Δευτέρα 22 Γενάρη. Πάνω, η υπενθύμιση για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης. Έτσι, για να μη νομίζουν τίποτα παλιοευρωπαίοι ότι θα μας πάρουν τα πλούτη μας, τα πετρέλαιά μας, τον ήλιο και την θάλασσά μας, και τα λοιπά.
Κάτω, αυτοί που εισπράτουν το νοίκι (για λογαριασμό του ιδιοκτήτη). Μπορεί να μην σας φαίνεται θεοκρατικό (το ελληνικό καπιταλιστικό καθεστώς) αλλά φταίει που το έχετε συνηθίσει…
Λάθος σας και λάθος μας η συνήθεια…
Δευτέρα 22 Γενάρη. Το εργοστάσιο που συσκευάζει τους “μακεδονομάχους” έχει παραπάνω γραμμές συναρμολόγησης και συσκευασίας. Τι έχει μέσα το πακέτο “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”; Το μαζικό σύμπλεγμα κατωτερο-ανωτερότητας που υποδεικνύει “είμαστε γαμάτοι, και γι’ αυτο κάτι θέλουν να μας πάρουν – επειδή είμαστε μικροί κι αδύναμοι”. Δεν έχει ούτε λογική ούτε ειρμό. Δεν πειράζει. Είναι πανουκλιασμένα συγκινησιακό, σκέτο μελόδραμα – και δουλεύει.
Αυτή είναι η πρώτη ύλη. Η ελληνική μικροαστική κουτοπονηριά, και τα σύνδρομα μεγαλείου παρέα με τα συμπλέγματα κατωτερότητας. Έτσι φτιάχτηκε όχι απλά το ελληνικό κράτος αλλά η μόνιμη εθνική ιδεολογική ηγεμονία μιας χούφτας αφεντικών / κοτζαμπάσηδων (με το καιρό πήραν άλλα ονόματα) πάνω σ’ ένα μόνιμα αλαφιασμένο και αλλοπαρμένο πλήθος υπηκόων, που την Κυριακή την ψωνίζει ότι έκανε “εξαγωγή πολιτισμού” στο σύμπαν (οπότε το σύμπαν του χρωστάει) και την Δευτέρα κλαψουρίζει “ελεήστε τον αόμματο”… Γι’ αυτό το εργοστάσιο που επεξεργάζεται αυτήν την “πρώτη ύλη” έχει βγάλει κι άλλες σπουδαίες εμπορικές επιτυχίες. Και πάντα είχε τους ανάλογους πωλητές.
Μία, για παράδειγμα, ήταν ότι “οι ξένοι θέλουν να μας κατακτήσουν”, γι’ αυτό “και μας έφεραν τα μνημόνια” – εκεί που είμασταν μια χαρά… Να θυμίσουμε ποιοι ήταν οι πωλητές και πόσα κονόμησαν;
Μην σας τρομάζει: Η πραγματική ελληνική εθνική κουλτούρα δεν παίρνει αλλαγή. Η μόνη αλλαγή της είναι η καταστροφή της.
Δευτέρα 22 Γενάρη. Έπρεπε να περάσουν 8 χρόνια για να επιβεβαιώσει ένας τεχνοκράτης κυβερνητικός υπάλληλος (ο υφ.υπ.οικ Χουλιαράκης) ένα ελάχιστο απ’ όσα είχαμε υποστηρίξει δημόσια, σαν αυτόνομοι εργάτες, έγκαιρα, πριν 9 χρόνια, τον Μάρτη και τον Μάη του 2009, χωρίς να διεκδικούμε ίχνος σοφίας – περιγράφοντας κριτικά τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και τις αιτίες της παγκόσμιας καπιταλιτικής κρίσης…
Δεν ήταν τα “μνημόνια” που προκάλεσαν την κρίση είπε προχτές (σε εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης) αλλά η κρίση που έφερε τα “μνημόνια”… Όσο για το τι προκάλεσε την ελληνική παραλλαγή της κρίσης; Ασφαλώς ο υφυπουργός ξέρει. Και για να μην πολυλογεί το συμπύκνωσε σε μια μυστηριώδη φράση: να μην γυρίσουμε στις παλιές κακές μας συνήθειες… Να μην τρώμε τα νύχια μας δηλαδή; Να μην βάζουμε το δάκτυλο στη μύτη μπροστά σε κόσμο; Να μην φτύνουμε κάτω; Τι;
Φυσικά, το ότι ο ακαδημαϊκός οικονομολόγος είναι (και πληρώνεται σαν) υφυπουργός οικονομικών το οφείλει στο ακριβώς αντίθετο: στη θηριώδη αντοχή των “παλιών, κακών συνηθειών”, που τόνωσε και θέρισε το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, με διάφορες μορφές και παραλλαγές, από εκείνη την μαύρη 5η Μάη του 2010 και μετά… Μεταξύ των οποίων (μορφών) ήταν το κόμμα / όχημα της Κουμουνδούρου και η φαιορόζ κυβέρνηση, της οποίας είναι μέλος. Αν την τωρινή του σοφία ο κυρ Γιώργος την διαφήμιζε το 2014 και το 2015 δεν θα έβρισκε ούτε την δική του ψήφο στο κουτί…
Η απάντηση στην προτροπή του (ηθικολογική έτσι κι αλλιώς) ήρθε χτες απ’ τον βούρκο της Σαλονίκης. Δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος της συγκεκριμένης έκφρασης της μαύρης αντίδρασης. Δεν ήταν μεγάλο, ήταν όμως ικανό και επαναλήψιμο: σημασία έχει ότι μπορεί να μοστράρει το μέγεθός της· και πως “μιλάει” (και επικοινωνεί) μονοπωλιακά, από θέση “φάρου”, με όλα τα εθνικά συμπλέγματα. Μπορεί να μην έχει άμεσα πρακτικά αποτελέσματα. Όμως η “φαντασιακή θέσμιση της εξουσίας” που έλεγε και ο Καστοριάδης είναι πολύ πρακτική… Διαχρονικά!
Έχοντας καλοθητεύσει στην παρέλαση των πολιτικών βιτρινών ο κυρ Χουλιαράκης το ξέρει: όσο θάρρος έχει τώρα για να βγει να πει, χωρίς περιστροφές, αφήστε τις μαλακίες, δημοκρατία της μακεδονίας λέγεται και έτσι θα την λέμε, άλλο τόσο είχε (όταν ο αρχηγός του ορυόταν «go back Merkel») να βγει και να πει δυνατά αφήστε τις μαλακίες, έτσι και σταματήσουν να μας δανείζουν αυτοί θα γυρίσουμε πριν την ανακάλυψη του τροχού…
Η δειλία δεν ήταν ποτέ προϋπόθεση ή προσόν της εντιμότητας… Ούτε η υστεροβουλία.
Δευτέρα 22 Γενάρη. Δεν υπάρχει θέμα “επιστροφής”: δεν έγινε ποτέ κάποιου είδους “αναχώρηση”! Όταν ο συνάδελφός του στις υπουργικές καρέκλες με το όνομα Αποστόλου έλεγε δημόσια, στο κοινοβούλιο, «…θα το ψηφίσουμε αλλά δεν θα το εφαρμόσουμε…» κλείνοντας πονηρά το μάτι στους συναδέλφους του, συνομιλούσε με την εδώ και 180 ιστορία της θεσμικής συγκρότησης του νέου ελληνικού κράτους. Κι αυτή η θεσμική συγκρότηση, συμπεριλαμβανομένων όλων όσων απλώνονται γύρω της, πίσω της, μπροστά της, είναι «πολύ παλιά συνήθεια» για να αλλάξει το φθινόπωρο του 2018 – επειδή (και καλά) ανησυχεί ετεροχρονισμένα ο κυρ Χουλιαράκης.
Το αυτοαποκαλούμενο «αριστερό» του κόμμα, αυτό που του έδωσε την καρέκλα, είναι μόνο μια απ’ τις χαρούμενες και δημοφιλείς απάτες αυτής της εθνικής πολιτικής και ιδεολογικής ιστορίας. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία. Και είναι κάτι παραπάνω από γελοίο να μιλάει κανείς απ’ την έτσι ανώδυνα και εύκολα εξασφαλισμένη θέση του για «παλιές συνήθειες» όταν έχει δίπλα του, στο υπουργικό συμβούλιο, ογκόλιθους, ψεκασμένους και άλλους που κάνουν το ίδιο όπως εδώ και 180 χρόνια, υπηρετώντας το συνηθισμένο εθνικό συμφέρον: ψάχνουν κάποιον να πληρώσει γεωπολιτικό νοίκι – να παίρνει ο ιδιοκτήτης το μερδικό του, (δες πιο πάνω…) να περισσεύει κάτι και για τους υπόλοιπους.
Όσο για τους άλλους, τους αντιπολιτευόμενους; Αυτοί πάντα φασίστες ήταν: τον «φιλελευθερισμό» τον αγάπησαν για την χάρη του να «μειώνει το εργατικό κόστος». Αν δεν είναι για την αντιεργατική αρβύλα του, κατά τα υπόλοιπα, είναι μόνο για one night stand…
Απ’ την άλλη, κι αυτό καπιταλισμός είναι. Όχι για σεμινάρια, αλλά πάντως καπιταλισμός. Δεν το ξέρει ο οικονομολόγος;
Πέμπτη 18 Γενάρη. Όχι club band… Ministry! Ναι, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας (μία είναι, μόνο μία!), υπάρχει πλέον και υπουργείο μοναξιάς! Όχι, δεν είναι το υπουργείο που θα (πρέπει να) διαχειριστεί το ζήτημα «τώρα που φεύγουμε απ’ την ε.ε. θα μας φάει η μαρμάγκα»! Είναι μια υπουργική (κρατική) ευθύνη πολύ πιο ζόρικη. Οι έρευνες λένε (και ποιος θα τις αμφισβητήσει;) ότι 9 εκατομμύρια άνθρωποι στη νησιωτική επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας νοιώθουν συνέχεια, ή πολύ συχνά, μόνοι / μόνες. Συνεπώς η μοναξιά (όχι η επιλεγμένη άγια μοναχικότητα) είναι κοινωνικό πρόβλημα. Που απαιτεί κρατική παρέμβαση. Υπουργείο…
Δεν θα περιμένατε από μια καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη εξουσία να ασχολείται με την μοναξιά των υπηκόων της, έτσι δεν είναι; Αλλά ζούμε σε ιστορική περίοδο πολιτικών υβριδίων. Απ’ την άλλη μεριά το (αγγλικό) κράτος προλαβαίνει: τι θα σήμαινε αν (και) η μοναξιά αποκτούσε κινηματική έκφραση;
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα προσπαθήσει να κάνει ένα υπουργείο μοναξιάς. Δεν θα προσφέρει οπωσδήποτε την φιλική ζεστασιά που λείπει· θα δικαιολογήσει όμως κάποια κονδύλια γι’ αυτό το σκοπό. Ίσως, ποιος ξέρει, αργότερα ξεσπάσουν και τα «σκάνδαλα της μοναξιάς»: λεφτά που φαγώθηκαν σε fake parties, ας πούμε…
Πέμπτη 18 Γενάρη. Η λεοπάρδαλη πεθαίνει με τις βούλες της. Αυτό το είπε ο (παλιο)Γκυ, και επιδέχεται διάφορες ερμηνείες. Είναι αμφίβολο αν πεθαίνει στο κρεβάτι της· δεν θα το σήκωναν οι βούλες της.
Θα άξιζε τον κόπο άρα, στην κηδεία, να εμφανιστεί μια άλλη (συνονόματη) λεοπάρδαλη, με ελικόπτερο, ρίχνοντας στον αέρα τριαντάφυλλα· και σφαίρες. Σαν υπενθύμιση για το πως πεθαίνει ένα θηρίο της ελληνικής ζούγκλας.
Θα πει κάποιος: εντυπωσιακό αλλά κάπως μελοδραματικό. Θα λέγαμε: σωστά. Αλλά σε μια πολύ μεγάλη έκταση του κόσμου (σίγουρα μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζετε) υπάρχουν τελετουργικά με νόημα και συναισθηματισμό. Και δεν είμαστε έξω απ’ αυτήν του κουλτούρα, όσο κι αν το παλεύουμε.
Έτσι δεν είναι; Ε; Πείτε την αλήθεια…
Κυριακή 14 Γενάρη. Ο αγώνας γύρω απ’ την διάρκεια της εργάσιμης ημέρας διαβάζουμε είναι κεντρικός στην μαρξιστική ανάλυση. Στο κεφάλαιο 10 του “Κεφάλαιου”, στον 1ο τόμο, ο Μαρξ κάνει μια χρονολόγηση των διάφορων τρόπων που χρησιμοποίησαν οι καπιταλιστές και τα κράτη για να επεκτείνουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας όσο περισσότερο ήταν δυνατόν, απ’ τα μέσα του 14ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19ου. Η αιτία ήταν απλή: όσο περισσότερες ώρες ήταν η εργάσιμη ημέρα, τόσο περισσότερο μπορούσαν να εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Επειδή, μετά την πληρωμή ενός μισθού επιβίωσης, όλη η εργασία που γινόταν στη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας ήταν υπεραξία για τους εργοδότες.
Στον 19ο αιώνα, η παγκόσμια εργατική τάξη ενώθηκε γύρω απ’ την απαίτηση για λιγότερες ώρες δουλειάς. Καθώς ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα, οι εργάτες πολέμησαν πρώτα για το 12ωρο, ύστερα για το 10ωρο και στο τέλος για το 8ωρο. Η Πρωτομαγιά κατάγεται απ’ την διεθνή εργατική εκστρατεία για την εργάσιμη ημέρα των 8 ωρών.
Ας πηδήσουμε στο τώρα. Πολλοί εργάτες εξακολουθούν να δουλεύουν υπερβολικά πολλές ώρες, μακρυά καθημερινά και εβδομαδιαία ωράρια, και εκβιασμένες υπερωρίες. Ταυτόχρονα, ένας εξίσου μεγάλος αριθμός εργατών βρίσκεται μπροστά στο αντίθετο: ελάχιστες ώρες εργασίας και αλλοπρόσαλλες αλλαγές στα ωράριά τους, που διαφοροποιούνται μέρα την ημέρα και βρομάδα τη βδομάδα.
…
Πρωτομαγιά του 1936, στη Ν.Υόρκη. Η τάξη μας είχε ακόμα την “σοφία” να απαιτεί μείωση του χρόνου εργασίας. Τι έγινε και επί τουλάχιστον 70 χρόνια παραιτηθήκαμε απ’ τον εργατικό έλεγχο πάνω στον εργάσιμο χρόνο, παραχωρώντας πλήρη ελευθερία στ’ αφεντικά; Τι έχει γίνει και κρατάμε τα κεφάλια βαθιά μέσα στην άμμο;
Κυριακή 14 Γενάρη. Είναι πικρό, πολύ πικρό, που σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε πιο πίσω απ’ ότι οι μακρινοί μας πρόγονοι του 19ου αιώνα· απ’ την άποψη της συναίσθησης, της συνείδησης, της πραγματικότητάς μας. Το ότι η συνείδηση “βελτιώνεται σταθερά με τα χρόνια και τους αιώνες” δεν είναι ιστορικός νόμος: στις αρχές του 21ου αιώνα συνειδητοποιούμε, πράγματι, πολύ λιγότερα απ’ όσα συνειδητοποιούσαν πολλοί και πολλές της τάξης μας πριν 150 χρόνια.
Εξηγήσεις γι’ αυτήν την μαζική ιστορική συνειδησιακή κατάρρευση μπορούν να βρεθούν· όχι, όμως, δικαιολογίες. Δεν φταίει η απουσία κάποιου Μαρξ· ούτε και τότε ήταν αναγκαίος (για να μην πούμε ότι ήταν, απλά, άγνωστος). Δεν φταίει, τουλάχιστον με γραμμικό και άμεσο τρόπο, ο ρόλος των κομμάτων και των συνδικάτων, μικρών και μεγάλων: το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της τάξης μας βρίσκεται έξω απ’ αυτές τις δομές του κράτους και του κεφάλαιου. Βρίσκεται, απ’ την άλλη, μέσα στην ομίχλη του μικροαστισμού και των ελπίδων (;) για ατομική διάσωση. Όμως ούτε κι αυτό μας φαίνεται επαρκής εξήγηση. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, κυκλική: αν καταλαβαίνεις τις σχέσεις εργασίας με ιδιωτικό τρόπο είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ το μονοπώλιο που έχουν αποκτήσει τα αφεντικά (τόσο σαν αφεντικά όσο και σαν ξεχωριστά άτομα) στη διαχείριση και στην κατανομή του χρόνου εργασίας· είσαι μικροαστός ιδεολογικά. Ταυτόχρονα όμως αν δουλεύεις (και πληρώνεσαι) στα όρια της φυσικής επιβίωσης (και πολύ μακρυά απ’ τα δεδομένα της σύγχρονης αξιοπρεπούς ζωής) θα μπορούσες να καταλάβεις…
Κυριακή 14 Γενάρη. Δεν έχει, όμως, νόημα να δείχνουμε την δυστυχία ελπίζοντας ότι μια τέτοια υπόδειξη μπορεί να γίνει επιχείρημα. Ενισχύει η δυστυχία (επειδή δικαιολογεί), τελικά, τις διάφορες μορφές πατερναλισμού. Είτε την εξάρτηση απ’ την οικογένεια, είτε την εξάρτηση απ’ τον εργοδότη, είτε την εξάρτηση απ’ τα κόμματα, τις πολιτικές προσόδους, τις περσόνες της όποιας εξουσίας. Συνήθως όλες μαζί.
Θα πρέπει, μάλλον, σαν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες, στο βαθμό που συνειδητοποιούμε την κατάστασή μας όχι σαν προσωπικές περιπτώσεις αλλά σαν ταξική καταβύθιση, να προβοκάρουμε δημόσια μία μία όλες εκείνες τις βεβαιότητες που καλωπίζουν την εθελοδουλειά του μικροαστισμού. Δείχνοντας άλλου την γελοιότητά τους κι αλλού την (συχνά κρυμένη) αποτυχία τους. Ένα “punk” σκέλος (και μόνο σκέλος) του εξαιρετικά μειοψηφικού με τις τωρινές συνθήκες εργατικού ανταγωνισμού, όχι με όρους αισθητικής αλλά σαν ρεσάλτο της κοινής λογικής. Η οποία λαθροβιώνει κάτω από στρώματα ιδιωτικών και δημόσιων φαντασιώσεων.
Με άλλα λόγια αυτό θα λεγόταν ιδεολογική αποδιάρθρωση…
Παρασκευή 12 Γενάρη. Αν τα λέει σωστά η καθεστωτική “καθημερινή” (και μάλλον σωστά τα λέει) αυτή η ρύθμιση του 50%+ δεν είναι καν εκείνο που νομίζαμε, κακά πληροφορημένοι. Δεν αφορά το ποσοστό (επί του συνόλου των μελών ενός πρωτοβάθμιου σωματείου) που υπερψηφίζει μια απεργία… Αφορά μόνο την απαρτία. Δηλαδή: για να είναι έγκυρη μια τέτοια απόφαση, θα πρέπει στη σχετική συνέλευση να έχουν πάρει μέρος τα μισά + ένα μέλη του σωματείου…. Απ’ αυτά τα μισά μέλη θα είναι αρκετό η απεργία να έχει εγκριθεί απ’ τα μισά (των μισών). Δηλαδή απ’ το 25% των μελών…
Αυτό ΔΕΝ το λες “απαγόρευση των απεργιών”, όσα “επαναστατικά” αστροπελέκια κι αν σε έχουν κτυπήσει στο κεφάλι! Το να ανέβει η απαραίτητη απαρτία στα μισά μέλη (ενώ πριν ήταν στο 1/3· κι αυτό στην πρώτη συνέλευση, αφού στην επαναληπτική έπεφτε ακόμα περισσότερο η απαραίτητη συμμετοχή…) θα μπορούσε να είναι το καλώς εννοούμενο συμφέρον των ίδιων των μελών των σωματείων… Έτσι ώστε η απεργία να μην είναι εικόνα στις ειδήσεις, αλλά πραγματική. Μήπως, όμως, συμβαίνει κάτι βρώμικο και εδώ;
Συμβαίνει· και είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες. Πολλά “πρωτοβάθμια σωματεία” έχουν πολλά, πάμπολλα, εικονικά μέλη. Όχι, απλά, για να φαίνονται “μεγαλύτερα”. Αλλά για να δικαιούνται περισσότερους αντιπροσώπους στις εκλογές των δευτεροβάθμιων (ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων) ή/και των τριτοβάθμιων (γσεε). Αυτή η τακτική των “πέτσινων μελών” είναι “ήθος” όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, δεξιών κι αριστερών· ένα απ’ τα πολλά συμπτώματα της uniparty συνδικαλιστικής αθλιότητας.
Έτσι φουσκωμένους που έχουν, λοιπόν, τους αριθμούς των μελών τους, θα δυσκολεύονται (με τη νέα νομοθεσία…) να μαζέψουν τα μισά… Εκτός αν… την ανάγκη φιλότιμο κάνοντας “διαγράψουν” αυτά τα ανύπαρκτα μέλη, έτσι ώστε να γυρίσουν τα μεγέθη στο κανονικό τους…
(Όσο για την γυμναστική τύπου έφοδος – όχι στα χειμερινά ανάκτορα αλλά – στο υπουργείο εργασίας, ενάντια στην “επίθεση στο δικαίωμα στην απεργία”, ε, είναι κι αυτή μέρος της εκτεταμένης εικονικής πραγματικότητας….
Με το συμπάθειο κιόλας, αλλά η κατασκευή εντυπώσεων και οι σκιαμαχίες με δαύτες είναι μέρος του οπλοστασίου των αφεντικών· όχι της τάξης μας!)