Tag: νότια κορέα

Κορέες

Τετάρτη 17 Ιούνη. Αν υπάρχει ανησυχία για «όξυνση» των σχέσεων ανάμεσα στα δύο κορεατικά κράτη, προτείνουμε ψύχραιμη πρόσληψη των γεγονότων.

Η Πγιονγκγιάνγκ ανατίναξε χτες ένα κτίριο στην ενδιάμεση συνοριακή ζώνη, που είχε χρησιμοποιηθεί για επαφές και συζητήσεις αξιωματούχων των δύο κρατών· αλλά αυτό έχει σταματήσει εδώ και πολλούς μήνες. Συμβολική πράξη, χωρίς δεύτερη κουβέντα… Αιτία γι’ αυτήν την ενέργεια είναι το ότι κάποιοι (λίγοι) βορειοκορεάτες που έχουν διαφύγει στο νότο αφήνουν προπαγανδιστικά μπαλόνια εναντίον του καθεστώτος στα σύνορα· κάτι που παραβιάζει μια συμφωνία που είχε γίνει το 2018 (την χρονιά του μέλιτος…) μεταξύ του Kim Jong-un και του Moon. Ο Moon και η κυβέρνησή του δεν εγκρίνουν αυτήν την πρακτική· αλλά δεν υπήρξαν αποτελεσματικοί στο να την σταματήσουν, αν και η Πγιονγκγιάνγκ είχε διαμαρτυρηθεί έντονα.

Μιας και οι πόλεις δεν διαμαρτύρονται, έχει ενδιαφέρον ποιο ήταν το πρόσωπο που όχι μόνο «έβαλε τις φωνές», αλλά είχε προειδοποιήσει από μέρες ότι αν δεν σταματήσουν τα μπαλόνια θα προχωρήσει σε «κάτι μεγάλο». Ήταν ο little rocket man Kim Jong-un; Όχι! Ήταν η ντίβα αδελφή του, η Kim Yo-jong, που έγινε παγκόσμια διάσημη (παραμένοντας «μυστηριώδης») εφόσον ήταν αυτή που ανέλαβε την πρώτη φάση της επίθεσης γοητείας των δύο κορεών προς τις ηπα, στη διάρκεια των χειμερινών ολυμπιακών στη Σεούλ, το 2018.

Είναι λοιπόν Η Kim και όχι Ο Kim που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο προσκήνιο τελευταία, έχοντας εν τω μεταξύ γίνει νο 2 στο βορειοκορεατικό κόμμα. Ο Kim έχει αραιώσει πολύ τις εμφανίσεις του· στην πραγματικότητα ένα video που τον εμφάνισε να επισκέπτεται πρόσφατα ένα εργοστάσιο (εναντίον των φημών ότι είναι σοβαρά άρρωστος) μπορεί να ήταν πιο παλιό.

Αν Η Kim είναι όχι απλά η μελλοντική διάδοχος TOY Kim αλλά πρόκειται σύντομα να γίνει τέτοια επίσημα, τότε μπορεί να εξηγηθεί η συμβολική ενέργεια της ανατίναξης του «γραφείου συνεννόησης». Ένα βήμα πίσω («σκλήρυνση» της στάσης απέναντι στη Σεούλ) που σημαίνει «εδραίωση» της Kim Yo-jong στην κορυφή του βορειοκορεατικού καθεστώτος, προκειμένου σε κατάλληλη στιγμή να γίνουν δύο μπροστά – να προχωρήσουν οι σχέσεις με το νότο.

Κατά την περιθωριακή άποψη της ασταμάτητης μηχανής οι επόμενοι μήνες είναι κατάλληλοι για το δεύτερο. Ο Moon νίκησε πανηγυρικά στις πρόσφατες εκλογές, και δεν έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα με την δεξιά, φιλοαμερικάνικη αντιπολίτευση. Η («οικονομική»…) σύγκρουση της Σεούλ με το Τόκιο δεν έχει οξυνθεί αλλά ούτε έχει αμβλυνθεί. Στο ψοφιοκουναβιστάν θα ζήσουν ως το Νοέμβρη τα θαύματα και τα τραύματα αυτής της παρακμιακής προεκλογικής περιόδου που έχει ξεκινήσει. Το Πεκίνο και η Μόσχα (οι υπόλοιποι του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») θέλουν πάντα ηρεμία διαρκείας στην κορεατική χερσόνησο, για να απονομιμοποιηθεί η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο νότο.

Θα φανεί αν οι εκτιμήσεις μας στέκουν. Ωστόσο η Kim έκανε έναν ιδιαίτερα κορεάτικο συμβολισμό: διέταξε την ανατίναξη μια μέρα μετά την 20η επέτειο της υπογραφής της «κοινής δήλωσης» μεταξύ βορρά και νότου. Μεταξύ του Kim Jong-il (πατέρα της Kim και του Kim, τότε αφεντικού στην Πγιονγκγιάνγκ) και του νοτιοκορεάτη προέδρου Kim Dae-jung, πολιτικού μέντορα του τωρινού Moon, και φανατικού θιασώτη της sunrise policy – της επαναπροσέγγισης των δύο κορεών.

Ήθελε να πει κάτι η Kim;

Και τα μάτια σας τετρακόσια!

Δευτέρα 8 Ιούνη. Το νοτιοκορεάτικο σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου αξιοποίησε γρήγορα και αποτελεσματικά την ευκαιρία του covid-19. Το σίγουρο είναι ότι από τεχνολογική άποψη ανήκει στην παγκόσμια πρωτοπορεία· σ’ αυτό που στη δύση λέγεται το κέντρο του καπιταλισμού έχει μετατοπιστεί ανατολικά.

Δυο μικρές ενδείξεις του καινούργιου θαυμαστού κόσμου που έρχεται. Η πρώτη είναι νοτιοκορεάτικη, μοιάζει «παιχνιδιάρικη», αλλά οι προοπτικές της είναι πολύ πιο σοβαρές. Τα γυαλιά επαυξημένης πραγματικότητας της εταιρείας LGU+, που έχουν κατασκευαστεί σε συνεργασία με την κινεζική Nreal, φέρνουν το είδος «οθόνη» ακριβώς μπροστά στα μάτια… (Για να μην υπάρχει περισπασμός, δηλαδή σωτηρία!..) Τοποθετώντας την «εικονική πραγματικότητα» μέσα στην κανονική, σε μια σχέση «συμβίωσης». Κι όποιος καταφέρει να θυμάται στο μέλλον τι είναι όντως πραγματικό … θα θεωρείται “αρχαιολόγος”!

Το ότι το πιο κάτω διαφημιστικό trailer απευθύνεται σε gamers οφείλεται απλά στο γεγονός ότι οι gamers (και σίγουρα οι νοτιοκορεάτες!) είναι ένα συμπαγές target group που αγκαλιάζει τέτοιες καινοτομίες…

Στο επόμενο παράδειγμα όμως η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι καλοδεχούμενη! Η OrCam MyEye 2 είναι ένας μικροϋπολογιστής με κάμερα και εκπομπή ήχου, που μπορεί να γίνει κυριολεκτικά τα «μάτια» για τους ανθρώπους που είναι τυφλοί ή έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης. Χρησιμοποιώντας τεχνητή νοημοσύνη διαβάζει οτιδήποτε υποδεικνύει το δάκτυλο του χρήστη (μετατρέποντάς το σε ηχητικό text), αναγνωρίζει έως και 100 άτομα (τα πρόσωπα των οποίων ο χρήστης έχει αποθηκεύσει στον σκληρό της OrCam) με face recognition τεχνολογία, αναγνωρίζει διάφορα εμπορεύματα, χαρτονομίσματα, εμπόδια στο δρόμο και πολλά άλλα, σε πραγματικό χρόνο. Υπακούει σε 20 τουλάχιστον διαφορετικές φωνητικές εντολές, λειτουργεί αυτοτελώς (δεν χρειάζεται σύνδεση με το διαδίκτυο, άρα δεν μεταφέρει τα data…), και μπαίνει εύκολα πάνω σε οποιονδήποτε σκελετό γυαλιών.

Μην αγαπήσετε όμως με πάθος την τεχνολογία “αναγνώρισης προσώπου”!!! Εκτός απ’ τους τυφλούς που την χρειάζονται πράγματι, κατά κόρον την χρησιμοποιούν ήδη τα ανοικτομάτικα κράτη – υπέρ της γενικευμένης επιτήρησης.

Οι κερκίδες έγιναν σέξι…

Τρίτη 26 Μάη. Στη νότια κορέα πάλι, σκέφτηκαν κάτι 3D. Νοίκιασαν sex dolls (είδος που περνάει κάποιο είδος «ανεργίας» αυτήν την εποχή;) και τις έβαλαν στις κερκίδες, στις κατάλληλες καθόλου επαγγελματικές αλλά φίλαθλες και κόσμιες στάσεις.

Για κακή τύχη όσων είχαν την ιδέα όμως, μια φωτογραφία έδειξε τα «πλαστικά σωματικά προσόντα» μιας και «κάρφωσε» την ιδιότητα που είχαν αυτές οι γυναικείες κούκλες. Δεν ξέρουμε αν αυτό θεωρήθηκε σεξισμός – στα – γήπεδα, αλλά εκείνοι που είχαν την ιδέα ζήτησαν συγγνώμη…

Η λεπτομέρεια: ακόμα και οι κούκλες φορούν μάσκες… Όχι επειδή είναι μολυσματικές (υποθέτουμε…) αλλά για χάρη της εικόνας της υγιεινομικής πειθαρχίας.

Παράνοια; Εντελώς! Ίσως οι παραδοσιακές κούκλες που χρησιμοποιούνται στα μαγαζιά ρούχων να έχουν μέλλον – μέχρι να βρεθεί κάποια καλύτερη τεχνολογία εικονικής παρουσίας στα μαζικά γεγονότα. (Κάποια avatar, κάτι τέλος πάντων).

Έγινε μόδα (βλακώδης όπως όλες και πολύ πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη) στη διάρκεια των covid-19 πραξικοπημάτων και των απαγορεύσεων οι κατ’ οίκον αιχμάλωτοι να μηρυκάζουν την «σοφία» που τους τάιζαν οι δημαγωγοί, επαναλαμβάνοντας με απελπισμένη προσμονή ότι η ζωή μας μετά θα αλλάξει… Ανάθεμα κι αν είχαν έστω και την ελάχιστη ιδέα για αυτές τις αλλαγές (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Ναι, σας (μας) αλλάζουν τα φώτα! Τρεκλίζουν λίγο εδώ κι εκεί μερικές «αλλαγές», αλλά προχωράνε…

Αν όχι λογιστική θανάτου τότε τι;

Παρασκευή 15 Μάη. Τί είναι αυτό που χωρίζει – στον “πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού” – τα δυτικά (ευρωπαϊκά και τις ηπα) κράτη από ασιατικά; Στις ηπα αναφέρονται ήδη 80.787 νεκροί, στην αγγλία 31.855, στην ιταλία 30.560, στην ισπανία 26.621 και στην γαλλία 26.380… Κι στην άλλη μεριά του κόσμου: στην κίνα αναφέρονται 4.633, στην ιαπωνία 624, στη νότια κορέα 256, στη σιγκαπούρη 20… Φταίνε οι διαφορές πληθυσμού; Όχι. H ιαπωνία έχει πληθυσμό όσο η γαλλία και η αγγλία μαζί… Απ’ την μια μεριά (Παρίσι και Λονδίνο μαζί…) σχεδόν 60.000 νεκροί, απ’ την άλλη (Τόκιο) 624… Εκατονταπλάσιοι… H ισπανία έχει κατά 5 μύρια μικρότερο πληθυσμό απ’ τη νότια κορέα και πενταπλάσια έκταση (που σημαίνει ότι η πυκνότητα πληθυσμού στη νότια κορέα είναι κατά μέσο όρο 5πλάσια απ’ της ισπανίας – επειδή ο συγχρωτισμός και η μεταδοτικότητα παίζουν ρόλο…)· κι ωστόσο η Μαδρίτη αναφέρει 26.621 νεκρούς έναντι 256 της Σεούλ… Εκατονταπλάσιοι…

Υπάρχει μήπως κάποια “διαφορά φάσης” λόγω κλίματος; Μα όλα είναι κράτη του βόρειου ημισφαιρίου!..

Μήπως υπάρχει αξιόλογο πλεονέκτημα ηλικιακής διαστρωμάτωσης στην ασία σε σχέση με τον δυτικό κόσμο; Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν ότι στις ηλικίες πάνω από 60 (εκείνες που αναμένεται να έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο θανατηφόρων πνευμονικών επιπλοκών) τα μεγέθη είναι αυτή τη στιγμή το ίδιο επιβαρυντικά στην ιαπωνία όσο και στην ιταλία…

Υπάρχει μήπως διαφορά timing στο «ξέσπασμα της επιδημίας»; Μήπως, δηλαδή, στην ασία ο κακός covid-19 άργησε να πάει, οπότε είναι ακόμα «πίσω»; Στη νότια κορέα το πρώτο κρούσμα εντοπίστηκε στις 20 Γενάρη, έντεκα μέρες πριν το πρώτο κρούσμα στην ισπανία, που καταγράφτηκε στις 31 Γενάρη… Στην ιαπωνία καταγράφτηκε στις 16 Γενάρη, σχεδόν 1,5 μήνα πριν την καταγραφή του πρώτου κρούσματος στην αγγλία (28 Φλεβάρη).

Λοιπόν; Αυτές οι τεράστιες διαφορές σας φαίνονται “λογικές”; Ή, για να το πούμε αλλιώς: πώς σας φαίνεται ότι διάφορα ασιατικά κράτη δεν πουλάνε το τρομοθέαμα του μαζικού κορονοθανάτου; Πώς σας φαίνεται ότι (μιλώντας για τον αναπτυγμένο βορρά) το τρομοθέαμα του covid-19 είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της δύσης; Πώς σας φαίνεται ότι ζούμε εδώ και μερικούς μήνες σ’ έναν εφιάλτη που είναι ιστορικά και γεωγραφικά τόσο προσδιορισμένος;

Yπάρχει μια σχεδόν απόλυτη σιωπή στη δυτική δημαγωγία γι’ αυτήν την ανεξήγητη από πρώτη και δεύτερη ματιά τεράστια διαφορά στους αναφερόμενους (το τονίζουμε: στους αναφερόμενους) θανάτους σ’ αυτές τις δυο μεριές του κόσμου. Πολιτικές βιτρίνες και δημαγωγοί στη δύση εύκολα θα κατηγορούσαν το κινεζικό καθεστώς ότι “κρύβει πτώματα” – χωρίς φυσικά να έχουν οποιαδήποτε απόδειξη… Αλλά δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο κατά του ιαπωνικού ή του νοτιοκορεάτικου καθεστώτος… Απλά σιωπή…

Απ’ την άλλη μεριά είναι πλέον όχι απλά γνωστό αλλά θεωρείται σχεδόν “φυσιολογικό” ότι αν όχι όλα σίγουρα τα περισσότερα δυτικά κράτη “φουσκώνουν” τους αριθμούς συνυπολογίζοντας στα “θύματα του covid-19” οποιονδήποτε – κατά βούληση… Επιπλέον συμβαίνουν άγνωστης έκτασης ιατρικά λάθη, όχι μόνο με τα φάρμακα μέχρι κάποιο χρονικό σημείο σίγουρα, αλλά και σε σχέση με την τεχνητή αναπνοή: φαίνεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι λάθος αγωγή και, τελικά, σκοτώνει… Ενώ για δύο τουλάχιστον κράτη (ηπα και αγγλία) έχουν διατυπωθεί υπαινιγμοί ότι το «φούσκωμα των θυμάτων» σχετίζεται με την χρηματοδότηση των νοσοκομείων – σ’ αυτή τη φάση.

Θα νόμιζε κάποιος που θα ερχόταν τώρα απ’ τον Δ του Κενταύρου ότι δεν πρόκειται για μία, κοινή επιδημία αλλά για δύο εντελώς διαφορετικές. Κι όμως: ο ένοχος, ο «αόρατος εχθρός», είναι ακριβώς ο ίδιος!

Θα ακούγαμε οποιαδήποτε λογική εξήγηση γι’ αυτήν την τεράστια διαφορά – αν έχετε κάποια… Εν τω μεταξύ δείτε μια μακροσκοπική σύμπτωση. Ενώ εδώ και λίγα χρόνια διάφοροι δυτικοί «ειδικοί» μοιρολογούν ότι το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη πάει στην Ασία, πίσω του – στην μετακόμισή του – αφήνει μερικές χιλιάδες «περίεργους» νεκρούς. Τί πάει να πει «το κέντρο πάει στην Ασία;». Πάει να πει ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σαφώς πιο πίσω στην τεχνολογική καπιταλιστική αναδιάρθρωση… Ή, αν το θέλετε διαφορετικά, ο ασιατικός κόσμος είναι πιο μπροστά στην 4η βιομηχανική επανάσταση… That’s why the center…

Σας περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτή η (δυτική) τεχνολογική καθυστέρηση, που είναι τόσο πολιτική και γεωπολιτική όσο δεν πάει, θα χρειαζόταν μια ορισμένη νεκροπολιτική για να αναδιαρθρώσει το (δυτικό) κοινωνικό εργοστάσιο (τόσο σαν καθημερινές σχέσεις και πρακτικές όσο και σαν εργασιακή οργάνωση) και να κερδίσει έτσι ένα τουλάχιστον μέρος απ’ το χαμένο έδαφος; Σκεφτήκατε τέτοιο πράγμα;

Όχι, όχι, μην γίνουμε «συνωμοσιολόγοι»!!!.. Για καθαρή σύμπτωση πρόκειται: στη δύση πεθαίνουν 100 φορές περισσότεροι, αλλά όχι απο μελαγχολία για την “μετατόπιση του καπιταλιστικού κέντρου του πλανήτη”…

Η άλλη αρένα – κορεατική χερσόνησος

Τρίτη 21 Απρίλη. Ούτε στη νοτιοανατολική ασία, ειδικά στην κορεατική χερσόνησο, τα νέα είναι ευχάριστα για την παρακμάζουσα αμερικανική ηγεμονία. Ο νοτιοκορεάτης σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος Moon Jae-in, δηλωμένος και αποφασισμένος υπέρμαχος της αποκατάστασης των σχέσεων με το βορειοκορεατικό καθεστώς, προκάλεσε μεγάλους μπελάδες στην Ουάσιγκτον το 2018, όταν σαν αιχμή του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» έκανε ό,τι μπορούσε για να σύρει το ψόφιο κουνάβι σε μια συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ.

Εκείνη η «εκστρατεία γοητείας» πέτυχε μόνο εν μέρει, και σίγουρα όχι με οριστικό τρόπο: οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, κάτι Πομπηίας και λοιποί, κατάφεραν να φρενάρουν την τελευταία στιγμή τον «φιλειρηνικό ναρκισσισμό» του αμερικάνου προέδρου. Αλλά ο Moon δεν ήταν πια σε καμμία περίπτωση ο «άνθρωπός» τους, ειδικά όταν στη νοτιοκορεάτικη πολιτική σκηνή υπάρχει μια δεξιά / ακροδεξιά και φιλοαμερικάνικη αντιπολίτευση.

Η αποτυχία του Moon να εξασφαλίσει την μόνιμη ειρήνη και συνεργασία ανάμεσα στις δύο κορέες που ήταν ο κύριος στόχος του το 2018 και το 2019, και τα προβλήματα των global νοτιοκορεατικών εταιρειών λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού, προανήγγειλαν ως τις αρχές του 2020 ότι στις επόμενες εκλογές ο Moon θα έχανε το πόστο του· και η Ουάσιγκτον, μαζί με το Τόκιο, θα κέρδιζαν τον ύπνο που είχαν χάσει εξαιτίας του.

Και μετά ήρθε …. ο covid-19! Η πετυχημένη αντίδραση της κυβέρνησης του Moon έγινε το διαβατήριο για θρίαμβο στις εκλογές στις 15 Απρίλη, που πραγματοποιήθηκαν με αυξημένη συμμετοχή παρά τον όποιον … «συνωστισμό». Το «δημοκρατικό κόμμα» του Moon όχι απλά νίκησε· σάρωσε: κέρδισε 163 έδρες στο 300 εδρών κοινοβούλιο, πετυχαίνοντας την μεγαλύτερη κίνη για οποιοδήποτε κόμμα εδώ και 6 δεκαετίες. Το «θυγατρικό» του κόμμα «together citizen’s party» έβγαλε άλλους 17 βουλευτές. Έτσι ο Moon, με 57 παραπάνω βουλευτές απ’ ότι στις προηγούμενες εκλογές, διαθέτει όχι μόνο την απόλυτη πλειοψηφία των 180 εδρών (συν άλλους 3 απ’ το καινούργιο κεντροαριστερό «κόμμα της ανοικτής δημοκρατίας»), αλλά και την υπερπλειοψηφία των 3/5 που χρειάζεται για fast-track διαδικασίες. Αντίθετα οι φιλοαμερικάνοι και αντι-ειρηνιστές του συντηρητικού κόμματος, μαζί με το θυγατρικό τους “future korea party» είχαν την χειρότερη επίδοση ever. Πάτωσαν με μόλις 103 βουλευτές.

Στην πάνω μεριά της κορεατικής χερσονήσου ο “little rocket man” Kim δείχνει να επωφελείται απ’ τους συνεχόμενους μπελάδες της Ουάσιγκτον. Έχει βγει απ’ το κάδρο μετά το 2019… και κάνει τις πυραυλικές του δοκιμές, προσεκτικά μεν αλλά τις κάνει. Αν ελέγξει την όποια επιδημία covid-19 προκύψει στην επικράτειά του με «κινέζικες μεθόδους plus», έχοντας έναν ανανεωμένο και ισχυρότερο από ποτέ Moon κάτω απ’ την γραμμή, δεν έχει παρά να περιμένει.

Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» έχει, αναπάντεχα ίσως, μια καινούργια καλή ευκαιρία στην περιοχή…

(φωτογραφία: Ο Moon υποδέχεται με εγκαρδιότητα την ντίβα Kim Yo-jong στη Σεούλ, στις 9 Φλεβάρη του 2018, πριν την έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων. Το ότι η Kim Yo-jong είναι αδελφή του Kim-αφεντικού της βόρειας κορέας ήταν το μικρότερο κακό για την αμερικανική επιρροή στην κορεατική χερσόνησο εκείνες τις ημέρες, και τις επόμενες εβδομάδες. Το μεγαλύτερο κακό ήταν ότι τα δυτικά μήντια δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτήν… Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα μήντιο, και μάλιστα καθεστωτικό, από το να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη για ένα απ’ τα πρόσωπα του εχθρού – οπότε απλά να το χαζεύει…)

Social distancing: σχέσεις και αριθμοί

Κυριακή 15 Μάρτη. Κοινωνική απομάκρυνση; Αυτός είναι ο γενικός όρος του manual της κρατικής διαχείρισης της διασποράς του covid-19. Είναι μάλλον πρωτόγονο μοντέλο, εφόσον αναφέρεται ήδη απ’ τον 7ο αιώνα στη μεταχείριση των λεπρών, με τις εξορίες / αποικίες λεπρών (: Σπιναλόγκα στα καθ’ ημάς…) Παρόλα αυτά (με την μορφή γενικευμένων ή τοπικών απαγορεύσεων κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων) έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς ως και το 2003, στην Σιγκαπούρη, στην περίπτωση του SARS. Είναι πετυχημένη μέθοδος; Έτσι λένε εκείνοι που την εφαρμόζουν – και ποιός μπορεί να αποδείξει κάτι διαφορετικό;

Να το πρόσφατο παράδειγμα της Σιγκαπούρης. Προκειμένου να περιοριστεί ο SARS η κυβέρνηση της πόλης / κράτος διάταξε τον κατ’ οίκον περιορισμό 8.000 ατόμων, ενώ ακόμα 4.300 υποχρεώθηκαν να δίνουν μια φορά την ημέρα τηλεφωνική αναφορά για την κατάσταση της υγείας τους στις ιατρικές αρχές. Απ’ αυτά τα 12.300 άτομα μόνο τα 58 διαγνώστηκαν τελικά με μόλυνση απ’ τον κορονοϊό του SARS. Η μικρή και δύσκολη μεταδοτικότητα που είχε ο συγκεκριμμένος ιός έπαιξε βασικό ρόλο· ωστόσο τα εύγε και τα ζήτω πήγαν σ’ αυτούς που σχεδίασαν και επέβαλαν το συγκεκριμένο “social distancing”. Λογικό: αφού υπάρχει πάντα πολιτική και ιδεολογία στη διαχείριση της δημόσιας υγείας, κανείς δεν πρόκειται να δώσει συγχαρητήρια σ’ έναν ιό για την “αυτοσυγκράτησή του”.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομάκρυνση απ’ τον κίνδυνο είναι η πιο φυσιολογική στάση κάθε ζωντανού οργανισμού, άρα και του είδους μας. Το ζήτημα, άρα, μεταφέρεται στο ποιος (και αν) είναι ο κίνδυνος. Υπάρχουν κίνδυνοι υπαρκτοί και κίνδυνοι ανύπαρκτοι· κίνδυνοι διογκωμένοι και κίνδυνοι υποτιμημένοι· κίνδυνοι ολοφάνεροι και κίνδυνοι κρυμμένοι. Απ’ την «εκτίμηση» και την «ανάδειξη» ή μη του κινδύνου (και το ποιος την κάνει) ξεκινάει η βιοπολιτική. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και οι λέξεις μπορεί να υποδεικνύουν το ζήτημα. Είναι άλλο πράγμα το danger distancing και άλλο το social distancing…

Η ιταλική περίπτωση είναι χρήσιμη. Σύμφωνα με έρευνα μιας ομάδας ειδικών (δημοσιευμένη στην international journal of infectious diseases στις 1 Νοέμβρη του 2019, πριν 4,5 μήνες δηλαδή, όταν ο covid-19 δεν υπήρχε στον ανθρώπινο ορίζοντα), από τον χειμώνα 2013–‘14 ως τον χειμώνα 2016–‘17, μέσα σε 4 χρόνια δηλαδή, στην ιταλία είχαν καταγραφεί 5.290.000 περιπτώσεις προσβολής από γρίπη. Αυτό σημαίνει (κατά μέσο όρο, που πάντως είναι απλά ένα στατιστικό μέγεθος, αφού απο χρονιά σε χρονιά οι επιδημίες γρίπης εξελίσσονται διαφορετικά) 1.322.500 κρούσματα τον χρόνο.

Στο ίδιο διάστημα πέθαναν 68.000 άτομα απ’ τις επιπλοκές της γρίπης (βασικά πνευμονίες). Τον χειμώνα 2013-‘14 πέθαναν 7.027 άτομα, τον επόμενο 20.259, τον χειμώνα ’15-’16 πέθαναν 15.801 και τον χειμώνα ’16-’17 24.981. Αυτές οι απώλειες (κυρίως άτομα άνω των 65 χρονών) καταμετρήθηκαν με δεδομένο το γεγονός ότι υπάρχουν αντιγριπικά εμβόλια και γίνεται (προαιρετικός) εμβολιασμός. Είναι η γρίπη και τα αποτελέσματά της στην ιταλία (αισθητά υψηλότερα από άλλα ευρωπαϊκά κράτη) ένας κίνδυνος τέτοιος που να επιβάλλεται το social distancing; Η πρακτική απάντηση ήταν (και παραμένει) «όχι». Η επικινδυνότητα, εν προκειμένω, περιορίζεται στην παρότρυνση των ειδικών να μελετήσουν το ζήτημα.

Η ιταλική περίπτωση του covid-19 είναι διαφορετική. Αλλά είναι διαφορετική σε σχέση με άλλες (κρατικές) περιπτώσεις· όχι απλά σε σχέση με την (ιταλική) γρίπη. Η διαφορά έγκειται στην ανεξήγητη (απ’ τους δημαγωγούς…) μεγάλη θνησιμότητα που εμφανίζει ο covid-19 στην ιταλία (7,1% των κρουσμάτων που έχουν διαγνωστεί) σε σχέση, για παράδειγμα, με τη νότια κορέα (0,84%), την κίνα (3,8%) ή την ιαπωνία (1,5%). Ωστόσο το χαμηλό ποσοστό θνησιμότητας στη νότια κορέα ΔΕΝ οφείλεται στο social distancing· δεν είναι αποτέλεσμα της «κοινωνικής απομάκρυνσης»! Αν πετύχει κάτι αυτή είναι ο περιορισμός της διασποράς, όχι όμως και ο περιορισμός του ποσοστού θνησιμότητας επί των κρουσμάτων! Στις 12 Μάρτη υπήρχαν στη νότια κορέα σχεδόν 8000 εντοπισμένα κρούσματα, τοποθετώντας την στη δεύτερη θέση πίσω απ’ την ιταλία στην αναλογία κρουσμάτων προς πληθυσμό (153,5 ανά εκατομμύριο) – και παρόλα αυτά είχε μόνον 66 νεκρούς.

Το μόνο κοινό των δυο περιπτώσεων (ιταλίας και νότιας κορέας) είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των θυμάτων είναι πάνω από 60 χρονών. Με βάση τα στοιχεία στις 9 Μάρτη στην ιταλία υπήρχε μόνο 1 νεκρός στην ηλικιακή ζώνη 40 – 49 (1 και στη νότια κορέα ως τις 12/3), και 3 στην ηλικιακή ζώνη 50 – 59 (6 στη νότια κορέα ως τις 12/3). Αντίθετα στην ιταλία 114 νεκροί (το 31,9%) ήταν στη ζώνη 70-79 (24, 36,4% στη νότια κορέα στις 12/3) και 202 (56,6%) στη ζώνη άνω των 80 (20, 30,3% στη νότια κορέα στις 12/3). (Επαναλαμβάνουμε προς αποφυγήπαρεξήγηση: τα στοιχεία για την ιταλία είναι ως τις 9 Μάρτη…)

Πού βρίσκεται, λοιπόν, ο κίνδυνος; Στον covid-19 αυτόν καθαυτόν· στη διαχείρισή του· ή σε άλλους λόγους (κοινωνικούς, θεσμικούς, ακόμα και ιστορικούς) που παραμένουν στη θέση τους ακόμα κι αν μπει σε καραντίνα ολόκληρη και κομμάτι κομμάτι μια κοινωνία 60, 50, 80 ή 20 εκατομμυρίων; Η απάντηση είναι σημαντική (δεν την έχουμε!) ακριβώς επειδή μιλάμε για βιοπολιτική….

Αν η ιταλική περίπτωση χρησιμοποιείται πανευρωπαϊκά σαν «πρότυπη αναπαράσταση» του κινδύνου αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε απειλές κατά της υγείας· δεν είναι στοιχείο της «πραγματικής» πραγματικότητας. Είναι μια πολιτική και ιδεολογική (πιθανότατα ακόμα και γεωπολιτική) επιλογή, και σαν τέτοια ανήκει στην εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζεται στη δύση, για λογαριασμό του μετασχηματισμού των καθεστώτων. Αν αντί για την ιταλική περίπτωση χρησιμοποιούνταν η νοτιοκορεάτικη, η κοινωνική εννόηση του κινδύνου θα ήταν διαφορετική. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στους 1.266 θανάτους στην ιταλία (ως τις 13/3) και στους 66 στη νότια κορέα (ως τις 12/3)…

Κι ωστόσο η νότια κορέα είναι σα να μην υπάρχει καν στον χάρτη… Κι ας σημειωθεί ότι παρότι και στη νότια κορέα υπήρξε γενική διασπορά του covid-19, o Moon ΔΕΝ έβαλε όλη την επικράτεια σε καραντίνα!

(φωτογραφίες: Το 1969, στο «θερμό φθινόπωρο» της εργατικής εξέγερσης στην ιταλία, κάποιοι απ’ αυτούς στις φωτογραφίες ήταν 20, 25 ή 30 χρονών. Σήμερα, μετά από 5 δεκαετίες είναι 70, 75 ή 80 χρονών. Λέτε να απέκτησαν «προβλήματα υγείας» στη διάρκεια της εργατικής ζωής τους στα μεγάλα εργοστάσια του ιταλικού βορρά, στο Μιλάνο, στο Τορίνο, στο Mestre; Λέτε να ανήκουν ταξικά στις έτσι κι αλλιώς ετοιμοθάνατες «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες» του ιταλικού καπιταλισμού; Λέτε να έχουν μεγάλες συντάξεις και να κάνουν ζωάρα;

Μπαααα… Ο covid-19 είναι ο φονιάς!..)

Η κατασκευή της παράνοιας!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Στη χώρα είχαν ανακοινωθεί τις προηγούμενες ημέρες καμμιά 100αριά κρούσματα. Τα 70 ήταν σ’ εκείνη την περιοχή…. Και χτες ένας πέθανε. Μπορεί να ήταν η «ασθενής 31», μπορεί και όχι. Ένας (1) νεκρός πάντως, μόνον ένας – σε ένα κράτος που τον χειμώνα ’14 – ’15 είχε 14.238 νεκρούς από επιπλοκές της γρίπης· και τον επόμενο, 2015 – 16 είχε 15.485 νεκρούς…

Ένας (1) νεκρός απ’ τον covid-19, στη νοτιοκορεατική πόλη Daegu (τέταρτη σε μέγεθος, με πληθυσμό 2,5 μύρια κατοίκους) χτες… Και; Οι κάτοικοι της πόλης (όχι μόνον αυτοί αλλά κυρίως αυτοί) άρχισαν να αναμεταδίδουν μέσω social media ο ένας στον άλλον πλάνα από κινηματογραφικά θρίλερ με επιδημίες· και δεν βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους (οι ντελιβεράδες εξαιρούνται: είναι άνθρωποι για missions imposible…)

Κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει με τους υπηκόους του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού· και δεν οφείλεται σε ιό, ούτε έχει αντίδοτο. Απομακρύνονται ολοταχώς από οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτό που λέγεται (και εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε με το όνομά του) πραγματικότητα, και οχυρώνονται με αόρατο τρόπο, τους «καλούς καιρούς», πίσω απ’ τις οθόνες και τις τεχνικές μεσολαβήσεις των «νέων μήντια». Έτσι ώστε στους «κακούς καιρούς» (ο covid-19 είναι κάτι απλούστερο από βόλτα σε πάρκο· είναι, όπως λένε κάποιοι ρεαλιστές, βαρύ κρύωμα!) να χάνεται κάθε μέτρο. Οπότε θεωρούν «πραγματικότητα» την τρομοκρατία· είτε είναι σχεδιασμένη, είτε είναι ο εμετός των πυροβολημένων netzines που αναπαράγουν μεταξύ τους τους “αυτο”πυροβολισμούς.

Η Daegu άδειασε χτες. …Είναι λες και έπεσε βόμβα στο κέντρο της πόλης είπε ο Kim Geun-woo, ένας 28χρονος κάτοικος της πόλης, στο reuters. Ακόμα και η Dongseong-ro Street, το πιο πολυάνθρωπο σημείο της πόλης, έχει αδειάσει…

Έπεσε βόμβα στην πόλη; Όχι. Πέφτει διαρκώς στα μυαλά – και θα πρέπει να αναμετρηθούμε και στα μέρη μας μ’ αυτήν την θεαματική διανοητική ισοπέδωση / αποκτήνωση…

(φωτογραφία πάνω: Απολύμανση στην κεντρική λαχαναγορά της Daegu – χτες.

Κάτω: Αύριο, ή μεθαύριο, οπουδήποτε… )

Κορέα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Ενώ η μία άκρη (επεκτεινόμενη…) του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – θάλασσα της κίνας τραβάει την προσοχή μας, στην άλλη μεριά, στην κορεατική χερσόνησο, δεν υπάρχουν εντυπωσιακές εξελίξεις. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να διατηρεί τις τιμωρίες της κατά της Πιονγκγιάνγκ, βάζοντας και μέσω αυτών συνέχεια τρικλοποδιές ακόμα και στις πιο μετριοπαθείς έως και δειλές προσπάθειες του Moon να προωθήσει το ανάποδο: κάποιες οικονομικές ή και κοινωνικές σχέσεις (όπως ο τουρισμός) μεταξύ νότου και βορρά, ώστε με βάση αυτές να ζητήσει χαλάρωση των κυρώσεων. Ο Kim συνεχίζει τις πυραυλικές δοκιμές του (αφού «τέλειωσε ο χρόνος» της αναμονής και της υπομονής του απέναντι στην Ουάσιγκτον) και ψάχνει αθόρυβα το πως θα μπορούσαν να γίνουν πιο μόνιμες οι σχέσεις με τον νότο.

Συνεχίζονται επίσης οι «διαπραγματεύσεις» μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Σεούλ για το ποιος θα πληρώνει τον αμερικανικό (ημοκατοχικό) στρατό στη νότια κορέα. Πριν μια βδομάδα βαριά ονόματα του αμερικανικού καθεστώτος, όπως ο υπ.αμ. Mark Esper και ο γνωστός υπ.εξ. Πομπηίας, επιχείρησαν να νουθετήσουν την κυβέρνηση Moon μέσω άρθρου τους στην wall street journal. «Η νότια κορέα πρέπει να καταλάβει ότι είναι σύμμαχος και όχι προστατευόμενος, οπότε πρέπει να συμβάλλει πολύ περισσότερο στα έξοδα των αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός της» ήταν το σοφό πνεύμα των δύο σωματοφυλάκων.

«Σύμμαχος»; Δεν το καταλαβαίνουν αυτό στη Σεούλ όταν ακόμα και για ατομικές επισκέψεις / ταξίδια απ’ το νότο στο βορρά πρέπει να ζητάνε την άδεια και την συγκατάθεση του αμερικάνου στρατηγού… Ένας ειδικός ασιατικού think tank το έθεσε πιο ωμά και εύστοχα:

«Η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει σύμμαχος… Αντιμετωπίζει αυτούς που ονομάζει έτσι σαν μαφιόζους με τους οποίους κάνει διάφορα εγκλήματα, αλλά που πρέπει να φυλάνε το χέρι της αμερικής για να έχουν σίγουρο το κεφάλι τους»…

Έτσι…

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Δεν παιρνούν την καλύτερη εποχή τους οι σχέσεις Σεούλ – Ουάσιγκτον. Μπορεί να περνούν και μία απ’ τις χειρότερες. Απ’ την μια το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να «πιέζει» την κυβέρνηση Moon «να τα βρει» με το Τόκιο, και να μην επιμείνει στον τερματισμό της διακρατικής συμφωνίας «μοιράσματος πληροφοριών» – που, επίσημα, τελειώνει σε μια βδομάδα. Απ’ την άλλη μεριά επιμένει ότι η Σεούλ θα πρέπει να πληρώσει 5 δις δολάρια το 2020, για τα έξοδα του αμερικανικού στρατού («προστασίας; κατοχής;) στη νότια κορέα.

Είναι ένα διπλό πακέτο αμερικανικών απαιτήσεων που έχει μπλοκάρει ακόμα και την παραδοσιακά φιλοαμερικάνικη νοτιοκορεατική δεξιά / ακροδεξιά. Τα ερωτήματα του είδους «είναι μισθοφόροι μας οι αμερικάνοι πεζοναύτες;» δίνουν και παίρνουν, σε μια κοινωνία που έχει το οικονομικό δυναμικό πλέον να γίνει πιο εθνικιστική, είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά»· χωρίς αμερικάνους φύλακες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν πιέζει το Τόκιο να κάνει πίσω στις αιτίες που προκάλεσαν την διάλυση της κατασκοπευτικής συμφωνίας, δεν επιτρέπει σε καμμία νοτιοκορεατική πλευρά την εκδήλωση συμπάθειας προς τους αμερικάνους… Μιλώντας λίγο πιο γενικά, το νταβατζίδικο στυλ που είναι το προτελευταίο στάδιο της παρακμής κάθε «μεγάλης δύναμης» στην ιστορία δεν είναι καλοδεχούμενο ούτε στη νότια κορέα.

Που θα καταλήξει αυτός ο «χειμώνας» στις σχέσεις των δύο κρατών; Άγνωστο, αν και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ευχαρίστως θα έβλεπε την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την κορεατική χερσόνησο. Είναι, ωστόσο, προχωρημένο ενδεχόμενο: εδώ το ψόφιο κουνάβι δεν κατάφερε να αποσύρει τους 1000 πεζοναύτες του απ’ το δευτερεύον πεδίο μάχης της συρίας· θα καταφέρει να αποσύρει 28.500 απ’ το πρωτεύον της ανατολικής ασίας;

Ποιό πιθανή θα ήταν η μείωση του αμερικανικού στρατού κατοχής· αντί για την πλήρη απόσυρσή του. Έτσι το ψοφιοκουναβιστάν θα μπορούσε να κάνει «μια καλύτερη τιμή» στη Σεούλ…

Εκτός αν αντικατασταθεί…

Η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά…

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Ινδονησία, ταϋλάνδη, σιγκαπούρη, φιλιππίνες, μαλαισία, βιετνάμ, μπρουνέι, καμπότζη, λάος, μυαμάρ (: τα κράτη μέλη της «ένωσης νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών» ASEAN) plus κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία, νέα ζηλανδία: το μόνο που μπορεί να σας λένε κάποια απ’ αυτά τα ονόματα είναι «εξωτισμός». Δεν πειράζει: η καπιταλιστική ιστορία δεν ασχολείται μ’ αυτά… (Ούτε με το θρήσκευμα, ε;)

Πριν 3 μέρες, στην Bangkok (πρωτεύουσα της ταϋλάνδης) υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αυτών των 15 κρατών συναντήθηκαν για να υπογράψουν την πλήρη περιφερειακή οικονομική συνεργασία (RCEP) μεταξύ τους. Η συμφωνία δεν υπογράφτηκε μόνο και μόνο επειδή υπήρχε και 16ος καλεσμένος, η ινδία· που την τελευταία στιγμή «θυμήθηκε» ότι δεν την βολεύει. Θα υπογραφτεί όμως τον ερχόμενο Φλεβάρη, στην επόμενη σύνοδο της ASEAN, στο Hanoi του βιετνάμ. Τα 15 κράτη έχουν συμφωνήσει. Ακόμα κι αν αποσυρθούν κάποια την τελευταία στιγμή, το deal θα γίνει με τα υπόλοιπα.

Με βάση τα τωρινά μεγέθη πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever – στην καπιταλιστική ιστορία. Αφορά σχεδόν το 30% του παγκόσμιου εμπορίου (με τα σημερινά δεδομένα) και πάνω από 3,5 δις υπηκόων. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι κινεζικοί «δρόμοι του μεταξιού» στη νοτιοανατολική ασία «εμπλουτίζονται»· και η καπιταλιστική «ανάπτυξη / αναδιάρθρωση» όλης αυτής της περιοχής θα περιστραφεί γύρω απ’ το Πεκίνο, το Τόκιο και την Σεούλ – και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Όμως το ιστορικά (και γεωπολιτικά, αν σας αρέσει…) σημαντικό είναι ότι σ’ αυτήν την «μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever» δεν υπάρχουν λευκά, χριστιανικά κράτη! Ούτε ηπα, ούτε αγγλία, ούτε γαλλία, ούτε ολλανδία. Οι ιστορικοί «δυτικοί» αποικιοκράτες / ιμπεριαλιστές βρίσκονται, σαν κράτη (δηλαδή σαν γενικά κόμματα των αφεντικών) για πρώτη φορά στην ιστορία των τελευταίων 500 χρόνων ΈΞΩ απ’ αυτό το τεράστιο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη! Δεν αποφασίζουν την «τύχη» του· σίγουρα όχι με τους τρόπους που ήξεραν. Αν αυτό θεωρείται «σημάδι», σημειώστε το: το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε σαν αντιπρόσωπο του… τον «σύμβουλο εθνικής ασφαλείας» Robert O’Brien!! Μόλις τον είδαν οι ασιάτες, του γύρισαν την πλάτη: είναι προσβλητικό να στέλνεις τον ασφαλίτη σου σε ραντεβού πρωθυπουργών…

Το προηγούμενο σχέδιο της αμερικανικής διοίκησης (επί Obama) ήταν να υπογραφτεί μια τέτοιας έκτασης και γεωγραφίας συμφωνία με την συμμετοχή – και αρκετούς όρους – της Ουάσιγκτον, ώστε να ανασχεθεί η επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού… Το ψόφιο κουνάβι το ακύρωσε, θεωρώντας ότι μπορεί να βγάλει περισσότερα σε deal με κάθε κράτος χωριστά, παρά μέσω «πολυμερών συμφωνιών». Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν ήταν «ένα βήμα μπροστά» υπέρ της ενίσχυσης της αμερικανικής ηγεμονίας, όπως νόμιζε, αλλά «δύο βήματα πίσω». Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα το ψοφιοκουναβιστάν είναι ένας πόλεμος φθοράς τους επόμενους μήνες, με απειλές στο Τόκιο και στην Καμπέρα να βγουν απ’ την συμφωνία. Αλλά αν συμβεί αυτό, τότε ολόκληρη η νοτιοανατολική ασία θα γίνει «κινέζικη» (απ’ την άποψη της οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας), δια περιπάτου…

Αντίθετα, ο ρώσος πρωθ. Medvedev που ήταν παρών στη σύνοδο, χάρηκε πολύ: η Μόσχα διαπραγματεύεται ήδη τις σχέσεις της “ευρασιατικής ένωσης” με αυτό το καινούργιο οικονομικό μπλοκ…

Πέρα απ’ την μοναξιά των άλλοτε ηγεμόνων υπάρχει και ο καπιταλισμός – ε;