Tag: παλαιστίνη

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Ο ένας, ο αριστέρα (πάνω φωτογραφία), το δήλωσε πριν μια βδομάδα, απ’ το Κάιρο: η αίγυπτος δεν είναι μόνο χώρα γειτονική στην ελλάδα. Είναι ένας στρατηγικός εταίρος για την ελλάδα…

Ο άλλος, ο δεξιά, συμπλήρωσε: Συζητήσαμε θέματα συνεργασίας μας σε θέματα εμπορίου του φυσικού αερίου, για τις διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην αίγυπτο και για αυτές που αναπτύσσονται στην αίγυπτο…

Εν τω μεταξύ η χούντα του Καΐρου έχει εκτελέσει μέχρι σήμερα τουλάχιστον 4.000 πολιτικούς κρατούμενους. Επαναλαμβάνουμε ολογράφως: ο «νότιος» στρατηγικός εταίρος του ελληνικού ράτους / κεφάλαιου που πληρώνουμε και ανεχόμαστε, η αιγυπτιακή χούντα, έχει εκτελέσει τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.

Ξέρουμε: «δεν μας αφορά το θέμα». «Δεν ξέρουμε κανέναν από εκεί – δεν ασχολούμαστε με ξένους»….

Εκείνο το παλιό η σιωπή είναι συνενοχή πέθανε – μαζί με την πολιτική αξιοπρέπεια.

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν από έξι χρόνια, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC) και το Hellenic American Leadership Council (HALC) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των βουλευτών Γκας Μπιλιράκης (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και Τεντ Ντόιτς (δημοκρατικός, Φλόριντα) για τη δημιουργία της συνέλευσης της «Ελληνικής και Ισραηλινής Συμμαχίας του Κογκρέσσου» (CHIA).

Έτσι ξεκινάει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «τετραμερής συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο», στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28/7), με τις υπογραφές δύο όχι γνωστών στα μέρη μας αλλά όχι και ασήμαντων στο αμέρικα: του David Harris (προέδρου της αμερικανικής εβραϊκής επιτροπής – AJC) και του Endy Zemenides (ceo του HALC). Αν και η πρόθεση του άρθρου είναι η επίδειξη της «σπουδαίας δουλειάς που έχουμε κάνει» (υπέρ του πολεμικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) εκ μέρους των συγκεκριμένων λόμπι, δίνει την ευκαιρία κριτικής έρευνας στους μηχανισμούς συγκρότησης της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας· στο αμέρικα.

Επειδή είναι πιθανό (θα έπρεπε!) στη συνέχεια να αποκτήσετε την απορία «και τι καούρα έπιασε τον Gus Bilirakis και τον Ted Deutch να φτιάξουν ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο;» μια αρχική παρουσίαση.

Ο τρίτης γενιάς ελληνοαμερικάνος Gus Bilirakis, που κληρονόμησε κατά κάποιον τρόπο την πολιτική του καριέρα στη Φλόριντα απ’ τον πατέρα του, ήταν άσχετος με οτιδήποτε αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τα πολιτικά «ενδιαφέροντά» του ήταν η εθνική ασφάλεια (των ηπα), οι βετεράνοι και το «έξω οι ξένοι» (μετανάστες)… Αντίθετα ο τρίτης γενιάς εβραιοαμερικάνος Ted Deutch είχε την σχετική εμπειρία, αφού είχε διατελέσει πρόεδρος της υποεπιτροπής (της βουλής) διεθνών σχέσεων με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Σταθερός υπερασπιστής του ισραηλινού απαρτχάιντ στην αμερικανική βουλή, ο Deutch είχε πολύ περισσότερο απ’ τον Bilirakis τους λόγους να κάνει λόμπι υπέρ της «ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας» στο κογκρέσσο. Χρειαζόταν, όμως, και κάποιον «έλληνα». Ο Bilirakis που έκανε καριέρα στη γειτονιά (στη Φλόριντα) προέκυψε ότι ταίριαζε για το ντουέτο.

Εν τω μεταξύ μόλις στις αρχές του 2012 είχε ανοίξει στο Σικάγο τα πρώτα του γραφεία το HALC. Με κάμποσες οργανώσεις ελληνοαμερικανικών λόμπι ήδη γνωστές (το «αμερικανο-ελληνικό ινστιτούτο», ή/και την «εθνική προσπάθεια για τους έλληνες») είναι ασαφές το τι χρειαζόταν μία ακόμα. Το ότι είχε την υποστηρίξη του «πολυδιάστατου» Alexi Giannoulias (από μπασκετμπολίστας του Πανιώνιου την χρονιά ’98 – ’99 μέχρι υπουργός οικονομικών στην πολιτεία του Illinois απ’ το 2007 ως το 2011…) δεν διευκρινίζει την αναγκαιότητα δημιουργίας του HALC.

Ωστόσο, σε μια συνέντευξή του στα «greek news» την ημέρα ανακοίνωσης της δημιουργίας του γραφείου στο Σικάγο, ο ceo Endy Zemenides (στο βιογραφικό του οποίου αναφέρονται “διαλέξεις για τις διεθνείς σχέσεις και την αμερικανική εξωτερική πολιτική” στο τμήμα πολιτικών επιστημών του καθολικού πανεπιστημίου του Σικάγο DePaul) δηλώνει ότι το HALC θα έχει ένα οργανωτικό μοντέλο επαγγελματισμού για τα στελέχη του που έχει δουλέψει πολύ καλά στο AIPAC και το AJC… To AIPAC είναι το μεγαλύτερο, σκληροπυρηνικό, υπέρ του απαρτχάιντ ισραηλινό λόμπυ στις ηπα· και το AJC είναι ένα άλλο μικρότερο παρόμοιο, με το οποίο ο Zemenides «έμελλε» να ενώσει τις τύχες του ένα χρόνο μετά. Το γεγονός πως ήξερε το μοντέλο λειτουργίας τους και το αντέγραψε σημαίνει, προφανώς, πως όλα έγιναν …. τυχαία!

Τρίτη 30 Ιούλη. Συνεχίζει το άρθρο των δύο: Το σκεπτικό μας ήταν απλό: σε μια αυξανόμενα ασταθή Ανατολική Μεσόγειο, οι ΗΠΑ χρειάζονταν αξίοπιστους συμμάχους. Το 2013, η αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ προσέφερε στην Ουάσιγκτον τη δελεαστική επιλογή να δουλέψει με συνεταίρους οι οποίοι μοιράζονταν τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και τις αμερικανικές αξίες.

Δεν τα λένε καθόλου καλά τα δύο φιλαράκια! Το 2013 η Άγκυρα ήταν σύμμαχος της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης, και δεν υπήρχαν σπουδαία προβλήματα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (κυβέρνηση Obama)… Δεν υπήρχε, άρα, «αμερικανική ανάγκη» για αξιοποίηση μιας «αναδυόμενης συνεργασίας…», σαφώς αντιτουρκικής! (Μπορεί να υπήρχε ισραηλινή ή/και ελληνική ανάγκη όμως… )

Συνεχίζουν: Επιπλέον, πιστεύαμε πως η χάραξη της αμερικανικής πολιτικής δεν ήταν δομημένη σωστά ώστε να αξιοποιήσει τις θετικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι υπηρεσίες του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και οι υποεπιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσσου ήταν οργανωμένες με τέτοιον τρόπο, που η Ευρώπη αποτελούσε μια δικαιοδοσία και η Μέση Ανατολή / Βόρεια Αφρική μια άλλη. Προβλήματα που ταλάνιζαν την Κύπρο – η οποία απέχει λιγότερο από μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ – αντιμετωπίζονταν από τις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για τη Φινλανδία και τη Γαλλία αντί από εκείνες που ασχολούνταν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η μόνη χώρα που συνέδεε αυτά τα διαφορετικά κομμάτια της γραφειοκρατίας της χάραξης εξωτερικής πολιτικής ήταν η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα! Είναι αληθινό και έχει ενδιαφέρον! Πράγματι ο τρόπος που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μοιράσει την «διοίκηση» του πλανήτη ήταν (και εν πολλοίς παραμένει) τέτοιος που η ανατολική Μεσόγειος ήταν / είναι «σύνορο» ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις και όχι κάποιου είδους «κέντρο». Και πράγματι ο ενοποιητικός παράγοντας αυτών των διαφορετικών διοικήσεων ήταν η τουρκία. Αυτά θα πρέπει να τα ήξερε και να τα είχε αξιολογήσει ο Ted Deutch· λογικά όχι μόνος του. Ποιό, όμως, ήταν το ζητούμενο της συνεργασίας ελληνοαμερικανικών και ισραηλινοαμερικανικών λόμπυ μέσω της “συμμαχίας τους στο Κογκρέσσο”; Προφανώς η “μετατόπιση” της οργάνωσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να στηρίζει εκείνο που έχουμε ονομάσει περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου (από το Τελ Αβίβ, την Λευκωσία, την Αθήνα και το Κάιρο – εναντίον της Άγκυρας).

Να πως το περιγράφουν αμέσως μετά τα δύο φιλαράκια: Ευτυχώς, η CHIA και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ (δημοκρατικός, Νιου Τζέρσεϊ), έβαλαν στόχο να πιέσουν για τη δημιουργία μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον έχουν μαζί τους τον γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και τον βουλευτή Νταβίντ Σίσιλιν (δημοκρατικός, Ρόουντ Άϊλαντ) προκειμένου να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, δημιουργώντας πρόσφατα το Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act (East Med Act).

… Για πολύ καιρό, μόλις μία χώρα διεθνώς είχε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ – οι ΗΠΑ. Πλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προστεθεί σε αυτή τη λίστα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνεργαζόμενων χωρών με το Ισραήλ σε αυτόν τον τομέα στις τρεις. Το «East Med Act» μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες συγκλίσεις μεταξύ των δυνάμεων των τεσσάρων αυτών κρατών, και τελικώς σε μία σταθεροποιημένη συμμαχία ασφαλείας στην περιοχή.

Δύσκολα συγκρατούν οι δύο φίλοι / συνεργάτες την ικανοποίησή τους που χάρη στις προσπάθειές τους αυξήθηκαν οι στρατιωτικοί σύμμαχοι του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ από «μόνο έναν» (το ψοφιοκουναβιστάν) σε «τρεις» (με την προσθήκη της Λευκωσίας και της Αθήνας)! Αλλά δεν είναι μόνο το Τελ Αβίβ κερδισμένο – ή, έστω, στα σχέδια όλοι θα κέρδιζαν το κάτι τις τους.

Αν ήταν αλλιώς δεν θα έτρεχε και θα ξανάτρεχε μόλις ανέλαβε καθήκοντα το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος Nick the Greek στην Ουάσιγκτον, με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα. Έπρεπε να πεισθούν οι αμερικάνοι για το πόσο χρειάζονται τα ελληνο-ισραηλινά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν αρκετή η δουλειά στο αμερικανικό κογκρέσσο· χρειαζόταν και η «προσπάθεια κορυφής»…

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3^ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Δευτέρα 29 Ιούλη. Προφανώς είναι «εθνική γραμμή» η συμμαχία του ελλαδιστάν με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – δεν το μαθαίνουμε τώρα. Οι φαιορόζ έκαναν την δουλειά που τους αντιστοιχούσε τέλεια (στην πραγματικότητα η συμμαχία και η συνεργασία με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, την χούντα του Καΐρου και το ψοφιοκουναβιστάν ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν καλά…) και οι ρημαδοΚούληδες έχουν πάρει έτοιμο το πακέτο.

Αλλά αυτός ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (τμήμα του ευρύτερου αμερικανικού άξονα) «πονάει στη μέση» του. Στη Λευκωσία. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς έχει βραχυκυκλώσει μετά τις τουρκικές (με τα γεωτρύπανα) και τις τουρκοκυπριακές (με την πρόταση για συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων) κινήσεις. Και σέρνεται και πάλι σε κάτι που δεν γουστάρει, και θα ήθελε να ξανασαμποτάρει: νέες διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού», υπό τον οηε· ευρισκόμενο σε σαφώς χειρότερη θέση από τότε που τορπίλισε (μαζί με τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά) τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, στο Κραν Μοντανά.

Αυτό που έχει μπει για τα καλά πάνω στον πάγκο απ’ το 2017 ως τώρα, και όχι με τους όρους που θα ήθελε ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, είναι το υποτιθέμενο υπερόπλο του φυσικού αερίου. Αφού κανείς δεν πρόκειται να διώξει τα τουρκικά γεωτρύπανα γύρω απ’ την κύπρο, ο Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να δει τι μπορεί να «δώσει» για να υπάρξει κάλμα στη Μεσόγειο μπας και προχωρήσουν οι δουλειές… Σίγουρο είναι εκείνο που δεν μπορεί να κάνει: να ξανακοροϊδέψει. (Θα μάθει και την γνώμη του ρημαδοΚούλη σήμερα και αύριο…)

Η «αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης ως έχει» (δηλαδή των δύο κρατών) είναι μια φράση που ακούγεται (γράφεται) στη νότια κύπρο, συνήθως με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, ασυνήθιστα συχνά – σε σχέση με τις εποχές που το παραμυθάκι ήταν «η ομοσπονδία». Το γεγονός ότι ο Cavusoglou «έδωσε» τον Αναστασιάδη (δες το σεμνά και διακριτικά, 23 Ιούλη) έχει πετύχει τον στόχο του, παρά την διάψευση του τελευταίου (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε;).

Παρότι η «ώρα του ρεαλισμού» έχει έρθει προ πολλού και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, κανένα απ’ τα δύο καθεστώτα δεν έχει τέτοια ιδεολογική παράδοση απέναντι στην Άγκυρα. Εννοείται ότι ολόκληρη η κατασκευή του ελληνικού εθνικισμού θα έτρεμε από φρίκη αν υποχρεωνόταν σε συμβιβασμούς.

Το βασικό, που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή, είναι αυτό: αν αναγκαστούν η Αθήνα και η Λευκωσία να παραδεχτούν πρακτικά ότι η εθνική τους φαντασίωση για αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την Μεσόγειο απέτυχε, πως θα αξιοποιήσουν τις «στρατηγικές συμμαχίες» τους με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στα πέριξ;

Καλή ερώτηση! Θα επανερχόμαστε…

Πέμπτη 25 Ιούλη. Σε μια αναμενόμενη επίδειξη «εθνικής ενότητας» δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι βουλευτές της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ενέκριναν ψήφισμα που καταδικάζει το κίνημα BDS εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Το αποτέλεσμα (398 υπέρ της καταδίκης και 17 κατά) δεν αφήνει αμφιβολίες για τον ρατσισμό όχι μόνο των συντηρητικών αλλά και των θεωρούμενων πιο open minded δημοκρατικών.

Το ψήφισμα δεν έχει ισχύ νόμου· όμως δεν θα αργήσει να φτιαχτεί και ένας τέτοιος. Φυσικά υπάρχουν κάποια συνταγματικά εμπόδια· όμως καθεστώτα όλο και πιο έντονης και συστηματικής «έκτακτης ανάγκης» δεν κολώνουν.

Το γελοίο της ιστορίας; Ότι προκειμένου να ξεφορτωθούν την βεβαιότητα ότι στηρίζουν ένα φασιστικό καθεστώς οι 398 συμπεριέλαβαν στο ψήφισμα και κάτι σαν έκκληση «υπέρ της λύσης των δύο κρατών»!… Κάτι σαν «αλληλλούια»…

Παρότι αυτό καθ’ αυτό το ψήφισμα δεν θα εμποδίσει την δράση του BDS, είναι βέβαιο ότι θα διευκολύνει διάφορα μέτρα εναντίον του από κυβερνήτες πολιτειών και δημάρχους. Τυπικά είναι αρκετά πιθανό πως θα υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις που θα ακυρώνουν το κυνήγι του BDS ακόμα κι αν υπάρξει νομοθεσία εναντίον του. Αλλά η τάση είναι σαφής: μετά από πολλές δεκαετίες, το BDS είναι το πρώτο κίνημα κριτικής που συστηματικά σπρώχνεται στην παρανομία.

Και, υποθέτουμε, το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα είναι το μόνο που προχωράει έτσι.

(φωτογραφίες: Προφανώς το ψήφισμα υποστηρίζει τα πάντα, αρκεί να έχουν την υπογραφή του ισραηλινού καθεστώτος. Όπως το προχτεσινό γκρέμισμα σπιτιών παλαιστινίων στο χωριό Sur Baher, στα προάστεια της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds – με έφοδο που ξεκίνησε στις 2.30 τη νύχτα. Και με την δικαιολογία ότι ήταν «πολύ κοντά» στον «φράχτη ασφαλείας» που έχει φτιάξει το κατοχικό καθεστώς. Οι κατεδαφίσεις έγιναν με την προστασία πάνω από 1000 πεζοναυτών. Εννοείται ότι και ξύλο έπεσε, και δακρυγόνα…

Πρόκειται για το πολεοδομικό σκέλος του απαρτχάιντ: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα.)

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)