Tag: νότια κορέα

mRNA πλατφόρμες: Τις ξεχάσατε; Αυτές όχι!

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.20)>> Η απώθηση είναι κακή συνήθεια. Η ιδέα ότι «η γενετική μηχανική είναι επιστημονικό θέμα οπότε δεν μπορούμε εμείς οι ‘κοινοί θνητοί’ να έχουμε γνώμη… ας το αφήσουμε στους ειδικούς» είναι αποδεδειγμένα καταστροφική, φονική. Όμως τι ελπίδες έχουμε να επιστήσουμε αποστελεσματικά την προσοχή;

Το κεφάλαιο «covid-19» μοιάζει να έκλεισε (μιλώντας γενικά…) προς το παρόν, και τα φονικά αποτελέσματα της γενετικής εφόδου έχουν σκεπαστεί σχετικά καλά. Ακόμα και εκείνη η άθλια, η κυρία Ursula, επιβραβεύτηκε για τις μυστικές συμφωνίες της με τον κτηνίατρο ceo… Ωστόσο μακριά απ’ την δημαγωγία (σ’ αυτήν την περίοδο δεν είναι απαραίτητη, υπάρχουν άλλα θέματα…) οι «ειδικοί» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και τα αφεντικά τους συνεχίζουν την «δουλειά» τους.

Ένα μικρό αλλά με τον τρόπο του αποκαλυπτικό δείγμα: Τον περασμένο Γενάρη η CEPI (ένα απ’ τα «μετωπικά» του φιλάνθρωπου Gates ή, πιο σωστά, εκείνων που βρίσκονται πίσω του) και το ευγονικό Wellcome Trust επιχορήγησαν τη νοτιοκορεατική βιοτεχνολογική εταιρεία Lemonex Inc., με ειδίκευση την κατασκευή νανοσωματιδίων, με 4,6 εκατομμύρια δολάρια, για να συνεχίσει τις έρευνές της για την «τεχνολογία μεταφοράς mRNA».

Λίγο αργότερα, πριν μόλις μια βδομάδα (στις 15 Ιούλη 2024), οι τεχνικοί της Lemonex δημοσίευσαν ένα «paper» με τα επιτεύγματά τους, σε δοκιμές για «εμβόλιο» (mRNA πλατφόρμα δηλαδή) κατά του ιού Zika (τον οποίο ασφαλώς έχετε ξεχάσει…)

Κάθε τεχνοεπιστημονική «πρόοδος», για να αποδείξει ότι είναι τέτοια, πρέπει να πει δυο τρία πράγματα για τα μειονεκτήματα του προηγούμενου βήματος, της προηγούμενης φάσης. Οι τεχνικοί της Lemonex έκαναν αυτό το καθήκον τους (μαζί με τα απαραίτητα ψέμματα), οπότε μεταφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της εισαγωγής τους. Ο τονισμός δικός μας:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αυτή κι αν είναι «αποτελεσματικότητα»!!

Πέμπτη 31 Μάρτη>> Γράφαμε την περασμένη Δευτέρα, προβάλλοντας τις σημερινές δημοσιεύσεις: …Ο πόλεμος στην ουκρανία διαμορφώνει την δυτική κατά κύριο λόγο καθεστωτική δημοσιότητα («κοινωνία του θεάματος» – ε;), όχι όμως τις τακτικές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των αφεντικών του. Κι αν έχει «κουκουλωθεί» κάτι, δεν είναι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, η οποία έτσι κι αλλιώς συγκεντρώνει δυνάμεις για να περάσει στην επόμενη φάση, την φάση της «κανονικότητας», αλλά οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για την φονικότητα της γενετικής μηχανικής, των mRNA πλατφορμών…

Συμβαίνει κάτι που αποκρύβεται σχετικά με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και, ειδικά, το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, κάτι που αποσιωπάται σκόπιμα; Ναι: η καταστροφική «λειτουργία» της γενετικής μηχανικής και της αποικιοποίησης του ανθρώπινου ανοσοποιητικού είναι όλο και πιο ξεκάθαρη∙ πέρα απ’ τις δεκάδες χιλιάδες δολοφονημένων και τις εκατοντάδες χιλιάδες σακατεμένων. Σε μια σειρά κρατών με πολύ μεγάλα ποσοστά «δισ- και τρισ-εμβολιασμένων» η σαφώς ήπια εκδοχή Ο «θερίζει», ακριβώς εκείνους κι εκείνες των οποίων το ανοσοποιητικό έχει χακαριστεί.

Πρώτο παράδειγμα, χαρακτηριστικό σε βαθμό κακουργήματος, η νότια κορέα (πληθυσμός: 51,8 εκατομύρια). Στα κράτη με πληθυσμό πάνω από 10 εκατομμύρια η νότια κορέα είναι το τρίτο κατά σειρά πιο πλατφορμιασμένο, με ποσοστό (2 δόσεων) 86% στο σύνολο του πληθυσμού / 93% στους ηλικιωμένους πάνω από 18∙ 94%∙ 63% να έχουν κάνει / υποστεί την «3η δόση», 78% στους ηλικιωμένους. Η γενετική μηχανική που βγάζει τα τρελά της κέρδη στην επικράτεια της Σεούλ είναι των pfizer/biontech, moderna και astrazeneca. (Όλα τα στοιχεία και οι πίνακες είναι απ’ το worldmeter).

Όπως κι αν μετράει το καθεστώς στη Σεούλ τους θανάτους που χρεώνει στον τσαχπίνη, απ’ τον Δεκέμβρη του 2021 (οι «δύο δόσεις» έχουν ολοκληρωθεί) και μετά, με την «τρίτη δόση» στο μπράτσο, o πιο πάνω πίνακας είναι το λιγότερο αποκαλυπτικός. Από ένα μέγιστο 40 θανάτων στις 29 Δεκέμβρη του 2020, και ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο μαζικών διπλών πλατφορμιασμών (και άγνωστου αριθμού «παράπλευρων» δολοφονιών…), οι 40 θάνατοι καταμετρούνται ξανά στις 26 Νοέμβρη του 2021… Και ύστερα το πράγμα ξεφεύγει εντελώς, με τους θανάτους (διπλο- και τριπλο-πλατφορμιασμένων) να φτάνουν του 429 στις 17 Μάρτη του 2022 και 470 μια βδομάδα μετά, στις 24 Μάρτη.

Μήπως υπάρχει κάποια άγνωστη νοτιοκορεατική «ιδιαιτερότητα»; Καθόλου! Να και μερικά παραδείγματα ακόμα (απ’ αυτά για τα οποία έχει πέσει σιωπητήριο).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ζει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ;

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Δώσαμε αυτό το όνομα στη «συνεννόηση» ανάμεσα στη Μόσχα, το Πεκίνο, την Σεούλ και την Πγιονγκγιάνγκ το 2017 σε σχέση με το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου: την μείωση της αμερικανικής επιρροής και παρουσίας στη (νότια κορέα), και δευτερευόντως την στάση απέναντι στον αναδυόμενο ιαπωνικό μιλιταρισμό. Ήταν το 2018 που με την «επίθεση γοητείας» προς το ψόφιο κουνάβι (: Τραμπ) το μπλοκ προσπάθησε να αποσπάσει την υπογραφή του σε μια διακήρυξη τέλους του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο που (είτε το ξέρετε είτε όχι) τυπικά συνεχίζεται απ’ το 1953 (όταν έληξε ουσιαστικά), πράγμα που επιτρέπει στην Ουάσιγκτον να διατηρεί μεγάλες βάσεις στη νότια κορέα. Η προσπάθεια, ως γνωστόν, απέτυχε, αφού το «βαθύ κράτος» του ψοφιοκουναβιστάν (με επικεφαλής τον υπ.εξ. Πομπηία) κατάφερε να φρενάρει τον Τραμπ, που φλέρταρε ιδιαίτερα με την ιδέα ενός νόμπελ ειρήνης (αν υπέγραφε τη λήξη του πολέμου…)

Από τότε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σταμάτησε να «ακούγεται». Εξαφανίστηκε; Όχι βέβαια. Και τα 4 κράτη ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την όποια έστω μετρημένη «από-αμερικανοποίηση» της κορεατικής χερσονήσου, τώρα ακόμα περισσότερο καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στο Joνυσταλεάν και τους συμμάχους του απ’ τη μια μεριά και το ευρασιατικό project απ’ την άλλη.

Πριν μια βδομάδα ο σοσιαλδημοκράτης νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in, συνεντευξιαζόμενος στην Canberra (αυστραλία) δήλωσε ότι τα δύο κορεατικά κράτη έχουν συμφωνήσει στα βασικά για την υπογραφή της τυπικής λήξης του πολέμου. Πρόσθεσε ότι δεν έχει γίνει δυνατό να υπογραφτεί επειδή η Πγιονγκγιάνγκ βάζει σαν όρο τον τερματισμό της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον της, που σημαίνει τον τερματισμό διάφορων οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Η δήλωση του Moon (και η στιγμή που έγινε) έχει ενδιαφέρον. Πρώτον, επειδή τοποθετεί την Πγιονγκγιάνγκ (περίπου) στη θέση της Τεχεράνης, η οποία απαιτεί το ίδιο (τον τερματισμό των αμερικανικών κυρώσεων σε βάρος της) έχοντας την φανερή και πολύπλευρη υποστήριξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Και δεύτερον επειδή η Kim Yo-jong, η ντίβα αδελφή του βορειοκορεάτη προέδρου Kim Jong-un (η οποία θεωρείται νο 2 στο καθεστώς) είχε δηλώσει νωρίτερα ότι «βρίσκει ενδιαφέρουσα και καλή την πρόταση του Moon για τερματισμό του πολέμου» – μια κουβέντα που είχε να ακουστεί απ’ το 2018.

Μπορεί αυτά να υποδεικνύουν κάποιες υπόγειες κινήσεις του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ; Δεν το ξέρουμε… Ωστόσο, μετά την αποτυχία της ρυμούλκησης του ψόφιου κουναβιού το 2018 και τα 4 κράτη ξέρουν ότι θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να παρακάμψουν πιέζοντας (ή να πιέσουν παρακάμπτοντας) την Ουάσιγκτον. Για την οποία οι βάσεις στη νότια κορέα είναι στρατηγικής σημασίας, και απέναντι στην κίνα. Αν και η αμερικανική υπογραφή είναι απόλυτα απαραίτητη για μια πλήρη τυπικά συμφωνία ειρήνης, το να υπογράψουν ένα σχετικά απλό και λιτό κείμενο η Πγιονγκγιάνγκ, η Σεούλ και το Πεκίνο, και στη συνέχεια να το φέρουν στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε (όπου θεωρείται δεδομένη η υποστήριξή του και απ’ το Παρίσι) θα ήταν μια σημαντική πίεση προς την Ουάσιγκτον. Οι πιο σκληροί εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ασφαλώς θα γίνονταν έξαλλοι και θα χρησιμοποιούσαν σαν επιχείρημα τα πυρηνικά όπλα της βόρειας κορέας. Αλλά είναι αμφίβολο αν, πέρα απ’ το Τόκιο και την Καμπέρα, θα έβρισκαν άλλους σημαντικούς υποστηρικτές.

Ο κυνισμός είναι trendy; “Συμφέρει”;

Δευτέρα 31 Μάη>> Οι θάνατοι που σχετίζονται άμεσα και οργανικά με τις πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης αυξάνουν συνέχεια· είναι ήδη χιλιάδες (σε ευρώπη, βόρεια αμερική, αλλά και σε ασιατικά κράτη που τις χρησιμοποιούν – κάποιοι αριθμοί στη συνέχεια…). Πρόκειται για κάτι εγκληματικά πρωτοφανές όχι μόνο για την ιατρική γενικά αλλά και για την κοινωνική πρόσληψη της ζωής και του θανατου: μιλάμε όχι απλά για «φάρμακο» αλλά για «προληπτικά μέτρα υγείας» (τέτοια ήταν τα εμβόλια και οι εμβολιασμοί όταν υπήρχαν πράγματι εμβόλια και όχι ψευδώνυμα…) που επιβάλλονται, με βαρύ ψυχο-συναισθηματικό πόλεμο, απ’ τα κράτη· με την απειλή του καταναγκασμού να κρέμεται ακριβώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας!!!

Σ’ αυτήν την εξέλιξη υπάρχουν δύο συστατικά, εξίσου τρομακτικά, το καθένα με το δικό του βάρος. Το ένα είναι αυτή η περίεργη ακηδία όσων πλατφορμιάζονται, μετά φόβου μεν, αλλά με την περίεργη «κρυφή ελπίδα» ότι δεν θα τύχει σ’ αυτούς…. Σα να αποδέχονται ότι οι φονικές συνέπειες ενός ΑΝΟΙΚΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ τεχνολογικού / επιχειρηματικού κόλπου με μαζικά επιβεβλημένη (μέσω απειλών, απαγορεύσεων και υποσχέσεων) χρήση είναι ζήτημα «τύχης»… Ρωσική ρουλέτα…. Σα να παραιτούνται ήδη από καθε ικμάδα αντίληψης ότι γίνονται κρέας για βιοτεχνολογικά πειράματα…. Το δεύτερο είναι το εξίσου τρομακτικό «επιχείρημα» των κάθε είδους λακέδων και φερέφωνων, ειδικών και μη, ότι «το όφελος είναι μεγαλύτερο απ’ το κόστος»! Μια απάνθρωπη λογιστική θανάτου, ένα εγκληματικό «συμφέρει»· όπου οι μόνοι που έχουν αληθινό όφελος και μάλιστα με πολλές μορφές είναι οι φαρμακομαφίες και τα κράτη….

Ειλικρινά: η ασταμάτητη μηχανή δεν θέλει να την «πέσει» σε κανέναν απ’ την πρώτη κατηγορία. Όμως στα 41 γεμάτα χρόνια της πολιτικής της διαδρομής ποτέ δεν συνάντησε κάτι τέτοιο, ούτε στα μέρη μας ούτε πουθενά αλλού. Να κυκλοφορεί ένα τρόφιμο δηλητηριώδες (γιατί περί αυτού πρόκειται με τις πλατφόρμες γενετικής παρέμβασης στα κύτταρα…) και οι καταναλωτές να το «ψωνίζουν» ένας ένας έχοντας την ατομική ελπίδα (και μετά την «ικανοποίηση»…) ότι «εμένα δεν με σκότωσε»!!!

Προσέξτε, αυτή η κοινωνική πόρωση / τρομακτικότητα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση! Αν η αστυνομία (στα μέρη μας και στην υπόλοιπη ευρώπη) πυροβολούσε στο κεφάλι κάθε «υποψήφιο» διαρρήκτη (ή, απλά, «ύποπτο») θα μπορούσε να πει ακριβώς το ίδιο: «το όφελος είναι μεγαλύτερο απ’ το κόστος»! (Αυτό κάνει στο αμέρικα!!!) Κι ύστερα; Ύστερα όλοι εσείς που κλείνετε τα μάτια σ’ αυτήν την απάνθρωπη σύγκριση μεταξύ «αρρώστιας» και «θεραπείας» πάνω στον πάγκο του χασάπη θα διαδηλώνατε φωνάζοντας «black life matters», όπου «blacks» θα ήταν χιλιάδες υγιείς άνθρωποι που απλά έτυχε να μην είναι γνωστοί και φίλοι σας; Αυτό θα κάνατε;

Όσο κι αν είναι μάταιο (;) πρέπει να θυμίσουμε ότι στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο (πλην ηπα…) η θανατική καταδίκη έχει καταργηθεί εδώ και πολύ καιρό, σαν απάνθρωπη. Κι όμως: μπροστά στα μάτια μας, μπροστά στα «μπράτσα» του καθενός και της καθεμιάς, η θανατική καταδίκη έχει επανέλθει πανηγυρικά σαν το «τυχαίο, τυφλό, στατιστικό αποτέλεσμα» ενός κυριαρχικού επιχειρηματικού / κρατικού σχεδίου που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ την «δημόσια υγεία»!!! Θανατική καταδίκη χωρίς καν «αδίκημα» – το ίδιο που έχουν νοιώσει εκατοντάδες χιλιάδες στο ιράκ ή στο αφγανιστάν, το “πρωτότυπο” των παράπλευρων απωλειών· θανατική καταδίκη επειδή «αξίζει τον κόπο» όπως είχε δηλώσει για το ιράκ ένα κάθαρμα της εξουσίας…

Ποιο είναι το «αντάλλαγμα» για αυτόν τον ψυχρό κυνισμό, γι’ αυτήν την σιωπηλή αποδοχή ότι «ναι, πολλές χιλιάδες θα πεθάνουν» όχι από κάποιον ιό αλλά επειδή αυτό συμφέρει τα λογιστήρια και τους μετόχους των φαρμακομαφιών που ενώ πουλάνε «υγεία» στην πραγματικότητα κατασκευάζουν μαζικά κάθε είδους κοινωνική νοσηρότητα;

Να ποιο είναι το αντάλλαγμα: μια ψευδής, αόριστη και αυθαίρετη «υπόσχεση» ψευτοανοσίας· ταξίδια για τα οποία αύριο και μεθαύριο τα αφεντικά θα ζητούν ακόμα περισσότερο φακέλωμα· παγωτά· μπέργκερ· λοταρίες με αυτοκίνητα· μπύρες· κλειστές απαρτχάιντ ζώνες κατανάλωσης «μόνο για λευκούς» («μόνο για εγκεκριμένους» απ’ τις φαρμακομαφίες· μόνο για πειθαρχημένους πελάτες τους δηλαδή)· «δικαίωμα στη δουλειά» (μέχρι να έρθουν απ’ τα αφεντικά οι επόμενες και οι μεθεπόμενες απαιτήσεις ψηφιακού φακελώματος)…. Αυτά είναι τα ανταλλάγματα…

Χιλιάδες σήμερα και ελπίζουμε εκατοντάδες χιλιάδες αύριο δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε απέναντι σε όλα αυτά. Όταν επελαύνει ένα τόσο εγκληματικό κόλπο, το «εγώ την γλύτωσα» είναι προδοσία του οτιδήποτε ανθρώπινου έχει απομείνει πάνω μας….

Κι ακόμα χειρότερο είναι το πιεστικό «κάντο κι εσύ – κι ό,τι βγει»…

(φωτογραφία πάνω: Έχει κάποιος υπόψη του τι θα έλεγαν οι ναζί γιατροί αν τα «πειραματόζωά» τους δεν ήταν φυλακισμένα στα στρατόπεδα και μπορούσαν να πουν «όχι»;

φωτογραφία κάτω: Το ρεπορτάζ του νοτιοκορεατικού site αναφέρει μεταξύ άλλων: … Από την ημέρα που ξεκίνησε το εμβολιαστικό πρόγραμμα, στις 26 Φλεβάρη, ως τις 24 Μάη, έχουν καταγραφεί συνολικά 153 θάνατοι μετά τον εμβολιασμό σύμφωνα με τα στοιχεία του Korea Disease Control and Prevention Agency (KDCA). Η Pfizer έχει προκαλέσει 93 θανάτους και η AstraZeneca 60. Η ειρωνεία είναι ότι κάποιοι κορεάτες αποφεύγουν το εμβόλιο της AstraZeneca και προτιμούν εκείνο της Pfizer… Πρόσφατα αναφέρθηκαν περιπτώσεις καρδιακών φλεγμονών σε νέους ανθρώπους μετά τον εμβολιασμό τους – στις ηπα και στο ισραήλ – αλλά δεν έχουν βγει ακόμα οριστικά συμπεράσματα…

Συσκέψεις με συμμάχους

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Ο νυσταλέος Jo «έγραψε» αποκαλώντας την ανεγκέφαλη αλεπού «φονιά»… «που θα πληρώσει». Ο υπουργός του Παρωπίδας βρίστηκε με τους κινέζους τους οποίους είχε καλέσει για γνωριμία στην Αλάσκα. Από σήμερα οι δύο πλευρές (ο άξονας και το ευρασιατικό project) σηκώνουν τα μανίκια για να κάνουν «εκτίμηση της κατάστασης» και «προγραμματισμό δράσης».

Ο Παρωπίδας πάει από σήμερα για τριήμερο στις Βρυξέλες, για να τα πει με τους υπ.εξ. των κρατών του νατο. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση Μόσχας και Πεκίνου. Απ’ την άλλη μεριά ο Lavrov πηγαίνει σήμερα στο Πεκίνο, για 2 ημέρες διαβουλεύσεων με το κινεζικό καθεστώς. Βασικό θέμα: η αντιμετώπιση της Ουάσιγκτον. O κινέζος υπ.εξ. Wang Yi θα έχει κάμποσα να διηγηθεί απ’ την εμπειρία του στην Αλάσκα.

Πλούσιος σε καινούργιες γνώσεις, ο Lavrov θα πάει μετά, 24 και 25 του μήνα στη Σεούλ. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτός ο δεύτερος σταθμός του ρώσου υπ.εξ. στη συγκεκριμένη συγκυρία: το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, μετά την περιορισμένης επιτυχίας εκστρατεία του το 2018, φαίνεται να βρίσκεται σε αδράνεια. Αυτό που ήταν ρεαλιστικό να επιτευχθεί επί ψόφιου κουναβιού το πέτυχε: “ύφεση”…. Όμως τώρα τα δεδομένα αλλάζουν – προς το χειρότερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στρατιωτικές βάσεις στη νότια κορέα· αλλά ο Μoon έχει πολλούς λόγους να αντιτίθεται στην αναζωπύρωση του αμερικανικού μιλιταρισμού στην κορεατική χερσόνησο και στα περίξ. Πολύ περισσότερο που αυτό εξυπηρετεί και τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τόκιο. Ο Moon, αφού δεν κατάφερε να ξεδοντιάσει τα αμερικανικά εμπόδια στις σχέσεις που σχεδίαζε το 2018 με την Πγιονγκγιάνγκ, θα προτιμούσε το μικρότερο κακό: να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν ως πέρυσι. Αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο, με δεδομένο ότι ο νο 1 στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η κίνα, και μάλιστα απ’ την μεριά του Ατλαντικού, πράγμα που θα εκφραστεί με οξυμένες στρατιωτικές κινήσεις – δεν υπάρχει πια άλλος τρόπος. Στις οποίες κινήσεις οι βάσεις στη νότια κορέα θα παίζουν εντονότερο ρόλο.

Θα χρειαστεί και η Σεούλ, όπως και το Πεκίνο, αρκετή απ’ το είδος που λέγεται “στρατηγική ευφυία” για να ανασχέσουν μια παρακμιακή μεν αλλά γι’ αυτό περισσότερο επικίνδυνη πρώην υπερδύναμη με το μικρότερο κατά το δυνατόν κόστος. Σαν κράτη και κεφάλαια υπό δυναμική ανάπτυξη δεν τους λείπει αυτό το είδος· αλλά η ιστορία δεν μπορεί να προεξοφληθεί.

(φωτογραφία: Ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός Pence, αντιπρόεδρος του ψοφιοκουναβιστάν, ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στην τελετή έναρξης των χειμερινών ολυμπιακών στη νότια κορέα το 2018. Αλλά δεν πέρασε καθόλου καλά: το αστέρι ήταν η Kim Jong Un, αδελφή του Kim “little rocket man” της βόρειας κορέας. Εδώ στις κερκίδες, έχοντας την Kim στην πλάτη του, δίπλα στο ζεύγος Steinmeier, προέδρου της γερμανίας…)

Κουίζ 1

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους περισσότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη απ’ ότι μαζί η ιαπωνία (2.828), η ταϊβάν (7), η νότια κορέα (659), η γκάνα (331) και η σενεγάλη (361), παρότι έχει μόνο το 1/25 του (συνολικού) πληθυσμού τους;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που έχει δηλωμένους ελαφρά λιγότερους νεκρούς εξαιτίας του τσαχπίνη (με ισχυρή «τάση» να τους ξεπεράσει…) απ’ την κίνα (4.634) παρότι έχει το 1/140 του πληθυσμού της;

Ξέρετε το όνομα ενός αναπτυγμένου κράτους (μέλους των καλύτερων κλαμπ του δυτικού καπιταλισμού, της ε.ε. και του νατο…) που έχει δηλωμένους περισσότερο από 10 φορές παραπάνω νεκρούς και 2,5 φορές παραπάνω «κρούσματα» του τσαχπίνη σε σχέση μ’ ένα φτωχό, τριτοκοσμικό κράτος της δυτικής αφρικής, όπως η γκάνα, που έχει όμως τριπλάσιο πληθυσμό;

Ξέρετε το όνομα ενός κράτους που η αναλογία των επίσημα δηλωμένων νεκρών του τσαχπίνη επί των επίσημα δηλωμένων positive (του ιδίου) είναι μεγαλύτερο απ’ το «αποτυχημένο πείραμα της σουηδίας» (2,17%), της «η πρωθυπουργός είναι συνέχεια τρομαγμένη γερμανίας» (1,76%) ή της «είμαστε cool γαλλίας» (2,45%);

Το ξέρετε οπωσδήποτε: ελλαδιστάν λέγεται!! Το ελλαδιστάν δηλώνει ως τώρα 4.102 «θύματα του covid», με πληθυσμό 10,4 εκατομύρια· το άθροισμα των δηλωμένων θανάτων απ’ την ίδια αιτία σε ιαπωνία, ταϊβάν, νότια κορέα, γκάνα και σενεγάλη μαζί είναι 3.986 (με σύνολο πληθυσμού 245 εκατομύρια). Το ελλαδιστάν επίσης έχει αναλογία «επίσημων θυμάτων προς επίσημα κρούσματα» (οι ίδιοι είναι που τα μετράνε και τα μεν και τα δε!) 3,14%… Σας φαίνεται εντάξει;

Οι αριθμοί είναι εκνευριστικοί ειδικά όταν κάνει κάποιος συγκρίσεις. Οι πιο σκληροπυρηνικοί caradinieri, οι οπαδοί του «απόλυτου lockdown μέχρι τελευταίας ρανίδας» θα υποστηρίξουν, φυσικά, ότι οι πιο πάνω συγκρίσεις αποδεικνύουν το πόσο επικίνδυνο είναι το ρημαδογκουβέρνο (δεν θα στραφούν ωστόσο εναντίον των απείθαρχων ιθαγενών…). Και ελάχιστοι (πόσοι άραγε;) θα θυμηθούν ότι η «δημιουργική λογιστική» ίσως γεννήθηκε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο εδώ και αιώνες· κι ότι για να μάθει η ελ.στατ. να μετράει σωστά έπεσε πολύ ξύλο απ’ τους τρισκατάρατους «κατακτητές» της περασμένης δεκαετίας. Το ότι έμαθε η ελ.στατ. δεν σημαίνει ότι έμαθαν οι πάντες!!!

Ο Κ. Γουργουλιάνης, ένας (μάλλον μοναχικός) «αιρετικός – της – πρώτης – γραμμής», καθηγητής πνευμονολογίας και επικεφαλής της αντίστοιχης κλινικής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, κατήγγειλε προχτές την δημιουργική λογιστική θανάτου (που είναι και «κρουσματο-πολιτική»…): ο μεν εοδυ ανακοίνωσε στις 16 Δεκέμβρη 79 «κρούσματα» στο νομό Μαγνησίας, ενώ τα εργαστήρια του νοσοκομείου έδιναν μόνο 3. Το νούμερο «3» απ’ το νούμερο «79» έχει μεγάλη διαφορά· δεν πρόκειται για λάθος από αμέλεια…. Τι κακό έγινε στην πρόσθεση; Δεν θα μάθουμε: τέτοιες σοβαρές καταγγελίες περιχαρακώνονται σαν «τοπικά νέα», δηλαδή κουκουλώνονται. Ποιός ξέρει τι κάνουν αλλού στην επικράτεια τα θανατόμετρα / κρουσματόμετρα αλλά δεν γίνονται (ή πνίγονται εν τη προθέσει τους) οι ανάλογες καταγγελίες;

Φαίνεται ότι δεν γίνεται παντού «μαγείρεμα»· και το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ τους αρχισέφ του πλανήτη! «Κοινές δεξαμενές» θανάτου έχουν ανοίξει πολλά κράτη· όχι όλα όμως· και απ’ τα επίσημα στοιχεία προκύπτει πως πολλά απ’ αυτά που δεν το έχουν κάνει βρίσκονται στην ανατολική ασία… Η ελληνική «κοινή δεξαμενή» εν τω μεταξύ έχει κτιστεί όπως όλα στην επικράτεια, με αντιπαροχή και «κατά παρέκκλιση»…

Οι ντόπιοι caradinieri, είτε οι σκληροπυρηνικοί είτε οι σχετικά λιγότερο φανατίλες, απέναντι σ’ αυτές τις «παραξενιές» ή, εν πάσει περιπτώσει απέναντι σ’ αυτές τις «ασυνέχειες» της φοβερής και τρομερής φονικότητας, έχουν έτοιμη τακτική και έτοιμες απαντήσεις. Πρώτον, αν δεν υπάρχει περιθώριο θανατολαγνείας δεν ασχολούνται. Και δεύτερον, φταίει το ρημαδογκουβέρνο για το ελληνικό μεγαλείο και τις ανομολόγητες μεν αλλά ολοφάνερες πρωτιές του. Δεν έκλεισε ασφυκτικά τις πόρτες και τα παράθυρα· δεν τα έκλεισε έγκαιρα· δεν άνοιξε πολλές εντατικές· κάνει τα στραβά μάτια στο παπαδαριό· δεν παρήγγειλε μάσκες σωστού μεγέθους για τα παιδιά· κι επιπλέον ο αρχιερέας και τα εξαπτέρυγα έχουν γίνει βαρετά… Στο «χωριό» πάντα φταίει το γκουβέρνο: «την λύση να δώσει ο πρωθυπουργός», να ένα παλιό και βαθιά ριζωμένο σύνθημα απ’ τα επικά ‘80s…

Οι πιο φανατικοί caradinieri θα πουν (θα τραυλίσουν μάλλον) ότι τα κράτη της ανατολικής ασίας «τα έχουν πάει καλά» επειδή επέβαλαν «ολικά lockdown», και επειδή είναι και high tech, οπότε δεν αφήνουν καρφίτσα να περάσει απαρατήρητη. Ο τεχνο-ολοκληρωτισμός είναι θεραπεία για όλα – λένε έμμεσα αλλά καθαρά… (Έχουν ένα δίκιο, αλλά απ’ την ανάποδη – λέμε πιο κάτω). Τι θα πουν όμως για την σενεγάλη; Είναι κι αυτή master στο high technology tracking; Η κοινωνική αποξένωση έγινε η κυρίαρχη κουλτούρα στη δυτική αφρική; Έχει πρωτοκλασσάτες εντατικές το Dakar; Και τότε γιατί μεταναστεύουν οι σενεγαλέζοι προς τα βόρεια και πρωτοκοσμικά και δεν συμβαίνει το ανάποδο;

Δύσκολοι καιροί για τους ντόπιους ιππότες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – και της γενετικής μηχανικής…

Όμως θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση που δεν περνάει ούτε απ’ την Ηρώδου του Αττικού ούτε απ’ τις υπεραπλουστεύσεις του διανοητικού επαρχιωτισμού! Γιατί αυτή η θρυλική «καταστροφική πανδημία» έχει εξελιχθεί σε τόσο σοβαρό πρόβλημα για ένα μόνο κομμάτι του πλανήτη και, μάλιστα, μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνεται ο άλλοτε κραταιός αλλά επιταχυνόμενα «αγχωμένος» δυτικός καπιταλισμός; Γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του δυτικού καπιταλισμού δεν είναι όλοι ενθουσιασμένοι με τα κατορθώματα της (αμερικανικής κατά κύριο λόγο) φαρμακο-μαφίας που «θα σώσουν την ανθρωπότητα»; Γιατί ο βασιλιάς Macron έχει την άνεση να “προβληματίζεται” για τις mRNA πλατφόρμες; Γιατί οι τόσο πονόψυχοι αφεντάδες των δυτικών καπιταλιστικών κρατών, των οποίων οι πληθυσμοί αιωρούνται τόσο κοντά στον θάνατο, δεν «αγκάλιασαν» με ευγνωμοσύνη τα παραδοσιακής τεχνολογίας κινέζικα εμβόλια;

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια «γιατί;» Αλλά θα πρέπει να υπάρχει και κάποια εξήγηση…

Μια πρόταση απάντησης…

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Η πρότασή μας είναι αυτή: τα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη «διαχειρίζονται» τον τσαχπίνη ανάλογα με την θέση και τις προοπτικές του καπιταλισμού τους (και, ευρύτερα, του «κοινωνικού κεφαλαίου» τους) σ’ αυτήν την εξελισσόμενη Αλλαγή Παραδείγματος. Σ’ αυτό το (αφαιρετικό ίσως αλλά όχι αυθαίρετο) σχήμα υπάρχουν δύο «άκρα». Κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες με ήδη υψηλή θέση (που διεκδικούν επικυριαρχίες στο υπόλοιπο του 21ου αιώνα) και απ’ την άλλη μεριά κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες που βρίσκονται σε σχετικά χαμηλή θέση, δεν έχουν βλέψεις κορυφής, μπορούν όμως να βελτιώσουν την (σχετική) θέση τους στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας αρθρωνόμενα με εκείνα της πρώτης κατηγορίας. Σ’ αυτήν την πρώτη κατηγορία θα τοποθετούσαμε οπωσδήποτε το Πεκίνο, το Τόκιο, την Σεούλ… Στην δεύτερη την Accra (γκάνα), το Dakar (σενεγάλη), και άλλα αφρικανικά (και όχι μόνο) κράτη.

Για διαφορετικούς λόγους η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, άρα η δημιουργική λογιστική θανάτου, η υπερδιόγκωση της απειλής του τσαχπίνη και όλα τα υπόλοιπα θα ήταν (έτσι πάει ο συλλογισμός) από άχρηστη έως επικίνδυνη σ’ αυτά τα δύο άκρα. Στους κορυφαίους επειδή έχουν ήδη τους κοινωνικούς / τεχνικούς όρους για να αισιοδοξούν για την εξέλιξη των καπιταλισμών τους στον 21ο αιώνα. Έχουν, σα να λέμε, την «κοινωνική πειθαρχία» και την «κοινωνική κουλτούρα» που ευνοούν την ομαλή μετάβαση / εξέλιξη του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματός τους, με προοπτικές ευρύτερης ηγεμονίας. Στους «χαμηλούς» επειδή δεν έχουν και δεν ελπίζουν να αποκτήσουν γρήγορα τέτοια χαρακτηριστικά· έχουν όμως άλλους πόρους (γεωγραφική θέση, φυσικούς πόρους, τεχνολογικές νησίδες) που τους επιτρέπουν να εκτιμούν βάσιμα ότι δεν θα υποβαθμιστούν και πως, αντίθετα, με τις σωστές επιλογές συμμάχων θα αναβαθμιστούν. Σαν δορυφόροι – αλλά θα αναβαθμιστούν.

Σ’ αυτό το σχήμα το δράμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας με σημαία τον τσαχπίνη παίζεται στο ενδιάμεσο φάσμα. Όπου βρίσκονται τόσο τα κράτη του δυτικού (ευρωπαϊκού, βορειοαμερικάνικου) καπιταλισμού όσο και κράτη του είδους ιράν, τουρκία ή βραζιλία. Εδώ το ζήτημα της «προσαρμογής» των κοινωνικών (και επιχειρηματικών) κεφαλαίων στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης γίνεται (μπορεί να είναι) υπαρξιακό. Το Αποκαλυψιακό Θέαμα του Θανάτου, όπως ακριβώς το είχε περιγράψει ο G. Caffentzis (έχουμε κάνει παραπάνω από μία αναφορές σ’ αυτό), όπου ο κίνδυνος “καπιταλιστικού θανάτου” μεταφέρεται στους υπηκόους σαν απειλή για τον δικό τους θάνατο “αν δεν…” (αν δεν πειθαρχήσουν, αν δεν υπακούσουν, κλπ) είναι αλληγορία και μαζί εργαλείο εκβιασμού. Για ένα γρήγορο και συντονισμένο “άλμα” / αλλαγή συμπεριφορών, ηθών, εθίμων, νομικών κανόνων· ένα κυβερνητικό (cybernetic) άλμα βιοπολιτικής διαχείρισης της εξουσίας και της υποτέλειας.

Αν και στη δυτική φιλολογία υπάρχουν από ικανοποιητικές μέχρι εξαιρετικές αναλύσεις (και γενεαλογίες) της εξέλιξης και των προδιαγραφών της κρατικής / καπιταλιστικής βιοπολιτικής, είχαν (και μπορεί να έχουν ακόμα) μια λανθάνουσα παραδοχή. Ότι σαν διαδικασία, ειδικά σε φάσεις μετάβασης, πρόκειται για κάτι πανανθρώπινο. Είναι αυτές οι αναλύσεις, σα να λέμε, «δυτικοκεντρικές»! Όμως οι κτυπητές διαφορές στα «μεγέθη» και στις «πολιτικές» σε σχέση με τον τσαχπίνη μας υποχρεώνουν να κρατήσουμε μεν αυτά τα συμπεράσματα σχετικοποιώντας τα δε. Αν τα δυτικά κράτη / κεφάλαια και μερικά ακόμα, για συγκεκριμένους λόγους, βρίσκονται σε μια ιστορική συγκυρία όπου είναι πιθανό είτε να ξεπέσουν είτε να «ανέβουν» στον παγκόσμιο καταμερισμό, τότε αυτά είναι που χρειάζονται τόσα και τέτοια «μαγειρέματα», «μέτρα», πραξικοπήματα, διαγραφή της θεσμικής και ιδεολογικής ιστορίας τους, βίαιες αναδιαρθρώσεις της καθημερινής ζωής, mRNA πλατφόρμες, «απαγορεύονται τα φιλιά και οι χειραψίες», και όλα τα υπόλοιπα! Δεν πρόκειται πάντως για «πανανθρώπινο», για «παγκόσμιο» ζήτημα! Για να το πούμε με διαφορετικό τρόπο: για την πολιτική της καπιταλιστικής εξουσίας στον πλανήτη η «πανδημία» δεν είναι πραγματικά παν-δημική! Είναι εστιασμένη εδώ ή εκεί. Έχει συγκεκριμένες πυκνώσεις. Και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε ο τσαχπίνης ούτε η μυθική φονικότητά του. Δεν φταίει ούτε ο αριθμός των κρεβατιών στις εντατικές, παρά μόνο σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλύτερα – και το ιταλικό με το γαλλικό χειρότερα. Το πρώτο έχει (σχετικά) μικρότερη ανάγκη απ’ τα δύο άλλα να βιαστεί και να βιάσει στο εσωτερικό του για να κρατηθεί ψηλά στον παγκόσμιο καταμερισμό· συνεπώς, πέρα από «καλύτερο σύστημα υγείας» έχει και «καλύτερο σύστημα αποφυγής των θανατο-υπερβολών»… Σαν ποσοστό θανάτων χρεωμένων σε σχέση με τα χρεωμένα κρούσματα στον τσαχπίνη το Βερολίνο έχει ένα ταπεινό ποσοστό 1,76%, σε σχέση με το γαλλικό 2,45% και το ιταλικό 3,5% (κοντά στο ιαπωνικό 1,46% και το νοτιοκορεατικό 1,35%). Δεν διαφοροποιείται στρατηγικά απ’ τους γείτονές του ως προς το “πνεύμα” της διαχείρισης· δεν είναι «σουηδικό» σαν να λέμε (που, παρεπιπτόντως, στο κλάσμα θάνατοι προς κρούσματα βρίσκεται στο 2,17% – σχεδόν χωρίς “μέτρα”…). Διαφοροποιείται όμως ως προς την τακτική… Κι αυτό κάνει μια κάποια διαφορά – πάντα μέσα στο δυτικό στρατόπεδο. Σε σύγκριση με το αμερικανικό ή το αγγλικό η διαφορά τείνει να είναι περισσότερο αισθητή· σε συνδυασμό και με τις υπόλοιπες πλευρές της παρακμής…

Αν οι πιο πάνω συλλογισμοί ευσταθούν, τότε τα μαγειρέματα στο ελλαδιστάν αποκτούν μια κωμικοτραγική διάσταση! Το ελλαδιστάν ανήκει στην «ιταλική σχολή» (με ποσοστό θάνατοι προς κρούσματα το καθόλου ευκαταφρόνητο 3,14%), έχει εντυπωσιακά υψηλό αριθμό θανάτων στις εντατικές, χωρίς όμως συμμετοχή στους g7!!! Πώς είναι, λοιπόν, απ’ την μια μεριά οι ελληνικές οικογένειες να παρκάρουν τους με χρόνια προβλήματα ηλικιωμένους τους στα νοσοκομεία “για να μην τους πεθάνουν στο σπίτι” απ’ τον covid, και αυτοί να πεθαίνουν αναγκαστικά απ’ τις αποσωληνώσεις των “διασωληνώσεων”, και απ’ την άλλη να παρακαλάς την κάθε phizer και την κάθε microsoft (τους Άρχοντες του Αλγοριθμικού Σκότους ή Φωτός, ανάλογα με τα γούστα…) να «κάνει επενδύσεις» εδώ; Ε, το ευθέως ανάλογό του, στο πεδίο της «κρίσης», είναι να δραματοποιείς την υγιεινιστική κουζίνα σου, τα χοντροκομένα μαγειρέματά σου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να διεκδικείς «πρόκριση στον τελικό» στους ολυμπιακούς της covid – δυστυχίας! Ντοπέ; Ντοπέ, όπως άλλοτε – τί να κάνεις όμως;

Θα πει κάποιος εδώ (και θα έχει δίκιο): μα είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιου είδους σχεδιασμός απ’ το ελληνικό καθεστώς; Όχι βέβαια – δεν είναι ζήτημα «σχεδιασμού»! Είναι, μάλλον, ζήτημα χύμα μεν αλλά και προσανατολισμένου βολονταρισμού μιας ιστορικής δομής εξουσίας: στον αγώνα τους να «σταθούν» (ή και να ανέβουν) στο πολιτικά προσοδικό μοντέλο, διάφορα επιμέρους κρατικά και κοινωνικά συμ-φέροντα (συμφέροντα ιατρικά, συμφέροντα φαρμακολογικά, συμφέροντα οικονομικά, συμφέροντα πολιτικά, συμφέροντα οικογενειακά, κληρονομικά, θεσμικά κλπ) είναι αναγκασμένα να πατάνε επί πτωμάτων! Το έχουν ξανακάνει, με διαφορετικές μορφές, πολύ περισσότερο κυριολεκτικές. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.

Συνεπώς πρέπει να υπάρχουν τέτοια, αρκετά τέτοια, κατάλληλα φωτισμένα…

RCEP

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Το αμερικανικό γκουβέρνο, επί «δημοκρατικών» και Obama, προωθούσε την σύναψη μιας πολυμερούς συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου (κατάργησης των δασμών δηλαδή) μεταξύ των δύο πλευρών του Ειρηνικού, αφήνοντας το Πεκίνο απ’ έξω: ήταν το οικονομικό τμήμα του διάσημου “Pivot to Asia” που σκόπευε να κυκλώσει και να βραχυκυκλώσει τον κινέζικο καπιταλισμό αναγκάζοντάς τον να υπόκειται, ακόμα και στην ασιατική ακτίνα επιρροής του, σε κανόνες, νόρμες, στάνταρ και περιορισμούς που δεν θα μπορούσε να διαμορφώσει. Για χάρη αυτού του στόχου, το τότε αμερικανικό γκουβέρνο ήταν διατεθειμένο να κάνει παραχωρήσεις (σε βάρος του δικού του καπιταλισμού) απέναντι σε καπιταλισμούς όπως εκείνοι του βιετνάμ, της καμπότζης ή των φιλιππίνων…

Το ψόφιο κουνάβι, την πρώτη ημέρα της θητείας του στις αρχές του 2017 ανακοίνωσε την απόσυρση της Ουάσιγκτον απ’ τις διαπραγματεύσεις για την Trans-Pacific Partneship… Το ψοφιοκουναβιστάν θεώρησε απαράδεκτες τις αναπόφευκτες αμερικανικές παραχωρήσεις σε «άλλους» καπιταλισμούς. Στο εξής θα προχωρούσε με διμερείς συμφωνίες, δηλαδή με τσαμπουκά…

Τώρα, κατά τα φαινόμενα (η Μόσχα δεν έχει πεισθεί ακόμα…) ο νυσταλέος Jo, υπ.εξ. του Obama και χωμένος ως τον λαιμό στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά κόλπα της οκταετίας 2008 – 2016, ανεβαίνει πάλι τα σκαλιά του άσπρου σπιτιού, σαν πρόεδρος πια. Υποτίθεται ότι θέλει να γυρίσει την Ουάσιγκτον στον «ορθό δρόμο» των πολυμερών συμφωνιών, μετά την ψοφιοκουναβική προσπάθεια παράκαμψής του. Τι θα βρει όμως μπροστά του;

Ένα απ’ τα δυσάρεστα που θα βρει είναι η Regional Comprehensive Economic Partnership, μια συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου» και κατάργησης του 90% των δασμών (μέσα στα επόμενα 20 χρόνια…) στο μεταξύ τους εμπόριο, που υπέγραψαν πριν λίγες ημέρες 15 ασιατικά καπιταλιστικά κράτη…. Χωρίς τις ηπα ή τον καναδά… Είναι ενδιαφέρον ότι την συμφωνία υπογράφουν μεταξύ άλλων κράτη με ισχυρές γεωπολιτικές αντιπαλότητες: κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία… Αλλά από οικονομική άποψη θεώρησαν ότι «αξίζει»: πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία τέτοιου είδους στην καπιταλιστική ιστορία, καθώς το συνολικό αεπ των κρατών / μελών της RCEP υπολογίζεται σε πάνω από 26 τρισεκατομύρια δολάρια, μεγαλύτερο είτε από εκείνο των κρατών / μελών της ε.ε., είτε από εκείνο της συμφωνίας ηπα – καναδά – μεξικό.

Παρότι 20 χρόνια είναι πολλά στην τωρινή ιστορική συγκυρία, και παρότι τέτοιες οικονομικές συμφωνίες δεν σημαίνουν εξαφάνιση των αντιπαλοτήτων μεταξύ όσων υπογράφουν (η ε.ε. είναι μια καλή υπόδειξη), το μείζον γεγονός είναι ότι εκείνος που αποκλείστηκε τελικά και θα αναγκαστεί (αν…) να προσαρμοστεί σε κανόνες που θέσπισαν άλλοι δεν είναι το Πεκίνο αλλά η Ουάσιγκτον.

Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα είναι παράξενο αν μια καλή ποσότητα ψοφιοκουναβισμού συμπεριληφθεί στο μίγμα της ίσως τελευταίας προσπάθειας του Joνυσταλεάν να διασώσει κάπως την θέση της άλλοτε μόνης υπερδύναμης στον πλανήτη.

(φωτογραφία επάνω: Το Ν. Δελχί, αν και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις, δεν υπέγραψε την RCEP. Ίσως περιμένει μια καλύτερη πρόταση απ’ το Joνυσταλεάν. Ή ίσως υπογράψει αργότερα…

φωτογραφία κάτω: Το ψόφιο κουνάβι φρεσκαδούρα στο άσπρο σπίτι επιδεικνύει την απόφαση αποχώρησης απ’ την TPP / «Pivot to Asia»…. Απ’ το αποτέλεσμα προκύπτει ότι κανείς απ’ τους υπόλοιπους δεν έκατσε να σκάσει…)

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Η κορεατική «επίθεση γοητείας» τον Φλεβάρη του 2018, με αφορμή τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες στη νότια κορέα, δεν κατάφερε μεν να σύρει το ψόφιο κουνάβι στην υπογραφή μιας συμφωνίας με την Πγιονγκγιάνγκ (κάτι που μεθόδευαν όχι μόνο τα δύο κορεατικά κράτη αλλά το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» στο σύνολό του)· πέτυχε όμως να βγάλει την βόρεια κορέα απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Από τότε ως τώρα το βορειοκορεατικό καθεστώς εξελίσσει το οπλοστάσιό του πιο διακριτικά – αλλά το εξελίσσει.

Για τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο της νότιας κορέας Moon Jae-in, που είναι οπαδός αν όχι της επανένωσης των δύο κρατών σίγουρα της ειρηνικής συνύπαρξης με το βορειοκορεατικό καθεστώς, αυτό το «πάγωμα» ήταν μάλλον αποτυχία. Και θα μπορούσε να τον έχει οδηγήσει σε πολιτική καταστροφή υπό την πίεση της δεξιάς / ακροδεξιάς / φιλοαμερικάνικης αντιπολίτευσης, αν δεν είχε η κυβέρνησή του εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των όποιων κινδύνων απ’ τον covid-19, και μάλιστα χωρίς την σκληρότητα των ευρωπαϊκών απαγορεύσεων. Στις εκλογές που έγιναν τον περασμένο Απρίλη, οι «δημοκρατικοί» του Moon και το θυγατρικό platform party πέτυχαν πρωτοφανή νίκη / πλειοψηφία, κερδίζοντας τις 180 απ’ τις 300 έδρες του κοινοβουλίου. Οι «δημοκρατικοί» μόνοι τους κέρδισαν τις 163.

Το εμπόδιο στις κινήσεις φιλίας του Moon προς τον βορρά ήταν η Ουάσιγκτον και η διοίκηση του αμερικανο(νοτιοκορεατικού) στρατού. Μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά η Σεούλ δεν έχει τον πλήρη έλεγχο του στρατού της· μια πολύχρονη «παράδοση» της αποικιοκρατικής σχέσης της Ουάσιγκτον με τον κορεάτη «σύμμαχό» της: ο ανώτερος διοικητής του νοτιοκρεατικού στρατού είναι ο διοικητής του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα…

Πολλές φορές στο παρελθόν έχει γίνει προσπάθεια από κυβερνήσεις της Σεούλ να μεταφερθεί αυτό το πόστο σε νοτιοκορεάτη αρχικαραβανά. Πάντα η Ουάσιγκτον έβρισκε τρόπο να τορπιλίσει τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Ο πιο πρόσφατος τέτοιος τορπιλισμός έγινε … προχτές.

Οι σχετικές διαπραγματεύσεις ξαναξεκίνησαν (για πολλοστή φορά) το 2019. Υποτίθεται ότι το ζήτημα της αλλαγής στην επιχειρησιακή διοίκηση των «συνδυασμένων στρατών» θα αποφασιζόταν το 2020· αλλά η Ουάσιγκτον αξιοποίησε τον covid για να τρενάρει… Στις 22 Οκτώβρη οι εκπρόσωποι της Σεούλ ζήτησαν απ’ τους αμερικάνους να υπογράψουν μια κοινή δήλωση / δέσμευση ότι αυτό το θέμα θα λήξει το 2021. Για να εισπράξουν ένα μεγαλοπρεπές και ηχηρό «όχι». Με την φτηνή και εκνευριστική δικαιολογία ότι «δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες προετοιμασίες».

Ο Moon, που έχει πολύ καλές σχέσεις με το Πεκίνο και την Μόσχα και ισχυρή αντιπαλότητα με την ακροδεξιά κυβέρνηση του Τόκιο, καταλαβαίνει ότι όσο αυξάνει η ένταση της σινο-αμερικανικής σύγκρουσης τόσο περισσότερο η νότια κορέα θα τείνει προς ένας είδος «παράπλευρης απώλειας». Ξέρει επίσης ότι μπορεί μεν ο τεχνολογικός βραχίονας του νοτιοκορεατικού καπιταλισμού να μην βρίσκεται στο αμερικανικό στόχαστρο (βρίσκεται πάντως στο στόχαστρο του Τόκιο) αλλά ο αμερικανικός προστατευτισμός αφορά και αυτόν. Η Samsung έχει κλείσει συμφωνία με την Huawei για να αποφύγουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό στην αγορά κινητών τηλεφώνων, και η ανάπτυξη των νοτιοκορεατικών δικτύων 5G κινείται μάλλον παράλληλα παρά ανταγωνιστικά με τα κινεζικά.

Με δυο λόγια αυτή τη στιγμή η Σεούλ σαν καπιταλισμός βρίσκεται διακριτικά (διακριτικά μεν αλλά σταθερά) με την μεριά του ευρασιατικού project… Αλλά δεν μπορεί ούτε να ξεφορτωθεί ούτε καν να ελέγξει τον αμερικανικό στρατό στο έδαφός της, τον οποίο επιπλέον πληρώνει γενναία ως τώρα! Από τη μεριά της νότιας κορέας λοιπόν πώς φαίνονται οι δύο υποψήφιοι των αμερικανικών εκλογών;

Μάλλον σαν την Σκύλλα και την Χάρυβδη…

(φωτογραφία: Ο νοτιοκορεάτης υπ.αμ. Suh Wook απέναντι απ’ τον αμερικάνο Mark Esper στο αμερικανικό πεντάγωνο στις 14 Οκτώβρη…)

Η ένταση των αγαλμάτων

Τετάρτη 29 Ιούλη. Ένα ζευγάρι αγαλμάτων που τοποθετήθηκαν σ’ έναν ιδιωτικό νοτιοκορεάτικο κήπο σε μια ορεινή περιοχή μπορεί να έχει «σοβαρές συνέπειες στις ιαπωνο-κορεατικές σχέσεις» – διεμήνυσε χτες ο Yoshihide Suga, γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου στο Τόκιο. «Κάτι τέτοιο είναι ασυγχώρητο για τους διεθνείς καλούς τρόπους»… Τι ερέθισε την ακροδεξιά ιαπωνική κυβέρνηση;

Το ένα άγαλμα δείχνει μια νεαρή νοτιοκορεάτισσα, με παραδοσιακό ντύσιμο, καθιστή. Είναι μνήμη των “comfort women”, των νοτιοκορεατισσών που αιχμαλωτίστηκαν απ’ τον ιαπωνικό στρατό κατοχής της χερσονήσου και κλείστηκαν σε στρατόπεδα joy division, για την «απόλαυση» των στρατιωτών. Απέναντί της ένας άντρας με δυτικό ντύσιμο, γονατιστός, σε στάση συγγνώμης.

Είναι κάποιος αυτός ο γονατιστός; Σίγουρα είναι ιάπωνας – είναι όμως κάποιος συγκεκριμένος; Οι φήμες θέλουν να είναι ο νυν πρωθ. Shinzo Abe. Για να το διαπιστώσει όμως ο οποιοσδήποτε πρέπει να ξαπλώσει, για να έρθει φάτσα με φάτσα. Ο Kim Changryeol, ιδιοκτήτης του κήπου και των αγαλμάτων κουρντίζει το Τόκιο. «Μπορεί να είναι ο Abe, μπορεί και να μην είναι… Ο άντρας αντιπροσωπεύει οποιονδήποτε έχει την ευθύνη να απολογηθεί σοβαρά στα θύματα της σεξουαλικής σκλαβιάς, τώρα ή στο μέλλον. Θα μπορούσε να είναι ακόμα και ο πατέρας της κοπέλας… Γι’ αυτό έχω ονομάσει αυτό το σύμπλεγμα «Αιώνια Εξιλέωση».

Δύσκολη η πολυσημία της τέχνης! Το ζήτημα της συγγνώμης και της αποζημίωσης των γυναικών που έγιναν σκλάβες του ιαπωνικού στρατού εκνευρίζει το Τόκιο, που περνάει εδώ και χρόνια την μιλιταριστική αναγέννησή του – ο Abe και το κόμμα του είναι βασικοί παράγοντες. Το να θεωρεί πως μπορεί να είναι η δική του φάτσα στο άγαλμα είναι ωστόσο και μια έμμεση παραδοχή προσωπικής ενοχής – στο βαθμό που αρνείται εδώ και χρόνια οποιαδήποτε κουβέντα για τις αποζημιώσεις…

Αλλά, το έχουμε ξαναπεί, η αντιπαράθεση Τόκιο και Σεούλ έχει πολύ πιο σύγχρονες αιτίες. Η ανάπτυξη του νοτιοκορεάτικου καπιταλισμού τις λίγες τελευταίες δεκαετίες γίνεται ακριβώς στους τομείς που ο ιαπωνικός θεωρούσε ότι έχει ακλόνητα πλεονεκτήματα.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο Abe θα θύμωνε αν φτιαχτόταν στη νότια κορέα άγαλμα που να τον δείχνει γονατιστό ακόμα κι αν ήταν μπροστά στη θάλασσα…