Tag: νόμοι σχέσεις

Ο νότος παντού

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Το ουσιαστικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι τι καταλαβαίνει και τι όχι ο Morales (ή ο μόλις αποφυλακισμένος, ίσως για λίγο, Lula στην βραζιλία). Οι «ηγετικές φυσιογνωμίες», στη λατινική αμερική όπως και στα περισσότερα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου, ασκούν (θέλοντας ή μη, μάλλον το πρώτο) μια πατερναλιστική λειτουργία· ακόμα χειρότερα όταν πιάνουν τα επίσημα πόστα της κρατικής εξουσίας. Ακόμα κι αν είναι «θετική» αυτή η λειτουργία για τους πληβείους / προλετάριους των αντίστοιχων κοινωνιών, δεν παύει να είναι πατερναλιστική. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι διαφορετικό: τι κάνουν τα εκατομμύρια πληβείων / προλετάριων ώστε να είναι κατάλληλα οργανωμένοι ακόμα κι αν ο «πρόεδρός τους» ανατραπεί, δολοφονηθεί ή εξατμιστεί;

Αυτό είναι το ερώτημα της εργατικής αντι-εξουσίας· όχι σαν ιδεολογίας αλλά σαν πρακτικού μέτρου άμυνας / επίθεσης. Είναι ένα ερώτημα για τον 21ο αιώνα, που στη λατινική Αμερική (και όχι μόνο) έχει πίσω του την βαριά, δύσκολη, αιματηρή και πολύτιμη εμπειρία του 20ου. Αλλά δεν είναι ερώτημα / πολυτέλεια!

Δεν ξέρουμε την απάντηση! Οι γνώσεις μας για την λατινική Αμερική είναι περιορισμένες. Βλέπουμε ωστόσο τις ανύπαρκτες απαντήσεις αλλού στον πλανήτη. Παράδοξο ή όχι τα σύγχρονα εργατικά συμβούλια είναι στις αρχές του 21ου αιώνα τόσο σημαντικά όσο εκείνα των προγόνων μας. Κι ακόμα περισσότερο… Ούτε κόμματα προσοδικά, ούτε ηγέτες φωτισμένοι, ούτε μηντιακή αλλοτρίωση… Εργατικά συμβούλια!

(Αδυνάτο; Όχι ακριβώς…)

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 4

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Μέχρι πρόσφατα η ελληνική ιμπεριαλιστική «εθνική γραμμή» ήθελε να πιστεύει ότι θα περικυκλώσει την Άγκυρα αρχίζοντας απ’ την Μεσόγειο… Οι διάφορες φασισοτριμερείς συμμαχίες, πάντα με το όλο αφρούς ξεπλύματος νοτιοκυπριακό καθεστώς, την μία με το Τελ Αβίβ και την άλλη με το Κάιρο, αποσκοπούσαν στην αμερικανική στρατιωτική ομπρέλλα, έτσι ώστε το τουρκικό καθεστώς να πάθει νίλα.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θέλει να μπει στο μάτι της Άγκυρας· και σε καμμία περίπτωση δεν ονειρεύεται ναυμαχίες εναντίον της στην ανατολική Μεσόγειο, όπως θα ήθελαν να ελπίζουν τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έτσι η ελληνική εθνική γραμμή έχασε την θαλάσσια συνέχεια μεταξύ Καστελόριζου και νότιας κύπρου· τις θρυλικές σιαμαίες αοζ… Πρέπει να κινηθεί πλέον χωρίς «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»….

Μετά απ’ αυτήν την ήττα, και επειδή στηρίζεται πάντα στον μεγάλο σύμμαχο, η ελληνική ιμπεριαλιστική γραμμή μετακόμισε βορειότερα. Απ’ το Καστελόριζο ως την ρουμανική Constanta. Με την ελπίδα (;) ίσως (;) ότι δεν θα χρειαστεί αίμα· το πράγμα θα μείνει αιώνια σε ανώδυνες «διευκολύνσεις»… Είναι αυτό ρεαλιστική προσδοκία;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως όχι, δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Πρέπει να θυμίσουμε (αν αυτό έχει κάποια αξία…) ότι στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού λεγόμενου) πολέμου η Ουάσιγκτον, που ήταν στα ντουζένια της, δεν είχε βάσεις ούτε στη βουλγαρία ούτε στη ρουμανία, ούτε πουθενά αλλού στα βαλκάνια εκτός απ’ το ελλαδιστάν… Αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετώπιζε τον «κόκκινο στρατό» (που θα εισέβαλλε για να κατακτήσει την ευρώπη…) με όπλα και λοιπά μέσα αισθητά μακριά απ’ τα τωρινά σύνορα της «ρωσικής ομοσπονδίας».

Οι αμερικανικές βάσεις στην ρουμανία και στην βουλγαρία (άρα και οι ελληνικές «διευκολύνσεις») έχουν από μικρή έως ελάχιστη στρατιωτική αξία σαν τέτοιες. Έχουν, όμως, «πολιτικοστρατιωτική»: να δεθούν οι ρουμάνοι και οι βούλγαροι καραβανάδες στο αμερικανικό πεντάγωνο, με όλους τους γνωστούς και άγνωστους τρόπους. Από λεφτά μέχρι γυναίκες. Σ’ αυτό το κόλπο όμως οι ελληνικές «διευκολύνσεις» δεν μπορούν να βγάλουν πολλά απ’ τον αμερικανικό σχεδιασμό. Απ’ την άλλη μεριά εάν, όμως, «ζεσταθεί» τόσο πολύ η αντίθεση ώστε να πάρει τροπή all out πολέμου, η Ουάσιγκτον ΔΕΝ πρόκειται να αμυνθεί στις επικράτειες των proxies της! Ακόμα και τεχνικά θα είναι αδιάφορο – με τόσους και τέτοιων ειδών διηπειρωτικούς πυραύλους… Οι βαλκανικές βάσεις του ψοφιοκουναβιστάν απλά θα σβηστούν απ’ τον χάρτη στα πρώτα 5 λεπτά ενός τέτοιου all out πολέμου…. Το Δεγέαγατς; Το καινούργιο στρατιωτικής χρήσης λιμάνι του; Ωωωωω… Θα “πέσει ηρωϊκά”…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μας (σας) σέρνουν, λοιπόν, στις συμμαχίες τους που πρακτικά ένα νόημα μόνο έχουν: κρέας. Φυσικά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» (τους εφοπλιστές) κάτι διαφορετικό. Όπως συμβαίνει πάντα και παντού, μόνο για κρέας σας (μας) έχουν τα αφεντικά. Κρέας εργασίας καθημερινά. Και κρέας πατριωτισμού όποτε χρειαστεί…

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 1

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι είναι ανίκανο για πρόεδρος των ένδοξων ηπα; Είναι τρελός ή γελοίος; Πιθανόν – αλλά ο Μπους ο Β δεν ήταν ιδιαίτερα καλύτερος. Κι άλλωστε γι’ αυτό είχε επιλεγεί και προωθηθεί (με επιτυχία) ο υιός Μπους στην προεδρία: λόγω της μειωμένης νοημοσύνης του… Το “σχέδιο για τον αμερικανικό 21ο αιώνα” θα κυβερνούσε· όχι αυτός…

Ποιοί είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν την διαχείριση των πολιτικών βιτρινών (πρώτης γραμμής) σε παρακμάζοντα καπιταλιστικά κράτη; Ξέρουμε (εσείς ίσως όχι) ότι στις ηπα υπάρχει μια ολόκληρη τεχνογραφειοκρατία με αποστολή, ακριβώς, τον έλεγχο των προσόντων (και των ικανοτήτων) των «υποψηφίων προέδρων». Αυτή η τεχνογραφειοκρατία, με τη σειρά της, μπορεί να μοιάζει «ανεξάρτητη», «επαγγελματική»… Αλλά καθώς έχει καθήκον μετά τα όποια αποτελέσματα των εκλογών να «πλαισιώνει» τον νικητή στα καθήκοντά του, λειτουργεί de facto σαν «μυστικό» κέντρο πολιτικής εξουσίας… Παρότι, τυπικά, τον τελευταίο λόγο τον έχει η κάθε φορά εκλεγμένη πολιτική βιτρίνα.

Για να φτάσει το ψόφιο κουνάβι στο άσπρο σπίτι πέρασε πρώτα από check points. Εξασφάλισε την έγκριση της πλειοψηφίας της βάσης (των κοκκινόσβερκων αμερικάνων) και, στη συνέχεια, μεταξύ μιας δεκάδας συνυποψηφίων, την έγκριση του κόμματός του. Τα απλοϊκά συνθήματά του «έπιασαν» τους κοκκινόσβερκους ψηφοφόρους· και παρά το ότι πήρε μικρότερο αριθμό ψήφων απ’ την Clinton, έχοντας και την πολύτιμη τεχνική υποστήριξη υψηλού επιπέδου (του είδους cambridge analytica…), κέρδισε.

Αυτά είναι γνωστά. Όπως είναι γνωστό ότι παρότι το ψόφιο κουνάβι έχει γίνει “αντικείμενο” κατάλληλης διαχείρισης απ’ τους γνωστούς και άγνωστους σωματοφύλακες, πάει για σχόλασμα. Επί τη ευκαιρία της (απειλής της) «καθαίρεσής» του ένα υπό έκδοση στις ηπα βιβλίο με τίτλο «προειδοποίηση» και συγγραφέα έναν κάποιον «ανώνυμο» έρχεται να βάλει μερικά ακόμα καρφιά στο πολιτικό φέρετρο του ψόφιου κουναβιού. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε 10 ημέρες· αλλά οι «προδημοσιεύσεις» ξεκίνησαν.

Πέρα απ’ τα άφθονα ανεκδοτολικά στοιχεία που (θα) περιλαμβάνει, δίνει ένα όνομα σ’ αυτόν τον γενικά αόρατο μηχανισμό. Τον αόρατο μηχανισμό πίσω απ’ τους αμερικάνους προέδρους, που τώρα, «εξαιτίας του ψόφιου κουναβιού», κάνει ένα βήμα μπροστά στη σκηνή – κι αυτό είναι το μόνο γεγονός που αξίζει την προσοχή μας. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ – ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΙΒΑΡΟ ΚΡΑΤΟΣ λέει ο συγγραφέας.

«Deep state» ή «steady state»; Ιδού η απορία…

(φωτογραφία: Αυτό το bestseller εκδόθηκε το 2016. Γράφτηκε από μια ομάδα 38 δημοσιογράφων, υπό την αιγίδα της καθεστωτικής washington post… Αλλά δεν αφορούσε τα έργα και τις ημέρες του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι· σταματούσε στο συνέδριο των ρεπουμπλικάνων, το 2016, που τον ανακήρυξε υποψήφιο του…

Οπότε το ψόφιο κουνάβι αντέδρασε κελαηδώντας στους οπαδούς του «μην το αγοράσετε»… Κι αυτό ήταν όλο…)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 2

Κυριακή 10 Νοέμβρη. …Το πρώιμο στιβαρό κράτος δημιουργήθηκε για να εμποδίσει τον εκτροχιασμό του Λευκού Οίκου… λέει ο συγγραφέας. Και σαν ένα παράδειγμα «εκτροχιασμού που αποφεύχθηκε» αναφέρει τον δισταγμό του ψόφιου κουναβιού να απελάσει ρώσους «κατασκόπους» (;) σαν τιμωρία για την δηλητηρίαση (;) του ρώσου διπλού πράκτορα Sergei Skripal και της κόρης του Yulia, στην αγγλία, τον Μάη του του 2018…

Υπό άλλες συνθήκες το ζήτημα θα θεωρούνταν θέμα «διαφοράς εκτιμήσεων»· κι άλλωστε η υπόθεση Skripal (κανείς δεν πέθανε…) παραμένει μυστηριώδης και ερμηνεύσιμη με διάφορους τρόπους. Αυτά άλλοτε – τώρα πια όχι. Είναι θέμα εκτροχιασμού (ή μη) της αμερικανικής «εξωτερικής πολιτικής»… Γιατί περί αυτού πρόκειται: όταν το ψόφιο κουνάβι μειώνει δραστικά την φορολογία (κυρίως των πλουσίων) ή υπογράφει κτηνώδεις «προϋπολογισμούς άμυνας» είναι σοφός και σωστός ηγέτης. (Το ίδιο «σοφό και σωστό» γίνεται όταν ανακοινώνει την κατάκτηση των συριακών πετρελαίων…)

Το ζήτημα που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί σημαντικό έχει δύο σκέλη. Το πρώτο αφορά την δημόσια εμφάνιση του «στιβαρού» κράτους (παρακράτους…) όταν η «ηγεμονική δύναμη» καταρρέει. Το δεύτερο, που μοιάζει όμοιο με το προηγούμενο αλλά δεν είναι, αφορά την εκτόξευση στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας του «κράτους ασφάλειας», του τεχνογραφειοκρατικού κρατισμού δηλαδή, ως εγγυητή όχι (μόνο) της «εσωτερικής δημόσιας τάξης» αλλά και της ιμπεριαλιστικής αρτιότητας. Σε άλλες εποχές (και άλλες αυτοκρατορίες…) θα ήταν ένας εν ενεργεία στρατηγός που θα μορφοποιούσε το «στιβαρό κράτος»… Τώρα; Κάτι υβριδικό;

Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι την «ανόρθωση» της πραγματικά κατεστραμμένης ρωσίας («ρωσικής ομοσπονδίας») την ανέλαβε ένας πυρήνας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, πετώντας στα σκουπίδια έναν αλκοολικό πρόεδρο, τον Yeltsin, που έφτιαχνε την προσωπική του περιουσία απ’ την καταστροφή. Αλλά το «ρωσικό παράδειγμα» θεωρήθηκε εξαίρεση, λόγω της ανυπολόγιστης καταστροφής (οικονομικής, κοινωνικής) που είχε προκληθεί στα ‘90s. Επιπλέον “δημοκρατική παράδοση” δεν υπήρχε στη Μόσχα για να θεωρηθεί η εμφάνιση και η επιβολή του Putin «σκάνδαλο» ή «πραξικόπημα»…

Τώρα αναδύεται ένα καινούργιο “παράδειγμα” – με συνέπειες που ξεκάθαρα μόνο “εσωτερικές των ηπα” δεν είναι. Η διακύβευση στη ρωσία στα τέλη των ‘90s ήταν το αν θα συνεχίσει να υπάρχει σαν καπιταλιστικό κράτος ή θα γίνει οριστικά η disneyland μαφιόζων και διεθνώς πρακτόρων. Η διακύβευση τώρα είναι διαφορετική: η πορεία του 4ου παγκόσμιου πολέμου απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον.

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 3

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Αν το «στιβαρό κράτος» θεωρεί πια το ψόφιο κουνάβι επικίνδυνο για το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και, επιπλέον, θεωρεί υποχρέωσή του να το φωνάξει δημόσια, δεν είναι μόνο επειδή η τακτική που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι (τακτική εγκεκριμμένη…), αυτή των «οικονομικών τιμωριών» (του «εμπορικού πολέμου»…) για την ανάσχεση των ανταγωνιστών των ηπα, απέτυχε παταγωδώς… Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής η κύρια αιτία είναι η έλλειψη χρόνου – πια. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα που περνάει, υπάρχει μια διεθνής εξέλιξη (στον ένα ή τον άλλο τομέα) που αμφισβητεί έμπρακτα και αποτελεσματικά την αμερικανική ηγεμονία. Δείτε μόνο τι έχει συμβεί μέσα στους δυο προηγούμενους μήνες, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη: απ’ την επίθεση στις εγκαταστάσεις της aramco ως τον nordstream2, και απ’ την εκτόξευση της huawei (παρά τις «τιμωρίες») μέχρι τις πυραυλικές δοκιμές του Kim… (Συμβαίνουν, βέβαια, και διάφορες εξεγέρσεις που φαίνονται ανοικτές σε «πειρατεία», ενώ άλλες δεν είναι καθόλου «αθώες». Τι σημαίνει, για παράδειγμα, η «εξέγερση» μπάτσων στη βολιβία, κατά του Morales;)

Κατά συνέπεια (λέμε) το «στιβαρό κράτος» των ηπα δεν αρκείται πια στο να κουνάει τα σκοινιά της μαριονέτας, με τον επιπλέον «κόπο» ότι πρέπει να συμμαζεύει (αποτελεσματικά ως τώρα) τις πότε πότε «εκτός γραμμής» αποφάσεις του ψόφιου κουναβιού (όπως πρόσφατα στο συριακό πεδίο μάχης…). Θέλει να την ξεφορτωθεί την μαριονέτα, επειδή στο επόμενο ή μεθεπόμενο «μπέρδεμα των σκοινιών» φοβάται (το «στιβαρό κράτος») ότι θα χάσει ακόμα περισσότερα.

(Με τον οριτζινάλ φασίστα Pence στο δεύτερο πλάνο να περιμένει, μπορεί να υποθέσει όποιος ενδιαφέρεται βάσιμα ποια είναι τα χειρότερα που έρχονται. Μήπως διάφοροι άσπονδοι φίλοι του ψόφιου κουναβιού, κάτι Putin κλπ, που τα ξέρουν αυτά τα χειρότερα που έρχονται, πρέπει να εφεύρουν μια κίνηση υπέρ του, μπας και ξε-αγκιστρωθεί;).

Εξάλλου το ψόφιο κουνάβι είναι σεξιστής! (Μπααα;;; Πώς και είχε διαφύγει ως τώρα αυτό το προσόν του απ’ την σωστή αξιολόγηση;;) Ο «ανώνυμος» γράφει:

… Καθόμουν σε μια άβολη σιωπή καθώς σχολίαζε την εμφάνιση γυναικών. Κάνει σχόλια για το makeup. Κάνει αστεία για το βάρος. Κάνει κριτική για το ντύσιμο. Αναρωτιέται για την σκληρότητα των γυναικών στο περιβάλλον του. Χρησιμοποιεί λέξεις όπως «γλυκούλα» απευθυνόμενος σε επαγγελματίες. Αυτά είναι πράγματα που δεν επιτρέπεται να τα κάνει ένα αφεντικό στο χώρο εργασίας…

Περίεργο… Σ’ όλη του τη ζωή φαινόταν του κατηχητικού… Πώς κατάφερε να κοροϊδέψει ο μπαγάσας τον αμερικανικό λαό ότι ήταν αμέμπτου ηθικής και politically correct;

Σε λίγο θα πουν ότι είναι ένας αμερικάνος Berlusconi!

(φωτογραφίες: Εντάξει: εκτός απ’ τις μπίζνες real estate είχε κι ένα πρακτορείο μοντέλων, από το 1999… Είχε οργανώσει και τον «τελικό» ανάδειξης της miss universe στη Μόσχα το 2013… Ε, τι δηλαδή;;;;)

Αυτό δεν είναι θέμα ορολογίας 4

Κυριακή 10 Νοέμβρη. Θα πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του κι αυτό το γεγονός: η παρακμή (ή, έστω, τα πολύ σοβαρά ζόρια) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συμβαίνουν ταυτόχρονα με μιαν άγουρη πολιτικά όξυνση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό των ηπα. Μπορεί να μην έχει εκδηλωθεί ακόμα η «στιβαρή» ενότητα ανάμεσα σε εργατικά κινήματα σαν το fight for 15 και τις φοιτητικές κινήσεις υπέρ του μποϋκοτάζ στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς· μπορεί το black life matters να είναι σε ύφεση και η οργανωμένη δημαγωγία να δρα ακόμα αποπροσανατολιστικά. Αλλά υπάρχει πράγματι μια πόλωση, με την όλο και μεγαλύτερη σκλήρυνση των αμερικάνων συντηρητικών και, απ’ την άλλη μεριά, την κατά περίπτωση (μεταμοντέρνα…) ριζοσπαστικοποίηση διάφορων κοινωνικών ομάδων, κυρίως των «μη λευκών και μη προτεσταντών».

Αν ο αμερικανικός καπιταλισμός χάσει την ισχύ του (και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα σ’ έναν all out πόλεμο· για παράδειγμα με τον περιορισμό της διεθνούς κυκλοφορίας / χρήσης του δολαρίου…) αυτό θα έχει συνέπειες (αν δεν έχει ήδη…) στην όξυνση της εσωτερικής κρίσης.

Το «στιβαρό κράτος» έχει διπλή αποστολή…

(φωτογραφίες: Portland rules o.k.!)

Συμβιβασμοί – or not?

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Η Αλίκη, που βρίσκεται ήδη στη χώρα των θαυμάτων, βρίσκεται ξαφνικά σ’ ένα δωμάτιο με μια πόρτα τόσο μικρή ώστε δεν μπορεί να την περάσει για να διαφύγει. Σ’ ένα μικρό τραπέζι ανακαλύπτει ξαφνικά ένα μικροσκοπικό μπουκάλι, που σίγουρα δεν ήταν εκεί πριν. Γύρω απ’ το λαιμό του μπουκαλιού υπάρχει μια χάρτινη ετικέτα με τις λέξεις «ΠΙΕΣ ΜΕ» με ωραία μεγάλα γράμματα.

Η Αλίκη εξετάζει προσεκτικά το μπουκάλι. Δεν γράφει πουθενά δηλητήριο. Η Αλίκη αδειάζει το υγρό στο στόμα της – έχει μια παράξενη γεύση. Αλλά μόλις το πιεί η Αλίκη αρχίζει να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει, και γίνεται μόλις δεκαεπέντε πόντους ύψος. Όσο χρειαζόταν για να βγει απ’ την πόρτα…

Το παραμύθι του Lewis Carroll (ψευδώνυμο του Charles Lutwidge Dodgson), γραμμένο το 1865, δύσκολα θα θεωρούνταν αλληγορία της συμβιβασμένης ζωής στον 21ο αιώνα· ακόμα κι αν τα παραισθησιαγόνα είναι πολύ αποτελεσματικότερα απ’ ότι 150 χρόνια πριν. Και πολύ πιο δημοφιλή.

Είναι αλήθεια όμως ότι για διάφορους λόγους (και μ’ όχι πολλούς τρόπους) είναι πανεύκολο να μικραίνει σήμερα ο καθένας. Όχι επειδή πρέπει να περάσει μια πόρτα μικρή. Αλλά επειδή θέλει να κρυφτεί, να περάσει απαρατήρητος – την ώρα που, ταυτόχρονα, νοιώθει πολύ σπουδαίος και σημαντικός. Είμαι μικρός για να τα βάλω με τη σαπίλα του κόσμου· αλλά είμαι ένα υπετροφικό Εγώ στον μικρότερο ή μεγαλύτερο κοινωνικό κύκλο μου. Που αποτελείται από επίσης υπερτροφικά Εγώ.

Τι προκαλεί αυτή η ταυτόχρονη, διαρκής και εντατική συστολή / διαστολή; Ανισορροπία, έως παράνοια, σαν κοινωνική συνθήκη. Αλλά όταν μια κατάσταση ανισορροπίας γίνεται κοινωνική συνθήκη, τότε όποιος κρατάει ισορροπία γίνεται ο «ξένος», ο «τρελός»· ακόμα και ο εχθρός.

Στην εποχή του «βασιλιά socializing» όποιος φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» κινδυνεύει να γίνει απόβλητος…

Ένας λόγος παραπάνω για όσους και όσες το αντέχουν να μένουν στην άκρη του κόσμου βλέποντάς τον ολόκληρο, σ’ όλο το μέγεθος της αθλιότητάς του – κι ας τους πουν περιθωριακούς.

Τεχνολογική ήττα

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί, απεγνωσμένα, να ανακόψει την πορεία των κινεζικής προέλευσης 5G τεχνολογιών για τις επικοινωνίες (κωδικός «Huawei») τα νέα, αναμενόμενα, είναι ακόμα χειρότερα.

Χτες το κινεζικό υπουργείο τεχνολογίας ανακοίνωσε την δημιουργία δύο ομάδων ειδικών για την ανάπτυξη της τεχνολογίας δικτύων 6G (!!!). Η πρώτη ομάδα αποτελείται από εκπροσώπους διάφορων κρατικών υπηρεσιών, ενώ οι δεύτερη από μερικές δεκάδες ειδικών από πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και εταιρείες.

Η “πέτρα του σκανδάλου”, ο πρόεδρος της Huawei Ren Zhengfei, είχε δηλώσει τον Σεπτέμβρη ότι η εταιρεία του έχει ξεκινήσει τις σχετικές έρευνες “εδώ και πολύ καιρό”, αλλά ότι η τελική ανάπτυξη των σχετικών τεχνολογιών “θα πάρει μια δεκαετία”. Δεν είναι παρήγορο για τις αμερικανικές εταιρείες: έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα έλεγε από τώρα πότε ακριβώς σκοπεύει να “ξανακτυπήσει” με μια ακόμα τεχνολογική επανάσταση ευρείας χρήσης. Είτε επειδή δεν το ξέρει ακριβώς· είτε επειδή στους πολέμους ο αιφνιδιασμός είναι πάντα σημαντικός.

Μόνο σε γενικές γραμμές έχει καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή το πως θα γίνει εκρηκτική η καπιταλιστική αξιοποίηση όταν όχι μόνο οι 5G επικοινωνίες αλλά και οι ανάλογες εφαρμογές θα έχουν εξαπλωθεί πλατιά. Ούτε λόγος λοιπόν να καταλαβαίνει τι μπορεί να είναι η 6G εποχή!!! (Το μόνο που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε είναι πως θα περιλαμβάνει κβαντικές εφαρμογές…).

Βρισκόμαστε, λοιπόν, σ’ αυτήν την εξαιρετικά και επικίνδυνα ενδιαφέρουσα εποχή: η τεχνολογική υπεροχή της δύσης (πάνω στην οποία στηρίχτηκε και η πολιτικο/στρατιωτική κυριαρχία της) τελειώνει. Μαζί τελειώνουν όλα όσα εξασφάλισε – και δεν ήταν καθόλου λίγα. Κράτησαν 500 χρόνια· αρκετά! λέει (ή ψιθυρίζει) ο υπόλοιπος πλανήτης…

Αυτό δεν το έζησαν ούτε οι παπούδες ούτε οι προπαπούδες μας!!! Δεν έχουμε ούτε βιβλιογραφία ούτε αναμνήσεις…

Open to business 1

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Αφού ο ρημαδοΚούλης έφτασε τόσο μακριά (στη Σαγκάη) για να διακηρύξει πως το ελλαδιστάν είναι «ανοικτό στις δουλειές», πρέπει να το χωνέψουμε όλοι…

Μα είναι κάτι καινούργιο; Ήταν ποτέ το ελλαδιστάν κλειστό στις «δουλειές» και στις «δουλίτσες»; Όχι, ποτέ!! Να μια καλή και ενδεικτική αναφορά στο θέμα στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής 3 Νοέμβρη, κάτω απ’ τον τίτλο τα σενάρια για τον φόνο του «τραπεζίτη» (διότι, φευ, υπάρχουν απ’ ότι φαίνεται και «επιχειρηματικά ατυχήματα»):

… Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο [Δημήτρης] Μάλαμας ήταν στενός συνεργάτης του απότακτου αστυνομικού Σπύρου Παπαχρήστου, ο οποίος δολοφονήθηκε τον Μάιο του 2018 έξω από ταβέρνα στην Παλλήνη. Ο τελευταίος διέθετε ισχυρά ερείσματα στην αστυνομία, είχε διασυνδέσεις με «βαριά» ονόματα της παρανομίας και επιπλέον, διατηρούσε φιλικές και συγγενικές σχέσεις με ισχυρούς παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Μία από τις υπηρεσίες που παρείχε – φυσικά με το αζημίωτο – ήταν να διασφαλίζει διακριτές ισορροπίες μεταξύ όλων των παραπάνω. Σ’ αυτήν την εξίσωση, ο Δημήτρης Μάλαμας περιγράφεται ως το δεξί χέρι του Παπαχρήστου, ο «τραπεζίτης» που είχε την ευθύνη διαχείρισης των χρημάτων που εισέπραττε ο πρώην αστυνομικός. Ένα από τα σενάρια που ερευνώνται είναι το συμβόλαιο θανάτου να υπέγραψαν ανταγωνιστές του 50χρονου, που θέλησαν να πάρουν εκείνοι τον έλεγχο του λεγόμενου «μαύρου ταμείου»…

Ο «τραπεζίτης» εκκαθαρίστηκε, ζήτω ο «τραπεζίτης»!!! Το ότι τα πιο πάνω δεν γράφονται στις σομόν σελίδες αλλά στις λευκές δεν θα πρέπει να μπερδέψει. Πρόκειται όχι μόνο για «επιχειρηματικές δραστηριότητες» αλλά και για την «δομή» τους, στη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου (παρακράτους και οργανωμένου εγκλήματος θα έλεγε κάποιος, αλλά τι να γίνει;:… αυτά διαθέτει η πατρίς!) Που νοιώθουν τόσο σίγουρες (αυτές οι δραστηριότητες) ώστε μπορούν να εμφανίζονται και δημόσια· έστω μέσω των γραφείων τύπου της δημόσιας τάξης.

Οπωσδήποτε είναι απαραίτητες δύο παρατηρήσεις. Πρώτον ότι δεν υπάρχουν εμπόδια· ζήτω, λοιπόν, η ελευθερία του επιχειρείν! Και, δεύτερον, ότι για να προκύπτει ζήτημα αλλαγής διαχείρισης του «μαύρου ταμείου», υπάρχει τέτοιο σταθερά και πάντα!! Σήμερα! Πράγμα που σημαίνει ότι οι «διακριτές ισορροπίες» συνεχίζουν να κρατιούνται· «φυσικά με το αζημίωτο»…

Καλά σου τάλεγα… Όποιος έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει στα σοβαρά το τετράδιο για εργατική χρήση νο 2 (η κρατικοποίηση του εγκλήματος) θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται για «περιθωριακούς»… Οι «ισχυροί παράγοντες της οικονομικής και της πολιτικής ζωής της χώρας» πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να θεωρηθούν τέτοιοι;

Ακόμα κι αν είναι δύσκολο (όχι τόσο όσο φαντάζεσθε) να βρεθεί η πραγματική θέση του ελλαδιστάν στην παγκοσμιοποίηση του εγκλήματος (νοούμενου σαν οι διαρκείς διαδικασίες παράνομης καπιταλιστικής συσσώρευσης) το «open to business» είναι παγκόσμια γνωστό ελληνικό προσόν… Αν ο ρημαδοΚούλης είναι απλά ένας εκπρόσωπος τύπου, τότε (και μόνον τότε) δικαιολογείται να το διαλαλεί όπου σταθεί κι όπου βρεθεί…

(φωτογραφία: Οι τρύπες στο πλάι και το νερό στην οροφή παραπέμπουν σε κάτι σαν «επιχειρηματικό συνέδριο»… ή κάνουμε λάθος;)

Open to business 2

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s, όταν έγιναν οι ιδιωτικοποιήσεις των ως τότε κρατικών τραπεζών, η οτοε (το συνδικάτο των τραπεζοϋπαλλήλων που τότε δεν ήταν εργοδοτικό) έδωσε μάχες αξιοσημείωτες. Όμως κάθε φορά που μια απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων ξεπερνούσε τις 3 ή 4 μέρες (πράγμα που συνέβαινε συχνά…) άρχιζαν οι οιμωγές: ο κόσμος (δηλαδή οι διαφόρων μεγεθών επιχειρηματίες) αναγκάζεται να καταφεύγει στους τοκογλύφους!… Για να παίρνει τα απαραίτητα δάνεια για «κεφάλαια κίνησης» – για παράδειγμα.

Αυτές τις δουλειές των «τοκογλυφικών» δανείων τις κάνουν συστηματικά όσοι έχουν ρευστό σε μεγάλες ποσότητες· και μερικούς πιστολάδες για να είναι βέβαιοι ότι ο δανειστής δεν θα κηρύξει «στάση πληρωμών»… Το ποιοί είχαν αυτά τα δύο προσόντα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δεν έγινε γνωστό. Κρίμα. Μάθαμε όμως αυτό το χρήσιμο: εκτός απ’ το «επίσημο» υπάρχει και «ανεπίσημο» τραπεζικό σύστημα… (Που μπορεί και να επικοινωνούν…)

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, τα παντελονάκια κόντυναν, και ήρθαν οι μαύρες εποχές της κατάρρευσης των ελληνικών τραπεζών. Σταμάτησαν να δανείζουν ή δάνειζαν με τέτοιο σταγονόμετρο ώστε το «επίσημο» χρηματοπιστωτικό σύστημα βγήκε ουσιαστικά εκτός λειτουργίας για χρόνια…

Το πάρτυ της «τοκογλυφίας»! Ακούσατε τίποτα γι’ αυτήν; Ακούσατε τίποτα για μεγάλης έκτασης εκκαθαρίσεις τέτοιων κυκλωμάτων; Όχι!!! Είναι το πολύ δύο (2) οι τέτοιου είδους περιπτώσεις τα τελευταία 10 χρόνια που έτυχαν αστυνομικής διαχείρισης. Έτσι ώστε να μπορεί να τις αποδώσει κάποιος σε κόντρες μεταξύ διαφορετικών «ανεπίσημων τραπεζών» παρά σε κάποια έκλαμψη «αρετής» του ελληνικού κράτους.

Με δυο λόγια: οι «διακριτές ισορροπίες» κρατήθηκαν, σε μια μεγάλη, άγνωστο πόσο μεγάλη, έκταση (και ένταση) διαχείρισης της εντόπιας κρίσης α λα ελληνικά. Θα πρέπει να είναι αρκετοί οι στυλοβάτες αυτών των «διακριτών ισορροπιών», διάσπαρτοι στην επικράτεια. (Με το αζημίωτο και το συμπάθειο).

Ένα μόνο απέμεινε εκκρεμές: πόσες, άραγε, απ’ τις αυτοκτονίες λόγω οικονομικής απόγνωσης όλα αυτά τα χρόνια οφείλονται στις αδιάλλακτες υπηρεσίες αυτού του «ανεπίσημου» τραπεζικού συστήματος, το οποίο, ας το επαναλάβουμε, πέρα απ’ το άφθονο ρευστό διαθέτει και τους απαραίτητους πιστολάδες για τις εισπράξεις… ε;;

Πόσοι άραγε αυτοκτόνησαν για να γλυτώσουν την τιμωρία για το «ανεπίσημο κόκκινο δάνειο» τους;

(φωτογραφία: Όχι τα τέλη αλλά οι αρχές της δεκαετίας του ’80… Τότε οι τράπεζες δεν είχαν καθόλου τον κεντρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των «απλών ανθρώπων» που απέκτησαν πολύ αργότερα…)