Tag: παλαιστίνη

Τρίτη 9 Ιούλη. Ενώ οι τσατσορούφιανοι στον “δυτικό” κόσμο συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους (αποπληροφόρηση, πρόκληση σύγχυσης, προβοκάτσιες) υπερασπιζόμενοι ακούραστα το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τους πρωτοκοσμικούς συμμάχους του, που και που, μέσα απ’ την εκφασισμένη ισραηλινή κοινωνία, ξεπετάγεται κάτι ή κάποιος για να θυμίσει την πραγματικότητα. Ο φασισμός, φυσικά, έχει και γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτοιμη την απάντηση, και οι ναζί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες που έχουν βρει πολλούς άξιους διαδόχους: “πρόκειται για ψυχοπαθολογικά άτομα” λέει το φασιστικό manual για τους εβραίους και τις εβραίες που μιλούν και δρουν ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ.

Ο Assad Harel, που επαγγέλλεται τον “κωμικό” σε κάποιο ισραηλινό κανάλι, θα πρέπει να είναι τέτοια περίπτωση… Σε έναν τηλεοπτικό μονόλογό του πριν από 2 χρόνια (στις αρχές Μάρτη του 2017) λέει πράγματα απλά, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κοινότοπα έως “ανθρωπιστικά”. Περιγράφει όμως σωστά το πιο σημαντικό όπλο μαζικής καταστροφής που εφηύραν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες και τα αφεντικά τους απ’ την δεκαετία του 1930 και μετά: την συνένοχη αδιαφορία των υπηκόων στα μαζικά κρατικά εγκλήματα.

Εκεί δεν βασίστηκε η εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Αυτή η συνένοχη αδιαφορία της πλειοψηφίας των γερμανών υπηκόων δεν ήταν το υπερόπλο ενός καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρύψει εντελώς τα εγκλήματά του; Το ίδιο ακριβώς παραμένει στο “φιλικό και συμμαχικό” ρατσιστικό ισραήλ…

Και στο “δημοκρατικό” ελλαδιστάν…

Πέμπτη 6 Ιούνη. Πάνω φωτογραφία: Αξημέρωτα εκατοντάδες παλαιστίνιοι εργάτες στέκονται στην ουρά για να περάσουν τον “έλεγχο εξόδου” απ’ τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, τη λωρίδα της Γάζας. Θα πάνε να δουλέψουν, για ένα γαμημένο μεροκάματο, στο εργοστάσιο του δεσμοφύλακα…

(Ο οποίος είναι πολύ στενός σύμμαχος του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, “έχω ένα σκουπιδάκι στο μάτι και δεν μπορώ να δω”…)

Μεσαίες φωτογραφίες: Πότε πότε, είτε πριν σχολάσουν είτε μετά, ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει τα σπίτια τους – μερικές φορές μαζικά, μερικές φορές “παραδειγματικά”. Εδώ πριν ένα μήνα, στις 5 Μάη. (Έζησες ποτέ παρέα με το θάνατο;)

Ο λόγος του εκνευρισμού του δεσμοφύλακα είναι γνωστός. Δεν κάθονται ήσυχοι οι αιχμάλωτοι. Αντιστέκονται. Κάποτε και ένοπλα (παρότι απελπισμένα). Φταίει κι αυτή η απόφαση του οηε (Α/RES/37/43) της 3ης Δεκέμβρη του 1982, που τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης.

(Τι; Έχει παρθεί τέτοια απόφαση στον οηε – των – κρατών; Ναι. Όχι λόγω καλωσύνης – ας αφήσουν οι τσατσορούφιανοι τα παραμύθια… Λόγω των κινημάτων υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης, που το επέβαλαν…)

Κάτω φωτογραφία: Γενικά, πάντως, ο νόμος και η τάξη βασιλεύουν κανονικά.

(O οποίος νόμος και η οποία τάξη είναι στενοί σύμμαχοι του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, κίνημα με το μέγεθος και την ένταση που θα έπρεπε ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία δεν υπάρχει. Όχι ακόμα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί η σοφία των ημέρων – σε αντίθεση με τα παλιά, ένδοξα χρόνια – συμβουλεύει ότι προέχει η «πολιτική ιδιοκτησία» των δράσεων. Πως το λένε αυτό; Ιδιωτικοποίηση; Κάπως έτσι.

Μια εντελώς selfie εποχή… Και τα μάτια – ή τα μυαλά; – γεμάτα «σκουπιδάκια»…)

Δευτέρα 3 Ιούνη. Μπορείτε να φανταστείτε ντόπια βοθρολύματα να κάνουν παρέλαση σε μουσουλμανικές γειτονιές ή χωριά στη Θράκη; Ε, αυτό ακριβώς κάνουν τα ισραηλινά βοθρολύματα κάθε 2 Ιούνη: γιορτάζουν την κατάληψη της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds απ’ τον στρατό τους στον πόλεμο του 1967.

Αλλά οι φασίστες στο ισραήλ είναι Tο κράτος. Συνεπώς, όταν φέτος αποφάσισαν ότι η παρέλασή τους εκτός απ’ τις παλαιστινιακές γειτονιές της πόλης πρέπει να περάσει οπωσδήποτε και απ’ το τζαμί του al-Aqsa, η ισραηλινή στρατοαστυνομία ανέλαβε να τους προστατέψει – απ’ την οργή των παλαιστίνιων.

Τα υπόλοιπα είναι αυτά που ο καθένας καταλαβαίνει. Δεκάδες παλαιστίνιοι τραυματίες, ένας σοβαρά από δακρυγόνο στο κεφάλι. (Πέντε παλαιστίνιοι διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί τις δύο τελευταίες εβδομάδες).

Πέμπτη 30 Μάη

Ενώ κάποιοι μετράνε τα κουκιά που τους λείπουν ή αυτά που τους περισσεύουν, άλλοι μετράνε την ζωή που τους κλέβουν…

Παρασκευή 24 Μάη. Τελικά η δημόσιας ιδιοκτησίας “στασυ” (και η ιδιωτική γεκ-τέρνα) βγήκαν απ’ τον διαγωνισμό για την κατασκευή μιας απαρτχάιντ γραμμής τραίνου στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Το έκαναν, βέβαια, τηρώντας τα προσχήματα: προφασίστηκαν κάποιες «τεχνικές δυσκολίες»….

Η γαλλική Alstrom επίσης αποχώρησε απ’ τον δεύτερο (και τελικό) γύρο του διαγωνισμού – αυτή πιο καθαρά, ύστερα απ’ την αντίδραση των συνδικάτων. Η γερμανική Siemens, η καναδέζικη Bombardier και αυστραλέζικη Macquarie είχε φύγει ακόμα νωρίτερα. Στην τελική φάση του διαγωνισμού έχουν απομείνει δύο εταιρείες, η κινεζική Crrc και η ισπανική Caf· η δεύτερη (υπάρχει η εκτίμηση ότι) θα αποχωρήσει επίσης, και πάλι λόγω της κατακραυγής των συνδικάτων (και όχι μόνο) εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Η πιο περιεκτική και ταυτόχρονα σύντομη τεκμηρίωση του τι ήταν / είναι αυτή η δήθεν αθώα «γραμμή» του τραμ έγινε από το antifa community, στην προετοιμασία της διαδήλωσης ενάντια στην ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό για την κατασκευή του, στις 26 του περασμένου Γενάρη. Ακολούθησε κι άλλη κινηματική αντίδραση, αυτή τη φορά από εργαζόμενους στη στασυ (“ταξικό μέτωπο”)· κάποιες δημοσιεύσεις – και τελικά «επερωτήσεις» στο κοινοβούλιο, από ροζ βουλευτές και βουλευτές του κκε.

Τι απ’ όλα έκανε το αυτί του ντόπιου γκουβέρνου (και των επιχειρηματιών) να ιδρώσει; Δεν ξέρουμε – μπορεί λίγο απ’ όλα. Στην πράξη η συμμετοχή στον διαγωνισμό είχε την πλήρη κυβερνητική έγκριση, κι αυτό δεν αλλάζει με την αναδίπλωση. Σε τελευταία ανάλυση, δεν το ξεχνάμε, σε τέτοιους διαγωνισμούς υπάρχουν και «λαγοί».

Όπου κι αν οφείλεται η αποχώρηση των στασυ/γεκ τερνα απ’ τον διαγωνισμό της απαρτχάιντ γραμμής, με όποια προσχήματα κι αν έγινε, είναι μια έμμεση αλλά σαφής ένδειξη ενοχής, άρα αναγνώριση της εγκληματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Που είναι πάρα πολύ πιο πλατιά και βαθιά. Και, κυρίως πολύ πιο αιμοβόρα. Αν οι ως τώρα μικρές, δύσκολες, αβέβαιες και πολλαπλές κινηματικές δράσεις στα μέρη μας επιτρέπουν μια κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία σε ότι αφορά την υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης και τον αγώνα ενάντια στον ισραηλινό φασισμό, αυτή δικαιολογείται λιγότερο απ’ την στιγμιαία υποχώρηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου (που, άθελά της, εγγράφεται στην εντεινόμενη διεθνή τάση «μπουκοτάζ» κατά του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος…) και πολύ περισσότερο απ’ την σημασία της κινηματικής αντι-απαρτχάιντ αφύπνισης σ’ όλον τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πόση ανταγωνιστική κινηματική δουλειά χρειάστηκε για να αναγκαστούν να αποχωρήσουν οι άλλες εταιρείες απ’ αυτόν τον διαγωνισμό· αλλά έτσι θα ξεπερνούσαμε κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής.

Θα συνεχίσουμε λοιπόν. Θα συνεχίσουμε στο πλευρό των παλαιστίνιων της αντίστασης, όσο καλύτερα μπορούμε, ό,τι κι αν χρειάζεται γι’ αυτό το κινηματικό «καλύτερα» – στο βαθμό που μπορούμε. Ακόμα χειρότερα: θα συνεχίσουμε ό,τι και να λέγεται απ’ οποιουσδήποτε τσατσορούφιανους!

Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.

Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.

Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).

Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.

Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.

Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».

(Θα μας συγχωρήσετε την καθυστέρηση, αλλά το υλικό απ’ την προχθεσινή διαδήλωση χρειάζεται μοντάρισμα…)