Δευτέρα 2 Γενάρη>> Θα μπορούσε να είναι ο πολεμικός ύμνος μας… Εκεί κάπου στη δεκαετία του ’80. Ή μήπως όχι, απλά ένα φάντασμα που εξατμίστηκε γρήγορα;
Ο θεϊκός Leonard Cohen (καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται) υποδεικνύει τα σημεία του ορίζοντα∙ του ορίζοντα που αφήσαμε να μαυρίσει…
Eδώ σε πιο ηλεκτρική εκδοχή, απ’ τους R.E.M. (μ’ έναν νυχτερινό δρόμο που κάτι μπορεί – θα πρέπει – να σας θυμίζει…)
Κι εδώ απ’ τον Joe Cocker, σε μια ερμηνεία αυθεντικά Κοκερίστικη.
Τετάρτη 15 Απρίλη. Είναι δυνατό να ζει κανείς το «τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε» και να νοιώθει μια χαρά; Ναι, είναι! Αυτό το ρημάδι το «τέλος» έρχεται εδώ και πολύ καιρό σε δόσεις… Και αλλοίμονο σε εκείνους που ζουν μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει!
Αφιερώμενο σε όλες / όλους…. Και στις συναυλίες του μέλλοντος! Ξέρετε: αυτές που θα είναι παράνομες, χωρίς μπράβους και γιατρούς στην είσοδο, χωρίς «πιστοποιητικά υγείας και social credit» – και γι’ αυτό δεν θα τελειώνουν ποτέ.
Τρίτη 21 Αυγούστου. Με το συμπάθειο, αλλά για σήμερα δεν αποφύγαμε τον πειρασμό του εορτασμού. Ένας «φόρος τιμής» λοιπόν, στον θρίαμβο του ντόπιου μικροαστισμού… Κατά σειρά:
Νικόλας Άσημος, «Βαρέθηκα»
Τρύπες, «Για την πατρίδα»
R.E.M., “It’s the end of the world”
Cranberries, “Zompie”
Ska-P, “Intifada”
Blackmail, “Showdown”
Make Believe, “Leave me alone”
(Εντάξει, δεν είπε το γκουβέρνο να παρτάρουμε κιόλας! Μια σεμνή τελετή είναι…)
Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Το είχαμε στα σκαριά, έτσι κι αλλιώς. Ούτε σαν επέτειο, ούτε σαν μνημόσυνο. Απλή σύμπτωση – συμβαίνουν κι αυτά.
Leonard Cohen λοιπόν. Πρώτα στο San Sebastian, στη χώρα των Βάσκων. Ύστερα απ’ τους R.E.M. Κι αν θέλετε κι άλλο, απ’ τον Joe Cocker.
Και καλή βδομάδα.