Tag: πολιτική

Η κατασκευή του ηγέτη 4

Κυριακή 19 Μάη. Ο “ηγέτης” του ενός απ’ τους δύο πόλους του εθνικού διπολισμού φτιάχνεται, λοιπόν, με τον κατάλληλο τρόπο. Πατερναλιστής και γενναιόδωρος στις παροχές του στους “πολλούς”· αλλά και κολακευμένος απ’ τις χάρες της μπουρζουαζίας όταν τις χρειάζεται· συστηματικός ψεύτης (ιδανικό προσόν!) με χαριτωμένο τρόπο (έχει σημασία ο τρόπος!) αλλά και κατά φαντασίαν “οραματιστής”· και με τον Βελουχιώτη και με τον Ιερώνυμο· και χαλί για την Ουάσιγκτον (ο κύριος Pyatt πρέπει να είναι ενθουσιασμένος!) αλλά και «για την ευρώπη των λαών»… Κλπ κλπ.

Δεν φτάνει, όμως, η κατασκευή του «ηγέτη». Πρέπει να κατασκευαστεί κι ένα κόμμα στα μέτρα του. Γίνεται κι αυτό, πολύ πιο γρήγορα απ’ την εθνική Κορίνθου – Πατρών! Δεν είναι «αριστερό» με την παλιά, χρεωκοπημένη έννοια. Είναι «τσιπρικό», ακτινοβολεί δηλαδή τις (δήθεν) «πολυσυλλεκτικές» ικανότητες του «ηγέτη». Φυσικά, ακόμα, προς το παρόν, αυτό το κόμμα μοιάζει να είναι ο συ.ριζ.α. του 2012 μείον τις απώλειες του 2015. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που το κύμα της ιστορικής διαλεκτικής τους ανέβασε κάνοντάς τους καλοπληρωμένους βουλευτές και υπουργούς του «πασοκ ΒΒ+» (όπως σχολίασε ένας πονηρίδης) μόνο για να τους ξεράσει όταν πια δεν θα χρειάζονται στο «τσιπρόκ Α»!

Απ’ την απόμακρη, περιθωριακή θέση που βρίσκεται η ασταμάτητη μηχανή, όλα αυτά είναι χαριτωμένα και αηδιαστικά ταυτόχρονα – αλλά είναι η πραγματικότητα. Αφόρητη αλλά πραγματική. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πέσει με τα μούτρα (κάποιοι επί πληρωμή) στην αναγόμωση εκείνου που πριν λίγα μόνο χρόνια οι «ειδικοί» έλεγαν ότι έχει τελειώσει οριστικά: του καθεστωτικού διπολισμού των βιτρινών. Προφανώς καταλαβαίνουν τα συμφέροντά τους, όπως πάντα…

Με γειά λοιπόν!

Η αισθητική της εξουσίας

Κυριακή 12 Μάη. Αν κατηγορήσετε την ασταμάτητη μηχανή για το αμάρτημα της προσωποποίησης της εξουσίας (σε «προεκλογική περίοδο»…) θα έχετε σχεδόν δίκιο. Σχεδόν. Όχι εντελώς.

Γιατί αν η ιστορία του «σύγχρονου ελληνικού κράτους» χωράει σε 35 δευτερόλεπτα διαφημιστικού / προεκλογικού promo αφήνοντας άλλα 25 για την αποθέωση του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (εξοχότατου πρωθυπουργού), αν δηλαδή η ιστορία παρουσιάζεται τόσο λεηλατημένη ώστε να αποτελεί φυσιολογικό αποκορύφωμά της η τωρινή πολιτική βιτρίνα των ντόπιων αφεντικών, τότε στριμώχνεσαι, εκβιάζεσαι να «υπάρχεις» σαν το φιλοθεάμον κοινό στην παρέλαση της εξουσίας! Αν όλα υπήρξαν κάτι σαν «η συνωμοσία της ιστορίας» υπέρ του π.ε.τ. (και κάθε άλλου παρόμοιου, προηγούμενου και επόμενου), τότε δενόμαστε πισθάγκωνα, αιχμαλωτιζόμαστε στα ερείπια της εικονικότητας.

Ευρισκόμενη παρά τη θέλησή της σ’ αυτήν την θέση, στιγμιαία, απέναντι στην προσβολή της Ιστορίας, η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει να καταθέσει τίποτα άλλο εκτός από ένα σημαντικότερο καρέ, ένα καρέ που λείπει απ’ το πιο πρόσφατο προεκλογικό video του κυβερνείου· ένα καρέ το οποίο θα έπρεπε να ολοκληρώνει την προσωπολατρεία και την αποθέωση. Είναι αυτό:

Κατά μία «ανάγνωση της κοινωνίας» το ανώτατο σημείο, η κορύφωση της πολιτικής «διασημότητας», είναι να γίνεις εξώφυλλο (και πολυσέλιδο φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα) σε ένα gossip περιοδικό. Ή, κατά μία άλλη «ανάγνωση της κοινωνίας», τα πρόσωπα της εξουσίας (οι βιτρίνες δηλαδή) πρέπει να είναι προσιτά στη «λατρεία των πολλών» αντανακλώντας θολά, μέσα απ’ το λούστρο τους, αυτούς τους «πολλούς».

Όπως και νάχει πρόκειται για πλάνα εκείνης της στιγμής όπου η πασοκική δεξιά (η οποία στην ειδωλολατρεία της εξουσίας εμφανίζεται σαν «αριστερά») αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος. Κι αυτό επειδή το (εικονικό) «σώμα της εξουσίας» κλείνει ραντεβού με τους φωτογράφους, μακιγιάρεται, ποζάρει, φτιάχνει το φωτογραφίσιμο πεδίο στα δικά του μέτρα διώχνοντας απ’ το πλάνο τους άλλους, με δυο λόγια μαστορεύει την Διασημότητα του Εαυτού (της εξουσίας) στα μέτρα όχι απλά ενός λατρευτικού «κοινού» αλλά ειδικά του εμπορίου (διασημοτήτων). Αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος επειδή αυτό το «σώμα της εξουσίας» εμφανίζεται σαν εξαιρετικό, σαν special, και ταυτόχρονα σαν πρωταγωνιστής στην παράσταση της εικονικής κοινο-τοπίας, δηλαδή της φετιχιστικής αισθητικής του εμπορεύματος.

Έχει δίκιο ο π.ε.τ. να διαμαρτύρεται που φωτογραφήθηκε λαθραία να ξεκουράζεται σε ένα μπουρζουάδικο (πλωτό) asset. Έπεσε θύμα του παράνομου εμπορίου της εικόνας του. Εδώ, όμως, τον περασμένο Νοέμβρη, ποζάρει οικειοθελώς και με χαρά. Το οργανώνει αυτό το εμπόριο, και το απολαμβάνει.

Οπότε είναι ο.κ.! (Μένουν σ’ εμάς οι αμαρτίες…)

Βοήθεια, έρχονται πάλι οι σωτήρες!

Τετάρτη 8 Μάη. Είμαστε εχθρικοί σ’ αυτό που τα καθεστώτα πουλάνε σαν «γιορτή της δημοκρατίας»: τις εκλογές. Πρόκειται για εξουσιοδότηση χωρίς διαρκή και αποτελεσματικό έλεγχο: οι υπήκοοι νομιμοποιούν τις πολιτικές βιτρίνες, και η επόμενη φορά που θα ερωτηθούν (μ’ όλες τις μεθόδους χειραγώγησης της γνώμης τους) είναι μετά από χρόνια· ενόσω οι πολιτικές βιτρίνες θα έχουν ασκήσει την εξουσία τους, την μοναδική πραγματική τέτοια, που είναι οι δημόσιες σχέσεις. Οποιοσδήποτε εμφανίζεται σαν «υποψήφιος» γι’ αυτήν την δομική κατάχρηση της εξουσιοδότησης χωρίς διαρκή και αποτελεσματικό έλεγχο, σε οποιασδήποτε εκλογές, είναι απλά απατεώνας. Αλλά οι απατεώνες βρίσκουν οπαδούς – και είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν οπαδούς: σε μια εποχή που τόσοι καταδέχονται να μαζεύουν «likes» είναι παιχνιδάκι για μερικούς να μαζεύουν «ψήφους»…

Κατά συνέπεια είμαστε εχθρικοί και στις «προεκλογικές περιόδους». Δεν μπορούμε όμως (και δεν πρέπει) να μην θυμίσουμε αυτό (κι όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου το βλέπουν): πριν ελάχιστα χρόνια η καθεστωτική δημαγωγία οργίαζε για το «τέλος του δικομματισμού». Όμως η ίδια η εθνική ιδεολογία (και οι κοινωνικές ιδεολογίες που κατάγονται άμεσα ή έμμεσα απ’ αυτήν) είναι διπολική. Μανιοκαταθλιπτική. Ο μέσος όρος «πολιτικής σκέψης» στο ελλαδιστάν φτάνει ως τον μανιχαϊσμό – δεν μπορεί κάτι άλλο.

Συνεπώς το διπολικό show των ημερών είναι κομμένο και ραμμένο στο ελληνικό βαθύ εθνικό μελόδραμα. Πείθει, όχι μόνο κατανέμοντας το μαντρί ανάμεσα στους δύο ποιμένες «πόλους», αλλά αφήνοντας κάποια περιθώρια και σε «τρίτους» να εμφανίζονται σαν το «περιθώριο του διπολισμού», αν και πατάνε στο ίδιο ακριβώς έδαφος: το έδαφος της ανάθεσης. Στο έδαφος της εξουσιοδότησης μέσω “like”.

Ο λουμπενισμός του show δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Είναι κι αυτός κομμένος και ραμμένος στο αισθητικό και ηθικό επίπεδο του ντόπιου μικροαστισμού. Όπως οι χουλιγκάνοι θέλουν έναν «πρόεδρο» (επιχειρηματία, ιδιοκτήτη της ομάδας τους και της ζωής τους) που να δείχνει πάθος ανάλογο του δικού τους, έτσι και οι μικροαστοί στο σύνολό τους θέλουν βία, λεκτική και όχι μόνο, για να «πορωθούν».

Σ’ όλες τις παραλλαγές του αυτό το θέαμα είναι βαθιά φασιστικό – άσχετα απ’ το συμβολικό ρεπερτόριό του. Το ότι επιτρέπεται στο εσωτερικό του κάποιοι να πουλιούνται σαν «αριστεροί», είναι απλά και μόνο θέμα σκηνοθεσίας. Αν πρόκειται να δεις το έργο με τίτλο «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», τότε πρέπει να δεις έναν «καλό», έναν «κακό» και έναν «άσχημο».

Δεν γίνεται αλλιώς: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

Χωρίς πλεονέκτημα έδρας

Παρασκευή 19 Απρίλη. Μπας και δεν το είπαμε; Το είπαμε. Πριν σχεδόν 4 βδομάδες, στις 27 Μάρτη (: προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι). Τι είπαμε;

… (Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Τώρα ο asset 1 αντεπιτίθεται (όντας προφανώς σε αποστολή…), μέσα σ’ έναν όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά πάντως ικανό χειρισμό στον οποίο εμπλέκονται διάφοροι (και πρώην «φίλοι» δημαγωγοί, «φίλοι» του φαιορόζ γκουβέρνου εννοούμε…). Φυσικά ο asset 1 (και όχι μόνον αυτός) ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα είπε χτες. Ας πούμε ότι εκτόξευσε προειδοποιητικές βολές…

Να επαναλάβουμε πολύ περιληπτικά το πνεύμα όσων γράφουμε απ’ τις αρχές του 2015 (αναλυτικότερα στο χάρτινο Sarajevo, στην ασταμάτητη μηχανή με την συντομία των σχολίων): όταν βλέπεις «αριστερούς» (κατά δήλωσή τους…) να αγκαλιάζονται και να ξαναγκαλιάζονται με φασίστες για να κυβερνήσουν, κι εσύ απλά κρατάς την μύτη σου (επειδή, συν τοις άλλοις, το βαθύ κράτος / κόμμα της δραχμής έχει αμολήσει έναν Γιάνη, πράγμα που τονώνει την βλαμμένη «εθνική» ή/και «επαναστατική» περηφάνειά σου) έχεις όλα τα προσόντα του χρήσιμου ηλίθιου. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι το βαθύ κράτος και τις τακτικές του όταν εμφανίζεται πεντακάθαρα μπροστά σου, δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Κι αυτό έγινε – και τέλειωσε – απ’ τις 5 Μάη του 2010 ως τις 26 Γενάρη του 2015. Με διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς…

Μοιάζει να συνδέουμε «ετερόκλητα» δεδομένα… Όχι! Υπάρχει ένα «μαύρο δίκτυο» που συνδέει αυτά τα «ετερόκλητα». Ένα «μαύρο δίκτυο» του οποίου η γενική επίγνωση απ’ την μεριά μας επέτρεψε πριν 4 βδομάδες να υπονοήσουμε: καλά, θα πέσει γέλιο…

Και πέφτει… Για παράδειγμα, αυτό το περί «μεταχρονολογημένων αποκαλύψεων» (υπάρχουν και «προχρονολογημένες αποκαλύψεις»; απ’ όσο ξέρουμε μόνο μία και διάσημη: η Αποκάλυψη του Ιωάννη…) έχει την ίδια γραμματική και νοηματική προέλευση με την «διάτρηση», και άλλες καινούργιες και ολόφρεσκιες λέξεις της εξουσίας… Το σίγουρο όμως είναι ένα: το noor 1 είναι υπόθεση του καλοκαιριού του 2014, πριν απ’ τα θερμά και φιλικά σούρτα φέρτα του asset 1 στο παλάτι… Οι τωρινές φαιορόζ καταγγελίες για τους 2 τόνους πρέζα του noor 1 είναι, λοιπόν, όχι «μεταχρονολογημένες» αλλά συνένοχα καθυστερημένες. Και δεν είναι η μοναδική συνενοχή αυτή.

Υπάρχουν, τελικά, και σοβαρά έως πολύ σοβαρά ζητήματα στο βάθος…

(Αν τα πιο πάνω σας φαίνονται «ιερογλυφικά» φταίει πως έτσι ακριβώς πρέπει να φαίνονται! Η αποκωδικοποίηση θέλει τον κόπο της· και ιστορική γνώση…)

Παρακράτος;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Δεν είναι συνηθισμένο στα μέρη μας ένας εκλεγμένος ανώτατος άρχοντας, κυβερνήτης για πάνω από 4 χρόνια και «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας», να δηλώνει ότι υπάρχει παρακράτος στην επικράτειά του. Κι ακόμα πιο ασυνήθιστο είναι να το δηλώνει σταυρώνοντας ικανοποιημένος τα χέρια… Δεν είναι, άραγε, καθήκον τέτοιων «δημοκρατικών αρχόντων» να πολεμούν με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα τους παρακρατικούς αντί να τους διαφημίζουν; Τι συμβαίνει εξοχότατε π.ε.τ.; Ήταν μια απ’ τις συνηθισμένες σας εκρήξεις βερμπαλισμού; Υπάρχει «παρακράτος στο λιμάνι»; Ναι ή όχι;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ξέρει βέβαια· αλλά ως εκεί που επιτρέπεται τόσο στον ίδιο όσο και στον κύκλο του. Χάρη σ’ αυτούς που καταγγέλει τώρα δεν εκλέχτηκε η κυρία Δούρου περιφερειάρχης Αττικής τον Μάη του 2014; Ασφαλώς ναι: εκείνη η (κατά την ακόμα τότε υποψήφια της Κουμουνδούρου) «τυχαία» συνάντησή της με τον εφοπλιστή που έκτοτε και για 3 τουλάχιστον χρόνια ήταν ο asset 1 του φαιορόζ γκουβέρνου, σε ταβέρνα στον Πειραιά, το βράδυ της προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος της στον Πειραιά (στις 11 Μάη 2014…), που εκτός από «τυχαία» ήταν και πολύωρη, με το μαγαζί ρεζερβέ, μας έχει μείνει αξέχαστη: ο ορισμός του “φιλάω χεράκι”…

Ούτε ξεχνάμε ότι ο asset 1, πριν εκείνες τις δημοτικές εκλογές, αφού θεωρούσε σίγουρο νικητή τον υποψηφιό του (Μώραλη) είχε δηλώσει (στις 9 Μάη): …Ανάμεσα σε Μιχαλολιάκο [υποψήφιο της ν.δ.] και Δρίτσα [υποψήφιο του συ.ριζ.α.] προτιμώ τον Δρίτσα. Μιλάμε για διαφορά σε επίπεδο ανθρώπου… Δεν ξεχνάμε, τέλος, ότι ο συριζαίος υποψήφιος τα είχε πάρει για το deal μεταξύ του κόμματός του και του asset 1, που προέβλεπε αυτό: Μώραλης δήμαρχος Πειραιά, Δούρου περιφερειάρχης… (Με την επιβαλλόμενη μετακίνηση ψήφων στον β γύρο…) Επειδή αυτό σήμαινε, απλά, ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να μπει στον β γύρο…

Είναι, λοιπόν, βέβαιο πως ως τις αρχές Σεπτέμβρη του 2016, όταν έγινε εκείνος ο θρυλικός «πλειοδοτικός διαγωνισμός για τις 4 τηλεοπτικές άδειες», είτε δεν υπήρχε «παρακράτος στο λιμάνι», είτε οι φαιορόζ συνεργάζονταν αρμονικά μαζί του. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι μόνο αυτά τα δύο ενδεχόμενα υπήρχαν: στις 19 Μάη (μια ημέρα πριν την επίσημη προκήρυξη του διαγωνισμού για τις 4 τηλεοπτικές άδειες…) οι κύριοι Μαρινάκης και Μώραλης είχαν επισκεφτεί στο Μαξίμου τον «αντ’ αυτού» κύριο Παππά, για «υποθέσεις τους»… Στον δε θρυλικό εκείνο διαγωνισμό (όπου αναδείχθηκε υπέρλαμπρος και ο asset 2…), στα τέλη Αυγούστου / αρχές Σεπτέμβρη 2016, ο asset 1 είχε δώσει ένα καλό ποσό…

Επειδή είμαστε “καλοπροαίρετοι” (ξέρετε τώρα…) λέμε ότι αποκλείεται το φαιορόζ γκουβέρνο να συνεργαζόταν με (το) παρακράτος, ακόμα κι αν αυτό είχε εκτόπισμα όχι μόνο οικονομικό αλλά και οπαδικό – δηλαδή λεφτά και ψήφους… (Ποτέ δεν γίνονται τέτοια πράγματα, ακόμα κι όταν ο asset 2 παραληρούσε υπέρ του π.ε.τ….) Συνεπώς απομένει η άλλη εκδοχή: ως το φθινόπωρο του 2016 δεν υπήρχε “παρακράτος στο λιμάνι”…

Είναι βέβαιο ότι ο asset 1 «τάσπασε» με το φαιορόζ γκουβέρνο κάπου προς τα τέλη του 2016 ή στις αρχές του 2017· και πιθανολογούμε ότι αν όχι ο μοναδικός σίγουρα ένας απ’ τους λόγους ήταν το φιάσκο με τον διαγωνισμό και το γεγονός ότι το γκουβέρνο δεν γύριζε πίσω τις προκαταβολές που είχε ήδη πάρει… Αν, λοιπόν, δημιουργήθηκε «παρακράτος στο λιμάνι» (όπως λέει ο εξότατος π.ε.τ.) αυτό θα πρέπει να δημιουργήθηκε αργότερα… Απ’το 2017 και μετά… Επί των ημέρων του δηλαδή. Ε;

Και τι έκανε αυτός σαν «ηγέτης παγκοσμίου εμβέλειας»;

Παρακοινωνία

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ένα απ’ τα μεγάλα κατορθώματα του ντόπιου μικροαστισμού, στον τρόπο που έχει συγκροτήσει την μεταμοντέρνα φάση της δημόσιας σφαίρας (είτε «φυσικής» είτε ψηφιακής) είναι ότι ο καθένας, πατρίκιος ή πληβείος, μπορεί να λέει ότι μαλακία θέλει· και να περνάει ντούκου, μέσα στη θύελλα των υπόλοιπων παρόμοιων. Είναι μια γενική λουμπενοποίηση της οποίας το μόνο μέτρο «αξίας» είναι ο θόρυβος που προκαλεί το ένα ή το άλλο.

Κάνοντας αντιπολίτευση – στην – αντιπολίτευση ο π.ε.τ. φανέρωσε στιγμιαία την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου: είναι παρακρατική με την έννοια των «ανεπίσημων» αλλά ισχυρών δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι αποδείξεις είναι πάμπολλες. Μία, ενδεικτική, σε σχέση με την «καταγγελία» του π.ε.τ.: το όνομα του σημερινού δημάρχου του Πειραιά, με τον οποίο μια χαρά συναγελαζόταν το φαιορόζ γκουβέρνο, ήταν πάνω πάνω στη λίστα των ανακατεμένων στο συστηματικό στήσιμο ποδοσφαιρικών ματς. Ήταν, βλέπετε, αντιπρόεδρος της παε ολυμπιακός απ’ το 2011 (μεγαλο-υπάλληλος του asset 1 δηλαδή…), και απ’ το 2012 ως το 2014 πρόεδρος της super league. Η εμπλοκή του τεκμηριωνόταν, μεταξύ άλλων, σ’ εκείνα τα περίφημα τηλεφωνήματα του asset 1 με «πακιστανικές κάρτες»… Όμορφα κι ωραία, ώσπου να φτάσει η υπόθεση στον ανακριτή, ο φάκελος με το όνομά του κάπου παράπεσε… Και ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ώστε οι «αυτοδιοικητικές» τράμπες που έκανε η Κουμουνδούρου το 2014 να είναι εντελώς “law free”.

Η συστηματική αμνησία είναι χαρακτηριστικό είτε των απατεώνων είτε των ηλίθιων. Όταν είναι μαζική, όταν δηλαδή αποτελεί μείζον κοινωνικό χαρακτηριστικό, κι όταν αναπληρώνεται με τις επιλεκτικές, άρα άκριτες “αναμνήσεις” και “καταγγελίες”, έχουμε σε αδρές γραμμές το διανοητικό στερέωμα μέσα στο οποίο μπορούν να συμβαίνουν και τα δύο: και το παρακράτος να είναι παντού (αν και όχι υποχρεωτικά σαν μια ενιαία πυραμίδα)· και ταυτόχρονα, όποιος βολεύεται, να το καταγγέλει – έτσι, για να περάσει η ώρα…

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό αναρχοαυτόνομο σύνθημα… Κι όταν είσαι τόσο λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: δεν κάνεις κουπί.

Όσο γι’ αυτούς που κάνουν; Αποδεικνύεται ότι γουστάρουν θέαμα.

Οι βιτρίνες είναι ωραίες

Κυριακή 3 Μάρτη. Μια φορά κι έναν καιρό, πριν όχι πολλές δεκαετίες, ας πούμε στα ‘70s και στα ‘80s, αυτοί κι αυτές του ροζ σκέλους του γκουβέρνου (έλεγαν πως) είχαν σαν είδωλα και καθοδηγητές τους (στην πολιτική και στην θεωρία) τον Πουλατζά και τον Αλτουσέρ. Ακόμα κι αν αυτός ο τελευταίος αποδείχθηκε αργότερα «απατεώνας» ως προς τις γνώσεις του για τον Μαρξ, οι αναλύσεις και των δύο είτε για την δομή και τα χαρακτηριστικά του κράτους στη σχέση του με το κεφάλαιο είτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (στην υπηρεσία και των δύο) είχαν την αξία τους.

Αν υπήρχε κάποια πρωτοτυπία στη μέθοδο ανάλυσης δεν υπήρχε πάντως κάποια έκπληξη στο γενικό συμπέρασμα. Η μορφή κράτος είναι το κόμμα των αφεντικών· με τις φράξιές του(ς), τις εσωτερικές αντιθέσεις του(ς)… αλλά αυτό. Το κόμμα των αφεντικών: στο οποίο περιλαμβάνονται και οι πολιτικές βιτρίνες, σίγουρα των «κομμάτων εξουσίας». Όποια κι αν είναι αυτά.

Είναι γι’ αυτό, για παράδειγμα, κοινοτοπία να πούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού καπιταλισμού (αδιάφορο απ’ τα «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά τους) πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών· του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», με παγκόσμιο κύκλο εργασιών. Είναι κοινοτοπία: οι πιο πρόσφατοι, οι φαιορόζ, αποδεικνύουν ότι οι εφοπλιστές είναι αφεντικά τους απ’ το καλοκαίρι του 2015… Ή, ότι πέρα απ’ αυτό, πρέπει να υπηρετούν και τα συμφέροντα άλλων αφεντικών, κυκλωμάτων ή/και μηχανισμών του κράτους / παρακράτους. Ας πούμε της εκκλησίας, που είναι ταυτόχρονα κεφάλαιο και ιδεολογικός μηχανισμός.

Μα τι «θεωρία συνωμοσίας» είναι αυτή που ανασύραμε; Δεν είναι ο λαός, η μάζα των απλών ψηφοφόρων, που επιλέγει τους πολιτικούς εκπροσώπους και τις κυβερνήσεις του; Δεν είναι, για παράδειγμα, ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένας λαοπρόβλητος ηγέτης – και μάλιστα αριστερός;

Γελοιοδέστερο του γελοίου! Οι post modern μικροαστικές μάζες που άγονται και φέρονται από κάθε διαφημιστή, κάθε τσαρλατάνο και κάθε φαντασίωσή τους, αποκτούν ξαφνικά πλήρη συνείδηση μπροστά στις κάλπες και αποφασίζουν ποιον θα εξουσιοδοτούν να τις κυβερνήσει τα επόμενα χρόνια!!! Συγκινητικό! Ανατριχιαστικό!!!

Όχι βέβαια. Οι ψηφοφόροι, σαν αντικείμενα χειραγώγησης απ’ τους κατάλληλους μηχανισμούς, απλά επικυρώνουν τις επιλογές των πραγματικών αφεντικών. Και το ξέρουν – ελπίζοντας να ανταμοιφθούν. Κι αν, καμμιά φορά, το πράγμα πάει να ξεφύγει, επεμβαίνει … η τεχνολογία, για τις απαραίτητες «διορθώσεις»… (όπως, ας πούμε, στις εκλογές του 2000). Ίσως, μάλιστα, για να μην προκύπτουν πανικοί (όπως εκείνο το βράδυ της 9ης Απρίλη του 2000, στη διάρκεια της καταμέτρησης) θα ήταν ασφαλέστερο να υπάρχουν αλγόριθμοι «αυτόματης προσαρμογής» της «έκφρασης της θέλησης του λαού» – με «διακριτικές» διορθώσεις…

Τι στο διάολο χρειάζεται η τεχνολογία αν όχι για να υπηρετεί κι αυτή, με τους τρόπους της, τα αφεντικά;

Φαιορόζ 1: οι εντεταλμένοι…

Κυριακή 3 Μάρτη. Η κυβερνητική συνεργασία των ροζ με τους φαιούς απ’ τις αρχές του 2015 δεν ήταν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) one night stand – όπως έχει αρχίσει να παρουσιάζεται εκ των υστέρων, στη χώρα των λωτοφάγων. Ήταν μια επιλογή διαρκείας, που ξεκίνησε (υπόγεια και προσεκτικά) απ’ το 2012 – και συνεχίζεται ως τώρα, άσχετα με την πορεία του ψεκασμένου αρχηγού. To σημαντικότερο: ήταν μια επιλογή διατεταγμένη. Και οι μεν και οι δε «πήραν την εργολαβία» απ’ τα πραγματικά καπιταλιστικά αφεντικά «του τόπου». Όπως, άλλωστε, ίσχυε και με την προηγούμενη κυβερνοσυνεργασία: μετά το «λάθος» της κυβέρνησης Παπαντρέου του Γ, που διορθώθηκε άρον άρον (με την βοήθεια του λαού φυσικά!) με ένα παλατιανό πραξικόπημα (στο κόμμα του το ίδιο) στα τέλη του 2011, καμμία κυβέρνηση διαχειρίστρια της κρίσης α λα ελληνικά δεν θα έπρεπε να παίξει με το παιχνιδάκι των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή του ξεπεράσματος του πολιτικο-προσοδικού μοντέλου κράτους / κεφάλαιου στο ελλαδιστάν!

Ο τενεκεδένιος (που τότε δεν ήταν ακόμα παγκόσμιας εμβέλειας…) και ο ψεκασμένος, μαζί με τα συνεργεία τους, διορίστηκαν στο γκουβέρνο στις αρχές του 2015… Το ήξεραν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, εννοείται και οι προηγούμενοι, το ήξεραν και οι ίδιοι έγκαιρα. Δεν συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο το βράδυ της 25ης Γενάρη του 2015 ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος και είπαν ο ένας στον άλλον «ρε κάπου σε ξέρω… θες να συγκυβερνήσουμε;». Ούτε, φυσικά, παρουσίασαν ποτέ και σε κανέναν (απ’ τον λαό…) το αναλυτικό πρόγραμμα της κυβερνητικής τους συνεργασίας… Ο λαός, ολιγαρκής και στις «αντιμνημονιακές» παράνοιές του, απλά επικύρωσε την επιλογή που είχαν κάνει τα αφεντικά… Κανείς, εννοείται, δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά ποιο ακριβώς ήταν το προσόν του ψεκασμένου για το πόστο του υπ.αμ. Όμως αυτή ήταν η απόφαση των αφεντικών.

(Οι σοβαρές αναλύσεις της δομής κράτος και του συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου θεωρούνται βαρετές πλέον. Ο «απλός άνθρωπος» θέλει «αποδείξεις», σαν αυτές που παίρνει απ’ τα μπακάλικα.

Να, λοιπόν, μία ενδεικτική στιγμή όπου η κουρτίνα τραβήχτηκε για λίγο, και όποιος πρόλαβε κατάλαβε τα «παρασκήνια» – τον πραγματικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας στην ελλάδα. Στις 9 Οκτώβρη του 2016 ο ψεκασμένος, παρόντος του τενεκεδένιου, είπε στον αρχιτραγότατο την γνωστή κουβέντα: ζήτα μου να ρίξω την κυβέρνηση και την ρίχνω αμέσως. Γιατί μίλησε έτσι; Επειδή ο αρχιτραγότατος είναι ένας απ’ τους εργοδότες, ένα απ’ τα αφεντικά! Και των δύο – όχι μόνο του ενός. Αυτό αποδείχθηκε ακόμα μια φορά τότε, αφού ο τενεκεδένιος, σαν μεγαλοϋπάλληλος της ίδιας «κρατικής εταιρείας», έκανε απλά γαργάρα την προσβολή που του έκανε ο συγκυβερνήτης του: ήλπιζε ότι το συγκεκριμμένο αφεντικό είχε αρκετούς λόγους για να μην τον / τους απολύσει. Είχε δίκιο: το αφεντικό έδειξε μεγαλοθυμία…

Ο αρχιτραγότατος, φυσικά, δεν είναι το μοναδικό πραγματικό αφεντικό. Είναι ένα ανάμεσά τους. Αναφέραμε ήδη και την «ένωση ελλήνων εφοπλιστών». Υπάρχουν κι άλλα…).

Η πρώτη αποστολή του ντουέτου ήταν διπλή. Αφενός να ανανέωσει την προστασία των βασικών μηχανισμών του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που βρίσκονταν υπό την πίεση των ευρωαπαιτήσεων για μεταρρυθμίσεις (οι γνωστές 140 «εκκρεμότητες»), μια πίεση που δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί το προηγούμενο πρασινόμαυρο πολιτικό προσωπικό. Για την επιτυχία αυτό του σκέλους το γκουβέρνο ενισχύθηκε αμέσως με πασοκικά και νεοδημοκρατικά στελέχη που «ξέρουν την δουλειά».

Αφετέρου να τραβήξει την κόντρα με την ευρωζώνη ως τα άκρα, με την ελπίδα ότι η «τρόικα» θα παραιτηθεί απ’ τις απαιτήσεις για δομικές «μεταρρυθμίσεις» απ’ τον φόβο μην και το ελλαδιστάν αποχωρήσει… Η εκστρατεία αυτή αποδείχθηκε καταστροφική, αφού το «κόμμα της δραχμής» (και του απόλυτου και ανεξέλεγκτου πολιτικού προσοδισμού) εκπροσωπούμενο επάξια απ’ την «πρώτη φορά αριστεροφασιστική κυβέρνηση» είχε άφθονη μαφιόζικη κουλτούρα – και κανένα σχέδιο εξόδου…

Σ’ αυτό το διάστημα η αποστολή ήταν «εθνική». Μέχρι το δημοψήφισμα πρακτικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση στην εκστρατεία εκείνη…

Φαιορόζ 2: εργολαβία διαρκείας…

Κυριακή 3 Μάρτη. Μετά την “αντιμνημονιακή καταστροφή”, τα ίδια αφεντικά ανανέωσαν την εργολαβία στους φαιορόζ. Με έμφαση, πια, στο πρώτο σκέλος: αυτό που ο γιγάντιος ροζ υπουργός Αποστόλου είχε πει ανοικτά “ψηφίζουμε αλλά δεν εφαρμόζουμε”. Απ’ την μεριά τους οι “τροϊκανοί” (που έγιναν “θεσμοί”), μετά τα όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, παραιτήθηκαν διακριτικά απ’ τον αυστηρό έλεγχο του τι και πως εφαρμόζεται απ’ αυτά που ψηφίζονται – το ενδιαφέρον τους εστίασε κυρίως στο πως θα ξεφορτωθούν την πολιτική ευθύνη για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου… (Και, φυσικά, στο πως οποιαδήποτε μελλοντική κατάρρευση αυτού του συμπλέγματος θα αφήσει ανεπηρέαστη την ευρωζώνη…)

Σ’ όλη αυτήν την 4ετή κυβερνοδιαδρομή, η συνεργασία ψεκασμένων / τενεκεδένιων ήταν άψογη. Μια “ιδανική σχέση” θα έλεγε κανείς. Οι φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν ποτέ δεν έλειψαν. Και η συμπληρωματικότητα μεταξύ αποδείχθηκε ξανά και ξανά: τα κάτεργα για τους μετανάστες / πρόσφυγες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (η φροντίδα τους ανήκει στο υπ.αμ…) το αποδεικνύουν.

Στα τέλη του 2017 / αρχές του 2018, εν όψει των ψευτοδιαπραγματεύσεων “για το μακεδονικό” που είχε αναλάβει ο ογκόλιθος, και έχοντας επίγνωση ότι στις επόμενες εκλογές “τα ποσοστά θα πέσουν” και οι ψεκασμένοι δεν θα δουν βουλευτικά έδρανα, ο αρχιψεκασμένος ανέλαβε μια αποστολή – με σκοπό να διασωθεί μετεκλογικά η “άψογη σχέση”, και να συνεχίσει η κυβερνοεργολαβία: να πλαγιοκοπήσει απ’ τα ακροδεξιά την κουλοδεξιά, έτσι ώστε αφενός το κόμμα του ενισχυθεί, αφετέρου η κουλοδεξιά να χάσει αισθητά πόντους, ψήφους και επιρροή. Η αποστολή σχεδιάστηκε με την παραδοχή ότι ο επικεφαλής της ν.δ. και αρκετοί απ’ τα στελέχη της θα εκδηλώνονταν θετικά υπέρ των διαπραγματεύσεων και μιας λύσης (η οποία, έτσι πήγαινε το πράγμα, θα καιγόταν στα Σκόπια).

Η παραδοχή είχε έρεισμα. Αλλά ο κυρΚούλης δεν είναι ορκισμένος νεοφιλελεύθερος! Είναι ένας κλασσικός οππορτουνιστής δεξιός πολιτικός – γι’ αυτό εξάλλου βρίσκεται στη θέση του εν αναμονή πρωθυπουργού! Έκανε, λοιπόν, απότομη στροφή στα ακροδεξιά (μετά το πρώτο συλαλλητήριο στη Σαλονίκη) και απέκρουσε γρήγορα την κυκλωτική κίνηση του ψεκασμένου. (Ας το θυμίσουμε: ο τενεκεδένιος φρόντισε να ενημερώσει και να ανταλλάξει “απόψεις” επί του θέματος και πάλι με ένα απ’ τα αφεντικά του: τον αρχιτραγότατο…)

Μετά την αποτυχία του σαν δεξιό εξτρέμ, ο ψεκασμένος δοκίμασε μια έσχατη προσπάθεια μήπως καταφέρει να ψειρίσει την κουλοδεξιά σαν “κεντρώος χαφ”. Απέτυχε κι εκεί ακόμα πιο γρήγορα.

Μετά απ’ αυτές τις αποτυχίες μπήκε αναγκαστικά σε διαθεσιμότητα. Αυτός – όχι το τσούρμο του! Το τσούρμο του συνεχίζει την εργολαβία της κυβερνοσυνεργασίας. Έτσι ώστε είναι σωστό και δίκαιο να υποστηρίζουμε ότι οι φαιορόζ συνεχίζουν να κυβερνούν· ενισχύοντας τόσο τον πασοκικό όσο και τον “καραμανλικό” σκελετό τους, όσο μπορούν φυσικά…

Μουτρωμένος ο ψεκασμένος (εκεί που πήγαινε για μαλλί βγήκε κουρεμένος) είπε διάφορα. Ένα απ’ αυτά, όμως, είχε ιδιαίτερη αξία επειδή συμπύκνωνε την αποστολή που του είχαν αναθέσει τα πραγματικά αφεντικά. Είπε: τους έχω δέσει πολύ γερά με τις ηπα, δεν μπορούν να φύγουν… Αναφερόταν όχι μόνο στο έταιρο κυβερνητικό ήμισύ του, που άλλωστε έχει περιορισμένη κυβερνοδιάρκεια ακόμα. Αναφερόταν στο ελλαδιστάν σαν πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα. Συνολικά. Εννοείται ότι το “σφικτό δέσιμο” (όχι μόνο με την Ουάσιγκτον αλλά και με το Τελ Αβίβ) έγινε με πλήρη γνώση και συμφωνία των ροζ. Σαν πολιτικών βιτρινών, σαν κόμματος και μελών, σαν επιρροών και οπαδών.

Ήταν και είναι η βασική επιλογή συμμαχιών τόσο των εφοπλιστών όσο και των υπόλοιπων κυκλωμάτων και μηχανισμών του ντόπιου βαθέος κράτους… (Άσχετα αν υπάρχουν ή όχι περιθώρια τακτικών ελιγμών…)

Φαιορόζ 3: οικογενειακές υποθέσεις…

Κυριακή 3 Μάρτη. Το να εμφανίζονται διάφορα βαριά πεπόνια της περιμέτρου της πολιτικής σκηνής για να πουν “καλούμε τον συριζα τώρα απαλλαγμένο από την παράταιρη συμμαχία με τους ανελ να…” κλπ κλπ είναι η συνέχεια της φάρσας της διαχείρισης της κρίσης με επιπλέον μέσα. Εννοούν ότι η φαιορόζ κυβερνοσχέση ήταν one night stand· και ότι «τώρα που τον/την ξεφορτώθηκες» (ω π.ε.τ.!) μπορεί η «οικογένεια» να ξαναγίνει τέτοια…

Η αντίληψη της καθεστωτικής «πολιτικής» σαν family affair ταιριάζει άψογα στην εξέλιξη που είχε το μοντέλο του πολιτικού προσοδισμού στη διάρκεια των σχεδόν 10 χρόνων της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά: έγινε ακόμα πιο σκληροπυρηνικός (επειδή περιορίστηκαν οι πρόσοδοι), πιο σφικτός, πιο παρακρατικός. Τα βαριά πεπόνια, άθελά τους, επιβεβαιώνουν αυτήν την εξέλιξη, εννοώντας τις «κυβερνοσυνεργασίες» σαν χειρισμούς μέσα σε φαμίλια· ή ανάμεσα σε φαμίλιες.

Φυσικά το ρεφραίν είναι πάντα «προγραμματικές συγκλίσεις». Εκεί που αυτά συμβαίνουν, π.χ. στην γερμανική πολιτική σκηνή (ακριβώς επειδή τόσο το γερμανικό κράτος όσο και το γερμανικό κεφάλαιο έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά) οι «προγραμματικές συγκλίσεις» γίνονται μέσω διαπραγματεύσεων που κρατούν μήνες, και παρουσιάζονται αναλυτικά και δημόσια.

Εδώ τα πραγματικά αφεντικά δεν χρειάζεται να δίνουν λογαριασμό. Άσχετα, λοιπόν, απ’ το ποιούς νομίζει ο λαός ότι εκλέγει, ένα είναι σίγουρο: δεν θα μάθει ποτέ πως οι φαμίλιες του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους…

Θα τρέφεται (και θα χορταίνει), απλά, απ’ τον πατερναλισμό τους….

(φωτογραφία: Το τεύχος νο 10 του τότε σκληρά φιλορόζ περιοδικού unfollow, Οκτώβρης 2012. Συνέντευξη του ψεκασμένου, υπό τον τίτλο όλοι κομμουνιστές είμαστε.

Ή η ανάδυση του διατεταγμένου συνοικέσιου, για να γίνει και το σχετικό «μασάζ» τους οπαδούς…)