Tag: παλαιστίνη

Τρίτη 9 Γενάρη. Κάναμε μια πρόβλεψη πριν 2 μέρες, πέσαμε έξω μόνο για κάποιες ώρες: η αρθρογραφία η σχετική με τον Michael Steinhardt, τον διάσημο φιλότεχνο / αρχαιοκάπηλο, πράγματι εξαφανίστηκε απ’ τα ελληνικά (έτσι κι αλλιώς είχε περιορισμένη παρουσία) αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 24 ώρες… Εννοείται ότι πουθενά δεν αναφέρθηκε η στενή σχέση του Steinhardt με τον αρχιτράγο των Ιεροσολύμων Θέοφιλο τον Γ, και η αγορά απ’ τον αμερικανο-ισραηλινό και τον συνεταίρο του David Sofer, επίσης «επενδυτή» (αλλά και αρχαιοκάπηλο) των παλαιστινιακών εκτάσεων που πούλησε πρόσφατα το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο».

Οι ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες υπήρξαν λιγότερο φειδωλές στο να παρουσιάσουν τμήμα της λείας του «εθνικού φίλου» των ελλήνων (γιατί τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που «στηρίζει εδώ και χρόνια» τον Θεόφιλο τον Γ;), μεταφέροντας, φυσικά, αμερικανικά καθεστωτικά ρεπορτάζ. Έτσι, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της israel national news:

… Ανάμεσα σ’ αυτά που αναφέρεται ότι κατασχέθηκαν απ’ το σπίτι και το γραφείο του Steinhardt είναι: ένα ελληνικό βάζο λαδιού του 5^ου π.χ. αιώνα, που δείχνει μια σκηνή κηδείας με τις μορφές μιας γυναίκας και ενός παιδιού, αξίας τουλάχιστον 380.000 δολαρίων· πρωτο-κορινθιακά εδώλια του 7^ου π.χ. αιώνα, που δείχνουν μια κουκουβάγια και μια πάπια, αξίας συνολικά 250.000 δολαρίων· ένα φλασκί από τερακόττα, απ’ την Απουλία, σε σχήμα κεφαλιού, του 4^ου π.χ. αιώνα· ένα αγαλματίδιο απ’ την Ιωνία σε σχήμα κεφαλιού κριαριού, του 6^ου π.χ. αιώνα· και ένα δοχείο λαδιού ή αρώματος, απ’ τις αρχές του 5^ου αιώνα. Τα αρχαία αυτά αγοράστηκαν τα τελευταία 12 χρόνια έναντι 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων, με βάση σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τους new york times….

Τα κυκλώματα αρχαιοκαπηλείας είναι γνωστά, σε ένα τουλάχιστον μέρος τους, αυτό που προμηθεύει τους «φιλότεχνους»: αμερικανικά και αγγλικά. Σύμφωνα με την διεθνή πρακτική ο εισαγγελέας του Μανχάταν που έχει ξεκινήσει αυτή την εκστρατεία, θα επιστρέψει τα κλεμμένα στις χώρες / κράτη απ’ όπου προέρχονται τους επόμενους μήνες.

Υποθέτουμε ότι τότε θα παίξει για χάρη του επαναπατρισμού στην Αθήνα ένα κάποιο ειδησειογραφικό ταρατατζούμ – χωρίς περισσότερα…

Κυριακή 7 Γενάρη. Την φωτογραφία ακριβώς από πάνω την βλέπετε; Δείτε την προσεκτικά. Γιατί κυκλοφόρησε στα ελληνικά κατά λάθος – είμαστε 99% σίγουροι… Ίσως και να έχει εξαφανιστεί εντελώς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές… Θα πέσουν τα απαραίτητα τηλέφωνα… Υποθέτουμε ότι θα μείνει, πάντως, το δημοσίευμα των καθεστωτικών new york times (οι δύο πιο πάνω φωτο).

Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις θα πρέπει να έχουν διαβάσει το Sarajevo 123a. Για τις «άγιες δουλειές». Κι αν κάποιες / κάποιοι τεμπέλιασαν, δεν θα έπρεπε. Στις σελίδες 17 – 18 γράφαμε εκεί ανάμεσα σε άλλα χρήσιμα και κατατοπιστικά, πριν 2 βδομάδες:

Ο Michael Steinhardt δεν είναι τυχαίος. Εβραϊκής καταγωγής, από πατέρα που είχε καταδικαστεί για λαθρεμπόριο διαμαντιών και ξέπλυμα, εξελίχθηκε σε μεγάλο διαχειριστή κεφαλαίων και “παίκτη” του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Φανατικός υποστηρικτής και χορηγός του ισραηλινού κράτους φαίνεται ότι διαθέτει έναν κύκλο φίλων επιχειρηματιών της “μαύρης οικονομίας”· αν κρίνει κανείς με την δηλωμένη φιλία του με τον λαθρέμπορο πετρελαίου Marc Rich, την συλλογή του από κυκλαδίτικα εδώλια (προϊόντα αρχαιοκαπηλίας προφανώς…) και την θέση του στον οίκο αξιολόγησης τέχνης και αρχαιοτήτων Christie’s.

Ούτε ο David Sofer είναι κάποιος τυχαίος. Και οπωσδήποτε καθόλου άσχετος με την αρχαιοκαπηλεία: πρόσφατα εξέθεσε σε λονδρέζικο μουσείο 110 πήλινες πινακίδες απ’ την αρχαία Βαβυλώνα, από άγνωστες που και πότε ανασκαφές στο ιράκ. By the river… Οι εξοικειωμένοι με το είδος μιλάνε για προϊόντα εγκλήματος: ανασκαφές και εμπόριο που έκανε ο isis… Εννοείται ότι ο Sofer αρνείται τέτοιες σχέσεις· ωστόσο δεν υπάρχει αρχαιοκάπηλος που να φωνάζει ότι είναι τέτοιος! Αν λάβει κανείς υπόψη ότι Τελ Αβίβ και isis δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί και ότι τα συγκεκριμένα ευρήματα αφορούν εβραϊκές κοινότητες στη Μεσοποταμία 5 αιώνες π.Χ. (θα μπορούσαν να νομιμοποιούν, ας πούμε, την απαίτηση του ισραηλινού κράτους να επεκταθεί ως τον Ευφράτη…), τότε ο Sofer κάνει “εθνικό έργο” – όχι κάτι κακό…

Μ’ αυτή την έννοια αποκτάει ιδιαίτερη αξία η πιο κάτω παράγραφος του ρεπορτάζ των times of israel:

… Εκκλησιαστικές πηγές επιβεβαίωσαν ότι και οι δύο, και ο Sofer και ο Steinhardt, βρίσκονται δίπλα στον Θεόφιλο τον 3ο από τότε που ο τελευταίος εκλέχτηκε πατριάρχης το 2005, και ήταν σημαντική η βοήθεια που του έδωσαν για να ξεπληρώσει χρέη περίπου 45,5 εκατομμυρίων δολαρίων, σε μια εποχή που η ισραηλινή κυβέρνηση καθυστερούσε την αναγνώριση της εκλογής του. Που έγινε μόλις το 2007…

Του έδωσαν βοήθεια για να ξεχρεώσει; Του χάρισαν λεφτά δηλαδή; Μάλλον όχι. Σε κάθε περίπτωση οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τις κατάλληλες ικανότητες…

Κοίτα, λοιπόν, κάτι συμπτώσεις! Οι καθεστωτικοί new york times έβγαλαν στη σέντρα τον αρχαιοκάπηλο υποστηρικτή του αρχιτράγου Ιεροσολύμων Θεόφιλου του Γ (χωρίς να αναφέρονται σ’ αυτήν του την πλευρά…) την ώρα που αυτός ο τελευταίος έτρωγε πέτρες απ’ τους παλαιστίνιους! Και, μα τον Τουτάτη, οι μόνες / μόνοι που ξέρουν πέντε βασικά πράγματα επί του θέματος είναι όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις! Κοίτα να δεις…

(Όχι, δεν είναι διαφήμιση! Πείτε το «σύμπτωση» Συμβαίνουν κι αυτά.)

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ξέρετε ή όχι, το “χέρι του θεού” ήταν του Ντιέγκο Μαραντόνα, στο γκολ που έβαλε στο 51ο λεπτό του ματς αργεντινή – αγγλία (2 – 1) στα προημιτελικά του παγκόσμιου κυπέλλου του ’86, στις 22 Ιούνη του ’86, στο μεξικό. Είπαν, τότε, ότι ήταν η εκδίκηση για τα Φώκλαντς…

Καμμία σχέση! Το “σπασμένο χέρι” (του ανύπαρκτου θεού) πετάει τώρα πέτρες, γνήσιες παλαιστινιακές πέτρες, απ’ αυτές που ρίχνονται και κατά του ισραηλινού στρατού κατοχής – μόνο που τώρα συμβαίνει να σημαδεύουν την αυτοκινητοπομπή του αρχιτράγου Θεόφιλου του 3ου. Στη Βηθλέεμ.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ το υλικό του Sarajevo 123a. Εκεί, πάντως, τεκμηριώνουμε ότι ο Θεόφιλος ο Γ είναι (κι αυτός) σκουλήκι πρώτης γραμμής. Είτε ακολουθώντας τις οδηγίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους μέσω του υπ.εξ. (και του ογκόλιθου Nick the greek εδώ και σχεδόν 3 χρόνια) είτε αξιοποιώντας την διακριτική και σιωπηλή (; σιωπηλή; μπαααα…) συγκατάθεσή του, ο αρχιτράγος Ιεροσολύμων πουλάει εκτάσεις ιδιοκτησίας του παπαδαριάτου σε ισραηλινούς «επενδυτές». Συγκεκριμμένα: σε offshore των κυρίων Steinhardt και Sofer (δες προηγούμενη αναφορά). Κάνοντας έξαλλους τους παλαιστίνιους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, άθεους – αδιάφορο. Για προφανείς λόγους: οι εκτάσεις αυτές προστίθενται σε εκείνες που καταπατάει δια της βίας το Τελ Αβίβ – έτσι ώστε στο τέλος, σαν ιδιοκτήτης της παλαιστίνης, θα κάνει την οριστική έξωση των αράβων. Την «τελική λύση»…

Έτσι θα συμβεί άμεσα το εξής μαγικό στο ελλαδιστάν. Εδώ και βδομάδες (αλλά και μήνες) στην καθεστωτική δημαγωγία δεν υπάρχει ούτε παλαιστίνη (η intifada ξανά) ούτε ισραήλ (οι διαρκείς μαζικές διαδηλώσεις κατά του αδελφού και φίλου Netanyahu, που είναι βουτηγμένος μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του στη «διαφθορά»…). Και ξαφνικά! Ξαφνικά οι παλαιστίνιοι θα ξαναεμφανιστούν – σαν «αγνώμονες». O ογκόλιθος δηλώνει θυμωμένος – αν και, ογκόλιθος είναι, μεγάλη καρδιά έχει, η δουλειά γίνεται με την παλαιστινιακή γη: μπορεί να δώσει και «τόπο στην οργή» και να κάνει καμιά νερόβραστη δήλωση…

Αγνώμονες; Το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων», υπαγόμενο και ελεγχόμενο κατευθείαν απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, πουλάει απ’ τα ‘90s και μετά την περιουσία του στους ισραηλινούς. Καθότι ελληνο-ισραηλινή φιλία… Κι αυτοί οι αχάριστοι άραβες / παλαιστίνιοι! Αντί να χαρούν που γεμίζει το πορτοφόλι του αρχιτραγάτου και τα πολεοδομικά / χωροταξικά σχέδια του ισραηλινού απαρτχάιντ, πετάνε πέτρες!!!

Oh god!!! Τι νομίζουν ότι θα πετύχουν πετραδίζοντας;;;

(φωτογραφίες: Πάνω η διαδήλωση που έγινε χτες στη Βηθλεέμ, πριν το συμβολικό ντου στην αυτοκινητοπομπή του άγιου χριστιανικού σκουληκιού. Κάτω, επίθεση με αυγά. Κατά την ταπεινή μας γνώμη «χέστηκε». Χέστηκε και ο Θεόφιλος ο Γ, χέστηκε και η «αγιοταφική αδελφότητα», χέστηκε και το ελληνικό υπ.εξ. κράτος / παρακράτος.

Αφού δεν έπεσαν ρουκέτες, όπως θα έπρεπε…)

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε αντίθεση με τους κούρδους της βόρειας συρίας (και διάφορους πρώην isis που κατέφυγαν στην αμερικανική προστασία εκεί) που ντύνονται όλο χαρά στο χακί για να συνεχίσουν, υπό αμερικανική διοίκηση, εντολές και σχεδιασμό τον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο στη μέση Ανατολή, κάποιοι άλλοι αρνούνται να στρατευτούν. Και κάνουν άγια!

…Ο στρατός εφαρμόζει μια ρατσιστική κυβερνητική πολιτική που παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και χρησιμοποιεί έναν νόμο για τους Ισραηλινούς και έναν διαφορετικό για τους Παλαιστίνιους, στις ίδιες ακριβώς περιοχές.

Γι’ αυτό αποφασίσαμε να μην συμμετάσχουμε στην κατοχή και στην καταπίεση του Παλαιστινιακού έθνους, που χωρίζουν το ανθρώπινο είδος σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Αυτή η «προσωρινή» κατάσταση συνεχίζεται εδώ και 50 χρόνια, κι εμείς δεν θα συνεισφέρουμε σ’ αυτήν.

Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τον στρατό καθώς είμαστε αφοσιωμένοι στις αξίες της ειρήνης, και έχουμε επίγνωση ότι υπάρχει μια άλη πραγματικότητα που μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί. Ένα ολόκληρο έθνος ζει μέσα σε μια θεσμισμένη επιθετικότητα κατά των Παλαιστινίων και στις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής, και εμείς εδώ – νεαροί άντρες και γυναίκες από διαφορετικά μέρη της χώρας και διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα – αρνούμαστε να δεχτούμε αυτήν την συστηματική επιθετικότητα και να συμμετάσχουμε στον καταπιεστικό και κατοχικό βραχίονα της κυβέρνησης….

Αυτά γράφουν 63 17χρονοι μαθητές και μαθήτριες από διάφορα λύκεια του ισραήλ σε ανοικτή επιστολή ομαδικής άρνησης στράτευσης που απηύθυναν στις κυβερνώσες πολιτικές βιτρίνες, μέσω media. (Είναι υποχρεωμένοι να καταταχτούν μόλις αποφοιτήσουν).

Σφίγγουμε θερμά το χέρι οποιουδήποτε αρνείται να στρατευτεί σε κράτη και παρακράτη, με οποιοδήποτε τρόπο, οπουδήποτε στον πλανήτη. Σφίγγουμε 63 φορές τα χέρια αυτών των νεαρών: όχι μόνο επειδή αρνούνται να γίνουν συνένοχοι στη συνεχιζόμενη επί 50 χρόνια “προσωρινή” σφαγή των παλαιστίνιων· όχι μόνο επειδή το φωνάζουν ανοικτά· αλλά και επειδή μπαίνουν στο πλευρό εκείνων των δεκάδων χιλιάδων σ’ όλο τον κόσμο που αγωνίζονται εναντίον του ρατσιστικού, μιλιταριστικού ισραηλινού καθεστώτος. Λέγοντας καθαρά “απ’ τα μέσα” εκείνα που το κράτος τους, οι υπηρεσίες και οι λακέδες του, προσπαθούν να φιμώσουν παντού.

Δεν θα ξεμείνει από “πρόθυμους” ο ισραηλινός στρατός, είναι σίγουρο. Καλό είναι όμως να ξεμείνει από ιδεολογική πλύση εγκεφάλου. Αυτό το μπλοκάρισμα μπορούμε και πρέπει να το προσφέρουμε στους αγωνιζόμενους και στις αγωνιζόμενες της παλαιστίνης…

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Ο φίλος κι αδελφός της Αθήνας, του ψεκασμένου, του ογκόλιθου, του ψόφιου κοριού, όλης της κυβερνητικής παλιοπαρέας του ελληνικού βαθέος κράτους, κι όλων των υπόλοιπων βιτρινών, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, κατέθεσε νομοσχέδιο για την ενεργοποίηση της θανατικής ποινής. Για τους παλαιστίνιους φυσικά, για τους οποίους ισχύει μεν «άτυπα» (12 τουλάχιστον δολοφονημένοι διαδηλωτές τις 3 τελευταίες εβδομάδες), αλλά αυτός ο καλοκάγαθος, ανθρωπιστής, δημοκράτης θέλει να νομιμοποιηθεί επίσημα, με δικαστικές αποφάσεις, κάμερες, ζεστό χειροκρότημα απ’ το φιλοθεάμον κοινό, και όλα τα υπόλοιπα που ομορφαίνουν την ζωή κάθε φασίστα.

Ποιο είναι το επιχείρημα του συγκεκριμένου χασάπη: Και στις ηπα ισχύει τέτοια νομοθεσία. Που σημαίνει ότι ταιριάζει στο ισραήλ να ακολουθήσει ένα τόσο δυναμικό δημοκρατικό σύστημα στον κόσμο – εννοεί το αμερικανικό.

Αν δεν κάνουμε λάθος (και δεν κάνουμε), όταν ο Ερντογάν, μετά το περσινό πραξικόπημα, έλεγε σε οπαδούς του ότι «αν θέλετε την επαναφορά της θανατικής καταδίκης θα το κάνουμε» (ολοφάνερα για να τους καλμάρει μετά τους πάνω από 200 νεκρούς του πραξικοπήματος), στα μέρη μας είχαν σηκωθεί όλες οι δημοκρατικές πέτρες, όλες οι δημοκρατικές τρίχες, μην πούμε και τίποτα παραπάνω… Ωστόσο ο Ερντογάν, αυτός που είχε καταργήσει την θανατική ποινή στην τουρκία, δεν έφερε ποτέ τέτοιο νόμο για να ψηφιστεί. Και κατά την γνώμη μας δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνει· δεν το χρειαζόταν. Το έλεγε «λαϊκίστικα»…

Τώρα ο φίλος, ο αδελφός, ο καρδιακός σύμμαχος της Αθήνας, το κάνει – το Τελ Αβίβ. Κι όχι όποιος όποιος. Ο άνθρωπος με τον οποίο τα πολιτικά και στρατιωτικά επιτελεία της Αθήνας έχουν διαρκή συνεργασία· ο άνθρωπος που έχουν εγκαλιάσει όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις φορές…

Μπορεί να περάσει και να γίνει νόμος, μπορεί και όχι. Όμως πόσες πέτρες, τρίχες και ό,τι άλλο πρέπει να σηκωθούν; Πόσες καταγγελίες και πόσες απαιτήσεις για «τερματισμό των διπλωματικών σχέσεων» με το μιλιταριστικό, ρατσιστικό, αποικιοκρατικό, δολοφονικό καθεστώς του Τελ Αβίβ θα πρέπει να ακουστούν και να ξεχυθούν στους δρόμους;

Σσσσσςςςςςς! Κάντε λίγο ησυχία να ακούσουμε την οργή των πούρων δημοκρατών και ανθρωπιστών του ελλαδιστάν!!!! Λίγο ησυχία ρε μαλάκες: ορμάει ο έμφυτος δημοκρατισμός των ελλήνων!!! Δεν τον ακούτε που καλπάζει;

Σιγά!!! Μικροαστοί από κούνια, φασίστες από συμφέρον και πεποίθηση!!!

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Τέτοιο καιρό πριν ένα χρόνο, πολλούς μήνες πριν το παραπάνω άρθρο, προβλήθηκε ένα σε 4 συνέχειες ντοκυμαντέρ, παραγωγής του al Jazeera, με τίτλο “the lobby” (υπάρχει διαθέσιμο μέσω youtube). Ένας δημοσιογράφος, εξοπλισμένος με κρυφή κάμερα, εμφανίστηκε στο Λονδίνο σαν «εθελοντής», διαθέσιμος να στρατολογηθεί εναντίον των φίλων των παλαιστινίων εκεί· ειδικά εναντίον του εργατικού κόμματος του οποίου ο επικεφαλής Jeremy Corbyn έχει τοποθετηθεί καθαρά υπέρ του δίκαιου της παλαιστινιακής αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή.

Ο «εθελοντής» κατέγραψε πλήθος συνομιλιών του αλλά και γεγονότων σ’ αυτήν την μισο-φανερή μισο-κρυφή εκστρατεία που διηύθυναν οι ισραηλινές μιστικές υπηρεσίες, με «βάση» την πρεσβεία στο Λονδίνο, εναντίον κατ’ αρχήν της νεολαίας του εργατικού κόμματος, που υποστηρίζει το BDS (Boycott, Divestment, Sactions movement) κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Το ντοκυμαντέρ είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε όσους είναι αφελείς. Όμως προκάλεσε σοβαρό σκάνδαλο στην αγγλία (το ότι στα μέρη μας δεν μαθεύτηκε τίποτα σχετικά έχει την εξήγησή του – δεν νομίζετε;) αφού σ’ αυτό εμφανίζεται ένας «ειδικός» υπάλληλος της ισραηλινής πρεσβείας, που είναι ο χειριστής της «στρατολόγησης και προώθησης της συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών ομάδων…», να συζητάει για τις δυνατότητες και τον στόχο του «να γκρεμίσει διάφορους βουλευτές», αυτούς του εργατικού κόμματος που στρέφονται κατά της ισραηλινής κατοχής. Μ’ άλλα λόγια το Τελ Αβίβ, προκειμένου να προστατέψει τον ιμπεριαλισμό του, εμφανίζεται να διαθέτει όχι μόνο τους undercover μηχανισμούς αλλά και την πρόθεση να «καταστρέψει» άγγλους βουλευτές. Και μπορεί να φανταστεί κανείς πως ακριβώς θα το έκανε, αν δεν πιανόταν στα πράσα η μεθόδευση.

Σε πρώτο χρόνο το νόμιμο φιλο-ισραηλινό λόμπυ στην αγγλία προσπάθησε να απαγορεύσει την προβολή του ντοκυμαντέρ στην αγγλία. Επειδή δεν μπορούσε να υποστηρίξει ότι «λέει ψέμματα» ή ότι «είναι κατασκευασμένο» (αφού όλοι και όλες που μιλάνε σ’ αυτό ανήκουν στον παρακρατικό μηχανισμό του Τελ Αβίβ), κατέφυγε στα δικαστήρια κατηγορώντας το για αντισημιτισμό (!!!) Η κατηγορία περί «αντισημιτισμού» είναι βασικό εργαλείο στα «βρώμικα κόλπα» του Τελ Αβίβ, αφού επιχειρεί να ταυτίσει όποιον κάνει κριτική στο ισραηλινό κράτος, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό με τους … ναζί.

Εννοείται ότι το αγγλικό δικαστήριο δεν βρήκε τίποτα «αντισημιτικό» στο ντοκυμαντέρ, αφού άλλωστε τα μόνα λόγια σ’ αυτό ήταν είτε ισραηλινών πρακτόρων είτε «εθελοντών» (συχνά εν αγνοία τους) στο σχέδιο. Επετρεψε την προβολή, επαινώντας το σαν μια δουλειά που τηρεί όλα τα δημοσιογραφικά στάνταρ.

Μετά απ’ αυτό το Τελ Αβίβ αναγκάστηκε να ανακαλέσει πίσω τον πρώην καραβανά «χειριστή» και ένα ακόμα στέλεχος των υπηρεσιών που εμφανίζεται στο ντοκυμαντέρ· και να ζητήσει συγγνώμη για τις απειλές κατά των βουλευτών…

(φωτογραφία: Σκηνή απ’ το “the lobby”. Ο χειριστής ξηγιέται…)

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Τυπικά το ισραηλινό καθεστώς κάνει αυτό που θα έκανε κάθε κράτος· ειδικά τα κράτη των οποίων τα συμφέροντα μπορούν να θιγούν σοβαρά από κινηματικές και δημόσιες δράσεις εναντίον τους, ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη: προβοκάρει με κάθε διαθέσιμο τρόπο, φτάνοντας όσο μακρυά χρειάζεται.

Ουσιαστικά, τόσο το “the lobby” όσο και το άρθρο της haaretz δείχνουν ότι προκειμένου να επιβάλλει σιωπή στις εναντίον του κριτικές το Τελ Αβίβ (και προφανώς δεν είναι το μόνο…), μέσω φανερών ή/και undercover μηχανισμών δρα ακόμα και σε κράτη που είναι συμμαχικά του· ίσως ειδικά σ’ αυτά. Το αγγλικό δεν είναι δευτερεύον συμμαχος, έτσι δεν είναι; Υποθέτουμε ότι αυτό μπορεί να το κάνει και μέσω των κρατικών ή των παρακρατικών μηχανισμών κάθε συμμάχου· έχει ενδιαφέρον όμως (και, τελικά, ιδιαίτερο βάρος) ότι αναπτύσσει και δικούς του, ανεξάρτητους μηχανισμούς. Προφανώς δεν ακολουθεί παντού τις ίδιες τακτικές. Πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα συγκεκριμένα δεδομένα (πολιτικά, ιδελογικά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωγραφικά, ιστορικά) κάθε «στόχου», να προσαρμόζει τις τακτικές, να χαμαιλεοντίζει όπου χρειάζεται, να γαυγίζει όπου μπορεί, να πλαστογραφεί πειστικά, να χρηματοδοτεί χωρίς να φαίνεται, και λοιπά.

Και πάλι δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζεται κανείς. Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί πληροφοριακής χειραγώγησης στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι τόσο «φυσικοί» όσο το γεγονός ότι τα αφεντικά δεν αυτοπεριορίζονται στην υλική τους κυριαρχία αλλά δίνουν μεγάλο, στρατηγικό βάρος στην ιδεολογική συσκότιση. Αυτονόητο είναι, επίσης, πως όταν δυναμώνουν οι (όποιες) αρνήσεις ή όσο οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, τόσο πιο επείγουσα είναι η διανοητική χειραγώγηση· το «κάψιμο των μυαλών».

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά δικαιολογία σε όσους φουσκώνουν σαν επαναστατικά παγώνια υιοθετώντας τις (αντίπαλες μεταξύ τους) βρωμιές του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον, της Μόσχας ή του Πεκίνου, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Βερολίνου ή της Ρώμης, της Αθήνας ή της Άγκυρας. Σ’ έναν καπιταλισμό σχεδόν δύο αιώνων κανείς δεν μπορεί να το παίζει «εγώ τώρα ήρθα, δεν ξέρω…».

Οι «φτωχοί τω πνεύματι» είναι μακάριοι από παπάδες και βασιλιάδες (έστω: των ουρανών) – όχι στον ταξικό ανταγωνισμό…