Tag: παλαιστίνη

Κυριακή 17 Γενάρη. Πρόκειται για την μεγαλύτερη οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού ρατσιστικού καθεστώτος. Και πριν 5 ημέρες «επισημοποίησε» με τον πιο καθαρό και κατηγορηματικό τρόπο, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, εκείνο που οι παλαιστίνιοι, οι συμπαραστάτες τους, δεκάδες χιλιάδες αντεθνικιστές και αντιφασίστες εβραίοι της διασποράς, φωνάζουν εδώ και χρόνια. Η οργάνωση δημοσιοποίησε την έκθεσή της με τίτλο: Ένα καθεστώς εβραϊκής κυριαρχίας απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο: αυτό είναι απαρτχάιντ.

Ο Hagai El-Ad, διευθυντής της B’Tselem, δεν μασάει τα λόγια του. Σ’ έναν άρθρο του στον αγγλικό καθεστωτικό guardian (στο μήντιο που, δεν το ξεχνάμε, σε συνεργασία με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, πολέμησε με λύσσα τον πρώην επικεφαλής των εργατικών Jeremy Corbyn κατηγορώντας τον σαν «αντι-σημίτη» επειδή υποστηρίζε τον αγώνα των παλαιστινίων…) την ίδια ημέρα με την δημοσιοποίηση της έκθεσης:

… Δεν υπάρχει ούτε μια τετραγωνικό εκατοστό στην περιοχή που ελέγχει το Ισραήλ όπου ένας Παλαιστίνιος και ένας Εβραίος είναι ίσοι. Οι μόνοι πρώτης κατηγορίας άνθρωποι εδώ είναι οι Εβραίοι πολίτες όπως εγώ, και απολαμβάνουμε αυτό το καθεστώς τόσο μέσα απ’ τα σύνορα του 1967 όσο και έξω απ’ αυτά, στη Δυτική Όχθη. Χωρισμένοι απ’ τις διαφορετικές καταστάσεις της προσωπικής τους ζωής και απ’ τις πολλές παραλλαγές της κατωτερότητας που τους επιβάλει το Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι που ζουν κάτω απ’ τον ισραηλινό νόμο είναι όλοι ενωμένοι σ’ αυτήν την ανισότητα…. Πρακτικά, μια κυβέρνηση ελέγχει τους πάντες και τα πάντα ανάμεσα στο ποτάμι και στη θάλασσα, ακολουθώντας τις ίδιες οργανωτικές αρχές παντού όπου ασκεί αυτόν τον έλεγχο, δουλεύοντας για να βελτιώσει και να διαιωνίσει την κυριαρχία της μιας ομάδας ανθρώπων – των Εβραίων – πάνω στην άλλη – τους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι απαρτχάιντ.

Σε διαφορά με το ΝοτιοΑφρικανικό απαρτχάιντ, η εφαρμογή της δικής μας εκδοχής – απαρτχάιντ 2.0 αν θέλετε – αποφεύγει συγκεκριμένα είδη βαρβαρότητας. Δεν θα βρείτε ταμπέλες «μόνο για λευκούς» στα παγκάκια. Εδώ, η «προστασία του Εβραϊκού χαρακτήρα» μιας κοινότητας – ή του κράτους του ίδιου – είναι ευφημισμοί που σαν λεπτό πέπλο έχουν σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Αλλά η ουσία είναι η ίδια. Το ότι οι ορισμοί του Ισραήλ δεν εξαρτιούνται απ’ το χρώμα του δέρματος δεν κάνει κάποια υλική διαφορά: είναι η κυριαρχική πραγματικότητα που βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος – και είναι αυτή που πρέπει να ηττηθεί.

Συμφωνούμε απόλυτα! Ο παλαιστίνιος Omar Βarghouti, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες και τους δημιουργούς του διεθνούς κινήματος BDS, που αγωνίζεται για την επιβολή κυρώσεων και οικονομικών αποκλεισμών στο απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος όπως είχε γίνει και εναντίον του απαρχάιντ νοτιοαφρικανικού, έστειλε ηλεκτρονικά στην B’Tselem ένα γράμμα αμέσως μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «… Βοηθάει στο να τελειώσουν τα βίαια και βαθιά ρατσιστικά ψέμματα για την όχι-και-εντελώς-τέλεια Ισραηλινή δημοκρατία, που ένα πρόβλημα έχει μόνο, αυτό που λέγεται ‘κατοχή’»…

Πράγματι, η βοήθεια της B’Tselem είναι καίρια. Μέσα στο απαρτχάιντ κράτος τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν «μπετοναρισμένα» και παγωμένα, καθώς όλο και περισσότεροι νεολαίοι αντιφασίστες φεύγουν από εκεί, απελπισμένοι (το λιγότερο) απ’ τον κρατικό και τον κοινωνικό φασισμό. Αλλά ο αγώνας για την απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης, απ’ τη θάλασσα ως το ποτάμι, είναι ένας παγκόσμιος αγώνας. Σ’ αυτή την διεθνή αρένα, βασικά στην δύση, είναι που το φασιστικό ισραηλινό κράτος προσπαθεί να υπονομεύσει και να προβοκάρει την όλο και πιο διαυγή και επεκτεινόμενη συνείδηση του ποιος είναι ο χαρακτήρας του – και του τι πρέπει να γίνει. Το Τελ Αβίβ, οι διεθνείς σύμμαχοί του αλλά και οι κάθε είδους πρόθυμοι λακέδες του έχουν επενδύσει πολλά στη φίμωση της αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, προωθώντας έναν βρώμικο ορισμό του αντισημιτισμού, εξισώνοντας την κριτική στο ισραηλινό απαρτχάιντ με τον ναζισμό…

Κυριακή 17 Γενάρη. Τώρα η B’Tselem, ενώνοντας θαρραλέα την φωνή της με το διεθνές αντιφασιστικό κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων, μεταφέρει σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους την ευθύνη για την συνέχεια. Και ξέρουμε ποιος είναι (ποιός πρέπει να είναι!) ο τελικός σκοπός.

Ο γνωστός εβραιο-αμερικάνος δημοσιογράφος Peter Beinart έσπασε το ταμπού των καθεστωτικών φιλο-απαρτχάιντ απόψεων στις ηπα το περασμένο καλοκαίρι μ’ ένα άρθρο του στο Jewish Currents, και ένα δεύτερο στους καθεστωτικούς new york times. Είναι κάποιος που δηλώνει ότι “άλλαξε γνώμη”:

… Δεν πιστεύω πια σ’ ένα Εβραϊκό κράτος… Η λύση των δύο κράτων είναι αδύνατη πια, και ο πλήρης έλεγχος του Ισραήλ πάνω σε εκατομμύρια Παλαιστινίων που στερούνται βασικά δικαιώματα θα οδηγήσει σε πόλεμο, ίσως ίσως και σε εθνοκάθαρση. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πρέπει τώρα να εργαστούν για να δημιουργήσουν ένα πλήρως δημοκρατικό διε-εθνικό κράτος που να αντιπροσωπεύει και την Εβραϊκή και την Παλαιστινιακή ταυτότητα, όπως το Βέλγιο ή η Βόρεια Ιρλανδία μετά την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής…

Πιθανόν να πρόκειται για πρόταση συμβιβασμού απ’την μεριά του, μπροστά τον κίνδυνο της κατάρρευσης, αργά ή γρήγορα, του απαρτχάιντ. Πιθανόν, επίσης, οι συσχετισμοί δύναμης παγκόσμια και τοπικά δεν μην υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον σ’ ένα τόσο βάρβαρα αντιμουσουλμανικό κράτος σαν το ισραηλινό. Το δημοκρατικό (έστω, σύμφωνα με τα γνωστά δυτικά πρότυπα) διεθνικό κράτος μπορεί να φαίνεται δύσκολος στόχος, όχι όμως δυσκολότερος απ’ τον ίδιο στόχο που επιτεύχθηκε στη νότια αφρική.

Αρκετοί, με την συνηθισμένη βιασύνη των καφενείων, θα πουν ότι ακόμα κι αν όλη η ιστορική Παλαιστίνη απελευθερωθεί απ’ την ρατσιστική βία, η ταξική πραγματικότητα και διαστρωμάτωση θα παραμείνει ισχυρή – όπως έγινε μετά την δημιουργία του νέου νοτιοαφρικανικού κράτους. Ναι, αυτό είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο – ωστόσο οι Παλαιστίνιοι (και μαζί τους όλοι όσοι υποστηρίζουν τον αγώνα τους) δεν παλεύουν για μια όαση κομμουνισμού και αταξικής κοινωνίας στην άκρη της ανατολικής Μεσογείου! Ούτε οι ένοπλες οργανώσεις τους, άσχετα απ’ την ιδεολογία τους, υποσχέθηκαν ή υπονόησαν ποτέ κάτι τέτοιο εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Συνεπώς θα ήταν προτιμότερο αν οι “μελαγχολικοί προφήτες” αυτού του είδους φρόντιζαν να κάνουν κάτι της προκοπής στα μέρη που ζουν, αντί να αμπελοφιλοσοφούν πρακτικά υπέρ του απαρτχάιντ.

Είναι βέβαιο ότι τόσο η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική θέση της αραβικής και της ισραηλινής εργατικής τάξης στην απελευθερωμένη Παλαιστίνη θα είναι καλύτερη χωρίς τον στρατό παντού, τα τείχη παντού, την ρατσιστική βία παντού, τις φυλακές / κάτεργα. Και θα είναι ευκολότερο (ευκολότερο, όχι εύκολο!) να αποσαφηνιστούν οι αντίπαλοι, οι καπιταλιστικές και οι προσοδικές ελίτ – άσχετα απ’ την εθνικότητα ή την θρησκεία τους.

Είναι καιρός που η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απορρόφησε τις δυνάμεις μας – και φυσικά αυτός ο πόλεμος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες, ίσως και χρόνια. Ας διπλασιάσουμε λοιπόν την διαθεσιμότητά μας, για να χωρέσει στη σωστή τους θέση κι όλα όσα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Η δολοφονία ενός 15χρονου μπορεί να είναι ρουτίνα – για έναν κατοχικό στρατό. Ο νεαρός παλαιστίνιος Ali Ayman Nasr Abu Aliya που δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στην κοιλιά την περασμένη Παρασκευή, ανήμερα των γενεθλίων του, δεν είναι ο πρώτος ανήλικος που “καθαρίζει” ο ισραηλινός στρατός φέτος. Όχι στην αντάρτικη λωρίδα της Γάζα, αλλά στην γεμάτη μπαντουστάν δυτική Όχθη.

Ναι, κάμποσοι νεαροί παλαιστίνιοι πετούσαν πέτρες στον στρατό που περιφρουρεί έναν καινούργιο οικισμό αποίκων έξω απ’ το χωριό τους. Οι άποικοι παιρνούν καθε μέρα απ’ την al Mughayyir και σπάνε αυτοκίνητα παλαιστινίων ή παράθυρα των σπιτιών· κανονικές, καθημερινές φασιστικές παρελάσεις.

Ναι, το να πετάς πέτρες στους κατοχικούς θεωρείται έγκλημα απ’ όλους τους συμμάχους του απαρτχάιντ καθεστώτος. Ο Ali δεν συμμετείχε, απλά παρακολουθούσε. Τι μ’ αυτό; Την επόμενη φορά θα ήταν κι αυτός στο «μπούγιο».

Ναι: με ιούς και εμβόλια ή χωρίς η Παλαιστίνη αντιστέκεται – και δολοφονείται…

(φωτογραφίες: al Mughayyir, Νοέμβρης και Δεκέμβρης 2020)

Δευτέρα 30 Νοέμβρη. Το 1977 ο οηε κήρυξε την 29 Νοέμβρη (κάθε χρονιάς) “ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης” στον αγώνα των Παλαιστινίων. Σαν διεθνής θεσμός έκανε ό,τι μπορούσε: το 1977 το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε το 3% της παλαιστινιακής δυτικής Όχθης. Στην φετεινή επέτειο έχει καταλάβει το 43%, έχει κτίσει άπειρους οικισμούς, έχει μετατρέψει την υπόλοιπη δυτική Όχθη σε μια αλυσίδα από μπαντουστάν· και εκκρεμεί η κατάληψη μεγάλου μέρους απ’ ότι έχει απομείνει…

Μπορεί η κινηματική διεθνής συμπαράσταση στην Παλαιστινιακή αντίσταση να έχει πέσει θύμα της τρομοεκστρατείας και των πραξικοπημάτων, αλλά δεν έχει λήξει· όπως ελπίζουν και εύχονται οι φίλοι και οι οπαδοί του ισραηλινού φασισμού. Είμαστε στριμωγμένοι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά με διάφορους τρόπους, κάτω απ’ αυτά τα πραξικοπήματα, κατ’ οίκον αιχμάλωτοι και με κινούμενα check points στους δρόμους, είμαστε τώρα περισσότερο Παλαιστίνιοι παρά ποτέ!

Μακάρι να γίνουμε κι αντάξιοι…

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Η αυξανόμενη επιρροή της Άγκυρας (και του μπλοκ της Αστάνα συνολικά) στη βάση των αραβικών κοινωνιών έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης για την αιγυπτιακή χούντα. Μια πρόσφατη (24 Σεπτέμβρη) συνάντηση εκπροσώπων της Hamas και της Fatah στην Istanbul, και η συμφωνία μεταξύ τους για προκήρυξη εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σύντομα, έχει μπαρουτιάσει το καθεστώς του χασάπη Sisi: χάνει την επιρροή του ακόμα και στους αιχμάλωτους παλαιστίνιους!

Καμμία έκπληξη! Η μία μετά την άλλη διάφορες μικρομεσαίες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου ανακοινώνουν την αγάπη τους για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· κι αυτό γίνεται – οι παλαιστίνιοι το ξέρουν – ώστε (ανάμεσα στις υπόλοιπες εξυπηρετήσεις προς τον άξονα) να καταστείλουν τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις στους πληθυσμούς τους όταν το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς προσαρτήσει την Δυτική Όχθη. (Ο τοξικός του Ριάντ φοβάται να μπει επίσημα στο κλαμπ «φίλων του απαρτχάιντ». Αν το κάνω θα με σφάξουν οι δικοί μου δήλωσε πρόσφατα).

Για τους παλαιστίνιους (για ένα τμήμα της οαπ προσχηματικά…) αυτή η επίσημη, καθεστωτική αραβική αναγνώριση του απαρτχάιντ καθεστώτος είναι ανάθεμα! Για τον Sisi είναι ευχάριστη εξέλιξη: το Κάιρο έχει “αποκαταστήσει τις σχέσεις” του με το Τελ Αβίβ από το 1978. Έτρεξε μάλιστα να την χαιρετίσει…

Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, το να συνεχίσουν οι παλαιστινιακές φράξιες να αντιμετωπίζουν φανερά τον Sisi σαν «φίλο» τους, θα ήταν αυτοκτονικό. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν μπορούν να ξεκόψουν: οι αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες στην διαχείριση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Είναι τόσο βαθιά χωμένες ώστε ενώ ο εκλεγμένος Morsi ήταν ο μόνος πραγματικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής αντίστασης, όταν ανατράπηκε απ’ τον Sisi βρέθηκε κατηγορούμενος για «εθνική προδοσία» για την υποστήριξή του στη Hamas – και η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έβγαλε κιχ…

Η επιλογή του να είναι το τουρκικό καθεστώς και όχι το αιγυπτιακό οικοδεσπότης και μεσολαβητής στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ των βασικών πολιτικών συνιστωσών των παλαιστινίων θα μπορούσε να είναι συμβολική αντίδραση στη στάση του Καΐρου υπέρ της αραβικής νομιμοποίησης (του «ξεπλύματος») του Τελ Αβίβ. Μπορεί όμως να είναι και κάτι περισσότερο: αυτή η «αλλαγή υπερασπιστή» εκ μέρους των παλαιστινίων επιστρέφει στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας, σε βάρος της χούντας. Κάνει ευκολότερο το να κατηγορηθεί, κάποια στιγμή, ο Sisi και το συνάφι του σαν προδότες της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έχει τους λόγους του ο χασάπης που ανησυχεί.

Κι ίσως να αποκτήσει περισσότερους. Προκειμένου να ξεπεραστεί το δίλημα των παλαιστινίων «Κάιρο ή Άγκυρα» η Μόσχα έχει αυτο-προταθεί να φιλοξενήσει τις τελικές συζητήσεις των παλαιστινίων για τις εκλογές (αν, όντως, ο Abbas αποφάσισε ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος…). Αν η αιγυπτιακή χούντα δεν καταφέρει να «μαζέψει» (με κάποιους εκβιασμούς…) τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους των παλαιστινίων και, αντίθετα, τους δει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο, ως την ρωσική πρωτεύουσα, τότε ναι: θα απομείνει με την φιλία των ελληνοκυπρίων και της Αθήνας…

Πέμπτη 27 Αυγούστου. Τόσο απ’ την μεριά της Hamas όσο και απ’ την μεριά του τουρκικού καθεστώτος, η συνάντηση με τον Erdogan (και με άλλους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανόμενου του αρχιασφαλίτη Hakan Fidan) είναι μια πρώτη απάντηση στην ανακοίνωση της συμμαχίας του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ με την πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι, με την δεύτερη να υποστηρίζει ότι έτσι υπερασπίζεται τα «δίκαια των παλαιστινίων». Για τον τοξικό των εμιράτων αυτή η υπεράσπιση περνάει μέσα απ’ την προώθηση του Mohammed Dahlan, ενός καθάρματος ως «ηγέτη των παλαιστινίων» στην μετα-Abbas εποχή (που δεν θα αργήσει). Ο Dahlan έχει διατελέσει πράκτορας της cia και της mossad· και αφού απέτυχε να εξοντώσει την Hamas στη λωρίδα της Γάζας το 2007 ζει έκτοτε «αυτοεξόριστος» στην αυλή του bin Zayed, σαν «υπεύθυνος ασφαλείας». Κι όχι μόνο αυτό: θεωρείται οργανωτής δολοφονιών διάφορων αντικαθεστωτικών (κατά των δύο τοξικών) συμπεριλαμβανόμενου του Khashogi, στην Instabul, στις 2 Οκτώβρη του ΄18.

Απ’ την μεριά των τούρκων ισλαμοδημοκρατών η στάση απέναντι στους παλαιστίνιους (και ειδικά την Hamas) είναι παγκόσμια γνωστή ήδη απ’ την σφαγή στο Mavi Marmara, στις 31 Μάη του 2010. Θα έλεγε λοιπόν κάποιος ότι «σιγά τα καινούργια» για την πρόσφατη συνάντηση Haniyeh – Erdogan. Καμμία σχέση.

Μετά την δολοφονία του Soleimani και του Mahdi al Muhandis στις 3 του περασμένου Γενάρη στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, την απόφαση του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ για την προσάρτηση της δυτικής Όχθης, την εσωτερική κρίση του ισραηλινού καθεστώτος, την κατ’ αρχήν μοιρασιά της λιβυκής επικράτειας μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, και την πρόσφατη επίσημη προσχώρηση του τοξικού bin Zayed στον «άξονα», το εκρηκτικό υλικό σε διάφορες αραβικές κοινωνίες τείνει προς μερικούς τόνους νιτρικού αμμωνίου συγκεντρωμένους εδώ κι εκεί. Αυτό το κοινωνικό υλικό είναι σημαντικό για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα, και οπωσδήποτε της Άγκυρας και της Τεχεράνης: την ανατροπή όλων των «φιλοδυτικών» δικτατοριών και μοναρχιών στον αραβικό κόσμο, και οπωσδήποτε στο Κάιρο και στο Ριάντ. Είναι μια νέα Μέση Ανατολή, όχι όμως όπως την σχεδίαζαν και την προωθούσαν η Ουάσιγκτον, το Παρίσι και το Λονδίνο, σαν μια ζώνη μόνιμου χάους, αλλά σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις προοπτικές του ευρασιατικού project. Γιατί, βέβαια, πέρα απ’ τις υπόλοιπες καθόλου αμελητέες μπίζνες, υπάρχουν στην ημερήσια διάταξη οι δρόμοι του μεταξιού.

Αυτό είναι το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο η συνάντηση της 22ας Αυγούστου θύμωσε το υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν. Σαν ιμπεριαλιστικό επιτελείο είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί την «μεγάλη εικόνα». Και η «μεγάλη εικόνα» είναι εν προκειμένω η ενίσχυση της θέσης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις αραβικές κοινωνίες· πράγμα που, σε συνδυασμό με τις συμμαχίες τους στην ευρώπη και στην ασία, τους κάνει όλο και λιγότερο «βολικούς».

Η απάντηση της Άγκυρας στους βρυχηθμούς της Ουάσιγκτον περί «τρομοκρατικής» Hamas δεν έφτασε ως την ελληνική δημαγωγία. Λογικό. Άλλοτε θα χαρακτηριζόταν σαν υπόδειγμα «αντι-ιμπεριαλισμού», αλλά όχι πια:

… Ένα κράτος που υποστηρίζει ανοικτά το pkk παρότι το έχει στις λίστες του με τις τρομοκρατικές οργανώσεις και φιλοξενεί τον αρχηγό του feto (τον Fetullah Gulen) δεν μπορεί να δίνει συμβουλές σε άλλα κράτη για το θέμα… Οι ηπα έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα στην περιοχή μας. Καλύτερα να αλλάξουν πορεία και να ασχοληθούν ειλικρινά για την επίλυση της σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστίνης στη βάση της διεθνούς νομοθεσίας… αντί να χρησιμοποιούν την δύναμή τους για να υπηρετούν τα συμφέροντα του Ισραήλ…

Πρόκειται για πόλεμο. Και το ελλαδιστάν έχει πάρει την θέση που ξέρετε…

(φωτογραφία: Την 1η του περασμένου Φλεβάρη ο Haniyeh ξαναήταν στην Istanbul. Τότε το υπουργείο του Πομπηία δεν είχε λυσσάξει… Ο καιρός περνάει όμως!)

Δευτέρα 24 Αυγούστου. Η παλαιστίνια Linda Sarsour είναι ακτιβίστρια υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και φεμινίστρια στο αμέρικα, αρκετά γνωστή. Οι απόψεις και η δράση της την τοποθετούν στην ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών – πρόκειται για το κόμμα που διεκδικεί την προεδρία στις ηπα μέσω του νυσταλέου Jo. Μιας και υποστηρίζει το κίνημα BDS είναι στόχος επιθέσεων απ’ όλο το φασισταριό του ψοφιοκουναβιστάν, υποστηρικτές και ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού οπωσδήποτε.

Την περασμένη Τρίτη μίλησε για λίγο στο συνέδριο των δημοκρατικών. Βρήκε την ευκαιρία το φασισταριό του ψόφιου κουναβιού για να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo ότι «θρέφει στους κόλπους του κόμματος τον αντισημιτισμό». Η απάντηση του νυσταλέου, μέσω των εκπροσώπων του, ήταν άμεση και αποφασιστική:

…Ο Joe Biden είναι ισχυρός υποστηρικτής του Ισραήλ και αποφασισμένος αντίπαλος του αντισημιτισμού σ’ όλη του ζωή, και προφανώς καταδικάζει τις απόψεις της και είναι αντίθετος με το BDS, όπως είναι αντίθετη και η πλατφόρμα των δημοκρατικών… Η Sarsour δεν έχει καμμία σχέση με την καμπάνια του Biden…

Να πούμε ότι την περασμένη Τρίτη ο Biden έχασε τις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη; Είναι νωρίς μεν – αλλά η ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών, που υποστήριξε τον (πολύ ήπιο σοσιαλδημοκράτη) Sanders δεν είναι τόσο ηλίθια. Τα στελέχη της καμπάνιας του νυσταλέου ζήτησαν κατ’ ιδίαν συγγνώμη για την δήλωση, προσπαθώντας (πάντα κατ’ ιδίαν) να μαλαγανέψουν διάφορες οργανώσεις ριζοσπαστών αράβων και μουσουλμάνων που θεωρητικά θα μπορούσαν να ψηφίσουν τον νυσταλέο.

Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο χλωμό. Όπως και για το μεγάλο μέρος των αφροαμερικάνων και των λατίνων ψηφοφόρων που δυο φορές έκαναν πρόεδρο τον Obama. Η προτροπή της «αρνητικής ψήφου» (ψηφίστε Biden για να μην ξαναβγεί ο Trump) έχει επιστρατευτεί, αλλά με τέτοιες δηλώσεις θερμής υποστηρίξης στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την μεριά του νυσταλέου καλύτερα να ψάχνει για άλλων τις ψήφους…

(φωτογραφία: Η Sarsour συλλαμβάνεται για παρακώλυση συγκοινωνιών στις 8 Μάρτη του 2017 στο κέντρο της Ν. Υόρκης, στη διάρκεια διαδήλωσης για τη διεθνή ημέρα των γυναικών. Εκείνη την εποχή στη Ν. Υόρκη είχε ακόμα κίνηση…).

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Η λωρίδα της Γάζας δεν είναι αποκλεισμένη μόνο απ’ την στεριά. Είναι και απ’ την θάλασσα. Για το καλό της «παγκόσμιας ειρήνης» ο ισραηλινός στρατός ελέγχει την θάλασσα μπροστά απ’ την λωρίδα, και απαγορεύει τους παλαιστίνιους ψαράδες να ανοίγονται. Όποιος παρακούσει τρώει είτε σφαίρες είτε νερό με πίεση.

Αυτά ως προχτές. Από τις 16 Αυγούστου απαγορεύει απόλυτα το ψάρεμα – αυτό σημαίνει ότι το ισραηλινό ναυτικό θα περιπολεί πολύ κοντά στην ακτή. Είναι «τιμωρία» για κάποιες ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν κατά των εποίκων (φασισταριό ολκής!) στη Sderot· αλλά και για τις «ιπτάμενες μολότοφ» (μπαλόνια με εμπρηστικό μηχανισμό να κρέμεται) που συνεχίζουν να φτιάχνουν οι παλαιστίνιοι νεολαίοι. Αυτό λέγεται «συλλογική ευθύνη» και είναι ναζιστικής προέλευσης. Αλλά δεν πρέπει να λέμε ότι το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει ναζιστικές πρακτικές, γιατί θυμώνει… (Θυμώνουν και οι τσατσορούφιανοι του ελληνικού κράτους – σύμμαχοι γαρ…)

Υπάρχουν 4.000 ψαράδες στη λωρίδα της Γάζας. Το 95% απ’ αυτούς ζει σε μεγάλη φτώχια, και στηρίζουν την επιβίωσή τους (όπως και όλοι στη λωρίδα) στην ανθρωπιστική βοήθεια του οηε. Τώρα θα κάνουν ακόμα πιο «αυστηρή διάιτα»: έτσι ονομάζουν στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ την καταδίκη χιλιάδων αιχμάλωτων παλαιστίνιων σε υποσιτισμό…