Tag: παλαιστίνη

Η κτηνωδία

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Υπάρχει ένα σημείο για μας τους καλομαθημένους, κάτι σαν όριο στην καρδιά και στο μυαλό, στην άσκηση βίας και στα αποτελέσματά της, πέρα απ’ το οποίο δεν υπάρχουν λέξεις, λόγια, εκφράσεις, διατυπώσεις να μιληθούν. Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είχε ξεπεράσει αυτό το όριο ήδη εναντίον της 1ης ιντιφάντα των Παλαιστινίων στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι στρατιώτες του έσπαγαν με πέτρες τα κόκκαλα, τα πόδια και τα χέρια των θυμάτων τους. Έμαθε (σαν καθεστώς, αδιάφορο το ποιες βιτρίνες το υπηρετούν) ήδη από τότε πως έχει ασυλία στην κτηνωδία του ακριβώς επειδή «δούλευε» (και εξακολουθεί) για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλισμών. Συμπύκνωνε την δυτική «ανωτερότητα» χωρίς προσχήματα και περιορισμούς.

Τώρα κάνει το ίδιο, με μια ένταση ακόμα και για την δική του βαρβαρότητα πρωτοφανή αλλά όχι ανεξήγητη: αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Η συνάντηση «πλυμένα χέρια» στις 23 Οκτώβρη του 2023: “αδερφέ, συμπολεμιστή, πόσους καθάρισες σήμερα; Τηρείς το διεθνές δίκαιο όπως είπα ή το παραβιάζεις μπαγασάκο;”

(Η «υπόθαλψη εγκληματία» είναι από μόνη της έγκλημα, έτσι δεν είναι;)

Και οι ομολογίες, οι παραδοχές, δεν είναι (μόνο) των Παλαιστίνιων ή (μόνο) των συμπαραστατών τους. Προέρχονται ακόμα και απ’ τον σκληρό πυρήνα του απαρτχάιντ καθεστώτος.

Προσέξτε παρακαλούμε αυτό το δημοσίευμα. Ημερομηνία: 13 Αυγούστου 2023, δηλαδή δυο μήνες ΠΡΙΝ την «εισβολή του al Aqsa». Εφημερίδα: The times of Israel, γνωστή δεξιά εφημερίδα.

Τίτλος: Πρώην στρατηγός του ισραηλινού στρατού [IDF] συνδέει τον στρατιωτικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης με την Ναζιστική Γερμανία.

Ρεπορτάζ: Ένας πρώην στρατηγός του IDF υποστήριξε ότι ο Ισραηλινός έλεγχος της Δυτικής Όχθης έχει ομοιότητες με την πολιτική διακρίσεων στη Ναζιστική Γερμανία, και εξέφρασε τον φόβο ότι οι στρατιώτες δεν θα έχουν διάθεση να υπερασπιστούν την χώρα αν ο [κυβερνητικός] συνασπισμός πετύχει να περάσει την υποβάθμιση της δικαιοσύνης.

… Ο Amiram Levin, που έχει διατελέσει επικεφαλής της Βόρειας Διοίκησης του IDF, διοικητής της ελίτ μονάδας Sayeret Matkal, και υπηρέτησε σαν υποδιευθυντής της Mossad, είπε στον ραδιοσταθμό Kan την Κυριακή το πρωί [13/8] ότι ο στρατός όχι μόνο έχει υποστεί ζημιά στην ετοιμότητά του εξαιτίας των απειλών και των αρνήσεων των εφέδρων να υπηρετήσουν λόγω της κυβερνητικής αλλαγής στο δικαστικό σύστημα, αλλά έχει επίσης «σαπίσει ως το κόκκαλο» εξαιτίας της συνεχιζόμενης παρουσίας του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.

«Κάθεται στο πλάι, χαζεύει τους εποίκους που κάνουν καταστροφές, και αρχίζει να γίνεται εταίρος στα εγκλήματα πολέμου» είπε ο Levin στον δημόσιο σταθμό. «Είναι 10 φορές χειρότερο απ’ το θέμα της ετοιμότητας… και το λέω ειλικρινά, δεν θυμώνω με τους Παλαιστίνιους, θυμώνω μ’ εμάς. Σκοτώνουμε τους εαυτούς μας από μέσα».

Πόσο δυνατά και πόσες φορές πρέπει να φωνάξει ακόμα κι ένας ισραηλινός αρχικαραβανάς ότι «διάολε, γίναμε θεοναζί!!!» για να αντιμετωπιστεί το καθεστώς του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά; Και πως άραγε αντιμετωπίζονται οι κρατικοποιημένοι φασίστες; Με διάλογο; Με καταγγελίες; Με συμβουλές; Και πόσοι έγκριση απολαμβάνει ο κρατικοποιημένος φασισμός απ’ τους δυτικούς κατασκευαστές του, τους «στηρίζουμε το δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»;

Ας το επαναλάβουμε: Αυτό το καθεστώς, τόσο για λογαριασμό του όσο για λογαριασμό των δυτικών πατρώνων του, παίζει τα ρέστα του. Πάντα ήταν το Παράδειγμα του δυτικού ιμπεριαλισμού∙ τώρα είναι το Παράδειγμα-στην-Τελική-Αποκτήνωσή-του. Όλοι οι (δυτικοί) υποστηρικτές του παίζουν τα ρέστα τους. Γι’ αυτό είναι αμείλικτοι.

Τέτοια είναι η πολιτική μας διαπίστωση, που προσδιορίζει τόσο τις ευθύνες όσο και τα καθήκοντά μας∙ αλλά δεν είναι μόνο δική μας. Ενδεικτικά μεταφέρουμε στη συνέχεια την πρόσφατα διατυπωμένη γνώμη δύο ανθρώπων, ο καθένας απ’ τους οποίους έχει την δική του διαδρομή μέσα στους δυτικούς θεσμούς.

«Εξολοθρεύστε όλους τους βάρβαρους»

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Ο Chris Hedges (67 χρονών σήμερα) είναι γνωστός αμερικάνος ρεπόρτερ, από εκείνο το εντελώς μειοψηφικό είδος των ανθρώπων που ανάμεσα στο «κρατάω τον μισθό μου υπακούοντας στις οδηγίες» και στο «κρατάω την αξιοπρέπειά μου» επέλεξε το δεύτερο. Συστήνεται ως αναρχο-σοσιαλιστής, αλλά όχι στα λόγια: απ’ όσα (αμερικανικά κατά κύριο λόγο) media πέρασε τον θυμούνται σαν ασυμβίβαστο. Γι’ αυτό και δεν έκανε εξασφαλισμένη καριέρα…

Τα παρακάτω είναι μεγάλα αποσπάσματα απ’ όσα έγραψε στο blog του πριν λίγες ημέρες:

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Sarajevo, όταν έγραφα για τους New York Times, δεν υποστήκαμε βομβαρδισμούς κορεσμού και σχεδόν ολοκληρωτικό μπλοκάρισμα τροφίμων, νερού, καυσίμων και φαρμάκων, όπως κάνει τώρα το Ισραήλ στη Γάζα. Δεν υποστήκαμε ποτέ εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες κάθε μέρα. Δεν υποστήκαμε την συνενοχή της διεθνούς κοινότητας στη σερβική εκστρατεία γενοκτονίας. Δεν υποστήκαμε μαζικές αποστολές όπλων απ’ τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες ώστε να διατηρηθεί η πολιορκία… Δεν υποστήκαμε τις δυτικές κυβερνήσεις να δικαιολογούν την πολιορκία ως δικαίωμα των Σέρβων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αν και οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που στάλθηκαν στη Βοσνία ήταν σε μεγάλο βαθμό χειρονομία δημόσιων σχέσεων, αναποτελεσματική για την ανάσχεση της σφαγής, μέχρις ότου η διεθνής κοινότητα αναγκάστηκε κάτι να κάνει μετά την σφαγή 8.000 βόσνιων ανδρών και αγοριών στη Σρεμπρένιτσα.

Δεν σκοπεύω να μειώσω την φρίκη της πολιορκίας του Sarajevo που μου προκαλεί εφιάλτες σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα. Αλλά αυτά που υποστήκαμε – τριακόσες έως τετρακόσιες οβίδες την μέρα, τέσσερεις ως πέντε νεκροί και δώδεκα τραυματίες κάθε μέρα – είναι ένα μικρό κλάσμα του μαζικού θανάτου και της καταστροφής της Γάζα. Η ισραηλινή πολιορκία της Γάζας μοιάζει περισσότερο με την επίθεση της Βέρμαχτ στο Στάλιγκραντ, όπου πάνω από 90% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκαν, παρά με το Sarajevo.

… Η Γάζα, μέχρι το τέλος της εκστρατείας του Ισραήλ για καμένη γη, θα είναι ακατοίκητη, μια τακτική που χρησιμοποιούσαν τακτικά οι ναζί όταν αντιμετώπιζαν ένοπλη αντίσταση, συμπεριλαμβανόμενου του γκέτο της Βαρσοβίας και αργότερα της ίδιας της Βαρσοβίας. Μέχρι να τελειώσει το έργο του το Ισραήλ, η Γάζα, ή τουλάχιστον η Γάζα όπως την ξέραμε, δεν θα υπάρχει.

Δεν είναι μόνο η τακτική ίδια, είναι και η ρητορική. Οι Παλαιστίνιοι αναφέρονται ως ζώα, θηρία, και ναζί. Δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα ύπαρξης. Πρέπει να εξαφανιστούν απ’ το πρόσωπο της γης.

Η εξόντωση εκείνων που τους κλέβουμε την γη, λεηλατούμε τους πόρους τους και εκμεταλλευόμαστε την εργασία τους είναι κωδικοποιημένη στο DNA μας. Ρωτήστε τους ιθαγενείς της Αμερικής. Ρωτήστε τους Ινδούς. Ρωτήστε τους Κογκολέζους. Ρωτήστε τους Kikuyu στην Κένυα. Ρωτήστε τους Herero στη Ναμίμπια, που όπως οι Παλαιστίνιοι, πυροβολήθηκαν και κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο, όπου πέθαναν απ’ την πείνα και τις αρρώστιες. Ογδόντα χιλιάδες απ’ αυτούς. Ρωτήστε τους Ιρακινούς. Ρωτήστε τους Αφγανούς… Ρωτήστε τους αυτόχθονες πληθυσμούς σ’ όλο τον κόσμο. Ξέρουν ποιοι είμαστε.

Ο αποικιακός εποικισμός του Ισραήλ είναι δικός μας. Υποκρινόμαστε το αντίθετο. Αποδίδουμε στους εαυτούς μας αρετές και εκπολιτιστικές ιδιότητες που είναι, όπως και στην περίπτωση του Ισραήλ, αδύναμες δικαιολογίες για την αφαίρεση των δικαιωμάτων ενός κατεχόμενου και πολιορκούμενου λαού, την κατάληψη της γης του, και την χρήση παρατεταμένων φυλακίσεων, βασανιστηρίων, ταπεινώσεων, καταναγκαστικής φτώχειας και δολοφονιών, για να κρατηθεί υποταγμένος.

… Όταν εκείνοι που βρίσκονται υπό κατοχή αρνούνται να υποταχθούν, όταν συνεχίζουν να αντιστέκονται, εγκαταλείπουμε κάθε προσποίηση περί «εκπολιτιστικής» αποστολής μας, και εξαπολύουμε, όπως στη Γάζα, ένα όργιο σφαγής και καταστροφής. Μεθάμε με την βία. Η βία μας τρελαίνει. Σκοτώνουμε με απίστευτη αγριότητα. Αποκαλύπτουμε το ψέμα της περίφημης ηθικής μας ανωτερότητας. Εκθέτουμε γυμνή την θεμελιώδη αλήθεια του δυτικού πολιτισμού: είμαστε οι πιο αδίστακτοι και αποτελεσματικοί δολοφόνοι στον πλανήτη. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που κυριαρχούμε στους «άθλιους της γης». Δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία ή την ελευθερία. Αυτά είναι δικαιώματα που δεν σκοπεύουμε ποτέ να παραχωρήσουμε στους καταπιεσμένους.

Η γενοκτονία βρίσκεται στον πυρήνα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό του Ισραήλ. Δεν ήταν αποκλειστικό χαρακτηριστικό των ναζί. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της δυτικής κυριαρχίας. Οι οπαδοί των ανθρωπιστικών παρεμβάσεων  που επιμένουν ότι πρέπει να βομβαρδίζουμε και να κατακτούμε άλλους πληθυσμούς επειδή ενσαρκώνουμε την καλοσύνη – αν και προωθούν τις στρατιωτικές επεμβάσεις μόνο στις περιπτώσεις που θεωρούν ότι είναι προς το εθνικό μας συμφέρον – είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της πολεμικής μηχανής και των δυτικών ιμπεριαλισμών. Ζουν σ’ ένα παραμύθι σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου τα ποτάμια αίματος που προκαλούμε κάνουν τον κόσμο ένα πιο χαρούμενο και καλύτερο μέρος. Είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα της γενοκτονίας. Μπορείτε να τους δείτε στις οθόνες σας.

Τα ψέματά μας μπορεί να βολεύουν εμάς, αλλά ο περισσότερος κόσμος μας βλέπει καθαρά. Όπως βλέπει καθαρά και το Ισραήλ. Βλέπουν τις γενοκτονικές μας διαθέσεις…

Οι φύλακες του «διεθνούς δικαίου»…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Ο Graig Mokhiber (60 χρονών σήμερα) είναι αμερικάνος δικηγόρος με καταγωγή απ’ τον λίβανο, ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα, την διεθνή νομοθεσία γι’ αυτά, και την πολιτική υπεράσπισής τους. Απ’ το 1992 ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΟΗΕ, υπεύθυνος για την δημιουργία του σχετικού «γραφείου ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στη δεκαετία του 1990 έζησε κάποια χρόνια στη Γάζα, ως σύμβουλος του ΟΗΕ. Στη συνέχεια επιλέχτηκε ως διευθυντής των κεντρικών γραφείων αυτής της υπηρεσίας στη Ν. Υόρκη. Παραιτήθηκε στις 28 Οκτώβρη του 2023, καταγγέλλοντας τον ΟΗΕ ως ανίκανο να εμποδίσει την ισραηλινή κτηνωδία.

Τα παρακάτω είναι μερικά αποσπάσματα απ’ την επιστολή της παραίτησής του:

Γράφω σε μια στιγμή μεγάλης απελπισίας για τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενων πολλών απ’ τους συναδέλφους μου. Για άλλη μια φορά βλέπουμε μια γενοκτονία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, και ο Οργανισμός που υπηρετούμε δείχνει ανίκανος να την σταματήσει. Ως κάποιος που έχει ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη απ’ την δεκαετία του 1980, έζησε στη Γάζα ως σύμβουλος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δεκαετία του 1990, και πραγματοποίησε διάφορες αποστολές προστασίας τους σ’ αυτό το μέρος πριν απ’ το 1990 και μετά, αυτή η ανικανότητα έχει μια πολύ προσωπική διάσταση για μένα.

Έχω δουλέψει ερευνώντας τις γενοκτονίες εναντίον των Tutsi, των Βόσνιων μουσουλμάνων, των Yazidi, και των Rohingya. Κάθε φορά, όταν κατακαθόταν η σκόνη απ’ τον τρόμο που είχε προκληθεί κατά ανυπεράσπιστων πληθυσμών, γινόταν οδυνηρά ξεκάθαρο ότι είχαμε αποτύχει στο καθήκον μας να εμποδίσουμε αυτές τις μαζικές κτηνωδίες, να προστατέψουμε τους απροστάτευτους και να αποδώσουμε τις ευθύνες στους αυτουργούς τους. Και το ίδιο έχει συμβεί με τα κύματα δολοφονιών και διώξεων κατά των Παλαιστίνιων από τότε που δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ.

Αποτυγχάνουμε ξανά.

Ως δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων με εμπειρία πάνω από 3 δεκαετίες ξέρω καλά ότι η απόδοση του χαρακτηρισμού γενοκτονία γίνεται συχνά θέμα πολιτικής κατάχρησης. Αλλά η τρέχουσα καθολική σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, που προέρχεται από μια φυλετικο-εθνικιστική ιδεολογία εποικιστικής αποικιοκρατίας, ως τελευταία φάση δεκαετιών συστηματικών διωγμών και εκκαθαρίσεων σε βάρος των Παλαιστινίων αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι Άραβες, σε συνδυασμό με τις ξεκάθαρες δηλώσεις προθέσεων απ’ τη μεριά της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ή συζήτησης. Στη Γάζα, σπίτια πολιτών, σχολεία, εκκλησίες, τζαμιά και ιατρικές υποδομές γίνονται στόχος ηθελημένα καθώς χιλιάδες πολίτες δολοφονούνται. Στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανόμενης της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, καταλαμβάνονται και γκρεμίζονται σπίτια με βάση αποκλειστικά την φυλή, και βίαια πογκρόμ με δράστες εποίκους προστατεύονται απ’ τον ισραηλινό στρατό. Από άκρου εις άκρο το Απαρτχάιντ είναι το αφεντικό.

Πρόκειται για τον ορισμό της γενοκτονίας. Το Ευρωπαϊκό, φυλετικο-εθνικιστικό, εποικιστικό αποικιακό σχέδιο για την Παλαιστίνη έχει μπει στην τελευταία του φάση, με στόχο την επίσπευση της καταστροφής των τελευταίων υπολειμμάτων της ζωής των αυτοχθόνων στην Παλαιστίνη. Επιπλέον, οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και πολλές Ευρωπαϊκές, συνεργάζονται απόλυτα μ’ αυτήν την τρομακτική επίθεση. Όχι μόνο αυτές οι κυβερνήσεις αρνούνται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο «να εξασφαλίσουν τον σεβασμό» στις Συμβάσεις της Γενεύης, αλλά στην πραγματικότητα με ενεργητικό τρόπο εξοπλίζουν τους επιτιθέμενους παρέχοντας οικονομική και πληροφοριακή υποστήριξη, όπλα, και πολιτική / διπλωματική κάλυψη για τις θηριωδίες του Ισραήλ.

… Δεκαετίες αποπροσανατολισμού απ’ τις απατηλές και σε μεγάλο βαθμό υποκριτικές υποσχέσεις του Όσλο εξέτρεψαν τον Οργανισμό απ’ το βασικό του καθήκον να υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο, τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα, και το Καταστατικό του το ίδιο. Το mantra της «λύσης των δύο κρατών» έχει γίνει ένα κοινότοπο ανέκδοτο στους διαδρόμους του ΟΗΕ, τόσο επειδή είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί, όσο και για την πλήρη αποτυχία του να πάρει υπόψη του τα αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Το αυτοαποκαλούμενο «Κουαρτέτο» έχει καταντήσει φύλλο συκής για την αδράνεια και την υποταγή σ’ ένα βάρβαρο status quo. Ο αμερικανικής έμπνευσης σεβασμός «στις συμφωνίες μεταξύ των μερών» (αντί της εφαρμογής της διεθνούς νομοθεσίας) ήταν πάντα μια ολοφάνερη ταχυδακτυλουργία, σχεδιασμένη για να ενισχύει την δύναμη του Ισραήλ ενάντια στα δίκαια των κατεχόμενων και εξοστρακισμένων Παλαιστίνιων.

… Τις τελευταίες δεκαετίες βασικά τμήματα του ΟΗΕ έχουν παραδοθεί στην δύναμη των ΗΠΑ, στον φόβο απέναντι στο Ισραηλινό Λόμπυ, κι έτσι εγκατέλειψαν τις αρχές τους και την διεθνή νομοθεσία αυτή καθ’ αυτή. Έχουμε χάσει πολλά απ’ αυτή τη στροφή, και ανάμεσά τους την παγκόσμια αξιοπιστία μας. Αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες απώλειες σα συνέπεια των αποτυχιών μας. Είναι εντυπωσιακή ειρωνεία της ιστορίας ότι η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υιοθετήθηκε την ίδια χρονιά με την επιβολή της Nakba (: καταστροφή) στον Παλαιστινιακό λαό. Καθώς γιορτάσαμε την 75η επέτειο αυτής της Διακήρυξης, καλά θα κάναμε να εγκαταλείψουμε το παλιό κλισέ ότι αυτή η Διακήρυξη γεννήθηκε απ’ τις θηριωδίες που είχαν προηγηθεί, και να παραδεχτούμε ότι γεννήθηκε παράλληλα με μια απ’ τις μεγαλύτερες και πιο θηριώδεις γενοκτονίες του 20ου αιώνα, την καταστροφή της Παλαιστίνης. Από κάποιες απόψεις τα άρθρα της υπόσχονταν ανθρώπινα δικαιώματα στους πάντες, εκτός από τον Παλαιστινιακό λαό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο ΟΗΕ κουβαλάει το προπατορικό αμάρτημα του ότι βοήθησε να πραγματοποιηθεί ο εξοστρακισμός των Παλαιστινίων εφόσον ενέκρινε το Ευρωπαϊκό σχέδιο εποικιστικής αποικιοκρατίας που έκλεψε την γη απ’ τους Παλαιστίνιους και την έδωσε στους εποίκους. Είναι πολλά που πρέπει να κάνουμε για να εξιλεωθούμε.

…

Οι φύλακες του «διεθνούς δικαίου» (2)

Η τουρκική διαδήλωση «κομβόι για την Παλαιστίνη» επιτέθηκε στη νατοϊκή / αμερικανική βάση στο Incirlik. Ήταν φυσικά μια συμβολική επίθεση, άοπλη. Ωστόσο παρακαλούνται οι εντόπιοι αντι-ιμπεριαλιστές τουρκοφάγοι της αριστεράς-με-την-ευρεία έννοια, α) να τους μιμηθούν επειγόντως και, κυρίως β) να πετάξουν στα σκουπίδια τα εθνικιστικά στερεότυπά τους, πριν αυτά (τα στερεότυπα) κάνουν οριστικά το ανάποδο.

Δεν τους φταίνε οι ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας που δεν μπορούν να πάρουν χαμπάρι απ’ το τι γίνεται δίπλα τους εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια…

 

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Τα πιο πάνω, και πολλά άλλα παρόμοια διεθνώς, θα μπορούσαν να θεωρηθούν μοιρολόγια: αν κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το κτήνος, αυτό απλά θα συνεχίσει αυτό που ξέρει να κάνει.

«Κανείς δεν μπορεί»; Όχι! Δεν θέλει.

Το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι γνωστοί σύμμαχοί τους το έχουν αποδείξει: η μόνη «αποδεκτή λύση του παλαιστινιακού ‘προβλήματος’» είναι ο θάνατος, η εξόντωση, ο πόλεμος. Το αποδείκνυαν επί 7,5 δεκαετίες, το ξανα-αποδεικνύουν σε παροξυσμό τώρα.

Εδώ αναδεικνύεται η σημερινή κυνική τακτική όχι των δυτικών ιμπεριαλισμών αλλά των αντιπάλων τους. Του ευρασιατικού project. Σύμφωνα με την Μόσχα και τους συμμάχους της η δολοφονία 14.000 αμάχων στο Donbass απ’ το 2014 ως τα τέλη του 2021 όχι απλά δικαιολογούσε αλλά έκανε υποχρεωτική από ηθική άποψη την στρατιωτική εισβολή του Φλεβάρη του 2022. Σύμφωνα με την Μόσχα οι ουκρανοί νεοναζί (και οι σύμμαχοί τους επί του ουκρανικού εδάφους…) μόνο με σφαίρες και βόμβες μπορούν / πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Αν είναι έτσι, τότε τι είναι ηθικά υποχρεωτικό μετά την δολοφονία 10.000 Παλαιστινίων μέσα σε μόλις 3 βδομάδες; Τι είναι ηθικά υποχρεωτικό μετά τις μαζικές δολοφονίες, καταστροφές, εξοντώσεις, εδώ και 75 χρόνια; Ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση των ισραηλινών θεοναζί; Μήπως η … καταγγελία; Μήπως η τήρηση “ίσων αποστάσεων” και “ισορροπιών” μεταξύ Τελ Αβίβ και παλαιστινιακής αντίστασης;

Διπλά στάνταρ και απ’ αυτήν την μεριά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τάδε έφη Joseph Massad (αυστηρά για πολιτικά ενήλικους…)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ αυτό το χρονικό / ιστορικό σημείο, όπου μεγάλα κύματα συμπαράστασης (εν πολλοίς με ανθρωπιστικές καταβολές…) στους παλαιστίνιους εκδηλώνονται με μεγάλες διαδηλώσεις όχι μόνο στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο» αλλά (μετά από πολλά χρόνια…) ακόμα και μέσα στις δυτικές μητροπόλεις, θεωρούμε απαραίτητο να απομακρυνθούμε απ’ την στρατιωτική συγκυρία της σύγκρουσης ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς – με αιχμή και κύριο αλλά όχι μοναδικό δράστη το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – και τον υπόλοιπο πλανήτη στο παλαιστινιακό πεδίο μάχης, και να «βουτήξουμε» στην πολιτική γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου.

Γιατί (θεωρούμε ότι) έχει σημασία η ανάδειξη όλου του ορίζοντα; Επειδή υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος αυτά τα κύματα συμπαράστασης στην παλαιστινιακή αντίσταση να παγιδευτούν απ’ την ρητορική των αφεντικών, και να εξαντλήσουν τόσο τον ανθρωπισμό τους όσο και τις καταγγελίες τους ΠΡΙΝ ωριμάσουν αποκτώντας έναν σαφή, συμπαγή, αδιαπραγμάτευτο, μαχητικό πολιτικό στόχο, για έναν αγώνα μεγάλης διάρκειας.

Για παράδειγμα, μια μεγάλη παγίδα απ’ την μεριά των δυτικών αφεντικών είναι η περιβόητη «λύση των δύο κρατών»… Ο don Rico & Co έχει αυτή τη «λύση» στην άκρη της πολιτικά φιδίσιας γλώσσας του, αλλά δεν είναι καθόλου ο μοναδικός! Το αντίθετο. Χρησιμοποιείται σαν «πυροσβεστικό» και «αναισθητικό» μέσο ακριβώς επειδή είναι ομολογημένα κάτι παραπάνω από αδύνατη μια τέτοια «λύση» εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες∙ απ’ την εποχή των περιβόητων «συμφωνιών του Όσλο» (1993). Μένοντας μόνο στη συναισθηματική πλευρά της κατάστασης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αγνοώντας την πολιτική ιστορία των δυτικών ιμπεριαλισμών σε ότι αφορά την Μέση Ανατολή και την Παλαιστίνη (και όχι μόνο…), αγνοώντας το πως χρησιμοποιούν την ανθρωπιστική προπαγάνδα τους σαν βιτρίνα, είναι βέβαιο ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ξαναπουληθεί στη δύση το παραμύθι «της λύσης των δύο κρατών», ως δήθεν ειρηνοποιός και καλοκάγαθη δυτική πρόθεση. Βλέπουμε ήδη (και ακούμε) αυτήν την καραμέλα να είναι στο στόμα ακόμα και διάφορων «συμπαραστατών»…

Ανάλογος είναι ο κίνδυνος για την απαίτηση «μη εμπλοκής» (;;;;) του ελλαδιστάν σ’ αυτόν τον πόλεμο: η έκταση, η ένταση και το ιστορικό βάθος αυτού του πολέμου ΔΕΝ αντιμετωπίζονται με ευχές, κατάρες ή καταγγελίες, όσο μαζικές κι αν είναι αυτές. Ακόμα λιγότερο βοηθάει η χρόνια απώθηση του γεγονότος ότι βρισκόμαστε στη δίνη του 4ου παγκοσμίου πολέμου: ο κίνδυνος εδώ είναι η σοβαρή πιθανότητα πως εάν και εφόσον η τωρινή φάση της εξόντωσης των παλαιστινίων αλλά και της παλαιστινιακής αντίστασης επεκταθεί ως σύγκρουση, τότε μεγάλο μέρος της ανθρωπιστικής συμπαράστασης θα καταρρεύσει ακριβώς εξαιτίας των λειψών πολιτικών χαρακτηριστικών της. Λέμε: κι αν σ’ αυτήν την σύγκρουση δεν είναι κάποια στιγμή μόνοι τους in arms οι παλαιστίνιοι; Τότε τι;;;;

Ας το θυμίσουμε: οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες πολεμούν εδώ και 4, 5 γενιές με κάθε διαθέσιμο μέσο για την απελευθέρωσή τους! Αυτή η απελευθέρωση οφείλει να έχει συγκεκριμένη πολιτική μορφή∙ κι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική μορφή πρέπει να γίνει ο ώριμος στόχος, δικός τους και δικός μας. Οτιδήποτε άλλο είναι ένα κράμα απελπισίας και ευχολογίων, που το μόνο που εγγυάται είναι ότι αυτό το μέγα-έγκλημα θα συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Σαν πρώτη συμβολή σ’ αυτή την αναγκαιότητα πολιτικής εμβάθυνσης σας καλούμε να δείτε το παρακάτω υποτιτλισμένο video διάρκειας μιας ώρας. Προβλήθηκε δημόσια (και απωθήθηκε εξίσου δημόσια…) στις 21 Δεκέμβρη του 2018 στην Αθήνα, στη διάρκεια της πολύμηνης εκστρατείας του συμβουλίου για την εργατική αυτονομία, εκστρατείας συμπαράστασης στην «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» στη Γάζα, υπό τον τίτλο ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – και υπότιτλο ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Πρόκειται για ομιλία του Joseph Massad στη Βιέννη, στις 4 Νοέμβρη του 2017.

Ο Massad είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός, καθηγητής στο τμήμα Μεσανατολικών, Νοτιοασιατικών και Αφρικανικών σπουδών του αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia∙ ιορδανικής καταγωγής. Πέρα απ’ τα βιβλία του για την δυτική αποικιοκρατία και την Παλαιστίνη, είναι συγγραφέας του ιδιαίτερα σημαντικού Desiring Arabs, στο οποίο μεταξύ άλλων απομυθοποιεί την σύγχρονη δυτική αποικιοκρατική προσπάθεια εξαγωγής «σεξουαλικής ορθότητας» στους αραβικούς πληθυσμούς. Το Desiring Arabs θεωρήθηκε (σωστά!) ως το ίδιο σημαντικό με το κομβικό Orientalism του παλαιστίνιου Edward Said.

Σ’ αυτή την ομιλία του τον Νοέμβρη του 2017 ο Massad τεκμηριώνει την γέννηση των «δίδυμων» αντι-σημιτισμός / εβραϊκός εθνικισμός (σιωνισμός) στην Ευρώπη του 19ου αιώνα∙ την πρακτική αξιοποίηση του δίδυμου απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς στο πρώτο μισό του 20ου για την κατασκευή του χωροφύλακα στη Μέση Ανατολή∙ και την μετέπειτα «μεταστροφή» του σε αντι-μουσουλμανισμό – μέχρι σήμερα.

Βρείτε μια ώρα απ’ την ζωή σας∙ βρείτε την γρήγορα∙ και ασχοληθείτε προσεκτικά! (Οπωσδήποτε το cc για τους υπότιτλους).

Να μια σωστή αναγνώριση (μεταξύ χασάπηδων αλληλεγγύη!)

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> …Σε συνέντευξή της στις 16 Οκτώβρη η Tzipi Hotovely, ισραηλινή πρέσβειρα στο ηνωμένο βασίλειο, απέρριψε τις ανησυχίες για τις χιλιάδες αθώων που σκοτώνονται απ’ τις επιθέσεις του IDF [: ο ισραηλινός στρατός] στη Γάζα υποστηρίζοντας ότι εφόσον οι Σύμμαχοι σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες γερμανούς πολίτες με ατελείωτες αεροπορικές επιθέσεις στη δεκαετία του 1940, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να κάνει το ίδιο.

«Ήταν πάρα πολλοί οι πολίτες που κτυπήθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στις Γερμανικές πόλεις» είπε στη δημοσιογράφο του Sky News. «Η Δρέσδη ήταν ένα σύμβολο, αλλά επιτεθήκατε και στο Αμβούργο, επιτεθήκατε και σε άλλες πόλεις, και όλοι μαζί ήταν πάνω από 600.000 γερμανοί πολίτες που σκοτώθηκαν».

Συγκρίνοντας τον πληθυσμό της στρατιωτικά αποκλεισμένης και κατεχόμενης Παλαιστίνης με του ναζί, η Hotovley συνέχισε: «Άξιζε τον κόπο προκειμένου να ηττηθεί η ναζιστική Γερμανία; Η απάντηση ήταν ναι».

«600.000 Γερμανοί σκοτώθηκαν απ’ τις επιθέσεις σας στο Αμβούργο και στη Δρέσδη» επανέλαβε. «Γιατί; Επειδή ξέρατε πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να νικήσετε τους ναζί».

Αλλά δεν είναι η Hotovely η μόνη ισραηλινή αξιωματούχος που χρησιμοποιεί τις επιθέσεις των συμμάχων στους Γερμανούς αμάχους για να δικαιολογήσει την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Στη διάρκεια μιας έντονης λογομαχίας με έναν άλλο παραγωγό του Sky News ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett δήλωσε πως «όταν η Μεγάλη Βρετανία πολεμούσε τους ναζί στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου, κανείς δεν ρώτησε τι γίνεται στη Δρέσδη». Σχεδιασμένη για να σπάσει το ηθικό του γερμανικού πληθυσμού καθώς ο στρατός κατέρρεε στο πεδίο της μάχης, η υπό την βρετανική ηγεσία εκστρατεία καταστροφής της Δρέσδης άφησε τουλάχιστον 30.000 πολίτες νεκρούς και ολόκληρη την πόλη σε ερείπια τον Φλεβάρη του 1945.

Ο ιστορικός Donald Miller έγραψε για τον εφιάλτη που άπλωσε η αεροπορική επίθεση των συμμάχων: «Τα παπούτσια των ανθρώπων έλιωναν εξαιτίας της καυτής ασφάλτου στους δρόμους, και η φωτιά προχωρούσε τόσο γρήγορα ώστε πολλοί διαλύθηκαν στον αέρα πριν καν προλάβουν να βγάλουν τα παπούτσια τους. Η φωτιά έλιωσε το σίδερο και το ατσάλι, έκανε τις πέτρες σκόνη, και έκανε τα δένδρα να εκρήγνυνται απ’ τον βρασμό των ίδιων των υγρών τους. Όσοι έτρεχαν για να γλυτώσουν την φωτιά ένοιωθαν την λάβα στην πλάτη, να τους καίει τα πνευμόνια»….

Υπάρχει λοιπόν «βιβλιογραφία» στην μαζική εξόντωση αμάχων με πρόφαση τον πόλεμο, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για τους αμάχους της πλευράς που έχει ηττηθεί ήδη ή πρόκειται ή πρέπει να ηττηθεί! Οι δυτικοί χασάπηδες με ισραηλινά διαβατήρια δεν είναι απλά γνώστες αυτής της «παράδοσης». Είναι κληρονόμοι της! Και μπορούν να την τρίψουν στα μούτρα των δυτικών που παριστάνουν τους «ανθρωπιστές».

Ένα πράγμα δεν έχουν θυμίσει ως τώρα οι αρμόδιοι φασίστες ισραηλινοί αξιωματούχοι: τις δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Σβέλτα, χωρίς τον «κόπο» των βομβαρδισμών των γερμανικών πόλεων, με δυο μονάχα «ρίψεις», στις 6 και στις 9 Αυγούστου του 1945, οι αμερικάνοι «καθάρισαν» τουλάχιστον 230.000 αμάχους∙ ενώ πολλαπλάσιοι υπέφεραν στην όποια υπόλοιπη ζωή τους απ’ τους καρκίνους που τους προκάλεσε η ραδιενέργεια, έτσι όλοι στον πλανήτη να θυμούνται για δεκαετίες ποιος είναι το «σκληρό αφεντικό».

Εκείνη η πυρηνική μαζική εξόντωση ήταν ακριβώς στο ίδιο «πνεύμα» που επικαλούνται τώρα, και προφανώς δεν την εξαιρούν από την γκάμα των πιθανών ενεργειών τους. Απλά δεν την φωνάζουν. Άλλωστε, οι πάνω από 15.000 τόνοι εκρηκτικών που έχουν ρίξει στη Γάζα τώρα ξεπερνούν από την άποψη της καταστροφικής ισχύος την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα… Και θεωρούνται απ’ τα δυτικά πολιτικά καθάρματα και τους λακέδες τους ως «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» – του δικού τους «δικαίου».

Έχουμε και λέμε λοιπόν: αρκεί να χαρακτηρίσει εκείνος που θεωρεί εαυτόν «δυνατό» έναν πληθυσμό υπό την κατοχή του, έναν πληθυσμό που τον έχει σκλαβώσει κι αυτός αντιστέκεται και εξεγείρεται, «ναζί», για να έχει το ελεύθερο να τον εξοντώσει.

Ωστόσο δεν είναι «ναζί» όποιος βολεύει κάθε κυρίαρχο… «Ναζί» είναι όποιος δρα ναζιστικά… Οι ναζί και οι συνεργάτες τους στα μέρη μας “καθάριζαν” τους αμάχους επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους αντάρτες, στη διάρκεια της κατοχής. Στα Καλάβρυτα… Στο Δίστομο… Στην Κάνδανο… Στον Χορτιάτη… Συνολικά σε 90 μέρη… Σκότωσαν γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά… Έκαψαν…

Τι διαφορετικό κάνει το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ εδώ και δεκαετίες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Τίποτα. Ακριβώς τα ίδια…

Το διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένο δικαίωμα στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Οι παλιότεροι/ες το έχουν ξεχάσει – και δεν φταίει μόνο η ηλικία. Οι νέωτεροι/ες το αγνοούν – και δεν φταίει μόνο η αδιαφορία. Το γεγονός, γεγονός ακλόνητο και αδιάψευστο, είναι ότι η ένοπλη Παλαιστινιακή αντίσταση είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και νόμιμη. Πρώτα θα το θυμίσουμε / αποδείξουμε, κι ύστερα θα σχολιάσουμε σύντομα τι συνεπάγεται, τι δεν συνεπάγεται, και ποιες είναι οι ευρύτερες συνέπειες του ενός και του άλλου σήμερα και αύριο.

Αναφερόμαστε στην απόφαση με κωδικό A/RES/45/130 της συνέλευσης των μελών του οηε (της πλειοψηφίας, δηλαδή, των κρατών μελών του οηε – όχι του ολιγομελούς «συμβουλίου ασφαλείας»), με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990. (Μπορείτε να την βρείτε στα αγγλικά εδώ).

Είναι ευδιάκριτο πως ο τίτλος της απόφασης είναι «Το ζήτημα της Παλαιστίνης», και ο υπότιτλος είναι: Το δικαίωμα των λαών στον αυτοκαθορισμό/Αγώνα με όλα τα διαθέσιμα μέσα – απόφαση της Γενικής Συνέλευσης (General Assembly / GA).

Ακολουθούν μεταξύ άλλων αυτά (ο τονισμός δικός μας):

Μεταφράζουμε:

 Έχοντας κατά νου τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 605 (1987) της 22ης Δεκέμβρη του 1987, 607 (1988) της 5ης Γενάρη του 1988 και 608 (1988) της 14ης Γενάρη 1988 και τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης 43/21 της 3ης Νοέμβρη 1988, 43/177 της 15ης Δεκέμβρης 1988 και 44/2 της 6ης Οκτώβρη 1989, σε σχέση με την επιδείνωση της κατάστασης του Παλαιστινιακού λαού στις κατεχόμενες περιοχές,

Με βαθιά ανησυχία για τις άθλιες συνέπειες της συνέχισης εκ μέρους του Ισραήλ εχθρικών ενεργειών κατά του Λιβάνου και την συνεχιζόμενη κατοχή τμημάτων του νότιου Λίβανου, καθώς επίσης και της άρνησής του να εφαρμόσει τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά της απόφασης 425 (1978) της 19ης Μάρτη 1978,

1 – Καλεί όλα τα Κράτη να εφαρμόσουν πλήρως και πιστά όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με την άσκηση του δικαιώματος αυτό-καθορισμού και ανεξαρτησίας από λαούς που βρίσκονται υπό αποικιακή και ξένη κυριαρχία∙

2 – Επανα-επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιακή κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα∙

3 – Επανα-επιβεβαιώνει επίσης το απαράγραπτο δικαίωμα του λαού της Namibia, του Παλαιστινιακού λαού και όλων των λαών που βρίσκονται κάτω από ξένη κατοχή και αποικιακή κυριαρχία για αυτό-καθορισμό, εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και κυριαρχία, χωρίς ξένες παρεμβάσεις∙

4 – Καταδικάζει έντονα εκείνες της κυβερνήσεις που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του αυτό-καθορισμού και της ανεξαρτησίας όλων των λαών που βρίσκονται ακόμα κάτω από αποικιακή κυριαρχία, ξένη υποδούλωση και ξένη κατοχή, ειδικά των λαών της Αφρικής και του Παλαιστινιακού λαού∙

5 – Καλεί το Ισραήλ να απόσχει απ’ την απέλαση Παλαιστίνιων πολιτών απ’ τις κατεχόμενες Παλαιστινιακές περιοχές και να απελευθερώσει αμέσως όλους τους Παλαιστίνιους κρατούμενους∙

6 – Καταδικάζει έντονα τις διαρκείς και εσκεμμένες παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, όπως επίσης τις επεκτατικές δραστηριότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, που συνιστούν εμπόδιο στην επίτευξη του αυτο-προσδιορισμού και της ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού λαού και απειλή στην ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή…

Την χρονιά που εκδόθηκε αυτή η απόφαση, τέλη 1990, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε στρατιωτικά το νότιο λίβανο και τη λωρίδα της Γάζα. Απ’ τον λίβανο έφυγε το 2000 κάτω απ’ την πίεση του λιβανέζικου αντάρτικου (κυρίως της Χεζμπ’ Αλλάχ). Απ’ την λωρίδα της Γάζα έφυγε το 2005, κάτω απ’ την πίεση του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αλλά εκείνο που ακολούθησε ήταν ουσιαστικά η μετατροπή της λωρίδας σε φυλακή, και η συστηματική απαρτχάιντ «επέκταση» στη Δυτική Όχθη. Συνεπώς, απ’ την άποψη του θρυλικού «διεθνούς δικαίου», το καθεστώς του Τελ Αβίβ πάντα ήταν, εξακολουθεί να είναι, και θα συνεχίσει αυτό που λέγεται κράτος – παρίας. Οπλισμένο όμως και στρατιωτικοποιημένο ως τα δόντια∙ και με πυρηνικά.

Βρισκόμαστε λίγο πίσω, αλλά όχι και τόσο πολύ, στο χρόνο: τέλη 1990. Το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης σε κατοχικές, αποικιοκρατικές «κρατικές δυνάμεις» αναγνωρίζεται για τους Παλαιστίνιους, τους Ναμίμπιους αλλά και οποιοδήποτε άλλον πληθυσμό βρίσκεται υπό κατοχή – από 113 κράτη / μέλη του οηε. («Όχι» ψήφισαν 15 και καταλαβαίνετε ποια, «απείχαν» 23, μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν…). Το σύνολο των τότε μελών ήταν 159 (αργότερα διαλύθηκαν η εσσδ, η γιουγκοσλαβία… οπότε αυξήθηκαν). 113 «ναι» στον ένοπλο αγώνα των Παλαιστινίων σε σύνολο 159 δεν ήταν καθόλου αμελητέα πολιτική στήριξη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Εξίσου σημαντικό είναι ότι αυτή η στήριξη δεν προέκυπτε απ’ την «αγάπη στα όπλα» ή τον … «αντισημιτισμό»∙ ούτε καν απ’ την πόλωση του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») αλλά πρώτον, σαν προέκταση των αναγνωρισμένων καθολικά ανθρώπινων δικαιωμάτων∙ και δεύτερον, εφόσον επί δεκαετίες το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς είχε επιδείξει απόλυτη αδιαφορία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα (των παλαιστινίων / αράβων) και για τον πλανήτη ολόκληρο. Εν τέλει: καθαρά και ξάστερα η ένοπλη δράση εναντίον κατακτητών / αποικιοκρατών ΔΕΝ ήταν (και δεν είναι!) «τρομοκρατία»!!!!

Ποιοι είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Σ’ έναν δυτικό κόσμο, σε κοινωνίες που έχουν βουλιάξει πια στη σαπίλα των μήντια, των «αναπαραστάσεων» και των ψευδαισθήσεων που ονομάζονται «εικονική πραγματικότητα» είναι μόνο μειοψηφίες που μπορούν να καταλάβουν ότι ο αντιαποικιακός / αντικατοχικός αγώνας, ένοπλος ή όχι, δεν είναι «εικόνα στις ειδήσεις»! Οι μάζες είναι επιρρεπείς στις εντυπώσεις, είτε αφορά την επικινδυνότητα του «αόρατου εχθρού» (: Sars-Cov-2) είτε αφορά την βαρβαρότητα τέτοιων αγώνων, αντιαποικιακών / αντικατοχικών. Και τις εντυπώσεις στη δύση τις κατασκευάζουν τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους. Συνεπώς οι οργανώσεις της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης είναι «τρομοκράτες» – αυτό λέει ο Κεντρικός Βιδοσφίκτης, άρα αυτό πρέπει να θεωρείται η αλήθεια. (Οτιδήποτε άλλο είναι, ως γνωστόν, «ψέκα», «διασπορά ψευδών ειδήσεων», «συνωμοσιολογία», «ανορθολογισμός» κλπ…)

‘Όμως τι άλλο θα έκαναν τ’ αφεντικά; Τι άλλο θα έκαναν οι μεσανατολίτες χωροφύλακες και τα δυτικά κράτη / σύμμαχοί τους αν όχι να χαρακτηρίσουν «τρομοκράτη» όποιον αμφισβητεί, είτε με πέτρες είτε με ρουκέτες, την κυριαρχία τους; Είναι εντυπωσιακό το πόσοι έχουν φάει το παραμύθι της «τρομοκρατίας της Χαμάς» και της «βαρβαρότητας της εισβολής της» στην ιερή, αμόλυντη, αθώα γη του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, ακόμα και από διάφορους που κατά τα άλλα εκφράζουν φτηνά (και απολίτικα) «ανθρωπιστικά αισθήματα» για τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες: θεωρούν καθήκον τους να καταδικάσουν την «τρομοκρατική Χαμάς» πριν εκφράσουν συμπάθεια ή και αποτροπιασμό για τις δολοφονίες αμάχων στη Γάζα – συγχρονιζόμενοι με τις βασικές γραμμές της δυτικής «αντιτρομοκρατίας».

Η Ιστορία είναι σκληρός δάσκαλος και είναι λίγοι όσοι αντέχουν τα μαθήματά της. Το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει αντιγράψει και εξελίξει ένα άλλο απαρτχάιντ καθεστώς, εκείνο της νότιας αφρικής: η μειοψηφία των λευκών αποικιοκρατών, με την βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών, είχε φυλακίσει την μεγάλη πλειοψηφία σε «μπαντουστάν», θύλακες ελεγχόμενους απ’ τον στρατό, ίσια ίσια για να επιβιώνουν και να δουλεύουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Παλαιστίνη.

Οι φυλακισμένοι εξεγείρονταν και φυλακίζονταν, δολοφονούνταν – όπως στην Παλαιστίνη. Στις 21 Μάρτη του 1960, στη διάρκεια μιας μεγάλης, άοπλης αλλά μαχητικής διαδήλωσης στην Sharpeville, η μπατσαρία των λευκών αποικιοκρατών σκότωσε 69 μαύρους διαδηλωτές, ανάμεσά τους 29 παιδιά (τι να πρωτοπεί κάποιος για τις δολοφονίες των Παλαιστινίων όταν «δεν κάθονται φρόνιμα» εδώ και δεκαετίες;) Μετά από εκείνη την σφαγή, η οργάνωση που ήταν η παράνομη «ομπρέλα» των μέχρι τότε αγώνων, το αφρικανικό εθνικό κογκρέσσο (ANC), σε συνεργασία με το επίσης παράνομο κομμουνιστικό κόμμα νότιας αφρικής, δημιούργησαν ένοπλο βραχίονα, τον ARM (African Resistance Movement). Ανάμεσα στους στόχους του ARM ήταν και λευκοί «άμαχοι» – αν μπορεί κάποιος να αθωώσει εκείνους που έστω και χωρίς όπλα επωφελούνται τα μέγιστα από ένα ρατσιστικό καθεστώς κυριαρχίας… Τον Ιούλη του 1964, για παράδειγμα, ένας πύρηνας του ARM έβαλε μια εμπρηστική βόμβα σ’ ένα σταθμό-λεωφορείων-μόνο-για-λευκούς. Αν και η αστυνομία ειδοποιήθηκε έγκαιρα για να απομακρύνει τον κόσμο, δεν το έκανε. Ένας λευκός σκοτώθηκε και 23 ακόμα έπαθαν σοβαρά εγκαύματα… Ένας απ’ τους τρεις επικεφαλής του ANC και του ARM λεγόταν Nelson Mandela…


Φωτογραφία επάνω: απ’ την καταστολή / σφαγή στην Sharpeville

Κάτω: Τον Ιούνη του 1976 εξεγέρθηκαν κατά του απαρτχάιντ πάνω από 20.000 μαύροι μαθητές του «θύλακα» του Soweto. Η λευκή στρατοαστυνομία του καθεστώτος αντιμετώπισε κατάλληλα τους νεαρούς «τρομοκράτες»: σκότωσε πάνω από 700…

Αν η φωτογραφία θυμίζει κάτι απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη, χθεσινό, περσινό, πριν μια δεκαετία ή εικοσαετία, δεν είναι σύμπτωση…

Ποιοι μιλούσαν για «τρομοκράτες» στη νότια αφρική εκείνες τις δεκαετίες του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, ένοπλου και μη; Όχι οι πάντες, καθόλου!!! Πολύ συγκεκριμένοι. Ο αμερικάνος πρόεδρος Nixon δήλωσε το 1986:

…Η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής [δηλαδή το απαρτχάιντ καθεστώς…] δεν έχει καμία υποχρέωση να διαπραγματευτεί το μέλλον της χώρας με μια οργάνωση που έχει στόχο τη δημιουργία κομμουνιστικού κράτους και χρησιμοποιεί τρομοκρατικές τακτικές και βία για να το πετύχει…

Ο άλλος εταίρος της απάντησης στα ‘80s στις μαζικές εργατικές αρνήσεις που ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός», η Margaret Thatcher, δήλωσε την ίδια εποχή:

… Σημαντικός αριθμός ηγετικών στελεχών του ANC είναι κομμουνιστές… Όταν το ANC διακηρύσσει ότι επιθυμεί να πλήξει βρετανικές επιχειρήσεις, αυτό είναι τυπική συμπεριφορά τρομοκρατικής οργάνωσης. Πολέμησα την τρομοκρατία σε όλη μου τη ζωή. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με μια οργάνωση που χρησιμοποιεί βία…

«Τρομοκράτες» και τότε. Κομμουνιστές, όχι ισλαμιστές (δεν υπήρχαν τότε!!) – αλλά οπωσδήποτε «τρομοκράτες»! Όμως το κίνημα υποστήριξης του αγώνα των αφρικάνων κατά των λευκών και του απαρτχάιντ δεν καταλάβαινε απ’ την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου!!! Είχε καλά θεμελιωμένη πολιτική γνώση (είδος που λείπει σήμερα). Υπερασπιζόταν τους «τρομοκράτες» των αντιαποικιακών αγώνων γενικά και του αντι-απαρτχάιντ αγώνα ειδικά, χωρίς να τους βάζει όρους!! Κι αν υπήρχαν ζητήματα κριτικής εδώ ή εκεί, αυτά δεν ήταν κρέας για τα μήντια ή τους ηλίθιους!

Ανάγκασε έτσι πολλές πρωτοκοσμικές κυβερνήσεις να επιβάλλουν, με μισή καρδιά, εμπορικό εμπάργκο στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς (αυτό που ζητούσε και ζητάει το κίνημα BDS κατά του Τελ Αβίβ…). Εν τέλει οι λευκοί αποικιοκράτες γονάτισαν και αναγκάστηκαν να παραδώσουν την πολιτική εξουσία – το 1994. Ο Nelson Mandela, o «αρχιτρομοκράτης», αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια στα μπουντρούμια, και έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στη νότια αφρική. Φυσικά, οι πολιτικές βιτρίνες των δυτικών καθεστώτων που τον χαρακτήριζαν επί 30 χρόνια «τρομοκράτη» δεν παρέλειψαν να φωτογραφίζονται μαζί του – για να διαφημίσουν την «δημοκρατικότητά» τους…

Η νότια αφρική είναι ένα παράδειγμα πολύ κοντινό στο τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ωστόσο δεν είναι καθόλου το μοναδικό ένοπλης αντιαποικιακής, αντικατοχικής αντίστασης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Το γεγονός ότι ξανά και ξανά, και σίγουρα ως το 1990, αυτή η αντίσταση δεν θεωρούνταν «τρομοκρατία» απ’ την πλειοψηφία του πλανήτη αλλά, αντίθετα, θεωρούνταν νόμιμο, βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, δεν είναι απλά ένα κείμενο που κάπου αραχνιάζει. Είναι προϊόν, αποτέλεσμα, μια σκληρής, μακρόχρονης, αιματηρής ιστορικής εμπειρίας, όπου οι «ξυπόλυτοι» δεν αντιμετώπιζαν μόνο τις κυβερνήσεις «τους», τα κράτη «τους», τις στρατοαστυνομίες «τους», αλλά πάντα ένα ή περισσότερα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη/κεφάλαια∙ σε άνισες αναμετρήσεις, στις οποίες οι «δυνατοί» εξαντλούσαν την πέρα από κάθε φαντασία βία και σκληρότητά τους. Και, φυσικά, φρόντιζαν να παρουσιάζουν την αντίσταση εναντίον τους σαν έργο «τεράτων».

Το γεγονός ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, μέσω του Erdogan, δήλωσαν ότι η Hamas δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση αλλά απελευθερωτικό κίνημα, δεν είναι βέβαια σκάνδαλο! Την ίδια γνώμη έχει όλος ο πλανήτης και σήμερα (όπως και το 1990), εκτός φυσικά απ’ τα 10 – 15 – 20 δυτικά κράτη, τα περισσότερα των οποίων έχουν βαρύ και αιματηρό αποικιοκρατικό / ιμπεριαλιστικό παρελθόν, παρόν – αλλά ελπίζουμε όχι μέλλον. Την ίδια άποψη διατύπωσε και ο βραζιλιάνος πρόεδρος Lula∙ όμως αυτό δεν βοηθάει καθόλου την «οργή» των εντόπιων εθνικιστών / ιμπεριαλιστών κατά του «αιώνιου εχθρού»…

Όσοι μιλούν περί «παλαιστινιακής τρομοκρατίας» ταυτίζονται οριστικά και αμετάκλητα με τα δυτικά αφεντικά και τα συμφέροντά τους.

MC Abdul

Δευτέρα 23 Οκτώβρη>> Εδώ είναι ο νεαρός παλαιστίνιος ράπερ. Πριν 2 χρόνια ξανά: τα ερείπια, θυμίζουμε, είναι απ’ το “δικαίωμα άμυνας” των δολοφόνων το 2021.

Οι «τρομοκράτες»…

Πουθενά στον κόσμο δεν γίνονται διαδηλώσεις υπέρ του «δικαιώματος» ενός κράτους χασάπη «να υπερασπίζεται τον εαυτό του»… Αντίθετα γίνονται από ανατολή σε δύση και από νότο σε βορρά διαδηλώσεις όλο και μεγαλύτερες υπέρ των παλαιστινίων και της αντίστασής τους. Τι έπαθαν όλοι αυτοί και δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις; Αρέσει / δεν αρέσει, χάρη στους «τρομοκράτες» της 7ης Οκτώβρη, η παλαιστινιακή υπερηφάνεια έγινε απροσδόκητα ένα σημείο συμπύκνωσης διάφορων επιμέρους αγώνων και αγωνιών.

Η φωτογραφία είναι απ’ το Λονδίνο, το περασμένο Σάββατο – ήταν η δεύτερη τέτοια διαδήλωση. Οι πληροφορίες μιλούν για πολλές δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Υποθέτουμε ότι παρακολουθείτε αυτό το μεγάλο κύμα, οπότε δεν βάζουμε εδώ τις σχετικές φωτογραφίες… Μόνο μία:

Είναι από προχθεσινή διαδήλωση στο Lagos, της νιγηρίας. Εκεί, στον «παγκόσμιο νότο», έχει αρχίσει η μεθόδευση ενός μποϋκοτάζ κατά του ισραήλ, ενός «μποϋκοτάζ απ’ τα κάτω»… Ένα enough is enough απλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, κατά των δυτικών ιμπεριαλισμών και των μπράβων τους… Ένα κύμα που μεγαλώνει, ένα κύμα που δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά ομοιόμορφο∙ είναι όμως σαφές στο τι εννοεί…

Δευτέρα 23 Οκτώβρη>> Πότε ΔΕΝ ήταν «τρομοκράτες» εκείνοι κι εκείνες που συμμετείχαν στην παλαιστινιακή αντίσταση;

Και η Leila Khaled «τρομοκράτισσα» ήταν: έκανε αεροπειρατείες, σκότωνε ισραηλινούς στρατιώτες…

Και αυτοί τότε «τρομοκράτες» ήταν…

Και αυτοί / ες πάλι τότε «τρομοκράτες» ήταν – με πέτρες…

Οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν να ζουν σα σκλάβοι. Κι όσους δεν θέλουν να ζουν σα σκλάβοι, «τρομοκράτες» τους λένε. Αλλά δεν πρόκειται να δώσουν λογαριασμό στους δεσμοφύλακες και στους σφουγγοκωλάριους τους.

Τι έκαναν λοιπόν οι τωρινοί «τρομοκράτες» στις 7 Οκτώβρη του 2023; Με μια εντυπωσιακή και καλά σχεδιασμένη έφοδο έσπασαν τα κάθε είδους κάγκελα της φυλακής τους, και μέσα σε λίγες ώρες κατέλαβαν στο έδαφος έξω απ’ αυτήν πάνω από 20 οικισμούς και φυλάκια και 11 μικρότερα και μεγαλύτερα στρατόπεδα, συμπεριλαμβανόμενου του αρχηγείου της ισραηλινής Gaza Division, που έχει διευθύνει όλους τους μεγάλους πολέμους και τις μάχες έξω απ’ τις κατεχόμενες απ’ το 1948 παλαιστινιακές περιοχές. (Το υποτιθέμενο «πάρτυ για την ειρήνη» σε στρατόπεδο γινόταν, και φυσικά ήταν για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την ειρήνη…) Τα κατέλαβαν για δυό ή τρεις μέρες – αλλά τα κατέλαβαν.

Το να είσαι «τρομοκράτης» αλλά ταυτόχρονα αιώνια φυλακισμένος και αιώνια φουκαράς είναι ένα πράγμα. Το να είσαι «τρομοκράτης», φυλακισμένος ισόβια και, παρ’ όλα αυτά, να επιτίθεσαι είναι τελείως διαφορετικό! Αν υπάρχει κάτι που έσκισε-το-παραπέτασμα που εδώ και πάνω από 30 χρόνια «κρύβει» την πραγματικότητα του απαρτχάιντ φασιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ, είναι ότι αυτό το «κάτι» προήλθε κατευθείαν απ’ τους καταδικασμένους που αρνούνται την καταδίκη τους. Ήταν μια εξέγερση (: intifada) διαφορετική απ’ τις προηγούμενες. Τώρα πια για τους «τρομοκράτες» έπρεπε να ειπωθεί ότι «σκοτώνουν μωρά», «βιάζουν», «σκοτώνουν αθώους», κλπ κλπ. Κι ωστόσο ακόμα κι αυτά στάθηκε αδύνατο να κρύψουν όχι απλά την αλληλεγγύη αλλά το μίγμα αλληλεγγύης και θαυμασμού που απλώθηκε στον πλανήτη.

Για να τελειώνουμε. Δεν λυπούμαστε την παλαιστινιακή αντίσταση∙ την θαυμάζουμε. (Όσοι / όσες παρακολουθούν το Sarajevo το ξέρουν αυτό απ’ το 1997…) Γενιά μετά την γενιά αυτοί οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών, που ο χυδαίος δυτικός οριενταλισμός θέλει να τους θεωρεί σαν «ανίκανους», σαν «φουκαράδες», σαν «απολίτιστους», σαν τα αιώνια «θύματα» που επιβιώνουν μόνο χάρη στην «ανθρωπιστική βοήθεια», είναι δηλαδή «αξιολύπητοι» και επιβιώνουν μόνο χάρη στο έλεος των δυτικών, αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν έχουν επιδείξει μια αντοχή και μια ικανότητα διαρκούς αντίστασης απίστευτες.

Χτες «τρομοκράτης» ήταν η κοσμική, σοσιαλίζουσα Φατάχ∙ μετά έπαψε να είναι, έγινε υπεύθυνος συνομιλητής… και ύστερα καθεστώς κουίσλινγκ. Σήμερα «τρομοκράτης» είναι η ισλαμική Χαμάς και οι υπόλοιπες οργανώσεις (θρησκευτικές και κοσμικές) στη λωρίδα της Γάζα και στη δυτική Όχθη. Αύριο οι «τρομοκράτες» μπορεί να είναι διαφορετικοί. Ιδεολογικές διαφορές; Ασφαλώς και θα υπάρχουν. Ιστορικές εξηγήσεις για την ιδεολογική κίνηση; Υπάρχουν. Αλλά η πολιτική της αντι-αποικιακής, αντι-απαρτχάιντ, απελευθερωτικής αντίστασης σε οποιαδήποτε μορφή της είναι και θα είναι η ίδια – μέχρι την οριστική νίκη.

Να μερικοί παλαιστίνιοι «τρομοκράτες», στην πόλη της Γάζα, την 1η Μάρτη του 2015. Αν έχετε λεπτά γούστα, μην ανησυχείτε: κόκκινες σημαίες με αστέρι… Είναι το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης που εκείνη τη μέρα γιόρταζε τα 46 χρόνια απ’ την ίδρυσή του… (Να θυμίσουμε ότι το Δημοκρατικό Μέτωπο, όπως άλλωστε και το Λαϊκό Μέτωπο, συμμετείχε πλήρως στην «εισβολή του al-Aqsa» στις 7 Οκτώβρη).

Αυτό, πράγματι, είναι εντελώς «τρομοκρατικό»!!! Καταλαβαίνουμε ότι πολλοί και διάφοροι τρομοκρατούνται στ’ αλήθεια: τα δυτικά αφεντικά και οι κάθε είδους κοινωνικοί και πολιτικοί λακέδες τους. Παρακαλούνται λοιπόν όλα αυτά τα βαμπίρ-με-τις-καλές-προθέσεις (;;;) να προτείνουν στην παλαιστινιακή αντίσταση τι «πρέπει να κάνει» για να μην «τρομοκρατεί» τις λευκές, βερνικωμένες, λουστραρισμένες, λαμπερές συνειδήσεις τους, που ταράζονται μόνο όταν κτυπιούνται κάποιοι που τους μοιάζουν. Και καλούνται να το κάνουν αυτό επειγόντως∙ πριν 20 χρόνια για την ακρίβεια.

Γιατί κατά τα άλλα ο καιρός τους πέρασε…