Ο τοξικός στην Knesset

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. … Η πρωτοβουλία ειρήνης του Trump [σ.σ.: το γνωστό αλλά επίσημα παγωμένο σχέδιο εξαφάνισης των παλαιστινίων…] αν ποτέ μπει στο τραπέζι, είναι το άμεσο αποτέλεσμα της πίεσης απ’ τον Mohammed bin Salman, που θέλει να νομιμοποιήσει το ισραήλ πριν προχωρήσει σε ανοικτή συνεργασία μαζί του.

…Για 50 χρόνια προσευχόμασταν να εμφανιστεί ένας σημαντικός άραβας ηγέτης που θα θέλει να υπογράψει ένα σημαντικό σύμφωνο με το ισραήλ. Αυτός ο ηγέτης έφτασε τελικά. Οι εκκλήσεις υπέρ της καθαίρεσής του, όπως αυτή που έκανε ο πρώην πρεσβευτής των ηπα Dan Shapiro σε ένα άρθρο του στη Ha’aretz (στις 21 Οκτώβρη) είναι αποσταθεροποιητικές, και ταιριάζουν με τις καλύτερες παραδόσεις του Obama…

Έτσι καταλήγει το άρθρο της υπέρ του τοξικού η πρώην ισραηλική βουλευτής Tzvia Greenfield, στην Ha’aretz πριν 2 ημέρες. Παρόμοια άρθρα δημοσιεύονται και στην άλλη μεγάλη καθεστωτική εφημερίδα, την δεξιά Jerusalem Post. O τοξικός είναι ο «αναμενόμενος» και “πολλά υποσχόμενος” (μοχλός) για την ολοκλήρωση των ισραηλινών ρατσιστικών / απαρτχάιντ σχεδιασμών στη μέση Ανατολή. Όμως υπάρχουν και οι αντίπαλοι. Στο ίδιο άρθρο η Greenfield εξηγεί:

… Ο Erdogan μπορεί να θέλει να ταπεινώσει τους σαουδάραβες, αλλά ο κύριος στοχος του είναι να τορπιλίσει το σχέδιο που έχει συμφωνηθεί μεταξύ Trump και Mohammed να δημιουργηθεί μια περιφερειακή συμμαχία υπό την αιγίδα των ηπα, μια συμμαχία που περιλαμβάνει το ισραήλ, τα κράτη του Κόλπου, την σαουδική αραβία, την ιορδανία, την αίγυπτο (και πιθανά το ιράκ). Αυτά τα κράτη θα προσπαθήσουν μαζί να μπλοκάρουν το ιράν, που τα απειλεί όλα.

Η τουρκία, που αγωνίζεται να βρει μια όχι-ακόμα-ξεκαθαρισμένη θέση στον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο, δεν θέλει μόνο να ηγηθεί των σουνιτών. Θέλει επίσης να δείξει το ισραήλ σαν ένα ξένο αποικιοκρατικό εμφύτευμα στη μέση Ανατολή. Κάθε νομιμοποίηση που θα κερδίσει το ισραήλ μέσα από μια συμμαχία με αραβικά κράτη έχει αρνητικές συνέπειες για τον Erdogan

Έχει το ενδιαφέρον του το πως φαίνεται η Άγκυρα απ’ το Τελ Αβίβ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το πως φαίνεται η μέση Ανατολή συνολικά: αίμα, πολύ αίμα στο μέλλον.

Το τελευταίο; Στο συγκεκριμένο τουλάχιστον άρθρο δεν φαίνεται πουθενά η Μόσχα… Ίσως οι S-300 της συρίας δεν κάνουν μεγάλη σκιά…

Ιστορία 8 χρόνων – και όχι μόνο

Τρίτη 23 Οκτώβρη. Η παρατήρηση είναι σωστή αλλά άχρηστη: αν το μακελάρισμα του Kashoggi στο σαουδαραβικό προξενείο της Istanbul είχε γίνει πριν δέκα χρόνια, το 2008, το τότε τουρκικό καθεστώς θα δεχόταν την επίσημη σαουδαραβική εκδοχή (ότι ο Kashoggi έφυγε απ’ την πίσω πόρτα του προξενείου), και το ζήτημα θα τέλειωνε πριν καν προκύψει…. Και (θα προσθέταμε εμείς) ο κουτσομπολίστικος τύπος στην τουρκία θα έγραφε ιστορίες για το πως ο σατανικός Kashoggi ξεφορτώθηκε την μνηστή του, αφήνοντάς την να περιμένει στην κύρια είσοδο του προξενείου ενώ αυτός εξαφανίστηκε απ’ την πίσω πόρτα. Τα υπόλοιπα θα ήταν φήμες.

Ίσως να γίνονταν αυτά το 2008. Αλλά το 2018 έχουν αλλάξει πολλά. Οι ισλαμοδημοκράτες στην Άγκυρα ξέρουν (και οι πάντες ξέρουν) ότι βρέθηκαν μεν στη «σωστή μεριά της ιστορίας» στη διάρκεια των εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2010 – 2011 που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη», αλλά στη συνέχεια κέρδισε (ως τώρα) η «λάθος μεριά της ιστορίας»: ο σκληροπυρηνικός άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – (Παρισιού) – Τελ Αβίβ – αραβικών πετροδικτατοριών.

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του είναι οι τελευταίοι που θα δέχονταν ότι η «αραβική άνοιξη» ήταν εκσυγχρονιστική (με βάση την δυτικοκαπιταλιστική / «δημοκρατική» ορολογία) και πως ήταν γνήσια απαίτηση τόσο των ανάλογων κοινωνιών όσο και της Ιστορίας. Το γεγονός είναι πως η έστω σχετική πολιτική χειραφέτηση των αραβικών εργατικών ή/και «μεσαίων» τάξεων εννοήθηκε απ’ τον πρώτο κόσμο με τον πιο αυτόματο τρόπο που θα μπορούσε: σαν θανάσιμος κίνδυνος απώλειας αποικιών τόσο για εργασία και πρώτες ύλες όσο και για γεωπολιτικές θέσεις, σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων…

Η ιδεολογική ηγεμονία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις μετεπεναστατικές αραβικές κοινωνίες (κάποιοι την ονομάζουν ηγεμονία της «μουσουλμανικής αδελφότητας» επειδή θέλουν να την απο-πολιτικοποιήσουν απ’ την μια και να την υπερ-θρησκευτικοποιήσουν απ’ την άλλη) υποχώρησε σημαντικά μετά το πραξικόπημα του στρατού / Sisi στην αίγυπτο το καλοκαίρι του 2013, και την ανατροπή του πρώτου μετά από δεκαετίες εκλεγμένου (σε καθαρές και ελεύθερες εκλογές) προέδρου Mohamed Morsi. Είναι πασίγνωστο πως εκείνο το πραξικόπημα το στήριξαν εκτός απ’ την ηπα / αγγλία τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ, μαζί με τα λοιπά εμιράτα. Όπως στηρίζουν έκτοτε, κατά περιόδους, με δανεικά «πετροδόλαρα» την χούντα του Sisi (που είναι σύμμαχος και της Αθήνας, για να μην ξεχνιόμαστε…).

Ωστόσο, ο πυρήνας του κοινωνικού / πολιτικού αιτήματος των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2010/11 ξεπερνούσε τότε κατά πολύ ακόμα και τις βλέψεις του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Απλά, πολύ απλά, οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας ήταν οι πιο κατάλληλοι πολιτικά / ιδεολογικά και να τον καταλάβουν και να τον υποστηρίξουν (υπέρ και των δικών τους οικονομικών / γεωπολιτικών συμφερόντων). Μετά από μισό αιώνα (τον 20ο) «ψυχρού πολέμου» και, ουσιαστικά δικτατορικής αποικιοποίησης αυτών των κοινωνιών απ’ την συμμαχία πρωτοκοσμικών κρατών και τοπικών (γεωπολιτικο/προσοδικών) ελίτ, οι διαταξικές συμμαχίες που πυρπόλησαν μια σειρά «σταθερά καθεστώτα» στη βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή το 2010/11, αυτήν την απλή αλλά βασική απαίτηση είχαν: μια θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας / εξουσίας στον 21ο αιώνα με βάση τις «δικές τους δυνατότητες» και όχι τους σχεδιασμούς και τις μοιρασιές του 20ου – και την αγριότητά τους. (Αυτό, ενδεχομένως το κατάλαβαν κάποιοι διανοούμενοι απ’ το επιτελείο του Obama…)

Ούτε «σοσιαλισμός», ούτε «κομμουνισμός», ούτε «εργατικά συμβούλια», ούτε «αταξική κοινωνία»… Απλά: δημοκρατία με την ιστορική, «δυτική» έννοια. Τόσο λίγο για τα μάτια των πρωτοκοσμικών «υπεραπαναστατών»· τόσο πολύ για την καπιταλιστική πραγματικότητα! Στην πράξη αυτό ακριβώς ήταν και ο στόχος του σαουδάραβα “αποστάτη” bin Laden, παρότι (ξέροντας αυτά που είχαν γίνει στα ‘90s απ’ την βοσνία ως την αλγερία και την τουρκία) είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένα «αντάρτικο πόλης» θα ήταν απαραίτητο…

Απ’ την δική μας, καθαρά και αδιαπράγματευτα εργατική οπτική, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο δεν τις υποστήριξε κανένας πρωτοκοσμικός, «επαναστάτης», «διεθνιστής» (όλα αυτά έχουν γίνει κενόδοξες ιδεολογίες) αλλά ένα κράτος: το ισλαμοδημοκρατικό καθεστώς της τουρκίας. Είναι ένα υλικό, χειροπιαστό μέτρο απόλυτης απώλειας προσανατολισμού στον κόσμο μας! (Το ότι σαν αυτόνομοι εργάτες στην Αθήνα κάναμε τότε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας είναι “αισχρή εξαίρεση”!)

Τελευταίο αλλά πάντα σημαντικό: σ’ αυτήν την καινούργια πολιτική γεωγραφία που επιδίωξαν οι αραβικές κοινωνίες σε μεγάλη έκταση το 2010, μέσα απ’ την ταξική συμμαχία αραβικής εργατικής τάξης και «πεφωτισμένης» αστικής, κομβικό ζήτημα ήταν (και παραμένει) η Παλαιστίνη. Γιατί η Παλαιστίνη είναι η «σημαία» της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο και στη μέση Ανατολή.

Αυτό είναι πασίγνωστο…

(φωτογραφία: Όταν οι “αγανακτισμένοι” μικροαστοί συναδελφώνονταν στο Σύνταγμα, εργάτες με τα αφεντικά τους, φασίστες με ακροαριστερούς και αναρχικούς, πανεπιστημιακοί και οικονομολόγοι – σωτήρες – με κάθε είδους εξαίσιο θύμα, εμείς δεν είμασταν εκεί.

Είμασταν αλλού. Μάης του 2011: η Ιστορία δεν γράφεται στις χωματερές του μικροαστισμού!!)

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Καθαρίζοντας τους ανυπότακτους

Τρίτη 16 Οκτώβρη. Ο συγκεντρωμένος κόσμος είναι παλαιστίνιοι, κάπου στην ακτή της λωρίδας της Γάζας. Ένα άλλο μέρος της “μεγάλης πορείας της επιστροφής”: 25 ψαρόβαρκες (και αρκετός κόσμος στην ακτή) συμμετείχαν χτες στην 12η ναυτική διαδήλωση. Ενάντια στον θαλάσσιο αποκλεισμό της λωρίδας, και στην σχεδόν απαγόρευση ακόμα και του ψαρέματος απ’ τους παλαιστίνιους. Όσο για τα άσπρα ίχνη είναι ισραηλινά δακρυγόνα.

Αλλά ο ισραηλινός στρατός δεν ρίχνει μόνο δακρυγόνα. Ρίχνει, κυρίως, για να σκοτώσει. Τουλάχιστον 24 διαδηλωτές τραυματίστηκαν χτες από σφαίρες – που έπεφταν από ισραηλινά πολεμικά πλοία. Στο ψαχνό.

Άλλοτε οι ινδιάνοι γίνονταν θρύλος και παράδειγμα αντίστασης στον πρώτο κόσμο. Τώρα αυτός ο σε παρακμή κόσμος, ακόμα και στo δήθεν «εξτρεμιστικό» θέαμά του, δεν θέλει ούτε αντίσταση ούτε παραδείγματα.

Θέλει, μόνο, να θαυμάζει τα είδωλά του στους καθρέφτες.

Οι κατ’ εξακολούθηση δολοφονίες σαν φασιστικό δικαίωμα

Κυριακή 14 Οκτώβρη. Μπορείτε να φανταστείτε ένα πρωτοκοσμικό κράτος (ή, έστω, ένα κράτος σε στενή συνεργασία με τον καπιταλιστικό βορρά) που θα σκότωνε επί μήνες διαδηλωτές χωρίς να τρέχει τίποτα; Μην ψάχνετε, υπάρχουν δύο τέτοια, και τα δύο στη γειτονιά και σύμμαχοι του ελλαδιστάν: η χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

Προχτές οι ανθρωποκυνηγοί του ισραηλινού στρατού είχαν πάλι δουλειά – όπως κάθε Παρασκευή. Εφτά παλαιστίνιοι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν και πάνω από 250 τραυματίστηκαν – από σφαίρες. Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον ισραηλινό φασισμό, όχι όμως για αδυναμία αξιοποίησης της σιωπής των «ανθρωπιστών» συμμάχων ή φίλων του.
Μετά τις «επίσημες» ψευτοκαταγγελίες για την μαζική σφαγή στις 14 και στις 15 του περασμένου Μάη, εναντίον διαδηλωτών της «πορείας της μεγάλης επιστροφής» στη λωρίδα της Γάζας, το θέμα ξεχάστηκε, παραμερίστηκε, κουκουλώθηκε.

Το θέμα ξεχάστηκε και οι δολοφονίες ξανάεγιναν business as usual. Οπότε το Τελ Αβίβ ετοιμάζεται να προχωρήσει κι άλλο. Έχει θυμώσει πολύ που οι παλαιστίνιοι στη Γάζα συνεχίζουν ανυποχώρητοι την εξέγερσή τους, και γι’ αυτό απειλεί ότι θα τους κόψει το πετρέλαιο· να ξεπαγιάσουν τον χειμώνα που έρχεται.

(Και επειδή δεν φτάνουν οι επίσημες κρατικές δολοφονίες, «τσοντάρουν» όσο μπορούν και οι ισραηλινοί έποικοι, στη δυτική Όχθη. Την περασμένη Παρασκευή σκότωσαν με λιθοβολισμό την 47χρονη Aisha Mohammed Aravi, σε ενέδρα, καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό της κοντά στη Nablus.

Υποθέτουμε ότι το ντόπιο αντι-σεξιστικό κίνημα θα ξεσηκωθεί και θα αναλάβει ακαριαία και αποφασιστική δράση… Ήταν κλασσικό λιντσάρισμα / δολοφονία από καθάρματα μικροαστούς: της έσπασαν το κεφάλι με κοτρώνες οι φασίστες… Ε;

Μπαααα… Για μουσουλμάνα δείχνει η Aisha… Όπως η Razan, τον περασμένο Ιούνη… Και φυσικά δεν είναι «δικιά μας»… )

Ο σκληρός πυρήνας του φασισμού ξεδιπλώνει όλη του την κτηνωδία σαν επίσημη κρατική πρακτική του Τελ Αβίβ· και τα πρωτοκοσμικά αφεντικά με τους διάφορους λακέδες τους κλείνουν το μάτι στο αποικιοκρατικό κατασκεύασμά τους. Όπως συνήθως. «Έχουμε άλλες δουλειές», «έχουμε άλλες προτεραιότητες»…

Μόνο κινηματικά, μαζικά, επίμονα και αδιαπραγμάτευτα, για όσο χρειαστεί, θα μπορούσε να γίνει αυτό που έγινε πριν λίγες δεκαετίες εναντίον του άλλου απαρτχάιντ, εκείνου της λευκής, ρατσιστικής νότιας αφρικής. Αλλά η δημιουργία ενός τέτοιου πραγματικού κι όχι selfie κινήματος (που είναι πια η μόδα στα μέρη μας…) οφείλει να τσακίσει κάθε δειλία και κάθε πρόσχημα ή «δικαιολογία» σιωπής και αδράνειας.

(φωτογραφία: Η Aisha Mohammed Aravi).

Οι “καλοί” φασίστες

Σάββατο 13 Οκτώβρη. Δεν θα πιάσουμε το θέμα σ’ όλες του τις διαστάσεις, επειδή ξεπερνάει κατά πολύ τις δυνατότητες της ασταμάτητης μηχανής. Το δημοσίευμα της ισραηλινής Ha’aretz στις 10 Οκτώβρη πρέπει όμως να γίνει γνωστό και στα μέρη μας· έχει την σημασία του.

Την ώρα, λοιπόν, που διάφοροι βραχίονες του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ σε διάφορα μέρη του κόσμου «δουλεύουν ακούραστα» για να προβοκάρουν όσους του ασκούν κριτική και στέκονται δίπλα στον αγώνα των παλαιστίνιων βαφτίζοντας τους «αντι-σημίτες», υπόγεια στηρίζουν πρωτοκοσμικές φασιστικές οργανώσεις…. Να αποσπάσματα του συγκεκριμένου ρεπορτάζ (τα δικά μας σχόλια περιττεύουν!):

Η πρόσφατη αποκάλυψη ότι η ομοσπονδία εβραϊκών κοινοτήτων του San Francisco προώθησε 100.000 δολάρια στο website Canary Mission που ειδικεύεται στη δημιουργία καταλόγων προγραφών κατά μελών του κινήματος BDS προκάλεσε σοκ σε πολλούς. Όμως αυτή η δωρεά ήταν μία μόνο ανάμεσα σε ένα μακρύ κατάλογο περιπτώσεων ακροδεξιών οργανώσεων τις οποίες υποστήριζε η ομοσπονδία μέσα απ’ το μεγαλύτερό της «υποστηρικτικό ίδρυμα» – το «ίδρυμα της οικογένειας Helen Diller».

Οι θεμελειώδεις κανόνες του ιδρύματος απαγορεύουν δωρεές σε οργανισμούς που προωθούν την μισαλλοδοξία και τον εξτρεμισμό. Ωστόσο, οι πίνακες IRS 900 [σ.σ.: πίνακες των φορολογικών δηλώσεων στις ηπα] για τα έτη απ’ το 2014 ως το 2016 – χάρη στους οποίους εντοπίστηκε η χρηματοδότηση του Canary Mission πριν λίγες εβδομάδες – δείχνουν έναν κατάλογο δωρεών ακριβώς σε τέτοιους οργανισμούς.

Σ’ αυτόν τον κατάλογο αποδεκτών των δωρεών περιλαμβάνεται το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο Project Veritas (πήρε 100.000 δολάρια το 2016), το οποίο διευθύνει ο συντηρητικός ακτιβιστής και προβοκάτορας James O’Keefe, που ασχολείται με την συκοφάντηση αριστερών οργανώσεων και δημοσιογράφων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, η ομοσπονδία υποστήριξε επίσης ένα ίδρυμα που ελέγχεται απ’ τον λαϊκιστή ακροδεξιό ολλανδό πολιτικό Geert Wilders (πήρε 25.000 δολάρια το 2015) που έχει κάνει εκστρατεία κατά της «ισλαμοποίησης» της ολλανδίας, υπέρ της πλήρους απαγόρευσης της μετανάστευσης μουσουλμάνων, ενώ προώθησε και νομοθεσία για την απαγόρευση του κορανίου στην ολλανδία.

Και οι δύο περιπτώσεις έλαβαν δωρεές απ’ το Ίδρυμα Diller, που έδωσε διάφορα δώρα και σε άλλες ομάδες που σχετίζονται με την προώθηση του μίσους και της καχυποψίας κατά των μουσουλμάνων· όπως επίσης και σε δεξιές οργανώσεις που δεν έχουν σύνδεση με το ισραήλ ή εβραϊκές υποθέσεις, όπως τους Tea Party Patriots (πήραν 150.000 το 2016).

Μια άλλη ομάδα που χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ίδρυμα Diller ήταν η «πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της αμερικανικής ελευθερίας» (που είναι επίσης γνωστή σαν «σταματείστε την ισλαμοποίηση της αμερικής») που έχει δημιουργηθεί απ’ τον Robert Spencer και την Pamela Geller με σκοπό την αντίσταση στην επέκταση της ισλαμικής νομοθεσίας στις ηπα. Η συγκεκριμένη ομάδα πήρε 150.000 δολάρια το 2014, και σύμφωνα με ερευνητές «είχε στόχο να καλλιεργήσει τους δημόσιους φόβους για μια υποτιθέμενη ισλαμική συνωμοσία να καταστραφούν οι αμερικανικές αξίες».

Το Ίδρυμα χρηματοδότησε επίσης το «κέντρο για την αμερικανική ελευθερία» με 10.000 δολάρια το 2014, 175.000 το 2015 και 100.000 το 2016. Το εν λόγω «κέντρο», που διευθύνεται απ’ τον David Yerushalmi, έχει μεγάλο ιστορικό μισαλλοδοξίας κατά των μουσουλμάνων, των μεταναστών και των μαύρων.

“Κομπλέ” – ε;

Επαγγελματίες ψεύτες εναντίον ιδανικών αυτόχειρων

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Το 1992 ισραηλινοί αξιωματούχοι προειδοποιούσαν τη νικήτρια “δύση” (νικήτρια του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού πολέμου”), και ειδικά την Ουάσιγκτον ότι έχουν απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες πως το ιράν θα έχει πυρηνικά όπλα μέσα στα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια. Το αργότερο ως το 1997…

Το 1995 επαναλάμβαναν τις ίδιες απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες: η Τεχεράνη ήταν σε απόσταση τριών έως πέντε χρόνων απ’ τις βόμβες. Ως το 2000 το αργότερο…

Το 1996 ίσως σκέφτηκαν να αποφεύγουν τόσο ακριβείς (και διαδοχικά διαψευδόμενες) χρονικές προβλέψεις. Έτσι δήλωσαν ότι “το ιράν είναι εξαιρετικά κοντά” στα πυρηνικά όπλα. Αύριο, μεθαύριο το αργότερο δηλαδή…

Όταν το 2003 ο αμερικανικός στρατός εισέβαλλε στο ιράκ, το Τελ Αβίβ έκαστε αναπαυτικά. Ήταν θέμα χρόνου η εισβολή και στο ιράν· το έλεγαν τα αμερικανικά επιτελεία…

Αλλά αυτή η ευτυχισμένη στιγμή δεν ήρθε. Το 2009 το Τελ Αβίβ ξαναθυμήθηκε την τέχνη του: “σε ένα το πολύ δύο χρόνια” το ιράν θα…. Ως το 2011 το αργότερο…

Το 2012 οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επανήλθαν, ακόμα δριμύτεροι: “σε λίγους μήνες”…

Το να τα λέει αυτά ένα κράτος που έχει πυρηνικά όπλα αλλά αρνείται να το παραδεχτεί και, άρα, να υπογράψει τις όποιες διεθνείς συμβάσεις για τον έλεγχό τους, κάνει το πράγμα με “τον λύκο στο μαντρί” ακόμα πιο φαρσοκωμωδία. Δεν είναι ένας «βοσκός» που φωνάζει, αλλά ένας (άλλος) λύκος… Ποιος θα μπορούσε να αγοράζει ισραηλινές καταγγελίες; Εκτός απ’ την Ουάσιγκτον κανένας.

Ωστόσο η διοίκηση Ομπάμα άλλαξε προσέγγιση, επειδή ήθελε να στοχεύσει αποκλειστικά στον Ειρηνικό, και – κατά συνέπεια – προτιμούσε μια “ισορροπία δυνάμεων” στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που δεν θα απαιτούσε έξτρα αμερικανική παρουσία: διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε το 2015 την συμφωνία των 5 + 1 για τον έλεγχο της πυρηνικής τεχνολογίας της Τεχεράνης…. (Κι έγινε τελεσίδικα εχθρός του Τελ Αβίβ, ένας “αντισημίτης” πρώτης γραμμής δηλαδή…)

Το αμερικανικό γκουβέρνο άλλαξε, και μαζί του οι ιμπεριαλιστικές τακτικές της Ουάσιγκτον. Η πετυχημένη “αντιτρομοκρατική κάθοδος” της Μόσχας στη συρία (και η εξίσου πετυχημένη προώθηση της Τεχεράνης δυτικά), σε συνδυασμό με τους ελιγμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο κυρίως πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, ξαναέβαλαν την Μεσόγειο στον πάγκο του χασάπη. Και έδωσαν στο μιλιταριστικό, ρατσιστικό καθεστώς τόσο του Τελ Αβίβ όσο και του Ριάντ έναν “λόγο ύπαρξης”: την ιρανική επικινδυνότητα, ακόμα και χωρίς πυρηνικά…

Για την Ουάσιγκτον δεν είναι βέβαια ένα μικρομεσαίο (από στρατιωτική άποψη) κράτος, σαν το ιρανικό, το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το μπλοκ της Αστάνα και η εμβέλειά του· με την προσθήκη του Πεκίνου, που βρίσκεται ήδη (και) στη συρία. Ο Νετανιάχου συνεχίζει, όπως όπως, τις προφητείες και τις “αποκαλύψεις” του για το πυρηνικό ιράν. Μόνο για να δρέψει τις συνέπειες του ότι τώρα πια δεν μπορεί να ελπίζει σ’ έναν περιορισμένο, “περιφερειακό” πόλεμο, α λα αμερικανική εισβολή στο ιράκ… Αν θέλει την φωτιά του παγκόσμιου, ναι – μπορεί να την έχει. Μόνο που…

Το ισραηλινό καθεστώς είναι αναγκασμένο πλέον να καταγγείλει την ε.ε. (που σπάει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά της Τεχεράνης)· και να διαχειριστεί το γεγονός ότι ο μιλιταριστικός τυχοδιωκτισμός του φέρνει όλο και περισσότερη ρωσική στρατιωτική τεχνολογία στα σύνορά του· κι όχι υπέρ του.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, γίνεται όλο και πιο δραματική η παλιά γνώση πως όταν στο βάλτο πλακώνονται οι ιπποπόταμοι την πληρώνουν τα βατράχια…. Υποθέτουμε πως πολλά, πάρα πολλά πρωτοκοσμικά τέτοια, περιμένουν σήμερα ή αύριο ένα φιλί από κάποια πριγκήπισσα, αφού (“κατά βάθος”…) νοιώθουν πως είναι μαγεμένοι πρίγκηπες.

Τα άσχημα νέα για το μέλλον που φέρνουν πάνω στα κορμιά τους, εδώ και χρόνια, οι φυγάδες των εμπόλεμων πεδίων της μέσης Ανατολής και της Αφρικής προτιμούν να υποκρίνονται ότι δεν τα καταλαβαίνουν… Αυτοί είναι “άλλοι” – όχι εμείς μελλοντικά…

(Ο.Κ…. Αν έτσι θέλετε… )

Οι σωστοί σύμμαχοι είναι φονιάδες διαρκείας

Σάββατο 6 Οκτώβρη. Αν το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει κάπου ένα δωμάτιο αφιερωμένο στην ελληνο-ισραηλινή φιλία, ας τραβήξει άλλες τρεις γραμμές στον τοίχο: αυτοί οι τρεις (ο 24χρονος Mahmoud Akram Abu Sama’an, ο 28χρονος Hussein Fathi al-Raqab και ο 12χρονος Faris Hafez al-Sarasawi) ήταν η χθεσινή «σοδειά» του ισραηλινού στρατού στη Γάζα. Μαζί με πάνω από 120 που τραυματίστηκαν από σφαίρες.

Πώς λέγεται η «υπόθαλψη εγκληματία» στις κρατικές πρακτικές; «Στρατηγική συμμαχία» απαντάει το ροζ φασισταριό…

Σωστά. Έτσι λέγεται.

(Κι αλλοίμονο στους θεατές που γελάνε ή κλαίνε απ’ τα βάθη της μικροαστικής τους ιδιοτέλειας).