Τρίτη 20 Μάρτη. Στην διπλωματική τυπολογία, όταν κάποιος εκλέγεται με άμεσες εκλογές σαν ενεργή πολιτική βιτρίνα (ανάλογα με το συνταγματικό καθεστώς μπορεί να είναι είτε «πρόεδρος», όπως π.χ. στη γαλλία ή στη νότια κύπρο, είτε «πρωθυπουργός», όπως π.χ. στην ιταλία ή στην ισπανία) είναι στοιχειώδες δείγμα καλών σχέσεων να τον συγχαρούν την επόμενη ημέρα οι αντίστοιχοι «αρχηγοί» άλλων κράτων, κοντινών, φιλικών, ή απλά «συνεργαζόμενων». Ένα «συγχαρητήρια» δεν στοιχίζει τίποτα, έτσι κι αλλιώς.
Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τον Πουτινάκο… Μια σειρά «αρχηγοί κρατών» του έστειλαν τα συγχαρίκια χτες. Και κάποιοι άλλοι όχι. Ανάμεσα στους «όχι» ήταν η ακατανόμαστη δημοκρατία της μακεδονίας… Αλλά και η διάσημη ελληνική δημοκρατία…
Και πάλι, με βάση την διπλωματική αργκώ, αυτή η «καθυστέρηση» μεταφράζεται σε «όχι και τόσο φίλοι». Για την Αθήνα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: σα σύμμαχος της usa και του ισραήλ, είναι αντίπαλος· με προοπτική να γίνει καθαρός εχθρός, αν έτσι το θελήσουν οι σύμμαχοι του αμερικανο-ισραηλινού άξονα…
Αφού, λοιπόν, Σκόπια και Αθήνα βρίσκονται (σ’ αυτή τη φάση) να έχουν τις ίδιες δουλειές και «α, μωρέ, το ξέχασα» απέναντι στο αφεντικό της Μόσχας, γιατί η δεύτερη δεν κάνει την χάρη στην πρώτη να την πει, επιτέλους, με το όνομά της; Για «εσωτερικούς πολιτικούς λόγους» ίσως.
Τα κουκιά…
(Κάτι κουκιά περισσεύουν και στο μακεδονικό κράτος: κάτω απ’ την πίεση του ρεαλισμού και των ευρωπαϊκών προοπτικών, το δεξιό / ακροδεξιό κόμμα του Γκρουέφσκι, αφού άλλαξε αρχηγό, μετατοπίζεται διακριτικά προς το «κέντρο», αφήνοντας ένα «κενό» στα ακροδεξιά του. Όπως είναι εύλογο, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι μνηστήρες για το φασιστο-κρέας.
Αν οι φαιορόζ συμφωνούσαν ότι ο ψεκασμένος και το συνεταιρο-κυβερνητικό του κόμμα έχουν καλές προοπτικές εκεί, μήπως να γινόταν μια καλή εξαγωγή; Από άποψη συνθημάτων, το ίδιο θα έλεγε κι εκεί: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»…)
(φωτογραφία: με τέτοιους συμπαίκτες θα ήταν δυνατόν να χάσει;)