Tag: νότια κύπρος

Η αληθινή συμμαχία

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Λόγος ανησυχίας δεν πρέπει να υπάρχει – πάντως. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 13 του μήνα, ο «κόκκινος Κατρού» σαν αναπληρωτής τενεκεδένιου υπ.εξ. θα βρίσκεται στην Ουάσιγκτον. Για «επαφή» με τον αμερικάνο υπ.εξ. Pompeo, ώστε να αρχίσει αυτό που ονομάζεται «στρατηγικός διαλόγος» Αθήνας – Ουάσιγκτον· λες και τόσες δεκαετίες η συμμαχία ήταν ευκαιριακή…

Και σε λιγότερο από 2 βδομάδες, στις 19 Δεκέμβρη, ο δι-τενεκεδένιος μαζί με τον Αναστασιάδη, θα είναι φιλοξενούμενος του Netanyahou, για μια ακόμα μεγαλύτερη «εμβάθυνση» της συμμαχίας τους. Θα τα πουν στην πόλη Be’er Sheva, στην έρημο Negev. Μια πόλη που έχει την δική της ιστορία (άρα και τους ανάλογους συμβολισμούς): ανήκε στο παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με την απόφαση του οηε το 1948 – αλλά καταλήφθηκε γρήγορα απ’ τον ισραηλινό στρατό, την ίδια χρονιά, στη διάρκεια του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου…

Η Αθήνα και η Λευκωσία παρακαλάνε σ’ αυτό το ραντεβού, της 19ης Δεκέμβρη, να συμμετέχει και κάποιος αμερικάνος – έστω σε θέση «συμβούλου». Έχει ενδιαφέρον ότι ως τώρα ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός της Ουάσιγκτον για την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο δεν περιλαμβάνει αυτό για το οποίο ψοφάει η Αθήνα, δηλαδή υψηλόβαθμες συμμετοχές στα ραντεβού του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. Κι ο λόγος είναι απλός: το ψοφιοκουναβιστάν δεν θέλει να τα σπάσει κι άλλο με την Άγκυρα.

Είναι λογικό: εκτός απ’ τον σταθερό δεσμό με τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό, αν η Ουάσιγκτον είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Αθήνα / Λευκωσία απ’ την μια μεριά και την Άγκυρα απ’ την άλλη, θα διάλεγε σαφώς την δεύτερη. Αλλά η Άγκυρα τραβάει την δική της ιμπεριαλιστική γραμμή, με σαφείς αποστάσεις (αν και όχι ολική ρήξη) με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

(φωτογραφία: Μ’ έναν αμερικάνο και μπιρίμπα παίζουμε!)

Τενεκέδες και αλεπούδες

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό γκουβέρνο παρακάλεσε. Παρακάλεσε πολύ – το επιβεβαιώνουν οι έλληνες δημοσιογραφικοί ανταποκριτές στη Μόσχα, όταν (φυσικά!) τους επιτρέπεται να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω – που θα ξεχαστεί μερικά λεπτά αργότερα… Παρακάλεσε πολύ για να γίνει η αυριανή επίσκεψη του δι-τενεκεδένιου (καθότι παίρνει δύο μισθούς, πρωθυπουργού και υπ.εξ.· ο φίλος του ο Netanyahou όμως είναι πολύ μπροστά: παίρνει τέσσερεις!) στη Μόσχα. Ας ευχηθούμε να μην αρρωστήσει και αναβάλει το ραντεβού του.

Είναι γνωστό ότι η Αθήνα (με διαδοχικές κυβερνήσεις….) παρακαλούσε πολύ και την Ουάσιγκτον, επί Obama. Για μία επίσημη πρόσκληση, για μια photo opportunity. Αλλά η τότε αμερικανική διοίκηση δεν είχε ιδιαίτερη καούρα για την περίφημη «γεωπολιτική αξία» του ελληνικού οικοπέδου (που ήταν ανύπαρκτη). Τελικά, όταν άλλαξε η διοίκηση, οι φίλοι και σύμμαχοι απ’ το Τελ Αβίβ, που είχαν πια άμεση πρόσβαση στο καθιστικό του άσπρου σπιτιού, κανόνισαν μια επίσκεψη του (τότε) μονο-τενεκεδένιου, για επαφή με το ψόφιο κουνάβι. Και δηλώσεις, και φωτογραφίες, και αγγλικούλια, και λοιπά. Μεγάλες στιγμές!

Σίγουρα δεν είναι οι ίδιες άκρες που εξασφάλισαν την επίσκεψη / προσκύνημα στην αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin). Γιατί δέχτηκε η Μόσχα; Ίσως το ρωσικό καθεστώς έχει την απορία «τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο τενεκές που έχει τόση φαγούρα να έρθει εδώ;». Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περί «βελτίωσης των σχέσεων με τη ρωσία» και «ξεπέρασμα των πρόσφατων δυσκολιών» είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Ειδικά για κατανάλωση απ’ το άγνωστης έκτασης ντόπιο φιλορωσικό εκλογικό σώμα.

Έχει, όμως, κάποιο «δώρο» ο δι-τενεκεδένιος; Ή πάει με άδεια χέρια; Οι φευγαλέες ανταποκρίσεις λένε ότι το «μενού» των προς συζήτηση θεμάτων, απ’ την ελληνική μεριά, ετοιμαζόταν άρον άρον χτες, στη Μόσχα, απ’ τον «κόκκινο Κατρού», που πήγε σαν προπομπός… Πράγμα που σημαίνει: μια «αρπαχτή» είναι για τον δι-τενεκεδένιο η ιστορία, μπας και θολώνει τα νερά του hard core αμερικανικού του προσανατολισμού (τίποτα προσωπικό· την δουλειά του κάνει ο έρμος). Ενόψει εκλογών…

Για να μην υπάρχουν όμως παρανοήσεις, το ρωσικό καθεστώς εκτόξευσε χτες το τροχιοδεικτικό του βλήμα σε ό,τι αφορά όχι απλά το ελλαδιστάν, αλλά τον άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Λευκωσία συνολικά. Όπως δεν είναι γνωστό (η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει προλάβει…) η νοτιοκυπριακή κυβέρνηση, προκειμένου να «δέσει» πάνω στον άξονα (και να προφυλάξει, όπως νομίζει η δυστυχισμένη, τα «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τόνε βγάλαμε» κοιτάσματα γκαζιού) δίνει. Δίνει στους αμερικάνους· δίνει στους γάλλους· δίνει σε όποιον απ’ τον άξονα (ή κοντά) ζητήσει λιμάνι, αεροδρόμιο, επιμελητεία για στρατιωτική χρήση – βάσεις δηλαδή. Η Λευκωσία τα παίζει πλέον όλα για όλα, αφού καταλαβαίνει ότι δεν έχει άλλα περιθώρια…

Η κυρά Zakharova λοιπόν, εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπ.εξ., προειδοποίησε (μα δεν μπορούσε η ευλογημένη να το αφήσει για μετά την επίσκεψη; Όοοοοχι! Είναι σαδιστές αυτοί εκεί στο Κρεμλίνο!..):

Λαμβάνουμε πληροφορίες από διάφορες πηγές ότι οι ηπα μελετούν πρακτικά τις δυνατότητες για να στήσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην κύπρο… Ο σκοπός δεν κρύβεται: να εμποδίσουν την αυξανόμενη ρωσική επιρροή στην περιοχή, μετά την επιτυχημένη δράση του ρωσικού στρατού στη συρία…. Οι κυπριακές αρχές μπαίνουν στα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή, κι αυτό θα έχει επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές συνέπειες για την ίδια την κύπρο… Στη Μόσχα δεν αγνοούμε το αντι-ρωσικό στοιχείο αυτών των αμερικανικών σχεδιασμών· κι αν πραγματοποιηθούν, θα αναγκαστούμε να πάρουμε αντίμετρα…

Το καταλαβαίνετε ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα – και δεν χρειάζονται «συμπάθειες» για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι αφού ο δι-τενεκεδένιος φαγώθηκε να πάει επίσκεψη στη Μόσχα (για να πουλήσει στο πόπολο το θέαμα της ‘πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής’) θεωρώντας ότι όλοι είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος (αλλά αυτόν είχε διαθέσιμο το ελληνικό βαθύ κράτος…), θα πέσει πάνω στην δαγκάνα της αργόστροφης αλεπούς:

Και δεν μου λες ρε μικρέ, που – πιστός καθώς είσαι στα συμφέροντα των εφοπλιστών σου και των λακέδων τους – τα δίνεις όλα στην Ουάσιγκτον: να αναγνωρίζω τώρα το κράτος της τουρκοκυπριακής δημοκρατίας ή να το αφήσω για αργότερα;

Αυτά θα γίνουν – αλλά μην περιμένετε να τα μάθετε από τα ντόπια καθεστωτικά μήντια. Σε ότι αφορά την «εξωτερική» ιμπεριαλιστική πολιτική του ελλαδιστάν, ακόμα και στα πιο down της, οι υπηρεσίες έχουν φροντίσει οι δημαγωγοί να είναι «μια γροθιά»… (Και ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο προς όλους / όλες μας).

Βαθύ και failed

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του. Οι φαιορόζ πήραν την σκυτάλη της επιβεβαίωσης της ένταξης του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην «αγγλόσφαιρα» απ’ τους προηγούμενους, και θα την παραδώσουν στους επόμενους. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο.

Το ζόρι για τους ροζ (και η αναγκαιότητα της κυβερνοσυμπλήρωσής τους απ’ τους ψεκασμένους και, σε καμία περίπτωση, από οποιονδήποτε άλλον!) έγκειται στο ότι αν και καραδεξιοί εδώ και δεκαετίες κατέβηκαν στο γήπεδο με φανέλες που έγραφαν «πρώτη φορά αριστέρα». Στον κόσμο του θεάματος οι συμβολισμοί παίζουν έναν ρόλο. Σαν «αριστεροί» όφειλαν να υπόσχονται κάτι σαν «έξω οι βάσεις του θανάτου». Μερικοί (άγνωστο πόσοι) μπορεί να το έφαγαν… Και, σε κάθε περίπτωση, η όλο και πιο δυναμική ένταξη στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (αχ αυτός ο τοξικός! τα σκάτωσε!!!) θα έπρεπε κάπως να αποσιωπηθεί ή/και να κουκουλωθεί.

Αυτό είναι το σχετικά μικρότερο πρόβλημα των ροζ. Το μεγαλύτερο είναι ότι απ’ το 2015 που (σε δύο δόσεις) ανέλαβαν τον καλοπληρωμένο ρόλο των βιτρινών του ντόπιου βαθέος κράτους ως σήμερα τα δεδομένα στη ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή έχουν αλλάξει δραματικά. Οφείλουμε να σας θυμίσουμε πως όταν η «πρώτη φορά» ανέμιζε τη «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα κάθε τύρρανου ευρωπαίου, η ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης δεν είχε γίνει. Ούτε όταν η «δεύτερη φορά» επισφραγίστηκε. Απ’ το φθινόπωρο του 2015 ως το τέλος του 2018 το άγρυπνο μάτι της «αιτίας ύπαρξης» του ελληνικού κράτους, η γεωπολιτική πρόσοδος δηλαδή, σαρώνει σα ραντάρ όσα δεδομένα μπορεί να «πιάσει», μπας και βρει δυνατότητες «ανατίμησης» του οικοπέδου.

Η ταχύτητα (με την ιστορική έννοια του χρόνου) των εξελίξεων έχει υπάρξει τέτοια ώστε το γεγονός ότι ο ογκόλιθος έτρεχε και ξανάτρεχε στις αρχές του 2017 στην Ουάσιγκτον μπας και το ψοφικουναβιστάν αγοράσει τα ελληνικά σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν καμαρώνει κανένας για εκείνην την πρεμούρα, πριν λιγότερο από 2 χρόνια; Επειδή στηριζόταν στην βαθιά ελληνική (και, κατά συνέπεια, απεριορίστα φαντασιωτική) πεποίθηση ότι όλο κι όλο που θα αντιμετώπιζε η «περικύκλωση της Μεσογείου» ήταν… η Άγκυρα. Αυτά συμβούλευε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, ως εκεί καταλάβαιναν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αλλά δεν είναι μόνη της η Άγκυρα, να κυνηγάει τρύπες και κοιτάσματα εκεί που οι έλληνες και οι σύμμαχοί τους (έτσι ήλπιζαν όλοι οι ογκόλιθοι του ντουνιά) θα της το απαγόρευαν. Έχει και Μόσχα μαζί της, έχει και Πεκίνο (ας αφήσουμε την Τεχεράνη). Εκείνο που το ελληνικό βαθύ κράτος ήθελε να φαντάζεται σαν ένα light «περιφερειακό» bras de fer, που θα λυνόταν υπέρ του ιμπεριαλισμού του χάρη στην παρουσία του 6ου στόλου, μυρίζει όλο και πιο έντονα 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Εννοείται ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα αλλάξει συμμάχους. Όμως είναι ένα πράγμα να φωνάζεις τον boss να σου κάνει πλάτες για να φαίνεσαι «μούρη», και άλλο πράγμα το να ψάχνει ο boss πως θα σε αξιοποιήσει σα νοσοκομείο, πεδίο βολής ή/και μπουρδέλο.

Οι υποσχέσεις και οι προτάσεις του ψεκασμένου στο ψοφιοκουναβιστάν για βάσεις, κι άλλες βάσεις, δεν είναι η δική του παράνοια. Είναι, απλά, ο καταμερισμός εργασίας στο φαιορόζ γκουβέρνο. Ένας καταμερισμός που αποφάσισαν τα αφεντικά και των μεν και των δε (τα ίδια είναι) πολύ πριν αγκαλιαστούν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος για πρώτη φορά live. Αυτό αποδεικνύεται… στη Λευκωσία! Δεν ήταν ο ψεκασμένος αλλά ο ογκόλιθος που βούλιαξε την όποια πιθανότητα “συναινετικής ρύθμισης του κυπριακού” – αυτή ήταν η αποστολή του. Και δεν είναι ο ψεκασμένος αλλά ο ξανά και ξανά ελληνοκύπριος εκφραστής της συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – (Καΐρου) καραδεξιός Αναστασιάδης που δίνει στην Ουάσιγκτον, και στο Τελ Αβίβ, και σ’ όποιον άλλον ενδιαφέρεται… Όχι, βέβαια, στη Μόσχα.

Όταν όλοι και όλα δουλεύουν για το ίδιο κόλπο είναι προφανέστατο: κανείς τους δεν βρίσκεται στη δουλειά κατά λάθος….

East med γερά, πάρτους τα λεφτά!

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Αν ένα έργο είναι “κρίσιμο” και “σπουδαίο”, δεν μπορεί παρά να προωθείται από ανάλογα σπουδαίους επενδυτές. Ποιός έχει, λοιπόν, αναλάβει την προώθηση του east med;

Μια εταιρεία με το όνομα IGI Poseidon… Δεν σας λέει τίποτα. Κάτι παραπάνω θα σας πει ότι έχει έδρα την Αθήνα, καθώς είναι κοινοπραξία (50-50) μεταξύ της ελληνικής δεπα και της ιταλικής edison…

Τι άλλα σπουδαία έργα έχει στο ενεργητικό της αυτή η τόσο φιλόδοξη κοινοπραξία; Προς το παρόν κανένα!!! Έχει, όμως, σχέδια. Τον χερσαίο αγωγό μεταξύ ελληνοτουρκικών συνόρων και ιταλίας, στη βόρεια ελλάδα (την συνέχεια του tap δηλαδή)… Και έναν μικρού μήκους αγωγό μεταξύ ελλάδας και βουλγαρίας…

Συνολικά: δύο χερσαίους αγωγούς και έναν κτηνώδη, υποθαλάσσιο (τον east med) για τον οποίο μάθαμε ότι δεν έφταναν όλα τα υπόλοιπα, έχει να αντιμετωπίσει κι αυτό: μεταξύ κύπρου και Κρήτης θα περνάει από ηφαιστειογενή (υποθαλάσσια) περιοχή.

Εντάξει, ησυχάσαμε τελείως. Με τέτοιους εργολάβους δεν αποκλείεται ο east med να φτάσει New York…

East med αέρια, πάρτους τα κ-μέρια!

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Αυτά τα κυριλέ και πολύ φραγκάτα και γραβάτα project που είναι στ’ αλήθεια trash (: σκουπίδια), και γι’ αυτό αγαπιούνται απ’ το φιλοθεάμον κοινό, είναι μια αναμφίβολη επίδειξη παρακμής – σε συσκευασία δώρου. Να, λοιπόν, αποσπάσματα απ’ τον ελληνοκυπριακό “πολίτη” (2/11/18, Διονύσης Διονυσίου, «το παραμύθι του east med») για τον “θρυλικό”αγωγό για τον οποίο όσο νάναι, οι ρεπόρτερ του χρυσοπράσινου φύλλου ξέρουν από κοντά διάφορες πικάντικες λεπτομέρειες:

Πώς μπορεί ένας υπουργός Ενέργειας μιας σοβαρής χώρας μέσα σε τόσο λίγα λεπτά να λέει τόσες ανακρίβειες; Ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ Γιούβαλ Στάινιτς την περασμένη Κυριακή εξήγγειλε μέσα από ένα θριαμβευτικό ρεπορτάζ της ισραηλινής τηλεόρασης την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ της χώρας του, της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ιταλίας, με βάση την οποία ξεκινά άμεσα η κατασκευή του αγωγού EastMed. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα κανάλια της Κύπρου και της Ελλάδας «έπαιξαν» την πληροφορία αυτή ως την κύριά τους είδηση.

Πρόκειται για τον ίδιο υπουργό ο οποίος τον Ιούλιο του 2016 δήλωνε με πάσα σοβαρότητα «ότι επίκειται η υπογραφή συμφωνίας για τη μεταφορά του ισραηλινού αερίου στην Τουρκία, ότι η συμφωνία ήταν έτοιμη κατά 90% και ότι ανέμενε τον τότε Τούρκο υπουργό Ενέργειας Αλ Μπαϊράκ να μεταβεί στο Τελ Αβίβ για να πέσουν οι τελικές υπογραφές».

…

Εν τέλει, η κατασκευή αγωγών δεν προσφέρεται για δημιουργία εντυπώσεων του τύπου σε 2-3 χρόνια θα έχουμε έτοιμο αγωγό μήκους 2.000 χιλιομέτρων μέσω του οποίου θα μεταφέρουμε 20 δισ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο τον χρόνο στην Ευρώπη με hub την Ελλάδα και την Ιταλία. Τη στιγμή που για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού από το κοίτασμα Ταμάρ στην ισραηλινή ΑΟΖ μέχρι τα παράλια του Ισραήλ, μήκους μόλις 90 χιλιομέτρων, χρειάστηκαν κατασκευαστικές εργασίες 4 χρόνων! Αυτό το δεδομένο σίγουρα το είχε ενώπιόν του ο Ισραηλινός υπουργός Εμπορίου εξ ου και διάφοροι αναλυτές στο Ισραήλ του άσκησαν σκληρή κριτική, σημειώνοντας ότι είναι καλός μεν ο ενθουσιασμός, οφείλει ωστόσο να εδράζεται σε πραγματικά δεδομένα.

…

Πίσω από τις δηλώσεις του κ. Στάινιτς, οι οποίες έγιναν κύριο θέμα σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία της Κύπρου, κρύβεται και μια πραγματική σκοπιμότητα. Ο EastMed αφέθηκε να πετάξει ως φούσκα, διότι το Ισραήλ ετοιμάζεται για έναν νέο γύρο αδειοδοτήσεων στην ΑΟΖ του. Η τελευταία προκήρυξη κρίθηκε εντελώς αποτυχημένη αφού ενδιαφέρον έδειξαν εταιρείες πολύ πιο μικρές από τη Noble και την Delek. Θεωρήθηκε λοιπόν ότι η εξαγγελία περί της κατασκευής του EastMed θα προσελκύσει το ενδιαφέρον κάποιων μεγάλων εταιρειών. Μόνο που οι εταιρείες-κολοσσοί δεν είναι τηλεοπτικοί σταθμοί για να τσιμπούν παραπληροφορώντας τους μετόχους τους. Οι μεγάλες εταιρείες απέχουν από την ισραηλινή ΑΟΖ γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους Άραβες.

…

Στην Ανατολική Μεσόγειο μέχρι στιγμής έγιναν πάνω από 30 γεωτρήσεις (η Κύπρος έκανε 7) και ξοδεύτηκαν από όλες τις εταιρείες που έχουν εμπλακεί αστρονομικά ποσά. Υπολογίζεται ότι μόνο στην κυπριακή ΑΟΖ οι εταιρείες Total, Exxon, Eni και Νoble έχουν ξοδέψει κοντά στα 4 δισ. δολάρια για τα ερευνητικά και γεωτρητικά τους προγράμματα.

Μέχρι στιγμής σημαντικές ποσότητες έχουν βρει το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Το Ισραήλ έχει αποδεδειγμένα αποθέματα γύρω στα 860 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου (32 τρισ. κυβικά πόδια) και η Αίγυπτος κοντά στα 2.800 τρισ. (107 τρισ. κυβικά πόδια). Η Κύπρος, με μόνο επιβεβαιωμένο κοίτασμα την Αφροδίτη, διαθέτει γύρω στα 108 δισ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο (4 τρισ. κυβικά πόδια). Πόσες από αυτές τις ποσότητες θα μπορούσαν να διατεθούν σήμερα, αν και το ερώτημα αυτό πάντα θα είναι σχετικό. Και είναι σχετικό γιατί άλλη είναι η επιβεβαίωση αποθεμάτων σε ένα τόσο μεγάλο βάθος, και άλλη η δυνατότητα άντλησης ολόκληρης της ποσότητας.

– Η Αίγυπτος χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της για εσωτερική χρήση, ενώ μικρότερες ποσότητες διατίθενται στα 2 τερματικά LNG που διαθέτει στο Ιντκού και στην Νταμιέτα, μέσω των οποίων θα ξεκινήσει τις εξαγωγές υγροποιημένου αερίου κυρίως στις αγορές της νότιας Ευρώπης, σε Ισπανία και Ιταλία. Με βάση τα αποθέματα που διαθέτει σήμερα δεν φαίνεται ιδιάιτερα πρόθυμη να εμπλακεί στην κατασκευή του EastMed…

– Το Ισραήλ έχει κηρύξει περίπου το 60% των αποθεμάτων του ως στρατηγικά, δηλαδή θα διατεθούν για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας. Διαθέσιμα αποθέματα προς πώληση είναι γύρω στα 480 δις κυβικά μέτρα. Το Ισραήλ έχει ήδη υπογράψει συμφωνίες πώλησης φυσικού αερίου με την Ιορδανία και την Αίγυπτο, οπότε τα πραγματικά διαθέσιμα αποθέματά του είναι ακόμα πιο λίγα.

– Η Κύπρος διαθέτει προς πώληση το κοίτασμα Αφροδίτη και συζητά με την Αίγυπτο. Το θέμα σκαλώνει (το ίδιο συμβαίνει και με το Ισραήλ) στο υψηλό κόστος ανόρυξης, το οποίο πλησιάζει τα 4 δολάρια το κυβικό μέτρο, ενώ η μέση τιμή του φυσικού αερίου παγκοσμίως on the spot είναι χαμηλότερη, δήλαδή 3,29 δολάρια ανά κυβικό μέτρο. Με αποτέλεσμα, οι εταιρείες που έχουν το δικαίωμα εκμετάλλευσης, Noble και Delek, να ζητούν αλλαγή της συμφωνίας κατανομής των κερδών με την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κύπρος, σε αντίθεση με το Ισραήλ, λόγω μικρών ποσοτήτων, δεν έχει σοβαρή διαπραγματευτική δυνατότητα στον καθορισμό της τιμής…

Προς το παρόν τα νούμερα δεν βγαίνουν για την κατασκευή του EastMed…

Ούτε προς το παρόν, ούτε προς το μέλλον – υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή. Never mind. Έχετε ακούσει ότι με πορδές δεν βάφονται αυγά; Ε, κάποιοι λένε ότι με πορδές γεμίζουν αγωγοί. Μπορεί να είναι για καλό, να μην πηγαίνουν χαμένες…

Εμπρός λοιπόν πατριώτες: κλάστε γιατί χανόσαστε!!…

(Ζητάμε συγγνώμη αν το πήξαμε στις φωτογραφίες, αλλά είναι όλες πλάνα απ’ το «θριαμβευτικό ρεπορτάζ» της ισραηλινής τηλεόρασης πριν μια βδομάδα και κάτι… Ο κυρ Γιούβαλ είναι στην δεύτερη και στην τρίτη φωτό. Ελπίζουμε να καταλαβαίνετε πόσο family affair είναι οι σωλήνες και οι απάτες με δαύτους. Τι σύμμαχοι θα ήταν Αθήνα, Λευκωσία και Τελ Αβίβ αν δεν διέδιδαν τις ίδιες παπαριές φτιάχνοντας ένα κάποιο προπέτασμα καπνού για την ηλίθια μάζα που διαφεντεύουν;

Όσο για εμάς, προσέχουμε ότι όλοι αυτοί οι κυβερνοκαραγκιόζηδες, και όσοι είναι αποπίσω τους, δείχνουν (και είναι) καλοθρεμμένοι. Θρεφτάρια! Ας αρχίσουν λοιπόν να κλάνουν, με μια ημερήσια κατά κ-τρυπίδα παραγωγή 10 κυβικά φυσικού αερίου το 24 ωρο – για αρχή –έχοντας όμως τον σωλήνα στο γνωστό τρυφερό σημείο της ανθρώπινης ανατομίας τους. Να αρχίσει να γεμίζει ο east med, σιγά σιγά, με ποιοτικό γκάζι… Τι σκατά πληρώνονται έναν περίδρομο λεφτά; Ας κάνουν την αρχή!

Γιατί τώρα κλάνουν στα μούτρα μας. Και βρωμάει…)

Θα γίνει κι αυτό…

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Ήταν μια «ιδέα» για ένα κατοχικό outsourcing, στην ίδια κατηγορία με το outsourcing των κάτεργων / φυλακών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»· σε μια κάπως πιο «φιλάνθρωπη» εκδοχή… Κουβεντιαζόταν κατά καιρούς εδώ και χρόνια. Τελικά ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά: η νότια (ελληνική) κύπρος γίνεται επίσημα πια ένα βασικό σημείο του ισραηλινού αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας.

Η παλιά «ιδέα» (ισραηλινής προέλευσης), που διαμορφώθηκε μετά την σφαγή στο mavi marmara την άνοιξη του 2010, ήταν να δοθεί στους παλαιστίνιους της Γάζας ένα λιμάνι… στη νότια κύπρο, και υπό αυστηρό ισραηλινό έλεγχο… Τώρα, μετά από πολλά χρόνια ασφυκτικής πολιορκίας / αποκλεισμού της μεγαλύτερης φυλακής στον κόσμο, και προκειμένου το Τελ Αβίβ να αποκρούσει τις διεθνείς επικρίσεις, συμφώνησε με την Ντόχα (που είναι βασικός υποστηρικτής των παλαιστινίων στη Γάζα σε χρήμα και σε είδη πρώτης ανάγκης) και την Λευκωσία (δεν χρειάζεται συστάσεις…) ότι θα διατεθεί ένα νοτιοκυπριακό λιμάνι, στο οποίο θα ξεφορτώνεται η όποια ανθρωπιστική βοήθεια προς την Γάζα, θα ελέγχεται από ισραηλινούς στρατόμπατσους, και ό,τι απ’ αυτήν «εγκρίνεται» θα ξαναφορτώνεται σε εγκεκριμένα πλοία για να μεταφερθεί στον τελικό προορισμό του…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ διπλασιάζει τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας (απ’ το 2007…), έχοντας τώρα σαν συνεταίρο το νοτιοκυπριακό καθεστώς. «Δίνει βάθος» στον ρατσισμό / ιμπεριαλισμό του, εφόσον η γραμμή Λάρνακα (ή Λεμεσός) – Γάζα στην ανατολική Μεσόγειο βαφτίζεται «ανθρωπιστικός διάδρομος» υπό τον έλεγχο, προφανώς, του ισραηλινού ναυτικού (μην και φορτωθούν λαθραία τίποτα «παράνομα»). Άντε και του αμερικανικού… Μετατρέπονται έτσι, κοινή συναινέσει, το νοτιοκυπριακό έδαφος, τα χωρικά ύδατα και τα λοιπά σε ισραηλινό προκεχωρημένο φυλάκιο. Με “βοήθειες” απ’ τους συμμάχους του.

Γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να «ωριμάσει» η ιδέα; Όταν είχε πρωτοακουστεί πολλοί (και όχι μόνο οι παλαιστίνιοι) είχαν φρίξει. Αλλά τώρα ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, σαν τμήμα του ευρύτερου άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Ριάντ, έχει «δέσει». Αυτό που πριν δέκα χρόνια έμοιαζε αδιανόητο τώρα σερβίρεται σε μια επίδειξη ισραηλινής «καλωσύνης» προς τους αιχμάλωτους της Γάζας (τους οποίους ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί) χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία, και στη δημαγωγία που την συνοδεύει. Η Λευκωσία θα καμαρώνει: και τα φράγκα απ’ το κατάρ θα τσεπώνει (κάποιος θα πρέπει να πληρώνει για το νοίκι του λιμανιού και των εγκαταστάσεων «ελέγχου και απολύμανσης» της όποιας ανθρωπιστικής βοήθειας), και το συμμαχικό Τελ Αβίβ θα αποκτήσει μια μισο-βάση σε νοτιοκυπριακό έδαφος.

Και η Αθήνα θα χαίρεται επίσης. Δεν είναι μόνο «πυλώνας σταθερότητας» στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι και «πυλώνας ανθρωπισμού». Το ιδανικό θα ήταν αυτό: απ’ τη Μόρια ως τη Γάζα μια γαλανόλευκη δρόμος… στην άκρη της κάνης…

(φωτογραφία κάτω: αυτό είναι πλάνο ξηράς…)

Ιδανικοί σύμμαχοι 2

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Έχει γίνει πια τόσο αυτονόητος ο συνεταιρισμός αυτής της συμμορίας, ώστε να μπορεί να περιγράφεται με το πιο αθώο ύφος του κόσμου. Να, για παράδειγμα:

Στον απόηχο των απειλών της τουρκίας για το αιγαίο (…) και την κύπρο (…) ο κύπριος υπουργός εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης θα γίνει σήμερα δεκτός στο state department από τον αμερικανό ομόλογό του Μάικ Πομπέο, σε μια κρίσιμη συγκυρία…

Επίσης, τον επόμενο μήνα είναι προγραμματισμένη συνάντηση ηπα – ελλάδας στην Ουάσιγκτον, με αντικείμενο την στρατηγική σχέση των δύο χωρών, και ενώ έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διεύρυνση της τριμερούς συνεργασίας ελλάδας, κύπρου, ισραήλ, με την προσθήκη και της αμερικής. Η δημιουργία αυτού του τετραμερούς σχήματος θα έχει πολλαπλά οφέλη για τους ίδιους τους συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανόμενων και των ηπα…

… Η αμερικανική κυβέρνηση ήδη επεξεργάζεται την προοπτική μιας τετραμερούς συνάντησης ηπα – ελλάδας – ισραήλ – κύπρου. Αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο επίπεδο των υπουργών εξωτερικών, όπου η ιδιαιτερότητα της παρουσίας δύο πρωθυπουργών – Τσίπρας, Νετανιάχου – στην ηγεσία των υπουργείων εξωτερικών των χωρών τους «διευκολύνει»…. Είναι εφικτό και ωφέλιμο για όλους στις ετήσιες τριμερείς συναντήσεις των ηγετών ελλάδας, κύπρου και ισραήλ να εκπροσωπείται και η αμερική….

Αυτά είναι «δημοσιογραφικές απόψεις» απ’ την χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Και δεν θα έπρεπε να τους δίνει κανείς μεγαλύτερη σημασία, αφού είναι ένα κράμα «εθνικών ελπίδων» και γνωστών ιμπεριαλιστικών κινήσεων, ελληνικών, αμερικανικών, ισραηλινών. (Για κάποιο λόγο που μας διαφεύγει έχει παραλειφθεί η χούντα του Καΐρου).

Ωστόσο, ακόμα και μέσα από δημοσιογραφικές κοινοτοπίες, «ζυμώνεται» η «φυσιολογικότητα» του εγκληματικού συνεταιρισμού που αποτελεί την εξωτερική πολιτική της «εθνικής γραμμής».

Ποιά ραντάρ;

Πέμπτη 1 Νοέμβρη. Η στρατιωτική άσκηση φαίνεται να έγινε στις 23 και στις 24 Οκτώβρη. Συμμετείχαν ελληνικά πολεμικά ελικόπτερα, αλλά δεν είναι βέβαιο αν συμμετείχαν και ισραηλινά. Το βέβαιο είναι πως (ό,τι και να ήταν) πέρασαν πάνω απ’ τη νότια κύπρο και έφτασαν στο ισραήλ… πετώντας σε χαμηλό ύψος… για να μην εντοπιστούν (λέει) από ραντάρ… Ποιά ραντάρ;

Οι ντόπιοι στρατόκαβλοι γιορτάζουν:

… Όντως επρόκειτο για ελικόπτερα της ελληνικής Αεροπορίας Στρατού και είχαν κατεύθυνση προς το Ισραήλ για να συμμετάσχουν σε άσκηση. Οι στόλοι των ελικοπτέρων των δυο χωρών, πλέον συνεκπαιδεύονται πολύ συχνά, καθώς οι δυο πλευρές… απορροφούν τα επιχειρησιακά διδάγματα και τις εμπειρίες, η μια της άλλης!

Πλέον, έχοντας περάσει μερικά χρόνια τέτοιων ανταλλαγών με εκπαιδευτικό περιεχόμενο, έχει αναπτυχθεί εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο πλευρών και το επίπεδο της εκπαίδευσης, με έμφαση στην πολυπλοκότητα των σεναρίων που εκτελούνται, θα μπορούσε με ασφάλεια να υπογραμμιστεί, ότι θα το ζήλευαν ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες…

Ας φροντίσουν, λοιπόν, να σκοτωθούν με την πρώτη ευκαιρία· μόνοι τους και ηρωϊκά – χωρίς να ανακατέψουν άλλους. Να τους ζηλέψουν και οι αμερικάνοι!

Απ’ την μεριά μας θα το γιορτάσουμε δεόντως…

Κωστάκηηηη! Μην πας στα βαθιαααά!!!

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη» εγείροντας ζητήματα επέκτασης στη θάλασσα (“μία – δύο – τρεις – πολλές Θεσσαλίες” που θα ‘λεγε και ο ογκόλιθος πρώην υπ.εξ.) αναγκαζόμαστε να κάνουμε το ίδιο. Να θυμίζουμε πως όταν η Αθήνα (διακομματικά, σαν «εθνική γραμμή») μιλάει για «διεθνή νομιμότητα» που (έτσι λέει) της εξασφαλίζει κυριότητα στην ανατολική Μεσόγειο, μιλάει μ’ ένα πτώμα στο στόμα. Και το πτώμα δεν είναι τουρκικό.

Η επανάληψη μπορεί να είναι κουραστική· αλλά επιβάλλεται αν υπάρχει ο κίνδυνος αμνησίας. Έχουμε γράψει πολλές φορές για τα ελληνικά αοζικά παραμύθια, αλλά κάτι σταθερά διαφωτιστικό είναι το «νησιά με φίδια» (Sarajevo 49, Μάρτης 2011). Επειδή αφορά την θρυλική «διεθνή νομιμότητα» που οι ντόπιοι τσοπαναραίοι του λαού επικαλούνται· μόνο για τ’ αυτιά των δικών τους προβάτων! (Κανείς άλλος στον γαλαξία δεν τα τρώει αυτά τα greeks…)

Υπάρχει εξέλιξη; Υπάρχει. Το τουρκικό καθεστώς, υπερασπιζόμενο αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» του, δεν έστειλε απλά ένα σεισμογραφικό (το Barbaros) να κάνει γεωλογικές έρευνες (προς αναζήτηση κοιτασμάτων) στην ανατολική Μεσόγειο. Έστειλε και 2 + 2 πολεμικά να το συνοδεύουν, για να μην μπαίνουν ιδέες στην αυτού εξοχότητα τον ψεκασμένο, άρχοντα πασών των αμερικανικών βάσεων, τσάρο της εθνικής ανεξαρτησίας, πρίγκηπα των φαιορόζ, κλπ.

Τέτοια περιστατικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ήσσονος σημασίας για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (παρότι το πόπολο οφείλει να τρώει το ίδιο πάντα αντιτουρκικό χόρτο – και γουστάρει). Τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν λέγονται. Όπως, για παράδειγμα, ότι το τουρκικό καθεστώς αποκτά σταθερά και αμείλικτα την στρατιωτική υπεροπλία σ’ όλη αυτή τη ζώνη ελληνικής και ελληνοκυπριακής «αμφισβήτησης», έτσι ώστε εκτός απ’ την περίπτωση που η Ουάσιγκτον θα έστελνε ολόκληρο τον 6ο στόλο της να τσακωθεί με την Άγκυρα, το ελλαδιστάν είναι καταδικασμένο να λογικευτεί. Τουλάχιστον στην πράξη, έστω σιωπηλά.

Πριν σχεδόν μια βδομάδα, στις 20 Οκτώβρη, ανακοινώθηκε απ’ την Άγκυρα η επιχειρησιακή ετοιμότητα ενός homemade UAV θαλάσιας επιτήρησης, καθώς και του συστήματος επικοινωνίας των εν λόγω ιπτάμενων ρομποτικών μηχανών με τις χερσαίες βάσεις τους. Mε ακτίνα 200 χιλιομέτρων, αρκετή για να έχει το τουρκικό στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα σε real time 24/7 έλεγχο διαφιλονικούμενων και μη εκτάσεων μεσογειακής θάλασσας. Απ’ το Αιγαίο ως την κύπρο.

Άσχημες εξελίξεις για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα όνειρά του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με τα φιλαράκια του, κάτι χούντες του Καΐρου και κάτι φασισταριά του Τελ Αβίβ. Πως, όμως, να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα;

Μόνο με αυταπάτες… Ουάου! – που θα έλεγε και ο αρχέτυπος των ναρκισιστικών φαντασιώσεων κυρ Γιάνης… Πράγματι. Αν δεν κάνουμε λάθος ο Φρόιντ υποστήριζε πως η “αρχή της επιθυμίας” νικάει την “αρχή της πραγματικότητας” στο πρωκτικό στάδιο του ανθρώπινου κουταβιού: τρώει τα σκατά του, και του αρέσουν…

(φωτογραφίες: Ξανά-μανά χάρτες. Στον πάνω είναι τα ελληνικά όνειρα. Το κλειδί είναι το Καστελόριζο… Προσέξτε πως μόνο οι συνεχείς συνοριακές γραμμές έχουν συμφωνηθεί επίσημα. Οι διακεκομένες είναι εικασίες, ευχές – “αυταπάτες”.

Στον δεύτερο στη σειρά είναι η τουρκική άποψη, σαφώς ρεαλιστικότερη. Προσέξτε σ’ αυτήν δύο πράγματα. Πρώτον, πως αν είναι να οριοθετηθεί σύνορο αοζ μεταξύ τουρκίας / αιγύπτου θα πρέπει ο χουντοχασάπης του Καΐρου να αναγνωρίσει τον αντίπαλό του σε ότι αφορά τον έλεγχο των σουνιτών σαν “εταίρο”…. Σε κάθε περίπτωση η θρυλική χάραξη συνόρων μεταξύ Αθήνας και αιγυπτιακής χούντας είναι εντελώς άσχετη σε σύγκριση με τον πάνω χάρτη. Και επειδή ο Sisi είναι ένα φασιστικό κάθαρμα αλλά ηλίθιος δεν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει ένα σύνορο αοζ όπως το φαντάζονται οι έλληνες. Επειδή ξέρει ότι μ’ αυτό τον τρόπο απλά θα μπλέξει…

Και δεύτερον, τα δήθεν ελληνοκυπριακά οικόπεδα 4, 5, 6 και 7 είναι επίσης φαντασιακής ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας – σύγκριση με τον μεσαίο χάρτη (ή την διαγράμμιση στ’ αριστέρα του χάρτη, στον τρίτο). Για επιχειρηματικούς (ή απλά στοιχειωδώς λογικούς) λόγους κανένας δεν κόβει το χέρι του πως αυτά είναι ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία…)

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 1

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Με γειά, λοιπόν, ο καινούργιος έλληνας υπ.εξ. Και είναι κρίμα που δεν θα μείνει καιρό στη θέση του για να επιδείξει το ταλέντο του στο να λύνει δύσκολους κόμπους. Είναι πάλι κρίμα που δεν έμεινε στο πόστο ο ογκόλιθος. Γιατί αντί να θριαμβολογεί για την ειρήνη που έφερε στα βαλκάνια (;) ίσως να προλάβαινε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της «δουλειάς» του στο «κυπριακό»…

Το γεγονός είναι αδυσώπητο: οι ελληνικές ελπίδες ότι το τουρκικό καθεστώς θα «αδυνατίσει» είτε για οικονομικούς λόγους, είτε λόγω των «προβλημάτων με τις ηπα», έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Και μαζί καταρρέουν (υπόγεια) πολλές πλευρές των ελληνικών σχεδιασμών για «περικύκλωση της Μεσογείου» – αυτούς που προσπάθησε να πουλήσει ξανά και ξανά ο ογκόλιθος, στις αρχές του 2017, στην καινούργια ψοφιοκουναβική διοίκηση. Καταρρέουν, τέλος, και οι «βάσεις» πάνω στις οποίες (και πάλι ο ογκόλιθος, σε συνεργασία με τον Ανστασιάδη) είχαν βουλιάξει τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για την λύση» στο Κραν Μοντανά. Ειδικά η βεβαιότητα πως η νότια κύπρος θα αλωνίζει στην «αοζ της» βρίσκοντας μυθικά κοιτάσματα αερίου, την ώρα που ο αμερικανικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στόλος θα κρατούσαν «δεμένη» την Άγκυρα, έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο…

Οι τρανταχτές απόδειξεις γι’ αυτό το μπαράζ αποτυχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού (ο τενεκεδένιος, σαν ειδικός στις «αυταπάτες», μπορεί να ξαναμουρμουρήσει κάτι τις σχετικό) έρχονται απ’ την Λευκωσία. Όπου όχι και ιδιαίτερα υπόγεια έχει αναδυθεί στον αφρό των ημερών όχι το φυσικό αέριο αλλά μια «λύση» που αναγνωρίζει, τελικά, αυτό που έγινε το 1974: ότι, δηλαδή, στην κύπρο υπάρχουν δύο κράτη!

Ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης», πριν μια βδομάδα, περιγράφει την κατάσταση. Προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο. Όχι μόνο για το περιεχόμενό του αυτό καθ’ εαυτό, αλλά και επειδή δεν διαψεύστηκε «αρμοδίως» ούτε μια τελεία απ’ αυτό.