Tag: νόμοι σχέσεις

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η συντριπτική πλειονότητα των «καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος» του είδους εστιατόρια, μπαρ, συναυλιάδικα, κλπ, δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Κάτι που είναι απαραίτητο με βάση τους νόμους (και εύλογο). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά φροντιστήρια και ιεκ που στεγάζονται σε πολυκατοικίες όχι μόνο εξόδους κινδύνου δεν έχουν, αλλά ούτε καν κανονικές εξόδους – εκτός αν τα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών και των κτηρίων γραφείων θεωρούνται «κανονική έξοδος για πλήθος»… (Έχουν, πάντως, αυλές: τα πεζοδρόμια…). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά «πολυ-ιατρεία» που στεγάζονται είτε σε πολυκατοικίες είτε σε απλά κτήρια γραφείων δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Είναι συζητήσιμο αν, καν και καν, τα κτήρια δημόσιων υπηρεσιών (όπως, π.χ., οι εφορίες….) έχουν εξόδους κινδύνου. Όπως δεν έχουν και αρκετά άλλα, απ’ αυτά που στον «πολιτισμένο καπιταλιστικά κόσμο» θεωρούνται αυτονόητα.

Το ότι δεν έχει υπάρξει ως τώρα ανάγκη γρήγορης εκκένωσης τέτοιων χώρων / επιχειρήσεων ή κάποιο περιστατικό μαζικού πανικού, με ό,τι αυτό θα σήμαινε σε νεκρούς και τραυματίες, το ελληνικό ταπεραμέντο το αποδίδει στην «θεά τύχη». Αν όμως (δεν το ευχόμαστε…) «συμβεί το μοιραίο», μην ρωτήσετε τι θα ακολουθήσει. Ξέρετε…

(Δεν θα φταίει η «θεά ατυχία»! Μάλλον η όποια, την στιγμή του θανάτου, κυβέρνηση θα χρεωθεί… Εύκολο κι απλό.)

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η αξία των παραπάνω υπενθυμίσεων βρίσκεται στο ότι αφορούν την καθημερινότητα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, σ’ όλη την επικράτεια. Τα οποία πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, που είναι ο ελληνικός «λαός», ευχαρίστως θα άφηναν να πνιγούν μερικές δεκάδες μετανάστες – για να υπερασπίσουν το «ιερό δικαίωμά τους στην ασφάλεια», όπως λένε. Τα μαγαζιά της μαζικής αποχαύνωσης / διασκέδασής τους απ’ την άλλη (για παράδειγμα) δεν τα θεωρούν «απειλή για την ασφάλειά τους»… Το αντίθετο.

Κι αφού είναι ο λαός, έχουν δίκιο… Και το επιβάλλουν…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Οποιοσδήποτε φοιτητής / φοιτήτρια αρχιτεκτονικής σχολής τα τελευταία 50 χρόνια το έχει διδαχθεί: «η αυθαίρετη δόμηση στην ελλάδα». Έχει διδαχθεί ότι στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 τα «αυθαίρετα» ήταν οι παράγκες της ντόπιας εργατικής τάξης, γύρω από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (όπως, π.χ., το Πέραμα) – και ότι απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά τα «αυθαίρετα» είναι τα εξοχικά των μικροαστών και των μεσοαστών… Που στο όνομα της κρατικής πολιτικά προσοδικής φιλευσπλαχνίας νομιμοποιούνταν κατά κύματα, έναντι κάποιων “προστίμων” – και κυρίως ψήφων.

Οι ίδιοι ακριβώς φοιτητές, σαν επαγγελματίες μηχανικοί αργότερα, εδώ και δεκαετίες, βγάζουν κατά καιρούς καλά μεροκάματα μέσα απ’ την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Αυτών των μικροαστών και μεσοαστών. Είναι μια εύκολη δουλειά. Ξέρουν τι κάνουν…

Όπως συμβαίνει με τις «άδειες λειτουργίας» που θυμίσαμε νωρίτερα, άδειες «κατά παρέκκλιση» γενικά, έτσι και στην άνθηση της καταπάτησης δημόσιων εκτάσεων από μικροαστούς, μεσοαστούς και μεγαλοαστούς, είτε σε δάση είτε σε παραλίες, πάντα υπήρχε και υπάρχει πολύ χρήμα. Που μοιράζεται σε διάφορα επίπεδα, σε διάφορους μηχανισμούς και υποκείμενα.

Έχει προσέξει, για παράδειγμα, κανείς τα «εκκλησάκια», τσιμεντένιες κατασκευές λίγο μεγαλύτερες από εικοστάσια, σε διάφορες μάντρες στην είσοδο της Αθήνας; Ποιος αγοράσει τέτοια «εκκλησάκια»; Διάφοροι που έφτιαχναν εξοχικά και βίλες «μέσα στα πεύκα», καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις, «αυθαίρετα», και δεν μπορούσαν να πάρουν νόμιμα ρεύμα (απ’ την κρατική δεη) παρά μόνο σαν «ηλεκτροδότηση ιερού ναού»!… Φύτευαν ένα «εκκλησάκι» στην αυλή τους, και έλυναν το πρόβλημά τους…. Τόσο απλό το «παραθυράκι του νόμου»… Τόσο προσοφόρα και η μυωπία των υπαλλήλων διάφορων μηχανισμών.

Μην ρωτήσετε πως γίνονταν και γίνονται όλα αυτά. Ξέρετε…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Ο ελληνικός καπιταλισμός, στην ευρεία κοινωνική έδρασή του, σαν manual όχι μόνο των «μεγάλων αφεντικών» αλλά κάθε κλίμακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είναι μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γενικού μοντέλου. Είναι ένας καπιταλισμός σε ανελέητο πόλεμο απέναντι σε οτιδήποτε «κοινό», απ’ το πεζοδρόμιο μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα, όταν αυτό δεν βολεύει τον οποιοδήποτε ιδιοκτήτη ατομικά.

Αλλού, είτε επειδή υπήρξαν ηγεμονικές αστικές τάξεις, είτε επειδή η προστασία των «κοινών» ήταν αδιαπραγμάτευτη ανάγκη των πληβείων, ο καπιταλισμός σα σύστημα ενσωμάτωσε αυτήν την μέριμνα υπέρ κάποιων “κοινών”, ηθικά, ιδεολογικά, θεσμικά, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ την γενική κερδοφορία του. Όχι, όμως, στις καπιταλιστικές παραλλαγές της γεωπροσόδου, της πολιτικής προσόδου, της γεωπολιτικής προσόδου, όπως είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Εδώ το δόγμα είναι «όποιος προλάβει να αρπάξει την έκανε λαχείο»: μια μόνιμη κατάσταση πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης με διάφορες μορφές, ξεκινώντας απ’ τα αυθαίρετα εξοχικά μέσα στα δημόσια δάση και τελειώνοντας εκεί που είναι η αρχή, δηλαδή στην άγρια εκμετάλλευση μεγάλων τμημάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Το να είσαι σε πόλεμο ενάντια στα κοινά είναι αποδοτικό, ευχάριστο, διασκεδαστικό, μέχρις ότου κάποια δασική πυρκαγιά, κάποια πλημμύρα, κάποιος σεισμός, πέσουν στο κεφάλι σου. Όμως τι διαφορετικό είναι ένας πόλεμος; Έχει και νεκρούς (σαν ενδεχόμενο μεν, αλλά…) απ’ την δική σου μεριά. Τελικά ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, ακόμα και για τον στρατό των νικητών.

Για τους μικροαστούς οι νεκροί αυτού του πολέμου, μετά τα αρχικά συγκινησιακά μελό, είναι πάντα των άλλων. Κι έτσι τελειώνει το πράγμα: μέσα στη βολική λήθη…: ευτυχώς που εμείς δεν πάθαμε τίποτα.

(Αν, μάλιστα, μπορούμε να βγάλουμε λεφτά απ’ το πένθος των άλλων, και υπάρχουν πάντα τρόποι γι’ αυτό, ακόμα καλύτερα….)

Παρασκευή 22 Ιούνη. Μπορεί το νεοφασιστικό αμερικανικό καθεστώς να έκανε πίσω στο ζήτημα της απαγωγής των παιδιών των μεταναστών όταν αυτοί δένονται στα μεξικανο-αμερικανικά σύνορα, αλλά δεν πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο στον πόλεμο κατά της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η ευρώπη, επιφανειακά πιο «ανθρωπιστική» ως τώρα, έχει τον δικό της κατάλογο τέτοιου είδους εγκλημάτων.

Στο ελλαδιστάν (που πληρώνεται και γουστάρει για να παίζει τον ρόλο συνοριακού φυλάκιου / κάτεργου) πολλοί ανήλικοι / ες χωρίζονται από συγγενείς ή οικείους που τους συνοδεύουν, και απομονώνονται σε εγκαταστάσεις «ασυνόδευτων ανηλίκων». Τι συμβαίνει;

Πολλές οικογένειες προσφύγων πολέμου (τέτοιες είναι, κυρίως, που προσπαθούν να διαφύγουν οικογενειακά), που έχουν μείνει για καιρό στην τουρκική επικράτεια, προσπαθούν να περάσουν στο ελλαδιστάν και από εκεί προς την κεντρική ευρώπη σε «δόσεις». Γνωρίζοντας τους κινδύνους, την αβεβαιότητα (και τα κόστη) ενός τέτοιου περάσματος, ακολουθούν μια διαφορική τακτική. Στο πρώτο κύμα είναι είτε ο πατέρας με ένα ή δύο παιδιά, είτε πατέρας και μάνα μαζί, με τα πιο μικρά παιδιά (συχνά, ανάμεσά τους, και μωρά). Αν υπάρχουν λίγο μεγαλύτερα παιδιά τα αφήνουν πίσω, στην φροντίδα συγγενών, οικείων, γειτόνων, στους οποίους έχουν εμπιστοσύνη (αφού στο δρόμο της εξορίας έχουν πορευτεί μαζί για χρόνια). Αυτοί θα είναι το δεύτερο κύμα, που θα προχωρήσει όταν το πρώτο έχει φτάσει σε στέρεο προορισμό, και θα αξιοποιήσουν τη νομοθεσία της «οικογενειακής επανένωσης».

Η ευρωπαϊκή ηθική, προκειμένου (όπως υποστηρίζει) να εμποδίσει το «εμπόριο παιδιών», αν οι ανήλικοι του δεύτερου κύματος δεν συνοδεύονται από συγγενείς πρώτου βαθμού εξ αίματος, τους «χωρίζει». Υποτίθεται για να τους προστατέψει. Παρότι από πρώτη ματιά ο σκοπός μοιάζει αγαθός (να εμποδιστεί η σωματεμπορία ανηλίκων προσφύγων / μεταναστών), το όλο σχέδιο αγνοεί βασικά στοιχεία της κοινωνικότητας των μη πρωτοκοσμικών, όχι ιδιωτικοποιημένων κοινωνιών. Όπου οι σχέσεις οικειότητας και εμπιστοσύνης δεν περιορίζονται στο πρωτοκοσμικό ευρωπαϊκό νομικό σύστημα της στενής οικογένειας «μπαμπάς / μαμά / παιδιά» αλλά επεκτείνεται είτε στους γείτονες είτε στο ευρύτερο κλαν. Αγνοεί, άρα, ότι όταν οι γονείς φεύγουν με το πρώτο κύμα, δεν παρατάνε τα παιδιά τους στον πρώτο σωματέμπορα που θα συναντήσουν.

Νομίζοντας η στενή, πυρηνική οικογενειακή ευρωπαϊκή νομοθεσία ότι προστατεύει τους ανήλικους απ’ την εκμετάλλευσή τους, (ή παριστάνοντας ότι αυτό κάνει) τους βαφτίζει «ασυνόδευτους», τους διαχωρίζει, τους απομονώνει απ’ τα οικεία τους πρόσωπα και απ’ το πραγματικό πλέγμα των κοινωνικών τους σχέσεων· μ’ άλλα λόγια τους φυλακίζει. Υποτίθεται για το «καλό» τους. Πρόκειται για απαγωγές λίγο πιο light απ’ τις αμερικανικές. Αλλά δεν παύουν να είναι βασανιστικές για παιδιά που έχουν περάσει πολλά, έχουν σχέσεις εμπιστοσύνης και συναισθηματικής εξισορρόπησης με τους οικείους τους, και ξαφνικά βρίσκονται σε «πολιτισμένη απομόνωση», μαζί με άλλα παιδιά, άγνωστα, διάφορων ηλικιών· και σαν «μεγάλους» έχουν μόνο τους κακοπληρωμένους (και συχνά άσχετους, ανεκπαίδευτους και ασυνείδητους) υπαλλήλους κάποιας υπηρεσίας, κρατικής ή μκο, που δεν ξέρουν καν την γλώσσα τους (των ανηλίκων). Ούτε και τίποτα άλλο…

Παρασκευή 22 Ιούνη. Αφού ο πρωτοκοσμικός ανθρωπισμός ισχυρίζεται ότι «αυτά γίνονται για το καλό τους», υπάρχει τουλάχιστον αποτέλεσμα με βάση αυτόν τον ισχυρισμό; Κάθε άλλο. Αν οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες ισχυρίζονται ότι «έχουν χάσει 10.000 παιδιά» τα τελευταία χρόνια, αυτό σημαίνει ότι οι «αγαθές» μεν αλλά και πολιτισμικά ιμπεριαλιστικές προθέσεις τους δεν δουλεύουν. Ή, μάλλον, δουλεύουν για το αντίθετο απ’ ότι ισχυρίζονται.

Προφανώς δεν έχουν καταλήξει και τα 10.000 παιδιά στα νύχια κυκλωμάτων παράνομων υιοθεσιών ή σωματεμπορίας. Ίσως τα περισσότερα να δραπέτευσαν απ’ τα ελληνικά ή τα ιταλικά «κρατηρήρια ανηλίκων» και να συνέχισαν την εκτός νόμου διαδρομή τους με παλιούς ή καινούργιους γνωστούς ενήλικες, μέχρι να φτάσουν στις οικογένειές τους. Όμως άγνωστος αριθμός άλλων μπορεί, δυστυχώς, να πέφτουν στα νύχια τέτοιων κυκλωμάτων. Πράγμα που σημαίνει: εκείνο που υποτίθεται ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία και οι αντίστοιχοι θεσμοί ήθελαν να εμποδίσουν απάγοντας τους ανηλίκους / τις ανήλικες απ’ τους φυσικούς / κοινωνικούς συνοδούς τους, το πετυχαίνουν! Μπορεί και με το παραπάνω…

Είναι κάτι σαν αστοχία; Δυστυχώς όχι! Η δυτική, πρωτοκοσμική ανθρωπολογία έχει πλούσιο υλικό «ερευνών» και «συμπερασμάτων», εδώ και αιώνες, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας, της δουλείας, για τις κοινωνίες των Άλλων… Στα επιτελεία των ειδικών ξέρουν ότι αν αποκόψεις ένα άτομο (όχι ανήλικο αλλά ακόμα και ενήλικο) απ’ την κοινότητά του, στο βαθμό που ανήκει σε τέτοια, απ’ την βιωμένη κοινωνικότητά του δηλαδή, το κάνεις πολύ ευάλωτο· δεν το προστατεύεις!!! Συνεπώς, αν το ενδιαφέρον ήταν να μην πέσουν οι ανήλικοι (χωρίς συνοδούς γονείς) πρόσφυγες / μετανάστες θύματα εκμετάλλευσης, υπάρχει άφθονη βιβλιογραφία που υποδεικνύει ότι το μόνο που ΔΕΝ πρέπει να γίνει είναι να αποκοπούν απ’ το κοινωνικό τους περιβάλλον!!! Κι αν υπάρχουν αμφιβολίες γι’ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, τότε απλά αυτό πρέπει να ενισχυθεί, με την σταθερή παρουσία μέσα στην κοινότητα κάποιου «πρωτοκοσμικού ευαίσθητου» (ή, πιο σωστά, κατάλληλα εκπαιδευμένου) που θα έχει το νου του – χωρίς να προσβάλλει την κοινότητα, θεωρώντας την δεδομένα εγκληματική…

Μπορείτε να φανταστείτε ότι η φροντίδα των παιδιών σε διάφορες ζώνες πολέμου ή λιμών ανά τον κόσμο θα γινόταν μέσω της απαγωγής τους από πρωτοκοσμικούς σωτήρες, και την μεταφορά τους σε «ειδικά κέντρα περιποίησης»; Όχι δα!!! Η όποια φροντίδα και μέριμνα (απ’ την σίτιση και το νερό μέχρι τα εμβόλια και την εκπαίδευση) γίνονται μέσα στην κοινότητα… Στοιχειώδες: όταν κόβεις κάποιον απ’ το περιβάλλον του, ανήλικο ή ενήλικο, παρά τη θέλησή του, τον απαγάγεις. Τον κλέβεις. Κι αυτό θεωρείται έγκλημα. (Εκτός αν γίνεται απ’ τα κράτη…)

Γιατί, λοιπόν οι πρωτοκοσμικοί εφαρμόζουν αυτήν την βίαιη τακτική απέναντι στους ανήλικους / ανήλικες πρόσφυγες / μετανάστες; Η απάντηση είναι απλή: επειδή θέλουν να ενισχύσουν τα κυκλώματα διαφόρων ειδών σωματεμπορίας· όχι επειδή θέλουν να τα εμποδίσουν! Όπως η γενική απαγόρευση απέναντι στους «ξένους» λειτουργεί υπέρ της βίαιης υποτίμησής τους, έτσι και η ειδική μεταχείριση είτε των ανηλίκων είτε των γυναικών, αποτελούν κεφάλαια της βίαιης, πρωτοκοσμικής, ιμπεριαλιστικής «βιοπολιτικής» – σε βάρος τους. Φυσικά η ρητορική είναι πάντα η ίδια, απ’ την εποχή της πρώτης αποικιοκρατίας: «για το καλό τους το κάνουμε»…

Θα τα ξαναπούμε για όλα αυτά· αν και το να λέει αυτό ή εκείνο η ασταμάτητη μηχανή, είναι το λιγότερο…