Παρασκευή 19 Ιούλη. Την φωτογραφία την έχουμε ξαναδημοσιεύσει: είναι οι γυιοί του φασίστα προέδρου της βραζιλίας Jair Bolsonaro.
Προκομμένοι νέοι, ποιός αμφιβάλει; Και με ευαισθησίες. Και μέσα στη μόδα… Τώρα ο μπαμπάς πρόκειται να διορίσει τον δεξιά στη φωτο γυιό (με την μπλούζα του ισραηλινού στρατού), τον Eduardo, για πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον. Εύγε! Αλλά μήπως ο αριστερά (με την μπλούζα της mossad) θα ήταν προτιμότερος;
Εκτός να προορίζεται για κάπου στην ευρώπη.
Τρίτη 16 Ιούλη. Την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει εδώ επίμονα, αν και μάταια (ως τώρα…): εξελίσσεται μια διεθνής σκληρή ιδεολογική και πολιτική επίθεση σε βασικές ιστορικές κινηματικές θέσεις όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός, με μεταμοντέρνα μέθοδο: την διάβρωση και την εκτροπή «απ’ τα μέσα». Η επίθεση αυτή έχει κάποιες επιτυχίες διεθνώς και στα μέρη μας· η κατανόηση των χαρακτηριστικών της μόνο πολύ τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται· κι ακόμα όχι με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο.
Έχουμε τώρα ένα συμπαγές και περιεκτικό δείγμα αυτής της επίθεσης που δεν πρέπει να περάσει χωρίς αποδιάρθρωση. Συγκεκριμένα: στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας της Κουμουνδούρου («εφημερίδα των συντακτών») κάτω απ’ τον τίτλο «είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης» ο ειδικός βοθρολυματολόγος δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς παρουσιάζει και σχολιάζει την αντίδραση του φασίστα βορΒορίδη στις ισραηλινές κατηγορίες ότι είναι αντισημίτης (με την κλασσική έννοια, όχι την αντεστραμμένη που προωθεί εδώ και χρόνια το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος).
Ο βορΒορίδης είναι φασίστας. Συνεπώς και αντισημίτης… Είναι όμως πια; Ο ειδικός βοθρολυματολόγος (μέλος της αλλοτε ομάδας «ιός» της «ελευθεροτυπίας») εμφανίζεται σαν αντιφασίστας… Είναι όμως πια;
Το υλικό της συγκεκριμένης σελίδας είναι (πίσω απ’ την πλάτη των «πρωταγωνιστών») ένας έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα στον νυν υπουργό και στον δημοσιογράφο, με ουσιαστικό επιβλέποντα και κριτή το ισραηλινό καθεστώς. Ο δημοσιογράφος (που, για να το πούμε κομψά: κανένα πρόβλημα δεν έχει με το Τελ Αβίβ…) εμφανίζεται σαν «η συνείδηση» του αντιφασισμού, μόνο, όμως, όσο και όπως αυτός (ο «αντιφασισμός»…) βολεύει ένα σκληροπυρηνικό, φονικό ρατσιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό. Κι αυτό αφού πέρα απ’ τον υπουργό, τον δημοσιογράφο και την ισραηλινή «επίβλεψη» αυτού του ιδιότυπου έμμεσου «διαλόγου», στη «σκηνή» εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι. Οι παλαιστίνιοι. Τους εμφανίζει ο βορΒορίδης… Και προκύπτει ότι πάνω στην βία εναντίον τους συμφωνούν και ο φασίστας, και ο «αντιφασίστας» – και το ισραηλινό κράτος (αυτό είναι γνωστό).
Πάμε λοιπόν. Με πλάγια είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμα, με όρθια η δική μας άποψη.
Τρίτη 16 Ιούλη. Αναπαράγουμε το σύνολο της ανακοίνωσης του βορΒορίδη, το οποίο κατά τον Ψαρρά «είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό». Στη συνέχεια θα δούμε τι εννοεί ο ειδικός βοθρολυματολόγος σαν “αποκάλυψη”. (Η ορθογραφία του πρωτότυπου):
Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Βίκτωρ Ελιεζέρ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, με κάλεσε δημόσια να αποκηρύξω το αντισημιτικό παρλεθόν μου. Ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης. Έχω όμως πολυετή πολιτική θητεία σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου και έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν απαράδεκτες ιδέες.
Προς άρση λοιπόν οποιασδήποτε αμφιβολίας, αποκηρύσσω κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική.
Επιπροσθέτως να γνωστοποιήσω στον κ. Ελιεζέρ τα ακόλουθα, ελπίζοντας ότι θα κατευναστούν οι ανησυχίες που εξέφρασε.
1. Ως μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΟΑΣΕ, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους μου της Knesset, του Ισραηλινού Κοινοβουλίου, έχω τρεις διαδοχικές χρονιές εισηγηθεί την απόρριψη του αιτήματος της Παλαιστινιακής Αρχής να καταστεί μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης και αδιάστικτα και συστηματικά υποστηρίξει την καταδίκη του αντισημιτισμού. Οι Ισραηλινοί συνάδελφοί μου γνωρίζουν.
2. Έχω μιλήσει στο κοινοβούλιο εναντίον του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου, αναγνωρίζοντας ως το μόνο θετικό του σημείο την ποινικοποίηση της αρνήσεως του Ολοκαυτώματος (βλ. και σχετ. επιστολή μου στο ΚΙΣ από 7.6.2013)
3. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει αρθρογραφήσει υπέρ της μεταφοράς της Ελληνικής Πρεσβείας από το Τελ ΑΒίβ στην Ιερουσαλήμ (βλ. άρθρο μου στην «Καθημερινή», 5.3.2018).
4. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που υποστηρίζει τη σύναψη αμυντικής και όχι μόνο στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ (βλ. The press project: «Κανόνες εμπλοκής απέναντι στην Τουρκία και στροφή στο Ισραήλ ζητά ο Βορίδης»).
5. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει τοποθετηθεί εναντίον της καταδίκης του Ισραήλ για τα περιστατικά στη Γάζα (βλ. bankingnews.gr μετά από δηλώσεις μου στο ραδιόφωνο «24/7», 2.4.2018).
Μετά ταύτα, ελπίζω οι όποιες ανησυχίες να έχουν διασκεδαστεί.
Πράγματι, αυτό θα έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος. Να διασκεδάσει. Γιατί, μετά από το «ξεκαθάρισμα» είναι πεντακάθαρο: ένας φασίστας με αντι-εβραϊκό παρελθόν μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν «κύριο» με αντι-μουσουλμανικό, αντι-παλαιστινιακό παρόν· πάντα, όμως, φασίστας. Δεν είναι πια αντισημίτης (με την ιστορική έννοια). Είναι ένας «μετανιωμένος» αντισημίτης. Είναι φίλος του ισραηλινου ρατσισμού / φασισμού. Και καμαρώνει επιδεικνύοντάς το.
Όμως ο ειδικός βορθολυματολόγος δημοσιογράφος Δ. Ψαρράς δεν το βλέπει έτσι… Ούτε καν η ομολογία του «μετανιωμένου» υπουργού ότι είναι αντίθετος με τον «λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο» δεν κάνει το αυτί του να ιδρώσει: Όχι! Ο δημοσιογράφος ΔΕΝ θα χαρακτηρίσει τον υπουργό φασίστα ΤΩΡΑ, τώρα που αυτός εκθέτει το πόσο φίλος του ισραήλ είναι!!! Όχι! Κατά τον δημοσιογράφο δεν υπάρχει τίποτα φασιστικό στο “ξεκαθάρισμα” του υπουργού… Τίποτα – τίποτα – τίποτα!
Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.
Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.
Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.
Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;
α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της
β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του
γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ
δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…
Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.
Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)
Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω:
Τρίτη 16 Ιούλη. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο που ακολουθούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες όλων των ειδών, παγιδευμένοι από την ίδια τη δική τους συνωμοτική κοσμοθεωρία. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι το Ισραήλ και ο «αιώνιος Εβραίος» κινούν τα νήματα της «παγκοσμιοποίησης», ο μόνος τρόπος να αναδειχθούν στην πολιτική θεωρούν ότι είναι να συνεργαστούν με αυτούς τους σκοτεινούς «εξουσιαστές». Το έκανε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης το 2005, στέλνοντας μάλιστα εκπρόσωπό στον εορτασμό της Χανουκά, το έκανε το 2018 ο Γεωργιάδης με ταξίδι μετάνοιας στο Ισραήλ, το κάνει τώρα ο Βορίδης. Όποιος θέλει μπορεί να πειστεί για την ειλικρίνειά του.
Εξαιρετικά τυχοδιωκτική η «ερμηνεία» του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου για την μετάνοια των αντισημιτών: επειδή είναι φασίστες (λέει…) παύουν να είναι φασίστες συνεργαζόμενοι με τους «σκοτεινούς εξουσιαστές» για να αναδειχθούν… Εννοείται ότι πρόκειται για γελοία εξήγηση (άραγε γιατί και οι ναζί δεν έκαναν το ίδιο; Και γιατί οι φασίστες δεν έκαναν το ίδιο και απέναντι στον «κόκκινο εχθρό»;) – αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά από «μετανοιωμένους».
Φαίνεται όμως ότι το ισραηλινό υπ.εξ. «συγχωρεί» τους «μετανιωμένους» αντισημίτες / φασίστες (που θέλουν να αναδειχθούν στην πολιτική) – είναι, σα να λέμε, ένα χαζό υπ.εξ. που δεν ξέρει τι του γίνεται. Συγχώρεσε τον Καρατζαφύρερ, συγχώρεσε τον πλασιέ…
Είναι άραγε ειλικρινείς αυτοί οι «μετανιωμένοι» αντισημίτες; αναρωτιέται ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος… Διότι αν είναι ειλικρινείς, αν είναι δηλαδή ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ, ΤΩΡΙΝΟΙ φασίστες και όχι παλιομοδίτες, αν είναι ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ και όχι αντισημίτες, αν είναι σύμμαχοι του Netanyahou και όχι του Chomsky (για παράδειγμα…), τότε Ο.Κ.
Αλλά είναι; (Ο ψεκασμένος υπ.αμ. ήταν πάντως αληθινός φίλος του Τελ Αβίβ – ε;)
Τρίτη 16 Ιούλη. Αυτός ο έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα σε κάποιον που διεκδικεί τις δάφνες του (θεωρητικού) «αντιφασίστα» (και μοιράζει επικυρώσεις και σε άλλους του ίδιου φυράματος…) με προδιαγραφές ισραήλ, και κάποιον που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με τις ίδιες προδιαγραφές, έχοντας όμως αντίθετη αφετηρία, επιδεικνύοντας άρα την εξέλιξή του και την πετυχημένη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι, στην πραγματικότητα, η απεικόνιση όχι μόνο ενός πολύ ευρύτερου, διεθνούς πολιτικού σχεδίου. Αλλά και μια επιθετικής, βρώμικης, προβοκατόρικης ιδεολογικής αντιστροφής που απ’ την μια θέλει να κάνει «το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο» την εξόντωση των παλαιστινίων (και των αράβων γενικότερα) και απ’ την άλλη να «κάψει» οποιαδήποτε αντίσταση στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Και στα δύο, και στο πολιτικό σχέδιο και στην ιδεολογική επίθεση, ρόλοι “μπροστινών” ανατίθενται στους “μετανιωμένους”: στους μετανιωμένους παλιούς αντισημίτες, ναζί, κλπ, ώστε να ευθυγραμμιστεί όλος αυτός ο βόθρος με τον αντιμουσουλμανισμό· στους μετανιωμένους παλιούς “αριστερούς”, “αντιφασίστες” κλπ, για να νομιμοποιήσουν τον τωρινό φασισμό με τις παπαρολογίες τους και την σύγχιση που σπέρνουν. (Εννοείται πως όλα αυτά αμοίβονται με διάφορους τρόπους. Φράγκα, δουλειές, πανεπιστημιακές καριέρες, και διάφορα άλλα…).
Το πρώτο, το πολιτικό σχέδιο, είναι γνωστό. Ο κάθε Netanyahou, ο κάθε Lieberman, όλο το εξουσιαστικό και υποτελές φασισταριό του ισραηλινού κράτους, τα έχει βρει μια χαρά με κάθε Orban, κάθε Trump, κάθε Pence, κάθε Pompeo, κάθε Τσίπρα και κάθε ψεκασμένο… Με τον σοσιαλδημοκράτη Corbyn έχει πρόβλημα, με την Ilhan Omar – και με τους αντιφασίστες εβραίους εντός και εκτός ισραηλινών συνόρων.
Όσο για την ιδεολογική αντιστροφή και τις συνέπειές της; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα; Δεν έχετε ανατριχιάσει ακόμα με το ενδεχόμενο να νικήσουν;
Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκείνοι που εκ των υστέρων, εύκολα, άκοπα, ρουτινιάρικα θυμούνται την Σρεμπρένιτσα και την βοσνία αλλά ξεχνούν την Γάζα και τη Νακμπά, υπηρετούν τη νεκροφιλία του συστήματος.
Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).
Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…
Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.
Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.
Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;
Τρίτη 9 Ιούλη. Ενώ οι τσατσορούφιανοι στον “δυτικό” κόσμο συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους (αποπληροφόρηση, πρόκληση σύγχυσης, προβοκάτσιες) υπερασπιζόμενοι ακούραστα το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τους πρωτοκοσμικούς συμμάχους του, που και που, μέσα απ’ την εκφασισμένη ισραηλινή κοινωνία, ξεπετάγεται κάτι ή κάποιος για να θυμίσει την πραγματικότητα. Ο φασισμός, φυσικά, έχει και γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτοιμη την απάντηση, και οι ναζί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες που έχουν βρει πολλούς άξιους διαδόχους: “πρόκειται για ψυχοπαθολογικά άτομα” λέει το φασιστικό manual για τους εβραίους και τις εβραίες που μιλούν και δρουν ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ.
Ο Assad Harel, που επαγγέλλεται τον “κωμικό” σε κάποιο ισραηλινό κανάλι, θα πρέπει να είναι τέτοια περίπτωση… Σε έναν τηλεοπτικό μονόλογό του πριν από 2 χρόνια (στις αρχές Μάρτη του 2017) λέει πράγματα απλά, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κοινότοπα έως “ανθρωπιστικά”. Περιγράφει όμως σωστά το πιο σημαντικό όπλο μαζικής καταστροφής που εφηύραν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες και τα αφεντικά τους απ’ την δεκαετία του 1930 και μετά: την συνένοχη αδιαφορία των υπηκόων στα μαζικά κρατικά εγκλήματα.
Εκεί δεν βασίστηκε η εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Αυτή η συνένοχη αδιαφορία της πλειοψηφίας των γερμανών υπηκόων δεν ήταν το υπερόπλο ενός καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρύψει εντελώς τα εγκλήματά του; Το ίδιο ακριβώς παραμένει στο “φιλικό και συμμαχικό” ρατσιστικό ισραήλ…
Και στο “δημοκρατικό” ελλαδιστάν…
Δευτέρα 8 Ιούλη. Ένα απ’ τα στοιχεία της φάρσας (μπορεί να μοιάζει περιθωριακό αλλά κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής μόνο τέτοιο δεν είναι) βρίσκεται στο εξής: μετά από 7 χρόνια γενναίας και πανηγυρικής κοινοβουλευτικοποίησης διάφοροι εντάσσουν στο πολιτικό βιογραφικό τους την χθεσινή (κοινοβουλευτική) αποτυχία των βοθρολυμάτων! Παριστάνουν όλοι αυτοί οι γενναίοι “αντιφασίστες” ότι κρατούσαν τη μύτη τους για πάνω από 2.500 χιλιάδες μέρες και νύχτες, απ’ τον Μάρτη του 2012… Αλλά επιτέλους (λένε) “η δημοκρατία μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα” – χάρη στους “αγώνες” τους φυσικά!!!!
Αλήθεια; Έγιναν τέτοιες σκληρές μάχες; Μάτωσαν τόσα παλληκάρια στο “αντιφασιστικό” μέτωπο; Ωιμέ! Πέρασε τόσος καιρός και δεν μάθαμε (οι ανόητοι) τι έχουν κάνει αυτοί οι γενναίοι ενάντια στον ελληνικό κρατικό / παρακρατικό φασισμό του παρακάτω είδους:
