Tag: παλαιστίνη

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Πως το είπατε;

Κυριακή 21 Ιούλη. Ποτέ ξανά σημαίνει ποτέ ξανά. Απ’ την Παλαιστίνη ως τα σύνορα Ηπα-Μεξικό. Αυτά τα λίγα έγραψε ένα ζευγάρι αμερικάνων στο βιβλίο επισκεπτών των κολαστηρίων της μυστικής αστυνομίας των ναζί στην Κολωνία, που έχουν γίνει προσιτά για λογαριασμό της συλλογικής μνήμης. Την παραπάνω φράση έχει σαν τίτλο ο Robert Fisk σ’ ένα προχθεσινό του άρθο…

Ποτέ ξανά; Μα τι ήταν η βοσνία αν όχι η επιβεβαίωση του «ξανά και ξανά και ξανά!»· ο προπομπός του αφγανιστάν, του ιράκ, της Φαλούτζα και των κολαστηρίων «μαύρων τρυπών» ανά τον πλανήτη· και η υπενθύμιση, τελικά, πως το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει για τους μουσουλμάνους, τους άραβες, τους παλαιστίνιους – δεν ισχύει, δηλαδή, για οποιονδήποτε εξαιρούν τα αφεντικά;

Η μνήμη προϋποθέτει την ατομική και συλλογική κριτική εγρήγορση. Απαιτεί και κάτι ακόμα: κουράγιο. Σε έναν κόσμο που έχει επιλέξει το βολικό κώμα σαν μέθοδο επιβίωσης δεν ισχύει κανένα «ποτέ ξανά» παρά μόνο για όσους έχουν την προστασία του μιλιταρισμού τους.

Αλλά αυτοί πάντα κλείνονταν στα κάστρα τους.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη!

Κυριακή 21 Ιούλη. Το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τα αμοιβόμενα ή «εθελοντικά» (υπάρχουν τέτοια;) τσιράκια του σε διάφορα μέρη του κόσμου λυσσάνε μ’ αυτόν τον στόχο· αλλά όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τον πραγματικό λόγο γι’ αυτήν την φασιστική λύσσα: ο αντιρατσιστικός / αντιαπαρτχάιντ στόχος που συμπυκνώνεται στον τίτλο, το «απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη», έχει αναδυθεί ήδη στον ορίζοντα του διεθνούς κινήματος υποστηρίξης του αγώνα των παλαιστινίων. Και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα από ιστορική άποψη) θα γίνει σαφές ότι απλά δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτό το μέρος του κόσμου εκτός από ένα τυπικά και ουσιαστικά δημοκρατικό κράτος, με ίδια δικαιώματα για τους πάντες άσχετα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα· και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων / αράβων προσφύγων απ’ το 1948 και μετά.

Το τόσο χρήσιμο για το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς παραμύθι των «δύο κρατών» έχει ουσιαστικά τελειώσει – δεν το χρησιμοποιούν ούτε τα πιο λούμπεν απ’ τα τσιράκια του (π.χ. τα ελληνικά). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασώσει αυτό το φάντασμα, των «δύο κρατών», με το λεγόμενο «deal του αιώνα». Το οποίο θα επισημοποιήσει την ισραηλινή κατοχή / προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών εδαφών έξω απ’ τα σύνορα του 1967 (και πολύ έξω απ’ τα σύνορα του 1948), εκτός από ένα μπαντουστάν με «πρωτεύουσα» την Abu Dis, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, και υποσχέσεις για «επενδύσεις» – στο μπαντουστάν… Η δοσιλογική «παλαιστινιακή αρχή», που σαν κορυφή ενός απόλυτα πολιτικο-προσοδικού μοντέλου πλουτισμού εκπροσωπεί εκείνους που έχουν φάει όλα αυτά τα χρόνια καλές μερίδες της «διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας», λέει ότι δεν θα δεχτεί μια τέτοια «λύση» – αλλά το λέει επειδή φοβάται τους παλαιστίνιους πληβείους. Πρακτικά έχει κάνει διάφορα (όχι ιδιαίτερα γνωστά) «μισοβήματα» ήδη, μέσα απ’ τις «συμφωνίες του Όσλο». Κι αυτά τα μισοβήματα θέλει τώρα να κεφαλαιοποιήσει και να ολοκληρώσει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Όμως ακόμα κι αν δεχόταν (η «παλαιστινιακή αρχή»…) ένα μικρό φέουδο, αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στην πράξη. Απελευθερωτικά, επαναστατικά, αντιαποικιακά κινήματα έχουν υπάρξει ακόμα και μετά από αιώνες «σιωπής», που θεωρήθηκε σαν πετυχημένη ενσωμάτωση… Όχι τώρα, στην παλαιστίνη, που ο αγώνας είναι συνεχής.

Το πραγματικό πρόβλημα αυτή την περίοδο βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων, και είναι πολιτικό. Εκτός της δοσιλογικής αυλής του Αμπάς, που δεν υπολογίζεται, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη έτοιμη φανερά να αναδιατάξει τους προσανατολισμούς και την τακτική της, αξιοποιώντας την σημαντική αντιαποικιακή, αντιαπαρτχάιντ δουλειά που κάνει το κίνημα BDS σ’ όλο τον κόσμο. Κατά ένα (όχι ασυνήθιστο) τρόπο η πολιτική στόχευση ενός μέρους των παλαιστινίων της διασποράς, των συμπαραστατών και των διεθνιστών αντιφασιστών εβραίων του κόσμου, σωστά συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπεράσει τις αντιστασιακές οργανώσεις μέσα στην κατεχόμενη παλαιστίνη. Που είναι εγκλωβισμένες στη διαχείριση της μιζέριας που επιβάλει το απαρτχάιντ.

Οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, που παρά τις εκατοντάδες δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς συνεχίζονται αμείωτες εδώ και 17 μήνες χάρη σ’ αυτό το μείγμα θάρρους, επιμονής και γενναιότητας που το μάθαμε στις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις μπορεί να περιέχουν αυτό το σπέρμα. Της ωρίμανσης ενός πολιτικού κινήματος που δεν θα αυταπατάται άλλο ελπίζοντας στην επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα προ του 1967 σύνορα (όπως λένε δεκάδες ψηφίσματα της «διεθνούς κοινότητας»…) και, κατά συνέπεια, σ’ ένα «παλαιστινιακό κράτος» δίπλα. Αλλά θα προσανατολιστεί και θα επιβάλλει τον ριζικό μετασχηματισμό του ενός και μοναδικού «υπαρκτού» κράτους (στο οποίο οι παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι και δούλοι) όπως έγινε με τη νότια αφρική· και πολύ καλύτερα.

Γι’ αυτό έχει λυσσάξει το φασιστικό, ρατσιστικό Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του. Επειδή το ξέρουν ότι μετά από τόσα χρόνια κατοχής, αν πρόκειται να έχουν έναν αντίπαλο εξαιρετικά επικίνδυνο, αυτός είναι η μαζική, κινηματική, διεθνώς υποστηριγμένη απαίτηση για το τέλος του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Σαν Sarajevo δεν είμαστε απλά διατεθειμένοι… Είμαστε σίγουροι! Η καινούργια φάση στην οποία αργά, βασανιστικά και αιματηρά μπαίνει ο αντιαποικιακός αγώνας των παλαιστινίων θα είναι καταλύτης και για πολλούς ακόμα αγώνες στον 21ο αιώνα. (Φυσικά αυτό δεν αφορά καθόλου όσους / όσες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν τα γεννητικά τους όργανα).

Εδώ είμαστε, εδώ είσαστε…

110%

Σάββατο 20 Ιούλη. Αυτό που οι κυνικοί, οι εγκάθετοι, οι επιλήσμονες και οι αδιάφοροι μπορούν να απολαμβάνουν είναι ότι μπορούν να είναι τέτοιοι επ’ αόριστον. Εκείνο που δεν ξέρουν (ή απωθούν) είναι το ότι όλα εδώ πληρώνονται. Γιατί κι αυτό κάθε συνεπής μικροαστός μπορεί να το απωθεί…

Η Παλαιστίνη, η Γάζα, η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, είναι απ’ αυτά τα αδιάφορα. Στο κάτω κάτω, αν τους χειμώνες δεν χαλάει κανείς την ζαχαρένια του για το τι συμβαίνει εκεί, γιατί να την χαλάσει καλοκαιριάτικα, όταν περιμένει μια ανάσα ξεκούρασης;

Αυτά δεν ισχύουν κάτι χιλιόμετρα νοτιοανατολικά. Για τους παλαιστίνιους – και για τους δολοφόνους του ισραηλινού απαρτχάιντ φασιστικού κράτους. Χτες οι δεύτεροι τραυμάτισαν 49 διαδηλωτές απ’ τους πρώτους, με σφαίρες· άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν από δακρυγόνα και λοιπά χημικά.

Ναι, είναι αλήθεια. Όταν ο «καλός ο κόσμος» χασμουριέται, κάποιοι και κάποιες συνεχίζουν να πολεμάνε για τις ανάσες τους. Ναι, είναι αλήθεια. Μ’ έναν τρόπο που σκόπιμα διαφεύγει της προσοχής μας, η δική μας πολύτιμη ξεκούραση κτίζεται πάνω στην βία εναντίον κάποιων Άλλων.

Οι καλοί δεν πάνε χαμένοι

Παρασκευή 19 Ιούλη. Την φωτογραφία την έχουμε ξαναδημοσιεύσει: είναι οι γυιοί του φασίστα προέδρου της βραζιλίας Jair Bolsonaro.

Προκομμένοι νέοι, ποιός αμφιβάλει; Και με ευαισθησίες. Και μέσα στη μόδα… Τώρα ο μπαμπάς πρόκειται να διορίσει τον δεξιά στη φωτο γυιό (με την μπλούζα του ισραηλινού στρατού), τον Eduardo, για πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον. Εύγε! Αλλά μήπως ο αριστερά (με την μπλούζα της mossad) θα ήταν προτιμότερος;

Εκτός να προορίζεται για κάπου στην ευρώπη.

Οι μετανιωμένοι 1

Τρίτη 16 Ιούλη. Την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει εδώ επίμονα, αν και μάταια (ως τώρα…): εξελίσσεται μια διεθνής σκληρή ιδεολογική και πολιτική επίθεση σε βασικές ιστορικές κινηματικές θέσεις όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός, με μεταμοντέρνα μέθοδο: την διάβρωση και την εκτροπή «απ’ τα μέσα». Η επίθεση αυτή έχει κάποιες επιτυχίες διεθνώς και στα μέρη μας· η κατανόηση των χαρακτηριστικών της μόνο πολύ τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται· κι ακόμα όχι με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο.

Έχουμε τώρα ένα συμπαγές και περιεκτικό δείγμα αυτής της επίθεσης που δεν πρέπει να περάσει χωρίς αποδιάρθρωση. Συγκεκριμένα: στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας της Κουμουνδούρου («εφημερίδα των συντακτών») κάτω απ’ τον τίτλο «είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης» ο ειδικός βοθρολυματολόγος δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς παρουσιάζει και σχολιάζει την αντίδραση του φασίστα βορΒορίδη στις ισραηλινές κατηγορίες ότι είναι αντισημίτης (με την κλασσική έννοια, όχι την αντεστραμμένη που προωθεί εδώ και χρόνια το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος).

Ο βορΒορίδης είναι φασίστας. Συνεπώς και αντισημίτης… Είναι όμως πια; Ο ειδικός βοθρολυματολόγος (μέλος της αλλοτε ομάδας «ιός» της «ελευθεροτυπίας») εμφανίζεται σαν αντιφασίστας… Είναι όμως πια;

Το υλικό της συγκεκριμένης σελίδας είναι (πίσω απ’ την πλάτη των «πρωταγωνιστών») ένας έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα στον νυν υπουργό και στον δημοσιογράφο, με ουσιαστικό επιβλέποντα και κριτή το ισραηλινό καθεστώς. Ο δημοσιογράφος (που, για να το πούμε κομψά: κανένα πρόβλημα δεν έχει με το Τελ Αβίβ…) εμφανίζεται σαν «η συνείδηση» του αντιφασισμού, μόνο, όμως, όσο και όπως αυτός (ο «αντιφασισμός»…) βολεύει ένα σκληροπυρηνικό, φονικό ρατσιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό. Κι αυτό αφού πέρα απ’ τον υπουργό, τον δημοσιογράφο και την ισραηλινή «επίβλεψη» αυτού του ιδιότυπου έμμεσου «διαλόγου», στη «σκηνή» εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι. Οι παλαιστίνιοι. Τους εμφανίζει ο βορΒορίδης… Και προκύπτει ότι πάνω στην βία εναντίον τους συμφωνούν και ο φασίστας, και ο «αντιφασίστας» – και το ισραηλινό κράτος (αυτό είναι γνωστό).

Πάμε λοιπόν. Με πλάγια είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμα, με όρθια η δική μας άποψη.

Οι μετανιωμένοι 2

Τρίτη 16 Ιούλη. Αναπαράγουμε το σύνολο της ανακοίνωσης του βορΒορίδη, το οποίο κατά τον Ψαρρά «είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό». Στη συνέχεια θα δούμε τι εννοεί ο ειδικός βοθρολυματολόγος σαν “αποκάλυψη”. (Η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Βίκτωρ Ελιεζέρ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, με κάλεσε δημόσια να αποκηρύξω το αντισημιτικό παρλεθόν μου. Ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης. Έχω όμως πολυετή πολιτική θητεία σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου και έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν απαράδεκτες ιδέες.

Προς άρση λοιπόν οποιασδήποτε αμφιβολίας, αποκηρύσσω κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική.

Επιπροσθέτως να γνωστοποιήσω στον κ. Ελιεζέρ τα ακόλουθα, ελπίζοντας ότι θα κατευναστούν οι ανησυχίες που εξέφρασε.

1. Ως μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΟΑΣΕ, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους μου της Knesset, του Ισραηλινού Κοινοβουλίου, έχω τρεις διαδοχικές χρονιές εισηγηθεί την απόρριψη του αιτήματος της Παλαιστινιακής Αρχής να καταστεί μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης και αδιάστικτα και συστηματικά υποστηρίξει την καταδίκη του αντισημιτισμού. Οι Ισραηλινοί συνάδελφοί μου γνωρίζουν.

2. Έχω μιλήσει στο κοινοβούλιο εναντίον του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου, αναγνωρίζοντας ως το μόνο θετικό του σημείο την ποινικοποίηση της αρνήσεως του Ολοκαυτώματος (βλ. και σχετ. επιστολή μου στο ΚΙΣ από 7.6.2013)

3. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει αρθρογραφήσει υπέρ της μεταφοράς της Ελληνικής Πρεσβείας από το Τελ ΑΒίβ στην Ιερουσαλήμ (βλ. άρθρο μου στην «Καθημερινή», 5.3.2018).

4. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που υποστηρίζει τη σύναψη αμυντικής και όχι μόνο στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ (βλ. The press project: «Κανόνες εμπλοκής απέναντι στην Τουρκία και στροφή στο Ισραήλ ζητά ο Βορίδης»).

5. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει τοποθετηθεί εναντίον της καταδίκης του Ισραήλ για τα περιστατικά στη Γάζα (βλ. bankingnews.gr μετά από δηλώσεις μου στο ραδιόφωνο «24/7», 2.4.2018).

Μετά ταύτα, ελπίζω οι όποιες ανησυχίες να έχουν διασκεδαστεί.

Πράγματι, αυτό θα έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος. Να διασκεδάσει. Γιατί, μετά από το «ξεκαθάρισμα» είναι πεντακάθαρο: ένας φασίστας με αντι-εβραϊκό παρελθόν μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν «κύριο» με αντι-μουσουλμανικό, αντι-παλαιστινιακό παρόν· πάντα, όμως, φασίστας. Δεν είναι πια αντισημίτης (με την ιστορική έννοια). Είναι ένας «μετανιωμένος» αντισημίτης. Είναι φίλος του ισραηλινου ρατσισμού / φασισμού. Και καμαρώνει επιδεικνύοντάς το.

Όμως ο ειδικός βορθολυματολόγος δημοσιογράφος Δ. Ψαρράς δεν το βλέπει έτσι… Ούτε καν η ομολογία του «μετανιωμένου» υπουργού ότι είναι αντίθετος με τον «λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο» δεν κάνει το αυτί του να ιδρώσει: Όχι! Ο δημοσιογράφος ΔΕΝ θα χαρακτηρίσει τον υπουργό φασίστα ΤΩΡΑ, τώρα που αυτός εκθέτει το πόσο φίλος του ισραήλ είναι!!! Όχι! Κατά τον δημοσιογράφο δεν υπάρχει τίποτα φασιστικό στο “ξεκαθάρισμα” του υπουργού… Τίποτα – τίποτα – τίποτα!

Οι μετανιωμένοι 3

Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.

Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.

Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.

Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;

α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της

β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του

γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ

δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…

Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.

Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)

Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω:

Οι μετανιωμένοι 4

Τρίτη 16 Ιούλη. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο που ακολουθούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες όλων των ειδών, παγιδευμένοι από την ίδια τη δική τους συνωμοτική κοσμοθεωρία. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι το Ισραήλ και ο «αιώνιος Εβραίος» κινούν τα νήματα της «παγκοσμιοποίησης», ο μόνος τρόπος να αναδειχθούν στην πολιτική θεωρούν ότι είναι να συνεργαστούν με αυτούς τους σκοτεινούς «εξουσιαστές». Το έκανε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης το 2005, στέλνοντας μάλιστα εκπρόσωπό στον εορτασμό της Χανουκά, το έκανε το 2018 ο Γεωργιάδης με ταξίδι μετάνοιας στο Ισραήλ, το κάνει τώρα ο Βορίδης. Όποιος θέλει μπορεί να πειστεί για την ειλικρίνειά του.

Εξαιρετικά τυχοδιωκτική η «ερμηνεία» του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου για την μετάνοια των αντισημιτών: επειδή είναι φασίστες (λέει…) παύουν να είναι φασίστες συνεργαζόμενοι με τους «σκοτεινούς εξουσιαστές» για να αναδειχθούν… Εννοείται ότι πρόκειται για γελοία εξήγηση (άραγε γιατί και οι ναζί δεν έκαναν το ίδιο; Και γιατί οι φασίστες δεν έκαναν το ίδιο και απέναντι στον «κόκκινο εχθρό»;) – αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά από «μετανοιωμένους».

Φαίνεται όμως ότι το ισραηλινό υπ.εξ. «συγχωρεί» τους «μετανιωμένους» αντισημίτες / φασίστες (που θέλουν να αναδειχθούν στην πολιτική) – είναι, σα να λέμε, ένα χαζό υπ.εξ. που δεν ξέρει τι του γίνεται. Συγχώρεσε τον Καρατζαφύρερ, συγχώρεσε τον πλασιέ…

Είναι άραγε ειλικρινείς αυτοί οι «μετανιωμένοι» αντισημίτες; αναρωτιέται ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος… Διότι αν είναι ειλικρινείς, αν είναι δηλαδή ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ, ΤΩΡΙΝΟΙ φασίστες και όχι παλιομοδίτες, αν είναι ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ και όχι αντισημίτες, αν είναι σύμμαχοι του Netanyahou και όχι του Chomsky (για παράδειγμα…), τότε Ο.Κ.

Αλλά είναι; (Ο ψεκασμένος υπ.αμ. ήταν πάντως αληθινός φίλος του Τελ Αβίβ – ε;)

Η θηριώδης αντιστροφή

Τρίτη 16 Ιούλη. Αυτός ο έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα σε κάποιον που διεκδικεί τις δάφνες του (θεωρητικού) «αντιφασίστα» (και μοιράζει επικυρώσεις και σε άλλους του ίδιου φυράματος…) με προδιαγραφές ισραήλ, και κάποιον που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με τις ίδιες προδιαγραφές, έχοντας όμως αντίθετη αφετηρία, επιδεικνύοντας άρα την εξέλιξή του και την πετυχημένη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι, στην πραγματικότητα, η απεικόνιση όχι μόνο ενός πολύ ευρύτερου, διεθνούς πολιτικού σχεδίου. Αλλά και μια επιθετικής, βρώμικης, προβοκατόρικης ιδεολογικής αντιστροφής που απ’ την μια θέλει να κάνει «το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο» την εξόντωση των παλαιστινίων (και των αράβων γενικότερα) και απ’ την άλλη να «κάψει» οποιαδήποτε αντίσταση στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Και στα δύο, και στο πολιτικό σχέδιο και στην ιδεολογική επίθεση, ρόλοι “μπροστινών” ανατίθενται στους “μετανιωμένους”: στους μετανιωμένους παλιούς αντισημίτες, ναζί, κλπ, ώστε να ευθυγραμμιστεί όλος αυτός ο βόθρος με τον αντιμουσουλμανισμό· στους μετανιωμένους παλιούς “αριστερούς”, “αντιφασίστες” κλπ, για να νομιμοποιήσουν τον τωρινό φασισμό με τις παπαρολογίες τους και την σύγχιση που σπέρνουν. (Εννοείται πως όλα αυτά αμοίβονται με διάφορους τρόπους. Φράγκα, δουλειές, πανεπιστημιακές καριέρες, και διάφορα άλλα…).

Το πρώτο, το πολιτικό σχέδιο, είναι γνωστό. Ο κάθε Netanyahou, ο κάθε Lieberman, όλο το εξουσιαστικό και υποτελές φασισταριό του ισραηλινού κράτους, τα έχει βρει μια χαρά με κάθε Orban, κάθε Trump, κάθε Pence, κάθε Pompeo, κάθε Τσίπρα και κάθε ψεκασμένο… Με τον σοσιαλδημοκράτη Corbyn έχει πρόβλημα, με την Ilhan Omar – και με τους αντιφασίστες εβραίους εντός και εκτός ισραηλινών συνόρων.

Όσο για την ιδεολογική αντιστροφή και τις συνέπειές της; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα; Δεν έχετε ανατριχιάσει ακόμα με το ενδεχόμενο να νικήσουν;