Tag: νόμοι σχέσεις

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 5

Κυριακή 28 Ιούλη. Σημαίνουν τα πιο πάνω πως στα πανεπιστήμια όλα είναι ο.κ.; Η απάντηση εξαρτιέται απ’ την θέση απ’ την οποία μιλάει κανείς. Για την ασταμάτητη μηχανή το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στο ότι τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και οι ευρύτερης απήχησης κοινωνικές ιδεολογίες έχουν καταφέρει εδώ και χρόνια να παράγουν (μέσα στα ιδρύματα) το τέλειο είδος ειδικευμένων ηλίθιων που είχαν αναγγείλει / καταγγείλει οι Καταστασιακοί απ’ την δεκαετία του ’60 – καταστρέφοντας ψυχοσυναισθηματικά χιλιάδες νεαρούς και νεαρές. Λειτουργικά αναλφάβητοι, με βραχυκυκλωμένη οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, επιρρεπείς στις αιώνιες αγωνίες της δικαίωσης του ναρικισσισμού τους… δεξιοί, ότι κι αν ψηφίζουν… Το κρισιμότερο στοιχείο αυτής της παραγωγής είναι η ενσωμάτωση ενός μίγματος κυνισμού και φοβιών, που τείνει σχεδόν να εξαφανίσει εκείνο που άλλοτε λεγόταν το ζωντανό κομμάτι της εκπαίδευσης.

Κυνισμός και φοβίες μαζί σημαίνει αυτό: αδιαφορώ (σαν φοιτητής / φοιτήτρια) για οτιδήποτε δεν συνδέεται στενά με το «μάθημα» και την «προοδό» μου· δεν θέλω και είμαι ανίκανος/η να λύσω και το πιο απλό ζήτημα που βρίσκεται εκτός «ύλης» αλλά εντός πανεπιστημίου… Συνεπώς, για κάθε «διατάραξη της ομαλής λειτουργίας» αυτού του ιμάντα συναρμολόγησης που λέγεται «ο φιλόδοξος Εαυτός» θέλω να φωνάξω κάποια εξουσία… Δεν έχω, δεν ξέρω, και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο… Η τραγική έλλειψη πρακτικού πνεύματος που είναι η πίσω και συμπληρωματική όψη της τραγικής έλλειψης κοινωνικής εμπειρίας, αφήνει άφθονο χώρο και χρόνο για την επίκληση διάφορων μορφών εξουσίας, να “λύσουν το πρόβλημα”. Το όποιο πρόβλημα. Η αστυνομία, οι ψυχολόγοι, οι καθηγητές (ινδάλματα!), οι συνδικαλιστές – ή η οικογένεια…

Τα ιδρύματα είχαν πάντα μια ροπή προς την (ακαδημαϊκή) κλεισούρα. Από τότε που έγιναν θερμοκοιτίδες γέμισαν μωρά.

Οι νευρωσικοί / ψυχωσικοί μικροαστοί επιμένουν: γίνονται νταραβέρια μέσα στα πανεπιστήμια! Δεν θα πούμε όχι, αποκλείεται! Αλλά οι πιάτσες είναι πολύ συγκεκριμές σε κάθε πόλη, και ο νομαδισμός τους είναι συνήθως δουλειά της αστυνομίας!

Θα πούμε κάτι άλλο: και ποιος σας είπε ότι τα παιδιά σας δεν ντρογκάρονται μαζικά έξω απ’ τα πανεπιστήμια; Προφανώς και θα έπρεπε οι νταραβεριτζήδες να μείνουν μακριά απ’ τα ιδρύματα… Είναι, όμως, η φυσική τους παρουσία εκεί το μόνο ζήτημα;

Αυτά είναι ζόρικα ερωτήματα… Η εικονική νομιμότητα έχει κι αυτήν την αναλγητική λειτουργία: παγώνει την εννόηση της πραγματικότητας σε ελάχιστα συγκεκριμένα καρέ.

Και έτσι όλα πάνε καλά…

Καλοί πελάτες

Σάββατο 27 Ιούλη. … Ενώ δεν μας δίνουν τα f 35, εμείς αγοράζουμε 100 boeing, είναι μια συμφωνία που έχει υπογραφτεί… Είμαστε καλοί πελάτες. Αλλά αν συνεχίσει αυτή η σύγκρουση μπορεί να ξαναδούμε αυτό το θέμα…

Αυτά δήλωσε χτες ο Erdogan μιλώντας στο κόμμα του. Οι τουρκικές αερογραμμές (εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας), στις οποίες το τουρκικό κράτος έχει το 49% των μετοχών, παρήγγειλε το 2013 75 boeing 737 max, και το 2018 άλλα 25 boeing 787-9 dreamliners. Τα 737 max είναι αυτά που δεν πετάνε πλέον, μιας και έπεσαν δύο (σκοτώνοντας κόσμο) εξαιτίας λαθών στο αναβαθμισμένο λογισμικό «ασφάλειας»… Η boeing βρίσκεται ήδη σε μεγάλα ζόρια… Θεωρητικά η Άγκυρα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έχουν κάνει και άλλα κράτη: να παγώσει αυτήν την παραγγελία (των 75 737 max) επικαλούμενη τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα του μοντέλου.

Αλλά όχι. Σε μια επίδειξη «εμπορικού πνεύματος» απ’ αυτό που αρέσει ιδιαίτερα στο ψόφιο κουνάβι, συνδυάζοντας εμπορικές και διακρατικές σχέσεις, ο Erdogan κτυπάει εκεί που πονάει. Δεν λέει (ακόμα) “ακυρώνουμε την παραγγελία”. Λέει σας δίνουμε χρόνο να το ξανασκεφτείτε… Είμαστε καλοί πελάτες…

Το γράψαμε έγκαιρα: με την τακτική των “τιμωριών” και των “κυρώσεων” το ψοφιοκουναβιστάν έχει αρχίσει να πυροβολεί τα πόδια του. Δεν έχει, όμως, περιθώρια να αρχίσει τις εξαιρέσεις – ειδικά όταν οι “καλοί πελάτες” αγοράζουν ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής…

(φωτογραφία: Ο Erdogan υπογράφει το 2018 στη Ν. Υόρκη την επιπλέον παραγγελία).

Δικέφαλα κοτόπουλα 2

Σάββατο 27 Ιούλη. Ξαφνιασμένο το αμερικανικό καθεστώς απ’ την προχτεσινή γελοιοποίηση του ψόφιου κουναβιού, «πνίγει» το θέμα με τα παραποιημένα σήματα, σαν «τεχνικό λάθος». Τι σόι «τεχνικό λάθος»;

Η καθεστωτική washington post βρήκε τον σχεδιαστή του πλαστού (πλην εύστοχου!) σήματος, έναν ρεπουμπλικάνο γραφίστα που δεν γουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Το σήμα το έφτιαξε το 2017, το ανέβασε στο διαδίκτυο και το πούλησε (είπε). Του έκανε (είπε) εντύπωση που κάποιος το ανέσυρε και το χρησιμοποίησε τόσο χοντρά.

Και ποιος ήταν αυτός, για να έχουμε καλό ερώτημα; Άγνωστο. Η εταιρεία που ετοίμασε τα σκηνικά της ομιλίας του ψόφιου κουναβιού εικάζει ότι κάποιος υπάλληλός της έψαχνε βιαστικά να βρει το σήμα – και κατέβασε «κάτι» απ’ το internet. Ενδιαφέρουσα άποψη: πριν το προχθεσινό εντυπωσιακό ντεμπούτο του, το παραποιημένο σήμα είναι απίθανο να βρισκόταν μέσα στα 10 πρώτα σε μια σχετική αναζήτηση.

Ο σχεδιαστής, πάντως, είχε γεμίσει την δική του παραλλαγή με τόσες διαφορές που μόνο κάποιος πολύ βιαστικός (και μισότυφλος) δεν θα έβλεπε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Εκτός απ’ τα δύο κεφάλια, τα μπαστούνια του μπέιζμπολ και τα χαρτονομίσματα, είχε αλλάξει και λατινικό ρητό πάνω απ’ το κεφάλι (τα κεφάλια). Το πρωτότυπο λέει E pluribus unum, που σημαίνει «από τους πολλούς, ένας». Το αντίγραφο γράφει το ισπανικό 45 es un titere, δηλαδή «ο 45 είναι μαριονέτα». 45ος πρόεδρος των ηπα είναι το ψόφιο κουνάβι.

Μισότυφλοι ήταν, σίγουρα, οι εκατοντάδες νέοι που παρακολούθησαν την ομιλία του ψόφιου κουναβιού. Τους τύφλωσε η λάμψη της προσωπικότητάς του; Ή, μήπως, η διαρκής ενασχόληση με τις οθόνες των smart phones έχει φτιάξει ένα καινούργιο είδος βαριάς μυωπίας;

Στ’ άρματα!

Σάββατο 27 Ιούλη. Το αμερικανικό κράτος ψάχνει «εθελοντές» (για κατάταξη…) Και σκέφεται να κατεβάσει το όριο ηλικίας ψήφου στα 16 για να νομιμοποιείται να ρίξει πίσω τους τους στρατολόγους του. Τα 16 είναι ηλικία σχολείου ακόμα, αλλά … Δεν παίρνεις από γράμματα; Πάρε τ’ άρματα! Θα βγάζεις λεφτά και, επιτέλους, θα σκοτώνεις κανονικά· όχι όπως στα video games…

Κάτι έρευνες που δείχνουν ότι οι πρωτοκοσμικοί ενηλικιώνονται πλέον στα 30 (καθόλου παράξενο!…) ίσως αποενοχοποιούν το κατέβασμα του ορίου ηλικίας για επαγγελματίες δολοφόνους: αν είναι να περιμένουμε να μεγαλώσουν και να το σκέφτονται και να το ξανασκέφτονται πριν πατήσουν την σκανδάλη ή το “fire” κάποιου control, πάει η αυτοκρατορία…

Πως το λέμε αυτό; Τουρμπομιλιταρισμό ίσως;

Απλές οδηγίες αναγνώρισης κοινωνικών διαταραχών

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το να είσαι κλασσικός δεξιός συνεπάγεται κοινωνικές ψυχώσεις. Στις ρητορικές του γιατί το «άσυλο (το ποιό;) πρέπει να καταργηθεί» στην πρώτη ή στην δεύτερη θέση επιχειρημάτων βρίσκονται οι μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο έξω απ’ την ασοεε. Οι οποίοι (οι άθλιοι) τι κάνουν νομίζετε; Αν σκάει η αστυνομία καταφεύγουν πίσω απ’ τα κάγκελα. Τόσο χάλια η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας!..

Ε, ναι λοιπόν, είναι αλήθεια: Οι άνεργες και οι άνεργοι αλλά κι αυτοί που δουλεύουν σε σκατοδουλειές πληρωμένες με ψίχουλα· οι συνταξιούχοι που κτυπιούνται για τις κομμένες συντάξεις τους· όλοι όσοι ξηλώνονται για να λαδώσουν στα δημόσια νοσοκομεία· όλοι όσοι δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι παραπάνω από 3 – 4 ημέρες (γιατί δεν τους παίρνει για παραπάνω ή γιατί, απλά, δουλεύουν και στις άδειές τους), οι εκατοντάδες χιλιάδες που μένουν με την μαμά και τον μπαμπά στα 30 τους, όλοι αυτοί κι αυτές κάθε φορά που θυμώνουν ένα πράγμα φέρνουν στο μυαλό τους: τον αφρικάνο μετανάστη που πουλάει ένα ζευγάρι παπούτσια (ή λαθραία τσιγάρα) όντας καβατζωμένος πίσω απ’ τα κάγκελα της ασοεε. (Σίγουρα τον έχουν δει και ξαναδεί στην τηλεόραση…)

Λαϊκίζουμε; Έτσι φαίνεται. Ωστόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» που πρέπει να καταργηθεί είναι το μικρό ψάρι. Το μεγάλο ψάρι είναι τα άσυλα που πρέπει να ανοίξουν σ’ όλη την επικράτεια: αυτοί οι ψυχωσικοί συνάνθρωποί μας, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, έχουν ανάγκη φροντίδας… (Δεν μπορεί το ρημαδοΚουλιστάν να τους πετάει ξεροκόμματα «νόμου και τάξης» και να περιμένει να χορτάσουν…)

Το ξαναλέμε: αν καταργήσετε αυτό το ανύπαρκτο πανεπιστημιακό άσυλο τι σκατά θα ταΐζετε τις μικροαστικές φαντασιώσεις;

(φωτογραφία: Αν φαρδαίνανε λίγο το πεζοδρόμιο;)

Ζήτω ο Bor-Duk!

Πέμπτη 25 Ιούλη. …Ο Μπόρις Τζόνσον, για τον οποίον το ψεύδος αποτελεί δεύτερη φύση, ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχεται αντιμέτωπος με την πλέον περίπλοκη και ανεξέλεγκτη πολιτική κρίση που πλήττει τη χώρα από το 1945 και εντεύθεν. Ο Τζόνσον, του οποίου ο πολιτικός οπορτουνισμός είναι περιλάλητος και η φυγοπονία παροιμιώδης, αποτελεί έναν επιδέξιο δημαγωγό, που ποδηγετεί το ακροατήριό του με νύξεις που αναδεικνύουν στενόμυαλες προκαταλήψεις με αποκλειστικό σκοπό το πολιτικό όφελος. Η προσωπική του ζωή διέπεται από αμετροέπεια, ενώ η πολιτική του σταδιοδρομία χαρακτηρίζεται από ασημαντότητα…

Αυτός ο δημοσιογράφος (των new york times) που έγραψε τα πιο πάνω θα πρέπει να είναι πολύ κακός άνθρωπος – που δεν φοβάται τις μηνύσεις. Έτσι που τον στόλισε τον Bor-Duk τον έκανε χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα στο ντάλα καλοκαίρι!

Ψεύτης, καιροσκόπος, τεμπέλης, δημαγωγός, ακροδεξιός… Χμμμμ! Ιδανικός δηλαδή!! Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Bor-Duk θα παριστάνει μεν τον πρωθυπουργό, αλλά θα είναι περιορισμένης νομιμοποίησης: δεν έχει βγει τέτοιος από εκλογές, αλλά μόνο μέσω κομματικού δημοψηφίσματος, μετά την παραίτηση της δόλιας κυρά May. Το να παριστάνει ότι είναι ο «απελευθερωτής» του βρετανικού λέοντα απέναντι στη μισητή ε.ε. γίνεται έτσι διπλά γελοίο. Όχι μόνο επειδή η ε.ε. δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει οτιδήποτε στην συμφωνία που υπέγραψε η κυρά May, αλλά επειδή κι αυτός δεν είναι καν «ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του αγγλικού λαού» – για να του δώσουν παραπάνω σημασία.

Τους επόμενους τρεις γεμάτους μήνες η φαρσοτραγωδία της άλλοτε ένδοξης επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα εξελιχθεί σε νέα θεατρικά ύψη. Μετά την δόλια κυρά May που οι αντίπαλοί της την χαρακτήριζαν από άγευστη και αδύναμη έως κρυφοremainer (καθόλου «κρυφό»!), το καθαρόαιμο θηρίο Bor-Duk θα φάει σίδερα! Το πιθανότερο να τα τρώει με πολύ κόσμο εναντίον του στους δρόμους…

(Προφορικά το Bor-Duk έχει τουρκικό ηχόχρωμα. Δεν το διαλέξαμε τυχαία: ο νέος άγγλος πρωθ. έχει μια τουρκική ρίζα, από κάποιον παππού του.)

Fight back

Σάββατο 20 Ιούλη. Περισσότερη φασαρία έκανε ο φόβος και οι έμποροί του (: δημαγωγοί, επαγγελματίες τρομοκράτες) παρά ένας μέτριος σεισμός ο ίδιος.

Όμως: πώς λεγόταν η φοιτητική παράταξη στην οποία ανήκε, σαν φοιτητής πολιτικών μηχανικών, ο νεαρός Αλέξης; Εγκέλαδος!

Συνεπώς χτες έγινε κάτι απ’ τα πιο κάτω:

– Μια πρώτη επίδειξη εκείνου που το σε εκκόλαψη κόμμα του π.ε.τ. ονομάζει «δυναμική αντιπολίτευση»· ή

– Μια στιγμιαία νοσταλγική επιστροφή του π.ε.τ. στο παρελθόν του· ή

– Μια προκαταβολική κίνηση του λόμπυ των ντόπιων μηχανικών, για το τι χρειάζεται για να ανοίξουν οι δουλειές τους, τώρα που έρχεται επιτέλους η πολυαναμενόμενη ρημαδοΚουλοανάπτυξη.

Όπερ έδει δείξαι!

(Φωτογραφία: Νάτο! Νάτο λέμε! Κτύπησε ο αντίχριστος! Έρχεται το τέλος του κόσμου!!! Μετανοείτε!!!

Δεν θέλετε, ε; Α να χαθείτε παλιο υλιστές!)

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε!

Δευτέρα 15 Ιούλη. Ο τύπος λέγεται Frank Zapata (απλή συνωνυμία με τον μεξικάνο επαναστάτη) και είναι ο εφευρέτης του «flyboard» – ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Είναι ό,τι κοντινότερο στο «μαγικό χαλί του Αλαντίν» θα μπορούσε να προσφέρει αυτή τη στιγμή η τεχνολογία, αλλά δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. Ο Zapata χρηματοδοτήθηκε γενναία απ’ τον γαλλικό στρατό (με πάνω από 1 μύριο ευρώ) για να εξελίξει την εφεύρεσή του· και χτες, «ημέρα της πτώσης της Βαστίλης» (εθνική επέτειος για τους γάλλους, με παρελάσεις και λοιπά) έκανε μια θεαματική πτήση πάνω απ’ τον Macron οπλισμένος… Με την άδειά του φυσικά! Ίσως για να θυμίσει ότι μελλοντικά όχι μόνο ο στρατός αλλά και η αστυνομία θα «σκάει (κυριολεκτικά) από εκεί που δεν το περιμένεις».

Στο παρακάτω video προτιμήσαμε την πιο σπορ εκδοχή του πράγματος· άοπλη και φυσιολατρική. Εν μέρει επειδή αυτή η εφεύρεση μπορεί να καιροφυλακτεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για να κάνει τους κούριερ κυριολεκτικά «ελικόπτερα». Και εν μέρει επειδή …τέρμα οι δικαιολογίες για την καθυστέρηση στη δουλειά επειδή «είχε κίνηση»!!!!

Εντάξει; Συνεννοηθήκαμε;

Μεσόγειος 1

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι ένα θεωρητικό ενδεχόμενο που σκεφτήκαμε. Είναι βεβαιότητά μας. Το γεγονός ότι η υπόθεση την οποία σχηματικά ας ονομάσουμε (για λόγους συνεννόησης) “υπόθεση Rackete” πέρασε αδιάφορα απ’ τον ορίζοντα των ντόπιων αντιρατσιστών δεν οφείλεται ούτε στο ότι ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές (αρκετοί ήταν, αλλά όχι όλοι) ούτε στο ότι δεν άκουσαν κάτι. Ήταν η δυσάρεστη επιβεβαίωση (για άλλη μια φορά) ότι για την πρακτική υπεράσπιση των μεταναστών / προσφύγων καθώς προσπαθούν να περάσουν στο «φρούριο ευρώπη» εκείνοι κι εκείνες που ασχολούνται πραγματικά είναι, σε μεγάλο βαθμό, μέλη μ.κ.ο. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και μάλιστα όχι για τα κράτη και την ευρωφασιστική πολιτική αλλά και για τους υποτιθέμενους (πολύ υποτιθέμενους!) αντιπάλους τους: η ίδια σιωπή απλώθηκε πριν κάτι καιρούς γύρω από μια παρόμοια περίπτωση, στα μέρη μας. Ας την πούμε σχηματικά “υπόθεση Mardini”.

Για καλό (των μεταναστών) και για κακό (των ευαίσθητων νάρκισσων που παριστάνουν τους φίλους των μεταναστών) ναι: η “υπόθεση Rackete” είναι σκάνδαλο. Όπως ήταν και η “υπόθεση Mardini”. Υπάρχουν πολλά σ’ αυτές τις υποθέσεις που εκνευρίζουν ανομολόγητα όλους και όλες που την βγάζουν πουλώντας «αντιρατσισμό» και «αντιφασισμό» στις παρέες τους, άντε και σε κανά ντουβάρι, αν και όποτε το θυμηθούν.

Για να συνεχίσουμε, σας θυμίσουμε τα βασικά της «υπόθεσης Rackete», αν τυχόν και στ’ αλήθεια δεν τα ξέρετε. Η 31χρονη γερμανίδα καπετάνισσα Carole Rackete (έμπειρη καπετάνισσα παγοθραυστικών), πιλοτάροντας το ναυαγοσωστικό Sea-Watch 3 με μερικές δεκάδες αφρικάνους μετανάστες / πρόσφυγες που είχε σώσει από πνιγμό στα ανοικτά της λιβύης, αφού επί πολλές ημέρες έπλεε έξω απ’ τα ιταλικά χωρικά ύδατα χωρίς να μπορεί να πιάσει λιμάνι (λόγω των απαγορεύσεων της φασιστικής ιταλικής κυβέρνησης) αποφάσισε να σπάσει τον αποκλεισμό, παρά το γεγονός ότι δύο σκάφη της ιταλικής ακτοφυλακής προσπάθησαν να της κλείσουν τον δρόμο. Κατάφερε να μπει στο λιμάνι της Lampedusa και να ξεμπαρκάρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες / μετανάστες. Την έδεσαν, την φυλάκισαν, αλλά αθωώθηκε από ιταλικό δικαστήριο, που έκρινε ότι «δεν έκανε τίποτα παράνομο»…

Πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Rackete ηρωΐδα, πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Mardini ηρωΐδα (εκφράζοντας όμως τον απεριόριστο σεβασμό μας σε όλες και όλους που τολμούν να κινούνται στα όρια της παρανομίας για να σπάσουν τον ευρωπαϊκό πρωτοκοσμικό κανιβαλισμό, ενώ εμείς δεν κάνουμε τίποτα…) αυτές οι «υποθέσεις» δείχνουν πολλά και δυσάρεστα για τον ευρωπαϊκό (και πιο ειδικά για τον ελληνικό) αντιρατσισμό. Για την ελληνική περίπτωση μπορούμε να το πούμε: όσο υπάρχουν Μόριες (που θα τις διαλύσει ποιος λέει; ο ρημαδοΚούλης!) τα αντιρατσιστικά παραμύθια είναι συνένοχα στις δολοφονίες, φυσικές – ηθικές – συναισθηματικές.

Μεσόγειος 3

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).

Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…

Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.

Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.

Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;