Tag: πακιστάν

Πακιστάν

Το λιμάνι Gwadar είναι μια σημαντική κινεζική επένδυση, καθώς σ’ αυτό καταλήγει ένας σημαντικός κλάδος των «δρόμων του μεταξιού»: αξιοποιώντας το Gwadar οι κινεζικές εξαγωγές θα αποφεύγουν τα «στενά της Malacca» συντομεύοντας κατά πολύ την έξοδο στον ινδικό.

 (Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι εκεί θα υπάρξει και κινεζική αεροναυτική βάση). Η Τεχεράνη ενδιαφέρεται επίσης για την «προκοπή» αυτής της κινεζικής παρουσίας στην περιοχή….

Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Το πακιστάν δεν είναι ένα κράτος που μόνο εξάγει εργασία που υποτιμούν οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί. Είναι επίσης ένα κράτος / κεφάλαιο σ’ έναν βασικό αρμό του 4ου παγκόσμιου πολέμου: με σημαντικό μέρος του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του «δεμένο» πάνω στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα με σημαντικές (σε μέγεθος και σε είδος) οικονομικές σχέσεις με το Πεκίνο.

Ο πρώτην πρωταθλητής του κρίκετ Imran Ahmed Khan διετέλεσε πρωθ. απ’ τα μέσα του 2018 ως τον Απρίλη του 2022. Έστρεψε την «εξωτερική πολιτική» του καθεστώτος σαφώς προς την μεριά του ευρασιατικού project, προς την Μόσχα, το Πεκίνο και την Άγκυρα∙ αποφόρτισε τις σχέσεις με το Νέο Δελχί∙ άρχισε να «χειραφετείται» απ’ τον επικίνδυνο οικονομικό «εναγκαλισμό» (μέσω δανείων) με τις αραβικές πετροχούντες: όλα αυτά τον έκαναν επικίνδυνο για την Ουάσιγκτον και το πακιστανικό βαθύ κράτος. Που ανέλαβε δράση:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Ινδοκούς

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Φεύγοντας απ’ το αφγανιστάν ο αμερικανο/νατοϊκός στρατός κατοχής έμεινε – για να χρησιμοποιήσει την εναλλακτική τακτική του. Το «πόλεμο 4ης γενιάς» ή, στην κοινή γλώσσα, την τρομοκρατία. Βόμβες στο ψαχνό. Η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει στην αφγανική επικράτεια περίπου 2.000 μέλη και στελέχη του isis απ’ την συρία, που ενώ δεν κατέχουν αξιόλογο έδαφος, είναι ικανοί για την βασική δουλειά. Την διαρκή αποσταθεροποίηση του καθεστώτος των ταλιμπάν. Συνεπώς; Βόμβες σε τζαμιά και σε αγορές…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα όχι μόνο οι ταλιμπάν αλλά και οι φανεροί πια σύμμαχοί τους. Πριν πέντε ημέρες (στις 20 Οκτώβρη) έγινε στη Μόσχα η πρώτη διευρυμένη συνάντηση υψηλού επιπέδου εκείνου που αποκαλούμε «μπλοκ του ινδοκούς» + το Ν. Δελχί. Τυπικά και κανονικά το ραντεβού ήταν μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Ισλαμαμπάντ και Ουάσιγκτον. Η Μόσχα μεγάλωσε τον κατάλογο των καλεσμένων, συμπεριλαμβάνοντας το ιράν, το καζακστάν, το τατζικιστάν, το τουρκμενιστάν, το κιργιζιστάν, το ουζμπεκιστάν – και την ινδία. Για λόγους γεωπολιτικής ευγένειας αυτήν την τελευταία, αφού είναι γνωστό ότι το ινδικό καθεστώς θεωρεί τις εξελίξεις στο αφγανιστάν αντίθετες με τα συμφέροντά του… Διαβλέποντας η Ουάσιγκτον την βεβαιότητα ότι με την παρουσία της στο ραντεβού απλά θα νομιμοποιούσε την περιθωριοποίησή της, δεν πήγε – βρήκε κάποια πρόφαση. Ακόμα καλύτερα: η «τύχη» της κεντρικής ασίας βρίσκεται πια στα χέρια (και στις μπίζνες) του ευρασιατικού project σχεδόν αποκλειστικά.

Λέμε «σχεδόν». Προς το παρόν το μπλοκ του Ινδοκούς δεν αναγνωρίζει μεν επίσημα το καθεστώς των ταλιμπάν, το αναγνωρίζει όμως ανεπίσημα. Όχι μόνο για να το στηρίξει απέναντι σε οποιαδήποτε αμερικανική τακτική αποσταθεροποίησης. Αλλά και για να κρατήσει ανοικτές σε διεθνείς οργανισμούς (κυρίως στον οηε) το ζήτημα των αμερικανικών / νατοϊκών ευθυνών για την 20χρονη κατοχή και για το «πάγωμα» σημαντικών ποσών που βρίσκονται σε διεθνείς τράπεζες∙ ποσά που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στην Καμπούλ. Αυτή η μισο-αναγνώριση σημαίνει ότι τα κράτη του μπλοκ θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και χρήμα (όχι και τόσο ανοικτά το δεύτερο) στην κυβέρνηση των ταλιμπάν∙ αλλά επίσης ότι η Μόσχα (και όχι μόνο…) θα βοηθήσει «αθόρυβα» τους ταλιμπάν στην εκκαθάριση των ενόπλων του isis.

Η κινεζική προσέγγιση είναι σαφής. Πρόσφατο άρθρο στους καθεστωτικούς global times εξηγούσε: Το αφγανιστάν έχει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης και αξίζει για επενδύσεις… η χώρα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο… αν το αφγανιστάν μπορεί να στηριχτεί στις εξορύξεις για να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, θα συμβάλει σημαντικά στην περιφερειακή σταθερότητα και αυτό εξυπηρετεί τα κινεζικά συμφέροντα. Το κατά πόσο θα επενδύσουν κινεζικές επιχειρήσεις εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το κατά πόσον οι ταλιμπάν μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια της εγχώριας παραγωγής και των κατασκευών, την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια, και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έτσι ώστε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών…

Οι καθεστωτικοί global times λένε την μισή αλήθεια: κινεζικές επιχειρήσεις έχουν κάνει ήδη συμφωνίες εκμετάλλευσης διαφόρων κοιτασμάτων, με το προηγούμενο καθεστώς…. Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ασφάλειας έναντι των βομβών-στο-ψαχνό είναι σημαντικό, ειδικά αφού τέτοιες επιθέσεις εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών έχουν ξεκινήσει στο πακιστάν μετά την «αποχώρηση» των στρατών κατοχής στο αφγανιστάν.

Το βασικό, κατά συνέπεια, είναι να «κοπούν τα αμερικανικά χέρια» στο αφγανιστάν όσο περισσότερο γίνεται. Κι αυτό είναι το πιο άμεσο συμπέρασμα (διατυπωμένο έμμεσα) της συνάντησης στη Μόσχα. Που έχει γρήγορη συνέχεια. Στις 21 Οκτώβρη ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mahmood Qureshi μαζί με στελέχη διαφόρων υπουργείων βρέθηκε στην Καμπούλ. Και μεθαύριο (27 Οκτώβρη) οι υπ.εξ των άμεσων γειτόνων του αφγανιστάν (ιράν, πακιστάν, τουρκμενιστάν, ουζμπενιστάν, τατζικιστάν, κίνα) συν την ρωσία, θα συναντηθούν στην Τεχεράνη.

Εννοείται ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν είναι καλεσμένη…

(φωτογραφία: Πανοραμική άποψη της συνάντησης στη Μόσχα).

Ινδοκούς

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Μακριά απ’ τις παρακμιακές αναμνήσεις, τα μίση και τα πάθη μεταξύ δυτικών ιμπεριαλισμών, στο Dushanbe, πρωτεύουσα του τατζικιστάν, τα κράτη του «συμφώνου της Σαγκάης» είχαν τις δικές τους καλές κι όχι και τόσο καλές στιγμές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Επιπλέον, οι «παλιοί» δέχτηκαν τον καινούργιο: η Τεχεράνη είναι απ’ τις 17 Σεπτέμβρη επίσημο μέλος…

Ένα βασικό θέμα της συνάντησης ήταν η κατάσταση στο αφγανιστάν – και η στήριξη της «νέας κατάστασης» εκεί. Το κοινό ανακοινωθέν είχε ωστόσο μόνο λίγο παραπάνω από 150 λέξεις γι’ αυτό. Η αιτία αναμενόμενη: στο σύμφωνο της Σαγκάης (SCO) συμμετέχει και το Νέο Δελχί. Που όντας βαθύτατα ενοχλημένο για τη νίκη των ταλιμπάν, προτιμάει να ακολουθήσει την Ουάσιγκτον στην «μεταχείριση της νέας κατάστασης», εκτός (ακόμα) απ’ το να επιτρέψει βάσεις / πάρκινγκ του αμερικανικού στρατού στο ινδικό έδαφος… Η στάση του Modi στη διάρκεια της συνόδου ήταν έντονα απορριπτική των προσεγγίσεων των υπόλοιπων μελών, με επικλήσεις στη «διεθνή κοινότητα» – το ψευδώνυμο της δύσης δηλαδή…

No problem… Οι υπ.εξ. του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ συναντήθηκαν χωριστά, πάντα στο Dushanbe, να τα πουν με την ησυχία τους για το αφγανιστάν. Μπορούμε από εδώ και στο εξής να μιλάμε για το «μπλοκ του ινδοκούς», περιλαμβάνοντας επιπλέον την Άγκυρα, την Ντόχα, την Τασκένδη (ουζμπεκιστάν) και την Αστάνα (Νουρ Σουλτάν, καζακστάν).

Δεν πρόκειται, έτσι απλά, για την τύχη του αφγανιστάν. Πρόκειται για την προσπάθεια ανάκτησης του πλήρους ελέγχου της κεντρικής ασίας σε βάρος των δυτικών. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και με τέτοια χαρακτηριστικά. Με άμεσες προεκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, στην μαύρη θάλασσα, στον ινδικό ωκεανό, στην ερυθρά θάλασσα, και φυσικά στην αφρική…

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για μια συμπαγή στρατιωτική συμμαχία σ’ όλη αυτή την ασιατική έκταση (η οποία θα συμπεριλάβει σύντομα και τον λίβανο, και το ιράκ και την συρία, εκτός απ’ το αμερικανο/ypg κρατούμενο τμήμα της) ίσως δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο για την Μόσχα και το Πεκίνο. Οι στρατοί τους είναι υπεραρκετοί για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συνδυασμό «συμμαχίας των προθύμων» υπό την αμερικάνικη σημαία. Το σημαντικότερο είναι η δημιουργία μιας λειτουργικής ευρασιατικής ζώνης πρώτων υλών, εργασίας, μεταφοράς, επικοινωνιών, νέων τεχνολογιών, εμπορευμάτων.

Αυτό αφήνει τους ιστορικούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς με λίγες αλλά δυστυχώς υπαρκτές επιλογές. Εκτός απ’ την πάντα ανοικτή «επίθεση κατά μέτωπο» (που θα μπορούσε να θεωρηθεί “επίθεση αυτοκτονίας”, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται, το αντίθετο…) υπάρχει και η δυνατότητα των μόνιμων προβοκατσιών, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα αποσταθεροποίηση και εμπόδια.

Οι γείτονες της Καμπούλ (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) μιλούν σταθερά για το καθήκον των ταλιμπάν στον έλεγχο του εδάφους τους και στο να εμποδίσουν τους εγκάθετους του isis που έχει μεταφέρει εκεί ο αμερικανικός στρατός να δράσουν. Αλλά η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα. Οι ταλιμπάν είναι βέβαιο ότι θα καταστείλουν τους γνωστούς πυρήνες του isis στο έδαφός τους, αλλά σημαντικότερο ακόμα είναι οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνουν. Επιπλέον το Πεκίνο, που δεν μπορεί να περιμένει θαύματα όταν βάλει μπροστά τις «επενδύσεις» του στο αφγανιστάν (όπου θαύμα θα ήταν η εξαφάνιση των σαμποτάζ και των παρόμοιων επιθέσεων) φαίνεται πως επεξεργάζεται ένα σχέδιο «προχωράμε παρακάπτοντας όσο είναι δυνατόν τις νάρκες». ( Ήδη οι μισθοφόροι των δυτικών υπηρεσιών και των μεσανατολικών συμμάχων τους έχουν αναλάβει δράση εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών – στο πακιστάν.)

Ο u.s army και οι σύμμαχοί του έφυγαν μεν απ’ το αφγανιστάν, είναι σίγουρο όμως ότι έχουν αφήσει πίσω τους πυρήνες πρακτόρων, μισθοφόρων, εν ενεργεία ή «εν υπνώσει». Το κοντινό μέλλον θα δείξει αν το μπλοκ του ινδοκούς θα τους εξουδετερώσει ή όχι.

Αλλά προχωράει.

Ινδοκούς: the chessboard 1

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Οι πρωτοκοσμικοί (οι ντόπιοι πρώτοι και καλύτεροι) νοσταλγοί της παγκόσμιας ηγεμονίας της δύσης ξερνάνε. Η ανωτερότητα του λευκού χριστιανού είναι τόσο χωνεμένη στις ιδεολογίες τους ώστε τώρα που η δυτική παρακμή είναι πολύπλευρη και ολοφάνερη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ξερνάνε χολή. Κατά την ρατσιστική / ιμπεριαλιστική γνώμη τους το αφγανιστάν ΔΕΝ ήταν υπό στρατιωτική κατοχή εδώ και μια 20ετία· το νατο (συμπεριλαμβανομένου και του ελλαδιστάν) ΔΕΝ ήταν κατοχική δύναμη αλλά «το φως ενάντια στο σκοτάδι»· οι αφγανοί μια μόνο επιλογή είχαν, να γλύφουν τις αρβύλες των πρωτοκοσμικών (και να θάβουν σιωπηλά τις χιλιάδες των δολοφονημένων απ’ τα drones ανδρών, γυναικών και παιδιών…)· και, φυσικά, οι ταλιμπάν ΔΕΝ ήταν / είναι η ένοπλη αντικατοχική αντίσταση που κατάφερε, χωρίς σπουδαία μέσα (αλλά με καλούς συμμάχους) να νικήσει

Τα πιο πάνω χθεσινά στιγμιότυπα (φωτογραφίες) απ’ το «συριζαϊκό» γραφείο τύπου του ελληνικού υπ.εξ. και της ελληνικής «εθνικής γραμμής» είναι χαρακτηριστικά. Κάμποσοι «γεωπολιτικοί αναλυτές», προφέσορες ή πράκτορες, παρήλασαν και παρελαύνουν απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, για να προβλέψουν (με ολοφάνερη λαχτάρα) ότι «στο αφγανιστάν θα πέσει μαχαίρι» (απ’ τους ταλιμπάν). Θέλουν αίμα των Άλλων, μ’ αυτό ζουν!! Και, φυσικά, η «απειλή»: τα «κύματα των αφγανών προσφύγων» που, αυτοί ξέρουν, «θα εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν»…. (Πάνω απ’ όλα οι «επιστήμονες» και οι «ειδικοί», ντάξει;;;;)

Ποιός ενδιαφέρεται για τέτοιες φοβερές απόψεις και προβλέψεις; Οι συνηθισμένοι πελάτες, οι ενσωματωμένοι στην εθνική ιδεολογία… Κατά τα υπόλοιπα η παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία τους έχει γραμμένους όλους αυτούς. Κινούνται ολοταχώς στο περιθώριο, και το μόνο που έχουν (και θα χρησιμοποιήσουν…) είναι αυτό που είχαν πάντα και τους περισσεύει: η βία.

Αν υπάρχουν αναγνώστριες / αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τον καπιταλιστικό πλανήτη όπως είναι πραγματικά, ας δώσουν βάση στη συνέχεια.

Ένα ερώτημα κομβικό από πολλές απόψεις που γυροφέρνει διεθνώς (προκαλώντας, στην συντριπτική πλειονότητα, τραυλίσματα που παριστάνουν τις απαντήσεις) είναι το γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αποσύρει (όσο…) τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν; Δεν πήγε εκεί για να εγκατασταθεί στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας και της ρωσίας (ναι, γι’ αυτό πήγε!!) Πώς είναι δυνατόν να αποχωρεί τώρα που αυτοί οι rivals εμφανίζονται όλο και πιο ενισχυμένοι και φιλόδοξοι;

Ο χάρτης, δηλαδή η γεωγραφία, έχει τα βασικά της απάντησης. Όταν το γκουβέρνο του Bush του Β αποφάσισε να κηρύξει «τον μακρύ πόλεμο στην τρομοκρατία» ξεκινώντας με την εισβολή στο αφγανιστάν, στα τέλη του 2001, χρειαζόταν οπωσδήποτε βάσεις στην ευρύτερη περιοχή – βάσεις που του «προσφέρθηκαν» για κάμποσο καιρό απ’ τα –σταν βόρεια του αφγανιστάν, καθώς ο Putin και οι «πατριώτες της kgb» είχαν μόλις εγκατασταθεί στη Μόσχα. Χρειαζόταν όμως και κάτι ακόμα, σημαντικότερο: την συμμετοχή / συνεργασία του πακιστανικού καθεστώτος. Πρώτον, επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Ισλαμαμπάντ είχαν οργανική σχέση με τους ταλιμπάν που είχαν ανακηρυχτεί «τρομοκράτες». Και δεύτερον, επειδή το πακιστανικό έδαφος και ο αέρας ήταν (και παραμένει) κρίσιμος παράγοντας για την τροφοδοσία του κατοχικού στρατού στο αφγανιστάν.

Απόδειξη όχι μόνο της σημασίας του πακιστάν αλλά και της «έκτακτης ανάγκης» που είχε η Ουάσιγκτον απ’ την συμμετοχή και υποστηρίξη της Ισλαμαμπάντ, ήταν εκείνο που είχε απειλήσει τηλεφωνικά ο τότε αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών Richard Armitage τον τότε πρόεδρο του πακιστάν στρατηγό Mysharraf, λίγο πριν την εισβολή, στα τέλη του 2001: Αν δεν συνεργαστείτε να είστε έτοιμοι να σας βομβαρδίσουμε… Θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή!! (Μια ακόμα απόδειξη είναι ότι το ελλαδιστάν, γνήσιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, κήρυξε απ’ το 2002 και μετά τους ως τότε φιλήσυχους μετανάστες εργάτες απ’ το πακιστάν σε υποψήφιους τρομοκράτες. Αργότερα τους ανέθεσε στα βοθρολύματα…)

Οποία κομψότης αλαζόνα αμερικάνου πολεμόκαβλου κοκάκια! “Στη λίθινη εποχή”!!! Η εξουσία στο Ισλαμαμπάντ δεν θα θυσίαζε τους ταλιμπάν αν είχε περιθώριο επιλογής. Αλλά σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν είχε. Και δέχτηκε τον εκβιασμό· για την ακρίβεια τον μισο-δέχτηκε. Ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις με τους ταλιμπάν αυτά τα 20 χρόνια, και ποτέ δεν είδε με «καλό μάτι» τους διάφορους προέδρους / ανδρείκελα που εγκαθιστούσαν οι κατοχικοί στην Καμπούλ ή την προοπτική μόνιμων αμερικανικών βάσεων εκεί…

Συνεπώς η σχέση Ισλαμαμπάντ – Ουάσιγκτον δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή αυτά τα 20 χρόνια της νατοϊκής κατοχής του αφγανιστάν. Πότε πότε “ισλαμιστές αντάρτες” έκαναν επιθέσεις στα βυτιοφόρα και τα φορτηγά που μετέφεραν, μέσω πακιστανικού εδάφους, καύσιμα και άλλα είδη τον κατοχικό στρατό· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες “κρίσεις επιμελητείας”.

Εν τω μεταξύ η Ισλαμαμπάντ βελτίωνε διαρκώς τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για γεωπολιτικούς: έχοντας μόνιμο «εθνικό εχθρό» το Ν. Δελχί (και το αντίστροφο…) μια κάποια συμμαχία με το Πεκίνο (που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ινδικό καθεστώς, και το αντίστροφο…) ήταν αυτονόητη.

Ινδοκούς: the chessboard 3

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Η σημασία που έχει η Ισλαμαμπάντ για το μέλλον του (υπό τον έλεγχο των ταλιμπάν) αφγανιστάν αποδεικνύεται ξανά τώρα – μόνο οι άφθονοι ηλίθιοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού, της δημαγωγίας και του εντόπιου εθνικισμού, προφέσορες ή μη, δεν χαμπαριάζουν. Αλλά δεν πειράζει: ας συνεχίσουν έτσι!

Την περασμένη Κυριακή, πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Καμπούλ, μια γκάμα αντιταλιμπάν αφγανών πολέμαρχων, απ’ αυτούς που είχαν συγκροτήσει την «βόρεια συμμαχία» το 2001 και είχαν βοηθήσει τον αμερικανικό/νατοϊκό στρατό στην εισβολή, πήραν τον δρόμο για την Ισλαμαμπάντ. Εκλεκτοί «κύριοι»: τρεις κορυφαίοι πολέμαρχοι απ’ την κοιλάδα του Panjshir (την μόνη περιοχή που δεν έχουν ανακαταλάβει οι ταλιμπάν), βετεράνοι Hazara, εκπρόσωποι της Jamiat-e Islami, o μεγαλύτερος γυιός και διάδοχος του πολέμαρχου της Mazar-i-Sharif Atta Noor, και διάφοροι μεσαίοι «φεουδάρχες» απ’ το αφγανικό κοινοβούλιο. Θέμα συζήτησης με το πακιστανικό καθεστώς; Η διευθέτηση (και ο εξορθολογισμός…) των απαιτήσεών τους για μια ειρηνική συνέχεια στην πολιτική και κοινωνική ζωή του αφγανιστάν…. Δεν θα σας φανεί παράξενο: μόλις τελείωσε η συζήτηση (ή αυτός ο γύρος της) η Ισλαμαμπάντ ενημέρωσε το Πεκίνο και την Μόσχα…

Τα φιλόδοξα «εγώ» όλων αυτών των τύπων είναι γνωστά για την καταστροφικότητά τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που τώρα είναι περικυκλωμένοι: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, και (όχι τόσο μακριά) Άγκυρα. Δεν είναι στρατιωτικό το ζήτημα παρά μόνο σε τελευταία ανάλυση, αν επιμείνουν. Αυτό που τους κυκλώνει τώρα είναι ένα σετ «εγγυητριών δυνάμεων» πρώτης γραμμής για την ένταξη και του αφγανιστάν στο ευρασιατικό project. “Καπιταλιστική ανάπτυξη” λέγεται αυτό και δεν ξέρουμε κανέναν μαφιόζο, οπουδήποτε στον πλανήτη, να την αρνήθηκε ποτέ!!

Τα λεφτά είναι πολλά, αλλά δεν πρέπει να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Όμως γι’ αυτά θα πούμε περισσότερα στο κοντινό μέλλον.

Η Ουάσιγκτον, σαν αρχιστράτηγος του δυτικού ιμπεριαλισμού (που δεν είναι, πάντως, ενιαίος) ηττήθηκε; Ναι, αλλά όχι με την έννοια ότι άφησε ένα «τετραγωνάκι», κι αυτό είναι όλο.

Και πάλι όμως θα πρέπει να κάνουμε προσεχώς μια ευρύτερη ανασκόπηση της θέσης που έχει αυτή η ήττα…

(φωτογραφία πάνω: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές, επικεφαλής του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης (Haqqani) συζητούν με τον πρώην πρόεδρο (μαριονέτα με άκρες εντός της επικράτειας) του αφγανιστάν Hamid Karzai (διακρίνεται στο βάθος αριστερά, χωρίς προβιά) περί σχηματισμού μιας κυβέρνησης ενότητας… Το κάνουν, φυσικά, για να εξαπατήσουν τους πρωτοκοσμικούς «αντιιμπεριαλιστές»…

Χτες αυτά…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αν για τη νομιμοποίηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στη δύση ο καθολικός αποκλεισμός στη Wuhan (και μόνον αυτός…) χρησιμοποιήθηκε σαν το «ιδανικό πρότυπο», αρχίζει να γίνεται κωμωδία η προσπάθεια των ηπα να αντιγράψουν και σ’ άλλα πεδία την τακτική του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου.

Είναι γνωστό ότι απ’ την αγγλική Κορνουάλη και την «σύνοδο των g7» τον περασμένο Ιούνη ο νυσταλέος Jo ανήγγειλε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα «επενδύσεων και ανάπτυξης» για να αντιμετωπίσει το ήδη σε εξέλιξη κινεζικό σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού». Μ’ άλλα λόγια η παρακμιακή Ουάσιγκτον, που πλησιάζει έναν γκρεμό σε ότι αφορά το νόμισμά της, αποφάσισε ότι το βούτυρο και όχι οι βόμβες είναι η σημαία της πλανητικής ηγεμονίας της.

Σε μια μικρότερη κλίμακα αλλά με το ίδιο ακριβώς πνεύμα, την περασμένη Παρασκευή στην Τασκένδη υπογράφτηκε «τετραμερής διπλωματική συμφωνία για την περιφερειακή συνδεσιμότητα» μεταξύ εκπροσώπων του δημάρχου Καμπούλ (αφγανιστάν), του πακιστάν, του ουζμπεκιστάν και, φυσικά, των ηπα. Στην ανακοίνωση (δωρεάν είναι) οι εκπρόσωποι των 4 κρατών αναγνωρίζουν «την ιστορική ευκαιρία να ανοίξουν δρόμους για το διεθνές εμπόριο, και θα συνεργαστούν για να αναπτύξουν το εμπόριο, θα δημιουργήσουν δρόμους μεταφορών και θα ενισχύσουν τις σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων». Είχε προηγηθεί η σύνοδος του sco (σύμφωνο της Σαγκάης) και της ομάδας εργασίας sco-αφγανιστάν στην Dushanbe του τατζικιστάν – πράγμα που σημαίνει ότι μια βαριά σκιά έπεφτε πάνω στους εκπροσώπους των ηπα…

Λαχανιασμένο αμερικανικό βούτυρο και για το Ινδοκούς λοιπόν, σαν κάλυψη της ήττας, των αμερικάνων εργολάβων που θα παραμείνουν εκεί, και για να μην λένε οι κακεντρεχείς ότι η Ουάσιγκτον έχασε την κεντρική ασία…. Όμως απ’ την μεριά του Πεκίνου οι σχεδιασμοί και οι προετοιμασίες (για επενδύσεις στο αφγανικό έδαφος) είναι προχωρημένα, και δεν χρειάζονται διπλωματικές γλύκες. Απ’ την άλλη μεριά η Ισλαμαμπάντ και η Μόσχα υπέγραψαν προχτές μια συμφωνία μαμμούθ για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου 1.100 χιλιομέτρων που θα συνδέει το Καράτσι με τη Λαχώρη, και θα τροφοδοτείται με υγροποιημένο αέριο στο Καράτσι προερχόμενο απ’ το κατάρ.

Οι σχέσεις αυτές είναι τόσο ώριμες, ώστε ακόμα και το Παρίσι φαίνεται να ανησυχεί· σαν προαγωγός της ελευθερίας πάντα. Κάποια γαλλικά μήντια κατηγορούν το Πεκίνο για διπλά στάνταρ (ουιγούροι, ταλιμπάν) – γκρίνια… Ο εκπρόσωπος των ταλιμπάν Suhail Shaheen δήλωσε τις προάλλες ότι η κίνα είναι φιλική χώρα – και δεν υπάρχει λόγος για περισσότερα.

Αν χρειάστηκαν 20 χρόνια για να παραδεχτεί η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) ότι ηττήθηκε στρατιωτικά στο αφγανιστάν δεν θα χρειαστούν άλλα 20 για να αναγνωρίσει ότι αυτή η ήττα ήταν οριστική και δεν χωράει υποκατάστατα. Φυσικά όλοι οι γύρω, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας και του Πεκίνου, δηλώνουν ευχαριστημένοι που η Ουάσιγκτον υπόσχεται «ανάπτυξη» και όχι drones.

Όχι επειδή το πιστεύουν. Αλλά επειδή είναι …. καλωσυνάτοι ιμπεριαλισμοί!! (Και επειδή ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να φτιάξει δικούς τους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» στο αφγανιστάν…)

(φωτογραφία: Ο κατοχικός στρατός του αφγανιστάν δεν πήρε μαζί του τα σκουπίδια του. Εδώ μια γωνιά της θρυλικής βάσης Bagram…)

Είναι δύσκολο να είσαι πρώην 1

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Φεύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν; Αφού το είπε (πριν σχεδόν 2 βδομάδες, στις 14 του μήνα) το ίνδαλμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο νυσταλέος, έτσι θα είναι: φεύγει, σε αργή κίνηση…

Αλλά όχι. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του νυσταλέου οι καθεστωτικοί new york times έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους: οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, το πεντάγωνο, και ορισμένοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (να υποθέσουμε ότι το όνομά τους αρχίζει από Λ- και τελειώνει σε -ονδίνο;) ψάχνουν να βρουν τρόπους που η «αποχώρηση» να είναι «περίπου». Τόσο «περίπου» ώστε να συνεχίσει να καλύπτεται η αναγκαιότητα της στρατιωτικής κατοχής του αφγανιστάν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, η οποία (αναγκαιότητα) τώρα λέγεται με το όνομά της: ρωσία, ιράν και κίνα.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι πιρουέτες; Και τι σημαίνουν γεωπολιτικά; Κατ’ αρχήν στην κατοχή του αφγανιστάν «συνεργάζονται» εκτός απ’ τους επίσημους στρατούς και άλλοι: λεγεωνάριοι /  μισθοφόροι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών καθώς και καμμιά χιλιάδα «ειδικές δυνάμεις» του αμερικανικού στρατού που ποτέ δεν αναφέρονται – για «λόγους ασφαλείας». Υπάρχουν επίσης οι τζιχαντιστές του isis που μ’ έναν «αεροπλανικό» κυριολεκτικά τρόπο (με έξοδα του u.s. army…) βρίσκουν τρόπο να πηγαίνουν απ’ την συρία στο αφγανιστάν σε λίγες ώρες. Μια ιδέα είναι λοιπόν ότι ενώ, κούτσα κούτσα, οι «επίσημοι» αμερικανοί κατοχικοί πεζοναύτες (3.500) και οι υπόλοιποι του νατο θα φύγουν, θα βρεθεί ένας τρόπος (κάποια συμφωνία με τη νομαρχία της Καμπούλ υπό τον Ghani που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει χωρίς τους «αντιτρομοκράτες» συμμάχους) για να μείνουν οι υπόλοιποι. (Οι ταλιμπάν έχουν στείλει τις προειδοποιήσεις τους πάντως…)

Μια άλλη ιδέα, συμπληρωματική, είναι ότι κι εκείνοι οι κατοχικοί που κούτσα κούτσα θα φύγουν απ’ το αφγανικό έδαφος δεν θα πάνε μακριά. Θα παρκάρουν στα πέριξ, έτοιμοι για όλα. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο. Ποια κράτη στην κεντρική ασία είναι διατεθειμένα να «φιλοξενήσουν» αμερικανικές βάσεις σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;

Ίσως η μοναδική υποψηφιότητα, απελπισμένη σίγουρα, είναι το Νέο Δελχί. Στις 19 Απρίλη ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας τα είπε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο ινδό Subrahmanyam Jaishankar για να «συμφωνήσουν ότι η σχέση τους και η συνεργασία τους είναι σημαντική για το θέμα του αφγανιστάν» – όπως δήλωσε ο πρώτος. Η Ουάσιγκτον ψάχνει συμμάχους και ελπίζει να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός ότι στο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «υψίπεδα του αφγανιστάν» έχουν νικήσει ως τώρα δύο εχθροί του ινδικού καθεστώτος: το πακιστανικό και το κινεζικό.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου απλό πράγμα για τον Modi να δεχτεί αμερικανική βάση (ή βάσεις) στο ινδικό έδαφος όταν μάλιστα είναι ξεκάθαρο τι σκοπό έχουν. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι κοιτούν (και) σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, και όλοι βλέπουν. Το ρωσικό υπ.εξ. δήλωσε πριν λίγες ημέρες ότι «υπάρχουν επίμονες αναφορές ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανόμενου του isis, στο αφγανιστάν, και ότι σχεδιάζουν να διατηρήσουν εκεί τις μυστικές τους υπηρεσίες ενόσω θα πάρουν τον στρατό τους… Υπ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχει μεγάλη ανησυχία στη ρωσία όπως και σε άλλα κράτη της περιοχής. Και περιμένουμε εξηγήσεις απ’ την αμερικανική πλευρά». Τα «άλλα κράτη» είναι συγκεκριμένα: ο Shangai Cooperation Organization, η ασιατική «αντιτρομοκρατική» συμμαχία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το Πεκίνο: τον περασμένο Γενάρη ο SCO είχε ανακοινώσει ότι «ένας αυξανόμενος αριθμός ενόπλων του isis μεταφέρονται απ’ την συρία στο αφγανιστάν»… Σα να ήταν λίγα αυτά, ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mehmood Qureshi πετάχτηκε την περασμένη Τετάρτη ως την Τεχεράνη για να συντονίσουν (τα δύο κράτη) την στάση τους σε σχέση με το αφγανιστάν. Το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν δώσει τις ευλογίες τους (και) σ’ αυτήν την συνεργασία…

Η προσπάθεια του νυσταλέου να απεμπλακεί από έναν πόλεμο χαμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και τον (ιμπεριαλιστικό) σκύλο χορτάτο προκαλεί τους αντιπάλους του. Και δεν φαίνεται ως τώρα να έχει βρει η Ουάσιγκτον το «κλειδί»: ελπίζει, απλά, στη βοήθεια των συμμάχων της. Αλλά κι αυτοί κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς – και έχουν λόγους σοβαρούς…

Ο κόσμος σε σύριγγες

Τρίτη 2 Φλεβάρη. Ένα εκατομύριο δόσεις δώρο στην καμπότζη… Τρακόσιες χιλιάδες δόσεις δώρο στη sri lanka… Πεντακόσιες χιλιάδες δόσεις δώρο στο πακιστάν…

Ενώ στο δυτικό Villabajo της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και της γενετικής μηχανικής υπάρχουν διάφορα «προβλήματα» (κομψή έκφραση εκ μέρους μας!) στο ανατολικό Villariba το Πεκίνο κάνει επίδειξη γενναιοδωρίας χαρίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες δόσεις εμβολίων (των κανονικών!) σε όποιο κράτος τα έχει ανάγκη. Μπορεί κανείς να δει την εμπορική πολιτική σ’ αυτή τη γενναιοδωρία. Θα πρέπει, επίσης, να δει την γεωπολιτική. Τα κανονικά εμβόλια κινεζικής παραγωγής είναι πολύ φτηνότερα απ’ τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής, δεν χρειάζονται πολικές θερμοκρασίες για να συντηρηθούν, άρα μεταφέρονται και αποθηκεύονται με τους συνηθισμένους τρόπους· και δεν υπάρχει ανησυχία για τις παρενέργειές τους. Συνεπώς έχουν πέραση: τουρκία, αλγερία, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη, ταϊλάνδη, φιλιππίνες, βραζιλία, ουκρανία, σερβία έχουν κλείσει ήδη τις παραγγελίες τους και λαμβάνουν τα πρώτα φορτία. Αυτά πέρα απ’ την ουγγαρία, το πακιστάν, την πετροχούντα των εμιράτων και τον «αιώνιο εχθρό» τουρκία… Επιπλέον είναι σχεδόν έτοιμες οι συμφωνίες με το νεπάλ, το αφγανιστάν, την σρι λάνκα. Και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στα αφρικανικά κράτη: εκεί, από πέρυσι, οι κινεζικές δωρεές τόσο απ’ το κράτος όσο και απ’ τους κινέζους «φιάνθρωπους» (σαν τον Jack Ma της Alibaba…) είναι τόσο πλούσιες ώστε δεν υπάρχει καν ζήτημα που στρέφονται για τα εμβόλια.

Συμβαίνουν, λοιπόν, διάφορα ενδιαφέροντα. Το πρώτο: το κινεζικό κράτος έχει ιδιαίτερη άνεση (και γνώση) περί τον τσαχπίνη, έτσι ώστε ΔΕΝ έχει ανακηρύξει σαν νο 1 «εθνικό στόχο» τον εμβολιασμό του 1,4 δισεκατομυρίου υπηκόων του· το ακριβώς αντίθετο απ’ ότι συμβαίνει στον δυτικό «πρώτο» κόσμο, όπου η γενετική μηχανική πρέπει να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου. Κατά συνέπεια (κι αυτό είναι το δεύτερο ενδιαφέρον) η φαρμακοπαραγωγική μηχανή του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου δουλεύει για εξαγωγές (και δωρεές) σε διάφορα πλάτη και μήκη του πλανήτη, την ίδια στιγμή που τα δυτικά κράτη βρίσκονται στο χείλος του «πολέμου μεταξύ τους» για να αρπάξουν τα παρασκευάσματα των φαρμακο-μαφιών τους για αγχωμένη εσωτερική αποκλειστικά χρήση. Μην υποτιμήσετε το πόσο εκτιμιέται το κινεζικό «όλοι κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό» υπ’ αυτές τις συνθήκες· και πόση ανησυχία υπάρχει στα δυτικά επιτελεία…

Και το τρίτο: τα κινεζικά εμβόλια δεν έχουν εγκριθεί απ’ τον υποτιθέμενο «παγκόσμιο τιμονιέρη» π.ο.υ., κάτι που όμωςαφήνει παγερά αδιάφορα όλο και περισσότερα κράτη! Όλοι καταλαβαίνουν ότι το παραπάγαζο του κυρ Βασίλη και όσων εκπροσωπεί, λειτουργεί σαν πλασιέ των δυτικών φαρμακο-μαφιών· κάτι που δεν προκαλεί πια φόβο. Αυτό σημαίνει ότι η «χρυσή σφαίρα» του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ο «παγκόσμιος οργανισμός υγείας», χάνει όλο και περισσότερο την επιρροή του, και σίγουρα την καθοδήγησή του, στον πλανήτη. Το Πεκίνο δεν τον αμφισβητεί ανοικτά – οι επίσημες δηλώσεις, ειδικά επί ψοφιοκουναβισμού, ήταν αντίθετες. Απλά τον παρακάμπει… (Αντίστοιχα, λίγο πιο πίσω, κινείται και η Μόσχα. Αλλά και το Ν. Δελχί).

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ναι. Όσο περισσότερο τα δυτικά αφεντικά φωνάζουν για «παγκόσμιο» (το ένα, το άλλο…) τόσο περισσότερο στριμώνονται στην «μικρή περιοχή» τους…

(Α, κι αυτό: έγκυρες πηγές τονίζουν ότι διάφοροι πρωτοκοσμικοί ζάμπλουτοι κλείνουν «γκρουπ» πτήσεων προς το Αμπού Ντάμπι… για να κάνουν το κινεζικό εμβόλιο εκεί. Θα πρέπει να είναι παλιάνθρωποι … και «βιο-φοβικοί» όπως θα έλεγε κι ένα τσακάλι… Ε;)

Ινδοκούς

Σάββατο 30 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον περασμένο Φλεβάρη συμφωνία με τους ταλιμπάν, για την (σχεδόν πλήρη) αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Πρόκειται για την «συμφωνία της Doha». Που εκτός απ’ την μόνιμη κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή αιχμαλώτων με την επίσημη κυβέρνηση (μάλλον περί ενισχυμένης δημαρχίας πρόκειται) της Καμπούλ, περιελάμβανε και την δέσμευση των ταλιμπάν να διακόψουν κάθε σχέση με οργανώσεις που η Ουάσιγκτον θεωρεί τρομοκρατικές. Το isis και την (λεγόμενη…) al Qaeda… Για τον πρώτο, έτσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν συμφωνία: πρόκειται για ενεργούμενο της Ουάσιγκτον άμεσα ή/και έμμεσα, και είναι εντελώς εχθρικός με τους ταλιμπάν… Όσο για την al Qaeda; Υπάρχει άραγε ακόμα;

Το βέβαιο είναι ότι η «συμφωνία της Doha» άρεσε ιδιαίτερα στην Ισλαμαμπάντ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Τεχεράνη… Και δεν άρεσε καθόλου στο Ριάντ, στο Τελ Αβίβ, στην κυβέρνηση της Καμπούλ (ο πρόεδρος / φύλαρχος Asharf Ghani δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει στο πόστο του χωρίς την στήριξη του u.s. army), στο Ν. Δελχί – και στην Ουάσιγκτον! Στον μιλιταριστικό «σκληρό πυρήνα» της παρακμάζουσας υπερδύναμης, τον οποίο ποτέ δεν «ένοιωσε» το ψόφιο κουνάβι.

Αλλά τώρα κουμάντο κάνει ο νυσταλέος Jo και το δικό του γκουβέρνο. Κανονικά, με βάση την συμφωνία, ως τον ερχόμενο Μάη το αμερικανικό πεντάγωνο θα πρέπει να έχει αφήσει στην Καμπούλ ελάχιστους «συμβούλους», και τους αφγανούς να τα βρουν μεταξύ τους… Θα γίνει έτσι; Φαίνεται χλωμό – κι αυτό δεν είναι πρωτότυπο.

Η διοίκηση Μπους του Β του Μικρού χρέωσε τις επιθέσεις (: inside job) της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στον bin Laden και την «αντιαμερικανική / αντι-ιμπεριαλιστική ισλαμική διεθνή» που αυτός είχε δημιουργήσει όχι επειδή όντως αυτοί είχαν κάνει τις συγκεκριμένες επιθέσεις, αλλά επειδή ΔΕΝ τις είχαν κάνει! Ήταν μια ανταπόδοση προς την σαουδαραβική χούντα (που κυνηγούσε τον bin Laden), τις οποίες οι μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με φράξιες των αμερικανικών και τις ισραηλινές, ήταν οι πραγματικοί σχεδιαστές και υποστηρικτές τους. Στη συνέχεια ο αμερικανικός στρατός κατέλαβε το αφγανιστάν όχι για να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά για να αποκτήσει μια μόνιμη έδραση στην κεντρική ασία, στο «μαλακό υπογάστριο» της Μόσχας και του Πεκίνου. Παρά την ουσιαστική ήττα της (απ’ τους ταλιμπάν) είναι δυνατόν η Ουάσιγκτον, μετά από 20 χρόνια, να αφήσει αυτήν την «κεντρική θέση»; Το ψόφιο κουνάβι δεν καταλάβαινε από μιλιταριστική γεωπολιτική, και έλεγε «ναι»· ο νυσταλέος Jo όμως καταλαβαίνει, και με το παραπάνω.

Έχει αρχίσει, κατά συνέπεια, η διαδικασία εξόδου της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία της Doha. Πρώτον με (αμερικανικές) κατηγορίες (του νέου αμερικάνου υπ..οικ…) ότι «η al-Qaeda επεκτείνει την παρουσία της στο αφγανιστάν, υπό την προστασία των ταλιμπάν» και ότι «από κοινού σχεδιάζεται η δημιουργία νέων ομάδων ενόπλων»…. Δεύτερο με ανακοίνωση του νέου αμερικάνου υπ.εξ. Blinken ότι «θέλει να επανεξετάσει την συμφωνία της Doha για να καταλάβει καλά τις υποχρεώσεις των ταλιμπάν». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Joνυσταλεάν ψάχνει προσχήματα για να ξεμπερδεύει με την συμφωνία της Doha· μια υπενθύμιση του ότι σε μια όλο και πιο παρακμιακή υπερδύναμη κάθε γκουβέρνο σκίζει μερικά deal του προηγούμενου.

Το θέμα είναι σοβαρό· πολύ σοβαρότερο απ’ την τύχη αυτού καθ’ αυτού του αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν ποτέ δεν ήταν «διεθνιστές» με την έννοια των «εξαγωγέων επανάστασης»· και το άσυλο / κάλυψη που παρείχαν στον bin Laden είχε να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα, την ιστορία και το κύρος του παρά με την συμμετοχή της τότε ταλιμπανοκρατούμενης Καμπούλ στις όποιες δράσεις της ισλαμικής διεθνούς. Αυτή, απ’ τη μεριά της, μπορεί να χρησιμοποιούσε κάποιες άκρες των αφγανικών βουνών για βασική εκπαίδευση, αλλά το ίδιο έκανε και στο σουδάν. Όχι το 2021 αλλά και ποτέ πριν οι ταλιμπάν, σαν αφγανικό καθεστώς, δεν είχαν οργανωτική σχέση με την όποια al-Qaeda· μια οργανωτική σχέση που άλλωστε δεν την χρειαζόταν καμμία πλευρά.

Μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία τους (φωτογραφία επάνω) έκανε τις τελευταίες ημέρες μια σημαδιακή περιοδεία, πρώτα στην Τεχεράνη και στη συνέχεια στη Μόσχα. Το τι κουβεντιάστηκε, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε· οι δηλώσεις περιορίστηκαν την «ισχυρή επιμονή των πλευρών ότι η συμφωνία της Doha πρέπει να τηρηθεί». Η Τεχεράνη, η Μόσχα αλλά και η Ισλαμαμπάντ με το Πεκίνο θέλουν να δουν το «κουτάκι» του αφγανιστάν να αδειάζει απ’ τον αμερικανικό στρατό. Οι ταλιμπάν έχουν κάθε συμφέρον να τηρήσουν το δικό του κομμάτι της συμφωνίας· αλλά απειλούν ήδη πως αν δεν φύγει ο u.s. army θα αρχίσουν επιθέσεις εναντίον του.

Έχει ακόμα περιθώρια η Ουάσιγκτον να συντηρήσει τις βάσεις της εκεί, εναντίον επιθέσεων που θα είναι σκληρές; Και μπορεί να σταθεί εκεί κόντρα στην Ισλαμαμπάντ, που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ταλιμπάν;

Θα φανεί… Αλλά οι οιωνοί δεν είναι καλοί…