Tag: παλαιστίνη

Διευκρινίσεις (1)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> Ακολουθούν, με την μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων, διευκρινίσεις για τις απόψεις που έχουν εκτεθεί εδώ σε σχέση με την Παλαιστίνη και το ουκρανικό πεδίο μάχης.

Πρώτα 6 + 7 ερωτήσεις / απαντήσεις για την Παλαιστίνη.

1 – Διατυπώνεται το σύνθημα / αίτημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη». Δεν σημαίνει αυτό κάποιου είδους εκκαθάριση όλων των ισραηλινών / εβραίων που ζουν τώρα στο κράτος που λέγεται ισραήλ;

Όχι! Το αντίθετο. Η απελευθέρωση όλης της γεωγραφικής ζώνης που ονομάζεται Παλαιστίνη είναι εναντίον της ρατσιστικής, απαρτχάιντ, φονικής πολιτικής δομής που την ελέγχει∙ όχι εναντίον του πληθυσμού (ακόμα κι αν ένα μεγάλο τμήμα του επί δεκαετίες υποστηρίζει φανατικά αυτή την δομή). Επιπλέον, δεν πρόκειται για ρατσιστική, απαρτχάιντ, φονική πολιτική δομή «ισραηλινή» περισσότερο απ’ όσο «δυτική». Η εποικιστική αποικιοκρατία είναι ένα δυτικό / ιμπεριαλιστικό μοντέλο κατοχής πληθυσμών, εδαφών και πόρων που έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα είδη εποίκων επί αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την συστηματική δυτική υποστήριξη στην συγκεκριμένη δομή, ακόμα και πριν δημιουργηθεί επίσημα, ακόμα και πριν το Ολοκαύτωμα.

Συνεπώς η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα (Μεσόγειο) ως το ποτάμι (Ιορδάνης) δεν είναι στόχος μιας «στρατιωτικής εκστρατείας» όπως σκέφτεται κάθε συνεπής κρατιστής έχοντας στο μυαλό του πτώματα! Είναι μια αντιρατσιστική, αντιφασιστική πολιτική εκστρατεία με σκοπό την δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού χώρου / χρόνου (: κράτους), δημοκρατικού (σύμφωνα με τις δυτικές ιστορικές προδιαγραφές…), με ίδια δικαιώματα για όλους τους κατοίκους του, ελευθερία μετακινήσεων, σχέσεων, δραστηριοτήτων, κλπ.

Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα ήδη απ’ το 1999, απ’ τον οργανισμό ODS (one democratic solution) και έμμεσα αλλά καθαρά απ’ το 2005 και το κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions). Οποιαδήποτε άποψη περί «αντισημιτισμού» και «νέου Ολοκαυτώματος» σε βάρος αυτής της απελευθέρωσης προέρχεται απ’ τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του υπάρχοντος θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, που έχουν ανάγει σε «πρώτη φύση» τους την διαστρέβλωση, την παραχάραξη και την ελεεινολογία του οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία τους.

2 – Υπάρχει / κυκλοφορεί η άποψη ότι οποιαδήποτε κριτική ή εναντίωση στην τωρινή μορφή του κράτους του ισραήλ είναι αντισημιτισμός επειδή αυτό το κράτος σ’ αυτή τη μορφή του είναι το αποκούμπι όλων των εβραίων του κόσμου.

Αυτό με το «αποκούμπι» είναι μύθος που αυθαίρετα έχουν κατασκευάσει οι υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις 7.080.000 εβραίοι ζουν εντός των συνόρων αυτού του καθεστώτος και 8.250.000 στον υπόλοιπο κόσμο∙ και ζουν εκεί χωρίς η καθημερινότητα και η ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο. Περίπου 6 εκατομμύρια ζουν στις ηπα, ενώ περίπου 190.000 ζουν στην γερμανία χωρίς να ανησυχούν ή να θεωρούν πως κινδυνεύουν εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ναζιστικής ιστορίας και της παρουσίας των όποιων νεοναζί βοθρολυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια κοινότητα περίπου 9.000 εβραίων ζει με όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ελευθερίες στην «ισλαμική δημοκρατία του ιράν» (αυτό είναι το επίσημο όνομα του κράτους) και είναι δηλωμένα εναντίον του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που προσπαθεί να λανσάρεται σαν «προστάτης» και «αποκούμπι» τους. 180.000 ζουν στην αργεντινή, 150.000 στη ρωσία, 90.000 στη βραζιλία., 9.000 στη λευκορωσία, 7.500 στο αζερμπαϊτζάν, 6.000 στη βενεζουέλα, 4.800 στην ινδία, 3.000 στην κίνα, 2.000 στην κολομβία, 40.000 στο μεξικό, κλπ κλπ: πληθυσμός-της-διασποράς όσοι έχουν ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία / ηθική δεν έχουν συγκροτηθεί σα συλλογική ταυτότητα γύρω από μια ιεραρχική / εξουσιαστική δομή θρησκευτικού τύπου (όπως ο χριστιανισμός…) και στην πλειοψηφία τους αρνούνται (άσχετα με τις πολιτικές απόψεις τους) να συγκροτηθούν γύρω από ένα «εθνο/θρησκευτικό» κράτος αποκτώντας την υπηκοότητά του, ζώντας κάτω απ’ την εξαιρετικά αμφίβολη προστασία του στρατού του – και μιας απόλυτα ρατσιστικής νομοθεσίας.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα (την οποία πρέπει πάντα και παντού να διασώζουμε!) είναι ακριβώς αντίθετη. Το πιο επικίνδυνο μακράν μέρος του πλανήτη για να ζει μια εβραϊκή οικογένεια ή κοινότητα εδώ και 75 χρόνια, είναι – ακριβώς – το υπάρχον καθεστώς του Τελ Αβίβ!! Το να ζεις σε και να επωφελείσαι από ένα κατοχικό καθεστώς σε βάζει σε μεγάλο κίνδυνο, αφού αυτό το καθεστώς συναντάει αντίσταση απ’ τους κατεχόμενους….

Κανένα αποκούμπι λοιπόν! Μάλλον παγίδα!! Υπάρχει ωστόσο και η ιστορία της συγκεκριμένης μυθολογίας. Η ιδέα πως όποιος κάνει κριτική στο θεοναζί, απαρτχάιντ κρατικό καθεστώς είναι «αντισημίτης» (ακόμα κι αν είναι εβραίος: υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι κυρίως στις κοινότητες της διασποράς…) είναι παλιά, της δεκαετίας του ’70∙ προέρχεται από την anti-defamation league (ADL, ένα παλιό think tank) και ήταν εντελώς περιθωριακή (έως και προβοκατόρικη) σε σχέση με τον υπαρκτό αντισημιτισμό για πολλές δεκαετίες. Ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της επόμενης άρχισε να «απλώνεται» σε διάφορους δυτικούς κύκλους δημαγωγών, οργανισμούς και πολιτικές βιτρίνες. Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του απαρτχάιντ καθεστώτος, βασικά εκτός των συνόρων του, έπρεπε να φτιάξουν ένα αντίβαρο αφενός στις παλαιστινιακές μαζικές εξεγέρσεις και την διεθνή συμπαράσταση σ’ αυτές (1η intifada: 1987 – 1993∙ 2η intifada: 2000 – 2005) και αφετέρου στην ανάδυση του κινήματος BDS (: 2005).

Είναι έτσι χαρακτηριστικό ότι η παλαιστινιακή αντίσταση ΔΕΝ κατηγορείται για “αντισημιτισμό”, αλλά για “τρομοκρατία”. Ο “αντισημιτισμός” (δηλαδή υπόγειος ναζισμός…) είναι η ρετσινιά που προορίζεται για όσους υποστηρίζουν την αντίσταση…

3 – Πως όμως είναι δυνατόν να ζήσουν ειρηνικά μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ύστερα από όσα γίνει απ’ τους πρώτους σε βάρος των δεύτερων εδώ και δεκαετίες; Δεν είναι καλύτερα και πιο εύκολο να ζουν χωριστά, σε δύο διαφορετικά κράτη;

Μια έρευνα που έγινε το 2017 έδειξε ότι το 36% των παλαιστίνιων που ρωτήθηκαν σχετικά στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και το 56% των παλαιστινίων που ζουν εντός ισραήλ σαν πολίτες Β ή και Γ κατηγορίας υποστήριζαν την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι πως την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή το ίδιο υποστήριζε το 20% των ισραηλινών εβραίων. Κατ’ αρχήν λοιπόν δεν πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θεωρείται «ufo», ειδικά για τους αιχμάλωτους παλαιστίνιους, που θα είχαν υποτίθεται και τους περισσότερους λόγους να μην θέλουν μια τέτοια συνύπαρξη. Υπάρχει επιπλέον μια μειοψηφία (προφανώς) μέσα στους ευνοημένους του απαρτχάιντ καθεστώτος που για διάφορους λόγους (ηθικούς ή απλά λόγω ρεαλισμού) καταλαβαίνουν ύστερα από τόσες δεκαετίες ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη αν πάψουν να είναι κατοχική δύναμη και να συμπεριφέρονται σα δεσμοφύλακες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία (ακόμα και την πρόσφατη, του 20ου αιώνα) όπου πληθυσμοί που ενεπλάκησαν σε αιματηρές αλληλοσφαγές κατάφεραν, και μάλιστα σύντομα, να συνυπάρχουν ειρηνικά.

Το πιο ταιριαστό παράδειγμα είναι το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, που άρχισε να μορφοποιείται την ίδια εποχή (1948) με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνα (και ένοπλου) απ’ την μεριά του κατεχόμενου αφρικανικού πληθυσμού, και συμπαράστασης / εναντίωσης στα δυτικά κράτη απ’ τα αντίστοιχα κινήματα∙ αλλά τελικά «έπεσε». Και, βέβαια, δεν μετατράπηκε σ’ ένα σφαγείο εκδίκησης, παρότι θα υπήρχαν όλοι οι λόγοι γι’ αυτό. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν άλλαξε… Αλλά το γεγονός ότι οι κατεχόμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν επιτέλους όχι σαν φυλακισμένοι αλλά σαν κανονικοί άνθρωποι σε μια καπιταλιστική κοινωνία και ότι οι δεσμοφύλακές τους παραιτούνταν απ’ όλα τα θεσμικά προνόμια που είχαν δημιουργήσει υπέρ τους, ήταν αρκετό για την ομαλή από φυλετική άποψη συνύπαρξη, και μάλιστα μέσα στην ίδια γενιά.

Τα εμπόδια είναι δύο: η ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, οι θεσμίσεις. Στις δυτικές «δημοκρατίες» (ολιγαρχίες στην πραγματικότητα) η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό η καθημερινή τους ζωή, οι συμπεριφορές τους, ακόμα και οι ιδέες τους καθορίζονται έως υπερκαθορίζονται απ’ τις θεσμίσεις. Από τους θεσμούς, με μεγάλο βάρος (αλλά όχι αποκλειστικότητα) των νόμων. (Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και η ουσιαστική κατάργηση των δυτικών φιλελεύθερων συνταγμάτων δεν έγινε μάθημα…)

Υπάρχει όμως, εύλογα, και το ζήτημα της δικαιοσύνης. Η τιμωρία των υπεύθυνων για τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, όχι μόνο την τωρινή αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Όμως αυτό είναι ζήτημα άμεσο – και πάντως άσχετο απ’ το αν υπάρχει λύση για τους αυτόχθονες και ποια θα ήταν αυτή…

4 – Όλες οι «μεγάλες δυνάμεις», απ’ τις ηπα ως την ρωσία και την κίνα, μιλάνε και πάλι για την «λύση των δύο κρατών». Επικαλούνται τις σχετικές αποφάσεις του οηε. Δεν είναι πιο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο;

Τα περιβόητα «δύο κράτη» ήταν πράγματι το αρχικό σχέδιο και η απόφαση για την εποικιστική αποικιοκρατία στην περιοχή ως χωροφύλακα της δύσης, μετά την «αποχώρηση» του Λονδίνου και του Παρισιού απ’ τις «κτήσεις» τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Απόφαση – ξεαπόφαση του οηε όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά όποτε γινόταν επίκλησή της σαν δήλωση «προόδου στις συνομιλίες» ήταν σκέτη φάρσα.

Είναι αλήθεια ότι για χρόνια οι άραβες της ευρύτερης περιοχής (και οι παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, όπως κι αυτό απ’ την μεριά του δεν αποδέχθηκε ότι θα περιοριστεί στην έκταση του 1947. Αλλά ο ισχυρότερος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το απαρτχάιντ καθεστώς μόνο του αλλά μαζί με τους δυτικούς υποστηρικτές του, επιβλήθηκε. Απ’ τα «σύνορα του ‘47» πήγαμε στα «σύνορα του ‘67». Που κι αυτά ενδιάμεσα ήταν.

Κάτω: μετά από δύο πολέμους, το 1948 και το 1967, τα σύνορα από τότε…

Η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν και είναι πάντα αντίσταση. Είτε εκτός συνόρων («οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης») είτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στο εσωτερικό (1η intifada). Για να μην πολυλογούμε: στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» να έχει μετατρέψει την δύση γενικά και τις ηπα ειδικά σε «μόνη υπερδύναμη», υπογράφτηκαν κάποιες συμφωνίες («συμφωνίες του Όσλο») μεταξύ του Αραφάτ ως εκπροσώπου των παλαιστινίων και του Ραμπίν, πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, που υποτίθεται ότι ήταν τομή: η «λύση των δύο κρατών» έμπαινε στις ράγες.

Φάρσα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να ανεχθεί στα ‘90s το Τελ Αβίβ ήταν κάτι σα «παλαιστινιακή νομαρχία», χωρίς κανένα βασικό θεσμό απ’ αυτούς που κάνουν ένα κράτος να είναι κράτος. Χωρίς στρατό, χωρίς αεροδρόμια, χωρίς έλεγχο των συνόρων, χωρίς νόμισμα… Τέτοιες ήταν εκείνες οι συμφωνίες.

Συνεπώς έκτοτε προέκυψε αυτό το φρικτό αστείο που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή», σαν «γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» πάνω από μια πραγματικότητα που οριζόταν απ’ το όλο και πιο σκληρό και όλο πιο επεκτατικό απαρτχάιντ. Με το οποίο μάλλον συνεργαζόταν (με οικονομικά ανταλλάγματα…) παρά εμπόδιζε. Και η «λύση των δύο κρατών» απέμεινε στη διεθνή κρατική και δημαγωγική ρητορική σαν προσχηματικό «ειρήνη υμίν» κάθε φορά που η παλαιστινιακή αντίσταση προσπαθούσε να φρενάρει τις θεοναζί, απαρτχάιντ μεθοδεύσεις.

Πρέπει να θυμίσουμε πως ακόμα και στα νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν υπήρχαν κλίκες μαύρων που έτρεχαν να επωφεληθούν από κάτι ψίχουλα εξουσίας που τους πετούσε το απαρτχάιντ καθεστώς των λευκών. Συνεπώς το τι είναι η «παλαιστινιακή αρχή» σαν εκπρόσωπος του υποτιθέμενου «παλαιστινιακού κράτους» δεν είναι πρωτότυπο. Και η πραγματικότητά του αποδεικνύεται ακόμα μια φορά απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά. Τα τάγματα θανάτου των θεοναζί εποίκων, αυτή τη φορά ανοικτά μαζί με τον ισραηλινό στρατό, λεηλατούν, καταστρέφουν, σκοτώνουν, συλλαμβάνουν στη Δυτική Όχθη η οποία είναι, υποτίθεται, στον έλεγχο αυτής της «παλαιστινιακής αρχής»∙ κι αυτή η «αρχή» – με την ένοπλη αστυνομία της – είναι κλεισμένη κάπου στις βίλες της, κοιτώντας αλλού.

5 – Μήπως το γεγονός ότι στη «λύση των δύο κρατών» αναφέρονται οι αναθεωρητικές δυνάμεις ρωσία και κίνα αφήνει ένα περιθώριο να εφαρμοστεί τελικά κάποια στιγμή;

Όχι. Δείχνει μόνο τον οππορτουνισμό κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, ακόμα και εκείνων που αμφισβητούν και αντιτίθενται στους δυτικούς (και στον αμερικανικό πρώτ’ απ’ όλα). Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει εγκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια (κάτω απ’ τα μάτια όλων, συμπεριλαμβανόμενων των αφεντικών στη Μόσχα και στο Πεκίνο…) στη Δυτική Όχθη από 700.000 έως 800.000 εποίκους, πολλοί απ’ τους οποίους είναι πλέον επίσημα ένοπλοι, σαν παραστρατιωτικό σώμα. Και συνεχίζει. Οι εποικισμοί αυτοί θεωρούνται παράνομοι – και λοιπόν; Καμία «λύση δύο κρατών» δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν στα χαρτιά χωρίς την μετακίνηση όλων αυτών πίσω στην επικράτεια του ενός απ’ τα δύο κράτη, του ισραηλινού. Μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Το λιγότερο που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν ισραηλινός εμφύλιος απ’ το πρώτο λεπτό!

Αλλά ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι δέχονταν να φύγουν χωρίς αντιδράσεις, το Τελ Αβίβ θα απαιτούσε (προφανώς) ένα αντάλλαγμα: την έξωση των 2.000.000 αράβων και βεδουϊνων μουσουλμάνων που ζουν τώρα στην δική του επικράτεια. Αυτό λέγεται «ανταλλαγή πληθυσμών» και είναι ότι πιο κυνικό και απάνθρωπο έχει εφεύρει απ’ τον 20ο αιώνα και μετά η διεθνής διπλωματία.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν απ’ την αρχή προσχηματική, και έτσι ακριβώς εξελίχθηκε ως σήμερα. Προσπαθούσε (και προσπαθεί) να κρύψει το βασικό γεγονός: ότι δυτικοί έποικοι εγκαταστάθηκαν στη γη αυτοχθόνων πληθυσμών∙ και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διώξουν 750.000 απ’ αυτούς, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και τα χωριά τους, και κατάσχοντας την γη τους. Είναι η Nakba του ‘48, που οι παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουν όσες γενιές κι αν περάσουν. Πρόκειται για τυπική συμπεριφορά δυτικών εποίκων: να εξαπλωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την γη; Για την γη. Για το νερό; Για το νερό. Για το φυσικό αέριο; Για το φυσικό αέριο. Για άλλες πρώτες ύλες; Ναι. Για τα πάντα. Έγινε στη βόρεια αμερική (ηπα και καναδά), έγινε στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία, έγινε στην αλγερία, στη νότια αφρική και σε άλλα σημεία της αφρικής. Έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) στην Παλαιστίνη. Δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία. Είναι το μοντέλο της δυτικής αποικιοκρατίας μέσω εποικισμού.

Επειδή απ’ την μια μεριά μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν σωστό να είναι κάποιος ανοικτά αποικιοκράτης, και επειδή απ’ την άλλη μεριά τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αρνούνταν να κρατήσουν τους εβραίους υπηκόους τους που είχαν επιζήσει απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ήθελαν να ξεφορτωθούν όσους περισσότερους γινόταν (δεν τους έδιναν καν ταυτότητες, τα έχει πει και γράψει μια χαρά η Hannah Arendt…), επιβλήθηκε η ιδέα του «να φυτέψουμε ένα κράτος» γι’ αυτούς δίπλα στην υπόσχεση για ακόμα ένα για τους άλλους… Ήταν (και παραμένει) μια ιδέα βαθιά ρατσιστική, όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος απ’ την δυτική αποικιοκρατία: «αυτοί» δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και ισότιμα, αφού οι μεν είναι ανώτεροι (λευκοί…) οι δε κατώτεροι (μαυριδεροί…). Και οι ανώτεροι να διώξουν τους κατώτερους.

Συνεπώς το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς από κοινωνική και ιδεολογική άποψη κάνει εκείνο για το οποίο φτιάχτηκε: ασκεί την κατοχή του επί των κατώτερων πληθυσμών, άλλοτε φυλακίζοντάς τους μέσα σε τείχη, φράχτες, και στρατιωτικά μπλόκα, άλλοτε εξανδραπίζοντάς τους, κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους∙ ει δυνατόν μαζικά.

6 – Ένα άλλο επιχείρημα κατά του ενός δημοκρατικού κράτους για όλους και όλες είναι ότι σ’ αυτό οι παλαιστίνιοι / άραβες θα γίνουν πλειοψηφία.

Η ψύχωση της δημογραφίας είναι ένα ακόμα άλλοθι της ρατσιστικής ιδεολογίας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των υποστηρικτών τους. Ένας πρωτογονισμός που ανάγει σε κυριότερη διάσταση και πηγή της εξουσίας τον πληθυσμιακό όγκο. Εν τέλει πρόκειται για μια βιοπολιτική ιδεολογία.

Αν δεν κάνουμε λάθος τα 6 εκατομμύρια εβραίων που ζουν στις ηπα δεν είναι πλειοψηφία στα συνολικά 340 εκατομμύρια του πληθυσμού∙ αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει να έχουν ισχυρότατη επιρροή στα «κέντρα πολιτικής εξουσίας». Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις καπιταλιστικές κοινωνίες δεν διαρθρώνεται με όρους πληθυσμιακών μεγεθών∙ αλλιώς θα υπήρχε εργατική εξουσία παντού … και φυσιολογικά! Η εξουσία (γιατί αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο…) διαρθρώνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να κυβερνούν πολύ μικρές μειοψηφίες. Στην περίπτωση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι, οι τωρινοί εξουσιαστές του θεοναζί καθεστώτος δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να βρουν συνεταίρους απ’ την παλαιστινιακή / αραβική μεριά: αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται ήδη, την «ελίτ» της Δυτικής Όχθης…

 

Διευκρινίσεις (2)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>>

7 – Εκτός απ’ την λωρίδα της Γάζα και την Δυτική Όχθη όπου ο ισραηλινός στρατός εξασκεί το μονοπώλιο καταστροφής και θανάτου που έχει, υπάρχουν κι άλλα μέτωπα. Εκείνο στο βόρειο ισραήλ απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ, και οι διάσπαρτες επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στη συρία και στο ιράκ. Η «εισβολή του al Aqsa» και οι υπόλοιπες αντάρτικες δράσεις εγγράφονται άραγε στον ίδιο σχεδιασμό ή είναι συμπτωματικές;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοκ και δέος: η σωστή πλευρά της εξουσίας (1)

Το θεοναζί καθεστώς δημοσιοποίησε την λίστα με τους 300 παλαιστίνιους αιχμάλωτους που σκοπεύει να «ανταλλάξει» σ’ αυτόν και σε κάποιον επόμενο γύρο. Όσοι / όσες ανήκουν σε οργάνωση, είναι μέλη της Hamas, της Fatah, της Ισλαμικής Jihad και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), «τρομοκρατικές» οργανώσεις μία και μία – ενώ αρκετοί δεν ανήκουν πουθενά… Κανένας / καμία απ’ αυτούς / αυτές δεν έχει καταδικαστεί για φόνο∙ πολλοί βρίσκονται στη φυλακή επειδή πετούσαν πέτρες. Όλοι είναι είτε γυναίκες είτε ανήλικοι: 287 (από τους 300) είναι κάτω από 18, πέντε είναι 14 χρονών. Οι περισσότεροι / ες έχουν συλληφθεί τα τελευταία 2 χρόνια – με την εξαίρεση 10 γυναικών απ’ την Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη που καταδικάστηκαν μεταξύ 2015 – 2017 με την κατηγορία της «απόπειρας επίθεσης με μαχαίρι σε ισραηλινούς στρατιώτες»… Ένας 18χρονος έχει φυλακιστεί επειδή φώναζε μαζί με άλλους «Allahu Akbar». Μια 18χρονη για «υποκίνηση μέσω Instagram»…

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς διακήρυσσε (βγάζοντας αφρούς!) επί εβδομάδες α) ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα με τους «κτηνώδεις τρομοκράτες», β) ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί ούτε μια ώρα εκεχειρίας, γιατί αυτό θα δώσει στους «κτηνώδεις τρομοκράτες» την ευκαιρία να ανασυνταχτούν, γ) ότι τους όμηρους θα τους βρει και θα τους σώσει το ίδιο, δ) κλπ κλπ. Ύστερα από σχεδόν 50 γενοκτονικής επίθεσης το ίδιο καθεστώς κάνει ακριβώς εκείνα που με λύσσα απέρριπτε. Δέχεται την πρόταση που είχε κάνει η Hamas στις 9 Νοέμβρη και είχε απορρίψει τότε μετά βδελυγμίας. Ακριβώς την ίδια…

Είναι αυτό ένα σημάδι επιτυχίας ή μήπως αποτυχίας, ήττας;

Διάφοροι ειδικοί-του-σκοινιού-και-του-παλουκιού δεν αναφέρονται καν σε όρους όπως «τακτική υποχώρηση». Κι αν χρειαστεί να πουλήσουν κάτι σαν «εξήγηση» για την θεοναζί «καλωσύνη», αυτή βρίσκεται (που αλλού;) στην Ουάσιγκτον: ο νυσταλέος Jo πίεσε τον αρχιχασάπη του Τελ Αβίβ…

Ίσως πολύ μεγαλύτερη «πίεση» στον αρχιχασάπη ήταν οι όλο και μεγαλύτερες διαδηλώσεις των συγγενών των ομήρων (και όχι μόνο) υπέρ μιας κάποιας διακοπής της σφαγής ώστε να γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων. Και απ’ την στιγμή που ξεκίνησε είναι αδύνατο να σταματήσει – το καταλαβαίνει ο καθένας: οι συγγενείς και οι φίλοι όσων ισραηλινών συνεχίζουν να κρατούνται θα γίνουν έξαλλοι. Συνεπώς υποθέτουμε πως όταν ο αρχιθεοναζί και το επιτελείο του λένε «θα συνεχίσουμε τον πόλεμο» έχουν στο μυαλό τους κάτι τέτοιο: μια βδομάδα ισοπέδωσης και μαζικών δολοφονιών∙ ύστερα δύο ή τρεις ή τέσσερεις ημέρες «παύσης» και ανταλλαγής μέρους των αιχμαλώτων∙ και ξανά το ίδιο…

Πιεστική είναι επίσης η άρνηση (άγνωστο πόσων αλλά πάντως όχι λίγων) εφέδρων να καταταχτούν για να ισοπεδώσουν την Γάζα, με την επίκληση «λόγων συνείδησης»…

Όμως αν από στενά στρατιωτική άποψη ύστερα από σχεδόν 50 μέρες και νύχτες η «επιχείρηση σιδερένιο ξίφος» απ’ τον «δυνατότερο στρατό του κόσμου» κατά ελαφρά οπλισμένων αλλά αποφασισμένων ανταρτών είχε πετύχει οτιδήποτε που να μπορεί να παρουσιαστεί ως νίκη, τότε το θεοναζί καθεστώς δεν θα έκανε-διάλειμμα-με-το-σταγονόμετρο. Θα έλεγε «απέχουμε ελάχιστα απ’ την οριστική νίκη, εμπρός γενναίοι μου!!!» Συνεπώς, πάντα από στενά στρατιωτική άποψη, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απέτυχε ως τώρα και το αναγνωρίζει έμμεσα∙ δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα στις επόμενες 50 μέρες.

Υπάρχει όμως ένα άλλο πεδίο που όχι μόνο ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής αλλά το σύνολο των δυτικών συμμάχων του, έχουν μια σπουδαία επιτυχία: επί μέρες και νύχτες, επί βδομάδες, δολοφονούνται μαζικά άμαχοι παντού όπου υπάρχουν τέτοιοι επί γης, σε νοσοκομεία, σε σχολεία, σε εκκλησίες, σε σπίτια, σε προσφυγικά στρατόπεδα, σε δρόμους… κι αυτό εγγράφεται στην «πολιτική ζωή» της δύσης (αλλά και στην πρωτοκοσμική ιδεολογία) ως … δύσθυμη ενόχληση. Που δεν διακόπτει τις καθημερινές ρουτίνες, μάλλον ενσωματώνεται σ’ αυτές.

Το απαρτχάιντ καθεστώς και οι σύμμαχοί του εκτόξευσαν το «μέτρο» της δυτικής θανατοπολιτικής∙ έχουν επιδείξει / αποδείξει πως τίποτα δεν τους εμποδίζει να κάνουν μαζικές δολοφονίες και να τις κάνουν επιδεικτικά, «διδακτικά»∙ οι ως τώρα 15.000 δολοφονίες (και οι ακόμα περισσότερες που πιθανότατα θα ακολουθήσουν) χωρίς να συναντήσουν ούτε το ελάχιστο ουσιαστικό εμπόδιο στη δύση διαμορφώνουν ήδη «ψυχο-πολιτικά» (αν μας επιτρέπεται ένας τέτοιος όρος) ειδικά στις δυτικές «ανθρωπιστικές» κοινωνίες ένα είδος συνήθειας στο αίμα, εξοικείωσης με τις μαζικές κρατικές δολοφονίες. Μετά απ’ αυτό οι κρατικές ή παρακρατικές δολοφονίες 100, 500, 1000 ή 5000 αόπλων / αμάχων (κατά προτίμηση των Άλλων) θα είναι …. «τίποτα»…

Υπάρχει μια στρατιωτική στρατηγική που ονομάζεται Shock and awe (σοκ και δέος) αν και το πραγματικό της όνομα είναι γρήγορη κυριαρχία. Βασίζεται στη χρήση «δυσανάλογης δύναμης» και εντυπωσιακής επίδειξης φονικότητας έτσι ώστε ο όποιος αντίπαλος να παραλύσει και να παραδοθεί. Στο στενά και στρατιωτικά εννοημένο πεδίο της επί δεκαετίες παλλόμενης και μαχητικής παλαιστινιακής αντίστασης τέτοιου είδους “ψυχο-πολιτικο-πολεμικές» μέθοδοι δεν πιάνουν….

Δεν ισχύει το ίδιο για τις σε υπνοβασία δυτικές κοινωνίες που, κατά την ταπεινή μας άποψη, είναι βασικός στόχος όχι του ίδιου του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος αλλά οπωσδήποτε των συμμάχων του. Αυτές οι κοινωνίες, ακόμα και τα πιο «ευαίσθητα» τμήματά τους (οι μετανάστες / μετανάστριες και ορισμένα μειοψηφικά τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας εξαιρούνται!) «εκπαιδεύονται» αυτές τις σχεδόν 50 ημέρες στην αποδοχή της παράλυσής τους. Της αδυναμίας τους. Διαδηλώνουν; Ναι. Μαζικά; Ναι. Αλλά παραμένοντας «ακίνητες» στο κουτάκι νο 1, ουσιαστικά στην αφετηρία των αντιδράσεων, χωρίς δηλαδή κλιμάκωση της όποιας δράσης τους, των όποιων κινηματικών ενεργειών τους (όπως ήταν αυτονόητο πριν 40 ή 50 χρόνια…) στέκονται ηθικά (και πολιτικά) «μαρμαρωμένες» μπροστά στην ένταση της κρατικής βίας. Δεν απειλούν σοβαρά, ούτε άμεσα ούτε καν έμμεσα, την εξουσία των βουτηγμένων στο αίμα αφεντικών τους / μας.

Να ένας πιο αναλυτικός ορισμός του «σοκ και δέους»:

…Να επιβληθεί ένα συντριπτικό επίπεδο βίας εναντίον του αντιπάλου σε άμεση ή σε αποτελεσματικά διαρκή βάση έτσι ώστε να παραλύσει η θέλησή του να αντισταθεί … να παρθεί ο έλεγχος του περιβάλλοντος και να υπερ-φορτωθεί η αντίληψή του για τα γεγονότα έτσι ώστε να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και σε στρατηγικό επίπεδο…

Και για να αντιληφθείτε την ακρίβεια στην εφαρμογή αυτής της «στρατηγικής» όχι μόνο σε βάρος των παλαιστίνιων αλλά (μέσω αυτών) και σε όλους και όλες στη δύση που θα είχαν την διάθεση να-τους-υποστηρίξουν με άμεσους τρόπους, να τι έλεγαν οι «γονείς της στρατηγικής» Harlan Ullman και James Wade το 2001 στην προοπτική μιας θεωρητικής (ακόμα τότε…) εισβολής στο ιράκ:

… Το να «κλειδωθεί» η χώρα θα συνεπαγόταν τόσο την φυσική καταστροφή των ζωτικών υποδομών της όσο και τον έλεγχο όλων των σημαντικών πληροφοριών και των σχετικών οικονομικών ανταλλαγών, τόσο γρήγορα ώστε να επιτευχθεί ένα επίπεδο εθνικού σοκ ανάλογο με εκείνο που προκλήθηκε στους Ιάπωνες με την ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι…

Ας το επαναλάβουμε: αυτό ΔΕΝ έχει προοπτική επιτυχίας εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης… Οι πάντες (;) ξέρουν, καταλαβαίνουν, ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει… Πετυχαίνει όμως ως τώρα, σ’ έναν ιστορικό χρόνο ιδιαίτερα πυκνό, στα «μετόπισθεν»: στις δυτικές δυνατότητες / πιθανότητες πρακτικής υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης∙ οι οποίες δεν είναι μεν καθοριστικές για την έκβαση εντός τέτοιου απελευθερωτικού αγώνα, όμως η πείρα του πολέμου στο βιετνάμ έδειξε ότι έχουν την δική τους ιδιαίτερη αξία «φθοράς» του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Όχι όμως! Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, που έχει πλέον εξαιρετικά συζητήσιμες στρατιωτικές δυνατότητες εναντίον των αντιπάλων του (εκτός, φυσικά, απ’ τον πυρηνικό όλεθρο) αναδεικνύεται ως τώρα νικητής (για την ακρίβεια: proxy νικητής, νικητής-μέσω-ανάθεσης) στο πεδίο της «δημιουργικής καταστροφής»∙ στο πεδίο της θανατοπολιτικής. Επιδεικνύει όσο πιο κατηγορηματικά γίνεται ότι δεν πρόκειται να σταματήσει την βία του πουθενά∙ ότι δεν έχει κανέναν φραγμό στην φονικότητά του∙ πως ούτε τα νεογέννητα δεν εξαιρούνται απ’ την καταδίκη-σε-θάνατο…

Σοκ και δέος: η σωστή πλευρά της εξουσίας (2)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Μήπως μέσα, πίσω απ’ αυτήν την πληθυντική μεν (απ’ την λέξη πλήθος) παραίτηση δε, υπάρχει η πρωτοκοσμική πεποίθηση ότι, τελικά, αυτές οι μαζικές ανθρωποθυσίες αφορούν τους Άλλους και ότι Εμείς (οι όποιοι εμείς) είμαστε εξασφαλισμένοι, έχουμε (και θα έχουμε) πολύ καλύτερη μεταχείριση;

Δυστυχώς εδώ ίσως ενοχλήσουμε. Οι δυτικές κοινωνίες «δοκιμάστηκαν» (με επιτυχία για λογαριασμό των αφεντικών) στη «σοκ και δέος» στρατηγική επί τουλάχιστον 3 χρόνια, το 2020, το 2021 και το 2022, στη διάρκεια της υγιειονομικής τρομοεκστρατείας. Τότε που ο εχθρός ήταν «αόρατος»… Η μαζική ανθρωποθυσία (με άλλα, διαφορετικά μέσα! – όχι με πυραύλους hellfire αλλά με κολασμένη γενετική) έγινε και γίνεται στα μέρη μας, και είναι αποδεκτή ηθικά και πολιτικά∙ σχεδόν αόρατη. Δεν θα θυμίσουμε μόνο τους χιλιάδες που πέθαναν («για καλό σκοπό») στα νοσοκομεία εξαιτίας εντελώς ακατάλληλων ή/και σκόπιμα λαθεμένων «μεθόδων σωτηρίας»… Θα θυμίσουμε οπωσδήποτε τις χιλιάδες που συνεχίζουν να πεθαίνουν ή/και να σακατεύονται εξαιτίας των λεγόμενων «παρενεργειών» της γενετικής μηχανικής…

Δεν υπάρχουν ομοιότητες με το σφαγείο της Παλαιστίνης∙ υπάρχουν όμως αναλογίες. Που ξεκινούν απ’ την ενεργητική, επιθετική λογοκρισία σε βάρος οποιασδήποτε άποψης τολμάει να αμφισβητεί την κυρίαρχη ρητορική για το «δικαίωμα των θεοναζί στην αυτοάμυνα»… περνούν στη σπέκουλα περί «αντισημιτισμού» (το ανάλογο των «ψέκα»…) και στην προσπάθεια ποινικοποίησης των ασύμβατων… προχωρούν στην μανιασμένη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση… για να καταλήξουν σε γειτονικό με την Παλαιστίνη πεδίο: στην απόκρυψη ή/και την δικαιολόγηση της δομικής εγκληματικότητας των δυτικών καπιταλισμών που παρακμάζουν, και προκειμένου να σταματήσουν ή να καθυστερήσουν την απώλεια της ζωτικής σημασίας παγκόσμιας ηγεμονίας τους, επιδεικνύουν ότι δεν έχουν κανένα φραγμό, κανένα έλεος στην φονικότητά τους… Είτε μέσα στις επικράτειές τους, είτε στις «ζώνες επιρροής» τους, είτε οπουδήποτε αλλού διακυβεύονται τα συμφέροντά τους.

Φαίνεται υπερβολική, «τραβηγμένη» η υπόδειξη αυτών των αναλογιών; Διαφωνούμε. Οι αναλογίες δεν είναι γραμμικές. Από υποκειμενική σκοπιά, για παράδειγμα, δεν συνεπάγονται πως όλοι όσοι ήταν υπέρ των πλατφορμιασμών είναι και υπέρ της σφαγής των Παλαιστινίων (η σιωπή τους όμως για το έγκλημα της γενετικής είναι συνενοχή…) Οι αναλογίες είναι δομικές. Αφορούν τις δομές εξουσίας που κατασκευάζουν, διασπείρουν και επικυρώνουν  τον θάνατο. Η ειδική απανθρωπιά, η ιδιάζουσα σκληρότητα συστημάτων που χάνουν τα στηρίγματά τους, που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους (ειδικά σε συνθήκες ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), είναι ενιαία – ακόμα κι αν εκδηλώνεται με διαφορετικά προσωπεία.

Εν τω μεταξύ στην όχι μακρινή Δυτική Όχθη τα θεοναζί τάγματα εφόδου, εξοπλισμένα επίσημα πια, συνεχίζουν ανενόχλητα τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τους κατά των Παλαιστίνιων κατοίκων. Το απαρτχάιντ «δουλεύει» μια χαρά…

(Μεταξύ όλων των άλλων…) Διασώστε την πραγματικότητα! (1)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Στη συνέχεια, σε δύο δόσεις, παρουσιάζουμε δύο video τεκμήρια. Δύο video ισραηλινής προέλευσης που αποδεικνύουν, αν αυτό χρειαζόταν, την ακρίβεια όσων σας έχουμε παρουσιάσει τις προηγούμενες εβδομάδες. Την Αλήθεια – με κεφαλαίο «Α»…

Το πρώτο video αφορά το ζήτημα των δήθεν «υπόγειων αρχηγείων της Χαμάς» κάτω απ’ το νοσοκομείο Shifa (ή οποιοδήποτε άλλο γουστάρει η δημαγωγία των αφεντικών). Πριν μια βδομάδα («το νοσοκομείο – κρησφύγετο;») υποστηρίξαμε ότι στα βαθιά κάτω απ’ το Shifa υπάρχει ένα «μπούνκερ» ισραηλινής κατασκευής – πράγμα που αποκλείει να έχει εκεί η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση οποιαδήποτε σοβαρή υποδομή της…

Υπάρχουν αμφιβολίες για όλη την κτηνώδη μεθόδευση του θεοναζί, απαρχάιντ καθεστώτος (: «καταστρέφουμε νοσοκομεία και σκοτώνουμε όποιους είναι μέσα επειδή είναι ‘ανθρώπινες ασπίδες’ για τα υπόγεια στρατηγεία των τρομοκρατών»;) Ιδού η παραδοχή. Όχι από κάποιον τυχαίο. Απ’ τον πρώην πρωθυπουργό του καθεστώτος Ehud Barak, στη διάρκεια συνέντευξής του πριν μια βδομάδα στο αμερικανικό καθεστωτικό cnn, παραδοχή που ξάφνιασε την δήθεν «αααα, δεν το ήξερα!…» βασική anchorwoman Cristiane Amanpour:

0.16>

Cristiane Amanpour: Θα αρχίσω ρωτώντας σας ποια είναι η γνώμη σας για το κατά πόσον ο στρατός σας έχει κάνει μια καλή δουλειά στο να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ότι υπάρχει ένα σημαντικό αρχηγείο και μπούνκερ κάτω απ’ το al Shifa;

Ehud Barak: Είναι ήδη γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι υπάρχει ένα μπούνκερ που στην πραγματικότητα φτιάχτηκε από ισραηλινούς κατασκευαστές κάτω απ’ το al Shifa, ότι χρησιμοποιείται σαν επιχειρησιακό κέντρο από την Χαμάς και σαν ένα είδος διασταύρωσης διάφορων τούνελ που είναι τμήμα αυτού του συστήματος. Δεν ξέρω να πω σε ποιο βαθμό είναι ένα βασικό… πιθανόν δεν είναι το μόνο επιχειρησιακό κέντρο, (θα) υπάρχουν διάφορα άλλα κάτω από άλλα νοσοκομεία ή άλλα ευαίσθητα σημεία, αλλά είναι σίγουρο ότι έχει χρησιμοποιηθεί απ’ την Χαμάς, ακόμα και στη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης….

Cristiane Amanpour: Όταν είπατε ότι έχει κτιστεί από ισραηλινούς μηχανικούς μήπως κάνατε κάποιο λάθος;

Ehud Barak: Όχι, όχι! Ξέρετε, πριν κάποιες δεκαετίες ελέγχαμε αυτό το μέρος. Οπότε… είναι πριν πολλές δεκαετίες… που φτιάξαμε αυτά τα μπούνκερ έτσι ώστε να χμμμ εξασφαλίσουμε περισσότερο χώρο για την λειτουργία του νοσοκομείου μέσα στον περιορισμένο χώρο που έπιανε το συγκρότημα…

Cristiane Amanpour: Ωωω… εντάξει…. Αυτό… αυτό με ξαφνιάζει λίγο…

Ο Barak λέει ψέμματα εν μέρει, αλλά τι άλλο να κάνει; Τα καταφύγια 50 ή 60 μέτρα βαθιά δεν φτιάχνονται επειδή … ένα νοσοκομείο δεν χωράει στο οικόπεδό του!!!… Φτιάχνονται για πολεμική χρήση. Πολύ περισσότερο όταν μαζί με μπούνκερ οι ισραηλινοί κατοχικοί (τότε, το 1983) της Γάζα έφτιαξαν και τούνελ. Κι αυτά για … τις αποθήκες του al Shifa φτιάχτηκαν;

Με δυο λόγια! επειδή το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ΔΕΝ ξέρει που κρύβονται οι αντάρτες, σημαδεύει «σημεία που ξέρει» (επειδή κάποτε ήταν δικά του) σαν κάλυψη για να εξοντώνει τον πληθυσμό και τις πολιτικές υποδομές του.

Όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ή δυσκολεύεται να εξηγήσει την πραγματικότητα ας μείνει με τις παραισθήσεις του…

(Μεταξύ όλων των άλλων…) Διασώστε την πραγματικότητα! (2)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Το δεύτερο video αφορά το τι έγινε στην περιβόητη (ή θρυλική) 7 Οκτώβρη 2023, στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa». Πριν δυο βδομάδες (Το πέταγμα της πεταλούδας – στις 7 Οκτώβρη…. The Hannibal Doctrine) παρουσιάσαμε σοβαρά κομμάτια της αλήθειας του τι έγινε εκείνη την ημέρα μέσα από στοιχεία ισραηλινής προέλευσης. (Το έχουν κάνει κι άλλοι, οπωσδήποτε ο «ριζοσπάστης»).

Το παρακάτω είναι ένα αδιαμφισβήτητο (ηχητικό) ντοκουμέντο: ο έφεδρος ισραηλινός σμήναρχος Nof Erez εξηγεί στην ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz τι και, κυρίως, γιατί συνέβη αυτό που και ο ίδιος παραδέχεται μέσα-απ’-τα-δόντια ως σφαγή ισραηλινών αμάχων απ’ τον ισραηλινό στρατό τις ώρες που κράτησε η «εισβολή του al Aqsa». (Οι αγγλικοί υπότιτλοι στο ηχητικό είναι απ’ το έγκυρο αντι-ιμπεριαλιστικό site greyzone):

Σμήναρχος Nof Erez: Στον ισραηλινό στρατό (IDF) ο τρόπος που δρα ένα επιθετικό ελικόπτερο είναι ο εξής: φτάνει στην περιοχή δράσης προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το επιχειρησιακό κέντρο της μεραρχίας. Στις 6.30 το πρωί δεν υπήρχε επιχειρησιακό κέντρο της μεραρχίας.

Αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το επιχειρησιακό κέντρο της μεραρχίας προσπαθεί να βρει επικοινωνία με το επιχειρησιακό κέντρο της ταξιαρχίας. Αλλά ούτε αυτό υπήρχε. Και το τάγμα 13 (το τάγμα Golani) δυστυχώς δεν ήταν προσβάσιμο πλέον.*

Ξέρω για μερικές περιπτώσεις στις οποίες οι πιλότοι των επιθετικών ελικοπτέρων πήραν μέσω κινητών τα νούμερα επαφής με τις περιπολίες στους οικισμούς στην περίμετρο της Γάζας, και συντονίστηκαν μαζί τους για την διαχείριση πυρός και την υποστήριξη.

Haaretz: Αυτό είναι η περίπτωση απ’ όπου προέκυψαν και διαδόθηκαν οι φήμες ότι ο IDF βομβάρδισε οικισμούς στην περίμετρο της Γάζα, εφάρμοσε το Δόγμα Hannibal, και άλλες θεωρίες συνωμοσίας τις πρώτες ημέρες (μετά την 7η Οκτώβρη);

Σμήναρχος Erez: Δεν βομβάρδισαν σπίτια χωρίς έγκριση. Εγώ ο ίδιος, επί τη ευκαιρία, είδα πολλά drones πάνω από κάθε οικισμό, σαν εικόνες στον υπολογιστή. Μπορούμε να τα δούμε από κάθε κέντρο διοίκησης στο Ισραήλ.

Είναι μεγάλο πρόβλημα να αναπτύσσεις drones πάνω απ’ την δική σου περιοχή, αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός και ποιος είναι η μονάδα περιπολίας στον οικισμό, και ποιοι είναι οι δικοί μας στρατιώτες που ήταν εκεί ήδη στις 10 το πρωί…

… και το να τους ταυτοποιήσεις απ’ τον αέρα είτε μέσω των θερμικών καμερών του ελικοπτέρου είτε μέσω των θερμικών καμερών των drones, αυτό είναι εντελώς αδύνατο.

Αν δεν έχεις κάποιον να επικοινωνήσεις και να σου πει είμαι στο σπίτι νούμερο τάδε και τάδε και οποιοσδήποτε στην απέναντι πλευρά είναι εχθρός, είναι πολύ ζόρικο να κτυπήσεις και να πυροβολήσεις.

Και το Δόγμα Hannibal για το οποίο μιλάει ο κόσμος, είναι ένα σενάριο για να σταματήσεις μια απαγωγή με ένα όχημα, έχει προκύψει από περιστατικά του παρελθόντος στον Λίβανο πριν 3 δεκαετίες.

Ακόμα και σε τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει μια μοναδική αρχή [για να δώσει το ο.κ.] στο ελικόπτερο ή στον χειριστή ενός drone να ανοίξει πυρ στο όχημα, δρώντας προσεκτικά για την ασφάλεια του ομήρου, δεν υπάρχει οδηγία που επίσημα να εξειδικεύει κάτι τέτοιο.

Haaretz: Έγινε κάτι τέτοιο αυτή τη φορά;

Σμήναρχος Erez: Δεν ξέρουμε εάν κτυπήθηκαν όμηροι απ’ την στιγμή που τα επιθετικά ελικόπτερα και τα drones άρχισαν να ρίχνουν προς τον φράχτη, απ’ την στιγμή που είδαν την μαζική κίνηση στον φράχτη, μπες βγες.

Haaretz: Αλλά το Δόγμα Hannibal είναι εμπρόθετο, αν εφαρμόστηκε αυτό ήταν ενέργεια με πρόθεση, αν κτυπήθηκαν όμηροι (αθέλητα) αυτό είναι (φανερά) κάτι διαφορετικό.

Σμήναρχος Erez: το Δόγμα Hannibal προφανώς εφαρμόστηκε γιατί απ’ την στιγμή που εντοπίζεις κατάσταση ομηρίας αυτό είναι Hannibal…

… αλλά το Hannibal για το οποίο κάναμε ασκήσεις τα προηγούμενα 20 χρόνια αφορούσε ένα μόνο όχημα, ξέρεις σε ποιο σημείο του φράχτη θα μπει, σε ποια μεριά του δρόμου κινείται, ακόμα και σε ποιον δρόμο.

Αυτό που είδαμε ήταν ένα ΜΑΖΙΚΟ HANNIBAL. Υπήρχαν πολλά ανοίγματα στον φράχτη, χιλιάδες άνθρωποι σε πολλά διαφορετικά οχήματα με ή χωρίς ομήρους.

Ήταν αδύνατο να ταυτοποιήσεις και να κάνεις αυτό που έκαναν οι πιλότοι.

Αυτό που ξέρω είναι πως όποιοι είχαν διαθέσιμα οπλικά συστήματα, τόσο [οι χειριστές των] drones όσο και οι πιλότοι των επιθετικών ελικοπτέρων έκαναν ότι μπορούσαν χωρίς συντονισμό με χερσαίες δυνάμεις, γιατί τέτοιες δεν υπήρχαν…

Η συνεχιζόμενη «αγανάκτηση» για την «κτηνωδία της Χαμάς» στις 7 Οκτώβρη, είτε από εγκάθετους είτε από βαριεστημένους που τρέφονται με τα αποφάγια της προπαγάνδας, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Κι αυτό δεν είναι υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης απ’ την μεριά μας – δεν την χρειάζεται!

Ενώ είναι λογικό ότι στις σύντομες μάχες που έγιναν μετά την έναρξη της «εισβολής του al Aqsa» σκοτώθηκαν από παλαιστινιακές σφαίρες και άμαχοι, είναι ακόμα πιο λογικό να σκεφτείτε αυτό: Η μία πλευρά (η παλαιστινιακή) έκανε την εισβολή για να απάγει στρατιώτες (σαν πρώτη προτεραιότητα) και πολίτες ώστε να τους ανταλλάξει με τους χιλιάδες παλαιστίνιους αιχμάλωτους. Ήθελε, επεδίωκε, την συνέφερε να τους απάγει ζωντανούς! Η άλλη πλευρά (η ισραηλινή) έχει αποδεδειγμένα ένα δόγμα, το Δόγμα Hannibal, που έχει στόχο να σκοτώσει και τους όποιους ομήρους, και τους απαγωγείς τους, και οποιονδήποτε ισραηλινό ή παλαιστίνιο άμαχο βρίσκεται κοντά έτσι ώστε να μην ολοκληρωθεί η απαγωγή, και να μην αναγκαστεί να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση παλαιστίνιων αιχμαλώτων.

Ποια απ’ τις δύο πλευρές είχε στόχο, «συμφέρον», επιδίωξη να σκοτώνει-στα-τυφλά στις 7 Οκτώβρη; Αν προσθέσουμε και τον πανικό (λόγω της αιφνιδιαστικής παλαιστινιακής επίθεσης) ποια απ’ τις δύο πλευρές προχώρησε σε σφαγή στις 7 Οκτώβρη;

Τίνος ήταν η κτηνωδία; (Εκείνων που την συνέχισαν απ’ τις 8 και μετά…)

*Η ταξιαρχία Golani θεωρείται η ελίτ του ισραηλινού στρατού. Στις 7 Οκτώβρη αιφνιδιάστηκε τόσο ώστε το αρχηγείο του τάγματος δίπλα στον φράχτη της Γάζα, που είχε την γενική ευθύνη επιτήρησης και ελέγχου των αιχμάλωτων, καταλήφθηκε γρήγορα απ’ τους ένοπλους παλαιστίνιους εισβολείς…

Και εδώ ένα έξτρα ντοκουμέντο, της τελευταίας στιγμής (γι’ αυτό είναι μόνο με αγγλικούς υπότιτλους). Η ισραηλινή Yasmin Porat, που διέφυγε από σπίτι του κιμπούτς Be’eri ΠΡΙΝ φτάσει εκεί (και “καθαρίσει”) ο ισραηλινός στρατός, εξιστορεί τι είδε και τι της είπε η μοναδική γυναίκα που επέζησε του Δόγματος Hannibal στο συγκεκριμένο κτίριο, σε ραδιοφωνική συνέντευξή της: δύο βολές από ισραηλινό τανκς… και τέλος…

Υπήρχαν εκεί 13 ισραηλινοί. Οι 12 σκοτώθηκαν / δολοφονήθηκαν απ’ το ίδιο τους το κράτος…

 

(Μεταξύ όλων των άλλων…) Διασώστε την πραγματικότητα! (3)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Γιατί επιμένουμε ότι πρέπει να διασωθεί η Αλήθεια, η πραγματικότητα της παλαιστινιακής «εισβολής του al Aqsa»; Δεν θα ήταν αρκετό να μπει εκείνη η μέρα μέσα στα 75 κατοχής, βαρβαρότητας, ισραηλινού απαρτχάιντ, να δειχθεί πόσο «ασήμαντο» σαν αντίποινο θα ήταν ακόμα κι αν οι παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν σκοτώσει 1000 ισραηλινούς αμάχους;

Τέτοιου είδους συμψηφισμοί δεν είναι του γούστου μας, ειδικά όταν μιλάμε για απελευθερωτικά κινήματα και οργανώσεις. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό απ’ το γούστο μας. Κι αυτό είναι η τεχνολογικά οργανωμένη και μεθοδευμένη κατασκευή ψευδαισθήσεων, ψεμάτων – αυτό που λέγεται «εικονική πραγματικότητα». Δεν πρόκειται για την ιστορικά γνωστή καθεστωτική προπαγάνδα που είναι προς το παρόν σχετικά εύκολο να αποκαλυφθεί. Πρόκειται για την εκτόξευσή της σε «πειστικές» αναπαραστάσεις-ως-«ντοκουμέντα». Την επόμενη φορά, για παράδειγμα, που αυτή η προπαγάνδα θα καταγγείλει «40 αποκεφαλισμένα και καμένα μωρά» δεν θα είναι μόνο λόγια. Θα έχει και τις εικόνες τους∙ θα έχει ακόμα και βίντεο με τον αποκεφαλισμό τους… (Πείτε το «τεχνητή νοημοσύνη» ή «deep fake» αν βολεύει).

Θα έχει επίσης πλάνα απ’ την “τρομοκρατική” ανατίναξη ενός σπιτιού … χωρίς τανκς…

Κάποτε στο Μπέλφαστ

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Αυτά τα πιτσιρίκια δεν είναι παλαιστινιάκια. Είναι ιρλανδάκια, στην κατεχόμενη απ’ τον αγγλικό στρατό βόρεια Ιρλανδία – εδώ στη δεκαετία του 1970.

Ο αγγλικός κατοχικός στρατός τότε δεν πυροβολούσε παιδιά∙ έδωσε όμως αρκετό know how «αντι-αντάρτικου» στον ισραηλινό. Η κατοχή στη βόρεια ιρλανδία έχει τελειώσει, οπότε στο Λονδίνο οι καραβανάδες ίσως παίρνουν εδώ και κάτι χρόνια μαθήματα-απ’-τους-πρώην-μαθητές-τους, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση…

Πιστεύεις στον Δυτικόσμο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Υποφέρουμε (σα σύνολα εννοούμε) από προχωρημένη παράλυση. Ηθική, συναισθηματική, εν τέλει και πολιτική. Αν μας κοιτάξουμε απ’ την θέση οποιουδήποτε άλλου εκτός «πρώτου κόσμου» σαπίζουμε, ακόμα κι όταν αυτό δεν οφείλεται στις πράξεις αλλά στις παραλείψεις μας.

Μετά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ΜΑΖΙ με όλους τους δυτικούς συμμάχους και υποστηρικτές του, απάντησαν έτσι:

Αυτό είναι ένα νοσοκομείο (al Shifa) υπό πρωτοκοσμική / ισραηλινή κατοχή:

Κι αυτό είναι ένα τμήμα του ίδιου νοσοκομείου, η μονάδα πρόωρων νεογνών, υπό την ίδια κατοχή:

Μην αποστρέφετε το βλέμμα∙ η αποστασιοποίηση γίνεται αυτόματα συνενοχή.

(«Είναι απαράδεκτο»… «Καταδικάζουμε απερίφραστα»…. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι στα δυτικά στόματα… στόματα και μυαλά γεμάτα πτώματα…)

Το να προσθέτουν τα αποβράσματα, με τρόπο επιδεικτικό, ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα στην βαρβαρότητά τους, κι ύστερα ακόμα περισσότερη, είναι μια γνωστή ψυχο-πολιτική τακτική εκμηδενισμού. Και τι θα μας κάνετε δηλαδή; Δεν σας παίρνει, είστε ανίκανοι, όσες χιλιάδες κι αν μαζευτείτε… Έχουμε όλα τα όπλα, έχουμε όλους τους μηχανισμούς, έχουμε τους δημαγωγούς, έχουμε την δύναμη και τα συμφέροντα, βγάλτε λοιπόν τον σκασμό…

Το ότι τα δυτικά κράτη, τα δυτικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους, οι μηχανισμοί τους, έχουν αποφασίσει να κλιμακώσουν βίαια την πόλωση με τμήματα τα πληθυσμών τους (αυτά που τώρα συμπαραστέκονται, όπως και όσο, στην παλαιστινιακή αντίσταση), δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την Παλαιστίνη. Τώρα ναι – χτες όχι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, ή πολλά άλλα. Το ξέρουμε απ’ το 2020, το 2021, το 2022, όταν ο εχθρός ήταν «αόρατος», όταν δεν ήταν «οι τρομοκράτες της Χαμάς» που νομιμοποιούσαν την καθεστωτική βία με την συνοδεία της «κοινωνικής συναίνεσης».

Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης της παλαιστινιακής αντίστασης, το αντίθετο, η βαθύτερη προστυχιά της δυτικής καθεστωτικής υποστήριξης στους επί δεκαετίες δήμιους των παλαιστινίων και ειδικά στον τωρινό φονικό παροξυσμό τους, είναι ο οδοδείκτης του τι είναι διατεθειμένα τα αφεντικά «μας» να κάνουν παντού όπου αμφισβητείται η θανατοπολιτική τους.

Η βάρβαρη στοχοποίηση όλων των πολιτικών υποδομών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, σπιτιών, σχολείων, εκκλησιών, κέντρων ανθρωπιστικής βοήθειας, προσφυγικών καταυλισμών και (φυσικά!!!) νοσοκομείων (με το πρόσχημα ότι αποτελούν «προκάλυμμα των τρομοκρατών» – θα επανέλθουμε σ’ αυτό) και η δυτική υποστήριξη / νομιμοποίηση στις μαζικές εκδικητικές δολοφονίες-και-τα-βασανιστήρια-με-κάθε-τρόπο (πάντα «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» όπως λένε, αλλοίμονο…), είναι η αστραπή που προειδοποιεί για έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο σε εξέλιξη. (Θα πρέπει να είναι πολλοί στον «πρώτο κόσμο» εκείνοι που φοβούνται την αστραπή∙ και είτε κλείνουν τα μάτια ελπίζοντας ότι… είτε παγώνουν επειδή έχουν ξεχάσει ακόμα και την δική τους παράδοση για το τι σημαίνει πραγματικά, όχι στα λόγια, όχι στα συνθήματα, κοινωνικός, εργατικός «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»…)

Ο φασισμός δεν κρύβεται (1)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση κάνει έναν δίκαιο απελευθερωτικό πόλεμο (ανταρτοπόλεμο πιο σωστά), τι είδους πόλεμο κάνει εναντίον της το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς;

Η ασταμάτητη μηχανή έκανε τον κόπο να βρει και να μελετήσει το τρέχον «στρατιωτικό δόγμα» του Τελ Αβίβ, με τον κωδικό «κουρεύοντας το χορτάρι». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι καραβανάδες του απαρτχάιντ καθεστώτος αναγνωρίζουν δύο τουλάχιστον πράγματα. Α) ότι η «Χαμάς» (αυτός είναι ο βολικός κωδικός που χρησιμοποιούν για το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης…) είναι μια οργάνωση που βγαίνει μέσα απ’ τον παλαιστινιακό πληθυσμό και αλληλοϋποστηρίζεται μ’ αυτόν∙ Β) συνεπώς δεν μπορεί να εκμηδενιστεί με τυπικό στρατιωτικό τρόπο. Το δόγμα «κουρεύοντας το χορτάρι», με βάση αυτές τις δύο παραδοχές, δεν στηρίζεται στην αυταπάτη κάποιας «ολικής» στρατιωτικής νίκης / καταστροφής του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αντίθετα έχει στόχο, στη χειρότερη για το Τελ Αβίβ περίπτωση, να περιορίζει σταθερά (χάρη στην ισραηλινή υπεροπλία) τις δυνατότητές του, ώστε να αναγκάζεται να «σωπαίνει» για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι να σηκώσει ξανά κεφάλι και να υποστεί την επόμενη ισοπέδωση.

Αλλά ακριβώς η ισραηλινή μιλιταριστική παραδοχή ότι οι ένοπλοι παλαιστίνιοι προέρχονται απ’ τον ευρύτερο πληθυσμό και, άρα, δεν είναι διαχωρισμένοι «τρομοκράτες» αλλά κλασσικό αντιστασιακό εγχείρημα, νομιμοποιεί (το θεοναζί καθεστώς) να αντιμετωπίζει το σύνολο του πληθυσμού σα «στόχο». Το «κουρεύοντας το χορτάρι» παραδέχεται πως τα αμιγώς στρατιωτικά σημεία (υποδομές, κλπ) της παλαιστινιακής αντίστασης είναι ελάχιστα∙ η στρατηγική πηγή της δύναμής της είναι ο ίδιος ο πληθυσμός∙ συνεπώς (όπως θα συμβούλευε κάθε καλό δυτικό εγχειρίδιο «αντι-αντάρτικου»…) η μόνη δυνατότητα στρατηγικής ήττας (της παλαιστινιακής αντίστασης) είναι «να στεγνώσει η λίμνη» μέσα στην οποία οι ένοπλοι κινούνται όπως-το-ψάρι-στο-νερό. Να «στεγνώσει η λίμνη»; Ακριβώς: να δολοφονηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άμαχοι, να φοβηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι επιζώντες∙ και, πλέον, να εξοστρακιστούν (απ’ την λωρίδα της Γάζα) ει δυνατόν οι πάντες.

Οι δολοφονίες ως τώρα 13 χιλιάδων αμάχων δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», και όλοι οι δυτικοί σύμμαχοι και υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος το ξέρουν καλά, γι’ αυτό «κάνουν ότι δεν βλέπουν». Είναι ο κυρίως, ο βασικός στόχος – και είναι τέτοιος εδώ και δεκαετίες. Να μια χούφτα αποδείξεις:

Α) Άμος Γιαντλίν, υποστράτηγος εν αποστρατεία, πρώην διοικητής της ισραηλινής υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική (και «φόλα» φιλοαπαρτχάιντ…) «καθημερινή», στις 12 Νοέμβρη (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπόψη ότι το Ισραήλ έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια σε φράχτες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλες οχυρώσεις, αναμένεται ότι το ισραηλινό δόγμα αποτροπής θα αναθεωρηθεί μετά το τέλος του πολέμου;

Απάντηση: Υπάρχουν τέσσερις πυλώνες στο ισραηλινό αμυντικό δόγμα. Πρώτον είναι η αποτροπή, στη συνέχεια η έγκαιρη προειδοποίηση, η άμυνα και η αποφασιστική νίκη. Όλα αυτά απέτυχαν στις 7 Οκτωβρίου. Δεν υπήρξε αποτροπή ενάντια στη Χαμάς, δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και η άμυνα ηττήθηκε, αλλά η αποφασιστική νίκη είναι ακόμη μπροστά μας. Τώρα πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτούς τους τέσσερις βασικούς πυλώνες του αμυντικού δόγματος και η αποτροπή θα επιτευχθεί αν, στο τέλος της ημέρας, η Χαμάς καταστραφεί, η πρωτεύουσά της γίνει ένα μέρος στο οποίο δεν θέλετε να ζείτε, οι ηγέτες της σκοτωθούν και ο παλαιστινιακός λαός νιώσει ξανά μια άλλη νακμπά (= παλαιστινιακή καταστροφή). Αυτό θα αποκαταστήσει, νομίζω, την αποτροπή.

Β) Avi Dichter, υπουργός γεωργίας στο τωρινό φασιστουπουργικό συμβούλιο, πρώην επικεφαλής της shin bet («υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας») πριν 4 ημέρες: …Προχωράμε τώρα στη Nakba της Γάζα. 1.700.000 κάτοικοί της δεν μπορούν πια να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή τους τα έχουμε καταστρέψει, είτε επειδή τους εκτοπίσαμε…

Μόνο οι αφελείς (που δυστυχώς δεν είναι λίγοι…) πιστεύουν ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει έναν «στρατιωτικό στόχο» (την «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης) και, παρεπιπτόντως, για να τον πετύχει, «αναγκάζεται» να δολοφονεί – δολοφονεί – δολοφονεί. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει πια: οι μαζικές δολοφονίες είναι Ο στόχος∙ που για να “νομιμοποιηθεί” από τους δυτικούς χασάπηδες υπάρχει και το στρατιωτικό ζητούμενο της «εξαφάνισης της Χαμάς», το οποίο όμως οι πάντες ξέρουν ότι είναι απλά αδύνατο να συμβεί. Έτσι, ενώ στο στενά εννοημένο στρατιωτικό πεδίο ο θεοναζί στρατός έχει μάλλον αποτύχει (σίγουρα, μετά από 1,5 μήνα, δεν έχει να επιδείξει καμία σοβαρή επιτυχία, έστω και επιμέρους… – οι ένοπλοι παλαιστίνιοι τα καταφέρνουν μια χαρά στο στήσιμο ενεδρών μέσα απ’ τα χαλάσματα…), στο δημογραφικό πεδίο, στο βιοπολιτικό πεδίο, σ’ εκείνο της εξόντωσης-του-πληθυσμού, τα έχει καταφέρει, με την πολυεπίπεδη βοήθεια και την υποστήριξη φυσικά των συμμάχων του.

Αυτή η πραγματικότητα, που είναι συνυφασμένη μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη του απαρτχάιντ καθεστώτος (το οποίο έχει βρει την «λύση» για τα φτηνά παλαιστινιακά εργατικά χέρια: εισαγωγές ακόμα πιο φτηνής εργασίας απ’ τη νοτιοανατολική ασία…) κτυπάει διαγώνια την όποια κινηματική υποστήριξη στους Παλαιστίνιους, αιτήματα του είδους «εκεχειρία τώρα», κλπ. Γιατί όσο αυτό το καθεστώς υπάρχει, θα σκοτώνει – σκοτώνει – σκοτώνει, είτε μπροστά στις οθόνες είτε από πίσω∙ μπορεί να σταματήσει για λίγο αλλά θα ξαναρχίσει… Αν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικοί πολιτικοί στόχοι που να ακυρώνουν την ύπαρξή του (όπως συνέβη με το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής) θα υπάρχει σκοτώνοντας και θα σκοτώνει για να υπάρχει. Κι αυτή θα είναι η παραδειγματική συνεισφορά του στις δυτικές ολιγαρχίες: ένα μέτρο θανάτου, ένα υπόδειγμα θανατοπολιτικής.