Tag: παλαιστίνη

Παρασκευή 27 Απρίλη. Όπως σωστά το μαντεύετε, “απώλειες” έχουν μόνο οι παλαιστίνιοι. Για τον ισραηλινό στρατό (και το καθεστώς πίσω του) πρόκειται για κάτι σαν “κυνήγι αλεπούς”… Με δίποδα σκυλιά…

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όσοι / όσες κι αν είδαν το βίντεο «kill ‘em’ all» πιθανόν δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει τώρα. Παρόμοιο. Όχι ίδιο. Τότε οι «εθελοντές της ελληνοσερβικής φιλίας» ήταν φασίστες και πήγαιναν στη βοσνία, για να υπερασπιστούν την «ορθοδοξία» εναντίον του «μουσουλμανικού τόξου». Τώρα δεν θα σας πούμε τι είναι και που πάνε – βρείτε το μόνοι/ες σας. Βρείτε, επίσης, τι σχέση έχει το «μουσουλμανικό τόξο» που επικαλούταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / φασισμός στα ‘90s, με το «τουρκικό τόξο» ή το “σιιτικό τόξο” στη μέση Ανατολή, που επικαλείται τώρα· ή, αν όχι αυτός, οι σύμμαχοί του… Και τι σχέση έχει το “τόξο” με τον σύμμαχο: το Τελ Αβίβ….

Αυτό που μπορούμε να πούμε εδώ είναι ότι το ελληνικό κράτος, ανάμεσα στα υπόλοιπα, κάνει πλάτες στο ισραηλινό για να «εξαφανίσει» την όποια παλαιστινιακή αοζ (της λωρίδας της Γάζας)· «εξαφάνιση» με μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει: με την εντατικοποίηση της ρατσιστικής, απαρτχάιντ «μεταχείρισης» των κατεχόμενων (δυτική Όχθη, ανατολική Ιερουσαλήμ) ή των πολιορκούμενων (Γάζα) απ’ τον ισραηλινό στρατό παλαιστινιακών εδαφών. Το ότι το ισραηλινό καθεστώς προσανατολίζεται σε κάποιο είδος “τελικής λύσης” για τους παλαιστίνιους δεν είναι καν μυστικο!!! Το λένε οι ίδιες οι βιτρίνες του….

Αν το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος και οι πολιτικές βιτρίνες του έχουν πάθει αφωνία με τις εκτελέσεις άοπλων παλαιστινίων διαδηλωτών στη λωρίδα της Γάζας, δεν είναι επειδή «έχουν άλλες δουλειές» αυτήν την εποχή. Είναι επειδή συμφωνούν με το Τελ Αβίβ ότι οι παλαιστίνοι είναι υπάνθρωποι, και δεν πρέπει να διαταράξουν τις ισραηλινές γεωτρήσεις και εκμεταλλεύσεις κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ακόμα κι αν τα κοιτάσματα βρίσκονται στη θάλασσα μπροστά απ’ τα σπίτια τους. (Το ότι αυτή η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι απόλυτα συνεπής με το ότι και οι τουρκοκύπριοι είναι υπάνθρωποι και δεν δικαιούνται το μερίδιό τους απ’ τα όποια κοιτάσματα νότια της κύπρου το αφήνουμε σ’ εσάς να το συσχετίσετε). Ακόμα περισσότερο, κάνοντας πλάτες στην αναδυόμενη ισραηλινή βιομηχανία εξόρυξης φυσικού αερίου, η Αθήνα υποστηρίζει το Τελ Αβίβ και σε ότι αφορά την Βηρυτό, και την δική της αοζ: με την απειλή των όπλων το ισραήλ θέλει να φάει τμήματα και απ’ το νότο της λιβανέζικη αοζ….

Στο πρώτο μισό των ‘90s, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, θεωρώντας ότι βρίσκεται σε θέση «σχεδόν απόλυτης» ισχύος (υπό την κρυφή συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο), έφτιαξε την «ελληνοσερβική φιλία» επιδιώκοντας την κατάκτηση της μισής επικράτειας του καινούργιου μακεδονικού κράτους…. Γιατί; Με ποιο υλικό όφελος; Για να ελέγχει τους χερσαίους δρόμους, τις χερσαίες διαδρομές, απ’ το λιμάνι της Σαλονίκης προς την κεντρική Ευρώπη, και απ’ την Μαύρη Θάλασσα στην Αδριατική. Αυτοί οι δρόμοι διαστραυρώνονται στην επικράτεια του μακεδονικού κράτους…

Σήμερα, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε σαφώς πολύ πιο αδύναμη θέση, φοβισμένος απ’ την μια και πάντα επιθετικός απ’ την άλλη, και τώρα πια ελπίζοντας ανοικτά και ομολογημένα στην υποστηρίξη όχι μόνο του Τελ Αβίβ αλλά και της Ουάσιγκτον, έχει συγκροτήσει την «ελληνοϊσραηλινή φιλία»… Γιατί; Με ποιο υλικό όφελος; Για να πάρει μερίδιο απ’ τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων, των θαλάσσιων διαδρομών μεταφοράς φυσικού αερίου κάτω απ’ τον τουρκικό νότο, κάτω απ’ την μύτη του τουρκικού καθεστώτος, και ενάντιά του.

Υπάρχουν πολλές και κρίσιμες διαφορές, που για την εργατική κριτική είναι σημαντικές. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά στερεότυπα: γεωπολιτική πρόσοδος και ξερό ψωμί!!!

Τρίτη 24 Απρίλη. Απ’ τις 30 Μάρτη ως χτες έχουν δολοφονηθεί 39 παλαιστίνιοι διαδηλωτές και έχουν τραυματιστεί πάνω από 5.000, κυρίως από σφαίρες. Το κατόρθωμα ανήκει στον ισραηλινό στρατό. Και οι εδώ οπαδοί του (αυτοί που ευχαρίστως θα μας φύτευαν μια σφαίρα στο κεφάλι, για να μοιάσουν στα είδωλά τους) λένε ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε το ισραήλ «κράτος δολοφόνο». Όχι. «Κράτος γεωπόνο» μήπως;

Το ελληνικό κράτος, εννοείται, υποστηρίζει τον σύμμαχό του. «Σιωπηλή ενοχή»; Πολύ περισσότερα. Όπως δεν υπήρχαν περιθώρια σιωπής για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής, έτσι δεν υπάρχουν και για το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ. Για συνενοχή ύπουλη και βρώμικη πρόκειται. Με σκοπό το κέρδος. Κι όπως κάνουν πάντα οι νταραβεριτζήδες, μπορεί το ελληνικό κράτος να παριστάνει το «φιλικό» σε παλαιστίνιους μετανάστες στα μέρη μας· ενόσω τα χοντρά λεφτά τα περιμένει απ’ τον πάγκο του χασάπη. Απ’ το πως θα «καθαρίσει ο σύμμαχος» στη λωρίδα της Γάζας, στη δυτική όχθη, στην ανατολική Ιερουσαλήμ…

(Κατά καιρούς, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, μέσα στο ίδιο αμόκ, βουλευτές του ισραηλινού κοινοβουλίου εκδηλώνουν τα βαθιά ανθρωπιστικά τους ένστικτα, που νομίζουν ότι τους διαφοροποιούν απ’ τους ναζί. Τελευταίος στη σειρά, μέχρι τον επόμενο, ο Bazazel Smotrich. «Λυπάμαι που είναι στη φυλακή» είπε, αναφερόμενος στη νεαρή παλαιστίνια Ahed Tamimi, που εκτίει ποινή 8 μηνών για «προσβολή στρατεύματος», επειδή χαστούκισε έναν ισραηλινό στρατιώτη, λίγο μετά που αυτός ή άλλοι όμοιοί του είχαν πυροβολήσει έναν ανήλικο ξάδελφό της στο κεφάλι. «Λυπάται» λοιπόν ο ισρηαλινός φασίστας. Γιατί; «Θα έπρεπε να έχει φάει μια σφαίρα, έστω στο γόνατο. Θα την έκλεινα σε κατ’ οίκον περιορισμό για όλη της τη ζωή» ολοκλήρωσε.

Θρήσκος απ’ ότι φαίνεται ο Smotrich είναι, κι αυτός, ικανοποιητικά αθεόφοβος, όπως και κάθε άλλο κάθαρμα σ’ αυτόν τον πλανήτη, ασχέτως θρησκεύματος. Υπάρχει όμως περιθώριο να φοβάται: μια σφαίρα στο δικό του γόνατο. Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή…)

Τρίτη 24 Απρίλη. Είναι πιθανό ότι αν η Ουάσιγκτον δεν είχε να συνυπολογίσει την τύχη (δηλαδή τα συμφέροντα…) ενός σύμμαχου παρακμιακού πρωτοκοσμικού αποικιοκράτη χωροφύλακα της μέσης Ανατολής (σαν το Τελ Αβίβ) και ενός ακόμα πιο παρακμιακού (σαν το Ριάντ) που έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι επειδή έχει πολλά λεφτά, θα έλυνε το θέμα της ανάσχεσης του ευρασιατικού project περίπου με τον τρόπο που το κάνει ήδη: καταλαμβάνοντας διάφορα στρατηγικά χρήσιμες περιοχές (π.χ. βορειοανατολική συρία) και στήνοντας εκεί βάσεις με τα άλλοθι που προσφέρουν έναντι αμοιβής οι κάθε φορά εθελοντές (όπως το pkk/ypg). Όμως αυτό που είναι αρκετό για τις ηπα δεν είναι αρκετό ούτε για το ισραήλ, ούτε για την σαουδική αραβία και τα εμιράτα. Αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι αρκετό να ελέγχει χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους και περάσματα αφήνοντας κάποιο (αδιάφορο) χώρο “στους άλλους”, το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) δεν θέλει οι “άλλοι” να πλησιάσουν· φοβάται απελπιστικά αυτόν τον “χώρο” που θα ελέγχουν κοντά του.

Η τακτική και η στρατηγική σχέση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές τάξεις ιμπεριαλισμών, κάποιων που είναι περιφερειακοί και ενός που είναι παγκόσμιος (αναφερόμαστε στον άξονα Ουάσιγκτον– Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν είναι ούτε ανταγωνιστική, ούτε συνθετική. Αλλού συγκλίνουν, αλλού αποκλίνουν. Για παράδειγμα το ψόφιο κουνάβι θα κάνει “δώρο” στο Τελ Αβίβ, στις 15 Μάη (;) την επίσημη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ: συμβολικά σημαντικό, ουσιαστικά αδιάφορο. Θα μπορούσε να κάνει ουσιαστικό δώρο την “κάλυψη” μιας ισραηλινής επίθεσης εναντίον μείζονος σημασίας ιρανικών στόχων στη συρία για να αποτρέψει (η συμμετοχή της Ουάσιγκτον και, πιθανόν, του Λονδίνου) την αντί-δραση της Μόσχας;

Κάπου εδώ βρισκόμαστε (λέει η μαθήτρια…).

(φωτογραφία: Η διεστραμμένη ικανοποίηση στις φάτσες των ισραηλινών στρατιωτών καθώς ξυλοκοπούν έναν άοπλο παλαιστίνιο στη δυτική Όχθη (στη Χεβρώνα, τον Σεπτέμβρη του 2016) επιβεβαιώνει, αν χρειαζόταν επιβεβαίωση, τον «φυσικό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους. Η επίσημη θρησκεία του είναι απλά ένα φτηνό άλλοθι. Πρόκειται για ένα εξτρεμιστικό, λευκό, πρωτοκοσμικό, ιμπεριαλιστικό, αποικιοκρατικό μόρφωμα, συνεπές στη δολοφονική ιστορία της χριστιανικής δύσης….)

Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14^ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.

Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4^ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14^ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».

Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.

Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…

Περίεργη κατάσταση…

(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…

Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)

Παρασκευή 20 Απρίλη. Το ισραηλινό κράτος προσφέρει έξτρα bonus στα (10;, 20;) πρώτα κράτη που θα μεταφέρουν τις πρεσβείες τους απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Είναι η κληρονομιά του Κάιν, της δικής τους μυθολογίας, αλλά σε post modern εκδοχή. Οι δέκα πρώτοι που θα επιβεβαιώσουν το «δικαίωμά» μας να σκοτώνουμε μέχρι εξαφάνισης τους παλαιστίνιους, κερδίζουν 5 διανυκτερεύσεις σε πεντάστερο ξενοδοχείο και δωρεάν κοκότες πολυτελείας για διασκέδαση… Εμείς σκοτώνουμε, εσείς τρώτε, πίνετε και γαμάτε με δικά μας έξοδα…

Μπορεί να αναπτυχθεί κι ένα παράλληλο κύκλωμα στοιχημάτων, για το ποιοι θα είναι αυτοί οι «πρώτοι» – πέρα απ’ την Ουάσιγκτον που σύντομα, στις 15 Μάη, αναμένεται να είναι η πρώτη των πρώτων… – που θα ανταποκριθούν…

Ισραηλινό απαρτχάιντ: μίσος και σιχασιά!

Τρίτη 17 Απρίλη. Εγώ, ο Uri Avnery, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού με αριθμό 44410, από τώρα και στο εξής διαχωρίζω τον εαυτό μου απ’ τους σκοπευτές που σκοτώνουν άοπλους διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας, και απ’ τους αξιωματικούς που τους δίνουν τις σχετικές διαταγές, μέχρι τον επικεφαλής του επιτελείου.

Δεν ανήκουμε στον ίδιο στρατό, ούτε στο ίδιο κράτος. Μετά δυσκολίας ανήκουμε στο ίδιο ανθρώπινο είδος….

Έτσι ξεκινάει μια ανοικτή επιστολή του ένας φαντάρος του ισραηλινού στρατού, με ανάρτησή του στο facebook. Είναι πιθανό να είναι πιτσιρικάς. Η ανακάλυψη, εκ μέρους του, του τι είναι «ο πιο ηθικός στρατός του κόσμου» (κατά τους αρχικαραβανάδες του και τον αρχιφασίστα υπουργό του Lieberman) είναι απόλυτα σεβαστή. Υπάρχει μια στιγμή της αλήθειας που περιμένει στη γωνία τον καθένα. Από ιστορική σκοπιά όμως ο νεαρός Uri Avnery θα μπορούσε να ξέρει ήδη. Υπάρχει κίνημα αρνητών στράτευσης στα μέρη του – και μια βαριά ιστορία αίματος και καταστροφής.

Παρότι σε ατομική, προσωπική κλίμακα ο διαχωρισμός του στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 έχει την αξία του, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην «τύχη» των εκατομυρίων αιχμάλωτων παλαιστινίων, είτε βρίσκονται κάτω απ’ την κάνη και την μπότα του ισραηλινού στρατού, είτε είναι πρόσφυγες διάσπαρτοι γύρω απ’ την ισραηλινή απαρτχάιντ επικράτεια, είτε βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, και πάλι σαν εξόριστοι / φυγάδες.

Όχι, θα ήταν ελεεινή δειλία απ’ την μεριά μας να αφήσουμε την έκβαση αυτής της ιστορίας στον στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 και σε μερικούς τέτοιους ακόμα: αφορά ολόκληρο τον πλανήτη, κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Το ισραηλινό κράτος, αυτό το πρωτοκοσμικό, αποικοκρατικό «προκεχωρημένο φυλακίο» στη μέση Ανατολή, κατασκευασμένο στα μέσα του 20^ου αιώνα μ’ έναν και μόνο έναν σκοπό, την επιτήρηση των πετρελαϊκών ροών απ’ την μέση Ανατολή στον πρώτο κόσμο, προκαλεί εδώ και δεκαετίες εντάσεις, που είτε καταλήγουν σε «περιφερειακούς πολέμους» είτε μπορούν να «μυρίσουν» ακόμα και παγκόσμιο τέτοιο. Εννοείται ότι ο ιμπεριαλισμός του δρα πάντα σε συγχρονισμό με μείζονες ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους ιμπεριαλισμούς.

Τα εκατομύρια των προσφύγων απ’ το ιράκ και την συρία είναι συνέπεια και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σύμμαχος του Τελ Αβίβ στοιβάζει αυτούς τους ανθρώπους σαν σωρούς κρέατος στα νέα «νησιά εξορίας» δεν πρέπει να αποκοπεί και απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία: η απανθρωπιά συνδέει πάντα με τους δεσμούς του αίματος και του πόνου των Άλλων τους χασάπηδες, ακόμα κι αν αυτοί οι χασάπηδες έχουν διαφορετική θέση και ειδικότητα στην ιεραρχία του εγκλήματος.

Δευτέρα 2 Απρίλη. Να μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν…) της ταξινόμησης του θανάτου απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών, που εξακολουθούν να πιστεύουν (όλο και πιο μάταια) ότι ορίζουν όχι μόνο τον πλανήτη αλλά και τα μυαλά όλων των επιβατών του.

Αν πρόκειται για έναν πατέρα (πρώην διπλό πράκτορα) και μια κόρη για τους οποίους είναι βολικό μια απόπειρα δολοφονίας (;) να θεωρηθεί, περίπου, σαν το post / post modern ανάλογο της δολοφονίας του αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου (στο Sarajevo, στα τέλη Ιούνη του 1914), σαν περίπου «κήρυξη πολέμου» δηλαδή, τότε θα αναποδογυρίσει ο κόσμος…. Έστω συμβολικά. Αλλά οι (πιθανόν…) υπεύθυνοι της απόπειρας δεν πρόκειται να ξεφύγουν την δίκαιη οργή μας!!! «Θα πληρώσουν ρεεεε!»

Αν, όμως, πρόκειται για δεκαπέντε ή δεκαέξι παλαιστίνιους διαδηλωτές, άοπλους, και μ’ όλο το δίκιο με το μέρος τους (συμπεριλαμβανομένων δεκάδων «ψηφισμάτων του οηε» εδώ και πολλές δεκαετίες…), αν πρόκειται λοιπόν για εκτελέσεις στο ψαχνό και συχνά πισώπλατα, που τις έκαναν «οι δικοί μας», η πρωτοκοσμική στρατιωτική αποικία (μας) στη μέση Ανατολή που λέγεται ισραηλινό κράτος, ε τότε!!! Όλα κι όλα!!! Πρέπει να γίνει μια ανεξάρτητη έρευνα!!! Επειγόντως….

Σωστά! Να ανατεθεί σε μια τριμελή επιτροπή από πεντέ-έξι άτομα – όπως είχε δηλώσει γενικολογώντας (προφητικά; ας μην υποτιμάμε την «λαϊκή σοφία»!) ο Νίκος Βαμβακούλας…

Στο κάτω κάτω: και δεκαέξι δολοφονίες και δεκαέξι χιλιάδες και ένα εκατομμύριο δεκάεξι δολοφονίες αράβων, δεν υπάρχει θέμα.

Η δουλειά γίνεται… ακόμα. Μια επιτροπή βρε αδερφέ! Μια ερευνητική επιτροπή λείπει!!!

Σάββατο 31 Μάρτη. Οι φωτογραφίες είναι χθεσινές. Οι δολοφονίες παλαιστίνιων μόνιμες – πόσες άραγε εχτές; Δεκατρείς ή δεκαπέντε; Τραυματισμένοι; Χίλιοι; Χίλιοι πεντακόσιοι;

Το σύνθημα είναι παλιό, αλλά σωστό. (Υπάρχει κανά καινούργιο;)