Tag: νόμοι σχέσεις

Όρτσα τα πανιά!

Παρασκευή 2 Νοέμβρη. Αν είναι σωστά τα νούμερα της δειγματοληψίας: με το 76% να ψηφίζει δαγκωτό το (χουντικό) “ελλάς – ελλήνων – χριστιανών”· με το 89% να ψηφίζει δαγκωτή την διαγαλαξιακή “ανωτερότητα του πολιτισμού του” (του ποιού;)· με το 52% να ψηφίζει δαγκωτή την απαγόρευση των εκτρώσεων και με το 70% να δηλώνει περήφανα ομοφοβικό, ε, ναι! Είναι η κατάλληλη στιγμή: δημοψηφίσματα για όλο το λαό!

Είναι αλήθεια ότι οι φαιορόζ το σκέφτονται για συνταγματική κατοχύρωση της δημοψηφισματικής “άμεσης δημοκρατίας”; Δεν ξέρουμε, αλλά είναι σίγουρο ότι ζουν ανάμεσά μας διάφοροι από άλλους γαλαξίες, που είναι πεπεισμένοι ότι οι έλληνες είναι βαθιά δημοκράτες…

Κακό στο κεφάλι τους (και στο κεφάλι μας). Όχι “άμεση δημοκρατία” άλλα άμεση δικτατορία των αφεντικών και των λακέδων τους θα γίνει η φάση.

Μήπως το γκουβέρνο να πάει καλύτερα για ψάρεμα – αντί να ψάχνει με ποιον άλλο τρόπο θα μας πηδήξει;

«Στο διάολο και η Sarah και ο Sean, κι όλοι σαν δαύτους!»

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στο διάολο!!! Αυτή είναι η λογική συνέπεια πάμπολλων βερμπαλιστικών καταγγελιών εναντίον όσων, σαν μέλη διάφορων μκο, έχουν εμπλακεί τα τελευταία χρόνια στη διάσωση ή/και φροντίδα ανθρώπων (μεταναστών και προσφύγων) που είτε κινδυνεύουν να πνιγούν είτε κινδυνεύουν να απανθρωποποιηθούν.

Ας πούμε οι πολίτες ναυαγοσώστες: ας πάνε στο διάολο! Στο ανατολικό αιγαίο… Εκεί που εκατοντάδες άνθρωποι με υπερφορτωμένα φουσκωτά, προσπαθούν να περάσουν απ’ τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί. Αυτές κι αυτοί που γλυτώνουν απ’ τον θάνατο μετανάστες / πρόσφυγες είναι (κατά τους άψυχους και ψεύτες «είμαστε όλοι…») καθάρματα.

Κι αφού γυναίκες σαν την Sarah και άντρες σαν τον Sean καταγγέλθηκαν και ξανακαταγγέλθηκαν το 2016 και το 2017, είναι λογικό που το 2018 παίζει «επαναστατικό» τουμπεκί ψιλοκομμένο… τώρα που η Sarah και ο Sean είναι προφυλακισμένοι, με τον μισό ποινικό κώδικα στις πλάτες τους… Κατηγορούμενοι σαν «traffickers»… Ή, επί το ελληνικότερο, σαν «δουλέμποροι που διακινούν παράνομα ανθρώπους» (κάνοντας, εννοείται, κι ένα κάρο άλλα συναφή «αδικήματα»…).

Τουμπεκί ψιλοκομμένο ακόμα κι αφού η συμμορία Salvini (σαν αιχμή του ευρωφασισμού / ευρωμιλιταρισμού) έχει δείξει εδώ και μήνες τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει με άλλες διεθνείς μκο διάσωσης, που δραστηριοποιούνται (ή πρέπει να πούμε πια «δραστηριοποιούνταν»;) στην κεντρική Μεσόγειο: να τις ποινικοποιήσει, για να τις αναγκάσει να φύγουν… απ’ τα «πόδια» των στρατών (και των στρατολιμενικών…) που θέλουν τον αποκλειστικό έλεγχο της Μεσογείου. Ακόμα και μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, γνωστές σε όλους, η Sarah και ο Sean είναι «αόρατοι». “Να πάνε στο διάολο!!!”

Όχι, δεν είναι μόνον αυτοί αόρατοι. Αόρατη (και σίγουρα έξω απ’ την δυναμική, κινηματική στοχοποίηση που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και μήνες…) παραμένει ολόκληρη η τακτική των ευρω-αφεντικών· και του ελληνικού κράτους / παρακράτους φυσικά.

Να λοιπόν πόσο εύκολοι είναι οι συνεχόμενοι πνιγμοί. Όχι στη θάλασσα αλλά στην ξηρά…

(φωτογραφία: Η Sarah Mardini με φόντο το Αιγαίο, αλλά όχι τον πάτο του. Πως είναι δυνατόν να φωνάζει κανείς “στον πάτο του Αιγαίου κρίνεται η ασφάλεια του κάθε ευρωπαίου” και να μην μπορεί να καταλάβει πως γλυτώνουν τόσοι και τόσες;

Ίσως επειδή τα συνθήματα έχουν γίνει αδιάφορες λέξεις…)

Μισο-αγιογραφίες, μισο-αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Στις 31 του περασμένου Αυγούστου, δέκα ημέρες μετά την σύλληψη της Sarah Mardini, 23 χρονών, απ’ την Δαμασκό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας (πριν μπει στο αεροπλάνο για την επιστροφή της στη γερμανία όπου έχει ήδη άσυλο, και μάλιστα τιμητικό, για να συνεχίσει τις σπουδές της…) η φιλοκυβερνητική «εφημερίδα των συντακτών» έπαιξε τον δημαγωγικό ρόλο που της αντιστοιχεί. Αφενός μεν έκανε παρουσίαση της ιστορίας της Sarah και της αδελφής της Yusra, απ’ το καλοκαίρι του 2015. Μιας και είναι εύκολο να την βρείτε διαδικτυακά, εδώ μόνο αυτό: τότε η 20χρονη Sarah και η 19χρονη αδελφή της Yusra Mardini, αθλήτριες κολύμβησης κυριολεκτικά από κούνια (ο πατέρας τους ήταν προπονητής κολύμβησης στη Δαμασκό), προσπάθησαν να περάσουν παράνομα και νύχτα στη Μυτιλήνη, με μια βάρκα μαζί με άλλα 18 άτομα· η βάρκα κανονικά χωρούσε το πολύ 8. Όταν χάλασε η μηχανή και άρχισε να μπάζει μεσοπέλαγα νερά, οι δύο νεαρές μαζί με δύο ακόμα άντρες συνταξιδιώτες / πρόσφυγες που ήξεραν κολύμπι, έπεσαν στη θάλασσα, και έσπρωξαν / ρυμούλκησαν κολυμπώντας μέσα στην άγρια νύχτα επί 3 ώρες την βάρκα στην ελληνική ακτή.

(Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει 3 ώρες μεσοπέλαγα, μέσα στο σκοτάδι, να κολυμπάς με το ένα χέρι μόνο, αργά και βασανιστικά, πνίγοντας μέσα σου κάθε λογικό ή αλλόκοτο φόβο… παρηγορώντας, ταυτόχρονα, φοβισμένους έως πανικόβλητους συνταξιδιώτες… Επί 3 ώρες. Τα φώτα στο πολύ βάθος να μην έρχονται με τίποτα κοντύτερα, και να σε περονιάζει το νερό, η υποθερμία και η κούραση. Ξέροντας ότι αν είναι κάποιος που θα πνιγεί πρώτος, αυτός θα είσαι εσύ… Κάποιοι είπαν: δείτε, δεν κολύμπησαν για να σωθούν οι ίδιες. Νιάστηκαν για όλους. Και κάποιοι άλλοι λένε: “είναι κράτος”!…)

Το ρεπορτάζ εκείνο της “εφημερίδας των συντακτών” ήταν κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κρυφά ρατσιστικής φαιορόζ κυβέρνησης. Αφενός ύμνοι για τον ηρωϊσμό των δύο κοριτσιών απ’ την συρία (και την αναγνώρισή τους στη γερμανία, όπου έφτασαν το 2015 με τον τρόπο που έφτασαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εκείνο το καλοκαίρι)· απ’ την άλλη μεριά ούτε νύξη για το γεγονός ότι η σύλληψη της Sarah το 2018, μαζί με την σύλληψη του 24χρονου γερμανού διασώστη Sean Binder (και, σε πρώτη φάση, 2 ελλήνων επίσης εθελοντών) αποτελούσε μέρος σχεδίου. Και η προφυλάκισή τους, επίσης το ίδιο. Αναμενόμενο. Μια δουλικά φιλοκυβερνητική φυλλάδα δεν θα μπορούσε να εκθέσει τα αφεντικά της!

Στην πρόσφατη Σαββατοκυριακάτικη έκδοσή της (27/28 Οκτώβρη 2018) η καθεστωτική «καθημερινή» το πήγε ακόμα μακρύτερα. Η απόλυτη αγιογραφία – και μετά; «Πυκνό μυστήριο» – σε βαθμό σχεδόν ένεσης ολικής διανοητικής καταστροφής! Προσέξτε την παράγραφο που αφορά την σύλληψη της Sarah (ο τονισμός με όρθια δικός μας):

… Στις 21 Αυγούστου, οι δύο κολλητές της στο νησί, η Κλαούντια και η Άλεξ, τη συνόδευσαν στο αεροδρόμιο. Ηταν και οι τρεις ξενυχτισμένες από το πάρτι του αποχαιρετισμού και η Σάρα, που απεχθάνεται τα αντίο, αστειευόταν μαζί τους για να ελαφρύνει το κλίμα. Με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι και τη γάτα της σε ένα μικρό κλουβί, περπατούσε προς την πύλη επιβίβασης όταν πέντε άνδρες με πολιτικά τη συνέλαβαν….

Αυτό! Τελεία και παύλα!!! Εφτά λέξεις όλες κι όλες… Εκεί που κρατούσε την βαλίτσα και την γάτα της ήρθαν “πέντε άνδρες με πολιτικά και την συνέλαβαν”… Όσο για την αιτία της σύλληψης; Μια μονάχα πρόταση, σε διαφορετικό σημείο, ανακατεμένη με άλλες, για την ψυχραιμία και την δύναμη της Sarah:

… Νιώθουν [σ.σ.: οι φίλοι και οι φίλες της] πως η υπόθεση έχει να κάνει με την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στα νησιά.

(Γιατί η καθεστωτική “καθημερινή” θυμήθηκε την επί δύο μήνες προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό Sarah, ξεχνώντας παρεπιπτόντως τον επίσης προφυλακισμένο Sean; Επειδή ήξερε πως στην ευρωβουλή μαζεύουν υπογραφές ζητώντας απ’ το ελληνικό κράτος την απελευθέρωσή τους· η λίστα ανακοινώθηκε χτες…)

Επαναλαμβανόμενες ελληνικές αστυνομικές πλάνες

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Όμως το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος, αόρατο απ’ τα ραντάρ των δήθεν εχθρών του, δεν είναι η πρώτη φορά που ποινικοποιεί την έμπρακτη αλληλεγγύη σε πρόσφυγες / μετανάστες, ειδικά από μη έλληνες εθελοντές, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει αλλιώς.

Τη νύχτα της 14ης Γενάρη 2016, τρεις Σεβιλιάνοι πυροσβέστες / εθελοντές διασώστες και δύο δανοί, πάνω στο σκάφος μιας δανέζικης μκο, ανοίχτηκαν απ’ την Μυτιλήνη για να σώσουν αυτούς / αυτές που ήταν πάνω σε ένα φουσκωτό που, κατά πληροφορίες, είχε ανατραπεί. Δεν βρήκαν τους ανθρώπους, αλλά στο γυρισμό τους έδεσαν (και τους 5) οι έλληνες λιμενόμπατσοι, κατηγορώντας τους για “παράνομη διακίνηση ανθρώπων”. Προσήχθησαν, τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (με φιλική τιμή: φυλάκιση 10 χρόνων…) και αφέθηκαν ελεύθεροι εν αναμονή της δίκης τους. Γύρισαν στις διασώσεις τους (χαρά στο κουράγιο τους!) και μάλιστα το λιμενικό τους έδωσε και ζώνη θαλάσσιας ευθύνης!

Όχι, δεν πουλάει τρέλα το ελληνικό κράτος / παρακράτος! Απλά ειδικά με τους 3 ισπανούς είχε πέσει σε ξέρα: είχαν την “κάλυψη” των τότε ισπανών υπ.εσ. και υπ.εξ., καθώς και της πρωθυπουργού της Ανδαλουσίας… Έτσι, στις αρχές Μάη του 2018, αθώωθηκαν – αφού έμειναν βέβαια 2,5 χρόνια υπόδικοι…

Με την Sarah και τον Sean τα πάει καλύτερα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος): παρότι έχουν διεθνή συμπαράσταση, αυτή δεν φτάνει μέχρι κρατικούς αξιωματούχους… Η επιλογή των στόχων ήταν καλύτερη… Εννοείται πως εσωτερικά, εντός ελλαδιστάν, άκρα του τάφου σιωπή…

(φωτογραφία: Μικρή συγκέντρωση κάπου στο Σύνταγμα – από «ξένους», διασώστες και πρόσφυγες… Ξέρουμε: το “λευτεριά στους ανθρωπιστές” δεν κάνει σε πολλούς. Ας είχαν βρει κάτι άλλο. Σαν τι; Ίσως κάτι σαν “λευτεριά στους ψυχάκηδες”, αν αυτό θεωρείται καλύτερο….)

Συνεχόμενοι πνιγμοί

Τετάρτη 31 Οκτώβρη. Η σύλληψη, το κατηγορητήριο και η προφυλάκιση της Sarah Mardini και του Sean Binder, ήταν υποδειγματική συμβολή – εκ μέρους της Αθήνας – στην ευρωπαϊκή διεθνή του τρόμου και της στρατιωτικοποίησης. Είναι απόλυτα συγχρονισμένη με την ιταλική, την γαλλική και την μαλτέζικη παραλλαγή. Ο Jonathan Cooper, άγγλος δικηγόρος ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαίωματα, το διατύπωσε απλά:

…Οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τη Sara για να στείλουν ένα πολύ ανησυχητικό μήνυμα ότι, αν είσαι εθελοντής για τους πρόσφυγες, κινδυνεύεις…

Μετά την φυλάκιση των 2, και σε συνδυασμό μ’ αυτό που είναι ξεκάθαρο σ’ όσους δεν πουλάνε ιδεολογία και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, οι διεθνείς εθελοντές / διασώστες που βρίσκονται στα ελληνικά νησιά “έπιασαν το νόημα”. Άρχισαν να φεύγουν (απ’ τη Μυτιλήνη έχουν φύγει οι περισσότεροι) – οπότε οι “επαναστάτες” μπορούν τώρα να τους κατηγορήσουν για δειλία… (Γιατί όχι;)

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά η προφυλάκιση 2 εθελοντών. Ελπίζουμε ότι θα απελευθερωθούν το γρηγορότερο, ακόμα κι αν οι έλληνες «φίλοι των προσφύγων» τους έχουν χεσμένους – παρότι η Sarah είναι πρόσφυγας… Παρότι, ακόμα, ενώ εξασφάλισε ένα καλό μέλλον στη γερμανία, γύρισε πίσω για να βοηθήσει στη διάσωση και άλλων, άγνωστων. (Θα θέλαμε να ξέραμε πόσοι / πόσες απ’ αυτούς τους πρωτοκοσμικούς που ανακαλύπτουν κάποια στιγμή ότι “αρκετά έκανα για τους άλλους, τώρα θα κάνω για τον εαυτό μου” θα είχαν ποτέ τέτοια καρδιά σαν αυτής της γυναίκας, και πολλών ακόμα, που παράτησαν τις βολές τους για να έρθουν στις ελληνικές δανδελωτές παραλίες, να βγάζουν ζωντανούς και νεκρούς απ’ την θάλασσα…

Όταν όλοι αυτοί οι πρωτοκοσμικοί “πρώην κάτι” αρχίσουν να ντρέπονται, θα ξεκινήσει μια καινούργια, κάπως πιο αισιόδοξη εποχή… )

Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Αρχίζει απ’ το κατηγορητήριο, που μετατρέπει πράξεις γενναίας πρακτικής αλληλεγγύης σε εγκλήματα, στα αχνάρια ακριβώς της μεθόδου Orban για την υποστηρίξη σε πρόσφυγες / μετανάστες στην ουγγαρία. (Στην προκειμένη περίπτωση κατηγορητήριο που προβλέπει έως και 20 χρόνια φυλακή· για να υπάρχει ένα κάποιο μέτρο του τι σημαίνει «ποινικοποίηση» α λα ελληνικά: το κράτος / παρακράτος είναι large!!!) Προχωράει στην (για άλλη μια φορά) αποκάλυψη του ρατσισμού του φαιορόζ γκουβέρνου, πίσω απ’ τα δήθεν ανθρωπιστικά προσωπεία – αλλά και στο τι θα παραδώσει στους επόμενους κλασσικά δεξιούς κυβερνήτες. Και φτάνει στη γενικότερη στρατιωτικοποίηση της Μεσογείου, που εξελίσσεται με «δικαιολογία» την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών»· αλλά έχει, προφανώς, ευρύτερες στοχεύσεις.

Όλα αυτά τα εξαιρετικά επείγοντα ενδιαφέρουν – από ανταγωνιστική, εργατική άποψη; Ή όχι; Κι αν όχι γιατί;

(Και επειδή, το ξέρουμε, κυκλοφορεί απεριόριστη βλακεία: το να συγχέεται, από ανοησία ή αδιαφορία, αυτός ή αυτή που δουλεύει σε οποιαδήποτε μκο μ’ εκείνους που εισπράτουν είναι το ίδιο με το να μπερδεύει (;) κανείς τους εργάτες ενός μαγαζιού με τα αφεντικά του…

Δεν θα χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία για να ξεχωρίσει κανείς την ήρα απ’ το σιτάρι – και στις μκο. Ακόμα περισσότερο όμως, το να μπερδεύει (;) κανείς την θέση πολιτών, που δεν εμπίπτουν ούτε υπακούουν σε διαταγές και σε «στρατιωτικούς κώδικες σιωπής» σε ότι αφορά την διάσωση και την φροντίδα αδυνάτων, με το τι είναι ο στρατός ή η αστυνομία, σημαίνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Σε απλά ελληνικά: η εναντίωση στην ποινικοποίηση της πρακτικής αλληλεγγύης – και από μέλη μκο – και η εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση το μόνο που δεν συνεπάγεται είναι συγκατάθεση στα βρώμικα πάρτυ των ιδιοκτητών μκο – ελληνικών, κυρίως…

Τόσο δύσκολο είναι;)

(φωτογραφία: Sean Binder και Sarah Mardini. Όχι τουρίστες, όχι πελάτες του airbnb. Και λοιπόν;

Ακόμα κι αν η προσωποποίηση δεν είναι η καλύτερη προσέγγιση, η απρόσωπη γενίκευση δείχνει σοβαρές ροπές ιδεολογίας – δηλαδή τάσεις χρεωκοπίας. Καλό είναι, λοιπόν, σε τέτοιες συνθήκες, να προσέχει κανείς ότι μερικές ζόρικες επιλογές γίνονται από πραγματικά ανθρώπινα όντα, με πραγματικά χέρια, πόδια, κεφάλια… Και καρδιές.)

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 1

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αν δείτε τους χάρτες είναι σχεδόν απίστευτο: οι λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνοι “desperados”, που ξεκίνησαν πριν δυο βδομάδες (στις 12 Οκτώβρη) απ’ το San Pedro Sula της oνδούρας για να φτάσουν στην «γη της επαγγελίας» με τα πόδια, έχουν μπροστά τους πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα… Και το αμερικανικό φασιστοκράτος σκοπεύει να παρατάξει απέναντί του τον στρατό του (αν και με την τωρινή αμερικανική νομοθεσία δεν έχει δικαίωμα να πυροβολήσει άοπλους…)

Είναι η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης; Της ανθρώπινης απελπισίας; Της ελπίδας; Αν φτάσουν στα κοντινότερα (στη θέση που βρίσκονταν προχτές) σύνορα μεξικό – ηπα (στα ανατολικά, μεταξύ του μεξικάνικου Matamoros και της αμερικανικής Brownsville) θα έχουν κάνει με τα πόδια την απόσταση Αθήνα – Βερολίνο!… Αν προχωρήσουν προς τα δυτικά, προς την Tijuana (η διαδρομή θεωρείται ασφαλέστερη) θα χρειαστούν πολλές βδομάδες ακόμα….

Ο αριθμός των πεζοπόρων / φυγάδων είναι μικρός (λιγότεροι / ες από 4.000), παρότι αυξομειώνεται ως τώρα στη διαδρομή. Είναι, όμως, μεγαλύτερος από παρόμοιες πορείες προς τα νότια σύνορα των ηπα, μέσω μεξικό. Τον περασμένο Απρίλη περίπου 1500 άτομα ξεκίνησαν απ’ το μεξικό για την Tijuana. Όταν όμως έφτασαν τελικά στα σύνορα είχαν μείνει λιγότεροι απ’ τους μισούς. Κυρίως η κούραση, αλλά ακόμα και αρρώστιες (ή και θάνατοι) καθ’ οδόν περιορίζουν τον αριθμό όσων καταφέρουν να φτάσουν.

Τέτοιες πορείες τις συνοδεύουν (ή τις περιμένουν λίγο πριν τα σύνορα) εθελοντές δικηγόροι. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής εγκαθίστανται επίσης συνεργεία του ερυθρού σταυρού, για παροχή ιατρικής βοήθειας. Οργανώσεις εθελοντών αλλά και απλός κόσμος προσφέρει φαγητό και, οπωσδήποτε, νερό – και χρήματα, απ’ το υστέρημά του….

Με βάση την ισχύουσα αμερικανική νομοθεσία, μόλις οι πρόσφυγες φτάσουν στα σύνορα παραδίδονται στην αστυνομία ζητώντας άσυλο. Η πρώτη φάση της διαδικασίας είναι να αποδείξουν ότι υπάρχει σοβαρή απειλή για την ζωή τους στις πατρίδες του (“credible fear interview”). Αν περάσουν αυτόν τον “έλεγχο”, είτε κρατούνται σε στρατόπεδα για κάποιο διάστημα είτε αφήνονται αμέσως ελεύθεροι / ες στην προοπτική ότι η περίπτωσή τους θα κριθεί από δικαστήριο· συνήθως μετά από κάποια χρόνια. Αν “κοπούν” απελαύνονται. Απ’ τους / τις 523 που έφτασαν στα σύνορα τον περασμένο Απρίλη, οι 122 χωρίστηκαν και προσπάθησαν να περάσουν παράνομα, ενώ οι 401 ζήτησαν άσυλο. Απ’ αυτούς οι 374 πέρασαν τον πρώτο “έλεγχο”.

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Ο μικροαστισμός πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Υπάρχει κάτι ακόμα. Θα το πούμε, το έχουμε ξαναπεί και ξαναπεί, δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί, αλλά ως εκεί μπορούμε. (Ευτυχώς η συνείδηση δεν διατίθεται σε χάπια ή ενέσεις!)

Όταν στις αρχές των ‘90s ύστερα από μια πολιτικο/οικονομική καταστροφή απίστευτη ως τότε χιλιάδες βαλκάνιοι, κυρίως αλλά όχι μόνο αλβανοί, μετανάστες / μετανάστριες έφτασαν στον «ελληνικό παράδεισο» για να συναντήσουν την κόλαση, επιμέναμε ότι επρόκειτο για εργάτες / εργάτριες (: βίαια προλεταριοποιημένους πληθυσμούς) και πως η «μεταχείρισή» τους ήταν προμήνυμα κινδύνου και για την δική μας «τύχη». Της εντόπιας εργατικής τάξης…

Ποια ήταν εκείνη η «μεταχείριση»; Η μαζική υποτίμηση. Σκατά λεφτά, που συχνά δεν δίνονταν καν, κι αντί για πληρωμή το αφεντικό φώναζε την αστυνομία να δέσει τους «λαθραίους». Ή σεξουαλικά κάτεργα…

Τα ξεφτιλισμένα (σε σχέση με τα ελληνικά) μεροκάματα εκείνοι και εκείνες του «πρώτου κύματος» μαζικής μετανάστευσης εργασίας στην ελλάδα, μπορούσαν ίσως να τα αντέξουν. Εκείνο που δεν μπορούσαν να σηκώσουν ήταν το να δουλεύουν και να μην πληρώνονται: η κοινωνική αναπαραγωγή τους δεν γινόταν με έξοδα τρίτων αλλά μόνο μέσα απ’ τη δουλειά τους. Συνεπώς, ακόμα και σαν «παράνομοι», εκείνοι οι εργάτες έκαναν πολλά και διάφορα ενάντια στο να τους τρώνε τα λεφτά. Από απεργίες (και απεργίες πείνας) μέχρι εξαιρετικές πράξεις σαμποτάζ…

Το ότι λέγαμε από τότε πως οι μετανάστες εργάτες μας προειδοποιούν για την «τύχη» της εργατικής τάξης πολύ πιο γενικά ήταν χειρότερο απ’ το να δείχνουμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών! Στα ‘90s, παρότι είχε ήδη αρχίσει η υποτίμηση και των ντόπιων, ακριβώς σαν «ντόπιοι» είμασταν «πολύ ψηλότερα» απ’ τους «φουκαράδες»… Ωραίοι – και μοιραίοι…

Τα χρόνια πέρασαν… Και ήδη απ’ τα ‘00s, πριν καν το 2010, είχε αρχίσει να απλώνεται η «δωρεάν εργασία» – στους ντόπιους / ντόπιες… Σαν «δοκιμή», σαν «μαθητεία», σαν… Το πράγμα αγρίεψε στη συνέχεια, ειδικά μετά το 2012, όταν και οι επίσημοι μισθοί έγιναν (και συνεχίζουν να είναι) σκατά λεφτά για πολλές χιλιάδες σύγχρονους εργάτες / εργάτριες, αλλά και χιλιάδες αφεντικά έκαναν «στάση πληρωμών» προς τους εργαζόμενούς τους, όχι για ένα μήνα αλλά για έξι ή δώδεκα ή όσο…

Για να το πούμε απλά: η κατάσταση μεγάλου μέρους της εντόπιας εργατικής τάξης έγινε (από μισθολογική, άμεση και έμμεση άποψη) ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι των μεταναστών εργατών στα ‘90s… Φυσικά υπήρχε και υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Εκείνοι δεν είχαν καν πολιτικά δικαιώματα, που σήμαινε πως οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να βρεθούν στα κρατητήρια· ή δολοφονημένοι απ’ την μικροαστική «ιερή αγανάκτηση». Εμείς, σαν ντόπιοι, δεν έχουμε χάσει ούτε το «δικαίωμα» του εκλέγειν, ούτε εκείνο του μηνύειν….

Όμως επειδή ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός, και επειδή στον καπιταλισμό δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, έναντι αυτής της «ανωτερότητας» (του να έχεις πολιτικά δικαιώματα…) η υλική πλευρά της υποτίμησης της εργασίας των ντόπιων έγινε ακόμα χειρότερη. Γιατί; Επειδή η πίσω πλευρά της αναγνώρισης των πολιτικών δικαιωμάτων (δηλαδή της εντοπιότητας / ιθαγένειας) είναι η σχέση πρόνοιας που λέγεται οικογένεια. Ενώ, δηλαδή, κανένας μετανάστης δεν θα δεχόταν να δουλεύει απλήρωτος ούτε ένα μήνα, οι ντόπιοι «το παλεύουν» επί μήνες… επειδή έχουν υποστηρίξη οικογενειακή. Και άρα μεγάλη αντοχή…

Το «κακό νέο» της βίαιης υποτίμησης το έφεραν εδώ, πάνω τους, έγκαιρα εκείνοι οι μετανάστες / μετανάστριες των ‘90s, αλλά δεν βρήκε παραλήπτη… Αφορούσε τους Άλλους και, σαν τέτοιο, ήταν αδιάφορο… Τώρα οι πρόσφυγες πολέμου και οι μετανάστες απ’ τις εμπόλεμες ζώνες της αφρικής και της ασίας κουβαλάνε από μακρυά ή κάπου εδώ γύρω ένα ακόμα χειρότερο καπιταλιστικό μήνυμα. Της εκμηδένισης της ζωής.

Παριστάνουμε ότι δεν μας αφορά. Εδώ έχουμε ειρήνη διάολε!..

Σωστά… (Εδώ, με τα κεφάλια στην άμμο, δεν βλέπουμε ούτε την τύφλα μας· σιγά μη δούμε το μέλλον…)

Καθεστωτικές χαριτωμενιές

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Με αφετηρία (υποτίθεται…) την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει ξεδιπλωθεί ένα χαριτωμένο σπρωξίδι («κατς, σικέ: όλα απάτη!») στην εντόπια πολιτική σκηνή. Ανάλογα με τα γούστα (της μικροαστικής πλειοψηφίας τα γούστα είναι γνωστά: trash) μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα δυο βουνά, τον ογκόλιθο και τον ψεκασμένο, να μαλώνουν, με ή χωρίς Soros· και τους υπόλοιπους, «πηνειούς», σιγανά ποταμάκια ή χείμαρρους, να ελίσσονται ανάμεσα.

Η άλλη εκδοχή είναι να καταλάβει (όποιος το αντέχει…) ότι η «μεταμνημονιακή φάση» της ελληνικής διαχείρισης της κρίσης ξαναβάζει στον πάγκο τις πολιτικά προσοδικές ισορροπίες (ασταθείς και σε αναμονή, έτσι κι αλλιώς) που διαμορφώθηκαν στα 8 «μνημονιακά» χρόνια. Που σημαίνει ότι λαίμαργα κυκλώματα και μηχανισμοί είναι υποχρεωτικό να ξανασυγκρουστούν (ή/και να ξανασυμβιβαστούν) σε μια λίγο πιο διευρυμένη βάση κρατικών παροχών· στο βαθμό που πιστεύουν (ή ξέρουν) ότι τα περιθώρια τέτοιων παροχών έχουν διευρυνθεί.

Αν η πιο πάνω θέση είναι σωστή, τότε η αδυναμία επεκτάσεων εκτός συνόρων, δηλαδή η αδυναμία νέων εκστρατειών και πραγματικών, υλικών νέων γεωπολιτικών προσόδων (παρά την χωρίς όρια παροχή «διευκολύνσεων» προς τους συμμάχους…) δημιουργεί ένα αόρατο σχίσμα. Απ’ την μια η ιδεολογία της εθνικής γραμμής (πότε για το «μακεδονικό», πότε για την «τουρκία») που κρατάει την κάθε θεία Λίτσα «με το όπλο παρά πόδας», να χορταίνει (και να κρατάει μόνιμη την αρρώστια της) με εθνικό μίσος. Είναι μια φτηνή “διατροφή”, για να γίνει ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των λιμασμένων. Απ’ την άλλη, και σε απόσταση απ’ το προηγούμενο, η λύσσα για την μοιρασιά των όποιων περιορισμένων εσωτερικών πόρων, δηλαδή τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού, της προσοδικής νομοθεσίας (: της βουλής), και του εκτελεστικού του κράτους (δικαστήρια, σώματα ασφαλείας: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, λιμενικό, κλπ).

Το πρώτο μεταφέρει στο δεύτερο την επιβεβαίωση του εθνοκρατικού ιμπεριαλισμού προς το εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, με την ίδια έννοια που αυτός θα ήθελε να εκδηλωθεί προς τα έξω (αλλά δεν μπορεί): σα νομή. Θέσεων, προσβάσεων, πόρων, νόμων, διατάξεων… «βάσεων». Εκτός απ’ τις βάσεις διάφορων συμμαχικών στρατών, οι υπόλοιπες, οι «βάσεις προσοδισμού εσωτερικού», λέγονται «βύσματα». Και είναι λαοφιλείς.

Έτσι, μιας και τα αφεντικά των φαιορόζ (και όχι μόνο του ψεκασμένου) ξέρουν ότι το ιμπεριαλιστικό blame game τους, πότε κατά του μακεδονικού κράτους και πότε κατά του τουρκικού, συντρίβεται κάτω απ’ το βάρος παγκόσμιων συσχετισμών και ελιγμών δύναμης, το επιστρέφουν στη βάση του, στο εσωτερικό, σαν προεκλογικό θέαμα και μαφιόζικα νταραβέρια «εν όψει»…

Blame game εσωτερικού: Πληρώνει ο Σόρος; Πληρώνει ο Σώρρας; Που υπάρχουν λεφτά; Για ποιούς;

Κάγκελα παντού

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Το ότι οι original δεξιοί μοστράρονται σαν «το κόμμα του νόμου και της τάξης» δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε εντυπωσιακό. Με ψυχρή εντιμότητα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν σαν δεξιοφασίστες, δηλαδή;

Η ερώτηση / δάκτυλο στο μάτι που δεν γίνεται, είναι διαφορετική. Αν, στ’ αλήθεια, δεν ήταν κάποιος δεξιός, τι θα έπρεπε να κάνει για εκείνα που οι original δεξιοί επιλέγουν (κι όλοι ξέρουν ότι θα επιλέξουν!) σαν αποδείξεις «ανομίας» και «αταξίας»;

Το παραμύθι, για παράδειγμα, με τα πανεπιστήμια και το «άσυλο» είναι παμπάλαιο. Ωστόσο αν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στ’ αλήθεια, μόνο χωροτακτική (δηλαδή τριτεύουσα) σχέση έχουν με μερικά – ελάχιστα – ακαδημαϊκά ενυδρεία της επικράτειας. Πρώτον, το ζήτημα της εγκατάλειψης οποιασδήποτε σοβαρής φροντίδας για τους τοξικο-εξαρτημένους. Και δεύτερον, ο συστηματικός εκβιασμός σε βάρος μεταναστών και προσφύγων να περάσουν στην πεζοδρομιακή παρανομία των νταραβεριών και της πορνείας (ενώ δεν είναι επιλογή τους) μπας και καταφέρουν να μαζέψουν κανά φράγκο για να πληρώσουν τα παράνομα γραφεία ταξιδίων ώστε να προχωρήσουν προς τον επόμενο ευρωπαϊκό προορισμό τους. Είναι μαζί το «φτηνό εργατικό δυναμικό» και η «εν δυνάμει πελατεία» για τα ντόπια κυκλώματα…

Ούτε το ένα (η μαφία του πρεζεμπόριου) ούτε το άλλο (η μαφία της εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών) είναι ξένες προς το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Το αντίθετο. Βρίσκονται στην καρδιά του.

Και επειδή αυτά τα κοινωνικά ζητήματα (η τοξικο-εξάρτηση, οι ορατές και αόρατες φυλακές για τους «ξένους») έχουν τόσο σκληρές πρακτικές διαστάσεις ώστε η ιδεολογία να είναι ελεεινό πρόσχημα, αν υπήρχαν κάποιοι ενάντια στη μικροαστική λογική «νόμος και τάξη», θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο απόλυτα εχθρικοί σ’ ότι την διευκολύνει. Θα έπρεπε να κάνουν (ή, έστω, να απαιτήσουν αποφασιστικά) συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, αυτό που διεθνώς λέγεται «ελεγχόμενη χορήγηση ηρωΐνης» εδώ και τώρα· πέρα απ’ την σοβαρή ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης, για όσους / όσες τα επιλέγουν. Και δεύτερον, την μεταφορά όλων των ευρωπαϊκών κονδυλίων που προορίζονται για την φροντίδα των μεταναστών / προσφύγων κατευθείαν σ’ αυτούς / ες (τα κατά κεφαλήν ποσά είναι, είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, ικανοποιητικά), αντί για την συντήρηση των μαφιόζικων, κρατικών / παρακρατικών προσοδικών κυκλωμάτων που λυμαίνονται την «ανθρωπιστική βοήθεια» οργανώνοντας συστηματικά την υποτίμηση της ζωής χιλιάδων ανδρών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων προσφύγων και μεταναστών.

Δεν είναι η δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει προτάσεις. Πρέπει να δείξουμε όμως όσο πιο παραστατικά γίνεται πως πίσω απ’ τους original δεξιούς του «νόμου και της τάξης» βρίσκονται οι άλλοι δεξιοί, που το παίζουν κάτι άλλο, αλλά φροντίζουν οι original να έχουν εύκολα επιχειρήματα για να κάνουν την δουλειά τους. Είναι οι «αριστεροί» official ή unofficial κρίκοι της ίδιας ρατσιστικής, μικροαστικής, μπάτσικης «εθνικής γραμμής». Ο «πασαδόρος» του “νόμου και της τάξης” δεν είναι striker. Είναι, όμως, συνένοχος!

Όλο αυτό το σκατό δεν αντιμετωπίζεται με πύρινους βερμπαλισμούς, με λίστες «θυμάτων», ή με προσευχές. Σαν κινηματικοί ξέρουμε «τι παίζει» απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70· ξεκάθαρα απ’ τις αρχές των “80s. Ξέραμε επίσης (κάποτε…) ποιός ήταν ο σωστός προσανατολισμός, και τι είναι το αντίθετο. Αποπροσανατολισμός.

Αν είναι κάτι που διευκολύνει πια αφάνταστα το νεοφασισταριό, φανερό ή κρυφό, και κάθε είδους μαφίες, είναι ακριβώς αυτό: πως όλα παριστάνουν τα «οργισμένα» αλλά έχουν γίνει virtual, ψεύτικα, ένα είδος «second life» των αρνήσεων, ίσα ίσα για να ικανοποιείται ο τέτοιος ή αλλοιώτικος ναρκισσισμός… Κανείς δεν έχει όρεξη να πολεμήσει, όσο χρειάζεται, κατά των πραγματικών αιτίων. Το δημαγωγικό παιχνίδι με τα αποτελέσματα, σαν εκδοχές διεστραμμένων public relations, αυτό είναι όλο κι όλο που ενδιαφέρει. Σε διάφορες και (φαινομενικά) αντίθετες παραλλαγές.

Οι εγκληματίες του «νόμου και της τάξης» δεν βγαίνουν μόνο από μία τρύπα. Βγαίνουν από πολλές. Και οι πιο επικίνδυνες, τελικά, είναι όχι αυτές που έχουμε μπροστά μας, αλλά εκείνες που έχουμε δίπλα και πίσω μας…