Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…
Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;
«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»
Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».
Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».
Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)
