Tag: νόμοι σχέσεις

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Το ανθρώπινο κεφάλαιο: Hong Kong case

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Την άποψή μας για την πολιτική (με την έννοια της αντι-εξουσίας) ταυτότητα των χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών την ξέρετε: επιεικώς ηλίθιοι.

Ωστόσο αυτή η ασχετοσύνη, που τους έχει κάνει proxies της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, εξηγείται. Εκτός απ’ την περίπτωση πραγματικών κομμουνιστών φοιτητών ή και μη (που φυσικά υπάρχουν στον κινέζικο καπιταλισμό – και σαπίζουν στη φυλακή), αυτά τα φαινόμενα «αγανακτισμένων», όπου κι αν εμφανίζονται στον πλανήτη, αποτελούν εκφράσεις της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών και των μεσοαστών, που νοιώθουν ότι δεν έχουν (ή δεν θα έχουν) το μέλλον της γρήγορης ανόδου πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει.

Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά, που κάθε σοβαρός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να υποδείξει. Αυτές οι εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών είναι το απαύγασμα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δηλαδή της διεστραμμένης «επένδυσης» που κατασκευάστηκε στη Δύση, για να ακυρώσει τον ταξικό ανταγωνισμό – και έχει απλωθεί παντού όπου εξελίσσεται “καπιταλιστική ανάπτυξη”.

Συμβαίνει λοιπόν τώρα, μετά από 6 μήνες διαδηλώσεων, ότι αυτό το ασιατικό ανθρώπινο κεφάλαιο των νεαρών φοιτητών και φοιτητριών, ενώ πολιτικά βρίσκεται υπό το μηδέν (κι αυτό είναι αναπόφευκτο αφού όχι μόνο δεν αρνούνται την ταξική τους θέση αλλά αυτήν ακριβώς υπερασπίζονται!) τεχνικά βρίσκεται πιο μπροστά απ’ το δυναμικό καταστολής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ!

Επί έξι μήνες οι διαδηλωτές καινοτομούν – και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ ακολουθεί, μαθαίνει, και προσπαθεί να ρεφάρει· ώστε στη συνέχεια να πάρει κεφάλι. Η θεσμική ρύθμιση «του νόμου και της τάξης» είναι πίσω… Η εκπαίδευση της αστυνομίας το ίδιο… Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης μαζικής urban riot ακόμα πιο πίσω…

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων! Οπωσδήποτε, αυτή η «διαφορά ανάπτυξης» μεταξύ του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που γίνεται αντιμπατσικό και της αστυνομίας που γίνεται στόχος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Χονγκ Κονγκ είναι ένα ιδιότυπο άσυλο μέσα στην κινεζική επικράτεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης και «ανάπτυξης» της αστυνομίας της επαρχίας είναι σίγουρο πως βρίσκονται πολύ πίσω απ’ τους αντίστοιχους της κινεζικής στρατοαστυνομίας· απλά αυτή η τελευταία δεν έχει ανακατατευτεί άμεσα. (Αν το είχε κάνει το πάρτυ θα είχε τελειώσει προ πολλού, με κάποιο σοβαρό πολιτικό κόστος όμως). Η ίδια η διάρκεια (6 μήνες) της urban riot (που έχει απελευθερώσει την “ανάπτυξη” του αντιμπατσικού “ανθρώπινου κεφάλαιου”) θα ήταν αδύνατη στην κίνα…

Όπου και να οφείλεται η ως τώρα σχετική καθυστέρηση της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου της καταστολής απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου της αγανάκτισης της μεσαίας τάξης στο Χονγκ Κονγκ, λέμε ότι: α) Aυτή η καθυστέρηση είναι προσωρινή, στο βαθμό που – άλλωστε – η «αγανάκτιση» της μεσαίας τάξης είναι στην πραγματικότητα μια έκκληση προς το κράτος της να «αναπτυχθεί» κι αυτό όσο χρειάζεται ώστε να υπηρετεί αξιόπιστα τις ανάγκες της. Στην πράξη η περικύκλωση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η εφευρετικότητα τακτικής των συγκεκριμένων διαδηλωτών εξαντλήθηκε· κατά συνέπεια η στιγμή της ήττας του δικού τους “ανθρώπινο κεφάλαιου” απ’ εκείνο της αστυνομίας που, εν τω μεταξύ, “αναπτύχθηκε”, πλησιάζει γρήγορα. Και β) έχει ενδιαφέρον, σ’ αυτό το σύντομο «χρονικό παράθυρο», να προσέξει κανείς τι συμβαίνει όταν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» ξαναγίνεται εργασία· και ταυτόχρονα την αρνείται!

Το παρακάτω βίντεο, που – προφανώς! – επαινεί τους καταληψίες του πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ (να το βλέπει ο Χρυσοσεριφίδης και οι παρέες του και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο!), πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα βοηθήσει κάποιους (;) να θυμηθούν (;) ότι το «υψηλότερο επίπεδο τεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης» του ανθρώπινου κεφαλαίου μιας ανταρσίας με έδρα διαρκείας το κατειλημένο αθηναϊκό πολυτεχνείο ήταν …το 1990. Τόσο παλιά….

Μετά; Μετά άρχισε η ατομική αποκατάσταση… Η άρνηση του ανθρώπινου κεφαλαίου απέναντι στην (ανταγωνιστική) εργασία μας είναι αφόρητα γνωστή…

Το υγρό που καίει

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ως την περασμένη Παρασκευή όσοι έχουν ι.χ. ή δίκυκλο στο ιράν μπορούσαν να βάζουν ως και 400 λίτρα βενζίνης τον μήνα με φτηνή τιμή λίτρου 0,21 ευρώ (με βάση την επίσημη ισοτιμία ευρώ προς ιρανικό ριάλ: 1 προς 46.530, χτες).

Σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα σαν το ιράν είναι λογικό τα καύσιμα να είναι πάμφηνα. Ωστόσο η συγκεκριμμένη τιμή δεν ήταν ακριβώς «τιμή κόστους». Ήταν τμήμα της επιδοματικής πολιτικής του ιρανικού καθεστώτος.

Απ’ την περασμένη Παρασκευή έγινε αύξηση· μεγάλη και απότομη. Η ποσότητα επιχορηγούμενης χαμηλής τιμής έπεσε απ’ τα 400 λίτρα στα 60 για τα ι.χ. (30 για τα υβριδικά) – και η τιμή ανέβηκε απ’ τα 0,21 στα 0,32 ευρώ το λίτρο. Για τα ταξί τα φτηνά καύσιμα είναι 400 λίτρα τον μήνα· για τα δίκυκλα (άπειρα στο ιράν!!!) 25 λίτρα· ενώ υπάρχουν ανάλογα όρια για τα φορτηγά. Απ’ αυτά τα όρια και πάνω η τιμή εκτινάσσεται: 0,64 (ευρώ το λίτρο).

Αν οι τιμές φαίνονται χαμηλές (και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι!) πρέπει να ληφθεί υπόψη κι αυτό: ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός, μετά από αύξηση 36,5% που δόθηκε με κρατική απόφαση, είναι μόλις 33,7 ευρώ (πάντα με βάση την επίσημη ισοτιμία). Το τονίζουμε: ο ελάχιστος, ο κατώτατος. Είναι ποσό που δεν φτάνει καν και καν για την κάλυψη των βασικών αναγκών μιας μικρής οικογένειας. (Αυτό σημαίνει εκτεταμένη έξτρα μαύρη δουλειά.. συν, φυσικά, τα διάφορα κρατικά επιδόματα: στέγης, τέκνων, κλπ)

Το αποτέλεσμα αυτών των μεγάλων και απότομων αυξήσεων; Μια εξέγερση, περιορισμένη προς το παρόν σε επαρχιακές πόλεις, με μεγαλύτερες ανάμεσά τους την Ahvaz, την Shiraz και την Mashhad.

Είναι καιρός για τέτοια σε ένα κράτος με πληθωρισμό 35% τον περασμένο μήνα; Το καθεστώς δικαιολογεί τις αυξήσεις λέγοντας ότι μαζεύει λεφτά για την επιδοματική ενίσχυση των φτωχών. Υπάρχει τέτοια επιδοματική πολιτική στο ιράν· αλλά πόσο πειστικό είναι ότι καταπολεμάει κανείς την φτώχια … μεγαλώνοντάς την;;

Για την ασταμάτητη μηχανή ένα (βασικό) μέρος της εξήγησης μπορεί να προέρχεται απ’ αλλού: απ’ την πρόσφατη ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση». Όπως συμβαίνει σε κάθε κρατικό μπλοκ που καταργεί τους δασμούς στο εμπόριο μεταξύ των μελών του, έτσι και στη «ευρασιατική ένωση» πρέπει σταδιακά να καταργηθούν (στα κράτη μέλη) οι «εσωτερικές επιδοτήσεις» σε διάφορα βασικά είδη. Στο Ερεβάν της αρμενίας (επίσης μέλος της «ευρασιατικής ένωσης») η βενζίνη πάει 0,83 ευρώ το λίτρο… Αν το εμπόριο καυσίμων μεταξύ ιράν και αρμενίας πρόκειται να γίνεται χωρίς δασμούς, η κρατική επιδότηση που κρατούσε την ιρανική τιμή στα 0,21 θα πρέπει να καταργηθεί… Τα 0,64 ευρώ το λίτρο για πάνω απ’ τις απόλυτα αναγκαίες ποσότητες στο ιράν, πράγματι εμποδίζει την μεταφορά φτηνής βενζίνης στην αρμενία…

Ωστόσο το καθεστώς δεν θέλει να ενημερώσει τους υπηκόους του… Αντίθετα ο αρχιτράγος Khamenei βγήκε για να καταγγείλει τους χούλιγκανς, τους αντεπαναστάτες και τους πράκτορες των εχθρών… Ασφαλώς υπάρχουν και τέτοιοι· ωστόσο δεν ήταν δική τους η απόφαση για τις αυξήσεις στα καύσιμα που (ήταν βέβαιο) θα προκαλούσε οργισμένη αντίδραση σε μια καπιταλιστική κοινωνία με το ¼ της να ζει κάτω απ’ το επίσημο όριο φτώχιας· και με μια νεολαία που θα ήθελε να ανέβει κοινωνικά, παίρνει τα πτυχία της … αλλά δεν χωράει εδώ και καιρό στη μέση της πυραμίδας της ταξικής διαστρωμάτωσης (όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου) – δεν μπορεί όμως και να αναζητήσει την τύχη της αλλού αφού το “αλλού” έχει φράχτες και frontex…

Ο διαρκής εμπορικός πόλεμος της Ουάσιγκτον κατά της Τεχεράνης έχει προκαλέσει πράγματι οικονομική ασφυξία σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· αυτός είναι άλλωστε ο στόχος του. Εφόσον η ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση» είναι επιλογή διεξόδου απ’ την ασφυξία, δεν θα ήταν χαμένος κόπος να ενημερωθούν οι υποτελείς για ορισμένες «λεπτομέρειες» που τους αφορούν. Αν όχι από εντιμότητα σίγουρα από πρόνοια: οι εξηγήσεις και όχι οι «καταγγελίες» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας είναι που κόβουν την «χαρά του λύκου» (που στην αναμπουμπούλα …)

Με «καταγγελίες» απλά παίζει κανείς με την φωτιά· σε μια εποχή διεθνών πυρομανών…

 

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Δεν παιρνούν την καλύτερη εποχή τους οι σχέσεις Σεούλ – Ουάσιγκτον. Μπορεί να περνούν και μία απ’ τις χειρότερες. Απ’ την μια το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να «πιέζει» την κυβέρνηση Moon «να τα βρει» με το Τόκιο, και να μην επιμείνει στον τερματισμό της διακρατικής συμφωνίας «μοιράσματος πληροφοριών» – που, επίσημα, τελειώνει σε μια βδομάδα. Απ’ την άλλη μεριά επιμένει ότι η Σεούλ θα πρέπει να πληρώσει 5 δις δολάρια το 2020, για τα έξοδα του αμερικανικού στρατού («προστασίας; κατοχής;) στη νότια κορέα.

Είναι ένα διπλό πακέτο αμερικανικών απαιτήσεων που έχει μπλοκάρει ακόμα και την παραδοσιακά φιλοαμερικάνικη νοτιοκορεατική δεξιά / ακροδεξιά. Τα ερωτήματα του είδους «είναι μισθοφόροι μας οι αμερικάνοι πεζοναύτες;» δίνουν και παίρνουν, σε μια κοινωνία που έχει το οικονομικό δυναμικό πλέον να γίνει πιο εθνικιστική, είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά»· χωρίς αμερικάνους φύλακες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν πιέζει το Τόκιο να κάνει πίσω στις αιτίες που προκάλεσαν την διάλυση της κατασκοπευτικής συμφωνίας, δεν επιτρέπει σε καμμία νοτιοκορεατική πλευρά την εκδήλωση συμπάθειας προς τους αμερικάνους… Μιλώντας λίγο πιο γενικά, το νταβατζίδικο στυλ που είναι το προτελευταίο στάδιο της παρακμής κάθε «μεγάλης δύναμης» στην ιστορία δεν είναι καλοδεχούμενο ούτε στη νότια κορέα.

Που θα καταλήξει αυτός ο «χειμώνας» στις σχέσεις των δύο κρατών; Άγνωστο, αν και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ευχαρίστως θα έβλεπε την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την κορεατική χερσόνησο. Είναι, ωστόσο, προχωρημένο ενδεχόμενο: εδώ το ψόφιο κουνάβι δεν κατάφερε να αποσύρει τους 1000 πεζοναύτες του απ’ το δευτερεύον πεδίο μάχης της συρίας· θα καταφέρει να αποσύρει 28.500 απ’ το πρωτεύον της ανατολικής ασίας;

Ποιό πιθανή θα ήταν η μείωση του αμερικανικού στρατού κατοχής· αντί για την πλήρη απόσυρσή του. Έτσι το ψοφιοκουναβιστάν θα μπορούσε να κάνει «μια καλύτερη τιμή» στη Σεούλ…

Εκτός αν αντικατασταθεί…

Είναι δουλειά “γαμπρών” αυτή;

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι, υποδεχόμενο τον Erdogan του οποίου δήλωσε «οπαδός» (!!!) και προκειμένου να αποφύγει τις κριτικές απ’ τους σκληροπυρηνικούς βουλευτές του ότι «τα έχει κάνει πλακάκια» με το αφεντικό της Άγκυρας, φώναξε μερικούς απ’ αυτούς για να τα σούρουν ένα χεράκι στον «χασάπη των κούρδων»… Κορυφαίος ανάμεσά τους ο ακροδεξιός πραγματιστής γερουσιαστής Lindsey Graham, απ’ τους βασικούς υποστηρικτές της απόφασης για την γενοκτονία των αρμενίων απ’ την οθωμανική αυτοκρατορία. (Αν η ελληνική πολιτική σκηνή δεν ήταν ντροπαλή, θα τον είχε ανακηρύξει ήδη επίτιμο διδάκτορα … χμμμ… ας πούμε της ασοεε, που είναι και της μόδας…) Ως γνωστόν το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε απ’ την αμερικανική βουλή με συντριπτική πλειοψηφία· απέμενε η έγκρισή της απ’ την γερουσία, που θεωρούνταν σίγουρη.

Το τι κουβεντιάστηκε μεταξύ Erdogan και αντι-Erdogan εκπροσώπων του αμερικανικού λαού θα το μάθουμε (όσο το μάθουμε) σε δόσεις. Το γεγονός όμως είναι ότι αφού υποτίθεται (;) ότι ο Erdogan και ο Graham τα «ψιλοτσούγκρισαν» στο ραντεβού, ο δεύτερος πήγε τη γερουσία και δήλωσε ότι αποσύρει την υποστήριξή του στο νόμο για την γενοκτονία των αρμενίων… Δεν πρέπει να ζαχαρώνουμε την ιστορία, ούτε να προσπαθούμε να την ξαναγράψουμε… Όχι για χάρη του παρελθόντος αλλά για χάρη του μέλλοντος… Άλλοι συντηρητικοί γερουσιαστές, που επίσης ήταν υπέρ, το γύρισαν λέγοντας ότι «μια τέτοια απόφαση θα θέσει σε κίνδυνο την ζωή των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία»… Χμμμ. Ενδιαφέρον… (Από “επίτιμος” ο Graham θα ξέπεφτε σε “μπαχαλάκια” για το ελληνικό γκουβέρνο…)

Ο Graham είναι ο επικεφαλής των συντηρητικών στη γερουσία· συνεπώς θα εξασφαλίσει ότι η πρόταση νόμου δεν θα περάσει, κι άρα η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν θα γίνει αμερικανικός νόμος. Η σφαγή των αρμενίων (και όχι μόνον, άλλωστε) είναι ιστορικό γεγονός, αποδεδειγμένο – δεν χρειάζεται επικύρωση από κανένα κοινοβούλιο. Εκείνο που παίζεται είναι ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία». Αν σε μια μαζική σφαγή αποδοθεί επίσημα (π.χ. απ’ το αμερικανικό νομοθετικό) ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία», τότε τα θύματα ή οι απόγονοί τους μπορούν να εγείρουν σε διεθνή δικαστήρια απαιτήσεις αποζημίωσης. Αν όχι, δεν μπορούν.

Συνεπώς η στροφή του Graham μετά τα «σούπα μούπες» με τον Erdogan είναι ο ορισμός του οπορτουνισμού. Ακόμα κι αν ο Erdogan έκανε την γνωστή κίνηση με την παλάμη που κινείται αργά κάθετα στο λαρύγγι… Απ’ την απέναντι μεριά, αυτήν του τουρκικού καθεστώτος, πρόκειται για τεράστια «διπλωματική επιτυχία»!… Και πάντως όχι «δουλειά γαμπρών», εκτός αν τα πάντα στο ψοφιοκουναβιστάν τα ελέγχει ο βασιλογαμπρός Jared Kushner…

Κάτι μας λέει ότι στους κύκλους των πολιτικών βιτρινών στην Αθήνα έχει αυξηθεί κατακόρυφα η κατανάλωση ηρεμιστικών…

(φωτογραφία: Ο Graham είναι στα αριστερά – σ’ αυτό το πλάνο απ’ το ζόρικο ραντεβού… Επειδή «όταν μαλώνουν τα βουβάλια…» συμβαίνουν τα υπόλοιπα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τα βατράχια να μην κάνουν συμμαχίες με τα μεγάλα θηλαστικά, ούτε να παίζουν στοίχημα όταν γίνεται παγκόσμιος καυγάς βουβαλιών… Θα ήταν καλό κατ’ αρχήν να την κάνουν απ’ τον βάλτο με σβέλτα και μεγάλα πηδηματάκια…

Αλλά ίσως γι’ αυτό τα βατράχια είναι κάπως γλυτσερά: ελπίζουν σε κάποιον βασιλιά της λάσπης, ακόμα κι όταν βρίσκονται κάτω απ’ την πατούσα του… Ποιός ξέρει;)

Περί πραξικοπημάτων 1

Πέμπτη 14 Νοέμβρη. Είναι πια εύκολα προσβάσιμες (σε όσους / ες ξέρουν στοιχειώδη αγγλικά) οι «λιθιο-κεντρικές» εξηγήσεις για το πραξικόπημα στη βολιβία.

Προσέξτε όμως, αν σας ενδιαφέρει αυτό που λέγεται «η δύναμη της εργατικής τάξης» ή «η δύναμη των πληβείων», ή ότι άλλο σας βοηθάει. Είναι ένα θέμα το γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν ή/και κάνουν ένα πραξικόπημα· και είναι διαφορετικό θέμα το γιατί ένα πραξικόπημα πετυχαίνει – ή όχι.

Δεν πετυχαίνουν όλα τα πραξικοπήματα, παρότι όλα έχουν «σοβαρούς στόχους και σκοπούς»!!! Θυμηθείτε: τον Ιούλη του 2016 έγινε ένα πραξικόπημα στην τουρκία, που και σοβαρούς λόγους είχε, και σοβαρούς υποστηρικτές… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των τούρκων υπηκόων, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του… Τον Απρίλη του 2002 έγινε ένα άλλο πραξικόπημα, εναντίον του Chavez στη βενεζουέλα… Ηττήθηκε – ευτυχώς! φώναξαν τα εκατομύρια των βενεζουελάνων πληβείων τότε, παρά την σοβαρότητα των σκοπών του…

Η συστηματική έμφαση στις (υλικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές) αιτίες ενός πραξικοπήματος που πέτυχε (και η βολιβία είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα) αφορά την μισή αλήθεια· κι αν θέλει να την παραστήσει ολόκληρη η προσπάθεια δεν είναι καθόλου αθώα. Αφαιρεί απ’ την ζωντανή πραγματικότητα σε κάθε μέρος του πλανήτη τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις· αφαιρεί την οργάνωση ή την ανοργανωσιά, την γενναιότητα ή την δειλία των κοινωνικών υποκειμένων· αφαιρεί τις σχέσεις εξουσίας και τις σχέσεις (διάχυτης ή οργανωμένης) αντιεξουσίας… Αφαιρεί, δηλαδή, όλα όσα μπορούν να οδηγήσουν ένα πραξικόπημα, όποιες αιτίες και να έχει, σε αποτυχία!!! Αφαιρεί, ακυρώνει, την δύναμη των αδύναμων!!! Και, τελικά, «νομιμοποιεί» τους πραξικοπηματίες και τα έργα τους σαν αναπόφευκτα· έστω κι αν το «αναπόφευκτο» παραπέμπει πάντα σε κάποια «μεγάλη δύναμη» – εν προκειμένω τις ηπα. Αλλά η επιτυχία κανενός πραξικοπήματος δεν είναι «αναπόφευκτη» – ούτε στη βολιβία ούτε οπουδήποτε αλλού. Με όση Ουάσιγκτον κι αν έχει πίσω του…

Η ίδια ακριβώς δολιότητα, κρυμμένη πίσω απ’ τις φοβερές «εξηγήσεις», ισχύει και στις εξεγέρσεις / επαναστάσεις. Ούτε μία στις εκατό πιθανότητες δεν είχε η επανάσταση των μπολσεβικων να νικήσει· νίκησε όμως εναντίον καθόλου αδύναμων και χωρίς σοβαρούς σκοπούς αντιπάλων… Να πούμε για τους 82 ένοπλους του Granma; Πού πήγαιναν οι τρελοί;… Να πούμε για την μια χούφτα ένοπλων zapatistas, «τόσο μακριά απ’ τον θεό τόσο κοντά στην αμερική»; Πού πήγαιναν οι τρελοί;

Ούτε μία στις χίλιες δεν ήταν η πιθανότητα που δινόταν απ’ τους διάφορους επαΐοντες για να νικήσει η επανάσταση στην τυνησία στα τέλη του 2010 / αρχές του 2011… Νίκησε – κόντρα σε όλα τα «προγνωστικά». Κι αφού οι επαΐοντες κατάπιαν το σάλιο τους, δεν έδιναν ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητες για να νικήσει η επανάσταση στην αίγυπτο, απ’ τις 25 Φλεβάρη του 2011 και μετά… Κι αυτή νίκησε… Ε, μετά απ’ αυτά τα «ανεξήγητα», αυτές οι πρόσφατες οι νίκες αποδόθηκαν πρώτα … στα πρωτοκοσμικά social media (!!!) και, μετά, σε κάποιο μυστηριώδες «αμερικανικό σχέδιο», για το οποίο ποτέ κανείς δεν έφερε ούτε μισή απόδειξη…

Οπότε: το γεγονός ότι (μέχρι σήμερα…) το πραξικόπημα στη βολιβία έχει πετύχει, πρέπει να αποδοθεί στα κίνητρα των εντός ή εκτός βολιβίας κλασσικών καπιταλιστικών συμφερόντων (: πρώτες ύλες) μόνο κατά 49%, στο μέγιστο. Το άλλο 51% της απάντησης για την επιτυχία του πρέπει, είναι απόλυτα αναγκαίο, να αποδοθεί στο τι έκανε και τι δεν έκανε, τι χαρακτηριστικά είχε και τι χαρακτηριστικά δεν είχε το καθεστώς Morales. Μετά από τόσα χρόνια εξουσίας. Η αντι-πραξικοπηματική κοινωνική δυναμική στη βολιβία είναι υπαρκτή και στέρεα· μόνο που βρέθηκε «εκτός» όταν έπρεπε να «καθαρίσει»… (Το τι θα ακολουθήσει δεν το ξέρουμε, αλλά τα γεγονότα είναι γεγονότα ήδη… Εν τέλει ο εμφύλιος είναι το χειρότερο ενδεχόμενο αν οι φασίστες έχουν με την μεριά τους τον στρατό και την αστυνομία. Αυτά τα προλαβαίνει κανείς!)

Υπάρχει περίπτωση μια αριστερή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κυβέρνηση να ανοίγει, να διευκολύνει τον δρόμο σε φασίστες; Υπάρχει περίπτωση ο κρατικός πατερναλισμός να διαβρώνει, και τελικά να ακυρώνει, τις δυνατότητες ακόμα και των κινημάτων που θα έπρεπε να τον προσπεράσουν· και, in case of emergency, να μπλοκάρουν οποιαδήποτε «δεξιά παλινόρθωση»;

Τελικά: χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Morales: λάθος!

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο Evo Morales, για τρεις θητείες πρόεδρος στη βολιβία, ο πρώτος (και μοναδικός) ιθαγενής («ινδιάνος») σ’ αυτό το αξίωμα, «κιότεψε» – και συγγνώμη για την έκφραση. Μαζί με καμμιά 20αριά ακόμα στελέχη της κυβέρνησής του, κατέφυγαν στο μεξικό, που τους έδωσε πολιτικό άσυλο…

Δεν ψάχνουμε για ήρωες· πέρα απ’ το ότι είμαστε πολύ πολύ μακριά και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα. Όταν όμως κάποιος που ήταν (και θα ήθελε να συνεχίσει να είναι) ο «πολιτικός ηγέτης» των πληβείων σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν και βάζει την προσωπική του ασφάλεια πάνω απ’ την «μοίρα» όσων λέει ότι εκπροσωπεί, τότε χάνει την εμπιστοσύνη τους. Τους προδίδει. Στην πιο «καλή» περίπτωση: τους ξενερώνει.

Τι θα κάνει τώρα ο Morales και το όποιο επιτελείο του απ’ το μακρινό μεξικό; Θα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς τον εμφύλιο στην βολιβία; Θα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα; Φεύγοντας εγκατέλειψε την θέση μάχης που του αναλογούσε. Ακόμα κι αν οι οπαδοί του παραμείνουν πιστοί, δεν μπορεί παρά να το θυμούνται: τόβαλε στα πόδια…

Εκείνος ο Αλιέντε, εκείνη την «11η Σεπτέμβρη» του 1973, δεν ήταν γεννημένος για «ήρωας». Εκλεγμένος πρόεδρος ήταν, σοσιαλδημοκράτης, και πέθανε με το όπλο στο χέρι. Τον σκότωσαν οι πραξικοπηματίες· αλλά έμεινε στη θέση του ως το τέλος.

Ω Evo Morales: δεν θα είσαι εσύ ο Tupac Amaru 2…. (Αυτός δεν έφυγε. Δέθηκε και εκτελέστηκε απ’ τους ισπανούς… Παρότι η εξέγερση ηττήθηκε στρατιωτικά, έγινε πηγή έμπνευσης για διαδοχικές εξεγέρσεις των ιθαγενών στο μεγαλύτερο μέρος της νότιας αμερικής).

(φωτογραφία πάνω: Ο Morales πριν σχεδόν 20 χρόνια. Τότε ήταν πρόεδρος του συνδικάτου των καλλιεργητών φυτών κόκας στη βολιβία. Στη φωτογραφία απέναντι σε στρατοκαραβανάδες, που πρόκειται να εμποδίσουν διαδήλωση των αγροτών, που ζητούν τη νομιμοποίηση της καλλιέργειας του φυτού που έχει διάφορες ιατρικές ιδιότητες· ενάντια στην επεξεργασία της κόκας ως «άσπρη σκόνη» για τους πρωτοκοσμικούς.

Κάτω: Ο Αλιέντε, στο κέντρο της φωτογραφίας, με τα γυαλιά και το πιστόλι στο χέρι, ενώ βομβαρδίζεται το προεδρικό μέγαρο απ’ τους χουντικούς…)

Lithium

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Στις 4 Νοέμβρη ο Morales ακύρωσε την συμφωνία που είχε κλείσει η κυβέρνησή του τον Δεκέμβρη του 2018, με την γερμανική ACI Systems Alemania (ACISA) για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων λιθίου στην επαρχία του Potosi. Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν ήδη ξεκινήσει διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της συμφωνίας· ωστόσο ο Morales επεδίωκε την επαναδιαπραγμάτευση των όρων παραχώρησης στη γερμανική εταιρεία, ώστε να αυξηθούν τα οφέλη για το βολιβιανό κράτος και τους ντόπιους.

Στη βολιβία βρίσκονται τα δεύτερα σε μέγεθος στον κόσμο κοιτάσματα λιθίου, που ως τώρα δεν εξορύσσονται με «επιχειρηματικό τρόπο». Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει το 50%, μπορεί και παραπάνω, των παγκόσμιων αποθεμάτων. Η ζήτηση λιθίου, βασική πρώτη ύλη για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων, αναμένεται να διπλασιαστεί ως το 2025. Όσο για την ACISA; Φτιάχνει μπαταρίες για την Tesla.

Κάποιοι σχετίζουν το πραξικόμημα κατά του Morales με το πάγωμα αυτής της συμφωνίας με την ACISA. Όμως οι «χρωματιστές διαδηλώσεις» κατά του Morales ξεκίνησαν στις 21 Οκτώβρη (δυο βδομάδες πριν το «πάγωμα»). Κι ενώ πράγματι, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, ένα απ’ τα επίδικα μπορεί κάλιστα να είναι τα κοιτάσματα λιθίου, αυτό με τίποτα δεν σημαίνει ότι, αν καταφέρει να εγκαταστήσει δικές της κυβερνητικές μαριονέτες, την δουλειά θα την πάρει μια γερμανική εταιρεία!!

Πέρα απ’ αυτό υπάρχει το πολύ ευρύτερο ζήτημα της «πίσω αυλής» του ψοφιοκουναβιστάν. Όταν έβαλε στο στόχαστρο τον Maduro, επιβεβαιώθηκε ότι το νυν αφεντικό της βενεζουέλα έχει συμμαχίες σ’ αυτήν την «αυλή». Ένας σύμμαχος ήταν η La Paz, άλλος σύμμαχος η Havana. Το ξήλωμα των συμμάχων, ειδικά την ώρα που στη χιλή (και λιγότερο γνωστό στη βραζιλία) η αντιπαλότητα στις καραδεξιές κυβερνήσεις δυναμώνει διαρκώς, θα μπορούσε να είναι από μόνο του, με ή χωρίς λίθιο, ένα σοβαρό ζήτημα για το αμερικανικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο.

Τέτοιες εξηγήσεις (ή “εξηγήσεις”) αποφεύγουν όμως το βασικό: Τι απ’ αυτά αγνοούσε ο Morales; Και, τελικά: Γιατί απέδρασε στην Mexico City;

(φωτογραφία: οι λίμνες αλάτων στο Potosi περικλείουν τα τεράστια κοιτάσματα λιθίου).

Οι κλειδοκράτορες

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο. Παρακαλούμε προσέξτε το: σε αντίθεση με ένα οποιοδήποτε κοινό μαγαζί, του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται την έξωθεν έγκριση για να το κλείσει, στα πανεπιστήμια καμμία διοίκησή τους δεν πρόκειται να πετάξει έξω τους φοιτητές αν δεν έχει εξασφαλίσει το Ο.Κ. της αστυνομίας ότι θα τους διαλύσει αν μαζευτούν γύρω γύρω!

Συνεπώς, το ότι οι απαλλοτριωτές δεν κρατάνε παλούκια αλλά φοράνε γραβάτες και, επιπλέον, ανεμίζουν κάποιου είδους «θεσμικό ο.κ.» έχει, βέβαια, την σημασία του· αλλά περί αντιδραστικής απαλλοτρίωσης και βίαιης έξωσης πρόκειται. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πως αντιμετωπίζεται ένα «εργοδοτικό» ή «διοικητικό» lock out είναι γνωστό και ιστορικά κατοχυρωμένο. Είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για κτίρια γραφείων – είτε για πανεπιστήμιο. Σπάσιμο της αντιδραστικής, «ιδιοκτησιακής» απαλλοτρίωσης, και ανακατάληψη. Φυσικά τέτοιες απαντήσεις δεν αρέσουν καθόλου στα όποια (κάθε φορά) αφεντικά: αμφισβητούν την εξουσία τους και την απεριόριστη δυνατότητά τους να την ασκούν. Οπότε ρίχνουν τις μάσκες (αν συμβαίνει να φοράνε τέτοιες…) και αναθέτουν την «διαχείριση της υπόθεσης» στους καθ’ ύλην αρμόδιους…

Σωστά έπραξαν, λοιπόν, οι νεαρές και οι νεαροί των «αγωνιστικών κινήσεων» (αυτά τα πανό είδαμε…) Έπραξαν σωστά όχι βέβαια με βάση τα κριτήρια των «απαλλοτριωτών», αλλά με βάση την κινηματική ιστορία (και εις τα ευρώπας γίνονται αυτά – το λέμε για τους «ευρωπαϊστές»!..) Και με βάση την θέση τους στην εκπαιδευτική μηχανική. Αν είχαν περισσότερη εμπειρία ή/και λιγότερο φόβο θα πετύχαιναν, επίσης, να μην πατήσουν τις αρβύλες τους οι μπάτσοι μέσα στο ίδρυμα – για το συμβολισμό του πράγματος… Διότι (όλα κι όλα!): ο υπουργός τάξης είναι αυτός που είναι, αλλά όχι ηλίθιος. Καθόλου δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών και φοιτητριών, όσους δημαγωγικούς μηχανισμούς κι αν διαθέτει…. (Σίγουρα δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια που να εικονίζονται σε κάποια media… )

Προχτές στην Πατησίων αυτά τα συνεργαζόμενα «πανεπιστημιακά, εξω- και αντι-πανεπιστημιακά στοιχεία» (πρύτανης, υπουργός τάξης και λοιπά όργανα) έκαναν το λάθος που έδειχναν ότι προσπαθούν να αποφύγουν. Το έκαναν από υπερβάλλοντα ζήλο; Από λάθος υπολογισμό; Όπως και νάχει το έκαναν: έδειξαν ότι φοβούνται.

Όχι ειδικά τους συγκεκριμένους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ασοεε. Φοβούνται ότι «η ρητορική της δημόσιας τάξης» δεν (θα) είναι πειστική απέναντι στο φασισταριό που τους παρακολουθεί αν ασχολείται μόνο με περιθωριακούς μύωπες – εύκολους στόχους.. Γι’ αυτό και το «plan B» τους (το βασικό ίσως) είναι να τρομοκρατήσουν πολύ ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα… Πάνω από 100 πάνοπλοι μπάτσοι όλων των ειδών για 200 νεαρούς διαδηλωτές; Άθλια δημαγωγία εκ των υστέρων; Σιγά ρε Χρυσοσεριφίδη!!! Σιγά! Τόσα κιλά πιστολάδες για την μόστρα;

Φοβούνται· κι αυτό τους κάνει περισσότερο επικίνδυνους… Όπως τους κάνει ακατάσχετα φλύαρους σ’ αυτή τη φάση: πρέπει να επιβάλλουν δημαγωγικά τους εαυτούς τους, για να μπορούν να επιβάλλονται ευκολότερα και πιο σιωπηλά στο μέλλον.

(φωτογραφία: Πετάμε στην άκρη τους συνηθισμένους “καλοθελητές / μεσολαβητές” και απαντάμε στην απλή ερώτηση: Ή με τους μεν ή με τους δε…. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει!)

Οι κλεπταποδόχοι της ιδεολογίας

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Απ’ τα πρώτα αναρχοαυτόνομα χρόνια της, σε “αρχαίους” καιρούς, η ασταμάτητη μηχανή έμαθε (και έτσι πορεύτηκε) ότι δεν υπάρχει κανένα «άσυλο» (πανεπιστημιακό ή άλλο) σαν φυσικό ταμπού, όπως νομίζουν οι διάφορων αποχρώσεων μικροαστοί, συμπεριλαμβανόμενων των χύμα. Αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του το τεχνικό ζήτημα του πως και πότε η στρατοαστυνομία μπορεί να εισβάλει που, τότε οποιαδήποτε κοινή πολυκατοικία ή κτίριο γραφείων οπουδήποτε στην πόλη είναι πολύ πιο «άσυλο» (δηλαδή: είναι τεχνικά πιο δύσκολη η εισβολή σ’ αυτό) απ’ τα προαύλια των ιδρυμάτων!

Η μυθολογία του «πανεπιστημιακού ασύλου» και του δήθεν «άβατου» έκαψε πολλών τα μυαλά, μερικές φορές με ζόρικες συνέπειες: χειροπέδες… Κατά τα υπόλοιπα αν έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη, είναι τόσο πολιτική όσο σιχαίνεται να καταλάβει ο κάθε μικροαστός – μάζα. Πολιτική; Ναι. Είναι θέμα, καθαρά και ξάστερα, συσχετισμών δύναμης. Υπό ορισμένες οργανωτικές προϋποθέσεις (κι αυτό έχει συμβεί κινηματικά τουλάχιστον μια φορά, το 1990…) η δύναμη (της οποίας οι συσχετισμοί παίζουν ρόλο) μπορεί να έχει ακόμα και «στρατιωτική» διάσταση – να παραπέμπει δηλαδή σε αντίπαλα «δυναμικά βίας» για τα οποία κανείς δεν είναι σίγουρος εκ των προτέρων ποιος μπορεί πράγματι να ασκήσει ή όχι.

Όμως πέρα απ’ την στενά εννοημένη βία (για την οποία, χάρη της σύντομης σημείωσης εδώ, μπορούμε να αποδώσουμε στο κράτος την αναμφισβήτητη υπεροχή – όχι όμως και την πολιτική ευχέρεια!) υπάρχουν σημαντικές επιπλέον διαστάσεις. Το «πανεπιστημιακό άσυλο» μπορεί να κρατηθεί σαν τέτοιο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι εκείνοι κι εκείνες που το υπερασπίζονται μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και πρακτικές που προκάλεσαν την «επέμβαση του νόμου και της τάξης» – ακόμα και μετά απ’ την όποια εναντίον τους «επέμβαση»… Η πιο πάνω πρόταση βάζει αμέσως στον πάγκο τα ζητήματα: ποιοί, υπερασπίζονται τι, για λογαριασμό ποιών (από κοινωνική και πολιτική άποψη), εναντίον ποιών, και πότε. Όχι τι φαντάζονται ό,τι κάνουν – αρκετά με τις second lives! Τι συμβαίνει πραγματικά!

Για να το κάνουμε λιανά μ’ ένα παράδειγμα. Μια πραγματική εργατική συνέλευση μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο είναι ξεκάθαρα “παράβαση” της νομοθεσίας (και της ιδεολογίας) περί “ασύλου”. Τί δουλειά έχουν τα εξω-φοιτητικά στοιχεία; Καμμία… Όποιος σκοπεύει να υπερασπιστεί μια τέτοια συνέλευση οποτεδήποτε χρειαστεί, έχει πολύ δουλειά από σήμερα, αύριο και μεθαύριο – για να στριμώξει τη νομοθεσία και την ιδεολογία έγκαιρα…

Τελευταίο και σύντομο, σαν υπενθύμιση για κάτι απ’ τα πολλά που αγνοούνται, σε μια κοινωνία χωρίς μνήμη: εκείνη την επέτειο-της-εξέγερσης-του-‘73 το 1980, μετά την καταστολή της πορείας των «δέκα χιλιάδων προβοκατόρων» όπως εύστοχα την χαρακτήρισε κάποιος, και τους δύο δολοφονημένους στο δρόμο (Κανελλοπούλου και Κουμής), οι μπάτσοι πυροβολούσαν απ’ την Στουρνάρα μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν λέμε «πυροβολούσαν» εννοούμε πυροβολούσαν! Με κανονικές σφαίρες. Αν, τελικά, ο νεαρός Σ.Π. επέζησε απ’ την σφαίρα που έφαγε στο στήθος, αυτό βέβαια δεν ήταν θέμα «ασύλου» ή «μη ασύλου». Ήταν θέμα τύχης: η σφαίρα δεν τον βρήκε στην καρδιά. Στις σφαίρες δεν υπάρχουν «φυσικά όρια» του είδους «κάγκελο» και «πύλη»…

Ακόμα και η βροχή δακρυγόνων σε μεταγενέστερες καταλήψεις επιβεβαίωσε αυτό το απλό: αν το όποιο κράτος, μέσω της αστυνομίας του και των «αγανακτισμένων πολιτών» του, μπορεί να «διαχειριστεί» μια επιχείρηση που έχει ασφυξία από χημικά και τραυματίες διαδηλωτές από κλομπ και πέτρες· αν την επόμενη ημέρα έχει τους μηχανισμούς (συνήθως τους έχει) και τους κοινωνικούς συσχετισμούς (προσπαθεί να τους φτιάξει…) για να «πείσει» ότι καταστέλει «αντικοινωνικούς εξτρεμιστές» που έχουν «οχυρωθεί κάπου» (σ’ ένα πανεπιστημιακό κτίριο ας πούμε), τότε το «πανεπιστημιακό άσυλο» γίνεται απλά μια πόρτα που μπορεί να ανοίξει… (Και το εκκλησιαστικό, και το οικογενειακό και οποιοδήποτε άσυλο το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει de facto άβατο για καμμία εξουσία! Υπάρχουν μόνο εμπόδια που θα της στοιχίσει ακριβά αν προσπαθήσει να υπερκεράσει…)

Ηθικό δίδαγμα; Όσοι είναι ηλίθιοι παίζουν με τις κρατικές θεσμίσεις (τέτοιο είναι το «άσυλο») σα να είναι ιερές. Όσοι δεν είναι ηλίθιοι πολεμούν λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις κάθε φορά συνθήκες.

Σε κάθε περίπτωση πολεμούν.