Tag: πολιτική

Μachine à gouverner

Κάτι κομμουνιστικά του είδους “και η καθαρίστρια να κυβερνήσει” ξεχάστε τα!!!

Δευτέρα 8 Μάη>> Αυτός ο μηχανισμός, που «αναπτύχθηκε» σταθερά ήδη απ’ την δεκαετία του 1980, έχει ονόματα: «λόμπυ» και «ειδικοί». Μιας και είναι στη μόδα η απέχθεια για την ανάγνωση (και ακόμα περισσότερο για την «αρχαιολογία των αναλύσεων») δεν θα παραπέμψουμε κανέναν στα Sarajevo νο 78 ή νο 80 ή νο 90 (τόσο παλιά όσο το 2013 και το 2014…) για τον ριζικό μετασχηματισμό των δυτικών «δημοκρατιών μέσω αντιπροσώπευσης», και την εγκατάσταση πολλών κύκλων «ειδικών» πίσω απ’ την «αντιπροσώπευση» και την «λήψη αποφάσεων»∙ κύκλων αόρατων, ανεξέλεγκτων αλλά καθοριστικών για την εύκολη ακύρωση της όποιας κοινωνικής πίεσης, και εν τέλει για την υποχρεωτική διαμόρφωση συναίνεσης (δηλαδή υπακοής). Ωστόσο κάπου εκεί (τότε, «παλιά»…) σχολιάζαμε ότι:

…Στον ορίζοντα του κοινωνικού φαντασιακού, η χρήση “ειδικών” δίνει  (άρχισε να δίνει απ’ τα ‘80s και μετά) ένα λούστρο ουδετερότητας και τεχνικής εγκυρότητας. [Παρότι] η κοινωνική ουδετερότητα των επιστημών είχε βέβαια αμφισβητηθεί στη διάρκεια των ταραγμένων δεκαετιών του ‘60 και του ‘70…

Όχι, δεν χρειάζεται να πάμε πίσω. Αρκεί να έχει καταλάβει όποιος ενδιαφέρεται τον ρόλο και την ισχύ των «ειδικών» στην πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, όπου αυτοί (οι «ειδικοί») βγήκαν απ’ τα παρασκήνια των δυτικών ολιγαρχιών και εγκαταστάθηκαν στο κέντρο της σκηνής. Ποιος τους «διάλεξε»; Σίγουρα κανένας «λαός»… Ποιος θα τολμούσε να τους αμφισβητήσει (με την ευκολία που αμφισβητεί ένα πολιτικό κόμμα); Κανείς∙ καλές δόσεις λογοκρισίας εξαφάνιζαν κάθε αντίπαλο ειδικό, και στόλιζαν τους ανειδίκευτους καχύποπτους  με όλα τα επίθετα που διαθέτουν οι βόθροι της «νέας κανονικότητας»∙ μαζί με ποινές και τιμωρίες…  Ποιος υπερασπίστηκε αυτούς τους εγκάθετους σαν «έκφραση της επιστημονικής αλήθειας για τις κοινωνίες» και, κατά συνέπεια, σα νόμιμους και εύλογους σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικούς καθοδηγητές / χειραγωγούς; (Α χα!!! Ας μην αρχίσουμε!…)

Η machine à gouverner του κεφάλαιου υπάρχει λοιπόν – με «ανθρώπινο πρόσωπο» προς το παρόν. Είναι ώριμη και κραταιά. Η σταδιακή και σύντομα εκτεταμένη μηχανοποίησή της είναι πολύ κοντύτερα απ’ όσο νομίζετε! (Πόσες φορές έχετε ακούσει την έκφραση «με απέρριψε το σύστημα» για ζητήματα κρατικής γραφειοκρατίας τα τελευταία χρόνια;) Η ενθουσιώδης υποδοχή της μηχανικής «νοημοσύνης» αποδεικνύει πως οι υποκειμενικοί, κοινωνικοί όροι γι’ αυτή τη μηχανοποίηση του «κυβερνητικού / εξουσιαστικού ορθολογισμού» υπάρχουν ήδη σε πολύ μεγάλη έκταση: κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει την «εγκυρότητα», την «ακρίβεια» και την «ανιδιοτέλεια» της chatGPT… παρότι είναι ιδιοτελέστατο ανθρώπινο / τεχνικό έργο!!! (Εκτός αν πιστεύετε ότι ο προγραμματισμός μηχανών είναι υπεράνω συμφερόντων…)

Έχουν άραγε συναίσθηση οι (κατ’ αρχήν σωστά και δίκαια) απέχοντες απ’ το show της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» ότι σε κάποια απ’ τις επόμενες κοντινές στροφές του μέλλοντος έχουν ήδη εγκατασταθεί οι προσδοκίες του Durable; Όχι…

Θα χαρούν όταν βρεθούν μπροστά τους ή θα γίνουν επιθετικά ά-πιστοι; Υποψιαζόμαστε, δυστυχώς, το πρώτο. Για διάφορους λόγους αλλά και επειδή στην εξέλιξη διάφορων μορφών μηχανοποίησης – του – κοινωνικού – εργοστάσιου, η συμβουλή του Durable απ’ το μακρινό 1948 έγινε ευμενώς αποδεκτή:

… Ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα για τις ομάδες που ασχολούνται σήμερα με την δημιουργία της Κυβερνητικής να προσθέσουν στο προσωπικό των τεχνικών τους, που προέρχονται απ’ όλους τους ορίζοντες της επιστήμης, μερικούς σοβαρούς ανθρωπολόγους και ίσως ένα φιλόσοφο που να έχει περιέργεια για τα παγκόσμια ζητήματα…

Έχουν!!! Έχουν απ’ όλα!!! Και μπηχεβιοριστές έχουν, και φιλόσοφους, και διαφημιστές…

Το ψηφιακό ευρώ, το «σχέδιο Δήμητρα», και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Δευτέρα 1 Μάη>> Η ιδέα του να έχει κάποιος έναν καταθετικό λογαριασμό απευθείας στην […1] Κεντρική Τράπεζα, που θα είναι προστατευμένος από πιθανές αστοχίες στο τραπεζικό σύστημα και άρα δεν θα απειλείται με ενδεχόμενο «κούρεμα», δεν αποτελεί ένα θεωρητικό σενάριο. Ο νέος οδικός χάρτης για το ψηφιακό ευρώ, που θα απαντά σε αυτή την απειλή, ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα από […2], φέρνοντας ένα βήμα πιο κοντά αυτήν την προοπτική, και το επόμενο ραντεβού έχει οριστεί […3] που θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις για τον χρόνο υλοποίησης του ψηφιακού ευρώ.

Το ψηφιακό ευρώ δεν θα διαφέρει σε τίποτα από έναν κοινό λογαριασμό που ένα φυσικό πρόσωπο ή μια επιχείρηση τηρεί σε μια εμπορική τράπεζα. Στην πράξη θα αποτελεί ένα μέσο συναλλαγών για μεταφορές χρημάτων ή πληρωμές αγορών, όπως συμβαίνει σήμερα με το απλό νόμισμα. Έτσι, κάποιος θα μπορεί να κάνει μια αγορά σε ένα εμπορικό κατάστημα χρησιμοποιώντας, αντί του λογαριασμού του στην τράπεζα ή της κάρτας του, τον λογαριασμό στην […4]. Η διαφορά θα είναι ότι τα χρήματα που θα είναι τοποθετημένα στην […5] δεν θα υπόκεινται στην απειλή του «κουρέματος», καθώς θα περιβάλλονται από την αυξημένη προστασία της Κεντρικής τράπεζας.

Και τώρα το κουίζ. Συμπληρώστε τα κενά […Χ] με ένα απ’ τα δύο σετ:

Α) 1: Ελληνική

2: μερα24

3: μετά τις εκλογές

4: τράπεζα της ελλάδας

5: τράπεζα της ελλάδας

ή

Β) 1: Ευρωπαϊκή

2: την ΕΚΤ

3: για τον Οκτώβριο, στη συνεδρίαση των κεντρικών τραπεζών

4: ΕΚΤ

5: ΕΚΤ

Διαφορετικά το ερώτημα και η απάντηση: είναι τα πιο πάνω απόσπασματα απ’ την παρουσίαση του «σχεδίου Δήμητρα» από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τα υπόλοιπα στελέχη του μερα25; Όχι! Είναι αποσπάσματα από δημοσίευμα της καθεστωτικής «καθημερινής» προχτές, Σάββατο 29 Απρίλη 2023, με τίτλο άνοιγμα λογαριασμού απευθείας στην ΕΚΤ.

Ποιος δουλεύει λοιπόν ποιόν, και γιατί; Όλη η φλυαρία, η ποζεριά και σχεδόν όλα τα επιχειρήματα περί «σχεδίου Δήμητρα» δεν είναι παρά διαφήμιση του ψηφιακού ευρώ!!! Το οποίο βρίσκεται υπό διαμόρφωση εδώ και λίγα χρόνια. Όπως εδώ και λίγα χρόνια βρίσκονται υπό διαμόρφωση τα ψηφιακά νομίσματα δεκάδων κρατών του πλανήτη, από «πρωτοκλασσάτα» (ψηφιακό δολάριο, ψηφιακό ρούβλι, ψηφιακή ρουπία, κλπ) έως πιο «αναπτυσσόμενα» (για παράδειγμα νιγηρία, γκάνα, μαλαισία, ταϋλάνδη). Το Πεκίνο με το ψηφιακό γουάν είναι μερικά χρόνια μπροστά, έχοντας τρομοκρατήσει τα δυτικά αφεντικά…

Γιατί το μερα25 και ο επικεφαλής του παρουσιάζουν ένα παγκόσμιο σχέδιο νομισματικής (και όχι μόνο) αναδιάρθρωσης όπως είναι τα ψηφιακά νομίσματα σαν «δική τους ιδέα»; Πρώτον, επειδή θεωρούν τους υποτελείς ηλίθιους και άσχετους! Δεύτερον, επειδή θέλουν να την παρουσιάσουν σαν «δική τους ιδέα» πασπαλισμένη με τα δικά τους ψέματα. Και τρίτον, επειδή ζήλεψαν την δόξα του ρημαδοΚούλη: παρουσίασε το ψηφιακό διαβατήριο εμβολιασμού σαν δική του ιδέα, ενώ ήταν γνωστό ότι η ε.ε. ετοιμαζόταν γι’ αυτό από το 2018!!! Και, βέβαια, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές βιτρίνες ευχαρίστως αναγνώρισαν στον ρημαδοΚούλη την «πατρότητα της ιδέας» για να απωθήσουν το ενδεχόμενο να μάθουν οι υπήκοοί τους ότι το πράγμα ετοιμαζόταν χρόνια πριν τον τσαχπίνη, κι έτσι να τους μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά…

Γιατί καθεστωτικά «κόμματα εξουσίας» όπως η νδ και ο συριζα δεν απαντούν «σιγά την πατρότητα της ιδέας!» στο δήθεν βαρουφακικό «σχέδιο Δήμητρα»; Πρώτον, επειδή θεωρούν τους υποτελείς ηλίθιους και άσχετους! Και δεύτερον, επειδή θέλουν να το αξιοποιήσουν διαστρεβλωμένο για τις προεκλογικές τους ανάγκες…

Υπάρχει δυστυχώς μία αλήθεια, και στα ψέματα των μεν και στην αξιοποίηση των δε.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι «χρόνιες παθογένειες»…

Σκάνδαλο! Πράγματι

(Αλλά σύντομο σκάνδαλο…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Το ελληνικό κράτος είναι, από ιστορική άποψη, το δεύτερο σε ηλικία / παλαιότητα όχι μόνο στην ευρώπη αλλά σε μια μεγάλη ακτίνα της ανατολικής Μεσογείου. Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι έχει «παθογένειες»; Ότι κάποτε ήταν «υγιές» και μετά «αρρώστησε»; Και το «χρόνιες» πάλι; Αν απλώνονται στα περίπου 192 χρόνια της ύπαρξής του (μετράμε απ’ το 1830) τότε θα έπρεπε να έχει πεθάνει καμιά δεκαριά φορές το λιγότερο!

Το «χρόνιες παθογένειες» είναι μια απ’ τις βασικές ιδεολογικές εφευρέσεις των καθεστωτικών, παρόμοιο με τις «ευθύνες της τουρκοκρατίας»… Παρεπιπτόντως το σύνολο των μετέπειτα βαλκανικών κρατών ανήκαν στην ίδια οθωμανική αυτοκρατορία και μάλιστα για μεγαλύτερο διάστημα απ’ τον Μοριά-και-την-Ρούμελη∙ σε κανενός ωστόσο την εθνική ιδεολογία δεν περιλαμβάνεται τέτοια κατασκευή περί του «βάρους των 400 χρόνων σκλαβιάς» κι όλα τα παρεπόμενα…

Η ρητορική των «χρόνιων παθογενειών» έχει στόχο να κρύψει ότι το ελλαδιστάν είναι απ’ την κατασκευή του ένα συγκεκριμένο μοντέλο κρατικής οργάνωσης και εξουσίας. Είναι ένα μοντέλο «υγιέστατο» ως προς τα χαρακτηριστικά και τους σκοπούς του∙ ένα μοντέλο που με μικρότερες ή μεγαλύτερες παραλλαγές το συναντάει όποιος ενδιαφέρεται σε πολλές ακόμα περιπτώσεις, τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στον υπόλοιπο κόσμο (όχι, όμως, στον κληρονόμο της «τουρκοκρατίας», στο σύγχρονο τουρκικό κράτος!). Είναι το μοντέλο του γεωπολιτικού προσοδισμού (εκτός των κάθε φορά συνόρων) και του πολιτικού προσοδισμού (στο εσωτερικό του): της απόσπασης ωφελημάτων «πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι» ανάλογα με την θέση στην ιεραρχία της εξουσίας, ανάλογα με τις σχέσεις των ωφελούμενων με τα «επίπεδα» αυτής της ιεραρχίας. Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε είναι το μοντέλο της κρατικής αντιπαροχής και της δωροδοκίας – και προσέξτε να μην παρεξηγήσετε τον όρο. Εν τέλει, για να κάνουμε το πράγμα πιο σύνθετο, είναι το μοντέλο του «εθνικού κράτους» που θεσμίστηκε μεν με βάση το ιστορικό πρότυπο του αστικού κράτους, χωρίς όμως αξιόλογη αστική τάξη μέσα στην επικράτειά του (αντίθετα, με μια αστική τάξη ιστορικά διεθνοποιημένη, εκτός συνόρων, με άλλου είδους συμφέροντα).

Το μοντέλο αυτό δουλεύει μια χαρά, αρκεί να εντοπίσει κάποιος με εντιμότητα και χωρίς φαντασιώσεις για πιο πράγμα ακριβώς δουλεύει: τα ωφελήματα που αποσπώνται δεν είναι ποτέ μόνο «υπερ κάποιων» (εκείνων που τα αποσπούν) αλλά και (αυτό είναι βασικό) εναντίον άλλων. Αρκεί να θυμίσουμε αυτό το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός: στον 20ο αιώνα, στις δεκαετίες της 2ης βιομηχανικής επανάστασης που σε διάφορα κράτη αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε το μοντέλο του «κράτους πρόνοιας» ως ένα σετ συμβάσεων μεταξύ κεφάλαιου, κράτους και υποτελών, στο μοντέλο του ελλαδιστάν υπήρχε εντατικός ή λιγότερο εντατικός εμφύλιος (και σε μεγάλο βαθμό ταξικός) πόλεμος: δεν χωρούσαν όλοι στα ωφελήματα, οι αποκλεισμένοι ήταν πάρα πολλοί και με διάφορες μορφές.

Τέτοια είναι η σωστή λειτουργία αυτού του μοντέλου! Ο αποκλεισμός μπορεί να έχει την μορφή της εξορίας, την μορφή της υποχρεωτικής μετανάστευσης της εργασίας, της «ανταλλαγής πληθυσμών», της μαζικής και οργανωμένης «μαύρης δουλειάς», της αιχμαλωσίας και της εξόντωσης (εδώ αναφερόμαστε στις ιστορικές εβραϊκές κοινότητες αλλά και στους μετανάστες / πρόσφυγες)∙ ακόμα και της α/διαφορίας-μέχρις-θανάτου (για τους εντόπιους).

Αλλά τι λέμε τώρα; Ότι «τρώνε, πίνουν, και σκοτώνουν»; Αυτό είναι γνωστό: ειπώθηκε το 1990, μέσα σε καπνούς και ασφυξιογόνα, Πατησίων και Στουρνάρα γωνία…

Ένα δουκάτο σε ζόρια

Αν θέλαμε να μας πηδάει η κυβέρνηση θα είχαμε ψηφίσει τον Brad Pitt

(Υποκλινόμαστε στο δηλητηριώδες χιούμορ της κυρίας! Η κυβέρνηση θα πρέπει να καταδικαστεί για σεξισμό, και για πολλά ακόμα σχετικά…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα μεν πρόσφατα είναι γνωστά ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να γίνουν γνωστά: ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) ζορίζεται για να αναγκάσει τους υπηκόους του να δουλεύουν περισσότερα χρόνια∙ πράγμα λίγο πολύ πρωτοφανές εφόσον άλλοι υπήκοοι της παρακμιακής (και όχι σκέτα γηραιάς) ηπείρου αυτό ακριβώς κάνουν! Και επειδή ζορίζεται αποφάσισε να «περάσει» τον σχετικό νόμο κάνοντας χρήση της υπεροπλίας που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) έναντι της νομοθετικής (βουλή), το άρθρο 49.3. Ήταν προβλεπόμενο μεν∙ όμως ο Μικρός Δούκας, παριστάνοντας ότι «την έχω την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» είχε υποσχεθεί νωρίς νωρίς ότι δεν χρειάζεται (και δεν θα χρησιμοποιήσει) το 49.3. Οπότε εκτός από ατζέντης των αφεντικών (πράγμα γνωστό) αποδείχθηκε περίτρανα και ψεύτης (επίσης γενικά γνωστό) – πράγμα που μπορεί να συμβαίνει στους μικρούς δούκες ανά την ιστορία αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να το χωνέψουν οι υπήκοοι του συγκεκριμένου.

Θα επανέλθουμε, αλλά υπάρχουν και τα παλιότερα. Τι είναι αυτό το άρθρο, τι προβλέπει, και πως προέκυψε; Μήπως η «5η γαλλική δημοκρατία» έχει το όνομα αλλά δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκρατική» εδώ και 65 χρόνια;

Ακριβώς! Ιδού στη συνέχεια πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εδραιώθηκε συνταγματικά για να χρησιμοποιείται (εδώ και χρόνια) κατά των υποτελών – εσωτερικού. Ιδού, επίσης, πως και γιατί αν ο πρόεδρος Erdogan έκανε το 10% απ’ αυτά που κάνει ο πρόεδρος Macron θα ήταν δικτάτορας, σουλτάνος, άθλιος, τύραννος και τα λοιπά, αλλά αν ένας γάλλος πρόεδρος κάνει το 100% + είναι δημοκράτης, φίλος της δημοκρατίας, κι «αδελφός».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι μυκηναίοι στη Δεκέλεια

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Δεν θα πρέπει να το χάσετε: μέσα στους επίσημους που θα «συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία» τον ξέρετε-ποιόν, θα βρίσκονται και οι βασιλικοί οίκοι της Πελοποννήσου: ο βασιλιάς Μενέλαος ο 10ος (της Σπάρτης), ο βασιλιάς Αγαμέμνων ο 11ος (του Άργους και των Μυκηνών), ο βασιλιάς Νέστορας ο 12ος  (της Πύλου), ο Οδυσσέας ο 13ος (ρεμάλι βασιλιάς της Ιθάκης)… ξέρετε, οι απόγονοι των βετεράνων του Τρωϊκού Πολέμου. (Θα έρθουν στην κηδεία με πούλμαν, μεταμφιεσμένοι σε γηπεδικούς…)

Αυτή η νεκρανάσταση-σε-κηδεία θα συμβεί πρώτον επειδή ο συγκεκριμένος «τελευταίος» δεν μαρμάρωσε (όπως ο άλλος…) και δεύτερον επειδή «οι έλληνες έχουν βαθιά σχέση με την ιστορία τους». Τόσο βαθιά όσο είναι ο πάτος (της ιστορίας). Κι έτσι, αφού δίνεται η ευκαιρία να ζεσταθούν οι νοσταλγίες και οι εξίσου νοσταλγικές αντι-νοσταλγίες, αυτή η σύναξη των εστεμμένων, των γαλαζοαίματων και των κολαούζων τους θα είναι μια καλή ευκαιρία θα λυθούν επίμαχα ζητήματα που εκκρεμούν.

Πρώτο ζήτημα: Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι είναι απόγονοι των «φύλων Kurgan» (χάρτης επάνω) που ξεκίνησαν απ’ τις στέπες της βόρειας πλευράς του Καυκάσου, ανάμεσα στον Εύξεινο και την Κασπία, περιοχές που αυτόν τον καιρό κατέχονται (ή και διεκδικούνται) απ’ τη Μόσχα και το Κίεβο, ναι ή όχι; Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι δεν είναι καθόλου αυτόχθονες αλλά, αντίθετα, παλιοί μεν μετανάστες δε, ναι ή όχι;

Δεύτερο ζήτημα: Ποιος είχε δίκιο τελικά στη γνωστή «σύγκρουση της Τροίας»; Ο εμπορο-πλιατσικολόγος βασιλιάς Μενέλαος και το σόι του ή ο αριστοκράτης πολεμιστής βασιλιάς Αχιλλέας της Θεσσαλίας;

Τρίτο ζήτημα: πρέπει να τιμάται η βασίλισσα Κλυταιμνήστρα σαν μια απ’ τις πρώτες (γνωστές) μαχητικές φεμινίστριες ή όχι;

Αν δεν λυθούν αυτά τώρα, πότε θα ξαναδοθεί η ευκαιρία;

God save the kingdom!

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Άντεξε έναν ινδό, τον Freddie Mercury και την παρέα του, που της έκλεψαν τον τίτλο πριν κλείσει τα 45 της χρόνια… Άντεξε τους Sex Pistols που στην επέτειο της 25ετίας της καριέρας της έκαναν πατσαβούρα κοτζάμ «εθνικό ύμνο»…  Άντεξε και τον καύσωνα του 1977, όταν έτριζαν τα θεμέλια του παλατιού… Αλλά την καινούργια πρωθυπουργό της; Ωωωω! Στο άνθος της ηλικίας της (οι γαλαζοαίματοι είναι αθάνατοι!) δεν υπήρχε περιθώριο για τόσο μεγάλες συγκινήσεις! Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος ακόμα και με κορώνα στο κεφάλι; Έτσι, δυο μέρες μετά την πρωθυπουργοποίηση, δυο μέρες μετά την χειραψία με την καινούργια, ο μεγαλοαδύναμος την πήρε μαζί του… Έκλεισε τα μάτια της η Ελισάβετ νο 2, αυτού μεγαλειότης ελέω θεού βασίλισσα της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, της αυστραλίας (!), της νέας ζηλανδίας (!), του καναδά (!), της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του σολομόντα, των τοβαλού, του αγίου βικέντιου, της αγίας λουκίας, του αγίου κιτς (: Kitts, για να μην πάει το μυαλό σας στο κακό), της τζαμάικα, της γρενάδα, του μπελίζ, των μπαχάμας, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα – κι αν ξεχάσαμε κάτι απ’ τον τίτλο της ας μας συγχωρέσουν οι βρετανικές υπηρεσίες.

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη της αυτού μεγαλειότητας; Ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ξανά βρετανικός, κρίμα που θα τον χάσω»; Ότι, αντίθετα, «γιατί το αεροπλανοφόρο μας χάλασε»; Ότι «δεν θέλω να δω τον Τάμεση να στεγνώνει»; Ή ότι «φέτος τον χειμώνα στα ανάκτορα θα παγώσουμε εξαιτίας αυτού του αλήτη του πιτσιρικά στη Μόσχα»; Αυτό το τελευταίο, φυσικά, δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί: σίγουρα στο παλάτι υπάρχουν βαριά έπιπλα από καλό ξύλο, φερμένο απ’ τις αποικίες.

Anyway… Είτε η αυτού μεγαλειότης ήταν το πρώτο θύμα της νέας πρωθυπουργού είτε όχι, η καινούργια ένοικος της Downing St. νο 10 είναι σπουδαία προσωπικότητα! Και (με δεδομένη την ροπή μας προς προσωνύμια των αρχόντων!) θα είναι από ‘δω και στο εξής για την ασταμάτητη μηχανή η «κυρία Όνομα-και-Πράμα»… (Μην ρωτήσετε από που βγαίνει αυτό!)

Είναι γνωστό ότι διέπρεψε σε μια σύντομη καριέρα υπ.εξ. της αυτού μεγαλειότητας, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ ασχετοσύνης στη γεωγραφία και στην ιστορία. Αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στο πάθος της να αποδείξει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ. Έτσι πήγε στη Μόσχα στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όχι για να κάνει επίδειξη της αναιδούς ασχετοσύνης της (πράγμα που κατάφερε πολύ εύκολα) αλλά για να φωτογραφηθεί στην Κόκκινη Πλατεία ντυμένη όπως η Θάτσερ.

Με μια ουσιαστική διαφορά. Τον Μάρτη του 1987, όταν πήγε η Θάτσερ στην τότε σοβιετική πρωτεύουσα, έκανε κρύο. Τον Φλεβάρη του 2022 που πήγε η κυρία Όνομα-και-Πράμα στην Κόκκινη Πλατεία είχε 25 βαθμούς (υπό σκιάν). Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι το παρατσούκλι είναι ήπιο.

Παλιά τέτοιες προσωπικότητες χαρακτηρίζονταν σούργελα. Αντιμετωπίζονταν με κάποια συμπάθεια, αλλά κανείς δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το καναρίνι του στις διακοπές. Τώρα, με τα αξιώματα που δικαιούνται (πόρκα παράκμα!) και το μπρίο τους, τα σούργελα είναι η διασκέδαση του αυτοκράτορα Xi, της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin) και διάφορων άλλων…

Εν τω μεταξύ να μερικοί ακόμα που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον θεσμό των πολυτελών παρασίτων… Είναι οι Chumbawamba στον «αποχαιρετισμό στο στέμμα» – εις διπλούν:

8 ποντίκια (4)

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Αν ανήκετε σ’ εκείνη την μειοψηφία που δεν χάφτει μύγες (κυριολεκτικά: η «σούπερ τροφή του μέλλοντος»∙ μεταφορικά: η εγωϊστική α-νοησία), το να έχετε μια κάπως γενική αλλά σωστή αντίληψη του τι βρίσκεται σε εξέλιξη απ’ την μεριά του «βίο-» τμήματος του συμπλέγματος όπως την περιγράφουμε πιο πάνω, δεν σας λύνει όλα τα προβλήματα. Και (ελπίζουμε) σας δημιουργεί καινούργια.

Ξέρεις – ωραία. Και τι το κάνεις αυτό; Σε ποιόν να μιλήσεις, πως, και με τι ζητούμενο; Αυτά είναι αυθεντικά ερωτηματικά στη συγκεκριμένη ιστορική εποχή, και ούτε πρέπει να εσωτερικεύονται, ούτε να ξεπετιούνται.

Ο συνδυασμός απωθήσεων, άγνοιας και καθημερινών (αυτοκαταστροφικών) ρουτινών είναι σχεδόν ένας τοίχος μπετόν μέσα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος. Το να βρίσκουμε τις όποιες μικρές, μερικές φορές αδιόρατες ακόμα και για τα (κοινωνικά) υποκείμενα ρωγμές του, δεν είναι ασήμαντο. Δεν είναι όμως, σε καμία περίπτωση, όλη η απάντηση∙ ούτε καν το μεγαλύτερο μέρος της. Είναι, σα να λέμε, αναγκαία συνθήκη∙ όχι και ικανή από μόνη της.

Αυτό απαιτεί να εγκαταλείψουμε το ηρωϊκό και πένθιμο «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα», μια ολόκληρη κουλτούρα «αμεσότητας» (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ταχύτητας, γρήγορου (και σχεδόν πάντα: αντανακλαστικού) ακτιβισμού, γοητείας-και-απογοητεύσεων, που κληρονομήσαμε απ’ τον ύστερο 20ο αιώνα. Κάποτε αυτά μπορεί να δούλευαν – όχι πια.

Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο επειδή το λέμε εδώ – καθόλου! Υπάρχουν χιλιάδες ύαινες που πληρωμένες ή όχι προσπαθούν να συντηρήσουν το πτώμα του «αυθορμητισμού»∙ δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά. Και, δυστυχώς, δεν θα μείνουν χωρίς αποτέλεσμα.

Αν (όποιοι / όποιες) περάσουν στην πολεμική αντιμετώπιση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και των αφηνιασμένων τάσεών της, αυτό θα γίνει επειδή οι ίδιοι / ες αποφάσισαν ότι αντέχουν την αποτοξίνωση απ’ την ρηχότητα και τις φαντασιώσεις – συμπεριλαμβανόμενων των τεχνικών μεσολαβήσεων τους. (Καταλαβαίνετε για το τι μιλάμε, έτσι δεν είναι;) Πράγματι, για να συγκεντρωθεί η προσοχή και η διαθεσιμότητα στα πραγματικά μέτωπα του ταξικού ανταγωνισμού τώρα και στο μέλλον, θα χρειαστεί ένα είδος ριζοσπαστικού, κοσμικού ασκητισμού – αυτό δεν πρέπει να φοβίζει!

Διαφορετικά, «αέριο του γέλιου» (και του γελοίου) πουλιέται από πολλές μεριές… Και πολύ χειρότερα πουλιούνται. Για όλα τα γούστα τοξικότητας.

Έτσι ώστε το είδος μας να αποδεικνύεται άξιο της συγγένειάς του με τα ποντίκια.

Προβλέψεις (1)

Δευτέρα 18 Ιούλη>> …«Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να προετοιμάζονται για αύξηση των περιστατικών κοινωνικής διαμαρτυρίας καθώς η κρίση του κόστους ζωής ακολουθεί κατά πόδας την πανδημία της covid.» Αυτό είναι το μήνυμα ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στο επιχειρηματικό site της Allianz, της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας του κόσμου, με περιουσιακά στοιχεία πάνω από 1,1 τρισεκατομύρια ευρώ. Αντανακλά τις εντεινόμενες ανησυχίες μεταξύ των ceo του χρηματοπιστωτισμού, του ασφαλιστικού τομέα και των ακινήτων για τους κινδύνους κοινωνικής κατάρρευσης. Σύμφωνα με τον Srdjan Todorovic, επικεφαλής του λονδρέζικου γραφείου διαχείρισης κρίσεων της Allianz, οι κοινωνικές εξεγέρσεις είναι τώρα μεγαλύτερη απειλή για τις παγκόσμιες επιχειρήσεις σε σχέση με την τρομοκρατία:

Οι κοινωνικές εξεγέρσεις όλο και πιο έντονα αντιπροσωπεύουν μια περισσότερο κρίσιμη έκθεση των εταιρειών σε σχέση με την τρομοκρατία. Η φύση της απειλής εξελίσσεται καθώς μερικές δημοκρατίες γίνονται ασταθείς, και συγκεκριμένα αυταρχικά καθεστώτα υποφέρουν από τους διαφωνούντες. Οι εξεγέρσεις μπορεί να γίνουν ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά σημεία καθώς τα social media επιτρέπουν την γρήγορη κινητοποίηση των διαμαρτυρόμενων. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες λιανεμπορικές αλυσίδες, για παράδειγμα, θα έχουν πολλαπλές απώλειες εξαιτίας ενός τέτοιου γεγονότος.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα δεν περιμένω ότι τα περιστατικά κοινωνικής εξέγερσης θα μειωθούν σχετικά γρήγορα, με δεδομένα τα μεθεόρτια της covid-19, την εντεινόμενη κρίση του κόστους ζωής και τις ιδεολογικές αντιθέσεις που συνεχίζουν να διαιρούν τις κοινωνίες σ’ όλο τον κόσμο. Βλέπουμε αυξανόμενο ενδιαφέρον από risk managers ειδικευμένους στην ασφάλιση έναντι πολιτικής βίας, την ίδια ώρα που παραδοσιακές επιχειρήσεις ασφάλισης ακίνητης περιουσίας αποχωρούν από συμβόλαια που σχετίζονται με τέτοιου είδους περιστατικά…

Αυτά γράφει εισαγωγικά σ’ ένα άρθρο στο site “naked capitalism” στις 15 Ιούλη με τίτλο οι τράπεζες αρχίζουν ανησυχούν για τον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών ο freelancer δημοσιογράφος Nick Corbishley. «Κομίζει γλαύκα ες Αθήναν» θα σχολιάζαμε, αλλά είναι «χαριτωμένο» να βγάζει κανείς συμπεράσματα περί κοινωνικής ειρήνης παρακολουθώντας την κίνηση των … ασφαλιστικών εταιρειών!

Συνεχίζει:

Ο Todorovic δεν είναι ο μόνος που ανησυχεί για την εντεινόμενη απειλή εκτεταμένης κοινωνικής αναταραχής. Η Kristalina Georgieva, εκτελεστική διευθύντρια του ΔΝΤ, είπε πρόσφατα: «Αντιμετωπίζουμε μια κρίση πάνω στην κορυφή μιας κρίσης», αναφερόμενη στις συνδυασμένες συνέπειες την πανδημίας covid και του πολέμου στην Ουκρανία. Η Georgieva χαρακτήρισε τον αυξανόμενο πληθωρισμό σαν «έναν καθαρό και παρόντα κίνδυνο» για πολλές χώρες και προειδοποίησε ότι αν δεν αναληφθεί δράση για να εξασφαλιστεί η διατροφική ασφάλεια, «η εναλλακτική θα είναι απελπιστική: περισσότερη πείνα, περισσότερη φτώχια, και περισσότερη κοινωνική αναταραχή – ειδικά για χώρες που πάλεψαν να ξεφύγουν απ’ την ευθραυστότητα και τις συγκρούσεις επί πολλά χρόνια»…

Πρόκειται για το γνωστό δυτικό, πρωτοκοσμικό τροπάρι, για το κακό που κρέμεται πάνω απ’ τον «τρίτο κόσμο»… Βέβαια αν τελικά το Κίεβο αρχίσει να εξάγει το στάρι του όλη αυτή η ρητορική της επερχόμενης έλλειψης αλευριού και ψωμιού στον «τρίτο κόσμο» θα εξατμιστεί. Αλλά προς το παρόν το γνήσιο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον του λευκού χριστιανού καλά κρατεί.

Υπάρχουν όμως και κάτι «άλλοι» που εκτιμούν διαφορετικά το κοντινό μέλλον – σίγουρα από γεωγραφική και γεωπολιτική άποψη: το κακό παραμονεύει και υπονομεύει την Δύση… Ο Corbishley συνεχίζει το άρθρο του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Ο κύριος κράτος

Δευτέρα 31 Γενάρη>> Οι έλληνες δεν μπορούν να συγκροτήσουν διοίκηση… Μόνο στο εσωτερικό αυτοκρατοριών προκόβουν… επειδή δεν ασχολούνται με την διοίκηση… Αυτό είναι ένα (παλιό) συμπέρασμα του Γιώργου Πρεβελάκη, καθηγητή γεωπολιτικής στη Σορβόνη. Αν ο κύριος Πρεβελάκης ήταν κανά αναρχοκομμουνιστικό, αντικρατικό στοιχείο, θα έλεγαν αγανακτισμένοι οι φίλοι και οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους «τόσα καταλαβαίνει, τόσα λέει!». Αλλά ο κύριος Πρεβελάκης είναι ένας δεξιός πατριώτης, αρκετά έντιμος ωστόσο (και εκτός συνόρων) ώστε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως είναι.

Δεν είναι μυστικό. Όταν οι τρισκατάρατοι «τροϊκανοί» πλησίασαν την χρεωκοπημένη ελληνική περίπτωση, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’10, «ανακάλυψαν την αμερική»: ένα ξεγυρισμένο failed state σχεδόν σε κάθε πλευρά εκείνου που λέγεται «δημόσια διοίκηση». Όχι επειδή είναι πονόψυχοι αλλά επειδή κουβαλάνε την ιδεολογία του «λευκού ανορθωτή» δημιούργησαν ένα πλέγμα ειδικών απ’ τους καλύτερους κάθε ευρωπαϊκού κράτους, που το ονόμασαν «task force», για να οργανώσει κάποιο είδος σοβαρής διοικητικής ανασυγκρότησης του ελλαδιστάν στους κυριότερους τομείς. Επικεφαλής διορίστηκε στα μέσα του 2011 ο τότε αντιπρόεδρος της «ευρωπαϊκής τράπεζας για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη» (EBRD) γερμανός Horst Reichenbach.

Γατάκια!!! Ούτε αυτός πέρασε καλά, ούτε η task force του (ούτε η συζυγός του…): του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει! Στην αναμέτρηση του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού διοικητικού ορθολογισμού με του έλληνος τον τράχηλο (δηλαδή τις πραγματικές πολιτικά προσοδικές δομές διοίκησης) το σκορ αποδείχθηκε πολλά – μηδέν σε βάρος του πρώτου! Τελικά όλοι αυτοί οι «κατοχικοί» τα μάζεψαν κι έφυγαν άρον άρον την άνοιξη του 2015, καθότι η απέχθεια που ήδη υπήρχε μόνιμα εναντίον τους μέχρι τότε βρήκε clean face στην «πρώτη φορά αριστερά». Που τους ξεφορτώθηκε οριστικά: go back mr. Reichenbach!!!

Ένας άλλος σημαντικός εντόπιος ιστορικός, ο Γιώργος Δερτιλής, κι αυτός εκ δεξιών αλλά καθόλου κομματόσκυλο, έχει ασχοληθεί συστηματικά και απομυθοποιητικά με την πραγματική ιστορία εκείνου που ονομάζεται «ελληνικό κράτος». … Η μοχθηρία ήταν ανέκαθεν μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας: αυτό είναι ένα απ’ τα πολλά συμπεράσματά του (πράγμα που θυμίζει πόσο αυθεντικά έλληνες είναι διάφοροι που έχουν άλλη ιδέα για τον εαυτό τους…)

Οι προσπάθειες εξορθολογισμού του εντόπιου συστήματος διοίκησης κατάγονται … απ’ τον Καποδίστρια. Και οι παταγώδεις αποτυχίες το ίδιο. Είναι όμως λαθεμένη η προσέγγιση η οποία προκειμένου να προσπεράσει την διαπίστωση του Πρεβελάκη θεωρεί ότι το ελλαδιστάν ΜΠΟΡΕΙ να έχει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση … αρκεί να αλλάξει η προηγούμενη ή η επόμενη κυβέρνηση… Αυτό που είναι γνωστό σαν «ορθολογικό κράτος» είναι πιθανότατα η ιστορική εξαίρεση στον πλανήτη, και μάλλον έχει σχέση είτε με πρώην αυτοκρατορίες / ιμπεριαλισμούς είτε με περιοχές που υιοθέτησαν την βασική λειτουργική λογική των αυτοκρατορικών γραφειοκρατιών. Το ελλαδιστάν δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, τέτοια περίπτωση: οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες έκαναν κουμάντο, οι κοτσαμπάσηδες και οι παπάδες κάνουν.

Τι κάνουμε, λοιπόν, όταν προκύπτει βαρύς χιονιάς, ή φωτιά στο κοντινό δάσος, ή;;;; Πρώτο και σημαντικότερο: δεν πατάμε “enter” περιμένοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί!! Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, αποβάλουμε την επικίνδυνη και ανιστόρητη ιδέα ότι θα έρθει ο κύριος κράτος να μας σώσει (συνήθως με την μορφή των φαντάρων)!!! Τρίτο, θυμόμαστε πως αν υπάρχει μια (ξεχασμένη εν πολλοίς) «λαϊκή παράδοση» στα μέρη μας με κάποια αποτελεσματικότητα, αυτή αφορά την αυτενέργεια, συλλογική ακόμα καλύτερα. Λερώνουμε χέρια και πόδια, ιδρώνουμε, κοπιάζουμε… Μπορεί να μην είναι διάσημο μοντέλο η συλλογική συνεργασία κι αυτενέργεια από κάτω, μπορεί να μην λύνει τα πάντα, μπορεί να μην κινεί πυροσβεστικά αεροπλάνα και αποζημιώσεις, είναι όμως σίγουρα προτιμότερη απ’ την μόνιμη γκρίνια, μιζέρια, τις μικροαστικές φαντασιώσεις – και την «ελπίδα που έρχεται»…

Εννοείται: μακριά κι αλάργα από οποιονδήποτε εντόπιο επαγγελματία πολιτικό «σωτήρα»!

(ΥΓ 1. Τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους «σωτήρες»; Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλον! Να, για παράδειγμα ο «ανερχόμενος», ο «είμαι το αύριο», δεν αφήνει την καρέκλα με τα 15 χιλιάρικα στις Βρυξέλες, μέχρι να πιάσει καρέκλα με 10 χιλιάρικα στην Αθήνα. Άξιος!

ΥΓ 2. Οι λέξεις «Αττική Οδός» ήταν η κοινοτοπία και το ανάθεμα της προηγούμενης εβδομάδας. Καθόλου άδικα. Τι περίεργο όμως; «Αττική Οδός» δεν είναι κάποια εταιρεία, αλλά κοινοπραξία εταιρειών, που έχουν πιο ιντριγκαδόρικα ονόματα: Άκτορας (με 65,7% των μετοχών), και Άβαξ (με 24,19% + 10,02% = 34,21% των μετοχών).

Τι τακτ όμως, τι σεβασμός, τι δέος για τους ντόπιους εργολάβους, ε; Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω…)