με την καινούργια, ο μεγαλοαδύναμος την πήρε μαζί του… Έκλεισε τα μάτια της η Ελισάβετ νο 2, αυτού μεγαλειότης ελέω θεού βασίλισσα της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, της αυστραλίας (!), της νέας ζηλανδίας (!), του καναδά (!), της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του σολομόντα, των τοβαλού, του αγίου βικέντιου, της αγίας λουκίας, του αγίου κιτς (: Kitts, για να μην πάει το μυαλό σας στο κακό), της τζαμάικα, της γρενάδα, του μπελίζ, των μπαχάμας, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα – κι αν ξεχάσαμε κάτι απ’ τον τίτλο της ας μας συγχωρέσουν οι βρετανικές υπηρεσίες.

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη της αυτού μεγαλειότητας; Ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ξανά βρετανικός, κρίμα που θα τον χάσω»; Ότι, αντίθετα, «γιατί το αεροπλανοφόρο μας χάλασε»; Ότι «δεν θέλω να δω τον Τάμεση να στεγνώνει»; Ή ότι «φέτος τον χειμώνα στα ανάκτορα θα παγώσουμε εξαιτίας αυτού του αλήτη του πιτσιρικά στη Μόσχα»; Αυτό το τελευταίο, φυσικά, δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί: σίγουρα στο παλάτι υπάρχουν βαριά έπιπλα από καλό ξύλο, φερμένο απ’ τις αποικίες.

Anyway… Είτε η αυτού μεγαλειότης ήταν το πρώτο θύμα της νέας πρωθυπουργού είτε όχι, η καινούργια ένοικος της Downing St. νο 10 είναι σπουδαία προσωπικότητα! Και (με δεδομένη την ροπή μας προς προσωνύμια των αρχόντων!) θα είναι από ‘δω και στο εξής για την ασταμάτητη μηχανή η «κυρία Όνομα-και-Πράμα»… (Μην ρωτήσετε από που βγαίνει αυτό!)

Είναι γνωστό ότι διέπρεψε σε μια σύντομη καριέρα υπ.εξ. της αυτού μεγαλειότητας, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ ασχετοσύνης στη γεωγραφία και στην ιστορία. Αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στο πάθος της να αποδείξει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ. Έτσι πήγε στη Μόσχα στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όχι για να κάνει επίδειξη της αναιδούς ασχετοσύνης της (πράγμα που κατάφερε πολύ εύκολα) αλλά για να φωτογραφηθεί στην Κόκκινη Πλατεία ντυμένη όπως η Θάτσερ.

Με μια ουσιαστική διαφορά. Τον Μάρτη του 1987, όταν πήγε η Θάτσερ στην τότε σοβιετική πρωτεύουσα, έκανε κρύο. Τον Φλεβάρη του 2022 που πήγε η κυρία Όνομα-και-Πράμα στην Κόκκινη Πλατεία είχε 25 βαθμούς (υπό σκιάν). Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι το παρατσούκλι είναι ήπιο.

Παλιά τέτοιες προσωπικότητες χαρακτηρίζονταν σούργελα. Αντιμετωπίζονταν με κάποια συμπάθεια, αλλά κανείς δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το καναρίνι του στις διακοπές. Τώρα, με τα αξιώματα που δικαιούνται (πόρκα παράκμα!) και το μπρίο τους, τα σούργελα είναι η διασκέδαση του αυτοκράτορα Xi, της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin) και διάφορων άλλων…

Εν τω μεταξύ να μερικοί ακόμα που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον θεσμό των πολυτελών παρασίτων… Είναι οι Chumbawamba στον «αποχαιρετισμό στο στέμμα» – εις διπλούν:

Bye bye

Δευτέρα 11 Ιούλη>> Θα μας λείψει… Μήπως, όμως, υπάρχει κάτι σαν «η κατάρα των γελωτοποιών»; Όσοι αγκάλιασαν τον κλόουν του Κιέβου πέφτουν (ο ίδιος θα μείνει τελευταίος;…) Για παράδειγμα ο άλλοτε βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης έπαψε να είναι «πάσης ευρώπης» και ούτε καν «γαλλίας» δεν είναι πια∙ ξέπεσε σε Μικρό Δούκα του Λίγηρα… Ο θλιβερός του Βερολίνου δεν πρέπει να νοιώθει καλά, όπως και ο τραπεζίτης / κυνόδοντας της Ρώμης… Ο νυσταλέος Jo; Πρέπει να έχει κάποιον δίπλα του να τον περιστρέφει σωστά όταν είναι να χαιρετίσει…

Και ο Borduk (aka Boris Johnson), ο αναμαλιασμένος brexiter, το golden boy του Eton college; Πάει κι αυτός! Ας μην προσωποποιούμε όμως την παρακμή στο νησί, όσο διασκεδαστικό κι αν φαίνεται, ειδικά όσο αντέχει η αιωνόβια μεγαλειότητά της η βασίλισσα…

Τα καλύτερα το βασίλειο τα πετυχαίνει όταν η σαπίλα του γίνεται rock ‘n’ roll παρατσούκλι. Rotten! Με την ευχή να μη μας απογοητεύσει ούτε τώρα, με την ελπίδα ότι το inner punk στις δυτικές κοινωνίες θα ξεσπάσει με τρόπο απρόβλεφτο, επεισοδιακό και μεγαλειώδη, αποχαιρετούμε τον golden κλόουν του Λονδίνου με την ανάμνηση μιας απ’ τις καλύτερες εποχές του παρελθόντος: anarchy in the u.k.

Χαμένη Ατλαντίδα…

Πέμπτη 31 Δεκέμβρη – Παρασκευή 1 Γενάρη. Χωρίς συστάσεις (όποιος ενδιαφέρεται ψάχνει και βρίσκει…) και χωρίς αξιολόγηση, έξι rock στιγμές απ’ τα μακρινά (και αλλόκοτα από κοινωνική άποψη, με τα αυριανά δεδομένα) 1975 και 1976.

Pavlov’s Dog: Valkerie

Premiata Forneria Marconi: Harlequin

David Bowie (+ Lenon): Fame

Roxy Music: Love is a drug (συναυλία του 1982)

Bruce Springsteen: Born to run

Kαι οι Sex Pistols: Anarchy in the UK

Poor Britannia…

Τετάρτη 23 Δεκέμβρη. Αν έχετε βαρεθεί τα χιλιοζεσταμένα χαζοχαρούμενα soundtrack για γιορτές που, άλλωστε, απαγορεύονται, τότε το παρελθόν έχει να σας προτείνει αυτό:

Κι αν πάλι νομίζετε πως πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο μια καινούργια εποχή των παγετώνων να ξεκινήσει απ’ την γηραιά Αλβιώνα (ίσως μαζί με ατέλειωτες ουρές φορτηγών) τότε να η θερμότητα κάποιων απ’ τα καλύτερα / χειρότερα τέκνα της:

Που σημαίνει: ποιός να ξέρει που σκάβουν πάλι οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας; (Αν ακούσετε κάτι κάτω απ’ τα πόδια σας μην το μαρτυρήσετε… Κυκλοφορούν λογιών λογιών τσατσορούφιανοι…)

Πάρτε νάχετε (όπου κι αν είστε)

Δευτέρα 6 Αυγούστου. … Το καλοκαίρι του 1976 στη Βρετανία ήταν υπερβολικά ζεστό και ξερό – δεν είχε το προηγούμενό του. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο, το Λονδίνο ψηνόταν κι ασφυκτιούσε κάτω από ένα λαμπερό ουρανό και την αναπόφευκτη ομίχλη των αναθυμιάσεων. Αυτός ο ήλιος, που αρχικά τον υποδέχτηκαν σαν δώρο Θεού και σαν εθνικό «τονωτικό» του Τύπου και της Τηλεόρασης («επιτέλους, διαλύθηκε η «κατάρα» της Βρετανίας;»), έδωσε μια παροδική ανακούφιση απ’ τον εφιαλτικό κύκλο των γεμάτων καταδίκες επικεφαλίδων, που δέσποζαν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων στη διάρκεια του χειμώνα. Η Φύση επιτελούσε τη νόμιμη ιδεολογική της λειτουργία και υποκατέστησε όλα τα «άσχημα νέα», έδωσε βάσιμες αποδείξεις «βελτίωσης» και παραμέρισε όλες τις απεργίες και τις διχόνοιες. Με αναμενόμενη συχνότητα, οι εμφανίσεις της «έξαλλης νεολαίας» στην Oxford Street, με σαλβάρια και σορτσάκια, μπικίνι και Πολαρόιντ, έγιναν θέαμα μεγάλης ακροαματικότητας στα «νέα των 10 μ.μ.». Ο ήλιος ήρθε σαν ένα «ξεδιάντροπο» υστερόγραφο στην κρίση· μια ανάλαφρη προσθήκη γεμάτη τροπικές υποσχέσεις. Και η κρίση ακόμα, μπορούσε να πάει διακοπές.

Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες και το κύμα ζέστης συνεχιζόταν, η παλιά μυθολογία της καταδίκης και της καταστροφής ενισχύθηκε με την εκδίκηση. Το «θαύμα» έγινε αστραπιαία μια συνηθισμένη, μια καθημερινή υπόθεση, μέχρι που, ένα προωϊνό στα μέσα Ιουλίου, ξαναβαφτίστηκε ξαφνικά σε «μια ιδιόρρυθμη αταξία, ένας φοβερός, τελευταίος, απρόβλεπτος παράγοντας στη βρετανική πτώση».

 

Anarchy in the U.K.

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Το κύμα του καύσωνα, τελικά, καθορίστηκε επίσημα σαν ξηρασία. Τον Αύγουστο, μπήκαν όρια στην κατανάλωση νερού, οι σοδειές άρχισαν να καταστρέφονται και το γρασίδι στο Hyde Park είχε μια απαλή καφέ απόχρωση. Το τέλος πλησίαζε και στον Τύπο άρχισαν, για μια ακόμη φορά, να εμφανίζονται οι θεωρίες των Τελευταίων Ημερών. Οι οικονομικές κατηγορίες, τα πολιτιστικά και τα φυσικά φαινόμενα συγχέονταν με μια ανεμελιά μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη, μέχρι που η ξηρασία πήρε μια σχεδόν μεταφυσική σημασία.

Διορίστηκε Υπουργός Ξηρασίας, η Φύση ονομάστηκε επίσημα «αφύσικη», κι όλα τα παμπάλαια συμπεράσματα βγαίναν μ’ ένα υποχρεωτικά ελάχιστο ποσοστό ειρωνείας, για να μπορέσουν να κρατηθούν μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής.

Στα τέλη Αυγούστου συνέπεσαν δύο διαφορετικής μυθικής αξίας γεγονότα, που επιβεβαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις: υπήρχαν ενδείξεις ότι η υπερβολική ζέστη απειλούσε την ίδια την κατασκευή των εθνικών μεγάρων (προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια)· και το καρναβάλι του Notting Hill, παράδειγμα φυλετικής αρμονίας, ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας. Αυτό το Καραϊβικό Φεστιβάλ, γεμάτο τουριστικές φαντασιώσεις από χαρούμενους μαύρους χορευτές, κεφάτα έξυπνα calypsos και εξωτικά κουστούμια, ξαφνικά και ανεξήγητα μετατράπηκε σε μια μανιασμένη συγκέντρωση οργισμένων νεαρών μαύρων και οχυρωμένων αστυνομικών. Ορδές μαύρων Βρετανών έκαναν την έφοδο του Σοβέτο στις οθόνες της εθνικής τηλεόρασης, θυμίζοντας εικόνες από άλλους Νέγρους, άλλες συγκρούσεις, άλλα «μακριά ζεστά καλοκαίρια». Το φτωχό καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, βασικό κομμάτι κάθε ατσάλινου δοχείου, σύμβολο του «πνεύματος του Καρναβαλιού», της νέγρικης εφευρετικότητα και της ελαστικότητας της κουλτούρας του γκέτο, έπαιρνε απειλητική σημασία, όταν στα χέρια των λευκών αστυνομικών γινόταν απελπισμένη ασπίδα, απέναντι σε μια οργισμένη βροχή από τούβλα.

 

No future!!!

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Στο παράξενο αυτό και αποκαλυπτικό καλοκαίρι, οι punks έκαναν το εντυπωσιακό τους ντεπούτο στο μουσικό Τύπο. Στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και ιδιαίτερα γύρω απ’ την King Road, ένα καινούργιο στυλ δημιουργήθηκε, που συνδύαζε στοιχεία παρμένα από διάφορα ετερογενή νεανικά στυλ.

Στην πραγματικότητα οι punks διεκδίκησαν μια αμφιλεγόμενη πατρότητα. Νήματα απ’ τον David Bowie και το glitter rock υφάνθηκαν με στοιχεία του αμερικανικού πρωτο-punk (Ramones, Heartbreakers, Iggy Pop, Richard Hell), του τμήματος εκείνου του Λονδρέζικου pub-rock (101-ers, Gorillas, κλπ) που εμπνεόταν απ’ την κουλτούρα των mods του ’60, της μουσικής αναβίωσης του Canvey Island του ’40, και των συγκροτημάτων southern rhythm ‘n’ blues (Dr. Feelgood, Lew Lewis, κλπ), της nothern soul και της reggae.

…

Αυτή η ανομοιογενής συμμαχία από διαφορετικές κι επιφανειακά ασυμβίβαστες μουσικές παραδόσεις, που πραγματοποιήθηκε περίεργα με το punk, καθιερώθηκε σ’ ένα εξίσου εκλεκτικό τρόπο ντυσίματος, που αναπαρήγαγε την ίδια κακοφωνία και στο οπτικό επίπεδο.

Το σύνολο, κυριολεκτικά συγκρατημένο με παραμάνες, έγινε το διάσημο και ιδιαίτερα φωτογενές φαινόμενο, γνωστό σαν punk, που σ’ όλη τη διάρκεια του 1977 τροφοδοδότησε τις φυλλάδες με το αναμενόμενο σκλανδαλοθηρικό υλικό και τον σοβαρό τύπο μ’ ένα ευπρόσδεκτο κατάλογο υπέροχα παραβιασμένων κανόνων. Το punk αναπαρήγαγε ολόκληρη την ιστορία της αμφίεσης απ’ τις νεανικές εργατικές κουλτούρες μετά τον πόλεμο, με μια «πετσοκομμένη μορφή», συνδυάζοντας στοιχεία που αρχικά ανήκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Δημιουργήθηκε ένα χάος από τσουλούφια και δερμάτινα σακάκια, μπουρδελιάρικα κρεπ και μυτερά παπούσια, πάνινα κι αδιάβροχα, κουρέματα από το στυλ των mods και βάδισμα στο στυλ των skinheads, παντελόνια σωλήνες και φανταχτερές κάλτσες, παντελόνια φαρδιά και μπότες με πέταλα – όλα βαλμένα στη «θέση» τους κι «έξω απ’ το χρόνο» με φανταχτερά συνδετικά: τις παραμάνες και τα μανταλάκια, τους επίδεσμους και τους σπάγκους, που προκάλεσαν τόσα πανικόβλητα και γοητευμένα βλέμματα…