Tag: νόμοι σχέσεις

Defence of the Ancients 2…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Για κάποιον άσχετο (όπως η ασταμάτητη μηχανή) με το gaming, το Dota2 είναι μια ακόμα έκφραση αγορίστικης ματαιοδοξίας. Αλλά ο κοινωνικός ρόλος των τελετουργικών μαχών πάει πολύ πίσω στην ιστορία του είδους μας. Έτσι ώστε το μόνο καινούργιο (σε εισαγωγικά) είναι τα ψηφιακά μέσα αυτών των τελετουργιών· και οι ικανότητες που πρέπει να αναπτύσσουν οι «πολεμιστές».

Είναι προφανές (για κάποιον άσχετο σαν την ασταμάτητη μηχανή…) ότι τα προσόντα τους είναι πολύ πιο επίκαιρα τόσο από πολιτιστική όσο και από τεχνική άποψη, για τα δεδομένα του σύγχρονου καπιταλισμού… Σε σχέση, ας πούμε, με τα προσόντα κάποιου που κάνει τα 100 μέτρα σε 9 δευτερόλεπτα, σουτάρει στο πλεκτό από 40 μέτρα ή κολυμπάει «σαν δελφίνι». Πού χρειάζεται το γρήγορο τρέξιμο ή το πέταγμα του ακόντιου στη φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Ποιο είναι το αλληγορικό νόημα του badminton, της κωπηλασίας ή του μπάσκετ σε σχέση με την πραγματική πραγματικότητα της σύγχρονης καθημερινής ζωής;

Ό,τι κι αν είναι οι gamers ανήκουν στην εποχή τους. Άλλα δημοφιλή σπορ ανήκουν σε παλιότερους αιώνες… Είναι υπόλοιπα…

Το ότι κατά συνέπεια το gaming έχει εξελιχθεί σε δημοφιλές show μπορεί να ξενίζει τους οπαδούς της σπορ παράδοσης αλλά είναι λογικό. Το ότι γίνονται διεθνείς αγώνες μεταξύ επαγγελματιών το ίδιο. Το ότι γίνονται παραδοσιακά φαντασμαγορικές «τελετές έναρξης» αυτών των αγώνων θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί αντιφατικό. Για παράδειγμα, στους «τελικούς» του Dota2 #T19 (που γίνονται αυτές τις ημέρες στη Σαγκάη) η συσχέτιση του παλιού «αναλογικού» κόσμου, του κόσμου στον οποίο τα μαστόρικα σώματα ήταν τέτοια απ’ τα δάκτυλα των ποδιών ως τις ρίζες των μαλλιών τους, με τον καινούργιο «ψηφιακό» κόσμο, τον κόσμο όπου οι οι πιο γενναίοι πολεμιστές κάθονται πολεμώντας μέσω μιας εκρηκτικής σε ταχύτητα σχέσης ανάμεσα σε μάτια, δάκτυλα και μυαλό (μόνο…), αυτή η συσχέτιση είναι είτε ένα τολμηρό «αντίο» στο παλιό είτε μια μελαγχολική κατάφαση στο καινούργιο.

Κι αυτό αφού το παλιό (ο χορός, τα πανάρχαια κινεζικά gu gu τύμπανα) μπορεί άνετα να είναι ολογράμματα, ένα καπρίτσιο της τεχνικής, ψηφιακής, εικονικής «πραγματικότητας» μέσα στο ψηφιακό σύμπαν. Ο χορός και τα τύμπανα κάτι έλεγαν στο καιρό τους. Κάτι διηγούνταν με τον δικό τους τρόπο… Δεν ήταν η διακόσμηση της άρνησής τους! Απ’ την στιγμή που γίνονται αυτό, είναι ήδη μ’ έναν τρόπο «ancients» – για τους οποίους δεν υπάρχει καμμία άμυνα εκτός απ’ την ψηφιοποίησή τους…

Έτσι ώστε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τελικά αν υπάρχει κάπου ένας gamer που θα «εξαφανίσει» τα πάντα, τυμπανιστές και χορευτές, προσγειώνοντας ένα τέρας στη σκηνή…

Δείτε την φετεινή «τελετή έναρξης» της διεθνούς αναμέτρησης για την «άμυνα των αρχαίων 2» (απ’ το 5 λεπτό και μετά):

https://www.youtube.com/watch?v=YDfK28JHcn0

Δείτε και στιγμές απ’ αυτήν την αναμέτρηση (έχει «μετάδοση», έχει και στοιχήματα, για να μη χαλιούνται οι τζογαδόροι):

Θα πείτε «καλύτερη είναι η μπάλα»; Θυμηθείτε: και ο πετροπόλεμος μια χαρά παιχνίδι ομαδικής αναμέτρησης ήταν στον καιρό του…

Επιχείρηση χρυσότσιχλα 1

Τρίτη 20 Αυγούστου. Οι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας αποθηκεύουν ό,τι μπορεί να αποθηκευτεί (και όσο χωράνε τα σπίτια τους) εδώ και μήνες. Τα φάρμακα είναι μια απ’ τις μεγάλες έγνοιες τους, ιδιαίτερα κάποια εξειδικευμένα. Ζουν, σα να λέμε, κάνοντας «πολεμικές» προετοιμασίες, με την διαφορά ότι όταν και αν ξεσφηνώσει ο λέοντας απ’ την πόρτα εισόδου / εξόδου δεν κινδυνεύουν από βομβαρδισμούς. Κάτι είναι κι αυτό.

Την ίδια περίοδο απ’ την άλλη μεριά της Μάγχης (στην ήπειρο δηλαδή) κανείς δεν αποθηκεύει τίποτα. Ούτε κωλόχαρτα, ούτε ζυμαρικά, ούτε φάρμακα. Κι ωστόσο κυκλοφορούν στη διεθνή δημαγωγία διάφοροι «επώνυμοι» αναλυτές / σχολιαστές που επιμένουν ότι η ε.ε. θα πάθει μεγαλύτερη ζημιά απ’ την επικράτεια της αυτού μεγαλαιότητας στην περίπτωση ενός «σκληρού» ξεσφηνώματος… Είναι πληρωμένοι· προφανώς…

Στην πολιτική σκηνή της αυτού μεγαλειότητας υπάρχει μεγάλη ανακατωσούρα. Συντηρητικοί και μη θέλουν να σταματήσουν την συμμορία του Bor-Duk που, αν και έχει πάρει το γκουβέρνο με τυπικά νόμιμη διαδικασία, δρα πραξικοπηματικά. Η άλλοτε «μεγάλη δύναμη» που δάμαζε τα κύματα του πλανήτη δείχνει να πνίγεται σ’ ένα φλυτζάνι τσαγιού.

Την ίδια περίοδο απ’ την άλλη μεριά της Μάγχης (στην ήπειρο δηλαδή) καμιά πολιτική σκηνή δεν χωλοσκάει για το brexit. Ούτε επείγουσες εκκλήσεις για ανατροπή πρωθυπουργών (πλην, ίσως, της ανακατωσούρας στην ιταλία, όμως αυτή έχει «εσωτερική» προέλευση), ούτε υποσχέσεις για πρόωρες εκλογές, ούτε τίποτα. Κι ωστόσο κυκλοφορούν στη διεθνή δημαγωγία διάφοροι «επώνυμοι» αναλυτές / σχολιαστές που επιμένουν ότι η ε.ε. θα πάθει μεγαλύτερη ζημιά απ’ την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας στην περίπτωση ενός «σκληρού» ξεσφηνώματος… Είναι πληρωμένοι· προφανώς…

Η πρόσφατη διαρροή στην καθεστωτική sunday times του σχεδίου yellowhammer ήταν σε αγγλική εφημερίδα και αφορούσε την αγγλική κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” και την αντιμετώπισή της αν και εφόσον ο λέων ξεσφηνώσει με εκτόνωση αερίων προς τα πίσω· σαν πύραυλος δηλαδή (ή σαν χεσμένος…) Οπωσδήποτε κάποιες προετοιμασίες έχουν γίνει και στην ε.ε., αλλά η πιθανότητα πανικών και βίαιων διαδηλώσεων (που μνημονεύει το σχέδιο yellowhammer) είναι εκτός συζήτησης στην ήπειρο. Κι ωστόσο…

Κι ύστερα είναι η (βόρεια) ιρλανδία (για την σκωτία δεν νοιάζεται το yellowhammer;). Θα ήταν αρκετό μόνο αυτό το ζήτημα για να κρεμαστεί απ’ το Big Ben ο Bor-Duk και όλη η αγέλη του εάν στις 31 Οκτώβρη πάρει το καπελάκι του και το παίξει «ελευθερωτής». Η ήπειρος, απ’ την μεριά της, σαν ε.ε., το πρόβλημα που έχει αν ξαναστηθούν σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας είναι το πόσο ανοικτά θα στηρίξει τους βορειοϊρλανδούς καθολικούς…

Κι ωστόσο κυκλοφορούν στη διεθνή δημαγωγία διάφοροι…

Επιχείρηση χρυσότσιχλα 2

Τρίτη 20 Αυγούστου. Το ζήτημα του καθεστώτος της βόρειας ιρλανδίας και το σκίσιμο της συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής (που θα γίνει αναπόφευκτα με το «σκληρό brexit») είναι ακόμα χειρότερο απ’ όσο περιγράφεται.

Η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής ανάμεσα στο αγγλικό κράτος και στον IRA έγινε εφικτή σε μεγάλο βαθμό χάρη στην αμερικανική μεσολάβηση – πρόεδρος, τότε, ήταν ο Clinton. Η μεσολάβηση της κυβέρνησης Clinton και τα χαρακτηριστικά που είχε αυτή, οφείλονταν με την σειρά τους στην μεγάλη πίεση του ιρλανδοαμερικανικού λόμπυ: οι ιρλανδοί είναι ίσως η μαζικότερη εθνότητα που μετανάστευσε στις ηπα. Ανάμεσα στο 1820 και το 1930 τουλάχιστον 4,5 εκατομμύρια ιρλανδοί αναζήτησαν την τύχη τους στη «χώρα της ελευθερίας»…

Τώρα, η προοπτική να πάει στα σκουπίδια η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής απ’ τον Bor-Duk και την κυβερνοσυμμορία του έχει ξεσηκώσει τους ιρλανδικής καταγωγής αμερικάνους (άσχετα από πολιτική τοποθέτηση). Έτσι ώστε η «εμπορική συμφωνία» που υπόσχεται το ψόφιο κουνάβι στον Bor-Duk σαν έπαθλο για το άγριο ξεσφήνωμα είναι όνειρο θερινής νυκτός ακόμα πιο αέρινο απ’ την αγορά της γροιλανδίας… Έχει αναγγελθεί ήδη στην Ουάσιγκτον, διακομματικά: τίποτα δεν πρόκειται να περάσει! Με απλά λόγια: το hard brexit δεν θα είναι καταστροφικό μόνο εντός συνόρων για την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Θα έχει σοβαρές συνέπειες και για τις σχέσεις της με τον «μεγάλο προστάτη» της.

Κι ωστόσο κυκλοφορούν στη διεθνή δημαγωγία διάφοροι «επώνυμοι» αναλυτές / σχολιαστές που επιμένουν ότι η ε.ε. θα πάθει μεγαλύτερη ζημιά απ’ την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας στην περίπτωση ενός «σκληρού» ξεσφηνώματος…

Γιατί, όμως, τα αναφέρουμε αυτά; Επειδή η περίπτωση του αγγλικού συνδρόμου μεγαλείου και του πόσο παρανοϊκά πολιτεύεται στις σχέσεις του με την ε.ε. (κάτω από διάφορες επευφημίες) είναι case study. Από απόσταση και με ασφάλεια μπορεί κανείς να δει τι συνέβαινε στην περίπτωση του ελληνικού συνδρόμου μεγαλείου, και της δικής του παράνοιας, και μάλιστα στην ακόμα πιο σύνθετη σχέση του ελλαδιστάν όχι μόνο με την ε.ε. αλλά και την ευρωζώνη.

Τους κανάγιες εσωτερικού, που υποστήριζαν με απύθμενο θράσος ότι «έλα μωρέ, τους έχουμε στο χέρι» (τους γερμανούς, τους γάλλους, τους ολλανδούς, τους εσθονούς… όλους μαζί!) και ότι «αυτοί θα πάθουν μεγαλύτερη ζημιά απο εμάς», άρα “μας φοβούνται”, τους ξέρουμε. Αρκετοί από δαύτους κυβέρνησαν κιόλας· αν και όχι όλοι. Θυμάστε, όμως, τι αβάντα έκαναν διάφοροι «επώνυμοι» της διεθνούς δημαγωγίας που υποστηρίζαν, με το υψηλό τους κύρος, τα ίδια; Θυμάστε όλη την αμερικανοαγγλικής προέλευσης «φιλολογία» για το όφελος του grexit;

Είτε θυμάστε είτε όχι, μπορείτε να απολαύσετε το πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η δημαγωγία, χωρίς να έχετε γεμάτο το καθιστικό σας με κωλόχαρτα. Όχι, τουλάχιστον, τώρα…

(Παρεπιπτόντως: η «κατά κεφαλήν» – ας το πούμε έτσι… – κατανάλωση κωλόχαρτων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είναι η μεγαλύτερη στην ευρώπη.

Δεν είναι προς τιμήν του βασιλείου, αλλά το θέμα είναι από καιρό ευρωπαϊκό ανέκδοτο…)

(φωτογραφία: Κι εγώ τι φταίω; αναρωτήθηκε η χρυσότσιχλα / yellowhammer…

Και έφυγε πετώντας…)

Είναι η βλακεία δικαίωμα;

Τρίτη 20 Αυγούστου. Κάνουμε αυτήν την ερώτηση προλαβαίνοντας την στιγμή (φοβούμαστε ότι δεν θα αργήσει καθόλου) που κάποιου είδους «ορθότητα» θα επιβάλει σαν μόνη επιτρεπτή απάντηση το «Ναι!».

Απαντήστε (και φροντίστε) για το «όχι» όσο υπάρχει ακόμα καιρός… Αλλιώς…

Το δράμα του χρηματοπιστωτισμού

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Αν κάποιος έχει λεφτά (πολλά λεφτά) ένας τρόπος να τα αυγατίσει είναι να τα δανείζει. Η παμπάλαιη παράδοση του δανεισμού (με σκοπό το κέρδος και όχι σαν φιλική διευκόλυνση…) λέει ότι «επιτόκιο» είναι ένας αριθμός που ορίζει πόσο επιπλέον χρήμα θα πάρει ο δανειστής όταν το δάνειο θα έχει αποπληρωθεί· ανάλογα, φυσικά, με το ποσό του δανείου και τον χρόνο εξόφλησης.

Τι θα λέγατε τώρα για τα «αρνητικά επιτόκια»; Τι θα λέγατε, δηλαδή, για την περίπτωση που κάποιος δανείζει ένα ποσό… και στο τέλος έχει χάσει και ένα μέρος απ’ τα λεφτά του (μικρό μεν, αλλά έχει χάσει); Δεν θα είχατε την εύλογη απορία τότε, αν αντί για κέρδος έχει ζημιά, γιατί να δανείσει κάποιος; Κι όμως, συμβαίνει.

Αυτή τη στιγμή μια σειρά κράτη δανείζονται (κρατικά ομόλογα) με αρνητικό επιτόκιο – ο πίνακας επάνω δίνει κάποια στοιχεία. Ειπωμένο αλλιώς: οι δανειστές της δανίας, της γερμανίας, της ολλανδίας, της φινλανδίας, της σουηδίας, της γαλλίας, της αυστρίας, του βελγίου, της ιαπωνίας, της ισπανίας χάνουν λεφτά· αλλά δανείζουν! Συμβαίνει κάτι και δεν μας το λένε;

Ναι, κάτι σοβαρό συμβαίνει στο «σύστημα λύπανσης» του παγκόσμιου καπιταλισμού (: χρηματοπιστωτισμός) επειδή εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες «κάτι συμβαίνει» στα μοτέρ του…

Έχει κτυπήσει η μπιέλα…

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 1

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να ξέρει ποιές πολιτικές απόψεις έχει ο καθένας / η καθεμιά που ρίχνει μια ματιά εδώ. Ξέρει όμως (και οι παλιότεροι φίλοι / φίλες του Sarajevo θα το θυμούνται) την άποψή της: ότι η εκρηκτική «άνοδος» του χρηματοπιστωτισμού, της ιδέας δηλαδή ότι «το χρήμα γεννάει χρήμα» και των εφαρμογών της, σε διαδοχικά κύματα απ’ τα τέλη των ‘80s και μετά, ήταν η τρανταχτή απόδειξη ότι αυτό που λέγεται μέσο ποσοστό κέρδους στην «πραγματική οικονομία» του καπιταλισμού είχε αποκτήσει, χωρίς περιστροφές, «πτωτική τάση». Όταν το χρήμα αποφέρει λίγα αν «ξαναεπενδυθεί» στους πραγματικούς παραγωγικούς καπιταλιστικούς κύκλους, τότε οι ιδιοκτήτες του χρήματος μηχανεύονται τρόπους κερδοφορίας μέσα απ’ τα κάθε είδους δάνεια και λογιστικές. Αυτή ήταν η μεγαλειώδης, επική πορεία τόσο των (δυτικών) τραπεζών όσο και διάφορων «χρηματοπιστωτικών οίκων» (ιδιωτικών ταμείων με πολλούς παράδες) του πλανήτη στα ‘90s ως και τα μέσα των ‘00s. Στον πολύ κόσμο αυτή η φυγή της (καπιταλιστικής) κερδοφορίας προς τον ουρανό του χρηματοπιστωτισμού έγινε απτή μέσα απ’ τα άφθονα και δήθεν γενναιόδωρα δάνεια – για τα πάντα. Ο κόσμος νόμιζε ότι βρέχει λεφτά – ενώ, απλά, υποθήκευε το μέλλον του…

Όταν “έσκασε” το παραμύθι όλοι είπαν: Ωωωωω! Κρίση χρέους!!

Όποιος / όποια ξέρει ιστορία, καπιταλιστική αλλά και προκαπιταλιστική, γνωρίζει ότι αυτή η «φυγή» δεν ήταν πρωτοφανής. Ξέρει, επίσης, τις αιτίες της. Ξέρει τις τεράστιες συνέπειες που έχει… Ξέρει εντέλει (όπως το ήξεραν και οι ειδικοί των αφεντικών) ότι η «δήθεν ανεξάρτητη κερδοφορία μέσω απλά και μόνο της κυκλοφορίας του χρήματος» (μέσω των δανείων δηλαδή) είναι κάτι εξαιρετικά προσωρινό. Κι όταν λέμε «προσωρινό» εννοούμε ότι έχει διάρκεια χρόνων. Όχι δεκαετιών.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε απ’ το 2007 και κορυφώθηκε απ’ το φθινόπωρο του 2008. Το γεγονός της χρεωκοπίας ενός χρηματοπιστωτικού κολοσσού του είδους Lehman Bros πέρασε στην ιστορία. Όχι, όμως, το ίδιο εμφατικά το γεγονός ότι προκειμένου να μην γίνει ο τραπεζικός και χρηματοπιστωτικός τομέας του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού ερείπια, παρενέβησαν αναγκαστικά τα κράτη (πετώντας στην άκρη όλες τις νεοφιλελεύθερες αρχές και τα αντίστοιχα ευαγγέλια…) μέσω των κεντρικών τραπεζών τους, «κόβοντας χρήμα» και δανείζοντας τις α λα Lehman Bros εμπορικές τράπεζές τους. Αυτό ονομάστηκε κομψά ποσοτική χαλάρωση. Και πάλι ο κόσμος χάρηκε κάπως, επειδή δεν έγιναν τα χειρότερα – ενώ, απλά, αναβάλλονταν…

Λοιπόν: σε μια κατάσταση όπου το σύμπτωμα μιας παρατεταμένης «κρίσης υπερσυσσώρευσης» (αν δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ με δυο προτάσεις!) ήταν στα ‘90s και ως το 2009 πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα, η απάντηση που δόθηκε για να μην βουλιάξει ο καπιταλιστικός κόσμος στον πραγματικό του βάλτο ήταν ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα. Ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο…

Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο… Για την καπιταλιστική λογική ήταν, πάντως, απόλυτα αναγκαστική κίνηση… Η “εναλλακτική” θα ήταν να αρχίσουν οι κανονιές.

Αναβλήθηκε.

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 2

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Ερχόμαστε έτσι στην ιστορική φάση που διαδέχεται την προηγούμενη, και όπου το ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική) άποψη χρήμα εξακολουθεί να μην μπορεί να «κερδοφορήσει» επενδυόμενο στην πραγματική οικονομία (επειδή είναι εξτρεμιστικά πολύ! – αλλά και για μερικούς ακόμα λόγους που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ). Δεν μπορεί όμως να κερδοφορήσει ούτε με την μορφή δανείων! Για την ακρίβεια υπάρχουν (δίνονται) ακόμα δάνεια με «θετικά επιτόκια» – μόνο που τα λόμπυ των δανειστών υποψιάζονται όλο και περισσότερο ότι πρόκειται σε ικανό βαθμό για «πεταμένα λεφτά»: πολλοί (από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως απλοί ιδιώτες) είναι ήδη χρεωκοπημένοι, ή πρόκειται να χρεωκοπήσουν σύντομα. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για τις ηπα…

Απομένει το «ασφαλές λιμάνι» των δανείων προς κράτη. Αλλά αφού η «προσφορά χρήματος» που ψάχνει «επενδυτικό καταφύγιο» σε κρατικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, τα επιτόκια πέφτουν. Και δεν σταματάνε στο μηδέν· γίνονται «αρνητικά»: δανείζουν (οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων χρήματος) τα πρωτοκλασσάτα κράτη όχι πια για να κερδίσουν αλλά για να παρκάρουν με ασφάλεια τα λεφτά τους· πληρώνοντας και ένα «νοίκι parking» – αντί να παίρνουν τόκο!

Δεν ισχύει πια ότι το «χρήμα γεννάει χρήμα» ούτε καν σαν προσωρινή κατάσταση. Τώρα το «χρήμα δαγκώνει χρήμα»… Ή, όπως το λένε διάφοροι ειρωνικά: τώρα ο δανειστής πληρώνει τον δανειζόμενο για να του κάνει την χάρη να δανειστεί… Αυτό δεν είναι νορμάλ. Καθόλου…

Εννοείται, βέβαια, ότι στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν, όπως περίπου κέρδιζαν και στην προηγούμενη φάση: στοιχηματίζοντας, πόσο θα πέσουν, αν θα πέσουν, πόσο θα ανέβουν, αν θα ανέβουν τα επιτόκια· κλπ. Επιπλέον, αν τα κράτη (ή, έστω, τα πιο ισχυρά από καπιταλιστική άποψη) είναι πελάτες που αξίζει να τους πληρώνεις για να τους δανείσεις, δεν ισχύει το ίδιο γενικά. Οι τράπεζες, για παράδειγμα, δεν μπορούν να γράφουν κέρδη με «αρνητικά επιτόκια». Είναι αναγκασμένες να δανείζουν όπου υπάρχει δυνατότητα «θετικού» επιτοκίου για να κρατάνε τα βιβλία τους ζεστά· ακόμα κι αν αντιλαμβάνονται ότι η χρεωκοπία του πελάτη τους είναι πιθανή…

Γίνονται και άλλα νόστιμα. Το αυστριακό κράτος, για παράδειγμα, (ηλικίας 101 χρόνων…) διαβλέποντας τις ευκαιρίες που δίνουν τα αρνητικά επιτόκια, έβγαλε πριν 2 χρόνια ομόλογα 3,5 δις ευρώ διάρκειας 100 χρόνων – και τα πούλησε μ’ ένα επιτόκιο 2,1%. Μιας και τα ομόλογα παίζουν ρόλο «παράλληλου χρήματος», τα συγκεκριμένα θεωρήθηκαν τόσο «τεφαρίκι» ώστε έγιναν περιζήτητα στη «δευτερογενή αγορά» – έτσι το επιτόκιό τους έπεσε στο 1,16%. Η Βιέννη δεν έχασε χρόνο: δανείστηκε τις προάλλες άλλο 1 δις ευρώ, πάλι αποπληρωτέο σ’ έναν αιώνα, με 1,17%. Τζάμπα χρήμα!

Το πρώτο ομόλογο θα ξεχρεωθεί το 2117, το δεύτερο το 2119· πράγμα που σημαίνει πως στο παγκόσμιο εμπόριο χρήματος υπάρχουν πια ή πολλοί απελπισμένοι ή πολλοί αισιόδοξοι: ποιά κλιματική αλλαγή και ποιά «καταστροφή του κόσμου»;

(φωτογραφία / πίνακας: αν το 2009 και το 2010 οι φράσεις «το παγκόσμιο χρέος έχει ξεφύγει» και “κρίση χρέους” ήταν η κοινοτοπία των ημερών, τι θα λέγατε για τώρα; Οι φήμες λένε ότι απ’ το ύψος των 247 τρισεκατομυρίων δολαρίων που έχει φτάσει, το «παγκόσμιο χρέος» αντιστοιχεί 3,2 φορές στο «παγκόσμιο αεπ»· στην «αξία» δηλαδή (μετρημένη σε δολάρια) της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας / παραγωγής.

Αν χρωστάς 3,2 φορές αυτό που παράγεις είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχρεώσεις ποτέ· εκτός αν η παραγωγή σου εκτοξευτεί – μαζί και η ανάλωσή της….

Ο «κόσμος», έτσι γενικά, δεν είναι κάποιο υποκείμενο: ούτε χρωστάει ούτε παράγει τίποτα. Επειδή όμως είναι καπιταλιστικός, και επειδή είναι προφανές ότι με τέτοια αναλογία «χρεών – προς – ‘πραγματική οικονομία’» κάποιοι θα χάσουν υποχρεωτικά, είναι ανοικτό το ερώτημα ποιοί θα είναι αυτοί.

Και γίνεται όλο και πιο επείγουσα η απάντησή του…)

Τουβαλού καλεί Πεκίνο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Μπορεί να είσαι μεσ’ τη μέση του Ειρηνικού – που λέει ο λόγος… Μπορεί τα πιο ψηλά σημεία της επικράτειάς σου να είναι οι ταράτσες των rooms to let… Μπορεί να είσαι σαν κοτσιλιά ή μια γραμμή με φοίκινες… Αλλά έχεις την αξιοπρέπειά σου διάβολε!!! (Έχεις και μια ψήφο στον οηε…)

Στο φόρουμ των νησιών του Ειρηνικού από 13 έως 16 Αυγούστου (στο οποίο συμμετείχαν σαν «συνεργάτες ανάπτυξης» και μη νησιά όπως η κίνα, οι ηπα ή η γαλλία..) τα 17 (!) μικροσκοπικά νησιά / κράτη (που την βγάζουν από τον τουρισμό και το ψάρεμα – αν δεν έχουν την τύχη κάποιας αμερικανικής βάσης…) τσακώθηκαν με την αυστραλία και τη νέα ζηλανδία. Και έγιναν ακόμα πιο φίλοι με το Πεκίνο. Why?

Το θέμα είναι η άνοδος της επιφάνειας της θάλασσας· λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας. Μπορεί εμείς να μένουμε απαθείς σε κινδύνους του είδους «μισό μέτρο» η θάλασσα πιο πάνω, αλλά αν πρόκειται για ατόλη το πράγμα είναι σοβαρό. Οι 17 «μικροί» ήθελαν οπωσδήποτε την δέσμευση των «μεγάλων» ότι θα κάνουν τα καλυτερά τους για να εμποδίσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Το Πεκίνο (που μαζί με το ψοφιοκουναβιστάν είναι το μεγαλύτερο φουγάρο του κόσμου) το υποσχέθηκε ευχαρίστως. Το Γουέλιγκτον (της νέας ζηλανδίας) και η Καμπέρα (της αυστραλίας) το απέρριψαν μετά βδελυγμίας.

Πρόβλημα. Πολύ σοβαρό. Είναι σα να είσαι πρόσφυγας σε βάρκα και να έρχεται κάποιος να σου κάνει συνεχόμενες «πατητές» (κάτι στο οποίο οι δεξιές αυστραλέζικες κυβερνήσεις έχουν ιδιαίτερη επίδοση…). Για το Πεκίνο η δουλειά ήταν εύκολη. Υποσχέθηκε (και δεν έχει λόγο να λέει ψέμματα…) «βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη» για τα νησιά / κράτη, συνεργασία κατά της κλιματικής αλλαγής, καθώς και κυματοθραύστες (ή κάτι τέτοιο) για να προστατευτούν τα παράλια απ’ το νερό· όταν και αν αρχίσει να ανεβαίνει.

Φυσικά η Καμπέρα και η Ουάσιγκτον κατηγορούν το Πεκίνο για «υποκρισία». Αλλά οι κινεζικές επενδύσεις τρέχουν εδώ κι εκεί, κι ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι το Πεκίνο έχει ένα κοινό συμφέρον με τους 17: δεν έχει φτιάξει μια σειρά τεχνητά νησιά στη νότια θάλασσα της κίνας που είναι στην ίδια μοίρα, κάτι πόντους πάνω απ’ την τωρινή θάλασσα;

Είχε το δίκιο του ο πρωθυπουργός των νησιών Fiji Frank Bainimarama όταν απάντησε στις αμερικανο-αυστραλιανές επικρίσεις κατά της κίνας κάτι του είδους “Κοίτα ποιοί μιλάνε!…”

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ το Tuvalu. Εντελώς tropical έως ειδυλλιακό. Αλλά εσείς στη θέση τους δεν θα ανησυχούσατε μη γίνετε υποβρύχιο αξιοθέατο;)

Αμάν!

Σάββατο 17 Αυγούστου. Βλέπετε τι γίνεται; Ούτε ένα αστείο δεν μπορούμε να κάνουμε πια! Πριν 2 μονάχα ημέρες σαρκάζαμε την (αγγλική) ιδέα ενός πολέμου κατά της κίνας, που δημοσιοποιήθηκε «μεταξύ αστείου και σοβαρού». Γράφαμε ότι εν προκειμένω το βρετανικό χιούμορ είναι το λιγότερο ύποπτο: τον 19ο αιώνα το «βασίλειο» έκανε δυο πολέμους κατά της κίνας. Συμπληρώναμε ότι ίσως δεν υπάρχουν και πολλά είδη πολέμων με τα οποία θα έκαναν αστεία οι άγγλοι: …αν η ιδέα του Liddle ήταν «πόλεμος στους εξωγήινους», θα ήταν άνοστη και δεν θα γελούσε κανείς…

Και να που χτες ξεφύτρωσε αυτή η θεαματική περσόνα που λέγεται Elon Musk και ζήτησε να βομβαρδιστεί με πυρηνικά … ο πλανήτης Άρης! Υποτίθεται πως αυτό είναι απαραίτητο για να γίνει ο πλανήτης κατοικήσιμος: με τις πυρηνικές εκρήξεις θα απελευθερωθούν (λέει ο Musk και άλλοι) υπόγειες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, θα δημιουργηθεί ένα «φαινόμενο του θερμοκηπίου» (αυτό που ξορκίζεται στον πλανήτη Γη), που θα συγκρατήσει την εξάτμιση του νερού που υπάρχει στην επιφάνεια του Άρη… οπότε θα γίνει πιο φιλόξενος σε ανθρώπινο εποικισμό…

«Μεγαλοφυής» η ιδέα και εντελώς αμερικανική: πρώτα σπέρνουμε πυρηνικά και μετά μαρούλια… Δυστυχώς όμως η nasa (που αυτά τα έχει σκεφτεί πρώτη…) αποκλείει μια τέτοια ευεργετική αλυσιδωτή αντίδραση, επειδή (λέει) δεν υπάρχει στον κόκκινο πλανήτη αρκετό διοξείδιο του άνθρακα για να γίνουν τα υπόλοιπα… (Πυρηνικές κεφαλές για να βομβαρδιστεί υπάρχουν αρκετές πάντως… In case…)

Η ασταμάτητη μηχανή, γνωστή για την παιγνιώδη καχυποψία της, υποψιάζεται ωστόσο ότι και ο Musk πόλεμο κατά της κίνας θέλει· αλλά προτιμάει να τον ξεκινήσει απ’ τον Άρη! Να πέσουν τόσα πυρηνικά εκεί ώστε να μην πλησιάσουν καν και καν τίποτα κινέζοι διαστημάνθρωποι (κάτι που κάλιστα μπορεί να μηχανεύεται το Πεκίνο για τα επόμενα χρόνια) – αυτό μπορεί να έχει στο μυαλό του…. Είναι, τώρα, καιρός για να τους εμπιστευτεί κανείς ότι δεν θα προεκτείνουν τους «δρόμους του μεταξιού» σ’ όλο τον γαλαξία;

Μάλλον έτσι να έχουν τα πράγματα – λέει το δικό μας χιούμορ. Οπότε μπορείτε να ξεκαρδιστείτε ελεύθερα…

Τεχνολογικός ανταγωνισμός 2

Σάββατο 17 Αυγούστου. Οι λέξεις που (κατά τους κινέζους ceo) περιγράφουν αυτήν την αντεπίθεση είναι η huawei φτιάχνει το τεχνολογικό οικοσύστημα της 5G εποχής. Η επίδειξη του “harmony” δεν είναι «μια κι έξω» κίνηση της huawei. Είναι η αφετηρία μιας διαδρομής δύο έως τριών χρόνων (τόσο την υπολογίζουν δημόσια πο ceo), όπου θα πρέπει να φτιαχτούν (και να μπουν σε εκτεταμένη παγκόσμια χρήση) οι κατάλληλες 5G εφαρμογές.

Η κινεζική εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα ρίξει 1 δισεκατομύριο δολάρια για να χρηματοδοτήσει σχεδιαστές software παγκόσμια, με το 80% να κατευθύνεται εκτός κίνας. Το ένστικτό μας όμως λέει ότι οι διάδοχοι του «you tube», του «google maps», των “social media” και άλλων ευρείας χρήσης εφαρμογών που δουλεύουν στα υπάρχοντα λειτουργικά έχουν κατασκευαστεί ήδη, σαν στοιχεία της κινεζικής 5G πληροφοριακής εποχής. Και ότι οι κινέζοι σχεδιαστές software, εμπνεόμενοι όχι μόνο απ’ τα λεφτά αλλά και από «πατριωτισμό», θα είναι ασταμάτητοι στην «παραγωγή apps». Πρακτικά η huawei πρόκειται να ανακοινώσει σε ένα ή δύο μήνες την δημιουργία ενός open-source software οργανισμού, για να συντονίσει όλη αυτή την (αναμενόμενη) θύελλα.

Ο Ren Zhengfei, ο 75χρονος ιδρυτής και ιδιοκτήτης της huawei, μιλώντας στις 31 Ιούλη έκανε μια δήλωση που είναι εξαιρετικά απίθανο να την άκουγε κανείς από αφεντικό τέτοιου μεγέθους δυτικής επιχειρήσης:

… Ο καταναλωτικός βραχίονας της εταιρείας τρύπησε σε δύο σημεία. [Εννοεί απ’ τις αμερικανικές «τιμωρίες»]. Παρότι τα πυρά δεν κτύπησαν την καρδιά του, κτύπησαν το ντεπόζιτό του. Τώρα είναι πίσω στη βάση του και γίνεται η επείγουσα δουλειά του να κλείσουν οι τρύπες…

Δεν είναι ασυνήθιστη μόνο η παραδοχή ότι η αμερικανική επίθεση έχει προκαλέσει πράγματι ζημιά στην huawei. Αλλά και ο σαφής και γεμάτος αυτοπεποίθηση, cool, πολεμικός τόνος της παραδοχής…

Δεν είναι η αισιοδοξία το συναίσθημά μας για την 4η βιομηχανική επανάσταση, ούτε για την 5η που θα ακολουθήσει γρηγορότερα απ’ ότι νομίζετε. Το ερώτημα ποιος θα πρωτοστατεί σ’ αυτές, είναι σίγουρα πέρα απ’ τους συναισθηματισμούς…

(φωτογραφία: Μια μέρα μετά την παρουσίαση του “harmony” η huawei παρουσίασε την “smart tv” της, την «honor vision». Προορίζεται να είναι το desk κέντρο των οικιακών internet of things, των “έξυπνων συσκευών” καθημερινής χρήσης, για να συντονίζει την “ευφυία” τους: πλυντήρια, ψυγεία, κουζίνες, θερμοσίφωνες, φώτα, ρολλά, οικιακά ρομπότ, πληροφορικές οικιακές βοηθοί, smartphones – καταλαβαίνετε… ).