Tag: νότια κορέα

Κυριακή 22 Απρίλη. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο (ή τουλάχιστον ένα…) σ’ αυτό το υπόδειγμα διπλωματίας. Η Πγιονγκγιάνγκ δεν ζητάει φωναχτά τίποτα η ίδια απ’ τις ηπα σαν «όρο» ή σαν «αντάλλαγμα» για τις καλές, «αποπυρηνο» προθέσεις της. Δεν ζήτησε απευθείας να μικρύνουν αισθητά οι αμερικανο-νοτιοκορατικές ασκήσεις που τελειώνουν σε μια βδομάδα· ούτε ζητάει (ακόμα…) την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα. Αυτά τα διαχειρίζεται (για λογαριασμό και των δύο κορεατικών κρατών) η Σεούλ, σαν σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Έτσι έχει βραχυκυκλώσει ο αμερικανικός απορριπτισμός: αφού ζητάει κάτι ο σύμμαχος με τι δικαιολογία να του αρνηθείς;

Απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας την Σεούλ να κάνει «γλυκό αντιαμερικάνικο» παιχνίδι, η Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει δεσμευτεί απέναντι στις ηπα για τίποτα· εκτός απ’ την χθεσινή ανακοίνωση για πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών, που απευθυνόταν … σ’ όλο τον πλανήτη. Φυσιολογικά, ενόσω τους επόμενους μήνες, με σημείο κορύφωσης την συνάντηση Kim – Trump (αν δεν την εμποδίσει κάποιος «μυστήριος» μηχανισμός…) τα δύο κορεατικά κράτη θα «ξελογιάζουν» το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας την ματαιοδοξία του, θα πρέπει να προχωρήσουν όχι μόνο σε πολιτικές αλλά και οικονομικές συμφωνίες. Θα είναι έτσι πάλι η Σεούλ (κι όχι η Πγιονγκγιάνγκ) που θα ζητήσει (απ’ τον οηε) την άρση αν όχι όλων οπωσδήποτε κάμποσων κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας. Με την υποστηρίξη, φυσικά, της Μόσχας, του Πεκίνου (αλλά και της ευρώπης). Τι θα κάνει τότε η κυρία Haley (αν είναι ακόμα στο πόστο της…); Θα αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς;

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον μέσω του ψόφιου κουναβιού θα αποδεικνύεται όλο και πιο διακοσμητική στην εξέλιξη των ενδοκορεατικών (αλλά και των περιξ ευρασιατικών) σχεδίων, κάποιοι στο αμερικανικό βαθύ κράτος θα δαγκώνονται όλο και περισσότερο: θέλουμε έναν ξεκάθαρο εχθρό!!! Τώρα!!

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4^ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Σάββατο 14 Απρίλη. Γιατί όμως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «τρώγεται για καυγά» σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου, κι από δίπλα ο αγγλικός και ο γαλλικός (σαν «βαστάζοι»…); Ένα μέρος της απάντησης είναι επειδή έχει ηττηθεί σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο, κι αυτή η ήττα είναι εξαιρετικά κρίσιμη κατ’ αρχήν για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Υπάρχει όμως κι άλλο τμήμα, που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Αν (a big “if”…) τα πράγματα το τελευταίο εξάμηνο είχαν εξελιχθεί όπως θα ήθελαν τα αφεντικά του αμερικανικού imperium, αυτές τις ημέρες κανείς δεν θα μιλούσε για πιθανό πόλεμο «πρώτης γραμμής» στην ανατολική Μεσόγειο· ούτε το usa navy θα συγκεντρωνόταν εδώ. Θα ήταν μαζεμένο σε τριπλάσια ποσότητα (όχι ένα αεροπλανοφόρο αλλά τρία…) γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο. Εκεί θα κτυπούσαν τα «τύμπανα του πολέμου», και θα ήταν εκκωφαντικά!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνεται μια διπλή στρατιωτική άσκηση μεγάλου μεγέθους μεταξύ ηπα και νότιας κορέας: foal eagle / key resolve. (Η δεύτερη είναι άσκηση ηλεκτρονικής προσομοίωσης). Για την Ουάσιγκτον αυτά τα γυμνάσια είναι όχι μόνο ευκαιρία επίδειξης δύναμης, αλλά και προβοκατόρικων προκλήσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ· με την ελπίδα ότι το καθεστώς θα κάνει «κάτι» ώστε να αξιοποιηθεί η αμερικανική στρατιωτική συγκέντρωση.

Όχι πια – σίγουρα όχι φέτος!!! Χάρη στους μελετημένους ελιγμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, που ξεκίνησαν σαν «ολυμπιακή εκεχειρία» και σε χρόνο dt τύλιξαν το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισισμό του σ’ ένα ραντεβού με τον “little rocket man” Kim (το οποίο η Ουάσιγκτον κάπως το σπρώχνει: πρώτα ήταν να γίνει τον Μάη, τώρα μπορεί να είναι και Ιούνη…), τα φετεινά foal eagle / key resolve

Α) Θα έχουν την μισή διάρκεια απ’ ότι τις προηγούμενες χρονιές. Μόνο ένα μήνα συνολικά, αντί για δύο…

Β) Δεν συμμετέχουν σ’ αυτά αμερικανικά όπλα που θεωρούνται απ’ την Πγιονγκγιάνγκ «απειλητικά»: αεροπλανοφόρα, υποβρύχια και βομβαριστικά out…

Γ) Δεν προβάλονται καθόλου απ’ τα μήντια, νοτιοκορεατικά, αμερικανικά ή ότι άλλο, επειδή αυτό θεωρείται προκλητικό απ’ την Πγιονγκγιάνγκ….

Αυτοί οι διακανονισμοί ήταν απαίτηση της Σεούλ· και η Ουάσιγκτον τους αποδέχθηκε επειδή, παρά τα λόγια περί “διαρκούς πίεσης στη βόρεια κορέα”, δεν βρήκε τρόπο να αντιμετωπίσει την “επίθεση γοητείας / ειρήνης” που έξυπνα έχει στήσει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ.

Όμως έτσι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χάνει στο κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου: στον ειρηνικό. Δεν χάνει με την στενή στρατιωτική έννοια· χάνει με την ευρεία έννοια του μιλιταρισμού του…

(φωτογραφία: σα να μην έφταναν τα πιο πάνω, το Πεκίνο αποφάσισε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνει την μεγαλύτερη στρατιωτική ναυτική επίδειξη / παρέλαση τα τελευταία 600 χρόνια (απ’ την δυναστεία των Ming) παρατάσσοντας 48 πλοία στη νότια θάλασσα της κίνας.

Παρότι η «κινέζικη ψυχή» (ορολογία μύθων…) μας είναι άγνωστη, καταλαβαίνουμε ότι «η κεντρική επιτροπή του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος» αντιλαμβάνεται την συγκυρία με έναν τρόπο παρόμοιο με εκείνον του Πούτιν, όταν πριν λίγο καιρό ανήγγειλε μερικά «υπερόπλα» απευθυνόμενος στην Ουάσιγκτον. Η διαφορά του Πεκίνου είναι απ’ την μια μεριά η «αυτοσυγκράτησή» του, απ’ την άλλη όμως και η σαφήνεια του μηνύματος, πάλι προς Ουάσιγκτον μεριά: αυτά που ονειρευόσαστε για τις ασιατικές θάλασσες ξεχάστε τα…)

Δευτέρα 2 Απρίλη. Στις 21 Ιούλη του 1990 ο μουσικός Roger Waters, γνωστός σαν «pink floyd» (καταχρηστικό έως πειρατικό αυτό…), ηγήθηκε μιας υπερσυναυλίας στο Βερολίνο· προς τιμήν της «πτώσης του τείχους» μεταξύ των δύο τομέων της πόλης, του δυτικού και του ανατολικού… Ποτέ πριν δεν είχε γιορταστεί με τέτοιο τρόπο όχι μόνο το τέλος ενός πολέμου (του 3^ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού») αλλά, κυρίως, η έναρξη του επόμενου… Ας πούμε όμως, σαν ελαφρυντικό, ότι οι καλλιτέχνες είναι συχνά άσχετοι. Ας πούμε επίσης, σαν επιβαρυντικό, ότι η αναβίωση του “the wall” υπήρξε το 1990 στην ανατέλλουσα πρωτεύουσα της ευρώπης μια εξαιρετικά επικερδής μπίζνα.

Στις 1 Απρίλη του 2018 η Σεούλ ανταπέδωσε την πολιτιστική συμμετοχή της βόρειας κορέας στους χειμερινούς ολυμπιακούς στέλνοντας στην Pyongyang τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της. Την rock μπάντα K-pop, το γυναικείο συγκρότημα Red Velvet, και καμιά 100σταριά ακόμα καλλιτέχνες, master των πολεμικών τεχνών, και λοιπά.

Το 1990 η μαμμούθ συναυλία ήταν τα επινίκεια (μιας «δύσης» που ήταν τόσο σίγουρη για τον θρίαμβό της ώστε εδώ και κάτι καιρούς εισπράττει τα επίχειρα της ματαιοδοξίας της). Το 2018, στην κορεατική χερσόνησο, η πτώση (ή, πιο σωστά, η σχετικοποίηση) του τείχους μεθοδεύεται μ’ έναν πολύ πιο προσεκτικό, πολύ πιο αμοιβαίο, και όχι αβανταδόρικο τρόπο. Πολιτιστικές ανταλλαγές, to know us better. Εν μέσω συζητήσεων και βήμα βήμα συμφωνιών…

Λένε κάποιοι, όχι άδικα, ότι η βόρεια κορέα είναι απομεινάρι του 3ου παγκόσμιου, “ψυχρού” πολέμου. Προς έκπληξη εκείνων των ιστορικών που θα περίμεναν να την έχει σαρώσει μια εσωτερική κατάρρευση και, καπάκι, μια υπερπαραγωγή ενός κάποιου Roger Waters ‘n’ friends, το δικτατορικό βορειοκορεατικό καθεστώς όχι μόνο την έβγαλε καθαρή ως τώρα, αλλά κάνει κι αυτό που χρειάζεται (και «πολιτιστικές ανταλλαγές» και ό,τι άλλο) για να αποφύγει τον 4^ο παγκόσμιο.

Επιπλέον κανείς δεν διανοείται ότι η K-pop είναι progressive rock… Όπως κανείς δεν διανοείται ότι όλη η καπιταλιστική ιστορία είναι πια θέμα soft power: η Pyongyang έχει πυρηνικά και βαλλιστικούς πυραύλους, δεν είναι «παίξε γέλασε».

Ηθικό δίδαγμα; «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»!… Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Προσγειωθείτε, είναι ρεαλιστικό!

(φωτογραφία πάνω: πλάνο απ’ την υπεραγωγή του 1990 στο Βερολίνο. Ήταν σα να είχε κερδίσει «ο πόλεμος των άστρων» – επί γης.

Κάτω: όλο το μουσικό δυναμικό της νοτιοκορεατικής αποστολής επί σκηνής. Κάπου απέναντι – δεν φαίνεται στο πλάνο – είναι και ο Kim Yong-un. Αν σας φαίνεται κάπως συντηρητική μια τέτοια εμφάνιση, δεν πειράζει. Ο σκοπός της αποστολής δεν ήταν ο ξέφρενος αγιασμός της “καμμένης γης”…)

Παρασκευή 30 Μάρτη. Κανονίστηκε: στη χθεσινή συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας, το ραντεβού του Kim και του Moon οριστικοποιήθηκε για τις 27 Απρίλη. Στην ιστορία του χωρισμού της κορεατικής χερσονήσου σε δύο κράτη, μετά τον αμερικανοκίνητο πόλεμο ανάμεσα στο 1950 και το 1953, αυτή (θα) είναι η τρίτη μόλις συνάντηση κορυφής (οι προηγούμενες είχαν γίνει το 2000 και το 2007). Αλλά θα είναι η πρώτη που θα γίνει σε νοτιοκορεατικό έδαφος (οι δύο προηγούμενες είχαν γίνει στην Πγιονγκγιάνγκ): μερικά μέτρα μέσα στη νοτιοκορεατική μεθόριο, στα πέριξ της «ουδέτερης ζώνης» που χωρίζει χερσαία τα δύο κράτη. Είναι κι αυτός ένας συμβολισμός μέσα στους υπόλοιπους που έχουν ξεδιπλωθεί απ’ τις αρχές του χρόνου.

Στις 4 Απρίλη υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες των δύο κορεών θα ξανασυναντηθούν, για την προετοιμασία της 27^ης Απρίλη. Ας είναι σαφές ότι ως εκείνη την ημέρα (με όσες ενδιάμεσες συναντήσεις χρειαστούν) θα έχουν συγκεκριμενοποιηθεί όλες οι συμφωνίες που θα ανακοινώσουν τα δύο κορεατικά αφεντικά.

Ας είναι σαφές κι αυτό: όλα αυτά γίνονται ουσιαστικά ερήμην της Ουάσιγκτον (… ενημερώνεται τηλεφωνικά…), όχι όμως του Πεκίνου και της Μόσχας.

Για παράδειγμα: αμέσως μετά την αναχώρηση του Kim απ’ το Πεκίνο, προχτές, και ενώ βρισκόταν χτες σε εξέλιξη η συνάντηση των δύο κορεατικών αντιπροσωπειών, ο Yang Jienchi, μέλος του πολιτικού γραφείου της κ.ε. του κινεζικού κ.κ. πέταξε ως την Σεούλ για να ενημερώσει τον Moon… Όλα “στόμα με στόμα”…

(φωτογραφία πάνω: αριστερά ο νοτιοκορεάτης υπουργός ενοποίησης Cho Myoung-gyon, και δεξιά ο ομόλογός του βορειοκορεάτης Ri Son-Gwon, χτες στη βορειοκορεατική πλευρά της «ουδέτερης ζώνης», στην Panmunjom

Κάτω: ένα απ’ τα περάσματα της “ουδέτερης ζώνης” στο Panmunjom, φωτογραφημένο απ’ την βορειοκορεατική μεθόριο.)

Πέμπτη 29 Μάρτη. Έχει την πλάκα του (αν και, πιθανότατα, χάσατε την ευκαιρία να την απολαύσετε): διαβάζει κανείς από σοβαρούς (υποτίθεται) “διεθνείς αναλυτές” τα εξής: ότι «ο Kim Jong-un θέλει να τα βρει με την Ουάσιγκτον για να προστατευτεί απέναντι στο Πεκίνο»· ότι «η βόρεια κορέα ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με την κίνα, την οποία πάντα φοβόταν» – και διάφορα παρόμοια…. Κι αυτά δημοσιοποιούνται από κακιά σύμπτωση την ώρα που ο Kim βρίσκεται (κρυφά κατ’ αρχήν) στο Πεκίνο – αλλά οι «σοβαροί αναλυτές» είχαν γράψει τις σοφίες τους λίγο νωρίτερα, αγνοώντας όχι μόνο το ταξίδι αλλά και τα στοιχειώδη στην περιοχή. (Προφανώς δεν αγνοούσαν καθόλου το ποσό της αμοιβής στον τραπεζικό λογαριασμό τους…).

Γιατί, όμως, δεν τονίζουμε την επίσκεψη του Kim αλλά προτιμάμε την υπόδειξη της (παγκόσμιας) παραπληροφόρησης; Για τους εξής απλούς λόγους, που είναι εύκολα κατανοητοί σε όσες / όσους ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή:

Πρώτον, επειδή η επικοινωνία, η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ Πεκίνου και Πγιονγκγιάνγκ είναι δεδομένη· χωρίς φασαρίες. Είναι αδελφά, διάολε, τα δύο «κομμουνιστικά κόμματα»!!! Όχι με στατικό τρόπο. Υποθέτουμε βάσιμα και εύλογα ότι οι (σημαντικές) μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Kim εντός βόρειας κορέας έχουν πίσω τους τις κινεζικές εμπειρίες. Το κινεζικό know how.

Δεύτερον, επειδή ειδικά στο ζήτημα της απώθησης του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) ιμπεριαλισμού απ’ την κορεατική χερσόνησο (και, προοπτικά, ευρύτερα), το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» κινείται συντονισμένα, χωρίς να χρειάζεται να το δείχνει. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Τρίτον, επειδή η αυτοπρόσωπη επίσκεψη του Kim Jong-un στον Xi Jinping, οικογενειακώς, είχε συμβολικό / πολιτικό χαρακτήρα· τα ουσιαστικά δουλεύονται και προωθούνται ήδη. Το Πεκίνο και η Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να δείξουν δημόσια ότι συνεργάζονται. Τις αιτίες αυτής της επίδειξης δεν τις ξέρουμε με βεβαιότητα· μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν. Ωστόσο θα ήταν αδικαιολόγητη ηλιθιότητα να θεωρεί κανείς ότι το Πεκίνο «δίνει μάχες» στην αφρική αλλά αδιαφορεί (ή δεν ξέρει) τι γίνεται στα κορεατικά σύνορά του.

Ακριβώς επειδή αυτά συμβαίνουν αλλά είναι εξαιρετικά ενοχλητικά τόσο για την Ουάσιγκτον και το Τόκιο όσο και για τους διάφορους συμμάχους τους (ή, απλά, τους πληρωμένους δημαγωγούς…) η παραπληροφόρηση είναι εκείνο που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να κάνει «τη νύχτα μέρα» για να κάνει όλη τη δουλειά που απαιτείται προκειμένου να αποφεύγει τις παγίδες. Όμως, καλό είναι να το θυμίζουμε συνέχεια: ακόμα κι εκεί που «δεν το περιμένει κανείς» δουλεύουν τα κυκλώματα του μαζικού αποπροσανατολισμού.

Αποδίδεται στον Γκράμσι η παρατήρηση «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα». Οδηγίες διανοητικής, συνειδησιακής (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτικής) ακεραιότητας σε «νοσηρές εποχές» δεν έγραψε κανείς – ούτε θα ήταν δυνατόν. Προχωράμε, υποχρεωτικά, μέσα στην καθεστωτική νοσηρότητα (αλλά και εκείνη των υποτελών) προσέχοντας κάθε βήμα μας.

Τι σημαίνουν αυτά; Κάτι σαν εφαρμοσμένη «θεωρία του χάους»: όταν ένας Kim επιδεικνύει τις σχέσεις του με έναν Xi στην ανατολή ασία, στην ανατολική Μεσόγειο δεν πετάνε πεταλούδες…

(Πράγμα που είναι ακριβές…)

Σάββατο 10 Μάρτη. Γράφαμε μόλις χτες (κορέες: το σχέδιο ανοίγει):

…. Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;;

Πριν «στεγνώσει το μελάνι» (όπως έλεγαν κάποτε…) ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο: ο Kim Jong-un απηύθυνε χθες πρόσκληση απευθείας διαλόγου στο ψόφιο κουνάβι, μέσω των νοτιοκορεατών· και προς έπαινο κάθε ματαιοδοξίας το ψόφιο κουνάβι την δέχτηκε (κατ’ αρχήν…)!!! Ως τα τέλη Μάη… Και μάλιστα με το επιχειρήμα («όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», όπως εύκολα είχαμε προβλέψει) ότι ιδού, η απομόνωση που επιβάλλαμε στη βόρεια κορέα απέδωσε!!! Για να σώσει τα προσχήματα (;) η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει πίσω τις κυρώσεις της σε βάρος της Πγιονγκγιάνγκ· θα δούμε τι και πως…

Αξίζει να σημειωθεί, κι ας μοιάζει με λεπτομέρεια: ποτέ δεν έχει γίνει τέτοια συνάντηση «κορυφής» μεταξύ ηπα και βόρειας κορέας, εν ενεργεία αμερικάνου προέδρου με βορειοκορεάτη! Το μέγιστο που είχε συμβεί ως τώρα ήταν η συνάντηση του προηγούμενου βορειοκορεάτη αφεντικού, του Kim Jong-il (πατέρα του τωρινού Kim, εκεί ο «κομμουνισμός» δουλεύει με οικογενειακή διαδοχή…) με την τότε αμερικανίδα υπ.εξ. Madeleine Albright, τον Οκτώβρη του 2000, στα τελευταία της δεύτερης θητείας των δημοκρατικών (Κλίντον). Μετά ήρθαν οι συντηρητικοί του Bush του Β, και άλλαξε εντελώς το κόλπο.

Αξίζει λοιπόν «άριστα δέκα» ο τρόπος που τόσο η Σεούλ όσο και η Πγιονγκγιάνγκ έχουν αξιοποιήσει στην τακτική τους τις τελευταίες εξελίξεις του παγκόσμιου Ενσωματωμένου Θεάματος και την «ανάλυση προσωπικότητας» του ψόφιου κουναβιού. Όπως παρατήρησε κάποιος πρώην ιάπωνας διπλωμάτης (που θέλησε να μην μαθευτεί το όνομά του, λογικό!) αυτός (ο Τραμπ) ψοφάει τόσο πολύ για δημοσιότητα ώστε θα μπορούσε να πηδήσει πάνω σε οτιδήποτε θεωρεί πως βοηθάει την απήχησή του εντός ηπα… Ακριβώς…

Φυσικά, θα πει κάποιος, έχει πίσω του μια ολόκληρη στρατιωτική τριανδρία. Σωστά. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έστω κι αυτή έχει κάποια συγκροτημένη αντι-τακτική απέναντι στον σχεδιασμό του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» όπως άρχισε να ξεδιπλώνεται απ’ την αρχή της χρονιάς με τις «ασίστ ειρήνης» μεταξύ κορεατικού βορρά και νότου.

Συνεπώς δουλεύοντας πάνω στην έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου (πέρα απ’ το στρατο-γαύγισμα) εκ μέρους της Ουάισγκτον σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική προσωπικότητα, το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ», με φανερούς παίκτες τις ομάδες του Kim και του Moon, κατάφερε αυτό το ενδιαφέρον: να σύρει το ψόφιο κουνάβι σ’ ένα (έστω κατ’ αρχήν) «ναι» την πρόσκληση του Kim, με μόνο εχέγγυο τη νοτιοκορεατική μεσολάβηση…

Κανονικά η Ουάσιγκτον, πριν απαντήσει “ναι” θα έπρεπε να καταφύγει σε δικές της “διερευνητικές επαφές” χαμηλότερου επιπέδου (με το βορειοκορεατικό καθεστώς), ξεκινώντας απ’ το επίπεδο των υφυπουργών και των καραβανάδων· ή, έστω, του υπ.αμ. και του υπ.εξ. της. Το άλμα απ’ τα τιτιβίσματα με μπινελίκια, τις κυρώσεις και τις χοντρές απειλές μέχρι προχτές στην αμερικανική “προεδρική επαφή” χτες είναι τεράστιο. Και δείχνει (υποστηρίζουμε…) χάσιμο της μπάλας! Όχι απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ: αυτή κουβεντιάζει εδώ και μήνες, φανερά και κρυφά με την Σεούλ, καθώς καταστρώνουν από κοινού, βήμα βήμα, με κάθε λεπτομέρεια, την τακτική τους· ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί και μια συνάντηση κορυφής Kim και Moon μέσα στον Απρίλη.

Παρότι, εν τέλει, αυτό το ραντεβού θα μπορούσε και να μην γίνει τελικά (αν το καλοσκεφτούν στην Ουάσιγκτον κάτι θα βρουν για να το αναβάλουν ή και να το ακυρώσουν), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ήδη εκτεθεί. Κι αυτό το δείχνει ήδη καθαρά …. η ανησυχία του Τόκιο!

(φωτογραφία: Σκηνή βορειοκορεατικής μελαγχολίας: ο Kim παρακολουθεί την εκτόξευση ενός βαλιστικού hwasong-12, στις 16 του περασμένου Σεπτέμβρη. Θα δεχτεί, άραγε, το ψόφιο κουνάβι να παρακολουθήσουν μαζί άλλη μια τέτοια εκτόξευση ή κρατάει ακόμα μούτρα, για το τίνος το «κουμπί» είναι μεγαλύτερο και άλλα τέτοια;)