Tag: παλαιστίνη

Μέση ανατολή 1

Τετάρτη 16 Μάη. Εξακολουθούμε να κάνουμε στην άκρη τα αισθήματά μας, δεκτό; Λοιπόν, ψυχρά: το ισραηλινό ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ κράτος, αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, σκοτώνει κατά βούληση (και ναι: με την άδεια των εντολοδόχων του…) όχι μόνο επειδή αυτό έκανε πάντα, αλλά επειδή τώρα πια πέφτει η γεωπολιτική αξία του. Οπότε αντιδρά σαν σερίφης που του ανακοινώνουν ότι πάει για πρόωρη συνταξιοδότηση, και ζωχαδιασμένος χώνεται στο σαλούν για να πιεί και να ξεχάσει, κι ύστερα κάνει αυτό που ξέρει για να αποδείξει πόσο χρήσιμος είναι: πυροβολεί…

Όμως ο μεθυσμένος, παρανοημένος, φασίστας χωροφύλακας δεν θα έκανε τίποτα αν δεν είχε τις πλάτες του μεγάλου αφεντικού. Της Ουάσιγκτον. Συνεπώς έχει δίκιο η παλαιστινιακή αντίσταση να λέει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι βασικός συνεταίρος στην χθεσινή, την προχθεσινή, και την μελλοντική σφαγή παλαιστινίων απ’ τον στρατό του ισραηλινού καθεστώτος. Αλλά αυτό είναι μια διαπίστωση. Υπάρχει κάποια εξήγηση;

Διάφοροι ειδικοί «αναλυτές» σημειώνουν δύο πράγματα. Πρώτον, την «αντίφαση» (;) ανάμεσα στην (δήθεν λέμε) «give peace a chance» πολιτική της Ουάσιγκτον σ’ ότι αφορά την πυρηνική βόρεια κορέα, και την ανάποδη αιμοβόρα εκδοχή της στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει την επανα-ποινικοποίηση της Τεχεράνης, την αμερικανική έγκριση για την ισραηλινή κατάληψη της Ιερουσαλήμ / Quds, και τα αμερικανικά συγχαρίκια για την σφαγή στη λωρίδα της Γάζας. Είναι, όμως, στ’ αλήθεια «αντιφατικές» αυτές οι κινήσεις;

Λέμε πως όχι. Στη μέση Ανατολή η Ουάσιγκτον και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) έχασαν την πρωτοβουλία των κινήσεων (και τον σχεδιασμό των εξελίξεων) πριν 2,5 χρόνια· στην ανατολική Ασία μόλις πριν 5 μήνες. Χάνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον σχεδιασμό στο μεσανατολικό πεδίο μάχης («γραμμή δημοκρατικών / Obama» για πόλεμο μέσω των proxies isis και λοιπά) κάποια στιγμή στο 2016, η Ουάσιγκτον αντιδρά πολεμοκάπηλα αυτοπροσώπως εδώ και μήνες επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίδιο θα (ήθελε να) συμβεί στην κορεατική χερσόνησο· απλά δεν έχει γίνει εκεί απόλυτα ξεκαθαρισμένη η ήττα, όπως έγινε στο συριακό (δευτερεύον) πεδίο μάχης, μετά την ανακατάλυψη του ανατολικού Aleppo και της Deir ez-Zor. Αλλά θα γίνει…

Συνεπώς, η με κάθε τρόπο (συμβολικό, στρατιωτικό, οικονομικό) προσπάθεια ενίσχυσης του παρακμιακού χωροφύλακα (και του ακόμα πιο παρακμιακού χρηματοδότη: τοξικός πρίγκηπας) απ’ τη μεριά της Ουάσιγκτον είναι έκφραση της προσπάθειας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων τους να ανατρέψουν (ή, έστω, να αναστείλουν) ένα μέρος απ’ τις χειροπιαστές ήττες τους. Στην κορεατική χερσόνησο η ήττα, έξυπνα δουλεμένη, δεν έχει φανεί ακόμα στους πάντες (η ασταμάτητη μηχανή είναι εξαίρεση…)

(φωτογραφία: Ναι, είναι καθαρόαιμοι, πατενταρισμένοι ισραηλινοί φασίστες σε διαδήλωση στις 20 Απρίλη του 2016, όπου υπερασπίζονται ένα στρατοκάθαρμα, τον Εlor Azaria, πoυ εκτέλεσε εν ψυχρώ, με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο Αμπντέλ Φάταχ αλ-Σαρίφ, στις 24 Μάρτη εκείνης της χρονιάς, στη Χεβρώνα.

Αλλά το “kill ‘em’ all” στην πιο αυθεντική και αποτελεσματική έκφρασή του, όχι μόνο αποτελεί την πρακτική πολιτική του ισραηλινού κράτους στο σύνολό του· αλλά, πέρα απ’ αυτό, κάτι θα έπρεπε να θυμίζει σε συντρόφους και μη που «δυσκολεύονται» να καταλάβουν τα ιστορικά τους καθήκοντα…

Μετά από 20 χρόνια;… Η προβολή κάποιου βίντεο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία, με τίτλο “kill ‘em’ all, in the name of….”; Θα είναι αργά, πολύ αργά…. Θα είναι αργά ακόμα και για να καταχωνιαστούν οι τύψεις για την αδράνεια και το «σφίξιμο», όταν έπρεπε η δράση και ο καθαρός προσανατολισμός κατά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου να είναι η αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Θα είναι αργά επειδή ο τωρινός κανιβαλισμός “ζευγαρώνει” διαρκώς με τον καπιταλισμό και την αλλαγή παραδείγματος, σε μια σχέση αιμομικτική… Και γεννάει διαρκώς όλο και μεγαλύτερα τέρατα.

Η σιωπή είναι συνενοχή· εμείς δεν το λέμε;)

Μέση ανατολή 2

Τετάρτη 16 Μάη. Στην ανατολική ασία / θάλασσα της κίνας, εκείνος που θα μπορούσε να παίξει σε κάποιο βαθμό τον ρόλο του ισραήλ είναι η ταϊβάν (και όχι η ιμπεριαλιστική ιαπωνία)· αλλά οι διαφορές στην ιστορία και στο χώνεμα του μιλιταρισμού είναι τεράστιες. Ας αφήσουμε το οφθαλμοφανές ότι εκεί δεν υπάρχουν παλαιστίνιοι ή «παλαιστίνιοι».

Στη μέση Ανατολή όμως, αν η Ουάσιγκτον σκοπεύει να κρατήσει θέσεις κόντρα στο μπλοκ της Αστάνα, η συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Ριάντ είναι εκ των ων ουκ άνευ… Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν τα περισσότερα δυνατά «χατήρια» σ’ αυτούς τους συμμάχους: ένα «ελευθέρας» στην χούντα μέσα στη χούντα στο Ριάντ, στην εκστρατεία στην Υεμένη – αλλά και στις μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων παλαιστίνιων που διαδηλώνουν υπέρ της ελευθερίας τους.

Όμως εδώ προκύπτει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα «αντίφαση». Είναι γνωστό εδώ και μήνες ότι η Ουάσιγκτον, μέσω του βασιλικού γαμπρού Kushner (και άλλων δύο φίλων του) έχει επεξεργαστεί αυτό που αποκαλεί προκαταβολικά «συμφωνία του αιώνα» για την «επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος». Αν και η «αισιοδοξία» τείνει εκεί που τείνει και η «χαρά» του ψόφιου κουναβιού για την συνάντησή του με τον «little rocket man», δηλαδή στον θρύλο «ο πρόεδρος που λύνει προβλήματα δεκαετιών» (και άρα δικαιούται όχι μόνο το νόμπελ ειρήνης αλλά και το νόμπελ χημείας…), μόνη της η αμερικανική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ /Quds ως πρωτεύουσας του ισραήλ έχει τινάξει στον αέρα κάθε πιθανότητα «αμερικανικής μεσολάβησης» (με το «σχέδιο Kushner») στο θέμα Παλαιστίνη. Μ’ άλλα λόγια: μ’ ένα αντι-παλαιστινιακό σχέδιο στη μασχάλη (να έχει να χαίρεται ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός) το έξτρα δωράκι με την πρεσβεία έχει καταστρέψει τις προοπτικές αυτής της «λύσης» (που, απ’ όσο μπορούμε να ξέρουμε, απλά θα νομιμοποιούσε τις ισραηλινές κατακτήσεις της Ιερουσαλήμ και του μεγαλύτερου μέρους της δυτικής Όχθης).

Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, πράγματι. Προκειμένου να δυναμώσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός η Ουάσιγκτον ετοιμάζει και προχωράει σε δύο κινήσεις, ένα «σχέδιο λύσης» και την μεταφορά της πρεσβείας. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ!!! Κι αυτό επειδή ακόμα κι εκεί που είναι δεδομένοι οι άραβες σύμμαχοι (στο Ριάντ και στα εμιράτα) υπάρχει πλέον πρόβλημα. Δεν είναι μόνο το ότι οι εκτελέσεις άοπλων αράβων (παλαιστίνιων) διαδηλωτών κατά δεκάδες και εκατοντάδες δεν ευνοούν αυτή τη στιγμή την «φιλία με το Τελ Αβίβ». Είναι και κάτι ακόμα: αυτοί που ο τοξικός κρέμασε ανάποδα για να χρηματοδοτήσει την realos «στροφή» του υπέρ του Τελ Αβίβ ετοιμάζονται για την ρεβάνς. Τώρα πια με αραβικό δίκαιο: ο τοξικός είναι συνεργός στην σφαγή στη Γάζα εδώ και 1,5 μήνα…

Ποιός είναι ο τόσο πετυχημένος «οργανωτικός υπεύθυνος» στο αμερικανικό άσπρο σπίτι; Το twitter;

(Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!)

Μέση ανατολή 3

Τετάρτη 16 Μάη. Συνεπώς, αυτό που συμβαίνει απ’ την άποψη της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή πράγματι δεν μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στην ανατολική Ασία – αλλά η διαφορά είναι (κατά την γνώμη μας) διαφορά φάσης. Το δευτερεύον πεδίο μάχης, στη συρία και στο ιράκ, έγινε επείγον για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αφού πρώτα ηττήθηκε καθαρά ο σχεδιασμός του. Στο πρωτεύουν, στην ανατολική ασία, η ήττα είναι πολύ πρόσφατη· και η Ουάσιγκτον δεν έχει διαμορφώσει ακόμα την «εναλλακτική» του ιμπεριαλισμού της. Αλλά το επείγον της «αντίδρασης» στη μέση Ανατολή απλά αποκαλύπτει την δομική κρίση στη διεύθυνση του αμερικανιού ιμπεριαλισμού! Κρίση σχεδιασμού, μεθόδευσης, τακτικών.

Αν έχουμε δίκιο (: ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ σκοτώνει και τα σκατώνει, επειδή στηρίζεται στην ωμή βία αφού, μέσα στην παρακμή του, δεν έχει εναλλακτικές) τότε διάφορα γεγονότα που προηγήθηκαν της σφαγής στη Γάζα αποκτούν διαφορετικό νόημα.

Για παράδειγμα. Ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. Netanyahu έκανε μια επίσκεψη express στη Μόσχα στις 9 Μάη και, γυρνώντας, διέταξε μια μεγάλη επίθεση στο συριακό έδαφος για να εξαφανίσει (όπως κοκορεύτηκε ο φασίστας ισραηλινός υπ.αμ. Lieberman) τις ιρανικές εγκαταστάσεις στη συρία. Άσχετα με την επιτυχία ή όχι την επίθεσης, άσχετα με το πόσοι ισραηλινοί πύραυλοι αναχαιτίστηκαν ή όχι, τα παπαγαλάκια του άξονα βγήκαν να υποστηρίξουν ότι «το Τελ Αβίβ πήρε το ο.κ. απ’ την Μόσχα να ‘μαζέψει’ τους ιρανούς στη συρία»….

Από που προκύπτει αυτό; Απ’ το ότι τα ρωσικά αντιαεροπορικά δεν ασχολήθηκαν με την ισραηλινή επίθεση; Μα δεν θα το έκαναν, έτσι κι αλλιώς!!! Φαίνεται όμως ότι η βλακεία, η ακρισία και η αμνησία είναι πλέον «κανονικότητα». Κανείς δεν θυμάται ότι η Μόσχα «έφαγε» την κατάρριψη ενός πολεμικού της απ’ την τουρκική αεροπορία στις 24 Νοέμβρη του ’15, προκειμένου (το υποστηρίζαμε απ’ την αρχή, κόντρα στην σοφία των πάντων, και είχαμε δίκιο…) να καμουφλαριστεί η τουρκο-ρωσική συμμαχία σε μια κρίσιμη (για διάφορους λόγους…) φάση του πολέμου στη συρία, τους πρώτους μήνες της ρωσικής πολεμικής εγκατάστασης εκεί…

Ένα κράτος, λοιπόν, που διαχειρίζεται τον ιμπεριαλισμό του με το δικό του timing και τις δικές του τακτικές απόκρυψης και παραλλαγής (το ρωσικό), δεν μπορεί να κριθεί από μια «στιγμή», εν προκειμένω απ’ το γεγονός ότι δεν αντέδρασε στρατιωτικά (που δεν θα αντιδρούσε!!!) στην τελευταία ισραηλινή επίθεση στη συρία! Θα μπορούσε, μάλιστα, να ισχύει το ακριβώς αντίθετο: μετά απ’ αυτήν την επίθεση (που πρακτικά κατέστρεψε όλα κι όλα μια αποθήκη και ένα κτίριο…) οι σύμμαχοι της Μόσχας ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» μπορούν να προωθηθούν – προσεκτικά… – εκεί που κρίνουν απαραίτητο… Έχοντας σαν κάλυψη την δέσμευση του Netanyahu στον Putin ότι θα κάνει “μια κι έξω” επίθεση στη συρία, και τέλος (προς το παρόν…)

(φωτογραφία πάνω: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!

Κάτω: ο “αντ’ αυτού” στην ισραηλινή πρεσβεία προχτές, χαμογελάει δίπλα στην πρέσβειρα. Και γιατί όχι; Νever mind: kill em’ all – τις δουλίστες μας να κάνουμε, κι να πα’ να γαμηθούνε οι κωλοπαλαιστίνιοι… )

Μέση ανατολή 4

Τετάρτη 16 Μάη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, το γεγονός ότι ένα κράτος απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές / αιχμαλώτους το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους σφάξει, όχι μόνο δεν είναι «νίκη» του ισραήλ αλλά δείχνει και την δική του αδυναμία και την γύμνια της αμερικανικής υποστήριξης με την μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds.

Στον πρώτο κόσμο η σφαγή θα ξεχαστεί γρήγορα, αυτό είναι εύκολο. Όχι, όμως, στις αραβικές κοινωνίες· σε μερικά απ’ τα κράτη των οποίων στηρίζεται ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ. Ποιο αραβικό καθεστώς, χούντα ή καμουφλαρισμένη χούντα, μπορεί να βγει τώρα ή τους επόμενους μήνες να πει «να τα βρούμε, βρε αδελφέ, με το Τελ Αβίβ» χωρίς να διακινδυνεύει την ίδια του την ύπαρξη; Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα αποτελέσματα των εκλογών στο λίβανο και στο ιράκ σαν απόδειξη εκείνου που συμβαίνει ήδη, είναι αρκετό το σφαγείο της Γάζας για να εξασφαλίσει ότι τα επόμενα χρόνια όποιος δηλώνει «φίλος του ισραήλ» στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο, θα σκάβει τον λάκο του.

Κι αυτό, μην έχετε αμφιβολία, ενισχύει – φανερά και κρυφά – την επιρροή του μπλοκ της Αστάνα plus: της Τεχεράνης, της Μόσχας, της Άγκυρας, του Κατάρ, της Χεζμπ’ αλλάχ, του Πεκίνου.

(Ορισμένοι βολεύονται να υποστηρίζουν ότι «επίτηδες το έκανε η Χαμάς και έστειλε κόσμο πάνω στον φράκτη». Το μόνο που δεν λένε είναι ότι πράκτορες της Χαμάς έσπρωχναν του ισραηλινούς στρατιώτες / χασάπηδες να ρίχνουν στο ψαχνό… Πάταγαν και την σκανδάλη οι παλιοπράκτορες, ενώ οι αθώοι φαντάροι ήθελαν να φύγουν… Μήπως η Χαμάς ή η Χεζμπ’ αλλάχ ή η Τεχεράνη έχουν κατακτήσει ήδη το ισραηλινό κράτος κι αυτό δρα σαν ενεργούμενό τους χωρίς να το καταλαβαίνει; Μένει να τα ακούσουμε κι αυτό…

Κατά τα άλλα, η παροιμία που λέει πως «όταν έχεις ένα σφυρί όλα τα προβλήματα σου φαίνονται πρόκες», απόδειξη μιας βαθύτερης διανοητικής ένδειας, δείχνει το γιατί το παρακμιακό ισραηλινό καθεστώς, που φτιάχτηκε κόντρα στην εβραϊκή ιστορία και κόντρα στην μεσανατολική γεωγραφία σαν «απόφυση» της χριστιανικής δύσης, πριονίζει το κλαδί του σ’ ένα δέντρο δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη, που πέφτει σε αργή κίνηση…)

(Φωτογραφία: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!)

Ο θάνατος είναι για όλους

Τρίτη 15 Μάη. Θα κάνουμε στην άκρη, όσο μπορούμε, τα συναισθήματά μας για την σφαγή στη Γάζα. Δεν είναι εύκολο, έχουμε όμως οδηγό (αν θα ήταν δυνατόν να αξίζουμε κάτι τέτοιο!) μια παλαιστίνια μάνα, πριν πολλά χρόνια. Οι ισραηλινοί είχαν σκοτώσει έναν γυιό της, ύστερα έναν δεύτερο, κι ύστερα έναν τρίτο: ήταν όλοι τους αγωνιστές της αντίστασης. Κι εκείνη η γυναίκα, από πένθος σε πένθος, μόνιμα μέσα σε πένθος, έλεγε ότι «κι άλλους γυιούς αν είχα στον αγώνα θα τους έστελνα»…. Και κάτι ακόμα: Έχω στεγνώσει από δάκρυα. Δεν έχω άλλα. Δεν μπορώ να κλάψω άλλο… Μπορείτε να νοιώσετε τι σημαίνει το να «μην μπορείς να κλάψεις άλλο;»

Όποιοι καραγκιόζηδες νομίζουν ότι οι ινδιάνοι (οι άραβες στην παλαιστίνη είναι οι ινδιάνοι της μέσης Ανατολής) είναι ένα ελαττωματικό «φύλο», προορισμένο να εξαφανιστεί κάτω απ’ τις πρωτοκοσμικές (και ισραηλινές) ερπύστριες, ας συγκρατήσουν κάπου στην άκρη του μυαλού τους (κι όχι των μηχανημάτων τους) , σ’ αυτό που κάποτε λεγόταν «μνήμη» και προκαλούσε σύγκρυο (και όχι εγγραφή για gigabites…), ότι μία, δύο, εκατό, χιλιάδες μανάδες εκεί στεγνώνουν από δάκρυα· και συνεχίζουν. Δεν υπάρχουν περιθώρια για μελοδράματα σ’ αυτόν τον πόλεμο του αραβικού / παλαιστινιακού Δαβίδ εναντίον του ισραηλινού / πρωτοκοσμικού Γολιάθ. Όχι.

Παραμερίζουμε, λοιπόν, τα συναισθήματα για να πούμε κάτι που ας το σημειώσουν τόσο τα τσιράκια όσο και οι υπάλληλοι (στα μέρη μας) του Τελ Αβίβ – ξέρουμε ότι ασχολούνται μαζί μας…. Ας το κρατήσουν σαν κουβέντα μιας περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής: αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο της «δύσης» στη μέση Ανατολή, το ισραηλινό κράτος, έχει ηττηθεί ήδη – κι ας παριστάνει ότι δεν το καταλαβαίνει. Το αν η ήττα θα οριστικοποιηθεί σε 5 ή σε 10 χρόνια, με 1000 ή με 100.000 δολοφονημένους παλαιστίνιους, είναι πολύ σημαντικό. Αλλά η ήττα είναι αναπόδραστη. Και να γιατί:

– Το ισραηλινό κράτος και η ιδεολογία του έκανε εδώ και 70 χρόνια το πιο θανάσιμο αμάρτημα που θα μπορούσε: ξέχασε ή παραχάραξε (το ίδιο κάνει) την εβραϊκή ιστορία, για να νομιμοποιηθεί στα μάτια των χριστιανών δημιουργών του. Η πραγματική και αναμφισβήτηση ιστορία είναι ότι τους εβραίους τους κυνήγησαν, τους ταπείνωσαν, τους πρόσβαλαν, τους σκότωσαν, τους έκλεισαν σε γκέτο, και τελικά τους εξόντωσαν οι χριστιανοί. Όχι οι μουσουλμάνοι, όχι οι άραβες! Στην οθωμανική αυτοκρατορία (για παράδειγμα) κανείς δεν κυνήγησε τους εβραίους· την ίδια εποχή που στη χριστιανική ευρωπαϊκή δύση τους θεωρούσαν μιάσματα και τους αντιμετώπιζαν σαν απόβλητους.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο αυθεντικός ιστορικός σύμμαχος των εβραίων, σαν κουλτούρα και σαν ηθική, ήταν οι μουσουλμάνοι, και όχι οι χριστιανοί. Στην οθωμανική και πολυπολιτισμική Σαλονίκη κατέφυγαν οι σερφαδίτες, κυνηγημένοι απ’ την χριστιανική ισπανία!!! Δεν πήγαν στο Παρίσι ή στη Ρώμη!!!

Αυτήν την ιστορική αλήθεια το ισραηλινό κράτος την διαστρέβλωσε μέχρι θανάτου (των παλαιστινίων και όχι μόνο) εδώ και 70 χρόνια.

– Ένα τμήμα των ευρωπαίων εβραίων συμμάχησε με τις χριστιανικές πρωτοκοσμικές ελίτ (δηλαδή με τους ιστορικούς σφαγείς των εβραίων…) για να δημιουργηθεί ένα μιλιταριστικό, ρατσιστικό προκεχωρημένο φυλάκιο αυτής ακριβώς της πρωτοκοσμικής δύσης, στη μέση Ανατολή. Έτσι, οι ισραηλινοί εργολάβοι του δυτικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού, αντέστρεψαν την πραγματικότητα της ιστορικής εμπειρίας της θρησκείας και της φυλής τους, παρέγραψαν τόσο τα σε βάρος τους εγκλήματα όσο και τις αληθινές αιτίες τους, (κράτησαν επιλεκτικά και κατάλληλα επενδεδυμένα κάποια είδωλα) και έγιναν εργολάβοι των εξολοθρευτών τους. Αυτό, σε μεσομακροπρόθεσμη ιστορική κλίμακα, είναι ακόμα πιο θανάσιμο από απλά θανάσιμο «αμάρτημα»: το να στρέφεσαι εναντίον των συμμάχων και των αδελφών σου (των αράβων / των μουσουλμάνων) για να υπηρετήσεις, και με δικό σου προσωρινό όφελος βέβαια, τα συμφέροντα του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον ή οποιουδήποτε παρόμοιου (τα οποία, εννοείται, έχουν γίνει και δικά σου) είναι μοιραία εθελοτυφλία. Αργά ή γρήγορα…

– Τώρα που το «κέντρο βάρος» του καπιταλιστικού κόσμου απομακρύνεται απ’ το πετρέλαιο, την μέση Ανατολή και μετατοπίζεται στην Ασία, οι εργολάβοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / μιλιταρισμού στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, αυτοί που λέγονται «ισραηλινό κράτος», έχουν πέσει σε υπαρξιακή περιδίνηση, που την εκδηλώνουν κλιμακώνοντας αυτό που η πρωτοκοσμική, χριστιανική «κληρονομιά» και εργολαβία τους υποδεικνύει: ακόμα περισσότερο έγκλημα, ακόμα μεγαλύτερη σφαγή, ακόμα μεγαλύτερη διασκέδαση με την εξόντωση των Άλλων, ακόμα περισσότερη «δικαιολογημένη» παράνοια.

Αλλά η ιστορία (και όχι μόνο η καπιταλιστική) ποτέ δεν έκλαψε για τα παρανοϊκά ενεργούμενά της, με όποια αιμοβόρα πίστη κι αν την υπηρέτησαν! Το οικτρό τέλος τους είχε, μάλιστα, εκ των υστέρων, περισσότερες από μια εξηγήσεις και δικαιολογήσεις.

– Αυτό που οι πρωτοκοσμικοί ρατσιστές του Τελ Αβίβ (αφεντικά και υπήκοοι) πήραν σαν γαμήλιο δώρο απ’ την Ουάσιγκτον, την ανακήρυξη δηλαδή της Ιερουσαλήμ / Quds σαν «πρωτεύουσας» ενός κράτους που έχει όλο και μικρότερη γεωπολιτική χρησιμότητα και αξία, δεν είναι «διαμάντι»! Είναι μόνο το δηλητηριασμένο μήλο που η Ιστορία προσφέρει πάντα στους αυτο-ικανοποιούμενους και στους ψωνισμένους. Αφού οι ισραηλινές ιμπεριαλιστικές αιχμές της «αγγλόσφαιρας» δεν φρόντισαν να χειραφετηθούν απ’ αυτήν (τα συμφέροντά των υπηρετών τους είναι, στ’ αλήθεια, πολύ ισχυρά) ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο της αλλαγής παραδείγματος (τον οποίο, φυσικά, απωθούν…), θα έχουν την δική της «μοίρα». Την μοιράζονται ήδη: παρακμάζουν σαν ψόφια κουνάβια / αστακοί.

Αυτά λέει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή. Λέει ότι η εβραϊκή συλλογική ιστορική εμπειρία αντιστράφηκε απ’ την στιγμή της «διακήρυξης του Balfur» (- και όχι του «θελήματος του θεού»…), και έγινε καθαρή προδοσία. Λέει ότι το να προδίδεις την πραγματική σου ιστορία και, στη θέση της να φτιάχνεις εθνοκρατικά παραμύθια, σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα σε συνθλίψουν τα ίδια τα γρανάζια των μυθολογιών σου. Γιατί; Επειδή είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι!!! Σκοτώστε, βασανίστε, σακατέψτε όσους παλαιστίνιους επιτρέπει ο πρωτοκοσμικός κανιβαλισμός σας! Υπογράφετε την καταδίκη σας: σαν «δυτικοί»! Γιατί τα θύματά σας είναι μεσανατολίτες, δηλαδή (και) ασιάτες…

Κι αυτό που φέρνει ήδη ο ανατολικός άνεμος (μεταξύ άλλων και σαν «ασιατική αλληλεγγύη κατά της ευρω-αμερικανινής αποικιοκρατίας») θα σας σαρώσει… Έμμεσα; Άμεσα; Θα φανεί…

Προς την ειρήνη και το νόμπελ της…

Τρίτη 15 Μάη. Μέσα σ’ αυτά τα δεδομένα (και σε όλο και μικρότερη σχέση με δαύτα) δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή το αμερικανικό βαθύ κράτος) και σύμμαχοί του (ισραήλ και σαουδικη αραβία) προωθούν προς ανακοίνωση ένα «σχέδιο για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος» που θα εκπλήξει τους πάντες. Σύσσωμο κοινό και κριτική! Αν και δεν έχουμε εντοπίσει ακόμα συγκεκριμένες πληροφορίες, το σχέδιο (σε στυλ take it or leave it!) “μυρίζει” ότι θα είναι χοντρικά τέτοιου είδους: φυσικά και φτιάχνεται παλαιστινιακό κράτος, το οποίο θα είναι δύο έως τρεις παλαιστίνιοι όρθιοι, στο ένα πόδι, περικυκλωμένοι από τον ισραηλινό στρατό. (Τα νεκροταφεία είναι εκτός “λύσης”…)

Ωραίο ακούγεται… Δύο ή τρία τετραγωνικά μέτρα μια χαρά κράτος είναι – στην εποχή του cyberspace, όπου νοικιάζεις όσα στρέμματα θες. Η απορία δεν είναι, βέβαια, το πόσο γέλιο θα πέσει όταν ανακοινωθεί το όποιο τέτοιας προέλευσης “σχέδιο” για την Παλαιστίνη. Αλλά το πως θα “σκάσουν” στη μέση Ανατολή τα κύματα που ήδη παράγονται στα υπόλοιπα σημεία της ενιαίας γραμμής αντιπαράθεσης: στην κορεατική χερσόνησο και στα πέριξ· και στο αφγανιστάν, όπου οι ταλιμπάν κατακτούν διαρκώς νέο έδαφος…

Μέρες ζωής και θανάτου…

Δευτέρα 14 Μάη. Όποιος υποστηρίζει, φωναχτά ή σιωπηλά, ότι ένα κράτος έχει δικαίωμα να πυροβολεί και να σκοτώνει τους άοπλους «που πλησιάζουν τα σύνορά του» (ή «προσπαθούν να τα περάσουν παράνομα»), για “λόγους ασφαλείας” (αλλοίμονο!), είναι φασίστας! Μπορεί να παριστάνει ό,τι θέλει – αλλά αυτό είναι: σκέτος, καθαρός φασίστας.

Αν θέλετε «απόδειξη» βάλτε στη λέξη «κράτος» οποιοδήποτε θέλετε… Κι αν νομίζετε ότι αυτό ξεκαθαρίζει τα πράγματα, αντί για “παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι” βάλτε “σύριοι πρόσφυγες”, “ιρακινοί πρόσφυγες”, “λατινοαμερικάνοι μετανάστες”, “αφρικάνοι μετανάστες”… Δεν κάνει διαφορά στο έγκλημα και στην υποστηρίξή του: το αποτέλεσμα μιλάει μόνο του…

Σήμερα, λοιπόν, διαδηλώνουμε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, εναντίον της δολοφονικής συμμαχίας δύο κρατών: του ελληνικού και του ισραηλινού· αλληλέγγυοι, όσο είναι δυνατόν απ’ την πρωτοκοσμική ασφάλειά μας, στην παλαιστινιακή αντίσταση… Απ’ τις 6.30 το απόγευμα…

Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι θα διαδηλώνουν, μέσα στο ισραήλ (εναντίον της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds), στη λωρίδα της Γάζας (η «πορεία της επιστροφής»), στη Δυτική Όχθη· και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.

Για εμάς: ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ!

Το σκύψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Απέναντι σ’ αυτά οι αντιπολεμικές καρικατούρες συνιστούν μεθοδολογία εκτόνωσης. Κι αυτό επειδή ελέγχονται απ’ όλους όσους έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην «εθνική γραμμή», δηλαδή στα επιθετικά «εθνικά συμφέροντα» στα πέριξ. Έχουν υιοθετήσει τα επιχειρήματα και την εθνικοφροσύνη, απλά στο τέλος προσθέτουν κι ένα «ειρήνη ημίν»…

Για παράδειγμα, στη διάρκεια της καμπάνιας Μ15, υποχρεωθήκαμε να προσέξουμε από πιο κοντά τόσο διάφορες πολιτικές «απουσίες» (στην υπεράπσιση των παλαιστίνιων και της αντίστασής τους) όσο και την συστηματική προσπάθεια να παρακαμφθεί εντελώς η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, παρότι διατυμπανίζεται τακτικά απ’ την καθεστωτική δημαγωγία. Κρυμμένη, συνήθως, μέσα σε σωλήνες γκαζιού…

Η παράκαμψη του ελληνικού κράτους και των θεσμών του είναι έντεχνη παρότι σερβίρεται σαν «φυσική». Όμως οι διάφορες κατά καιρούς πρεσβείες, πότε η αμερικάνικη και πότε η ισραηλινή, δεν είναι «φυσικός πολιτικός στόχος» στην προκείμενη περίπτωση. Είναι παρελκυστικός πολιτικός στόχος εφόσον μπαίνει στην πρώτη γραμμή.

Το ίδιο, ακριβώς, έγινε με τις δήθεν «αντιδράσεις» κατά των «μνημονίων» και των «κακών ξένων» που… Τα ντόπια αφεντικά, «μεγάλα», «μεσαία» ή «μικρά», που επωφελήθηκαν απ’ την άγρια άμεση και έμμεση υποτίμηση της εργασίας, «καθάρισαν». Η ίδια η άγρια εκμετάλλευση, σαν απρόσωπη καπιταλιστική συνθήκη, δεν βγήκε απλά αλώβητη απ’ την διαχείριση της κρισης α λα ελληνικά, αλλά πολύ πιο ενισχυμένη. Και για να γίνει αυτό φρόντισαν πολλοί· όχι μόνο τ’ αφεντικά…

Βγήκαν όλα αυτά απ’ το κάδρο – για να το πούμε στην δημαγωγική αργκώ – και χάθηκαν στη σκιά πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε της Λαγκάρντ, και πότε της «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα». Όλη η συγκινησιακή μικροαστική «αγανάκτιση» και «αντί-δραση», είτε ήταν αυθόρμητη (καμμία σχέση!) είτε ήταν οργανωμένη, ήταν εθνικά σωστή: έριξε τις «κατάρες» μακριά (στον αέρα) και άφησε το έδαφος ανοικτό, χωρίς κανένα εμπόδιο, για τα ντόπια αφεντικά.

Κάτι παρόμοιο σκηνοθετείται μ’ αυτές τις υποτιθέμενες «αντιπολεμικές διαμαρτυρίες» που υπηρετούν την εθνική ατζέντα: το «κακό» είναι κάπου εκεί, σε αμερικάνικη ή ισραηλινή συσκευασία· το ξορκίζεις· και πέρα απ’ αυτό τίποτα άλλο.

Όμως οι στρατιωτικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους / κεφάλαιου είναι επιλεγμένες· και όχι «επιβεβλημένες δια της βίας από κάποιους τρισκατάρατους». Ήταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. αυτής της τωρινής, της φαιορόζ κυβέρνησης, που παρακαλούσε την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες στρατιωτικές βάσεις στο ελλαδιστάν – δεν του κόλλησε κανένας το πιστόλι στο κεφάλι… Είναι το ελληνικό κράτος που επιζητάει το δέσιμό του τόσο με τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, όσο και την αιγυπτιακή χούντα… Έτσι εννοεί τις προοπτικές “γεωπολιτικών προσόδων”!…  Και, προφανώς, δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου της μίας ή της άλλης βιτρίνας. Ήταν και είναι θέμα προσανατολισμού των ηγεμονικών τμημάτων των ελληνικών αφεντικών. Οι υπόλοιποι είναι οι ουρές του προσοδισμού: κάτι θα φάνε… (ή αυτό ελπίζουν).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσο εύκολα μιλάνε διάφοροι για «πόλεμο», άλλο τόσο μεθοδεύουν την ειρήνη στο εσωτερικό· το δέσιμο στα «εθνικά δίκαια»· την εθνική ενότητα σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» στις πιο αιχμηρές και φιλοπόλεμες αιχμές της: τώρα στην ανατολική Μεσόγειο.

Μας τραβάνε απ’ το μανίκι· κι απ’ τη μύτη· κι από τ’ αυτί· κι απ’ τα μάτια· κι απ’ τα μυαλά…

Καμπάνια Μ15

Την Δευτέρα 14 Μάη θα “συμπέσουν” δύο γεγονότα. Στην Ιερουσαλήμ / Quds με τιμές και πανηγύρια θα εγκαινιάζεται η αμερικανική πρεσβεία. Και στη Γάζα ο ισραηλινός στρατός θα πυροβολεί στο ψαχνό. Έχει αναγγελθεί σφαγή…

Την Δευτέρα 14 Μάη το απόγευμα θα είμαστε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών… Εσείς;

Παλαιστίνη, η ώρα της μεγάλης διαδήλωσης – παρά πέντε

Κυριακή 13 Μάη. Οι αδιάφοροι, οι φλώροι, οι τζιτζιφιόγκοι και οι κομπλεξικοί (όλων των φύλων) λένε αυτό που τους βολεύει· αυτό που βολεύει τις υπηρεσίες… Το κατόρθωμα του post modern κράτους / κεφάλαιου είναι ότι οι υπήκοοί του έχουν υιοθετήσει την δική του γλώσσα, την γλώσσα της παράνοιας και του θανάτου· και το θεωρούν κατόρθωμα.

Ο έλληνας μπάτσος που είχε άποψη (και γιατί να μην έχει;) στη διάρκεια ενός μπλόκου (νυχτερινής αφισοκόλλησης) το είπε στην γλώσσα του, στη γλώσσα της κυρίαρχης βίας· αυτήν που μαθαίνουν και χρησιμοποιούν μεγάλα τμήματα των πρωτοκοσμικών κοινωνιών νομίζοντας ότι μιλάνε αλλιώς:

– Τι κολλάς;

– Για την Παλαιστίνη…

– Παλαιστίνιοι; Τι λες ρε; Ποιοί Παλαιστίνιοι; Θα τους καθαρίσουν όλους οι Ισραηλινοί… Δεν αστειεύονται αυτοί!

Υποθέτουμε πως αν πετύχαινε κάποιον απ’ αυτούς που έχουν λυσσάξει με την καμπάνια Μ15 και σκίζουν αφίσες, θα τον κτυπούσε φιλικά στην πλάτη.

Μπορούσες εύκολα να διαπιστώσεις στον ελαφρά θριαμβευτικό τόνο του πορίσματός του την χαρά εκείνου που έχει διαλέξει την μεριά των «νικητών», την μεριά εκείνων που «δεν αστειεύονται», την μεριά εκείνων που «θα τους καθαρίσουν όλους». Kill ‘em’ all… Τον ελαφρά θριαμβευτικό τόνο, δηλαδή, του αυτο-ικανοποιούμενου μικροαστού που και τσάτσος και ρουφιάνος γίνεται, αρκεί να είναι με την μεριά των νικητών – για να σώσει το τομάρι του και να γεμίσει την τσέπη του. Τίποτα προσωπικό, και τίποτα καν και καν επαγγελματικό στην ετυμηγορία του μπάτσου. Απλά το φυσιολογικό συμπέρασμα κάθε café και κάθε «λογικής» αναίσθητης πρωτοκοσμικής (και ειδικά ελληνικής) παρέας. Που κτυπιέται για το τραυματισμένο κουτάβι που είδε στο δρόμο, και για τον πιο πρόσφατο γκομενικό καυγά. Ωωωωωω! Τι προβλήματα κι αυτά, ε;

Η 23χρονη παλαιστίνια Zahraa al-Najjar (φωτογραφία) έφαγε σφαίρα στο πόδι την πρώτη μέρα των διαδηλώσεων στη Γάζα, στις 30 Μάρτη. Έκατσε έξι μέρες στο νοσοκομείο, και γύρισε πίσω, εκεί που είναι οι φίλες, οι φίλοι, οι συγγενείς της· εκεί που ανήκει. Είναι περισσότερο βέβαιο απ’ την περιστροφή της γης γύρω απ’ τον ήλιο ότι η Zahraa, και εκατοντάδες, χιλιάδες Zahraa, «δεν υπάρχουν» για τον (πολιτικο-ιδεολογικά μιλώντας) ντόπιο «αντισεξισμό», αφού το να πυροβολούν ισραηλινοί φασίστες στρατιώτες παλαιστίνιες διαδηλώτριες δεν ανήκει στα «θέματα που μας ενδιαφέρουν». Δεν εμπίπτουν ούτε στην φαλλοκρατική βία, ούτε πουθενά αλλού. «Σιγά μην ασχοληθούμε μ’ αυτές που φοράνε μαντήλι στο κεφάλι!!!» λέει η πρωτοκοσμική “αντισεξιστική” σοφία (και μετά τρέχει στους ψυχο-γιατρούς). Σιγά!!!

Πράγμα που σημαίνει, απλά, πολύ απλά, αυτό που είπε συναινετικά ο μπάτσος: καθαρίστε τις όλες. (Κι αν επιστρατευτεί η δικαιολογία «μα δεν την ξέρουμε την Zahraa», ούτε η Ahed Tamimi, η νεαρή που χαστούκισε τον ισραηλινό στρατιώτη λίγο μετά που κάποιοι όμοιοί του είχαν πυροβολήσει τον επίσης ανήλικο ξαδέλφό της στο κεφάλι, που είναι αρκετά γνωστή και-δεν-φοράει-μαντήλι-στο-κεφάλι, ούτε αυτή λοιπόν “έτυχε” κάποιας σοβαρής υπεράσπισης στα μέρη μας. Χαλάει τα στερεότυπα, οπότε δεν υπάρχει… Ίσως επειδή εδώ είναι η εποχή για τα βίτσια, τα διανοητικά, τα ηθικά και τα συναισθηματικά. Ίσως επειδή εδώ είναι μόδα τα δυιλιστήρια κουνουπιών… Ίσως επειδή εδώ, πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις θεωρίες, κανείς/καμμία δεν θα δώσει ένα ποτήρι νερό ούτε στο άγγελό του/της…).

Λυπούμαστε, δεν θα θέλαμε να είναι έτσι, και δεν τρώμε τις γνωστές και εύκολες παπαριές ότι “εδώ είναι άλλες οι συνθήκες” (έμαθαν και οι μικροαστοί τον ιστορικό και κοινωνικό προσδιορισμό τους!). Η 23χρονη Zahraa (λες και το κάνει για να διευκολύνει…) δεν είναι πρωτοκοσμική. Κι ούτε θα ήθελε να είναι: η ρηχότητα, η επιδερμικότητα και ο ναρκισσισμός δεν είναι «παγκόσμιες αξίες»!! Τι να ζηλέψει κανείς απ’ τον παρακμιακό βερμπαλισμό; Τι να ζηλέψει κανείς απ’ την κενοδοξία και την βαθιά αν-ηθικότητά της;

Με μια σφαίρα στο πόδι, κι όμως δεν κλάφτηκε… Έξι μέρες μετά, με πατερίτσες, δεν αποφάσισε να ακολουθήσει την συμβουλή «κοίτα την δουλειά σου» – που μάλλον κανείς δεν της έδωσε…. Ούτε τολμάνε τα παπαγαλάκια να την κατηγορήσουν για «αντισημιτισμό» επειδή αγωνίζεται (κανονικά…) ενάντια στο «ιερό κράτος του θεού»…

Η 23χρονη Zahraa δεν είναι μία από μας… Τι κρίμα! Τι κρίμα που δεν της αξίζουμε… Τι κρίμα που μια γυναίκα μόνη της έχει ψυχή όση χιλιάδες πρωτοκοσμικοί/ες.

Απ’ την άλλη ευτυχώς: η αντίσταση είναι γυναίκα – το καταλάβαμε και το είπαμε. Γυναίκα· όχι απομίμηση, πρόσχημα ή avatar…