Tag: παλαιστίνη

Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Η εθνική γραμμή

Δευτέρα 29 Ιούλη. Προφανώς είναι «εθνική γραμμή» η συμμαχία του ελλαδιστάν με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – δεν το μαθαίνουμε τώρα. Οι φαιορόζ έκαναν την δουλειά που τους αντιστοιχούσε τέλεια (στην πραγματικότητα η συμμαχία και η συνεργασία με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, την χούντα του Καΐρου και το ψοφιοκουναβιστάν ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν καλά…) και οι ρημαδοΚούληδες έχουν πάρει έτοιμο το πακέτο.

Αλλά αυτός ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (τμήμα του ευρύτερου αμερικανικού άξονα) «πονάει στη μέση» του. Στη Λευκωσία. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς έχει βραχυκυκλώσει μετά τις τουρκικές (με τα γεωτρύπανα) και τις τουρκοκυπριακές (με την πρόταση για συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων) κινήσεις. Και σέρνεται και πάλι σε κάτι που δεν γουστάρει, και θα ήθελε να ξανασαμποτάρει: νέες διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού», υπό τον οηε· ευρισκόμενο σε σαφώς χειρότερη θέση από τότε που τορπίλισε (μαζί με τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά) τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, στο Κραν Μοντανά.

Αυτό που έχει μπει για τα καλά πάνω στον πάγκο απ’ το 2017 ως τώρα, και όχι με τους όρους που θα ήθελε ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, είναι το υποτιθέμενο υπερόπλο του φυσικού αερίου. Αφού κανείς δεν πρόκειται να διώξει τα τουρκικά γεωτρύπανα γύρω απ’ την κύπρο, ο Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να δει τι μπορεί να «δώσει» για να υπάρξει κάλμα στη Μεσόγειο μπας και προχωρήσουν οι δουλειές… Σίγουρο είναι εκείνο που δεν μπορεί να κάνει: να ξανακοροϊδέψει. (Θα μάθει και την γνώμη του ρημαδοΚούλη σήμερα και αύριο…)

Η «αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης ως έχει» (δηλαδή των δύο κρατών) είναι μια φράση που ακούγεται (γράφεται) στη νότια κύπρο, συνήθως με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, ασυνήθιστα συχνά – σε σχέση με τις εποχές που το παραμυθάκι ήταν «η ομοσπονδία». Το γεγονός ότι ο Cavusoglou «έδωσε» τον Αναστασιάδη (δες το σεμνά και διακριτικά, 23 Ιούλη) έχει πετύχει τον στόχο του, παρά την διάψευση του τελευταίου (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε;).

Παρότι η «ώρα του ρεαλισμού» έχει έρθει προ πολλού και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, κανένα απ’ τα δύο καθεστώτα δεν έχει τέτοια ιδεολογική παράδοση απέναντι στην Άγκυρα. Εννοείται ότι ολόκληρη η κατασκευή του ελληνικού εθνικισμού θα έτρεμε από φρίκη αν υποχρεωνόταν σε συμβιβασμούς.

Το βασικό, που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή, είναι αυτό: αν αναγκαστούν η Αθήνα και η Λευκωσία να παραδεχτούν πρακτικά ότι η εθνική τους φαντασίωση για αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την Μεσόγειο απέτυχε, πως θα αξιοποιήσουν τις «στρατηγικές συμμαχίες» τους με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στα πέριξ;

Καλή ερώτηση! Θα επανερχόμαστε…

Ζήτω το απαρτχάιντ!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Σε μια αναμενόμενη επίδειξη «εθνικής ενότητας» δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι βουλευτές της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ενέκριναν ψήφισμα που καταδικάζει το κίνημα BDS εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Το αποτέλεσμα (398 υπέρ της καταδίκης και 17 κατά) δεν αφήνει αμφιβολίες για τον ρατσισμό όχι μόνο των συντηρητικών αλλά και των θεωρούμενων πιο open minded δημοκρατικών.

Το ψήφισμα δεν έχει ισχύ νόμου· όμως δεν θα αργήσει να φτιαχτεί και ένας τέτοιος. Φυσικά υπάρχουν κάποια συνταγματικά εμπόδια· όμως καθεστώτα όλο και πιο έντονης και συστηματικής «έκτακτης ανάγκης» δεν κολώνουν.

Το γελοίο της ιστορίας; Ότι προκειμένου να ξεφορτωθούν την βεβαιότητα ότι στηρίζουν ένα φασιστικό καθεστώς οι 398 συμπεριέλαβαν στο ψήφισμα και κάτι σαν έκκληση «υπέρ της λύσης των δύο κρατών»!… Κάτι σαν «αλληλλούια»…

Παρότι αυτό καθ’ αυτό το ψήφισμα δεν θα εμποδίσει την δράση του BDS, είναι βέβαιο ότι θα διευκολύνει διάφορα μέτρα εναντίον του από κυβερνήτες πολιτειών και δημάρχους. Τυπικά είναι αρκετά πιθανό πως θα υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις που θα ακυρώνουν το κυνήγι του BDS ακόμα κι αν υπάρξει νομοθεσία εναντίον του. Αλλά η τάση είναι σαφής: μετά από πολλές δεκαετίες, το BDS είναι το πρώτο κίνημα κριτικής που συστηματικά σπρώχνεται στην παρανομία.

Και, υποθέτουμε, το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα είναι το μόνο που προχωράει έτσι.

(φωτογραφίες: Προφανώς το ψήφισμα υποστηρίζει τα πάντα, αρκεί να έχουν την υπογραφή του ισραηλινού καθεστώτος. Όπως το προχτεσινό γκρέμισμα σπιτιών παλαιστινίων στο χωριό Sur Baher, στα προάστεια της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds – με έφοδο που ξεκίνησε στις 2.30 τη νύχτα. Και με την δικαιολογία ότι ήταν «πολύ κοντά» στον «φράχτη ασφαλείας» που έχει φτιάξει το κατοχικό καθεστώς. Οι κατεδαφίσεις έγιναν με την προστασία πάνω από 1000 πεζοναυτών. Εννοείται ότι και ξύλο έπεσε, και δακρυγόνα…

Πρόκειται για το πολεοδομικό σκέλος του απαρτχάιντ: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα.)

Οι καλοδεχούμενοι φασίστες

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Πως το είπατε;

Κυριακή 21 Ιούλη. Ποτέ ξανά σημαίνει ποτέ ξανά. Απ’ την Παλαιστίνη ως τα σύνορα Ηπα-Μεξικό. Αυτά τα λίγα έγραψε ένα ζευγάρι αμερικάνων στο βιβλίο επισκεπτών των κολαστηρίων της μυστικής αστυνομίας των ναζί στην Κολωνία, που έχουν γίνει προσιτά για λογαριασμό της συλλογικής μνήμης. Την παραπάνω φράση έχει σαν τίτλο ο Robert Fisk σ’ ένα προχθεσινό του άρθο…

Ποτέ ξανά; Μα τι ήταν η βοσνία αν όχι η επιβεβαίωση του «ξανά και ξανά και ξανά!»· ο προπομπός του αφγανιστάν, του ιράκ, της Φαλούτζα και των κολαστηρίων «μαύρων τρυπών» ανά τον πλανήτη· και η υπενθύμιση, τελικά, πως το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει για τους μουσουλμάνους, τους άραβες, τους παλαιστίνιους – δεν ισχύει, δηλαδή, για οποιονδήποτε εξαιρούν τα αφεντικά;

Η μνήμη προϋποθέτει την ατομική και συλλογική κριτική εγρήγορση. Απαιτεί και κάτι ακόμα: κουράγιο. Σε έναν κόσμο που έχει επιλέξει το βολικό κώμα σαν μέθοδο επιβίωσης δεν ισχύει κανένα «ποτέ ξανά» παρά μόνο για όσους έχουν την προστασία του μιλιταρισμού τους.

Αλλά αυτοί πάντα κλείνονταν στα κάστρα τους.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη!

Κυριακή 21 Ιούλη. Το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τα αμοιβόμενα ή «εθελοντικά» (υπάρχουν τέτοια;) τσιράκια του σε διάφορα μέρη του κόσμου λυσσάνε μ’ αυτόν τον στόχο· αλλά όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τον πραγματικό λόγο γι’ αυτήν την φασιστική λύσσα: ο αντιρατσιστικός / αντιαπαρτχάιντ στόχος που συμπυκνώνεται στον τίτλο, το «απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη», έχει αναδυθεί ήδη στον ορίζοντα του διεθνούς κινήματος υποστηρίξης του αγώνα των παλαιστινίων. Και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα από ιστορική άποψη) θα γίνει σαφές ότι απλά δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτό το μέρος του κόσμου εκτός από ένα τυπικά και ουσιαστικά δημοκρατικό κράτος, με ίδια δικαιώματα για τους πάντες άσχετα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα· και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων / αράβων προσφύγων απ’ το 1948 και μετά.

Το τόσο χρήσιμο για το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς παραμύθι των «δύο κρατών» έχει ουσιαστικά τελειώσει – δεν το χρησιμοποιούν ούτε τα πιο λούμπεν απ’ τα τσιράκια του (π.χ. τα ελληνικά). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασώσει αυτό το φάντασμα, των «δύο κρατών», με το λεγόμενο «deal του αιώνα». Το οποίο θα επισημοποιήσει την ισραηλινή κατοχή / προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών εδαφών έξω απ’ τα σύνορα του 1967 (και πολύ έξω απ’ τα σύνορα του 1948), εκτός από ένα μπαντουστάν με «πρωτεύουσα» την Abu Dis, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, και υποσχέσεις για «επενδύσεις» – στο μπαντουστάν… Η δοσιλογική «παλαιστινιακή αρχή», που σαν κορυφή ενός απόλυτα πολιτικο-προσοδικού μοντέλου πλουτισμού εκπροσωπεί εκείνους που έχουν φάει όλα αυτά τα χρόνια καλές μερίδες της «διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας», λέει ότι δεν θα δεχτεί μια τέτοια «λύση» – αλλά το λέει επειδή φοβάται τους παλαιστίνιους πληβείους. Πρακτικά έχει κάνει διάφορα (όχι ιδιαίτερα γνωστά) «μισοβήματα» ήδη, μέσα απ’ τις «συμφωνίες του Όσλο». Κι αυτά τα μισοβήματα θέλει τώρα να κεφαλαιοποιήσει και να ολοκληρώσει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Όμως ακόμα κι αν δεχόταν (η «παλαιστινιακή αρχή»…) ένα μικρό φέουδο, αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στην πράξη. Απελευθερωτικά, επαναστατικά, αντιαποικιακά κινήματα έχουν υπάρξει ακόμα και μετά από αιώνες «σιωπής», που θεωρήθηκε σαν πετυχημένη ενσωμάτωση… Όχι τώρα, στην παλαιστίνη, που ο αγώνας είναι συνεχής.

Το πραγματικό πρόβλημα αυτή την περίοδο βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων, και είναι πολιτικό. Εκτός της δοσιλογικής αυλής του Αμπάς, που δεν υπολογίζεται, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη έτοιμη φανερά να αναδιατάξει τους προσανατολισμούς και την τακτική της, αξιοποιώντας την σημαντική αντιαποικιακή, αντιαπαρτχάιντ δουλειά που κάνει το κίνημα BDS σ’ όλο τον κόσμο. Κατά ένα (όχι ασυνήθιστο) τρόπο η πολιτική στόχευση ενός μέρους των παλαιστινίων της διασποράς, των συμπαραστατών και των διεθνιστών αντιφασιστών εβραίων του κόσμου, σωστά συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπεράσει τις αντιστασιακές οργανώσεις μέσα στην κατεχόμενη παλαιστίνη. Που είναι εγκλωβισμένες στη διαχείριση της μιζέριας που επιβάλει το απαρτχάιντ.

Οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, που παρά τις εκατοντάδες δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς συνεχίζονται αμείωτες εδώ και 17 μήνες χάρη σ’ αυτό το μείγμα θάρρους, επιμονής και γενναιότητας που το μάθαμε στις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις μπορεί να περιέχουν αυτό το σπέρμα. Της ωρίμανσης ενός πολιτικού κινήματος που δεν θα αυταπατάται άλλο ελπίζοντας στην επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα προ του 1967 σύνορα (όπως λένε δεκάδες ψηφίσματα της «διεθνούς κοινότητας»…) και, κατά συνέπεια, σ’ ένα «παλαιστινιακό κράτος» δίπλα. Αλλά θα προσανατολιστεί και θα επιβάλλει τον ριζικό μετασχηματισμό του ενός και μοναδικού «υπαρκτού» κράτους (στο οποίο οι παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι και δούλοι) όπως έγινε με τη νότια αφρική· και πολύ καλύτερα.

Γι’ αυτό έχει λυσσάξει το φασιστικό, ρατσιστικό Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του. Επειδή το ξέρουν ότι μετά από τόσα χρόνια κατοχής, αν πρόκειται να έχουν έναν αντίπαλο εξαιρετικά επικίνδυνο, αυτός είναι η μαζική, κινηματική, διεθνώς υποστηριγμένη απαίτηση για το τέλος του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Σαν Sarajevo δεν είμαστε απλά διατεθειμένοι… Είμαστε σίγουροι! Η καινούργια φάση στην οποία αργά, βασανιστικά και αιματηρά μπαίνει ο αντιαποικιακός αγώνας των παλαιστινίων θα είναι καταλύτης και για πολλούς ακόμα αγώνες στον 21ο αιώνα. (Φυσικά αυτό δεν αφορά καθόλου όσους / όσες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν τα γεννητικά τους όργανα).

Εδώ είμαστε, εδώ είσαστε…

110%

Σάββατο 20 Ιούλη. Αυτό που οι κυνικοί, οι εγκάθετοι, οι επιλήσμονες και οι αδιάφοροι μπορούν να απολαμβάνουν είναι ότι μπορούν να είναι τέτοιοι επ’ αόριστον. Εκείνο που δεν ξέρουν (ή απωθούν) είναι το ότι όλα εδώ πληρώνονται. Γιατί κι αυτό κάθε συνεπής μικροαστός μπορεί να το απωθεί…

Η Παλαιστίνη, η Γάζα, η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, είναι απ’ αυτά τα αδιάφορα. Στο κάτω κάτω, αν τους χειμώνες δεν χαλάει κανείς την ζαχαρένια του για το τι συμβαίνει εκεί, γιατί να την χαλάσει καλοκαιριάτικα, όταν περιμένει μια ανάσα ξεκούρασης;

Αυτά δεν ισχύουν κάτι χιλιόμετρα νοτιοανατολικά. Για τους παλαιστίνιους – και για τους δολοφόνους του ισραηλινού απαρτχάιντ φασιστικού κράτους. Χτες οι δεύτεροι τραυμάτισαν 49 διαδηλωτές απ’ τους πρώτους, με σφαίρες· άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν από δακρυγόνα και λοιπά χημικά.

Ναι, είναι αλήθεια. Όταν ο «καλός ο κόσμος» χασμουριέται, κάποιοι και κάποιες συνεχίζουν να πολεμάνε για τις ανάσες τους. Ναι, είναι αλήθεια. Μ’ έναν τρόπο που σκόπιμα διαφεύγει της προσοχής μας, η δική μας πολύτιμη ξεκούραση κτίζεται πάνω στην βία εναντίον κάποιων Άλλων.