Tag: πολιτική

Mind the gap

Μεγάλη διαδήλωση του αντιπολιτευόμενου Republican People’s Party (CHP) το περασμένο Σάββατο με αφορμή την σύλληψη του Imamoglu… Ο Imamoglu είναι ο υποψήφιος του CHP για τις προεδρικές εκλογές, όποτε γίνουν…

Δευτέρα 24 Μάρτη (00.09) >> Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει επειδή την βολεύουν η εντόπια εθνικοφροσύνη «δεξιά» και «αριστερή», το πραγματικό πρόβλημα στην πολιτική ζωή του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου ΔΕΝ είναι οι ισλαμοδημοκράτες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η μείζων αντιπολίτευση που επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται κεμαλική.

Να η (αιρετική;) εξήγηση:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πολιτικές βιτρίνες

Σ’ αυτό το σπιτούδι γεννήθηκε και μεγάλωσε ο νέος γερμανός πρωθυπουργός – προίκα της μαμάς. Διηγούνται ακόμα (και ξεκαρδίζονται) πως σαν μικρό παιδί έτρεχε στους διαδρόμους – και σκόνταφτε συνέχεια πάνω στις υπηρέτριες…

Με γειά! 

Δευτέρα 24 Φλεβάρη (01.09) >> Ο ένας παππούς του, ο Josef Paul Sauvingy, ήταν ναζί – οργανωμένος… Όμως δεν πρέπει «οι αμαρτίες των γονιών να παιδεύουν τα τέκνα» – ούτε οι αμαρτίες των προ-γονιών.  Εξάλλου ο Joachim-Friedrich Martin Josef Merz (πλήρες όνομα) πέτυχε στη ζωή του, πριν σκαρφαλώσει στην καγκελαρία.

Πέτυχε πολύ. Έγινε “πολυεκατομμυριούχος”:

Κι από που δεν πέρασαν τα οπίσθια του νέου πρωθ.; Απ’ την bosch, απ’ την big 4 ασφαλιστική ernst & young∙ τις ασφαλιστικές dbv-winterhur, axa konzern, hcbc trinkaus∙ την χρηματιστηριακή deutsche borse, την κατασκευαστική ivg immobilien… και, το διαμάντι στο στέμμα του, την blackrock… Αν έκανε συλλογή απ’ τις καρέκλες (του) θα επίπλωνε ψαροταβέρνα στην Πειραϊκή!

Άξιος! Με το ιδιωτικό του τζετ, με την πόρσε του, δεν έπρεπε να γίνει ο εκλεκτός του λαού;

Ευτυχώς που δεν ήρθαν πρώτοι οι φασίστες!

(H Weidel του afd υστερεί. Μόνο 1 χρόνο goldman sachs και 2 allianz… Ωστόσο δεν είναι σωστό να ακούγεται ότι μόνο στις ηπα κυβερνούν οι ολιγάρχες. Σε κάθε κράτος ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί – και στο γερμανικό επίσης)!

 

Το «έγκλημα» των μεταναστών – και ο θεσμικός «αντιφασισμός»

Δευτέρα 10 Φλεβάρη (00.52) >> Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό «έγκλημα» των μεταναστών / μεταναστριών στα δυτικά κράτη, τέτοιο που «απαιτεί» τον εξοστρακισμό τους;

Το «έγκλημα» αυτό το κατάλαβαν πολύ καλά στο αμερικανικό κράτος απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα∙ και προσοχή: επρόκειτο για κοινωνία εξ’ ορισμού μεταναστευτική πια εκείνη την χρονική περίοδο.

Είναι πολιτικό!

Το «έγκλημα» έγκειται στο ότι οι μετανάστες (εργάτες ή/και μικροαστοί) είναι, κατά κάποια τρόπο, «δισυπόστατοι» πολιτικά – όπου με την λέξη “πολιτική” δεν εννοούμε βέβαια το βλακώδες “ψηφίζω ένα κόμμα”, αλλά το αυθεντικό “συμμετέχω στα κοινά”… Συμμετέχουν απ’ την μια μεριά, εφόσον τους επιτρέπεται, στην κοινωνία και στους θεσμούς όπου έχουν μετεγκατασταθεί∙ κι απ’ την άλλη μεριά «η μισή τους καρδιά» (ή ίσως ολόκληρη) βρίσκεται στους τόπους καταγωγής τους. Απ’ αυτή τη θέση παρακολουθούν όσα συμβαίνουν εκεί. Παρακολουθούν οπωσδήποτε όλες εκείνες τις δυσκολίες που υπάρχουν εκεί εξαιτίας των ενεργειών του ενός και του άλλου κράτους εδώ! Έτσι, καθόλου στο σύνολό τους οι μεταναστευτικές κοινότητες αλλά σίγουρα τα πιο ριζοσπαστικά και έντιμα άτομα ανάμεσά τους, εμπλέκονται μετά λόγου γνώσης όχι μόνο στους (εργατικούς) αγώνες του εδώ αλλά και σ’ εκείνους τους πολιτικούς αγώνες εναντίον του ιμπεριαλιστικού εδώ: μιας και είναι σχεδόν αδύνατο να παγιδευτούν στα σχέδια «εθνικής ενότητας» του εδώ αποτελούν μόνιμα διαβρωτικούς παράγοντες, εμπόδια ακόμα και απειλή απέναντι στην σύγχυση ή στον μιλιταρισμό του κάθε φορά μητροπολιτικού εδώ.

Ακόμα κι αν του δόθηκε ελάχιστη προσοχή, αυτό ήταν που συνέβη και στις κινητοποιήσεις συμπαράστασης στην Παλαιστινιακή αντίσταση σ’ όλες τις δυτικές μητροπόλεις τους τελευταίους 15 μήνες. Οπωσδήποτε στις όποιες μεγάλες διαδηλώσεις συμμετείχε και ικανός αριθμός εντόπιων. Αλλά συμμετείχαν σίγουρα και μεγάλες ομάδες μεταναστών, πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς, είτε αραβικής καταγωγής είτε μουσουλμανικού θρησκεύματος. Συνεπώς η επιτάχυνση της αντιμεταναστευτικής βίας (των απελάσεων, των offshore στρατοπέδων συγκέντρωσης, κλπ) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα εμπόδια που συναντούν οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί «εντός έδρας». Εξ ου και τα ακροδεξιά μορφώματα που φουσκώνουν κρατώντας ψηλά την σημαία «έξω οι ξένοι» όχι μόνο δεν είναι «αντισυστημικά» αλλά, αντίθετα, είναι εκδήλωση των συστημικών αναγκών.

“Έξω οι ξένοι – και οι Άλλοι!” Πώς είπατε; Φασισμός τύπου 1; Όχι βέβαια!!! Φασισμός τύπου 2. Προσέξτε την ημερομηνία: 25 Μάη 2024… Τότε κυβερνούσαν (στο Βερολίνο) οι … “αντιφασίστες”, έτσι δεν είναι;

Με απλά λόγια περιγράφει αυτήν την πραγματικότητα ένα προχθεσινό άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της λιβανέζικης Almayadeen με τίτλο Germany and the antifascist firewall that never was.

Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος!

Δευτέρα 11 Νοέμβρη (00.02) >> Η φράση / λογοπαίγνιο αποδίδεται στον Μαρξ. Φαίνεται πως υπάρχουν πάντα περιστάσεις που μπορεί να ανακληθεί, ισχυρή, απ’ τα βάθη της ιστορίας.

Ξέρετε κάποια τέτοια περίσταση κάπου εδώ γύρω, στο ευρύτερο κέντρο της πόλης;

Το παλάτι του φωτός (και του σκότους)

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη (1.51) >> Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα διόρισε κυβέρνηση – του γούστου του. «Παράτολμο» θα έλεγε κάποιος: είναι κυβέρνηση μειοψηφίας, δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, θεωρητικά, θα είναι εύκολο να πέσει.

Όχι τώρα όμως. Έχει κρυφή (ή όχι και τόσο κρυφή…) υποστήριξη:

Το ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό κόμμα εθνική συσπείρωση της Marine Le Pen δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση του Barnier, αλλά έχει αρκετές ψήφους για να την ανατρέψει. Αυτό το κόμμα πέτυχε μια έμμεση νίκη με τον διορισμό του ένθερμου συντηρητικού Bruno Retailleau ως υπουργού εσωτερικών, στου οποίου τις αρμοδιότητες περιλαμβάνονται σημαντικά εσωτερικά ζητήματα όπως η εθνική ασφάλεια, η μετανάστευση και η δημόσια τάξη.

Με μια τέτοια ακροδεξιά όσμωση, η κυβέρνηση του Μικρού Δούκα του Λίγηρα μπορεί να ελπίζει σε κάμποσους μήνες κατανόησης απ’ την μεριά του ακροδεξιού / αντιμεταναστευτικού.

Κατ’ αρχήν πρέπει να περάσει ο προϋπολογισμός – αυτό είναι επείγον με βάση τις προθεσμίες. Θα είναι το αντίθετο των «παροχών» – άλλωστε ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει δηλώσει προς τους υποτελείς του τέλος στα δικαιώματα, τώρα υποχρεώσεις. Με το γαλλικό δημόσιο χρέος να διογκώνεται, μια κυβέρνηση που στα χαρτιά είναι μειοψηφική αλλά κυνηγάει όσο πρέπει τους μετανάστες και επιδεικνύει αρκετό εθνικισμό, έχει ακροδεξιές ευλογίες και μια κάποια πίστωση. Εσωτερικού και εξωτερικού.

Αν τα πράγματα ζορίσουν, κάποια στιγμή του χρόνου ο Μικρός Δούκας μπορεί να ξαναέχει μια εκλογική έμπνευση. Ή να την εκβιάσει…

Τι «Μικρός Δούκας» είσαι την σήμερον ημέρα αν δεν κατέχεις τις μαφιόζικες τεχνικές;

Who will cry for you america?

Ένας άγγλος πιστολάς σ’ ένα τραίνο κάπου στο αμέρικα υποστηρίζει ότι αν έχεις πρόεδρο (όπως η πρώην αγγλική αποικία Ουάσιγκτον…) κάποιος θα βρεθεί να τον πυροβολήσει, ενώ αν έχεις βασιλιά (ή βασίλισσα) όπως το Λονδίνο όλοι σέβονται… Πράγματι ο αμερικάνος πρόεδρος Garfield, 20ος στη σειρά, δολοφονήθηκε το 1881, και η συγκεκριμένη σκηνή αναφέρεται σ’ αυτό…

(Από την ταινία Unforgiven του Clint Eastwood, 1992)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Είχε δεν είχε έμπλεξε η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Ο επίδοξος δολοφόνος του ψόφιου κουναβιού ξαστόχισε για ελάχιστα χιλιοστά επειδή το ψόφιο κουνάβι γύρισε στιγμιαία το κεφάλι του. (Την πλήρωσαν όμως 1 + 2 οπαδοί του, που βρέθηκαν στην τροχιά των βλημάτων…). Η αποτυχία της απόπειρας στεναχώρησε πολλούς και διάφορους (εντός και εκτός usa) κι απ’ την άλλη προκάλεσε αναπόφευκτα θυμό στους οπαδούς του, αρκετοί απ’ τους οποίους συμβαίνει να είναι επίσης ένοπλοι – και φασίστες. Εν τέλει η άμεση, αντανακλαστική αντίδραση του ψόφιου κουναβιού μετά τον τραυματισμό του (με την υψωμένη γροθιά και τα λοιπά) ήταν τόσο κινηματογραφική ώστε πέτυχε την πλήρη ηρωοποίησή του. Υποθέτουμε ότι τα σχετικά εικονίσματα θα εμφανιστούν παντού, από μπλουζάκια μέχρι κούπες, και θα ξεπουλήσουν.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο γρήγορο είναι το εμπόρευμα!!! (Το μαγαζί είναι στη Ν. Υόρκη…)

Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία παραπλάνησης που διαθέτει η οργανωμένη δημαγωγία (αμερικανική + friends) προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να υποβαθμίσει την απόπειρα δολοφονίας μετακινώντας το σημείο της προσοχής μέσω της γνωστής θέσης περί οπλοκατοχής (στις ηπα), θεωρούμενο αδύνατο πολιτικά σημείο των ρεπουμπλικάνων… Ναι, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό όταν μέρα παρά μέρα κάποιος διαταραγμένος βγαίνει και γαζώνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του… Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα κατά του ψόφιου κουναβιού: άραγε η (επίσης αποτυχημένη) απόπειρα κατά του σλοβάκου πρωθ. σοσιαλδημοκράτη Robert Fico πριν 2 μήνες ήταν κι αυτή προϊόν της μαζικής οπλοκατοχής;

Δεν ξέρουμε τι είδος προεκλογικής περιόδου θα εξελιχθεί από ‘δω και πέρα ως τις αρχές Νοέμβρη στη «χώρα της ελευθερίας». Μήπως θα ήταν προτιμότερο οι διαιτητές να σφυρίξουν πρόωρα την λήξη της, τώρα, πριν μπουκάρουν οι οπαδοί στο ταρτάν;

(Από σήμερα και για λίγες μέρες οι ρεπουμπλικάνοι έχουν το κεντρικό συνέδριό τους στο Millwaukee για την επίσημη ανακήρυξη του ψόφιου κουναβιού ως υποψηφίου προέδρου. Υποθέτουμε ότι κάμποσες χιλιάδες οπαδοί του θα είναι συγκεντρωμένοι στα πέριξ του Fiserv Forum, του γηπέδου όπου θα γίνει η τελετή. Αν δείτε κάποιους να έχουν βαρύ οπλισμό για λόγους ασφαλείας θα είναι ….χμμμμ… ακριβώς «για λόγους ασφαλείας» – της μισής αμερικής αποκλειστικά…)

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…

Ιράν 1

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Το αποτέλεσμα των προεδρικών (αναγκαστικά πρόωρων εξαιτίας του θανάτου του προηγούμενου συντηρητικού προέδρου Raisi) εκλογών στο ιράν ήταν τέτοιο που κατά βάθος (ή μπορεί όχι και τόσο βαθιά…) δυσαρέστησε τους δυτικούς λευκούς, πολιτικές βιτρίνες, δημαγωγούς κλπ. Γι’ αυτό και το πέρασαν λίγο πολύ “ντούκου”:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.