Tag: παλαιστίνη

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Η παλαιστινιακή αντίσταση, ένοπλη και αποτελεσματική, είναι υποχρεωμένη – ακριβώς επειδή βρίσκεται σε ανοικτό πόλεμο κατά του αποικιοκρατικού, κατοχικού στρατού – να χρησιμοποιεί τις διαπραγματεύσεις σαν τμήμα της τακτικής της. Όλοι και όλες εμείς όμως, που είμαστε έξω και μακριά απ’ την φωτιά και το αίμα του απαρτχάιντ καθεστώτος, δεν έχουμε να διαπραγματευτούμε κάτι. (Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε σε καλύτερη ή πιο μαχητική θέση! Σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε διαφορετική θέση σε σχέση με τις ένοπλες πλευρές του απελευθερωτικού, αντιαποικιακού αγώνα των Παλαιστίνιων).

Σε διαφορετική (σχετικά πολύ πιο ασφαλή…) θέση, αλλά με συγκεκριμένα καθήκοντα. Θα απαριθμήσουμε μερικά που, σε ότι αφορά εμάς εδώ τουλάχιστον, είναι «πρώτης γραμμής».

Πρώτο καθήκον: δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το έγκλημα της εποικιστικής αποικιοκρατίας της Παλαιστίνης ΔΕΝ ξεκίνησε στις 8 Οκτώβρη του 2023 με την πιο πρόσφατη σφαγή, αλλά είναι μια συνεχιζόμενη γραμμή αίματος, θανάτου, εξανδραποδισμού, βίας κάθε είδους, απ’ την στιγμή της επισημοποίησης αυτής της πρωτοκοσμικής, ευρω/αγγλο/αμερικανικής αποικίας που ονομάζεται «κράτος του ισραήλ». Αυτή η ιστορική επίγνωση είναι στρατηγικής σημασίας. Ακόμα κι αν αύριο ή σε μια βδομάδα ή σε ένα μήνα η συγκεκριμένη σφαγή σταματήσει, το απαρτχάιντ καθεστώς θα συνεχίσει να υπάρχει και, κυρίως, θα συνεχίσει να προσπαθεί να υπάρξει μέσα απ’ τον έλεγχο και την εξόντωση των αυτοχθόνων.

Δεύτερο καθήκον: δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι σημίτες ΔΕΝ είναι μόνο οι εβραίοι αλλά και οι άραβες. Οι όροι «σημίτης», «σημιτικός» κλπ  εφευρέθηκαν στα τέλη του 18^ου αιώνα από γερμανικό πανεπιστήμιο για να ομαδοποιηθούν συγκεκριμένες γλώσσες ομιλούμενες στη μέση Ανατολή: αραβικά, εβραϊκά, ακκαδιανά, φοινικικά. Στα μέσα του 19^ου αιώνα, και πάλι στην ευρώπη, ο όρος τροφοδοτήθηκε με εθνοτικό περιεχόμενο (ταυτίζοντας αυθαίρετα «γλώσσα» και «εθνότητα» κατά το πρότυπο της γαλλικής επανάστασης…) ξανά για τους πληθυσμούς της ίδιας γεωγραφικής ζώνης. Για να διευκολύνει γρήγορα την κατασκευή του ευρωπαϊκού αντι-σημιτισμού κυρίως εναντίον των επί πάμπολλες γενιές ευρωπαίων εβραίων (δεν υπήρχαν αξιόλογοι πληθυσμοί αράβων στην ευρώπη τότε…).

Αυτή η ιστορική παρακαταθήκη εξηγεί το γιατί τόσο εύκολα το πρωτοκοσμικό φασισταριό έχει περάσει απ’ τον αντισημιτισμό-εναντίον-των-εβραίων στον αντισημιτισμό-εναντίον-των-αράβων (συμπεριλαμβανόμενων των Παλαιστινίων), που είναι τώρα το «πολιτικό κέντρο» του γενικότερου ρατσιστικού αντι-ισλαμισμού / οριενταλισμού. (Το πράγμα έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε οι kill ‘em all γάλλοι εβραίοι να ψηφίζουν την φασιστοΛεπέν…)

Τρίτο καθήκον: δεν πρέπει να παρασυρθούμε απ’ την «αναθέρμανση» (αν υπάρξει τέτοια…) της παραπλανητικής, εγκληματικής ιδέας των «δύο κρατών», της πρωτοκοσμικής εφεύρεσης που έχει επιτρέψει ως τώρα ένα είδος «μοιρασιάς-των-ευθυνών-για-το-‘προβλημα’» μεταξύ των θεοναζί, απαρτχάιντ εποικιστών και της αντίστασης των αυτοχθόνων – ενόσω οι πρώτοι επεκτείνουν και «εκκαθαρίζουν» ανενόχλητοι τα κατεχόμενα εδάφη του ενός και μοναδικού υπαρκτού εδώ και δεκαετίες κράτους / αστακού, του δικού τους. Μία είναι, μία μπορεί να είναι η απάντηση οποιουδήποτε ανταγωνιστικού κινήματος που σέβεται τον εαυτό του: απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι απελευθέρωση της Παλαιστίνης, άρα τέλος του απαρτχάιντ – που σημαίνει μια ενιαία πολυεθνική, πολυθρησκευτική, δημοκρατική (κρατική) υπόσταση, με ίσια δικαιώματα για όλους και όλες, άσχετα από θρησκεία, γλώσσα ή φυλή.

Τέταρτο καθήκον, και στην πραγματικότητα το καθήκον-των-καθηκόντων: επί δεκαετίες, απ’ τις αρχές των ‘90s, η Παλαιστίνη (σύμφωνα με την αργκώ «το παλαιστινιακό πρόβλημα»…) μπήκε απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών «κάτω απ’ το χαλί», είτε ως «λυμένο» (με τις βρώμικες «συμφωνίες του Όσλο»…) είτε ως αδιάφορο μέσα στη νεοφιλελεύθερη καταναλωτική και αυτοκαταναλωτική ευδαιμονία… Όχι επειδή οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες ζούσαν … εν ειρήνη! Το αντίθετο ακριβώς συνέβαινε: η αντίσταση συνεχιζόταν με κάθε τρόπο, ένοπλο ή μη, όπως συνεχίζονταν και οι σφαγές, οι συλλήψεις και οι αιώνιες φυλακίσεις, οι καταστροφές παλαιστινιακών σπιτιών και χωραφιών, η επέκταση των εποικισμών, η μαζική κράτηση στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη, τη λωρίδα της Γάζα.

Αν η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη ήταν ιστορικά αναγκαία ήταν οπωσδήποτε και γι’ αυτό: επειδή οι πρωτοκοσμικές «ευαίσθητες» μάζες ΔΕΝ «συγκινήθηκαν» καθόλου με τις άοπλες, μαζικές, αιματηρές, πολύνεκρες διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής ενάντια στον «φράκτη» της Γάζα, διαδηλώσεις που κράτησαν πάνω από 1,5 χρόνο, απ’ τα τέλη Μάρτη του 2018 ως τα τέλη Δεκέμβρη του 2019. Ο περιβόητος «δυτικός ανθρωπισμός» έμεινε αδιάφορος για τις εν ψυχρώ δολοφονίες πάνω από 200 άοπλων διαδηλωτών και διαδηλωτριών και το σχεδιασμένο σακάτεμα πολύ περισσότερων με σφαίρες dum dum (σφαίρες «διασποράς» που κάνουν σκόνη κόκκαλα και ιστούς οδηγώντας υποχρεωτικά σε ακρωτηριασμό, το αγαπημένο «παιχνίδι» του ισραηλινού στρατού…) Γι’ αυτό και δεν έχει κανένας δικαίωμα (κανένα κάθαρμα πρέπει να πούμε…) στα μέρη μας να εκδίδει «καταδικαστικές αποφάσεις» για την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση στο όνομα … της ζωής!!! Δεν έχει κανένα κάθαρμα δικαίωμα να μιλάει για «βαρβαρότητα της Hamas» αφού έχει στηρίξει με πράξεις ή παραλείψεις, με λόγια ή σιωπές, την μόνη υπαρκτή επί δεκαετίες βαρβαρότητα, αυτήν του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Τώρα μπορεί η δυτική καταναλωτική ευδαιμονία να υποχωρεί μαλλιοκούβαρα (όχι όμως και η αυτοκαταναλωτική / αυτοκαταστροφική περιδίνηση…) Μπορεί η σφαγή πάνω από 40.000 ανδρών, γυναικών, παιδιών και η συστηματική ισοπέδωση της ζωής 2 εκατομμυρίων κρατούμενων να έχει προκαλέσει σοκ ή και (ειρηνόφιλη…) αγανάκτηση. Ωστόσο οι βαθύτερες αιτίες του πρωτοκοσμικού ρατσισμού ή, έστω, της αδιαφορίας για τις κατεχόμενες περιοχές του πλανήτη δεν έχουν εξαφανιστεί. Έτσι ώστε μια κάποια «ανακωχή», «εκεχειρία» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) στη Γάζα μπορεί να λειτουργήσει ξανά ως υπνωτικό. «Έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα»…

Ναι, αν υπήρχε ένα σοβαρό εργατικό, ανταγωνιστικό κίνημα στη δύση θα έπρεπε να έχει πολλούς επιμέρους αντικαπιταλιστικούς και αντικρατικούς στόχους. Ναι, η Αλλαγή (καπιταλιστικού) Παραδείγματος φέρνει «δυστυχία» στους πληβείους και κέρδη για τα αφεντικά. Όμως ακριβώς επειδή έτσι συμβαίνει, η Παλαιστίνη δεν είναι «κάτι-που-περίσσεψε-απ’-το-παρελθόν», απ’ τον 20^ο αιώνα… Είναι πια προκαταβολή, το πιο ωμό προμήνυμα κινδύνου που έρχεται απ’ το μέλλον: οι σύγχρονες εργατικές τάξεις ακόμα και στον «πρώτο» λεγόμενο κόσμο ζουν όλο και πιο έντονα υπό κατοχή (διαφορετική σε ένταση βαρβαρότητας αλλά όχι σε στρατηγική σημασία για τα αφεντικά…), και ο εποικισμός τους απ’ τα όλο και περισσότερα αντι-ανθρώπινα φετίχ της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης καταστρέφει ό,τι είχε απομείνει εκτός εμπορίου απ’ τις ανθρώπινες / κοινωνικές σχέσεις.

Ναι, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε τίποτα κρατώντας τον κατακερματισμό, την παράθεση και την αντιπαράθεση των επιμέρους στόχων, δίνοντας ευκαιριακές (και άγονες) προτεραιότητες πότε στον έναν και πότε στον άλλο…  Και ναι, η Παλαιστίνη δεν είναι «κάτι-για-να-δείχνουμε-καλοί-άνθρωποι!» Στην πολιτική σύνθεση των επιμέρους ζητημάτων η Παλαιστίνη είναι (πάντα ήταν αλλά αγνοούνταν…) η αστραπή που φωτίζει όλο τον ορίζοντα μέσα στη μακριά νύχτα…

Δεν επιχειρούμε να πείσουμε τον οποιοδήποτε! Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι το κράτος, το παρακράτος και το κεφάλαιο απέναντι στα οποία «έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα…», τα ελληνικά, τόσο με «δεξιές» όσο και με «αριστερές» πολιτικές βιτρίνες έφτιαξαν στρατηγική σχέση / συμμαχία με το απαρτχάιντ καθεστώς. Όχι τυχαία: για να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο απ’ τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Ήταν και παραμένει μια εμπόλεμη ιμπεριαλιστική επιλογή που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις. Απ’ τα predator και τις (ισραηλινές) τεχνολογίες επιτήρησης και ελέγχου ως τις ισραηλινές «επενδύσεις» (π.χ. σε ακίνητα…), και απ’ την παροχή «διευκολύνσεων» (βάσεων ή μισο-βάσεων) στους μεγάλους συμμάχους ως τα πολεμικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα, προς έμμεση στήριξη του θεοναζί καθεστώτος.

Πράγμα που σημαίνει πως όποιος / όποια θέλει να βγάλει την Παλαιστίνη απ’ τον ορίζοντα των «έχουμε να ασχοληθούμε…» θα την βρίσκει (αντεστραμμένη) εκεί που δεν το περιμένει…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> To 1187 o γάλλος Guy de Lusignan, «βασιλιάς της Ιερουσαλήμ» (αποικιοκράτης σταυροφόρος δηλαδή) ήθελε οπωσδήποτε έναν πόλεμο – κατά του Salah ad-Din Yusug ibn Ayyub, γνωστότερου ως Salahadin. Τον ήθελε, τον προκάλεσε και τον έκανε. Ήταν σίγουρος για τη νίκη του… Στην αποφασιστική μάχη του Hattin τον Ιούλη του 1187 ο Salahadin συνέτριψε τον στρατό των σταυροφόρων, και μπήκε ελευθερωτής στην Ιερουσαλήμ / al Quds. O Lusignan, αφού έμεινε ένα χρόνο φυλακισμένος του Salahadin, κατέληξε «βασιλιάς της κύπρου», και σαν τέτοιος πέθανε. Το όνομά του ξεχάστηκε, αντίθετα ο Salahadin έγινε θρύλος όχι μόνο στον ισλαμικό κόσμο αλλά και στην χριστιανική ευρώπη: δεν έσφαξε κανέναν χριστιανό ή μη μουσουλμάνο (το ακριβώς αντίθετο απ’ όσα έκαναν οι σταυροφόροι σε βάρος των μουσουλμάνων…) και επέτρεψε σ’ όσους ήθελαν να φύγουν με ασφάλεια απ’ την al Quds μαζί με όσα πράγματα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους…

Το 2024 ένας άλλος Igonnabe «βασιλιάς της Ιερουσαλήμ», πιστή έκφραση του πρωτοκοσμικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού / φασισμού, λέει ότι θέλει οπωσδήποτε έναν (ακόμα) πόλεμο. Κατά της Χεζμπ’ Αλλάχ. Το στρατιωτικό σκέλος του συγκεκριμένου λιβανέζικου πολιτικού κόμματος θεωρείται ο καλύτερος μη-κρατικός στρατός στον κόσμο απ’ την σκοπιά της οργάνωσης, του οπλισμού / εξοπλισμού και του σχεδιασμού. Ο Nasrallah δεν είναι βέβαια ο «νέος Salahadin», αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ένας πόλεμος σαν αυτόν που θέλουν οι θεοναζί του ισραηλινού απαρτχάιντ θα καταλήξει στην ήττα τους και στη διάλυση του καθεστώτος τους. (Στην απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ δηλαδή…)

Γιατί δείχνουν να επιμένουν σε μια τέτοια αναμέτρηση όταν είναι γνωστό ότι ηττήθηκαν σε μια παρόμοια το 2006, όπου ο δικός τους στρατός ήταν ο ίδιος όπως τώρα ενώ η Χεζμπ’ Αλλάχ ήταν πολύ λιγότερο εξοπλισμένη και έμπειρη; (Θυμίζουμε ότι τμήματα της Χεζμπ’ Αλλάχ πολέμησαν επί χρόνια στη συριακή επικράτεια εναντίον των σκληροτράχηλων ουαχαβιτών του isis μαζί με τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης – μια εκπαίδευση στην πράξη την οποία οι πρωτοκοσμικοί στρατοί ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν….)

Προς τι λοιπόν η λιβανέζικη καούρα των θεοναζί ενώ έχουν αποτύχει κατά της παλαιστινιακής αντίστασης;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Η προειδοποίηση του Nasrallah προς τη Λευκωσία να μην συνεργαστεί με το θεοναζί καθεστώς και να μην του παραχωρίσει αεροδρόμια σε περίπτωση πολέμου (γιατί αν το κάνει θα γίνει στόχος…), τάραξε για μια ασήμαντη μονάδα χρόνου την μακάρια δημοσιότητα στο ελλαδιστάν. Εμείς; είπαν οι νοτιοκύπριοι… Εμείς είμαστε πάντα με την ειρήνη!

Και το θέμα το πήραν τα μελτέμια…

«Με την ειρήνη»; Όχι ακριβώς:

Το (μισό) χρυσοπράσινο-φύλλο-ριγμένο-στο-πέλαγο είναι εδώ και χρόνια «πεδίο βολής και ασκήσεων» του ισραηλινού στρατού: για έναν πόλεμο κατά της Χεζμπ’ Αλλάχ. Απ’ την άλλη μεριά ο IDF θα χρειαζόταν πράγματι για τα πολεμικά του κυπριακό έδαφος μόνο αν έμπλεκαν σε αερομαχίες στην ευρύτερη περιοχή και ξέμεναν από καύσιμα κάνοντας αδύνατη την επιστροφή στις βάσεις τους· ή αν έχαναν τις βάσεις τους. Το πρώτο δεν προβλέπεται…

Αλλά οι προειδοποιήσεις αυτές δεν έγινε στον αέρα, όσο κι αν ο don Rico & Co παριστάνει τον άσχετο. Πρώτον επειδή η Λευκωσία έχει συμφωνίες για «παροχή εξυπηρετήσεων» σε λιμάνια με το Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Αυτές τις διευκολύνσεις θα τις χρειάζονταν αν Παρίσι και Ουάσιγκτον αποφάσιζαν να βοηθήσουν «αυτοπροσώπως» τους θεοναζί. (Συνεπώς τα νοτιοκυπριακά λιμάνια θα γίνονταν στόχος).

Δεύτερον οι αγγλικές βάσεις στη νότια Κύπρο είναι πολύ πιθανόν να δώσουν ένα χέρι στο Τελ Αβίβ. (Συνεπώς μπορεί να γίνουν κι αυτές στόχος).

Ο υπ.εξ. της τουρκίας Fidan πήγε την προειδοποίηση ακόμα πιο μακριά: περιέλαβε στη συμβουλή «κρατηθείτε έξω» και την Κρήτη. Τι έχει εκεί; Στο οροπέδιο της Ζήρου στο Λασίθι έχει εγκατασταθεί στρατιωτικό ραντάρ υπό ισραηλινό έλεγχο – μια ακόμα έκφραση της «στρατηγικής συμμαχίας» του ελλαδιστάν με το φασισταριό του Τελ Αβίβ…

Άσχετα με τον ρόλο του σε μια ενδεχόμενη επίθεση στο νότιο Λίβανο, αυτό το σημείο είναι εύλογο να περιλαμβάνεται στη λίστα των στόχων της Χεζμπ’ Αλλάχ και των συμμάχων της.

Μην ανησυχείτε όμως! «Είμαστε με την ειρήνη»!…

Παρασκευή 21 Ιούνη>> Βγήκε καμαρωτός καμαρωτός ο νυσταλέος Jo για να δηλώσει ότι «το ισραήλ προτείνει ένα σχέδιο εκεχειρίας τριών σταδίων»… μόνο που κανένα ισραήλ δεν είχε προτείνει τίποτα… Οπότε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς (ενοχλημένο για την ειρηνιστική δυσφήμιση…) συνέχισε και συνεχίζει την σφαγή. Και ο νυσταλέος συνέχισε και συνεχίζει να εξοπλίζει τους χασάπηδες, εξαπατώντας ακόμα και το κογκρέσσο για τις ποσότητες όπλων και πυρομαχικών που στέλνει στο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα»…

Βγήκε καμαρωτό καμαρωτό το «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» να «εγκρίνει ομόφωνα το σχέδιο εκεχειρίας» (το προηγούμενο…) δίνοντας κάτι σαν «διεθνή ευλογία» στο ουσιαστικά ανύπαρκτο…

Μήπως οι ψευδαισθήσεις που ονομάζονται «εικονική πραγματικότητα» είναι ήδη καθεστώς;

Πριν, ας πούμε, 30 χρόνια οι πιο πάνω «παράγοντες» (ένας αμερικάνος πρόεδρος… ένα «συμβούλιο ασφαλείας του οηε»…) έμοιαζαν να έχουν μεγάλο βάρος στις διεθνείς σχέσεις. Αν, για παράδειγμα, η (τότε) ελεγχόμενη απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς «διεθνής κοινότητα», μέσω του «συμβουλίου ασφαλείας του οηε», αποφάσιζε κάπου μια «εκεχειρία» (για να προστατέψει τους αμάχους απ’ τις σφαγές…), θα έστελνε εκεί τον ειρηνοποιό στρατό της (τους «κυανόκρανους»…). Οι σφαγές ίσως συνεχίζονταν κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα αυτών των ειρηνοποιών (όπως, για παράδειγμα, στο Σεράγεβο ή στη Σρεμπρένιτσα) αλλά τα όργανα-της-διεθνούς-κοινότητας θα συνέχιζαν να επιδεικνύουν μια κάποια στιβαρότητα.

Όχι πια!! Οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες δεν είναι οι πρώτοι για τους οποίους δεν υπάρχει καμία «σωτηρία» από καμία «διεθνή κοινότητα»… Είχαν προηγηθεί, για παράδειγμα, εκτός απ’ τους βόσνιους και τις βόσνιες οι ιρακινές και οι ιρακινοί. Είναι όμως οι Παλαιστίνιοι/ες, παρά τη θέλησή τους, οι πρώτοι στο όνομα των οποίων η ιστορικά ελεγχόμενη απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς «διεθνής κοινότητα» αποδεικνύεται live 24 μια εγκληματική φάρσα που βουλιάζει στο αίμα – ενόσω δεν υπάρχει ακόμα διαμορφωμένη (παρά τις σχετικές αναγγελίες έως απειλές…) κάποια άλλη, διαφορετική «διεθνής κοινότητα» (καθοδηγούμενη από άλλους ιμπεριαλισμούς).

Χωρίς να μειώνουμε την αξία των ειρηνικών (ειρηνικότατων…) μαζικών διαδηλώσεων σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οι Παλαιστίνιες και οι Παλαιστίνιοι ζουν τώρα και πεθαίνουν σε μια (ακόμα) βαθιά ρωγμή της καπιταλιστικής ιστορίας όπου οι «μεγάλες δυνάμεις» ετοιμάζονται να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, τον μόνο τρόπο που αναλογεί σε μια καπιταλιστική αναδιάρθρωση τόσο ριζική όσο η 4^η βιομηχανική επανάσταση… Σ’ αυτούς τους λογαριασμούς η Παλαιστίνη και η απελευθέρωσή της, το τέλος του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι μεν ένα κεφάλαιο, αλλά μόνο ένα ανάμεσα σε πολλά άλλα.

Συνεπώς οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες μπορούν να στηρίζονται και να υπολογίζουν μόνο στις δικές τους δυνάμεις, τις δικές τους και των ενεργητικών συμμάχων τους. Όσο για τις εκατοντάδες χιλιάδες που κατά καιρούς εκδηλώνουν την ειρηνική (ειρηνικότατη) συμπαράστασή τους σ’ αυτόν τον απελευθερωτικό αγώνα, ειδικά στην καπιταλιστική δύση; Αν δεν συνειδητοποιήσουν χθες ότι δεν είναι θεατές-σε-μια-σφαγή αλλά τα επερχόμενα εξαίσια θύματα της εξάπλωσής της, αν δεν συνειδητοποιήσουν χθες ότι σ’ αυτή την μικρή άκρη του κόσμου που λέγεται Παλαιστίνη συμπυκνώνεται και επιδεικνύεται πια η καθολική και καθόλου περιορισμένη ή κατ’ εξαίρεση βία ενός όλο και πιο κοντινού παγκόσμιου καπιταλιστικού «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», αν δεν… έχουν ήδη υπογράψει την «μοίρα» τους.

Το πρώτο βήμα αυτής της συνειδητοποίησης είναι αυτό: δεν υπάρχει κανένα «κοινωνικό συμβόλαιο» σε ισχύ στις δυτικές ολιγαρχίες, τέτοιο που να αναγνωρίζει την παλιά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κοινοτοπία των «κοινωνικών εταίρων»… Τα αφεντικά (τα δυτικά είναι σίγουρο!) ασκούν κατοχή.

Κατά συνέπεια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αντιπροσώπευσης των πληβείων και των δικαίων τους σε οποιαδήποτε «κοινή φόρμα» με τους εκπροσώπους των αφεντικών – και κανένα περιθώριο σοβαρών υποχωρήσεων εντός ή εκτός εισαγωγικών απ’ την μεριά των τελευταίων.

Προσέξτε καλά την Παλαιστίνη…

Παρασκευή 21 Ιούνη>> Μετά από σχεδόν 9 μήνες αίματος, καταστροφής, γενοκτονίας, όλα σε παγκόσμια θέα, και παρά την στρατιωτική ήττα του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος στη Γάζα και την επιβεβαιωμένη αποτυχία των δηλωμένων στόχων του, φαίνεται πως το να βρίσκεται ο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας σ’ αυτή τη ρωγμή του ιστορικού χρόνου κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Ο δρόμος του νοτιοαφρικανικού γκρεμίσματος του εκεί απαρτχάιντ δεν μπορεί να επαναληφθεί αυτούσιος. Τα δεδομένα, οι συσχετισμοί δύναμης στον πλανήτη είναι τώρα εντελώς διαφορετικά απ’ ότι στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s. Επιπλέον το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς-για-τον-εαυτό-του του Τελ Αβίβ, έχοντας υπόψη του την κατάρρευση του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ, έχει αναπτύξει πολύ πιο σύνθετες αρθρώσεις με τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς σε σχέση με την Πραιτώρια.

Ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία ως τώρα της παλαιστινιακής αντίστασης (και το αντίστοιχο «κέρδος» των θεοναζί και των δυτικών συμμάχων τους) είναι πολιτική: το ότι δεν έχει ξεπεράσει ανοικτά και καθαρά την «λύση των δύο κρατών»! Το ότι αυτή η φάρσα εξακολουθεί να πλανάται-στον-αέρα, απ’ την μια μεριά επιτρέπει στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς να κάνουν διάφορους ελιγμούς «εικονικού ενδιαφέροντος για το παλαιστινιακό πρόβλημα» κλείνοντας το μάτι στο στρατιωτικά ηττημένο Τελ Αβίβ… Και απ’ την άλλη επιτρέπει να κυκλοφορεί το φάντασμα των «διαπραγματεύσεων-για-εκεχειρία» σχετικά με την Γάζα αποκλειστικά. Αυτό το τελευταίο υπονομεύει την κεντρική πολιτική ανάδειξη (απ’ την ένοπλη αντίσταση) του ενιαίου χαρακτήρα της αποικιοκρατικής κατοχής, και στη δυτική Όχθη, και στην ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά και στην επικράτεια του τωρινού θεοναζί καθεστώτος.

Αυτή η υπονόμευση έχει συνέπειες. Πρώτον επιτρέπει στην fatah της Ραμάλα να εξακολουθεί να πουλάει κάποιο «πολιτικό βάρος», εικονικό μεν αλλά ως (η διεθνώς αναγνωρισμένη…) «παλαιστινιακή αρχή». Δεύτερον αναγκάζει την ένοπλη αντίσταση να εκτοξεύεται προς έναν εξαιρετικά δύσκολο στόχο ξεπεράσματος αυτής της πραγματικότητας, που είναι η απελευθέρωση του Marwan Barghouti απ’ τα ισραηλινά κάτεργα.

Ο Barghouti είναι μεν μέλος της fatah αλλά πολιτικά ακέραιος και καθολικά αποδεκτός απ’ την ένοπλη αντίσταση. Για τους δυτικούς είναι ο «παλαιστίνιος Mandela»… Σύμφωνα μ’ αυτή την «φυγή προς…» ο απελευθερωμένος Barghouti (θα) είναι ο φυσικός πολιτικός ηγέτης όλων των Παλαιστίνιων, αν γίνουν (ποτέ…) εκλογές θα εκλεγεί εύκολα επικεφαλής («πρόεδρος») της «παλαιστινιακής αρχής», και κατά συνέπεια το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς θα πρέπει (κάτω απ’ την «διεθνή πίεση»…) να διαπραγματευτεί μαζί του….τι; Την «λύση των δύο κρατών»…!!! Αν χρειάζεται θα το πούμε: η απελευθέρωση του Barghouti είναι ίσως το κεντρικότερο επίδικο στις υποτιθέμενες τωρινές (μη) διαπραγματεύσεις περί εκεχειρίας στη Γάζα, κλπ…

Να πως (κατά τη γνώμη μας) η παλαιστινιακή αντίσταση (όλη;) δείχνει εγκλωβισμένη στο «μοντέλο της νότιας αφρικής» / minus. (Το «minus» αφορά το γεγονός ότι οποιαδήποτε «λύση δύο κρατών» απλά αφήνει το σημερινό φασιστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ στη θέση του, να κάνει ότι θέλει μελλοντικά…)

Σε κάθε περίπτωση το θεοναζί καθεστώς δεν πρόκειται να απελευθερώσει τον Barghouti, επειδή πολύ απλά δεν θέλει έναν καινούργιο, επικαιροποιημένο και αναβαθμισμένο Arafat! Δεν πρόκειται να δεχθεί επιστροφή στο «κουτάκι 1» των αρχών της δεκαετίας του ’90 – και φυσικά δεν υπάρχει κανένας να του επιβάλλει μια τέτοια «αναβίωση» – είναι εντελώς διαφορετικά τα σημερινά δεδομένα! Έτσι, το θεοναζί καθεστώς (και μέσω αυτού οι σύμμαχοί του) μπορεί να έχει αποτύχει / ηττηθεί στους διακηρυγμένους στόχους του, μπορεί να υποφέρει από διαδοχικές εσωτερικές κρίσεις, αλλά δεν κινδυνεύει από μια στρατηγική ήττα επιβεβλημένη απ’ την αντίσταση: την πλήρη διάλυση όλων των πλευρών και όλων των δομών του απαρτχάιντ, και την δημιουργία ενός ενιαίου πολυεθνικού δημοκρατικού (έστω: τυπικά…) κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι.

Είναι πολύ μικρή και «έξω απ’ τον χορό» η ασταμάτητη μηχανή για να κάνει υποδείξεις στην παλαιστινιακή αντίσταση! Έχει ωστόσο την άποψη ότι ακόμα και ο παραμικρός υπαινιγμός για «λύση δύο κρατών» σημαίνει ακόμα και τώρα πρακτικά «δύο παλαιστινιακές οντότητες», μία ανοικτή φυλακή στη Γάζα, και μια σε διαρκή εκχέρσωση, διωγμούς, βία και εποικισμούς στη δυτική Όχθη και στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Διαιώνιση, δηλαδή, της ισραηλινής / πρωτοκοσμικής κατοχής.

Το τέλος των σφαγών στη Γάζα ΔΕΝ πρέπει να είναι μόνο «το τέλος των σφαγών στη Γάζα»!!! Και, απ’ την ανάποδη, η συνέχιση των σφαγών ΔΕΝ πρέπει να θεωρείται απλά η ακροδεξιά παράνοια ενός ή δύο θεοναζί βιτρινών!