Tag: ουγγαρία

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Slavery law

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Την ίδια ημέρα που η πρωτοκοσμική δημαγωγική προσοχή ήταν στραμμένη στο Παρίσι, το περασμένο Σάββατο, σε μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γινόταν μια μεγάλη εργατική διαδήλωση, με συμμετοχή και φοιτητών. Ενάντια σ’ αυτό που σωστά ονομάζουν: νομοθέτηση της σκλαβιάς.

Η κυβέρνηση του φασίστα Orban πρόκειται να περάσει τις επόμενες ημέρες ένα νόμο που αυξάνει το “περιθώριο υπερωριών” που ένα αφεντικό μπορεί να απαιτήσει απ’ τους εργάτες του απ’ τις 250 ώρες τον χρόνο στις 400. Αυτό σημαίνει χοντρικά ένα έξτρα 8ωρο την εβδομάδα. Ή δουλειά 6 ημέρων κάθε βδομάδα… Επιπλέον, για ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία των αφεντικών, ο υπολογισμός αυτής της απαίτησης (των 400 ωρών δουλειά παραπάνω τον χρόνο) θα γίνεται σε 3ετή βάση, και όχι ετήσια. Πράγμα που σημαίνει τα αφεντικά στην ουγγαρία θα μπορούν να ζητήσουν 1600 ώρες υπερωρία … μέσα σε κάθε τριετία. Όποτε τα βολεύει…

Είναι το δεύτερο κράτος (μετά το αυστριακό) υπό ακροδεξιά / φασιστική διακυβέρνηση που αναδεικνύει την χρησιμότητα των δήθεν “αντισυστημικών” φασιστών για το κεφάλαιο: δουλειά μέχρι τελικής πτώσης… Για το καλό της πατρίδας – και των “εαυτών σας”. Διαφωνείτε;

Η περίπτωση του ουγγρικού φασιστοκράτους είναι αποκαλυπτική. Στην ουγγρική επικράτεια έχουν στήσει εργοστάσια οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, επωφελούμενες από (τι άλλο;) τους σχετικά (με την γερμανία) χαμηλούς μισθούς. Η Audi και η Daimler (που φτιάχνει τις mercedes) έχουν δημιουργήσει τις χαμηλού κόστους εργασιακές αποικίες τους εδώ.

Έχει δημιουργηθεί όμως ένα ζήτημα. Με πληθυσμό περίπου σαν τον ελληνικό (9,8 μύρια το 2016) το ουγγρικό κράτος / κεφάλαιο «αιμορραγεί» απ’ την άποψη των διαθέσιμων εργατικών χεριών αφού μεγάλο μέρος της ουγγρικής νεολαίας φεύγει για δουλειά με καλύτερους μισθούς αλλού στην ευρώπη. Υπολογίζεται ότι 600.000 ούγγροι νεολαίοι έχουν μεταναστεύσει για δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια ανεργία στο 3,7% που είναι, σχεδόν, ο ορισμός της πλήρους απασχόλησης ενός πληθυσμού. Οι οικονομολόγοι του συστήματος λένε πως όταν δημιουργούνται συνθήκες πλήρους απασχόλησης οι μισθοί ανεβαίνουν. Και πράγματι αυτό θα ήταν το αναμενόμενο να συμβεί αφού, για παράδειγμα, μια ακόμα μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η bmw, ετοιμάζεται να φτιάξει εργοστάσιο στην ουγγαρία – το ανακοίνωσε τον περασμένο Ιούλη. Πρόκειται για «επένδυση» 1 δις ευρώ… Αλλά η bmw έχει ένα προβληματάκι: είναι δύσκολο να βρει τους 1000 ούγγρους εργάτες που χρειάζεται!

Αυξημένη ζήτηση + περιορισμένη προσφορά εργασίας: να γιατί, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και τους λατρεμένους «νόμους της αγοράς», θα έπρεπε να ανέβουν οι εργατικοί μισθοί… Εκεί είναι που εμφανίζεται η χρησιμότητα του φασιστικού κράτους (του Orban εν προκειμένω): για να εμποδιστεί “ο νόμος της αγοράς” (είπαμε, αλλά όχι και να μας κάτσουν στον σβέρκο οι παλιοεργάτες!), για να εμποδιστεί δηλαδή η αύξηση των μισθών (με εβδομαδιαίο 40ωρο), το κράτος αυξάνει εντατικά τον πραγματικό χρόνο εργασίας! Οι εκπρόσωποι της ουγγρικής φασιστοκυβέρνησης έχουν, μάλιστα, απεριόριστο θράσος: «Για εσάς το κάνουμε…» απάντησαν στους θυμωμένους εργάτες που διαδήλωναν προχτές. «Για να αυξήσετε το εισόδημά σας, δουλεύοντας περισσότερο….»

Slavery methods 2

Τρίτη 11 Δεκέμβρη. Ενώ οι εγκάθετοι (ή οι πολλοί περισσότεροι ηλίθιοι, θύματα των εντυπώσεων) συνεχίζουν να κουβεντιάζουν για τα «κίτρινα γιλέκα», για το «yesterday party», ο Macron προχώρησε στην άμεση εξαργύρωση του κατά κεφαλήν 100άρικου που θα δώσει απ’ τον επόμενο μήνα, κηρύσσοντας «κατάσταση έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης». Ο πολεμικός χαρακτήρας αυτής της διακήρυξης δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, ακόμα κι αν το περιεχόμενο είναι ασαφές προς το παρόν.

Πρώτον, επειδή «κατάσταση έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης» και, μάλιστα, «καθ’ άπασαν την επικράτειαν», δεν μπορεί να κηρύξει κανένα μεμονωμένο αφεντικό. Μόνο το κόμμα της γενικής εκπροσώπησης των αφεντικών, το κράτος δηλαδή, μπορεί να το κάνει. Και δεύτερον, αυτή η «γενική κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής έκτακτης ανάγκης» ταιριάζει σαν γάντι στις ανάγκες αναδιάρθρωσης του γαλλικού κεφάλαιου! Τα εξηγούσαμε περιληπτικά το προηγούμενο Σάββατο.

Γράψαμε για το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Τώρα, χτες, ο Macron δήλωσε την προέκτασή της, σαν «έκτακτη ανάγκη». Ναι, το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο (αλλά και το αγγλικό, και το αμερικανικό, και το ισραηλινό, και κάμποσα ακόμα «εθνικά κεφάλαια») βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της 4ης βιομηχανικής επαναστάσης που ήδη ξεδιπλωνέται παγκόσμια, και του εντεινόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Μην μας θυμίσει κανείς ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα»… Το ξέρουμε! Το κεφάλαιο σαν σχέση εκμετάλλευσης είναι πράγματι global. Όμως τα συγκεκριμένα κάθε φορά αφεντικά, όταν στριμώχνονται, κι όταν έχουν «έκτακτη ανάγκη» για «έκτακτη πειθαρχία» των εργατών, σηκώνουν τις εθνικές σημαίες τους, για να τυλίξουν αυτές τις «εθνικές» εργατικές τάξεις· για να τις επιστρατεύσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. (Κι ας είναι «ανύπαρκτες» – τα αφεντικά ξέρουν! Μια πρόσφατη και γαλλική μορφή παραδειγματικής επίδειξης της ανυπαρξίας τους λέγεται «κίτρινα γιλέκα»: ο χρωματισμός αγανακτισμένος μικροαστισμός σα γεννήτρια εντυπώσεων… )

Η πολιτική απόσταση ανάμεσα στους κάθε είδους Macron και τους κάθε είδους Orban απ’ την άποψη των μεθόδων τους είναι υπαρκτή μεν, αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται. Υπάρχει ένας κοινός πυρήνας. Ότι τα αφεντικά, ενόψει της όξυνσης του μεταξύ τους ανταγωνισμού, απαιτούν (και θα απαιτήσουν…) θυσίες. Δεν πρέπει όμως να λέγεται τόσο ωμά όσο συμβαίνει πραγματικά. Πρέπει να λέγεται κάπως σαν «η πατρίδα χρειάζεται θυσίες». Έναντι κάποιων ανταμοιβών, αντιπαροχών, επιβραβεύσεων… αλλοίμονο. Κι αυτό χρειάζεται σαν «υποκείμενο» το καπιταλιστικό κράτος· και σαν ιδεολογία / λειτουργία τον πατερναλισμό του.

Α λα 21ος αιώνας…

Turkstream

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή αναγνωρίζει πως έμεινε λίγο πίσω σε ότι αφορά το θέμα. Ενώ, πράγματι, εκκρεμεί μια τυπική έγκριση από την ε.ε. προκειμένου το ρωσικό γκάζι (και οι αγωγοί της gazprom) να ανηφορίσουν απ’ την Αδριανούπολη προς τα βαλκάνια σαν προέκταση του turkstream, η ρωσική εταιρεία έχει κάνει τις «σωστές κοινοπραξίες» με ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες (ακολουθώντας το μοντέλο του nord stream 2) έτσι ώστε το project να είναι συμβατό με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Απόδειξη της προετοιμασίας που έχει γίνει (κι αυτό που αγνοούσαμε…) είναι ότι η gazprom έχει υπογράψει ήδη 7ετή σύμβόλαια τροφοδοσίας (με αφετηρία τον Οκτώβρη του 2022) με την σλοβακία, για 4,4 δις κυβικά μέτρα, απ’ τα οποία η αυστρία θα λαμβάνει τα 3,8 δις, με την ουγγαρία για 4,7 δις κυβικά, με την σερβία για 2 δις κυβικά και με την βουλγαρία για 4,8 δις. (Σύνολο 15,9 – η δυναμικότητα του δεύτερου σκέλους του turkstream). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχει γίνει ο σχεδιασμός για την κατασκευή όλων των απαραίτητων αγωγών, ενδιάμεσων σταθμών κλπ, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, σ’ αυτές τις περιοχές που δείχνει ο πιο πάνω χάρτης.

Πέρα απ’ την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι πιθανά «ελληνικά όνειρα» για πέρασμα του κυρίως γκαζοσωλήνα για όλο αυτό το δίκτυο από το βορειοελλαδιστάν είναι για γέλια και για κλάματα (η ιταλία δεν θα είναι πελάτης, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα), το ερώτημα είναι η αντίδραση του ψοφιοκουναβιστάν.

Το 2014 ένας παρόμοιος αγωγός στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας, που δεν θα «έπιανε» τουρκικό έδαφος αλλά θα περνούσε κατευθείαν στη βουλγαρία, με το όνομα South Stream, «πνίγηκε» απ’ την διοίκηση Ομπάμα. Που άσκησε την «γοητεία της» (δηλαδή τις απειλές της…) κατ’ αρχήν στο βουλγαρικό κράτος και, στη συνέχεια, στους υπόλοιπους δυτικοβαλκάνιους και κεντροευρωπαίους πελάτες του ρωσικού γκαζιού. Ο τρόπος με τον οποίο, τελικά, η ε.ε. ακύρωσε το Νοέμβρη του 2014 τον South Stream ήταν ότι (λόγω της ιδιοκτησίας της gazprom) ήταν αντίθετος με την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία της.

Το 2014 είναι το 2014 και το 2018 είναι το 2018. Η εποχή Obama πέρασε, και ήρθε η εποχή Trump. Το ψοφιοκουναβιστάν βρυχάται πια με κάθε αφορμή κατά του project europe (και όχι μόνο) – πράγμα που δεν αρέσει ακόμα και στους ευρωπαίους ομοϊδεάτες των αμερικάνων εθνικιστών – ενώ η Μόσχα φρόντισε εν τω μεταξύ να είναι “τυπικά εντάξει”.

Τώρα η Ουάσιγκτον νοιώθει ακόμα εντονότερο «κόψιμο» (και) στα ενεργειακά πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Μεσόγειος

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Έχουμε πια αρκετά “δείγματα” μιας τακτικής που, καθώς εξελίσσεται (με μικρές παραλλαγές) σε μεγάλο μέρος της ευρώπης δείχνει πως είναι σχεδιασμένη και συντονισμένη: η επίθεση όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες / μετανάστες αλλά και σε συμπαραστάτες τους. Απ’ τις ελληνικές κατηγορίες (παραπάνω από μία φορά φέτος) εναντίον διεθνών μκο που κάνουν διασώσεις ναυαγών στο ανατολικό αιγαίο για «trafficking» μέχρι τις εντελώς ανάλογες κατηγορίες του ιταλού φασίστα Salvini για τις μκο που δραστηριοποιούνται στην κεντρική Μεσόγειο· απ’ τα σχέδια τιμωρίας του Ορμπάν εναντίον όσων περιθάλπτουν πρόσφυγες στην ουγγαρία, μέχρι την σύλληψη του Lucano στην καλαβρέζικη Riace· απ’ την απαγόρευση σε πλοία που διέσωζαν πρόσφυγες / μετανάστες να δέσουν σε ιταλικά, γαλλικά και μαλτέζικα λιμάνια, μέχρι τις δίκες εναντίον τους για «παράνομη διακίνηση μεταναστών»· απ’ την πριμοδότηση της νεοφασιστικής «εναλλακτικής για την γερμανία» (και την εμφάνιση εκεί «εβραϊκής συνιστώσας», αντιμουσουλμανικής φυσικά…) μέχρι τις συμφωνίες της Ρώμης με την χούντα του Καΐρου για συμμετοχή σε στρατιωτικές (αντι-προσφυγικές) περιπολίες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο: είναι πολλά, είναι μαζεμένα, και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «μεμονωμένα περιστατικά».

Παρότι υπάρχει μια ρατσιστική «μαύρη γραμμή» που συνδέει (άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη) το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και αυτά που θα παραδώσει στο επόμενο γκουβέρνο) με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι, έχουμε την εντύπωση ότι το «πρόβλημα με τις ροές» είναι ανθρωποφάγο αλλά και προσχηματικό. Υπάρχει μια ευρύτερη γεωπολιτική στόχευση για τον (στρατιωτικό) έλεγχο της Μεσογείου, σχετική με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο· οι μετανάστες / πρόσφυγες που επιχειρούν να την διασχίσουν είναι τα πρώτα θύματα εισόδου σ’ ένα υπό κατασκευή (θαλάσσιο) ναρκοπέδιο… Θέλουμε να πούμε: ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός δεν είναι πλέον «μόνος του»· έχει γίνει κεφάλαιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Είναι, ίσως, η έσχατη ιστορική στιγμή όπου η υποστήριξη των μεταναστών / προσφύγων, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ τις συγκεκριμενοποιήσεις της, θα πρέπει να ανακτήσει τον συνολικό ορίζοντα των σε εξέλιξη ενδοκαπιταλιστικών οξύνσεων· σ’ όλες τους τις μορφές…

Αν, βέβαια, υπάρχουν ακόμα υποκείμενα διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας· ένα βάρος που κανείς δεν διαλέγει μεν, αλλά το βρίσκει αμείλικτο μπροστά του.

(φωτογραφία: Διαδήλωση 6.000 ατόμων, ιταλών και μεταναστών / προσφύγων, χτες στην Riace. Για αρχή σωστά καμωμένη. Όμως πρέπει στη Ρώμη… )

Το όνομά της!

Τρίτη 5 Ιούνη. Η θεία Λίτσα κοντεύει να πάθει πολλαπλή κβαντική σύζευξη! Έχει κλείσει εισιτήριο για καμιά δεκαριά σημερινά τοπικά συλλαλητήρια – και, απ’ την στιγμή που βγήκε απ’ την κρυψώνα της, κάτω απ’ το κρεβάτι, φαίνεται ικανή να το καταφέρει: να πάει σ’ όλα, ταυτόχρονα! Χαλκίδα, Κέρκυρα ή Κατερίνη, δεν ξέρω που ακριβώς θέλεις να πας, η εθνική ανάταση πολλά σου δίνει, να κάνεις βόλτες by φασιστοbus θα τραγουδούσαν οι Τρύπες για την περίσταση – αν υπήρχαν ακόμα.

Φαίνεται ότι κανείς δεν παίρνει τοις μετρητοίς την δέσμευση του ψόφιου κοριού (στο κόμμα του) ότι δεν θα έρθει στην (τωρινή..) βουλή καμία συμφωνία· ούτε του ψεκασμένου τον όρκο ότι θα ρίξει το “ειδικό πολιτικό βάρος του” (το κήτος του δηλαδή) και θα εμποδίσει οποιαδήποτε προδοσία. Κανείς επίσης (η θεία Λίτσα σίγουρα) δεν συζητάει το ενδεχόμενο να πάρει σβάρνα τα ελληνικά συλλαλητήρια κανάς Ορμπάν, και να παίξει τρελή εμψύχωση από ουγγαρία μεριά…

Εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και χωρίς καθαρόαιμες διεθνείς φασιστικές βοήθειες, αυτό που θα διευκόλυνε εντελώς την ελληνική τακτική είναι μια απόπειρα πραξικοπήματος, εναντίον του Zaev, στη δημοκρατία της μακεδονίας. Τα υπόλοιπα, μα τα χίλια καλοστημένα συλλαλητήρια, θα τα αναλάμβανε η εντόπια ανεξάρτητη δικαιοσύνη…

Αυτή ξέρει!

Ευχές απ’ το Τελ Αβίβ

Πέμπτη 20 Ιούλη. Δεν είναι ανόητος ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu που θέλει φιλίες με φασίστες (παλαιάς και νέας κοπής μαζί) σαν τον ομόλογό του της ουγγαρίας Orban. Μπορεί να ήταν ατύχημα το ανοικτό μικρόφωνο στη διάρκεια του meeting, μπορεί και όχι, αλλά τα ισραηλινά «εθνικά συμφέροντα» δηλώθηκαν καθαρά και δημόσια. Ώστε να τα έχουν όλοι υπόψη τους: αν η ε.ε. δεν κάτσει σούζα στο Τελ Αβίβ καλύτερα να διαλυθεί – είπε σε απλά ελληνικά. Είχε και διάφορα κοσμητικά επίθετα η δήλωση, αλλά δεν προσθέτουν κάτι.

Τι κάνει αυτή η καταραμένη ε.ε. που ενοχλεί τόσο τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό; Διαμαρτύρεται (πάντα στα λόγια) για τους επεκτεινόμενους ισραηλινούς οικισμούς στη δυτική Όχθη… Και γι’ αυτό το λόγο καθυστερεί την ολοκλήρωση της «συμφωνίας εμπορικής σύνδεσης» με το Τελ Αβίβ. Τίποτα σπουδαίο, δηλαδή, σε σχέση με τα ισραηλινά εγκλήματα. Όμως ακόμα κι αυτά τα όχι σπουδαία εκνευρίζουν το ισραηλινό καθεστώς. Ή έτσι παριστάνει.

Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την αμερικανική υποστηρίξη· γράφαμε χτες για τα ενδεχόμενα στο συριακό πεδίο μάχης. Το ψόφιο κουνάβι είναι μεν φιλοϊσραηλινό όσο δεν πάει· έχει όμως μια «νταραβεριτζίδικη κουλτούρα» που δεν του επιτρέπει ακόμα να επιλέξει να σκοτωθεί με όλον τον κόσμο για να τα έχει καλά με το ισραήλ· και μάλιστα σ’ έναν αιώνα που η χωροφυλακίστικη συνεισφορά του θα είναι μειωμένης αξίας. Το Τελ Αβίβ τσινάει κάθε φορά που το ψόφιο κουνάβι δείχνει κατανόηση στην ρωσική παρουσία στη συρία· η τελευταία φορά ήταν πρόσφατα, μετά την συμφωνία Ουάσιγκτον – Μόσχας – Αμμάν για «ζώνη αποκλιμάκωσης» στη Dara’a, εκεί που σκόπευε (ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός) να επεκταθεί, σε συριακό έδαφος.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και με δεδομένη επίσης την παρακμή σαν «ethos», γιατί να μην εύχεται ο Νετανιάχου μεγαλόφωνα την διάλυση της ε.ε. «αν δεν μας κάτσει»; Το ίδιο δεν θέλει και το ψόφιο κουνάβι;

(Υπάρχει κανένας στα μέρη μας που να συμφωνεί με το δίδυμο Τραμπ – Νετανιάχου; Να συμφωνεί αντικειμενικά εννοούμε… Ε; Υπάρχει κανένας;)

Διαφορική ολοκλήρωση

Σάββατο 11 Μάρτη. Οι φασιστικές κυβερνήσεις της Βαρσοβίας και της Βουδαπέστης “κλώτσησαν” (και θα συνεχίσουν να το κάνουν) απέναντι στην προοπτική της διαφορικής ολοκλήρωσης μέσα στην ε.ε. και την ευρωζώνη. Αναμενόμενο: θα χάσουν (και όχι μόνον αυτοί) το όπλο του “βέτο”, που μπορούσαν να το “πουλάνε” κατά περίπτωση, εξασφαλίζοντας ανταλλάγματα. Ένα είδος πολιτικών προσόδων: η πολωνία, για παράδειγμα, είναι ο μεγαλύτερος καθαρός δέκτης των ευρω-χρηματοδοτήσεων… Και φυσικά η πολωνική κυβέρνηση φοβάται ότι χωρίς τον εκβιασμό της αρνησικυρίας της θα παίρνει λιγότερες επιχορηγήσεις…

Οπωσδήποτε όσοι στοιχηματίζουν στη διάλυση (της ε.ε., της ευρωζώνης) θα αγκαλιάσουν τέτοιου είδους “εθνικές πολιτικές”. Ειδικά εφόσον, όσο περνούν οι μέρες, τα ακροδεξιά “άλογά” τους στις εκλογές στην ολλανδία, στη γαλλία και στη γερμανία, χάνουν έδαφος. Πως να μην τιμηθεί, άλλωστε, η «εθνικοαπελευθερωτική» πολιτική της Βουδαπέστης και των υπόλοιπων κρατών / μελών του «βίζεγκραντ» απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες;

Έχουμε όμως την εντύπωση ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτές οι ακροδεξιές (και “αμερικανόδουλες”! – που ξεχάστηκε αυτός ο χαρακτηρισμός;) κυβερνήσεις στην ανατολική ευρώπη έχουν ισχυρή εσωτερική κοινωνική αντιπολίτευση. Ένας λόγος, όχι ο μοναδικός, είναι οι φασιστικοί νόμοι που ψηφίζουν και εφαρμόζουν. Τα “σχίσματα”, αν μπορούμε να μιλήσουμε έτσι, δεν διατρέχουν μόνο (ή κυρίως) τις διακρατικές σχέσεις στην ευρώπη· αλλά κυρίως τις πεποιθήσεις, τις ιδέες και τα συμφέροντα μέσα σε κάθε εθνοκρατικό σχηματισμό. Υπάρχει πιο καθαρό παράδειγμα απ’ την brexit αγγλο-σκωτσεζο-ουαλο-βορειοϊρλανδική περίπτωση;

Σε τελευταία ανάλυση κανένας δεν έβαλε με το ζόρι στην ε.ε. ούτε το πολωνικό κράτος / κεφάλαιο ούτε το ουγγρικό ούτε το τσεχικό.

Η (προς το παρόν) απορία μας είναι αν τέτοιοι «διαφωνούντες» έχουν «θεσμικό» τρόπο να εμποδίσουν αυτές τις α λα καρτ συνεννοήσεις και συμφωνίες, που είναι αναπόφευκτες· ή αν θα μείνουν ρέστοι, με βερμπαλιστικούς τσαμπουκάδες και κατάρες. Την επανεκλογή του Τουσκ, πάντως, δεν την εμπόδισε η κυβέρνηση της Βαρσοβίας· και συμβαίνει αυτή η βιτρίνα να ανήκει στην πολωνική αντιπολίτευση…