Tag: πολιτική πρόσοδος

Ούτε γι’ αστείο!

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Πολύ θα θέλαμε να ειρωνευτούμε το “νέο γαμήλιο συμβόλαιο” μεταξύ του ελληνικού κράτους και του ντόπιου παπαδαριού, το οποίο θα πουληθεί σαν “ένα βήμα για τον χωρισμό τους”. Όμως δεν σηκώνει. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για απάτη· οι ροζ αποδείχθηκαν υπερκατάλληλοι για τέτοιες και αλλού. Αλλά επειδή δίνει στο παπαδαριό τα πάντα όλα (όσα θα ήθελε). Με φανερό αντάλλαγμα το να εμφανίσει το ελληνικό κράτος μια εικονική μείωση των δημοσίων υπαλλήλων του. (Όσο για τα κρυφά ανταλλάγματα; Ε, εκλογές έρχονται, μια καλή παπαδοκουβέντα θα πιάσει τον τόπο της…)

Σ’ ότι αφορά την μισθοδοσία όλης της παπαδοϊεραρχίας, η απάτη βγάζει μάτι. Θα σταματήσουν να πληρώνονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα πληρώνονται πάλι απ’ το κράτος με την “μορφή επιδότησης”. Η οποία (για να δείτε “πόσο μαλάκες σας θεωρούμε…”) θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις μισθολογικές μεταβολές του ελληνικού δημοσίου. Μην χαθεί και καμιά (μελλοντική) αύξηση… (Τα “τυχερά” θα συνεχίσουν να ρέουν, “μαύρα” εννοείται…)

Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αυτής της “αλλαγής μοντέλου οικονομικών σχέσεων”: μιας και το παπαδαριό ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, ίσχυε και γι’ αυτούς ο (καταραμένος, “μνημονιακός”) περιορισμός 5 αποχωρήσεις – 1 πρόσληψη όπως σ’ όλον τον δημόσιο τομέα. Αν πήγαινε έτσι θα γονάτιζαν οι ψυχοβοσκοί, αριθμητικά, σαν κλάδος! Για να αποφύγει την αποψίλωση η εκκλησία συνέχισε μεν να κάνει προσλήψεις, αλλά οι καινούργιοι, αν ξεπερνούσαν το 1 προς 5, δεν πληρώνονταν απ’ το ελληνικό κράτος. Την έβγαζαν μόνο απ’ τα “τυχερά”, με νηστεία και προσευχή – αν δεν έκαναν και τίποτ’ άλλο παράλληλα. Τώρα όμως όλοι αυτοί θα αποκατασταθούν, καθότι έχουν ουσιαστικά αόρατες μεν για τα δημόσια ταμεία αλλά “οργανικές θέσεις”: θα συνυπολογιστούν στην (κουκουλωμένη μισθοδοσία, δηλαδή) “επιδότηση”…

Τα ελεεινά είναι άλλα όμως. Στα άρθρα από νο 9 ως νο 13. Φτιάχνεται ένα ακόμα μαγαζί “αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας”, στο οποίο θα ενταχτούν οι αμφισβητούμενες μεταξύ ελληνικού δημοσίου και εκκλησίας της ελλάδας περιουσίες. Αυτό το μαγαζί θα “αξιοποιήσει” αυτές τις “αμφισβητούμενες” και τα έσοδα θα τα μοιράζονται ελληνικό κράτος και παπαδαριό.

Τι σόι όμως είναι οι “αμφισβητούμενες” περιουσίες; Δεν πρόκειται για ακίνητα των οποίων την (εκκλησιαστική) ιδιοκτησία αμφισβητεί το ελληνικό κράτος… Πρόκειται για το ανάποδο. Δημόσια γη ή ακίνητα που θέλει να φάει το παπαδαριό ανεμίζοντας κάτι “χρυσόβουλα” και ποιος ξέρει τι άλλες καλλιγραφίες φτιάχνει στις γιάφκες της η εκκλησιαστική γραφειοκρατία / εξουσία. Την υπόθεση με την Βισθωνίδα και το Βατοπέδι την θυμάστε; Την υπόθεση με μια εκκλησία της Λαμίας που δήλωνε ότι είναι δικό της το μισό Περιστέρι και η μισή Πετρούπολη την θυμάστε;

Οι “αμφισβητούμενες περιουσίες” μεταξύ παπαδαριού και δημόσιου θα έπρεπε να καταλήξουν σε κλωτσιές στο παπαδαριό! Αντί γι’ αυτό, με το deal που έκανε ο τενεκεδένιος, θα αρκεί η παπαδοαμφισβήτηση εδώ ή εκεί (χωρίς καν τις μακρόχρονες δικαστικές διαδικασίες) για να μπαίνει η μία ή άλλη «αμφισβητούμενη περιουσία» σε συνδιαχείριση. Έτσι, αντί το ντόπιο παπαδαριό να μαζεύει κλωτσιές θα βγάζει λεφτά· καθόλου αμφισβητούμενα.

Είναι, μετά απ’ αυτά, να μην θεωρούν οι ποιμένες τον τενεκεδένιο δικό τους «άνθρωπο»;

(Δεν ξέρουμε αν ο τενεκεδένιος μπορεί να κλέψει την θέση του ψεκασμένου στο στάβλο του ελληνοχριστιανικού isis. Έχει ορισμένα προσόντα βέβαια, αλλά είναι και οι νεανικές τρέλες, για τις οποίες δεν έχει ζητήσει ακόμα συγχώρεση. Ίσως βολικό θα ήταν – και ο ωφελιμισμός ποτέ δεν έλειψε απ’ αυτό το παμπάλαιο μαγαζί που λέγεται χριστιανισμός – να μοιράζονται με τον ψεκασμένο το ίδιο παχνί· άντε, κλωτσώντας πότε πότε ο ένας τον άλλον…).

(φωτογραφία: ενώ ο δεξιά, που έχει μια ρημαδοκυβέρνηση, κοιτάει το μέλλον, ο αριστερά, που έχει ένα καλό πακέτο εξουσίας, κοιτάει το τραπέζι. Εκεί είναι απλωμένο το ταμπλώ της monopoly…)

Εθνικό ιδεώδες

Κυριακή 29 Απρίλη. Είναι ένα απ’ τα πολλά που η εθνική μυθολογία κρύβει. Ενώ το Μεσολλόγι το 1825 και το 1826 πολιορκούνταν απ’ την ξηρά και η μόνη δυνατότητα τροφοδοσίας των πολιορκούμενων ήταν απ’ την θάλασσα, οι Υδραίοι καραβοκύρηδες αρνούνταν να ναυλώσουν τα πλοία τους για την μεταφορά τροφίμων και πολεμοφοδίων προς τα εκεί αν, πέρα απ’ την πληρωμή, δεν έπαιρναν γη στην απέναντι Πελοπονησιακή ακτή. (Η σημερινή τοπωνυμία «ακτή Ύδρας» ανάμεσα στην Ερμιόνη και το Μετόχι είναι υπενθύμιση εκείνης της απαίτησης που, τελικά, ικανοποιήθηκε…).

Ή, οι θρυλικοί «έλληνες επαναστάτες», σταματούσαν να πολεμούν όταν τέλειωναν τα λεφτά με τα οποία πληρώνονταν (τα λεφτά των ευρωπαϊκών συνεισφορών από έλληνες αστούς αλλά και ευρωπαίους «φιλέλληνες») και δεν αναπληρώνονταν από παροχές «εθνικών γαιών»: επίσημες, γραπτές υποσχέσεις για μελλοντική έγγεια ιδιοκτησία, όταν θα φτιαχνόταν το ελληνικό κράτος…

Η πολιτική πρόσοδος, δηλαδή η εξασφάλιση ωφελημάτων (οικονομικών, νομικών, θεσμικών, ακόμα και σεξουαλικών) ανάλογα με την εγγύτητα του καθενός με τις «θέσεις εξουσίας» είναι η απόλυτη σταθερά του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας εδώ και αιώνες. Μπορεί οι πολιτικές πρόσοδοι να μην ανήκουν στα χαρακτηριστικά του «καθαρού καπιταλισμού», αλλά ποιος είπε ότι ο καπιταλισμός μόνο σαν «καθαρός» μπορεί να υπάρξει;

Σε κάθε περίπτωση: οι πολιτικές πρόσοδοι είναι το γαλανόλευκο νήμα που συνδέει τους υδραίους καραβοκύρηδες του 1825 με τον (ενδεικτικά τον αναφέρουμε) … ελληνικό διαστημικό οργανισμό. Οσονδήποτε μικρός ή μεγάλος κι αν είναι ο ορίζοντας της πρόσφυσης σε δομές εξουσίας (πολιτικές, θρησκευτικές, στρατιωτικές, τοπικές, εθνικές, διεθνείς…) και της εξασφάλισης των ανάλογων οφελημάτων, η πολιτική πρόσοδος είναι η «οργανωτική αρχή» του ελληνικού κράτους.

Και είναι αυτή η «οργανωτική αρχή» που οδηγεί περιοδικά είτε σε χρεωκοπίες είτε σε «εμφυλίους» (δηλαδή σε αποκλεισμούς κάποιων από κάποιος άλλους απ’ αυτές τις «προσφύσεις» στις δομές εξουσίας). Στη διάρκεια της πιο πρόσφατης απ’ αυτές τις χρεωκοπίες οι τεχνοκράτες άλλων ευρωπαϊκών κρατών ανακάλυψαν αυτό το βαθύ εθνικό ιδεώδες. Όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που το ανακάλυπταν: αν κοιτάξουν τα αρχεία των υπουργείων και των υπηρεσιών τους, θα βρουν εύκολα τα ντοκουμέντα όλων των προηγούμενων παρόμοιων ανακαλύψεων, σε ανάλογες χρεωκοπίες, «βοήθειες», επιτροπείες, ελέγχους και επιτηρήσεις. Στον 19ο και στον 20ο αιώνα…

(φωτογραφία: Είναι απόλυτα βλακώδες, και είναι απόλυτα made in greece. Ατενίζοντας το μέλλον ο ψεκασμένος σκύλος υπ.αμ., και μερακλώνοντας με ναυμαχίες στο Αιγαίο – όχι με γαλλικές φρεγάτες αλλά με μπιτσόμπαρα – αποφάσισε να δώσει προαγωγή στην Υδραία καραβοκύρισσα Μπουμπουλίνα, και να την κάνει «υποναύαρχο επί τιμή».

Μπλιάχ!!!)

Η “έξοδος” της μικρής ασθενούς…

Κυριακή 29 Απρίλη. Καθώς το ελλαδιστάν μετά από 8 χρόνια αποτυχημένης (απ’ την άποψη της καπιταλιστικής / κρατικής αναδιάρθρωσής του) διεθνούς επιτήρησης ετοιμάζεται για την παράσταση «έξοδος», διάφοροι τεχνοκράτες αλλά και πολιτικοί στας ευρώπας ξύνουν το κεφάλι τους. Ξαναέμαθαν την ελληνική «οργανωτική αρχή», είδαν πόσο ακλόνητη και αδιαπραγμάτευτη είναι, και αναρωτιούνται: και τώρα; Σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουν (;) και σίγουρα διαδίδουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες περί «εξόδου» με μπόλικο απορρυπαντικό (δηλαδή: «καθαρής»), οι έμποροι χρήματος είναι πολύ πιο σκληροί απ’ τους τρισακατάρατους «τροϊκανούς». Πολύ απλά: δεν διαπραγματεύονται.

Ένα κράτος που, χάρη στην εθνική οργανωτική αρχή του, χρωστάει πάνω από 260 δισεκατομύρια (το 170% ή το 180% του «λευκού» αεπ του;) και μάλιστα μετά από ένα δραστικό «κούρεμα» του χρέους του, είναι διπλά αναξιόχρεο στην «αγορά». Και λόγω μεγέθους χρωστούμενων, και λόγω της εθνικής οργανωτικής αρχής του. Όμως ακόμα κι αν το χρέος αυτό γινόταν 200 ή 150 δισεκατομύρια, και πάλι θα ήταν αναξιόχρεο (χάρη στην οργανωτική αρχή του). Πράγμα που θα εκφραζόταν στα επιτόκια δανεισμού.

Το πράγμα είναι τελεσίδικο, και θα πρέπει κανείς να στέκεται απέναντι στην πραγματικότητα και όχι σ’ αυτό που θα ήθελε να είναι η πραγματικότητα. Όταν το ελλαδιστάν μπήκε στην ευρωζώνη, οι διεθνείς έμποροι χρήματος δεν έδιναν σημασία στις «εθνικές οργανωτικές αρχές» κανενός, επειδή θεωρούνταν αδύνατο να χρεωκοπήσει κράτος / μέλος μιας νομισματικής ένωσης που είχε κεντρικό μέλος της την γερμανία. Αυτό επέτρεπε στην Αθήνα να θεωρείται αξιόχρεη περίπου όσο το Βερολίνο· και να δανείζεται φτηνά… Όχι πια! Μετά το 2010 κάθε κράτος / μέλος της ευρωζώνης αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Κατά περίπτωση. Και οι έμποροι χρήματος είναι αυτό: ύαινες με ζυγαριές ακριβείας…

Καθόλου παράξενο από καπιταλιστική άποψη: οι «εθνικές οργανωτικές αρχές» κοστολογούνται πια. Και ο ελληνικός πολιτικός προσοδισμός δεν πιάνει τίποτα σπουδαίο…

…και η επανεισαγωγή της

Κυριακή 29 Απρίλη. Το ξέρουν, δεν χρειάζεται σοφία. Το ξέρουν οι τεχνοκράτες του καταραμένου δντ, που επιμένουν σε «γενναία μείωση του ελληνικού χρέους», όπως το ξέρουν και οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες που δεν σηκώνουν κουβέντα για τέτοια χουβαρνταλίκια: η ελληνική «εθνική οργανωτική αρχή», ο πολιτικός προσοδισμός, είναι χειρότερη από πρεζοκατάσταση. Δεν διορθώθηκε όταν τα περιθώρια «κρατικών παροχών» μειώθηκαν σημαντικά, μετά το 2010: αντίθετα εξαγριώθηκε, και εν μέρει πέρασε στην μαύρη οικονομία και στο έγκλημα. (Υπάρχει ένας Λυμπερόπουλος κι ένας Ιερώνυμος που ανεμίζουν πάντα σα σημαίες· και δεν είναι καθόλου οι μόνοι).

Συνεπώς, το να αποφασίσουν το πως θα διαχειριστούν την «μικρή ασθενή» είναι το ένα ερώτημα. Το αν θα συνεχίσουν να παριστάνουν ότι ανήκει στο ευρωκλάμπ είναι το άλλο, ίσως το σημαντικότερο.

Γιατί το ότι αν παραμείνει εκεί θα ξανακτυπήσει σύντομα την πόρτα ζητώντας ξανά πολιτικό δανεισμό είναι το μόνο σίγουρο. Το ξέρουν και οι διεθνείς έμποροι χρήματος, η «αγορά»…

(Φυσικά παίζει και «η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». Παίζει μόνο επειδή κάποιοι την εννοούν σαν αλλαγή πλευρού στο καλοπληρωμένο θεσμικό ντιβάνι τους…)

Ο καψοκαλύβης στον Δ του Κενταύρου

Παρασκευή 27 Απρίλη. Το ελλαδιστάν, μακριά απ’ όλα αυτά τα ασήμαντα (;;; όχι το βαθύ κράτος, σίγουρα!) ετοιμάζεται να εκτοξευτεί στο διάστημα, όπου είναι και η φυσική του θέση. Ο καινούργιος πρόεδρος του «ελληνικού διαστημικού οργανισμού» είναι αυτός ακριβώς που ταιριάζει να αντιπροσωπεύει αυτήν την ανάδελφη χώρα στο παγωμένο απέραντο άγνωστο. Η ερώτηση «μα που τους βρίσκουν;» είναι λαθεμένη. Υπάρχουν παντού στα μέρη μας, είναι πολλοί, κι έχουν όλοι την ευλογία του μεγάλου αφεντικού (ένα είναι!)

Ο διάδοχος αυτού του μηνπουμετίποτα Κριμιζή έχει όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή. Και στο διάστημα – φυσικά. Είναι θρήσκος, είναι φασιστάκος, τι άλλο χρειάζεται το σύμπαν για να μάθει όλη την αλήθεια για το ελλαδιστάν;

Να σας πούμε τι χρειάζεται: τον κύριο 600 δις Σώρρα! Αυτόν χρειάζεται!! Κι αν υπάρχει θεός (που κατά τον νέο διευθυντή του ε.δ.ο. υπάρχει και παραϋπάρχει…) θα πρέπει να φροντίσει ο Αρτέμης να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Για πάντα – for ever.

Όσο για τον αντ’ αυτού; Ας γίνει υπασπιστής του Σώρρα. Τα ταλέντα τα έχει.

(Αυτός ο «άγιος της τεχνολογίας» που ανακάλυψε και προσκυνάει ο κύριος Χριστόδουλος (άλλος ένας δούλος…) Πρωτοπαππάς, ο καινούργιος πρόεδρας, που έχει το προσωνύμιο «καυσοκαλιβίτης», τι δουλειά έκανε πριν αγιάσει; Έκαιγε καλύβες; Ήταν υποτακτικός, μπράβος κανενός φεουδάρχη;

Και τι φάση έπαιζε με τις δέκα καλόγριες που «είχε μαζί τους πολύ κέφι», και δεν τις άφηνε να φύγουν απ’ το τσαρδί του, κι ύστερα έκανε για πάρτη τους συστολή του χρόνου για να μην φάνε ποινή που καθυστέρησαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, κι έπαθε την πλακάρα του ο κυρ πρόεδρας όταν διάβασε για το νταραβέρι μετά το κέφι με τις καλόγριες, επειδή δείχνει την δύναμη της ορθοδοξίας να συστέλει τον χώρο και τον χρόνο… τι φάση ήταν; Με ναρκωτικά ή χωρίς;

Αυτές οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες δεν πρέπει να κρύβονται απ’ το φιλοθεάμον κοινό…)

(φωτογραφία: Αυτή είναι η άποψη του νέου πρόεδρα του ελληνικού διαστημικού οργανισμού για ένα μικρό μόνο μέρος του πλανήτη γη. Αποτελεί εγγύηση ότι ακόμα κι αν τολμήσουν τίποτα εξωγήινοι να πλησιάσουν – τον κυρ πρόεδρα – θα τους βάλει στη θέση τους. Τις κουφάλες…)

Τα ufo δεν είναι χορτοφάγα!

Πέμπτη 26 Απρίλη. Άλλον έναν πρεσβευτή απέκτησε το ελλαδιστάν, απ’ αυτούς που δεν θα ήθελε. Έναν μάρτυρα του τι σημαίνει (και πόσο σκληρός κι αδιάλλακτος είναι) ο ντόπιος πολιτικός προσοδισμός. Ο για ένα μόλις μήνα «πρόεδρος του ελληνικού διαστημικού οργανισμού» (κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του έχει διαστημικό οργανισμό…) καθηγητής φυσικής και αστρονομίας, με κοτζάμ αστεροειδή με τ’ όνομά του, Στ. Κριμιζής έπεσε πάνω στο ντουβάρι του αντ’ αυτού (υπουργός διαστήματος είναι…), κατάλαβε ότι τον προόριζε για βιτρίνα για να κάνει από πίσω τα κόλπα του, και την έκανε σβέλτα και με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας πίσω του μια επιστολή παραίτησης που δείχνει μπόχα σε κάθε της παράγραφο.

Επειδή είναι εύκολο να την βρείτε ιντερνετικά δεν θα την αναπαράγουμε εδώ. Πρέπει να υποδείξουμε όμως, στη σκιά των καταγγελιών του, την πραγματικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Για τον υπουργό διαστήματος και πάντα αντ’ αυτού, κάποιος πολύ πρωτοκλασσάτος ροζ υπουργός σχολίασε πριν κάτι καιρούς ότι ασκεί δηλητηριώδη επίδραση στον πρωθυπουργό, γνωστό στην ασταμάτητη μηχανή σαν «ψόφιο κοριό». Φίλοι, παλιοί συνεταίροι και συνεργάτες, στο ζευγάρι αυτό είναι γνωστό ποιος είναι ο ισχυρός πόλος. Ωστόσο αν ο αντ’ αυτού δίνει την «γραμμή», είναι επειδή την παίρνει. Από κάπου αλλού. Κι αυτό είναι ένα απ’ τα «μυστικά του παλατιού»…

Ευτυχώς, αυτό το φιλόδοξο project που δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ την κατάκτηση του διαστήματος απ’ το ελλαδιστάν (ή, απλά, η οικογενειακή επανένωση με τους “el”…), μαζί, εννοείται, με το ξεκοκάλισμα των όποιων ευρωπαϊκών κονδυλίων πέσουν απ’ τον ουρανό, δεν θα μείνει ακέφαλο. Ο αντ’ αυτού απάντησε στον Κριμιζή με την συμπαντική ψυχραιμία ενός ανθρώπου που έρχεται από πολύ μακριά: σιγά μην πρόλαβε να καταλάβει την ελληνική διαστημική στρατηγική. Ήθελε να πει «σιγά τον βλάκα», αλλά η διαγαλαξιακή ευγένειά του τον συγκράτησε. Αλλά και ποιος τολμάει να καταλάβει την «ελληνική διαστημική στρατηγική»;

Οπότε, το βασικό που πρέπει να συγκρατήσει κανείς, είναι αυτό: οι βδέλες δεν έρχονται απ’ τον Άρη. Ψηφίζονται και εκλέγονται εδώ.

(φωτογραφία: Χρειάζεται σχόλιο; Μπροστά είναι ο Κριμιζής…)

Asset εναντίον asset;

Τρίτη 27 Μάρτη. Από κάποια άποψη, αν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία, θα είχε το γούστο του: οι οπαδοί του asset 1 (που έχει λερωμένη τη φωλιά του και στα στησίματα των ποδοσφαιρικών μάτς και στη χοντρική πρέζας – πες με noor 1) εναντίον του asset 2 (του οποίου η φωλιά έχει ρωσική μαφία, λαθρεμπόριο τσιγάρων, ξέπλυμα, παπάδες, και ποιος ξέρει τι άλλο). Κι όταν μιλάμε για οπαδούς δεν εννοούμε απλά τους γηπεδικούς: αυτοί είναι οι πελταστές, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό… Το πράγμα ανεβαίνει γρήγορα (το ελλαδιστάν είναι χωριό…) και φτάνει ως τα ρετιρέ της κοινωνικής ιεραρχίας (και εξουσίας).

Δεν γίνεται, όμως, να το απολαύσουμε στη σκοτεινή αίθουσα. Ζούμε μέσα στο “έργο”, σαν οι ενάντια στη θέλησή τους κομπάρσοι – μάζα. Το ότι αναλύσαμε έγκαιρα την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2…) μας γλυτώνει από παραπλανητικούς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Αλλά, επίσης, μας σπρώχνει (από εργατική / κριτική / αναλυτική άποψη) πιο κοντά στο επίδικο: στη νομή της εξουσίας.

Το ποδόσφαιρο (όπως στις αρχές των ‘90s τα media, στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”) είναι μόνο μια βιτρίνα του αγώνα γι’ αυτή τη νομή…

Εντάσεις στο παρακράτος;

Τρίτη 27 Μάρτη. Παρότι σύμφωνα με τις κάθε είδους mainstream αναλύσεις του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου η δική μας προσέγγιση είναι τουλάχιστον αιρετική, η «περιθωριακότητα» δεν μας χαλάει. Αν (όπως υποστηρίζουμε…) το ελληνικό μοντέλο (καθόλου μοναδικό στον καπιταλιστικό πλανήτη) είναι ο πολιτικός προσοδισμός, ο προσπορισμός δηλαδή οφελημάτων (χρηματικών άμεσα ή έμμεσα, σεξουαλικών, νομοθετικών, κλπ) με βάση την άρθρωση με κάποιο «επίπεδο εξουσίας» (πολιτικής αλλά και θρησκευτικής, στρατιωτικής, εγκληματικής)· κι αν απ’ την δεκαετία του ’90 το βασικό μοντέλο εξουσίας είναι η «δημοκρατική» όσμωση κράτους και παρακράτους, λευκού και μαύρου κεφάλαιου· αν αυτά τα δύο ισχύουν, τότε η «ποσότητα» των πολιτικών προσόδων (κάθε φορά τωρινών και κάθε φορά εν δυνάμει) προσδιορίζει την «ειρήνη» ή/και τον «πόλεμο» ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των αφεντικών και των λακέδων τους. Περισσότερες πολιτικές πρόσοδοι («φαΐ για πολλούς») σημαίνει λιγότερες εντάσεις. Και το ανάποδο.

Συνεπώς το Θέαμα (ή/και η πραγματικότητα) της κόντρας asset εναντίον asset (εννοώντας: αναμέτρηση μεταξύ μπλοκ κρατικών / παρακρατικών κυκλωμάτων / συμμοριών) προκαλεί για εμάς του αιρετικούς και περιθωριακούς δύο ερωτήσεις. Πρώτον: πρόκειται για πραγματική ή εικονική σύγκρουση; Και δεύτερον, αν η σύγκρουση είναι πραγματική, αυτό σημαίνει “σπάνη” των πολιτικών προσόδων; Ή τι;

Η εκτίμησή μας ξεκινάει απ’ το δεύτερο – έχοντας σαν απάντηση στο πρώτο: «πραγματική». Και πάει ως εξής: η επιβεβλημένη απ’ έξω (από μέσα θα ήταν αδιανόητη έως σκληρά «αντεθνική»!!!) πολιτική λογιστικού εξορθολογισμού σε ότι αφορά τα έσοδα και τα έξοδα του ελληνικού κράτους (συμπεριλαμβανομένων των δανείων του και της «αξιοποίησής» τους), εδώ και 8 χρόνια, σήμαινε υποχρεωτικά «περιορισμό της πίτας» των πολιτικών παροχών / προσόδων. Αυτό δημιούργησε εντάσεις μεταξύ διαφορετικών «λόμπυ» για την πρόσβαση και την νομή των έστω περιορισμένων κρατικών δυνατοτήτων. Αλλά και πολλούς συμβιβασμούς. Και προς στιγμήν (αλλά μόνο προς στιγμήν…) μια ισορροπία (απ’ την άποψη των προσδοκιών) πιο χαμηλά. Έως πολύ χαμηλότερα.

Ξέραμε ότι απ’ την στιγμή που θα εμφανιζόταν στον ορίζοντα η προοπτική (πιο σωστά: η φαντασίωση) απαλλαγής απ’ τις εξωτερικές πιέσεις (αυτό που λέγεται «έξοδος απ’ τα μνημόνια»…) οι προσδοκίες θα ξαναφούντωναν και αυτό, λογικά, θα προκαλούσε αύξηση της έντασης του ενδοπροσοδικού ανταγωνισμού. Οι φαιορόζ έχουν φροντίσει να επιβεβαιώσουν την ανάλυσή μας: είτε έχουν πιστέψει ότι πράγματι θα υπάρξει «έξοδος στη γη της επαγγελίας» είτε σκοπεύουν απλά να αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους (δηλαδή για λογαριασμό του ιστορικού βαθέος κράτους / πασοκ) τα λίγο μεγαλύτερα περιθώρια πολιτικού προσοδισμού, κινούνται με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ακρίβεια στον ιστορικό δρόμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να εντείνει τις κόντρες με άλλες φράξιες συμφερόντων, μικροαστικών, μεσοαστικών, μεγαλο-κάτι, που νοιώθουν ριγμένες…

(φωτογραφία: Ο «καπετάνιος» Γ. Βαρδινογιάννης και ο Γ. Κοσκωτάς τότε. Ο δεύτερος ήταν «μπροστινός». Ήταν η αρχή μιας περιόδου ενός «μοντέλου επιχειρείν» α λα ελληνικά που γενικεύτηκε πολύ γρήγορα, όχι μόνο απ’ τους τότε φίλους του Κοσκωτά αλλά, επιπλέον, απ’ τους τότε αντιπάλους του…)

Το πολιτικά προσοδικό μοντέλο ποτέ δεν πεθαίνει

Τρίτη 27 Μάρτη. Όσες / όσοι διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo πιθανόν να το ξέρετε. Η «ροπή» των φαιορόζ πρώτα προς τον asset 1 (τον κληρονόμο της μεγάλης ναυτιλιακής περιουσίας του πατέρα του…) και, στη συνέχεια (όταν για κάποιον λόγο – που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε – ο asset 1 θύμωσε και τα «έσπασε», τότε με τους epic «τους βάλαμε σ’ ένα δωμάτιο και τους τα πήραμε» για τις τηλεοπτικές άδειες) η «ροπή» των φαιορόζ προς τον asset 2 (τον θρυλικό λαγό / Ιβάν), επιβεβαιώνει την λειτουργική σχέση μεταξύ «πολιτικής εξουσίας» και πολιτικού προσοδισμού. Δεν είναι φρόνιμο να ξεχνάει κανείς: ο asset 1 ήταν βάσιμα υπόλογος και για το στήσιμο των ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνον της Α εθνικής, μια ευχάριστη κατάσταση με προέκταση στον τζόγο της ανατολικής ασίας την οποία, η αλήθεια είναι, δεν έστησε ο ίδιος, απλά την «κληρονόμησε»…), αλλά και για το πρεζεμπόριο του noor 1 πριν γίνει (ή ενόσω ήταν) εκλεκτός επισκέπτης στο Μαξίμου (κατ’ ιδίαν, σαν «δημοτικός σύμβουλος Πειραιά» υποτίθεται). Ειδικά για το πρώτο ήταν σαφής η σχέση asset 1 – Κουμουνδούρου όταν υποστηρίζε φανερά την υποψηφιότητα της κυρίας Δούρου για την περιφέρεια, με αντάλλαγμα την «σιωπηλή» υποστηρίξη απ’ την Κουμουνδούρου της δημαρχιακής υποψηφιότητας του βαθυκρατικού Μώραλη στον Πειραιά· που σήμαινε το χοντροκομμένο «φτύσιμο» του κόμματος στον ίδιο τον δικό του υποψήφιο Θ. Δρίτσα (ο οποίος θύμωσε δημόσια για λίγο τότε, μέχρι να καλμάρει με υποσχέσεις, προφανώς, για διαφορετική «αξιοποίηση»…).

Συνεπώς οι προσανατολισμοί ήταν ξεκάθαροι· στη συνέχεια άλλαξαν τα στρατόπεδα. Ο μεν asset 1 στράφηκε «πολιτικο/προσοδικά» εκεί που είχε παραδοσιακή οικογενειακή φιλία (στο Μητσοτακέικο…) οι δε φαιορόζ αναζήτησαν και βρήκαν παρηγοριά στο πορτοφόλι του asset 2. Οι «στρατοί», με την έννοια της κοινωνικής μάζας αλλά και των αξιωματούχων που παρακολουθούν το χρήμα των asset και τις «προσβάσεις» τους στο νομοθετικό, άλλαξαν στρατόπεδα· το μοντέλο έμεινε στη θέση του, ισχυρό όπως πάντα. Τα υπόλοιπα παίζουν αυτές τις μέρες επί σκηνής…

Ποιο είναι, λοιπόν, το επίδικο; Εκτιμάμε ότι είναι η «μεταμνημονιακή» διαχείριση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και των όποιων μεγαλύτερων προσοδικών περιθωρίων του. Ενδεχομένως, υπό το «κατάλληλο επενδυτικό κλίμα», μπορεί να υπάρξουν και λιγότερο ή περισσότερο μαφιόζικες επενδύσεις… Η οκτάχρονη στενότητα μπορεί να μικρύνει αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα περιθώρια δεν θα χωράνε τους πάντες, όπως για παράδειγμα έγινε στην «χρυσή εποχή» των ‘90s και των πρώτων χρόνων των ‘00s – όπου δεν υπήρχαν “σκάνδαλα”…

Καθώς τα περιορισμένα περιθώρια «ξεπαγώνουν» (και, προφανώς, φαντάζουν μεγάλα – μπορεί και να είναι) τα μαχαίρια ξαναβγαίνουν. Το δικό μας κρέας είναι πάντα στον πάγκο, άμεσα ή έμμεσα· αλλά πόσοι είναι απ’ την τάξη μας που «γουστάρουν την θυσία» τους για το ένα ή το άλλο πολιτικό ή οικονομικό κάθαρμα, για τον έναν ή τον άλλο φανερά ή κρυφά φασίστα;

(Υπάρχει και μια ακόμα εξέλιξη στην ιστορία του ελληνικού προσοδισμού: οι κεντρικές περσόνες είναι fake. Κρατείστε το, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ. Ίσως μιαν άλλη φορά…

Στη φωτό οι δύο asset σαν φίλοι· ο δεξιά χωρίς το πασοκικό μούσι που καλλιέργησε αργότερα…)