Tag: νόμοι σχέσεις

Πάει κι αυτό…

Σάββατο 19 Γενάρη. Στην αρχή ήταν το ψόφιο κουνάβι. Είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει ένα τείχος… Μετά ήταν ο Λουδοβίκος ο Macron. Αυτός είπε ότι δεν θα πάει επειδή πρέπει να τακτοποιήσει έναν εσωτερικό διάλογο· ή κάτι τέτοιο… Τώρα είναι η δόλια κυρά May. Ούτε αυτή θα πάει επειδή θέλει να φροντίσει ένα brexit…

Δεν το είχαμε καταλάβει, τόσα χρόνια, ότι το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» στο ελβετικό Davos, τραβάει τόση ενεργητικότητα απ’ τις πολιτικές βιτρίνες χωρίς λόγο και αιτία! Νομίζαμε ότι εκεί κουβεντιάζουν σοβαρά θέματα του καπιταλισμού, επίσημα ή ανεπίσημα – πέρα απ’ την καλοπέραση.

Ήρθε η στιγμή να λάμψει η αλήθεια, για έναν ακόμα θεσμό της έρμης της «παγκοσμιοποίησης»: είναι ένα βαρετό (το λιγότερο) ραντεβού, που καλό είναι να βρίσκει όποιος μπορεί μια καλή δικαιολογία για να το αποφύγει. Φυσικά κάποιες πρωτοκλασσάτες πολιτικές βιτρίνες θα πάνε φέτος. Αλλά…

Σιγά σιγά (ή γρήγορα) το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» μοιάζει σαν νυχτερίδες κι αράχνες γλυκειά μου έχουν στήσει φωλιά… Αναμενόμενο σε μια εποχή όξυνσης των διακρατικών αναμετρήσεων.

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 1 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Από πρώτη (ίσως και από δεύτερη) ματιά θα μπορούσε να είναι το λιγότερο παρανοϊκό. Προσέξτε αυτές τις κουβέντες:

… Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα σαν ευαγγελιστή χριστιανό, καθώς έχομαι αμέσως μετά τα εγκαίνια της εκκλησίας των κοπτών χριστιανών. Είναι σημαντικές στιγμές… Στο γραφείο μου έχω πάντα ανοικτή την βίβλο, για να μου θυμίζει το θεό, και τον λόγο του, και την αλήθειά του…

Ποιος θα πέρναγε απ’ το μυαλό σας ότι θα έλεγε τέτοια, και μάλιστα (άντε, ας το πάρει το ποτάμι) στο Κάιρο; Κάποιος χριστιανός αρχιτράγος το λιγότερο. Λάθος! Αυτά τα είπε ο σωματοφύλακας υπ.εξ. της Ουάσιγκτον Mike Pompeo σε ομιλία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καΐρου πριν λίγες ημέρες. Φάτσα στην πλατεία Tahrir. Πουλάει κάτι;

Ο ρόλος των ευαγγελιστών προτεσταντών, και πιο συγκεκριμένα της ηγεμονικής φράξιας ανάμεσά τους που λέγεται «χριστιανοί – σιωνιστές», στις ηπα και αλλού (στη βραζιλία ας πούμε), έχει ξεφυτρώσει για τα καλά στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου· κι αυτό μοιάζει «θεωρία συνωμοσίας». Θα μπορούσε να ακούσει κανείς ceo, καραβανάδες και γιάπηδες να ανεβάζουν την θερμοκρασία αυτής της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης… Αλλά η βίβλος και ο θεός των χριστιανών τι σκατά δουλειά έχει;

Όσο παράδοξο κι αν είναι, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη μας τον ρόλο της ιδεολογίας τόσο για τις μάζες όσο και για τα αφεντικά και τις πολιτικές βιτρίνες τους! Καθόλου δεν μας αρέσει. Όμως αν η ιδεολογία και όχι μόνο ο σκέτος υλισμός είναι μέρος της πραγματικότητας, τότε δεν θα κλείσουμε τα μάτια.

Οι ευαγγελιστές – σιωνιστές, η Ιερουσαλήμ, και το χιλιετές βασίλειο του θεού λοιπόν. (Να ξερνάς…) Πράγματι, ο «χιλιασμός» και οι διάφορες θρησκευτικές φράξιές του, χριστιανικές κατά κύριο λόγο (με εβραϊκή “Αποκαλυπτική” καταγωγή) είναι μια ιστορία τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Στην ευρώπη, και με μετάγγιση στην βόρεια και στη νότια αμερική. Σύμφωνα με το βασικό χιλιαστικό / μεσσιανικό σενάριο, ο πλανήτης θα μπει πρώτα στην περιδίνηση της καταστροφής (υπό κάποια μορφοποίηση του «αντίχριστου»), ύστερα θα περάσει στην για χίλια χρόνια «βασιλεία του χριστού» επί της γης, και μετά θα έρθει το «τέλος των ημερών». Κλειδί, όμως, για όλα αυτά, είναι η Ιερουσαλήμ: θα πρέπει να γίνει εβραϊκή – κάτι σαν ο συνδυασμός που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο (ή το «κουτί της Πανδώρας»).

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 2 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Έχετε κάθε λόγο να καγχάσετε με την απύθμενη βλακεία των πιστών των θρησκειών· και ειδικά του χριστιανισμού. Κι εμείς μαζί σας! Ωστόσο το ενδιαφέρον δεν είναι η απάντηση (“είναι πανηλίθιοι” – κι ωστόσο παράγουν πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) αλλά η ερώτηση: ποιο είναι το ζόρι και για ποιούς ώστε να καταφεύγουν (“για να σωθούν”…) σε τέτοιες Αποκαλυπτικές δοξασίες (παράγοντας, ταυτόχρονα, πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας), ε; Υπάρχει τέτοιο ζόρι;

Ναι, υπάρχει! Και μάλιστα ο βασικός του χαρακτήρας δεν είναι καπιταλιστικός· μπορεί, όμως, θαυμάσια να επενδύσει τις καπιταλιστικές διαδικασίες, γινόμενος έτσι (αυτός ο βασικός χαρακτήρας) από ιδεολογικό λούστρο έως καταλύτης. Το ζόρι είναι δημογραφικό (τόσο κοινότοπο) και κωδικοποιεί μ’ έναν ενιαίο τρόπο τα εξής: την κοινωνική παράνοια της ανωτερότητας των λευκών δυτικών και την παρακμή τους· την μετανάστευση· την καπιταλιστική “άνοδο” της ασίας· την καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και την πορεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· την “υπογεννητικότητα” στον πρώτο κόσμο· ίσως και άλλα, που μας διαφεύγουν. Το δημογραφικό άγχος φέρνει πολύ κοντά (μ’ έναν πολιτικό αλλά όχι κατευθείαν ορατό τρόπο) ιμπεριαλισμούς σαν τον αμερικανικό, τον αγγλικό και τον ισραηλινό. Και δείχνει γιατί αυτά που σε κάθε ιστορική φάση θεωρούνται (δίκαια) σαν αρχαϊσμός δεν είναι πάντα αμελητέος παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τι πάει να πει δημογραφικό ζόρι; Εδώ και πολλά χρόνια οι αμερικάνοι, λευκοί, πιστοί προτεστάντες βομβαρδίζονται με τις (καθόλου αυθαίρετες) στατιστικές προβλέψεις ότι σύντομα (αν όχι ήδη) θα είναι μειονότητα στο αμέρικα, σε σχέση με τους λατίνος, τους έγχρωμους, τους ασιάτες – και τους μιγάδες. Παράλληλα (για να έρθουμε στην ανατολική Μεσόγειο) οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί άποικοι του ισραηλινού κράτους ζουν με το μόνιμο φυλετικό άγχος (εθνικοποιημένο / θρησκευτικοποιημένο) αφού αποτελούν μια μικρή κουκίδα μέσα σε μια μουσουλμανική θάλασσα.

Για τους λευκούς, πιστούς, αμερικάνους προτεστάντες το να γίνουν μειοψηφία “μέσα στο κράτος Τους” είναι ένα γεγονός αδιανόητο. Εμείς κι εσείς δεν θα δίναμε/τε δεκάρα. Αλλά για εκείνους που έχουν γαλουχηθεί επί πολλές γενιές (στην εθνική ιστορία / μυθολογία τους) ότι είναι ανώτερη ράτσα και, κατά συνέπεια, δίκαια οι αφέντες μέσα σ’ ένα πληθυσμό, το να γίνουν μειοψηφία σε “δημοκρατικές συνθήκες” (όπου η φανερή εξουσία διαμορφωνεται με κριτήρια πληθυσμιακών μεγεθών) ισοδυναμεί με το να νοιώθουν ότι θα γίνουν δούλοι. Όχι, δεν θα γίνουν – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν αυτά που νομίζουν.

Κι αυτά που νομίζουν είναι α) ότι η “δημοκρατία” δεν είναι πια καθόλου καλό πολίτευμα· και σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό να αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, ισότητα δικαιωμάτων· β) αν πιθανολογείται το τέλος των “ιστορικών”, “πατροπαράδοτων” εξουσιαστικών δικαιωμάτων τους, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει το “τέλος του κόσμου”· γ) το οποίο μπορεί, όμως, να είναι αισιόδοξο αν αναπαρασταθεί σαν η έλευση της οριστικής νίκης τους· δ) η οποία (και σαν φαντασίωση και σαν τελεολογία) προβλέπεται, έχει αναγγελθεί και νομιμοποιείται πως; μα θρησκευτικά! (Πως να τολμήσουν να φανταστούν μια τέτοια νομιμοποίηση σαν “οικονομική” όπως έκαναν επί 5 αιώνες όταν απ’ την μεριά της Ασίας ακούγεται όλο και πιο κατηγορηματικά και δυνατά ότι το διάλειμα που μάθατε να το ξεχάσετε;)

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 3 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Δεν είναι η πρώτη φορά στη δυτική, πρωτοκοσμική ιστορία όπου η αστάθεια των όποιων κοινωνικών status (ακόμα και στα χαμηλά της ιεραρχίας και του καταμερισμού) και το ενδεχόμενο μιας ριζικής αναδιάρθρωσης που για κάποιες κοινωνικές εννοήσεις σημαίνει «τέλος», εκτοξεύεται σε θρησκευτικές εσχατολογίες. Ούτε είναι η πρώτη φορά που αυτές οι εσχατολογίες δεν είναι η απλά παραζάλη τμημάτων της κοινωνικής βάσης αλλά σκαρφαλώνει ως τις κορυφές της όποιας εξουσίας· αν δεν προέρχεται απ’ αυτές. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει σε καπιταλιστικές συνθήκες. Ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός, που ξεκίνησε σαν αστική ιδεολογία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα για να γίνει, τις πρώτες του 20ου αιώνα, μαζική ιδεολογία (με όλα τα επακόλουθα ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο), ήταν μια βιο-θρησκευτικο-πολιτική εσχατολογία που ήθελε (και έπρεπε) να επιβεβαιώσει την σταθερότητα της ταξικής διαστρωμάτωσης απέναντι σ’ αυτό που (βολικά) θεωρούνταν απ’ τα αφεντικά και τους λακέδες τους εβραιο-σλαβική δαιμονική συνωμοσία: τον κομμουνισμό.

Το ομολογημένο υλικό ζόρι τώρα, λοιπόν, δεν είναι η ταξική διαστρωμάτωση (που, αυθαίρετα από ιστορική άποψη, και εξαιτίας της υποχώρησης / συνθηκολόγησης της τάξης μας, θεωρείται δεδομένη και σταθερή…). Είναι η φυλετική διαστρωμάτωση μέσα στον καπιταλισμό. Τόσο ανά κράτος (π.χ. ηπα) όσο και παγκόσμια (η ηγεμονία των ασιατών σε βάρος των λευκών). Οι λευκοί, πιστοί αμερικάνοι προτεστάντες, μειοψηφία ήδη στις ηπα, «άντεξαν» έναν μαύρο υπ.αμ. (τον Κόλιν Πάουελ), «άντεξαν» μια μαύρη υπ.εξ. (την Κοντολίζα Ράις), στο βαθμό που υπήρχε πάντα ένας ανώτερός τους, εκλεγμένος, original λευκός, σαν «πρόεδρος». Αρρώστησαν όμως κυριολεκτικά όταν οι «ξένοι» και οι «κατώτεροι», μαζί με τους «κοσμοπολίτες λευκούς» (στους οποίους αποδίδονται τα «κακά της παγκοσμιοποίησης»…) έβγαλαν και ξανάβγαλαν ανώτατο άρχοντα (: πρόεδρο) έναν μαύρο. Τον Obama. Απ’ την σκοπιά της θεόσταλτης και αιώνιας ηγεμονίας των λευκών πιστών χριστιανών και των ψυχο-συναισθηματικών βεβαιοτήτων που προσέφερε αυτή η (τι άλλο;) «θέληση του θεού», η οκτάχρονη προεδρία του Obama και, κυρίως, εκείνα που την έκαναν εφικτή, ήταν η έναρξη της εποχής του «αντίχριστου»!

Που σημαίνει: «οι προφητείες επιταχύνονται»! «Έρχεται η οργή του θεού» – αφού, φυσικά, οι «πιστοί» ολοκληρώσουν τα δικά τους καθήκοντα. Δηλαδή το εξής ένα: να γίνει η Ιερουσαλήμ «ξανά» πρωτεύουσα του «εβραϊκού κράτους»… Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν, χάρη στα πυρηνικά όπλα… (Αν πείτε ότι «η θρησκευτική παράνοια γίνεται γεωπολιτική» αλλά αυτό είναι παλιό, και ότι ίσχυε για τις σταυροφορίες πριν 900 χρόνια αλλά δεν μπορεί να ισχύει πια, καλό είναι να θυμηθείτε ότι ο Μπους ο Β την κατάκτηση του αφγανιστάν σταυροφορία την ονόμασε – χωρίς να είναι καθόλου απαραίτητο…)

Να γιατί ο σωματοφύλακας Pompeo, o Pence, και πολλοί άλλοι (λένε ότι) έχουν ανοικτή την βίβλο στο γραφείο ή το κρεβάτι τους. Επειδή εκεί (πιστεύουν ότι) βλέπουν τα «προσεχώς» που τους βολεύουν. Αυτούς και τους οπαδούς τους…

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 4 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Φυσικά εσείς κι εμείς τα κοροϊδεύουμε όλα αυτά! Λογικό (θα έλεγαν οι πιστοί): είμαστε υλιστές, αυτόνομοι εργάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί, άθεοι. Δηλαδή “του αντίχριστου”. (Οι πιστοί του Τελ Αβίβ έχουν καλιμπράρει την φασιστική θεολογία τους ώστε να μας προσάπτουν ένα πιο πολιτικό “αμάρτημα”: τον (αντεστραμμένο) αντισημιτισμό). Έχουμε δίκιο, αλλά προς το παρόν, σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο, δεν μπορούμε να κάνουμε το δίκιο μας σημαντικό πολιτικό / ανταγωνιστικό έργο. Αντίθετα οι “πιστοί” (και όχι μόνο ή κυρίως οι μουσουλμάνοι) παράγουν τέτοιο έργο. Με προδιαγραφές εξουσίας – δεν θα γινόταν αλλιώς.

Κι έτσι, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, συνυπάρχουν οι τελευταίες λέξεις της καπιταλιστικής διαδικασίας, της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, με την αρχαϊκή ιδεολογική (: θρησκευτική) επένδυσή τους σε διάφορες παραλλαγές της. Δεν είναι μια εσωτερική σύγκρουση στο σύστημα· αυτό το αποδεικνύει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η “με δύο άξονες” κίνησή του.

Οι χριστιανοί αντι-Λένιν του συστήματος δεν θα έλεγαν κριτικά, και σε χρονική αλληλουχία, “ένα βήμα μπροστά – δύο πίσω – πάλι ένα μπροστά”. Λένε δύο βήματα πίσω και δύο μπροστά ταυτόχρονα! Μοιάζει παρανοϊκό, αλλά δουλεύει.

Έχει ξαναδουλέψει στο παρελθόν. (Θυμηθείτε το. Γιατί προκαλεί σύγχιση ως προς το τι είναι τι…)

Βρετανική ψυχραιμία;

Τετάρτη 16 Γενάρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συμφωνία εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. απορρίφθηκε με πάταγο. Εναντίον ψήφισαν 432, υπέρ 202. Ο κυβερνητικός συνασπισμός της κυρά May έχει 328 βουλευτές (318 του συντηρητικού κόμματος και 10 του ακροδεξιού DUP της βόρειας ιρλανδίας). Αυτό σημαίνει ότι 126 απ’ τους δεξιούς ψήφισαν εναντίον. Στην πλειοψηφία τους είναι εθνοπατέρες που πιστεύουν ότι το Λονδίνο μπορεί και πρέπει να επιβάλει στην ε.ε. μια συμφωνία «καλύτερη» για την μεγάλη βρετανία· που θα περιλαμβάνει και κανονικά σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Μ’ άλλα λόγια: πρόκειται για ψωνισμένους… (Πως είναι να είσαι ψωνισμένος υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας;)

Τώρα απομένουν ένα θεωρητικό ενδεχόμενο και δύο πρακτικά. Το θεωρητικό είναι η «επαναδιαπραγμάτευση». Την έχει αποκλείσει η ε.ε. Και πράγματι κανένας εκεί δεν έχει λόγο να ξαναμπλέξει σε «διαπραγματεύσεις» των οποίων το μόνο ζητούμενο θα είναι υποχωρήσεις απ’ την μεριά της ε.ε. Τα δυο πρακτικά ενδεχόμενα είναι η αποχώρηση του Λονδίνου χωρίς κανόνες και συμφωνία· ή ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την προοπτική ότι η πλειοψηφία αυτή τη φορά θα είναι υπέρ της παραμονής. (Η έξοδος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι προσδιορισμένη για τις 29 Μάρτη. Μια παράταση μπορεί να δοθεί απ’ την ε.ε., όχι όμως για επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει, επιπλέον, σαν όριο, η στιγμή των ευρωεκλογών, από 23 έως 26 Μάη: υπό τις τωρινές συνθήκες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει. Αν, όμως, έχει αλλάξει γνώμη ως τότε, θα πάρει μέρος κανονικά, παρότι θα πρέπει εν τω μεταξύ να ξανα-αλλάξει η μοιρασιά των θέσεων).

Η επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές δεν πρόκειται να γίνει «εν κενώ». Ούτε με στρίψιμο κέρματος. Ήδη ένα ποσοστό των άγγλων έχει αρχίσει να αποθηκεύει τρόφιμα και (κυρίως) φάρμακα, απ’ αυτά που εισάγονται (και δεν είναι λίγα). Μια έξοδος μαλλιοκούβαρα θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές στο νησί, για άγνωστο διάστημα· είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν σοβαρές ελλείψεις και σε είδη (συμπεριλαμβανόμενων των φαρμάκων) πρώτης ανάγκης.

Συνεπώς, από αύριο κι όλας, ο χρόνος θα μετράει ανάποδα για την «ψυχολογία» του μέσου άγγλου· είτε ψήφισε «έξω» είτε ψήφισε «μέσα» πριν 2,5 χρόνια. Αυτό το ανάποδο μέτρημα, με όσο βρετανικό φλέγμα κι αν γίνει, θα δώσει σάρκα και οστά σε κοινωνικές καταστάσεις ανάλογες μ’ εκείνες του β παγκόσμιου… Άγνωστες, δηλαδή, εδώ και γενιές.

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτή τη στιγμή το αν θα καμφθούν, εξαιτίας τέτοιων εξελίξεων, οι αντιρρήσεις εκείνων που είναι εναντίον ενός δεύτερου δημοψηφίσματος με το (μάλλον περίεργο για τα δικά μας πολιτικά ήθη) επιχείρημα ότι «έτσι θα κλονιστεί η δημοκρατία αφού θα αμφισβητηθεί το αποτέλεσμα του προηγούμενου». (Μα τι λέτε; Ο ένδοξος ελληνικός λαός αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα!)

Το γεγονός είναι ότι μετά από 2,5 χρόνια περιπλάνησης στο «δάσος των αυτοκρατορικών φαντασιώσεων περί ανεξαρτησίας απ’ την καταραμένη ε.ε.» η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο στραπάτσα. Ένα υλικό, υλικότατο (μια έξοδος μαλλιοκούβαρα) και ένα συμβολικό (η «μετάνοια» για την επιλογή του brexit). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για το πιο είναι προτιμότερο. Ωστόσο άβυσσος οι πρωτοκοσμικές εθνικιστικές φαντασιώσεις…

(φωτογραφία: Παθολογικη αισιοδοξία…)

Κίτρινο, βαθύ κίτρινο, προς το μαύρο

Τετάρτη 9 Γενάρη. Ας υποθέσουμε πως είστε “απλοί άνθρωποι”, απ’ αυτούς που αποστρέφονται την “πολιτική”. Και, επειδή σας πνίγει το δίκιο σας (δεν θα πούμε τώρα πιο είναι αυτό) διαδηλώνεται και ξαναδιαδηλώνεται κάθε Σάββατο. Εν τω μεταξύ, ενόσω εσείς παραμένετε “απλοί, πολύ απλοί άνθρωποι”, συμβαίνουν (στο όνομά σας) τα εξής:

Α) Νωρίς νωρίς στην τροχιά των πνιγμένων – στο – δίκιο – σας – διαδηλώσεων, στις αρχές Δεκέμβρη, βγαίνουν κάποιοι “εκπροσωποί” σας (;) και ζητούν την παραίτηση της εκλεγμένης (σοσιαλφιλελεύθερης) κεντρικής πολιτικής βιτρίνας, και την αντικατάστασή της με έναν αρχιστράτηγο (με το όνομα Pierre de Villiers)… Κάτι σαν έκκληση για πραξικόπημα δηλαδή…

Β) Συχνά πυκνά όχι ανώνυμοι αλλά εξαιρετικά γνωστοί φασίστες μοστράρονται στις διαδηλώσεις σας (όπως αυτός της φωτογραφίας στη συνέχεια, θα επανέλθουμε) αν και εσείς λέτε ότι είστε «απλοί, πολύ απλοί», και «δεν γουστάρετε ούτε φασισμό ούτε αναρχία»…

Γ) Διάφοροι «λαοφιλείς» σχεδιάζουν να φτιάξουν κόμμα (στο όνομά σας) – ακροδεξιό, όπως κι αν το δείτε…

Δ) Ένας γνωστός φασίστας, από γειτονικό κράτος (ονόματι Salvini…), επικροτεί και συμπαρίσταται στον αγώνα σας, προφανώς χωρίς να εγκαταλείψει την ιδεολογία του.

Μετά απ’ αυτά (και άλλα που, κανονικά, θα έπρεπε να έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας…) τι κάνετε;

– Συνεχίζεται σαν να μη τρέχει τίποτα, επειδή όλα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν ότι είστε «απλός, πολύ απλός άνθρωπος, που τον πνίγει το δίκιο του»…

– Απομακρύνεσθε διακριτικά και χωρίς να το κάνετε θέμα επειδή, παρ’ όλα αυτά (τα προηγούμενα) «ο κόσμος έχει δίκιο»…

– Απομακρύνεσθε και σχολιάζετε / κουτσομπουλεύετε στον κύκλο των γνωστών σας ότι «ο Macron έχει βάλει τους φασίστες να μας δυσφημίσουν»…

– Φεύγετε και καταγγέλεται, με την ίδια ένταση όσο το δίκιο (που σας πνίγει) ότι δεν φτάνει να «σε πνίγει κάτι», γιατί έτσι κάνουν ταμείο όλες οι παραλλαγές εκείνων που πουλάνε σκοινιά…

– Κάτι άλλο…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καμμία πολιτική αναστολή να καταγγείλει το φαινόμενο «κίτρινα γιλέκα» σαν μικροαστικό, μικροαστικότατο – και, σαν τέτοιο, έρμαιο στα χέρια διάφορων φασιστόμουτρων· σε ικανό βαθμό φασιστικό ήδη!

Αλλά τώρα ενδιαφέρεται για τα «υπόλοιπα». Γι’ αυτούς κι αυτές, δηλαδή, που είτε είναι φασίστες – εν – τω γίγνεσθαι, είτε είναι (παρά την μεγάλη ιδέα που έχουν για τους Εαυτούς / Εαυτές τους) η άμορφη μάζα που αλέθεται απ’ την Ιστορία κοπρίζοντας εκείνα που «δεν καταλαβαίνουν» – επειδή το «είμαι ένας απλός άνθρωπος» είναι πρόσχημα και άλλοθι· και καθόλου σωσίβιο ή δικαίωμα…

Μαύρο με κίτρινη φωτογένεια

Τετάρτη 9 Γενάρη. Φίλοι της ασταμάτητης μηχανής ενημέρωσαν ότι το εικονιζόμενο στην φωτο «κίτρινο γιλέκο» (την φωτογραφία είχαμε αναρτήσει πριν λίγες ημέρες) είναι γνωστό φασιστοκάθαρμα. Λέγεται Victor Lenta, και είναι δεκανέας που υπηρέτησε πιστά τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στο τσαντ, στην ακτή του ελεφαντοστού και στο αφγανιστάν – απο εκεί και τα «παράσημα», άρα η επιβεβαίωση του πόσο κάθαρμα είναι. Έχει πάρει μέρος σε φασιστική επίθεση εμπρησμού τζαμιού στην Colomiers (το 2008), και εμφανίζεται σαν στρατολόγος φασιστών που πηγαίνουν για εκπαίδευση στην ουκρανία, και απ’ τις δυο μεριές: και στο Ντόνετσκ και στους φασίστες του Κιέβου. Εννοείται ότι είναι «πρόσωπο λατρείας» στους βόθρους των social media, από πολλά γαλλικά βοθρολύματα…

Το ότι οι διπλανοί του είναι ομοϊδεάτες του δεν σηκώνει αμφιβολία. Είναι, όμως, και όλοι όσοι βρίσκονται πίσω του φασίστες;

Χμμμμ… Να πως η άγνοια της ιστορίας (και μια εσωτερικευμένη δειλία που συμβουλεύει ότι πρέπει να – ψειρίζουμε – την – μαϊμού αν πρόκειται να αποφανθούμε για τους φασίστες· απ’ την άλλη δεν ισχύει η ίδια διακριτικότητα όταν είμαστε κατηγορούμενοι για (αντεστραμμένο) «αντισημιτισμό», κι αυτό κάτι σημαίνει), να λοιπόν πως η πραγματικότητα θολώνει ελλείψει ευθυκρισίας και γενναιότητας, τόσο όσο χρειάζονται τα αφεντικά.

Έχουμε και κοντινή case study: «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα… Τίγκα οι ελληνικές σημαίες και μόνο· ήταν όμως όλοι φασίστες; Δεν υπήρχαν εκεί και αναρχικοί, κομμουνιστές διαφόρων ειδών, κλπ;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (1)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Είναι, στ’ αλήθεια, κανείς τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να νομίζει πως εκείνοι που στήριξαν είτε ενεργητικά είτε παθητικά διάφορους Χίτλερ και διάφορους Μουσολίνι, ειδικά στις “πορείες τους προς την εξουσία”, ήταν ορκισμένοι φασίστες; Όχι λοιπόν, δεν ήταν!!! Ξεγελάστηκαν – μ’ έναν τρόπο όμως που δεν πρέπει και δεν μπορεί να βγει έξω απ’ την εργατική κριτική, θεωρούμενο ως “ανθρώπινο λάθος”.

Ήταν, στ’ αλήθεια, κανένας τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να μην καταλαβαίνει τι έκανε πραγματικά (τι συνέβαινε πραγματικά) την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο του 2011, είτε στο Σύνταγμα είτε στην διεκδίκηση του “αληθινού νοήματος του ‘όχι’” στις (εθνικιστές, ε;) παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη; Ναι, λοιπόν, ήταν!!! Ξεγελάστηκαν… Κάποιοι το παραδέχτηκαν σιωπηλά μετά από 6 ή 7 χρόνια, κι αφού πριν είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να στηρίξουν την “πολιτική έκφραση των πλατειών”, την φαιορόζ κυβερνητική σαπίλα, το 2015. Κάποιοι το παραδέχτηκαν πιο φωναχτά. Όμως η Ιστορία δεν γράφεται με συγγνώμες!!!

Τι είναι λοιπόν οι «ξεγελασμένοι», είτε στο ελλαδιστάν, είτε στο ιταλιστάν, είτε στο γαλλιστάν, είτε στο ψοφιοκουναβιστάν, είτε στο αγγλιστάν, είτε οπουδήποτε; Πως εμφανίζεται (και μάλιστα) μαζικά αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, για να παράξει «κεντρικά πολιτικά γεγονότα», τα οποία εκ των υστέρων (και συχνά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα) δεν αναγνωρίζει σαν έργα του;

Κι ακόμα περισσότερο: έχει δικαίωμα το Sarajevo, η ασταμάτητη μηχανή, να κατηγορεί αυτές τις μάζες (που καθόλου δεν νοιώθουν τέτοιες) σαν φασιστικές κρίνοντας απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας; Δεν έχουν δικαίωμα «οι άνθρωποι» να «κάνουν λάθη», ακόμα κι αν τα «λάθη» τους ταΐζουν τελικά την εξόντωση των Άλλων;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (2)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι νόρμες των εξουσιών φτιάχνουν υποκειμενικότητες (ατομικές και συλλογικές). Αυτό είναι παλιό, προκαπιταλιστικό. Η θρησκευτική (χριστιανική) πίστη έφτιαχνε μαζικά Εγώ· οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες έφτιαχναν μαζικά Εγώ· ο καπιταλισμός σ’ όλη την ιστορία του φτιάχνει μαζικά Εγώ. Τα οποία μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την καπιταλιστική “ανάπτυξη”. (Να πούμε ότι η ιδεολογία του εμπορεύματος και το Θέαμα παράγουν και αναπαράγουν την “ιδιοσυγκρασία του καταναλωτή”; Παραείναι κοινότοπο – αλλά το θυμίζουμε…)

Αυτά τα Εγώ ποτέ δεν ένοιωθαν κατασκευασμένα – εκτός απ΄όταν αρνούμενα τους εαυτούς τους ανακάλυπταν την κοινωνική κατασκευή τους. Κατά τα άλλα, οι δούλοι (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι είναι στ’ αλήθεια “κατώτερο” είδος σε σχέση με τα αφεντικά τους… Οι αμαρτωλοί (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι όντως τους αξίζει η τιμωρία… Κλπ.

Εδώ και περίπου 4 δεκαετίες, η (νεο)φιλελεύθερη δέσμη κανόνων και ιδεών του καπιταλισμού φτιάχνει Εγώ. Μαζικά, γενιά μετά την γενιά. Αυτά τα Εγώ έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κι ας αρνούνται να τα αναγνωρίσουν σαν “δώρα” της υποτέλειάς τους.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό τους; Η υπερβολική “αυτοπεποίθηση”, η εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένη “ιδέα για τον Εαυτό” (μαζί με τα ναυάγιά της που ονομάζονται “ψυχολογικά προβλήματα” ενώ είναι μόνο τα αποτελέσματα της αναπόφευκτης τριβής και ματαίωσης στη συσχέτιση με άλλους εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένους Εαυτούς).

Αυτή η υπερβολική “αυτοπεποίθηση” έχει πάνω της όλα τα στοιχεία του μικροαστισμού. Ενώ η πραγματική εμβέλεια του “ξέρω Εγώ” είναι η ιδιωτική ζωή (κι αυτό αμφίβολο), ενώ το “ξέρω Εγώ” είναι ανίσχυρο ακόμα και στους μικρόκοσμους των δουλειών, αν συγχρονιστεί / συντοπιστεί (φυσικά ή ηλεκτρονικά) με πλήθος άλλων “ξέρω Εγώ” είναι ικανό να εκτοξευτεί / εκραγεί στη στρατόσφαιρα, σαν η μαζική βεβαιότητα του “απλού ανθρώπου” ότι είναι αρκετός (όχι το δίκιο του αλλά) ο εμπειρισμός του για να “καταλάβει τον κόσμο”. Να τον “καταλάβει” και με τις δύο έννοιες: να τον εξηγήσει και να τον κατακτήσει.

Σ’ αυτήν την στρατόσφαιρα των αδιάλλακτα συγκροτημένων “ιδεών για τον Εαυτό”, που εκτοξεύονται απ’ την απειροστή μικροκλίμακα της όποιας ιδιωτικής ζωής τους για να κατακτήσουν το σύμπαν (“σηκώνονται απ’ τον καναπέ” σε plain ελληνικά – και τρίζει η γη…), εννοώντας την κατάκτηση αυτή σαν “φυσική συνέπεια του δίκιου τους” είναι που αναπαράγεται η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας! Είναι εκεί που το μικροαστικό / μικροαστικοποιημένο “πλήθος” ΔΕΝ είναι το multitude (: «πολυδύναμο», η ιδέα που πούλησε ο κανάγιας στα στερνά του Negri…) αλλά το παράλυτο attitude: η πληθυντική στάση / παράθεση τυποποιημένων Εγώ, την οποία οι ειδικοί της «μηχανής», της καπιταλιστικής διαδικασίας που τα παρήγαγε, μπορούν να διαχειριστούν εύκολα. Και είναι λογικό να μπορούν: ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.

Για να το πούμε διαφορετικά: σ’ ένα καθεστώς κυριαρχίας όπου η εξαπάτηση είναι βασική μέθοδος ελέγχου οι εξαπατημένοι δεν είναι αθώοι. Ούτε “θύματα”. Είναι, απλά, η προβλεπόμενη εκροή του συστήματος. Και επειδή είναι τέτοιοι (άσχετα με την μικρο-ιδέα που έχει ο καθένας χωριστά για τον μεγα-Εαυτό του) είναι διαχειρίσιμοι. Όχι στο όνομα της κοινωνικής απελευθέρωσης! Στο όνομα της ανανέωσης της κοινωνικής υποδούλωσης – ίσως κάτω από κάποιον άλλο «πατέρα», ένα άλλο σύμβολο, καινούργιο ή παλιό.