Tag: παλαιστίνη

Δευτέρα 31 Μάη>> Και ξαφνικά (;) στη διάρκεια του 11ήμερου βομβαρδισμού της Γάζας (και της ρουκετοβολίας της Χαμάς) διάφορα δυτικά κράτη άρχισαν να μουρμουρίζουν…. Με την συνηθισμένη γραφειοκρατική τους κομψότητα φάνηκαν να κρατούν κάποια (μικρή…) απόσταση απ’ το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ· ενώ πριν 3 χρόνια, στη διάρκεια των μαζικών δολοφονιών άοπλων διαδηλωτών στην Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής που κράτησαν μήνες, «δεν ήξεραν τίποτα»…. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «κάτι αλλάζει» στη στάση των δυτικών ιμπεριαλισμών απέναντι στους Παλαιστίνιους και το Τελ Αβίβ… Είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι τι είδους είναι αυτή η «αλλαγή»;

Κατά την ταπεινή μας άποψη τα δυτικά κράτη έχουν ξεκινήσει ένα είδος προληπτικού πολέμου εναντίον του ενδεχόμενου να πιεστούν (απ’ τα κάτω) να αντιμετωπίσουν το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν αυτό που είναι. Αυτό το ενδεχόμενο είναι πια όλο και περισσότερο ορατό εξαιτίας της (συνεχιζόμενης) εξέγερσης των Παλαιστίνιων μέσα στην τωρινή ισραηλινή επικράτεια· τόσο στην Ιερουσαλήμ / al Quds (Sheikh Jarrah) όσο και σε πολλές ακόμα πόλεις· μια εξέγερση που συνειδητά ή όχι δίνει πολιτικό βάρος στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα που γίνεται ήδη σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Προκειμένου να βρεθούν ανοικτά υπόλογα για την υποστηρίξη ενός καθαρόαιμα φασιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό (την ώρα που πουλάνε διάφορες «ευαισθησίες» για «ατομικά δικαιώματα»…) τα δυτικά αφεντικά προτιμούν να παραστήσουν ότι θυμήθηκαν τους Παλαιστίνιους, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο: σαν υποψήφιους για ένα κάποιο «κράτος», κάπου, κάποτε, σύμφωνα με τις «συμφωνίες του Όσλο»… Αυτό προϋποθέτει κάτι σαν εικονική (πολιτική) νεκρανάσταση του καθεστώτος Abbas στη Ραμάλα· αλλά και μικρότερο κατηγορητήριο κατά της Χαμάς… Μ’ άλλα λόγια οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί προτιμούν τους τωρινούς «πολιτικούς παράγοντες» των Παλαιστίνιων (και το γαϊτανάκι του «παλαιστινιακού κράτους») παρά έναν αντι-απαρτχάιντ αγώνα που μαζί με τα υπόλοιπα εντός του κατοχικού καθεστώτος θα συμπαρασύρει κι ό,τι έχει απομείνει από δυτική «ηγεμονία» στη μέση Ανατολή.

Ο γνωστός και «πολύς» αρθρογράφος των καθεστωτικών New York Times Thomas Friedman κάλεσε πρόσφατα τον νυσταλέο Jo και το γκουβέρνο του να διαμηνύσουν στο Τελ Αβίβ οτι «… θα θεωρήσουμε την Παλαιστινιακή Αρχή στη δυτική Όχθη σαν ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό κατασκευή, και θα κάνουμε μια σειρά διπλωματικών βημάτων για να συγκεκριμενοποιήσουμε την κρατική ύπαρξη της Παλαιστίνης με σκοπό να διατηρήσουμε την βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών…»

Πιο καθαρά δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Υπάρχει μια διαφοροποίηση απ’ την «γραμμή πάρτα όλα» του ψόφιου κουναβιού απέναντι στον υπόδικο Netanyahu, αλλά αυτή η διαφοροποίηση (όπως και άλλες στην «εξωτερική πολιτική» του Joνυσταλεάν) είναι το είδους «πάμε πίσω», στις παλιές καλές μέρες του παραμυθιού περί «δύο κρατών». Για να γλυτώσουμε τις ανατροπές που θα φέρει η απαίτηση ενός ενιαίου, δημοκρατικού και πολυεθνικού κράτους, όπου η πλειοψηφία θα είναι Παλαιστίνιοι / άραβες.

Η (πολιτική και οικονομική) ενίσχυση της «παλαιστινιακής αρχής» στη Ραμάλα εκ μέρους του Joνυσταλεάν έχει δώσει ήδη τα πρώτα της αποτελέσματα: συλλήψεις δεκάδων αγωνιστών (στη δυτική Όχθη) που είναι εναντίον της – από τους μπάτσους του Abbas φυσικά. Το ερώτημα, του οποίου η απάντηση θα επιβεβαιώσει (ή θα διαψεύσει) την θέση μας, είναι η (δυτική) αντιμετώπιση της Χαμάς.

Η οργάνωση έχει κάνει βήματα: αναθεωρώντας άρθρα του καταστατικού της το 2017 είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει de facto ένα ισραηλινό κράτος όπως επίσης να κυβερνήσει το οτιδήποτε θεωρηθεί «παλαιστινιακό κράτος» με βάση τις αρχές της PLO (μεταξύ των οποίων αποδεχόμενη τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η PLO και την μη χρήση βίας). Αυτός ο πραγματισμός μπορεί να σοκάρει όσους δίνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι πρέπει στη ρητορική της Χαμάς (επιπλέον: δεν είναι αποδεκτός απ’ όλα τα μέλη της), ωστόσο είναι αυτό που η Χαμάς μπορεί να θεωρεί σαν τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις εκ μέρους της εάν πρόκειται το Τελ Αβίβ να υποχωρήσει επίσης· να σταματήσει τον εποικισμό στη δυτική Όχθη και να διαλύσει κάποιους υπάρχοντες οικισμούς, αποχωρώντας από κρίσιμα εδάφη (όπως έκανε απ’ την Γάζα το 2005).

Το απαρτχάιντ καθεστώς δεν πρόκειται φυσικά να αυτο-περιοριστεί εδαφικά. Έχει «παγώσει» προς το παρόν την προσάρτηση μεγάλων τμημάτων της δυτικής Όχθης, και μπορεί να κρατήσει αυτό το «πάγωμα» μέχρι να βρει καλύτερη ευκαιρία. Εννοείται ότι τα αφεντικά του (και οι πολυάριθμοι οπαδοί τους) τρομάζουν με το ενδεχόμενο ενός μαζικού αντι-απαρτχάιντ κινήματος μέσα κι έξω απ’ την Παλαιστίνη – όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε χαρακτήρα ούτε προσανατολισμούς. Το πολύ πολύ να υπάρξει μια «αλλαγή στυλ».

Αυτό το θέατρο σκιών, «η προοπτική δύο κρατών», είναι το ξαναζεσταμένο παραμύθι που βρίσκεται πίσω απ’ την υποτιθέμενη «αλλαγή» (εικονική έτσι κι αλλιώς) της δυτικής ρητορικής. Το μέτρο αυτής της «αλλαγής» είναι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού· ωστόσο η καθαυτό ισραηλινή «πολιτική» δεν θεωρείται ζήτημα. Εκείνοι που θέλουν να εμφανιστούν σαν «ειρηνοποιοί» (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Κάιρο, Ριάντ) είναι οι ίδιοι όπως πάντα· οι τακτικές τους επίσης. Η φονική «ακινησία» δεκαετιών τους βόλευε· τώρα την νοσταλγούν…

Όμως ακόμα κι αν μοιάζει να συμφέρει διάφορες πλευρές το «γυρίζουμε πίσω τον χρόνο», αυτό είναι αδύνατο….

Κυριακή 23 Μάη. Εκεχειρία ναι – άλλη μια… Τα γράψαμε την περασμένη Δευτέρα: ως εκεί είναι οι δυνατότητες των ένοπλων οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζας. Οι φιλάνθρωποι της δύσης ησύχασαν, γιατί (είπαν) πως είχε ταραχτεί ο ύπνος τους… Φυσικά το κατασκεύασμά τους, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, θα συνεχίσουν να το στηρίζουν στο ορατό μέλλον· το πολύ πολύ να του τραβάνε πότε πότε τ’ αυτί. Κι ίσως να προτιμούν αντί για τον υπόδικο Netanyahu τον στρατηγό Benny Gantz, που είναι (λένε) πιο “κεντρώος” και πιο “πονόψυχος”… Ναι, είναι αυτός που ισοπέδωσε την Γάζα το 2014, και καμάρωνε μετά για τις μαζικές δολοφονίες του: αυτός μπορεί να είναι προτιμότερος “συνομιλητής” του δυτικού ιμπεριαλισμού…

Το ντοκυμαντέρ που ακολουθεί, διάρκειας 1,5 ώρας, με τίτλο Killing Gaza, γυρίστηκε μετά την σφαγή του 2014. Έχει υπότιτλους στα αγγλικά, αρκεί να τους ζητήσετε. Αξίζει να το δείτε· όχι από κυριακάτικη βαρεμάρα. Αλλά επειδή ο πόλεμος της μνήμης ενάντια στη λήθη κι ο πόλεμος της αξιοπρέπειας κατά της βαρβαρότητας, δεν τέλειωσαν.

Ούτε στην Παλαιστίνη ούτε πουθενά.

Παρασκευή 21 Μάη.

Δευτέρα 17 Μάη. Όταν, τον Δεκέμβρη του 1987, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση (αργότερα ονομάστηκε 1η· intifada σημαίνει εξέγερση) σ’ όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη δυτική Όχθη και μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος, η (ως τότε) θεωρούμενη «ιστορική πολιτική ηγεσία» του παλαιστινιακού αγώνα βρισκόταν πολύ μακριά. Ο στρατός (10.000 άτομα) και το πολιτικό συμβούλιο της «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (ΟΑΠ) ήταν εξόριστοι στην Τύνιδα. Ανάμεσά τους και ο Γιάσερ Αραφάτ. Πρακτικά οι οργανώσεις / μέλη της ΟΑΠ ούτε είχαν προετοιμάσει ούτε μπορούσαν να ελέγξουν την intifada· δεν μπορούσαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους) ούτε καν να την κατανοήσουν. (Ωστόσο κάποια μέλη των οργανώσεων ζούσαν στα κατεχόμενα).

Η εξέγερση εκείνη είχε όλα τα ποιοτικά (πέρα απ’ τα ποσοτικά) χαρακτηριστικά ενός αγώνα απ’ τα κάτω· με πολλές μορφές αυτο-οργάνωσης και απεριόριστη μαχητικότητα και φαντασία παρά και ενάντια στη δολοφονική δράση του ισραηλινού στρατού (δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.100 παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, σε μεγάλο τους μέρος ανήλικοι). Η intifada του 1987 σημαδοτούσε ουσιαστικά και καθαρά το ιστορικό τέλος ενός πολιτικού / στρατιωτικού οργανισμού (της ΟΑΠ) με βαριά και σημαντική ιστορία· το ιστορικό τέλος τόσο των μορφών δράσης της όσο και των μορφών οργάνωσής της: ήταν μια καθαρόαιμη αντιαποικιακή εξέγερση κατεχόμενου πληθυσμού που (όσο κι αν φαίνεται παράξενο σήμερα) προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα συμπαράστασης· μεγάλο ακόμα και μέσα στο ισραήλ…

Όμως…. όμως… Απ’ την intifada του 1987 και το απεριόριστο σθένος των εξεγερμένων οι «ηττημένοι» με διαφορετικούς τρόπους ήταν δύο: η (διεθνώς αναγνωρισμένη) ΟΑΠ απ’ την μεριά των παλαιστινίων· και το ισραηλινό αποικοκρατικό καθεστώς απ’ την άλλη. Αυτές οι δύο πλευρές βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν την ήττα τους: έκαναν τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993, προσφέροντας ο ένας στον άλλο αμοιβαία «αναγνώριση» (Αυτές τις συμφωνίες δεν τις αποδέχτηκε το σύνολο των μελών / οργανώσεων της ΟΑΠ…) Η intifada τελείωσε το 1993 (κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια!) ουσιαστικά “θαμμένη”: η ΟΑΠ και οπωσδήποτε η κύρια οργάνωση στο εσωτερικό της, η Fatah του Αραφάτ, επέστρεψε απ’ την τυνησιακή εξορία για να λειτουργήσει σαν «παλαιστινιακή αρχή», δηλαδή σαν «ψευτο»κρατική εξουσία· και το αποικιακό καθεστώς του Τελ Αβίβ «αναγνώρισε» έναν «επίσημο συνομιλητή» (με πρωτεύουσα τη Ραμάλα) για να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό που είχε αναδυθεί μέσα απ’ την εξέγερση…

Το να έχεις ολοκληρώσει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο σου αλλά να κρατάς (και μάλιστα να αμοίβεσαι) με εξουσία χάρη στον εχθρό σου κόντρα στους στόχους μιας πολύχρονης εξέγερσης είναι βαρύ και ασυγχώρητο. Η ΟΑΠ (και σίγουρα η Fatah) έγινε βάρος στις πλατές των πληβείων παλαιστίνιων απ’ την στιγμή που προσπάθησαν (και κατάφεραν) να ρεφάρουν το ιστορικό τους ξεπέρασμα με την βοήθεια του Τελ Αβίβ. Η Hamas αναδείχθηκε σταδιακά σαν η κύρια ανταγωνιστική / απελευθερωτική (ένοπλη) δύναμη – και η ΟΑΠ μπορούσε μόνο να προσπαθεί να την καταστείλει. Αλλού απέτυχε (στη λωρίδα της Γάζα – δράση του πράκτορα Dahlan), αλλού πέτυχε (δυτική Όχθη).

Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα. Η Hamas έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο· και η προσπάθειά της να παρατείνει την πολιτική της ηγεμονία στη Γάζα ή και πέρα απ’ αυτήν έχει αναγκαστικό και απαραίτητο «συνεταίρο» το αναγνωρισμένο σαν τέτοιο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.

(φωτογραφία: Φήμες υποστηρίζουν ότι σ’ αυτές τις φωτογραφίες – υπάρχει μεγάλη συλλογή από τέτοιες – φαίνεται κάποιος αποφασισμένος φίλος των Παλαιστίνιων, απεριόριστα θρασύς… Μήπως μπορείτε να τον βρείτε;

Για να σας βοηθήσουμε: δεν στάζουν αίμα και ψέμα μόνο τα χέρια του· στάζει και το χνώτο του το ίδιο… )

Δευτέρα 17 Μάη. Η εξέγερση των Παλαιστίνιων αιχμαλώτων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς, πρώτα με αφορμή την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate και, αμέσως μετά, εναντίον των «εξώσεων» απ’ την παλαιστινιακή γιετονιά της Ιερουσαλήμ / al Quds Sheikh Jarrah, ήταν / είναι η πρώτη αυθεντική και απ’ τα κάτω εξέγερση ενάντια στο απαρτχάιντ! Δεν είναι η πρώτη εξέγερση μέσα στο ισραηλινό έδαφος μετά τις «συμφωνίες του Όσλο». Τον Σεπτέμβρη του 2000 είχε ξεσπάσει η 2^η intifada (ή η «intifada του al Aqsa») που κράτησε 4,5 χρόνια (ως τον Φλεβάρη του 2005). Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε κι αυτήν αντικατοχική εφόσον, στο «ιστορικό φόντο» της παρέμενε το ζήτημα της παραβίασης ακόμα κι εκείνων των θλιβερών «συμφωνιών του Όσλο» απ’ το ισραηλινό φασιστικό κράτος.

Όμως η εξέγερση του Sheikh Jarrah ξέσπασε σε διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον, με διαφορετική αφορμή – και γι’ αυτό την θεωρούμε εξέγερση κατά του απαρτχάιντ. Πρώτον, η «προοπτική των δύο κρατών» έχει τελειώσει οριστικά, μετά την «ανακήρυξη» της Ιερουσαλήμ σαν «πρωτεύουσας» του ισραηλινού φασισταριού και την δηλωμένη πρόθεσή του να απαλλοτριώσει και να ενσωματώσει δια της βίας στην επικράτειά του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Όχθης. Δεύτερον, η αναγνώριση ότι το ισραηλινό καθεστώς είναι ένα τυπικό ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, είναι κοινότοπη ακόμα και μέσα στο ισραήλ. Και τρίτον, επειδή η έξωση / εξανδραποδισμός των Παλαιστίνιων απ’ το Sheikh Jarrah για να δοθούν τα σπίτια τους σε φασίστες εποίκους είναι τόσο καθαρή ενέργεια ρατσιστικού καθεστώτος ώστε κανείς (απ’ τους διεθνείς συμμάχους του) δεν θα μπορούσε να την υποστηρίξει ανοικτά χωρίς να στοχοποιηθεί για συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Όταν το 2018 – 2019 o ισραηλινός στρατός σκότωνε ή/και σακάτευε κατά βούληση τους διαδηλωτές της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη λωρίδα της Γάζας, σχεδόν οι πάντες «κοιτούσαν αλλού»: η Γάζα και οι αιχμάλωτοί της είναι σα να έχουν «διαγραφεί» απ’ το ανθρώπινο είδος. Οι πρόσφατες οδομαχίες, όμως, μέσα στην Ιερουσαλήμ (και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις της επίσημης επικράτειας του απαρτχάιντ καθεστώτος), απ’ την μια μεριά παλαιστίνιοι / άραβες διαδηλωτές και απ’ την άλλη ισραηλινοί στρατόμπατσοι και «αγανακτισμένοι» φασίστες, δεν θα μπορούσαν να διαγραφούν το ίδιο. Είναι υπερβολικά πρωτοκοσμικές για να πεταχτούν στα αζήτητα του «θρησκευτικού φανατισμού των απολίτιστων», όπως γουστάρουν να ρητορεύουν οι ρατσιστές στη δύση.

Μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά η «intifada του Sheikh Jarrah», που απλώθηκε σαν την φωτιά στα ξερά χόρτα, απειλούσε τόσο το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ όσο και τις ιστορικά ξεπερασμένες «πολιτικές μορφές» των παλαιστινίων. Την (ουσιαστικά προδοτική) εξουσία του Abbas αλλά και την Hamas. Γιατί μιλάμε με όμοιο τρόπο γι’ αυτές τις δύο; Αν ο συνάφι του Abbas και το εικονικό «κοινοβούλιο» της Ραμάλα είναι η καρικατούρα ενός δήθεν παλαιστινιακού κράτους που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει, η Hamas είναι το αρνητικό υπόλοιπο αυτού του (δήθεν) συμβιβασμού του Όσλο, του να περιοριστεί δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς στα σύνορα που είχε το 1967. Η Hamas (κι όχι μόνον αυτή) κριτίκαρε μεν έντονα και κατηγορηματικά τις «συμφωνίες του Όσλο», τις οποίες δεν αναγνώρισε· αλλά είχε τον ίδιο στόχο με άλλα μέσα: ένα διακριτό παλαιστινιακό κράτος.

Τώρα πια αυτό είναι αδύνατο – εξ’ ου και μιλάμε για ιστορικό ξεπέρασμα και για «αρνητικό υπόλοιπο». Στρατιωτικά είναι αδύνατο η Hamas να αναγκάσει το απαρτχάιντ καθεστώς να υποχωρήσει· το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δοκιμάζει καινούργιες ρουκέτες και να κάνει αντιπολίτευση στον Abbas…. Όταν ο πολιορκητής έχει άπειρους πόρους και ο πολιορκούμενος ελάχιστους δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει στρατιωτικά ο δεύτερος. Όσο για το ενδεχόμενο ενός εκτεταμένου πολέμου στην μέση Ανατολή με την συμμετοχή και της Τεχεράνης; Μόνο φρίκη μπορεί να προκαλέσει η σκέψη του ότι το απαρτάιντ καθεστώς θα βρει την ευκαιρία να εφαρμόσει την δική του «τελική λύση» σε βάρος των Παλαιστίνιων.

Παρά και πέρα απ’ την ιστορική της διαδρομή (ή και εξαιτίας της), η Hamas (και οι υπόλοιπες ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα) δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει έξοδος, ούτε στρατιωτική ούτε πολιτική στις τακτικές της. Αντίθετα, ο νέος επίκαιρος αντιαπαρτχάιντ στόχος, ο στόχος ενός ενιαίου, δημοκρατικού, πολυεθνικού και πολυθρησκευτικού κράτους με ισότητα όλων και επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων, αυτός ο στόχος είναι ορατός καθαρά στον ορίζοντα! Επιβεβαιώθηκε μέσα απ’ την εξέγερση του Sheikh Jarrah – οι πάντες στον πλανήτη, ακόμα και οι αδιάφοροι, κατάλαβαν το επίδικο!

Αυτός ο στόχος είναι απόλυτα εχθρικός στην Κουίσλιγκ εξουσία του Abbas· αλλά είναι επίσης ασύμβατος με την δομή, την ιστορία, τον πολιτικό προσανατολισμό της Hamas. Η συγκεκριμένη οργάνωση (όπως και η μικρότερη «ισλαμική τζιχάντ») καθώς έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό ανταγωνιστικό τους κύκλο, είναι ευκολότερο πια να υπηρετούν τα στενά κομματικά τους συμφέροντα παρά την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απ’ το ποτάμι (τον Ιορδάνη) ως τη θάλασσα (την Μεσόγειο).

Και αυτό εκτιμάμε ότι συμβαίνει – δυστυχώς! Κατά την διάρκεια των σφαγών εκατοντάδων άοπλων διαδηλωτών το 2018 και το 2019 η Hamas δεν εκτόξευε ρουκέτες… Το έκανε όμως τώρα, διαισθανόμενη (λέμε) ότι η εξέγερση του Sheikh Jarrah υπερβαίνει τα δικά της όρια, ότι την ξεπερνάει. Καθόλου παράξενο: δρώντας μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό, αντι-ιστορικό τρόπο, η συγκεκριμένη οργάνωση έβγαλε απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί (διεθνώς) το απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ! Από δυο αντιδιαμετρικές αφετηρίες η εξουσία της λωρίδας της Γάζα και η εξουσία του ισραήλ ανέλαβαν να κάνουν αυτό που ξέρουν: πόλεμο. Έναν πόλεμο που κανείς τους δεν μπορεί να κερδίσει· θα χάσουν όμως (από πολιτική άποψη) οι εξεγερμένοι κατά του απαρτχάιντ.

Γι’ αυτό ο αρχιφασίστας Netanyahu φρόντισε να συμπληρώσει την ευκαιρία που του δόθηκε αμολώντας τα πιο καθαρόαιμα σκυλιά του καθεστώτος του, να κάνουν πογκρόμ κατά των Παλαιστινίων / αράβων στις ισραηλινές πόλεις. Την ώρα που παριστάνει για μια ακόμα φορά το «θύμα» της Hamas, προσθέτει ενώπιον του πλανήτη: Βλέπετε; Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί…

Δηλαδή; Αφού ο νέος καθαρός στόχος είναι η κατάργηση του απαρτχάιντ και η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ τον ισραηλινό εθνικισμό / μιλιταρισμό, ο Netanyahu, πιο διορατικός απ’ την Hamas, αντιλαμβανόμενος καθαρά ποιός είναι ο πραγματικός κίνδυνος σε βάρος αυτού του εθνικισμού / μιλιταρισμού που εκπροσωπεί, απαντάει: ξεχάστε το!!!

Δευτέρα 17 Μάη. Η “πολιτική της ρουκέτας” εκ μέρους της Hamas και των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζα ήταν δίκαιη από ηθική άποψη, ωστόσο δεν μπορούσε να πάει πέρα απ’ την “λογική των αντιποίνων” μέσα στη διαρκή και απάνθρωπη αιχμαλωσία των παλαιστίνιων. Πολλές φορές δοκιμάστηκε, κι άλλες τόσες το πράγμα κατέληξε σε διαπραγματεύσεις για εκεχειρία (με μεσολαβητή, συνήθως, την χούντα του Καΐρου) με κάποιες πενιχρές και πάντα ανακλίσιμες “υποχωρήσεις” του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Η “πολιτική της ρουκέτας” δεν μπόρεσε να ανοίξει προοπτικές και ανταγωνιστικές δυνατότητες ούτε για τους αιχμάλωτους στη Γάζα, ούτε για τους αιχμάλωτους στην υπόλοιπη κατεχόμενη Παλαιστίνη, είτε στη δυτική Όχθη, ειτε στην Ιερουσαλήμ/al Quds, είτε οπουδήποτε αλλού μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Αυτό είναι το νόημα της γνώμης μας ότι ο “πολιτικός κύκλος” αυτού του είδους ένοπλης δράσης έχει τελειώσει, και ότι έχει ξεπεραστεί… (Χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνέπειες του να είναι η Χαμάς εξουσία στη Γάζα).

Αντίθετα, ο αντι-απαρτχάιντ πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος BDS, που ξεκίνησε από Παλαιστίνιους και αναπτύχθηκε διεθνώς εκτός κατεχόμενων, φώτισε τον μαύρο ορίζοντα με ένα καθαρό και έντονο φως, χωρίς σκιές, ανοίγοντας δύσκολες μεν αλλά σαφείς προοπτικές στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δημιούργησε νέες, σταθερές συμμαχίες στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, και τρόμαξε τόσο το απαρτχάιντ καθεστώς ώστε να επιστρατεύει κάθε βρώμικη δυνατότητα που διαθέτει για να το φρενάρει· σε μερικές περιπτώσεις με μικρή επιτυχία, συνολικά όμως αποτυγχάνοντας. Πράγματι: το πόσο φοβάται το Τελ Αβίβ τον προσανατολισμό του αντι-απαρτχάιντ αγώνα το δείχνει ο τρόπος που οι διεθνείς σύμμαχοί του έχουν προσπαθήσει να κατακρεουργήσουν ακόμα και τα δικά τους συντάγματα για να επιβάλουν λογοκρισία…

Όπως, όμως, έχει εύστοχα παρατηρηθεί δεν υπάρχει ως αυτή τη στιγμή ορατός πολιτικός οργανισμός μέσα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για να αναλάβει εκεί την δουλειά του αναπροσανατολισμού και της εξέλιξης της «γραμμής» που καθαρά υποδεικνύει το BDS. H Fatah σαν πάντα κυρίαρχη στην ΟΑΠ και η πολιτικά προσοδική συμμορία του Abbas δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να αναλάβουν αυτά τα πολιτικά καθήκοντα· το μόνο που κάνουν είναι να παζαρεύουν τις μικροεξουσίες τους με το Τελ Αβίβ και τους διάφορους τοξικούς της αραβικής χερσονήσου. Όμως ούτε η Hamas μπορεί.

Η εξέγερση του Sheikh Jarrah ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) σ’ αυτήν την “γραμμή”, του BDS· που παραμένει “πολιτικά ορφανή” μεν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά θα μπορούσε να αναδείξει το δικό της εντόπιο πολιτικό προσωπικό, τις δικές της μορφές οργάνωσης, απ’ τα κάτω. Η Hamas επανα-ενεργοποιώντας την “πολιτική της ρουκέτας” (την οποία, ας το επαναλάβουμε, είχε βάλει στην άκρη σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή παρά τον τεράστιο όγκο των δολοφονιών και των σακατεμάτων των διαδηλωτών· και την είχε βάλει στην άκρη επειδή δεν κινδύνευε από εκείνες τις διαδηλώσεις η ηγεμονία της στη Γάζα…) έκανε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε: “καπέλωσε” μια διαφορετική δυναμική που ξεπερνάει την δική της “γραμμή”.

Ξέρουμε ότι “αυτά συμβαίνουν”…. Επίσης ξέρουμε ότι βρισκόμαστε έξω απ’ τον χορό. Ωστόσο η Ιστορία των κολασμένων δεν έχει περιθώρια για παζάρια…

Δευτέρα 10 Μάη. Ξεκίνησαν εναντίον του αποκλεισμού της Damaskus Gate, στα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ / al Quds, στις αρχές του ραμαζανιού τον περασμένο μήνα. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής ικανοποίησε το αίτημα των πιο άγριων ανάμεσα στις μάζες των ισραηλινών φασιστών, και έβαλε κάγκελα στην πύλη, απαγορεύοντας στους Παλαιστίνιους να μαζεύονται εκεί ή να περνάνε προς και από το al Aqsa. Είναι μέρος της παράδοσης του απαρτχάιντ, που σκοπεύει μεσοπρόθεσμα να καταστρέψει το τζαμί: κάθε φορά που υπάρχει μουσουλμανική γιορτή, οι παλαιστίνιοι “σερβίρονται” επιπλέον μερίδες βίας… Αυτή τη φορά όμως εκδηλώθηκε ο “απροειδοποίητος παράγοντας”: η οργή. Μέρα μετά την μέρα και νύχτα μετά την νύχτα οι οδομαχίες έγιναν ρουτίνα· μέχρι που το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αποσύρωντας τα κάγκελα και τον στρατό.

Συνεχίζεται εδώ και πολλές μέρες με αφορμή τις ισραηλινές προσπάθειες εκκένωσης / απαλλοτρίωσης παλαιστινιακών σπιτιών στη γειτονιά Sheikh Jarrah, στον ανατολικό (παλαιστινιακό) τομέα της παλιάς πόλης. Το απαρτχάιντ καθεστώς εφαρμόζει σταθερά το σχέδιο για εξανδραποδισμό των παλαιστινίων και απ’ την al Quds, που έχει επιταχυνθεί από τότε που το ψόφιο κουνάβι (και άλλες «συμμαχικές δυνάμεις») αναγνώρισαν την πόλη σαν «πρωτεύουσά» του.

Η εξέγερση σε urban συνθήκες είναι δύσκολο να ελεγχθεί, παρότι το ισραηλινό φασισταριό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα του. Εν τω μεταξύ έχει επεκταθεί τόσο στη λωρίδα της Γάζα όσο και στη δυτική Όχθη, καθώς η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο ασφυκτική· ενώ πλησιάζει η ημέρα της Nakba, αλλά και η μνήμη της σφαγής δεκάδων άοπλων διαδηλωτών απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Μάη το 2018 στη Γάζα, στη διάρκεια των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιστροφής.

Πολλοί καλοθελητές και εγκάθετοι έχουν προφητεύσει πολλές φορές ότι οι παλαιστίνιοι είναι μοιρολάτρες, θα συμβιβαστούν με την «μοίρα» που τους επιφυλάσσει το απαρτχάιντ καθεστώς, και θα λουφάξουν. Ειδικά μετά τις σφαγές το 2018 – 2019 στη Γάζα.

Τώρα ξανα-καταπίνουν την φιδίσια γλώσσα τους…