Tag: νόμοι σχέσεις

Πλαστοπροσωπία 3

Σάββατο 25 Γενάρη. Την επικίνδυνη δυναμική της ψηφιακής πλαστογράφησης / πλαστογραφίας την είχαμε καταγγείλει πολύ έγκαιρα, κατ’ αρχήν μέσα απ’ τις σελίδες του περιοδικού 3η γενιά, τον Γενάρη του 2002. Σημειώστε την χρονολογία: τότε δεν υπήρχε καν και καν η προοπτική (πόσο μάλλον η εξάπλωση της πανούκλας) των social media. Ήταν αρκετό, έφτανε και περίσσευε, το να αντιμετωπίσει κανείς με κριτικό τρόπο ένα καινούργιο «δόγμα» που άρχιζε να ανατέλει φορτσάτο τότε (και μάλιστα ανάμεσα σε αυτοχαρακτηριζόμενους σαν «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» κλπ), σύμφωνα με το οποίο η διαδικτυακή / ψηφιακή ανωνυμία ήταν … ελευθερία! Μετά από 18 χρόνια είναι ίσως ευκολότερο να περιγελάσει κανείς την βαθιά βλακεία εκείνου του «δόγματος»· αλλά τώρα είναι αργά: η επικοινωνιακή «ελευθερία» και «ευκολία» έχουν αποικιοποιηθεί τόσο έντονα και συστηματικά από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς, ώστε όποιος / όποια συνεχίζει να «ζει λεύτερα» μέσα στα social media έχει, απλά, ανοίξει διάπλατα την πόρτα του στην χειραγώγησή του.

Δεν είναι παράξενο: το ζήτημα της μαζικής (και προβοκατόρικης) πλαστογράφησης δεν αντιμετωπίζεται απαγορεύοντας (;) εκείνους που είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά και μεθοδευμένα διασπείρουν ψέμματα. Τέτοιοι (παθολογικοί μυθομανείς, εγκάθετοι, τσατσορούφιανοι, ή κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί) υπήρχαν πάντα· και στην ψηφιακή εποχή έχουν βρει την υγεία τους. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν, σε όλο και πιο “ανώτερο” τεχνολογικά στάδιο…

Το θέμα είναι ποιοί, πόσοι, και γιατί τους ανοίγουν την πόρτα… Η ιδέα της εξαφάνισης των «πηγών» της πλαστογράφησης είναι επικίνδυνη: μεταφέρει την ευθύνη στους «καλούς» μηχανισμούς, είτε πρόκειται για ευαίσθητες εταιρείες (σαν την facebook…) είτε για φιλαλήθη κράτη… Το αντίθετο είναι που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, παρότι με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει αδύνατο: η άρνηση της μηχανικής (αντι)κοινωνικής μεσολάβησης (social media-ting, αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Αυτό το αδύνατο είναι που πρέπει να γίνει δυνατό…

Οι βασιλιάδες ιοί

Πέμπτη 23 Γενάρη. Πολύ περισσότερο από «ιατρικό φαινόμενο» δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί, άραγε, ένα κατεξοχήν postmodern κοινωνικό φαινόμενο; Απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σε απόσταση χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων (η σε ευθεία απόσταση Αθήνας – Πεκίνου είναι 7.612 χιλιόμετρα…), δηλαδή σεισμούς, φωτιές, λιμούς, επαναστάσεις, δήθεν επαναστάσεις, δολοφονίες, εμπορικούς πολέμους, κανονικούς πολέμους, εκείνο που διαδίδεται ακαριαία σαν απειλή (εντός ή εκτός εισαγωγικών), σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, είναι η εμφάνιση κάποιου εν δυνάμει φονικού ιού.

Η διάδοση, ο συναγερμός, η συλλογική και ατομική ενσωμάτωση τόσο της απειλής όσο και του συναγερμού, γίνονται εντελώς μαλλιοκούβαρα. Αυτός ο 2019-nCoV κορωνοϊός (θα πρέπει να του δοθεί ένα όνομα πολύ πιο απλό / εμπορικό και ταιριαστό με τις φωνητικές δυνατότητες των απλών πρωτοκοσμικών…) έχει προκαλέσει ως τώρα τον θάνατο 9 ατόμων στην κίνα· αλλά έχει προσβάλει εκατοντάδες. Θα έλεγε κάποιος: εκατοντάδες μείον εννέα ίσον εκατοντάδες που έζησαν….

Δεν πιάνει! Το κύμα του φόβου, κατάλληλα (και εύκολα) υψωμένο, είναι πολύ πιο δυνατό από τη λογική. Αν αύριο κάποιος ζητήσει την απαγόρευση κάθε εισαγωγής κινέζικου εμπορεύματος (επειδή μπορεί να μεταφέρει τον «φονιά» δυοχιλιαδεςδεκαεννιά παύλα ενκοβ) θα θεωρηθεί σωστό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας. Ακόμα και μερικές ατομικές βόμβες (αμερικανικές κατά προτίμηση) στην κινεζική επαρχία Wuhan (απ’ όπου ξεκίνησε ο αλιτάμπουρας ιός) θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέθοδος πρόληψης (και σωτηρίας του πλανήτη). Όλα αυτά ενόσω ισχύει εκατοντάδες κρούσματα μείον εννιά θανάτους ίσον εκατοντάδες προσβεβλημένοι που δεν πέθαναν απ’ τον «φονιά»…

Το πρώτο και ευκολότερο συμπέρασμα είναι ότι ο υγιεινισμός (και όλες οι συναφείς φοβίες) είναι το κατεξοχήν πεδίο κρατικών και καπιταλιστικών ηγεμονιών. Αν οι ίδιοι υπήκοοι, που δεν φοβούνται και δεν νοιάζονται για τίποτα εκτός αν μπει στη μύτη τους, τρομοκρατούνται (ή, έστω, παριστάνουν ότι έχουν τρομοκρατηθεί) από έναν ιό ολοφάνερα αποτυχημένης φονικότητας που «κτύπησε» στην άλλη άκρη του κόσμου, σημαίνει ότι μετασχηματίζουν διανοητικά / ιδεολογικά τον χώρο και τον χρόνο μέσα σ’ ένα απίστευτο και ανεξέλεγκτο δίπολο εννοήσεων του τι είναι «κοντά» και του τι είναι «μακριά».

Ακόμα πιο εφιαλτικά: για τους σύγχρονους υπηκόους τα πάντα είναι «κοντο-μακρυά» (τα νέα media, παρέα με τα παλιά, το έχουν εξασφαλίσει αυτό…), οπότε δεν χωρίζονται στα όντως κοντινά και στα όντως μακρινά, στα όντως απειλητικά, προσβλητικά λόγω αμεσότητας και στα υπόλοιπα. Χωρίζονται σ’ αυτά που-μπορούν-να-απωθηθούν λόγω κλίμακας, λόγω μεγέθους (είναι μεγαλύτερα από έναν πόντο), και σ’ εκείνα που είναι τόσο μικροσκοπικά ώστε ξεφεύγουν από κάθε μηχανισμό απώθησης, και – άρα – μπορούν να τρυπώσουν παντού. Οι περισσότερες μορφές του «κακού» έχουν μια κάποια κλίμακα: βομβαρδισμοί; πείνα; σεισμοί; Αυτά μπορεί ο καθένας να τα «σπρώξει» (νοερά…) μακριά του. Αλλά το «κακό» που είναι τόσο μικροσκοπικό ώστε να είναι αόρατο; Αυτό, αντίστροφα, βρίσκεται εν δυνάμει εδώ δίπλα – και «επειδή δεν το βλέπουμε δεν μπορούμε να το απωθήσουμε».

Πολύ πιο πέρα απ’ την τυπική (ιατρική ή/και φαρμακολογική) διαχείριση / αντιμετώπιση των ιών, αυτοί οι μικρο-οργανισμοί έχουν αποκτήσει μια μεταφυσικά γιγάντια υπόσταση. Όχι επειδή μεταλλάσσονται (συμβαίνει κι αυτό, πάντα συνέβαινε…). Αλλά επειδή στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα, κάθε τι που είναι ορατό (και σχεδόν τα πάντα είναι τέτοια…) θεωρείται εύκολα αντιμετωπίσιμο / απωθήσιμο. Τα μικροσκοπικά και αόρατα είναι που προκαλούν τεράστιο δέος: όχι επειδή σκοτώνουν, αλλά επειδή υπονομεύουν την τάξη της παντοδύναμης ορατότητας. Κι αφού υπονομεύουν αυτήν την τάξη είναι καταστροφικά. Είναι φονικά…

Αν υπήρχε η «φύση» σαν υποκείμενο, θα γέλαγε μέχρι δακρύων: το παντοδύναμο ανθρώπινο είδος «τα κάνει επάνω του» μόνο με το άκουσμα ότι κάπου ένας ιός μιας γρίπης (ας πούμε…) προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων «απ’ ότι συνήθως»…

Αλλά δεν είναι και απ’ τον φόβο που βγαίνουν πολλά λεφτά; Δεν είναι αυτοί οι φόβοι «παραγωγικοί»;

Ο καπιταλισμός δεν «κολάει» μέσω ιών… κι αυτό δεν τον κάνει ακίνδυνο (idiot!)

Αναγνώριση ερήμην…

Τετάρτη 22 Γενάρη. Μέχρι να γίνει, απ’ τα εκατομμύρια των μαγεμένων πελατών της 3ης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, κατανοητό το ότι ο καθολικός έλεγχος μέσω τεχνολογιών / μηχανών θα διαπερνάει ακόμα και τα κυτταρά τους, αυτές οι τεχνολογίες θα έχουν εξελιχθεί τόσο ώστε…

Ήταν μόλις λίγους μήνες πριν, το περασμένο καλοκαίρι, που μια (μάλλον παλιά) εφαρμογή «αλλαγής προσώπου» (πρόσθεσης ή αφαίρεσης ηλικίας), ονόματι faceapp αν δεν κάνουμε λάθος, έγινε τόσο «μόδα» παγκόσμια ώστε πολλά εκατομμύρια ηλίθιοι και ηλίθιες τροφοδότησαν άγνωστο ποιές βάσεις δεδομένων με τις φάτσες τους (σε συνδυασμό με το κινητό και την γεωγραφική τους θέση: πάμπολλα δεδομένα!) έτσι, στη μαλακία. Αν πριν 20 ή και 10 χρόνια προέβλεπε κάποιος ότι ακόμα και την αυτοϊκανοποίηση θα βρουν τα αφεντικά του καπιταλισμού τρόπο να την μεσολαβούν μηχανικά και, άρα, να βγάζουν κέρδος, θα τον κορόιδευαν. Τώρα απλά γίνεται.

Πέρυσι ένας αυστραλός ονόματι Hoan Ton-That παρουσίασε στο ευρύ κοινό (και όχι μόνο) μια ακόμα εντυπωσιακή εφαρμογή, της startup εταιρείας του Clearview AI: μπορείτε να φωτογραφήσετε οποιονδήποτε / οποιανδήποτε στο δρόμο, να «ανεβάσετε» την φωτογραφία του / της, και κάνοντας σύγκριση βάσεις τέτοιου είδους φωτογραφικών data η «μαγική μηχανή» να σας δείξει άλλες φωτογραφίες του / της, καθώς και links με τους λογαριασμούς που αυτές έχουν εμφανιστεί.

Γιατί μια τέτοια εφαρμογή θα μπορούσε να γίνει πιασάρικη απ’ το ευρύτατο ηλίθιο κοινό των σύγχρονων τεχνο-καμμένων; Για λόγους περιέργειας και κουτσομπολιού – τόσο απλά. Φυσικά, κάθε καινούργια φωτογραφία θα ανατροφοδοτεί τις βάσεις δεδομένων (ο Ton-That λέει ότι προέρχονται απ’ το facebook, το youtube, και χιλιάδες sites, και περιλαμβάνουν 3 δις φωτογραφιών) και θα συμβάλει στην εξέλιξη των αλγορίθμων επεξεργασίας των συγκεκριμένων data.

Καθόλου παράξενο εκείνοι που χρησιμοποιούν ήδη από πέρυσι την εφαρμογή τηςclearview είναι διάφορες αστυνομίες. Πάνω από 600 ήδη κοκορεύεται ο Ton-That – και γιατί όχι; Ο ίδιος θα μπορούσε θαυμάσια να είναι συνεργάτης μιας απ’ αυτές, αφού άλλωστε είναι εξαιρετικά φειδωλός στο να δώσει στοιχεία για την εταιρεία του. Ένας διαπιστωμένος χρηματοδότης του είναι πάντως χαρακτηριστικός: λέγεται Richard Schwartz και ήταν χρηματοδότης του δημάρχου της Ν. Υόρκης που πρωτοκαθιέρωσε το αστυνομικό δόγμα της «μηδενικής ανοχής» Rudolph Giuliani (δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού πλέον ο πρώην δήμαρχος…).

Πιο σημαντικό απ’ το ποιοί φτιάχνουν τι είναι το ποιοί βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μπιχλιμπίδι βρουν μπροστά τους. Πρόκειται για έναν εξελισσόμενο μαζικό παλιμπαιδισμό που έχει διάφορες μορφές και προεκτάσεις: απ’ τον γενικευμένο ναρκισσισμό μέχρι την εξίσου γενικευμένη α-νοησία.

Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά (έχει ξεπεραστεί ήδη) δεν μπορούμε καν να πούμε καλά να πάθετε, ας προσέχατε! Επειδή διαμορφώνονται καθολικές νόρμες εθελοδουλείας· κι αν κάποιος τις αντιμετωπίζει αρνητικά χαρακτηρίζεται όλο και πιο εύκολα από «παράξενος» έως «ύποπτος»…

Δεν θα συνθηκολογήσουμε φυσικά. Αλλά δεν είμασταν και τόσο καλά προετοιμασμένοι για τέτοια παρακμή…

(φωτογραφία: Ο εφευρέτης – ή κάποιος του οποίου η φωτογραφία πλασσάρεται για τέτοια…)

Τίμια υπερηφάνεια

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όλοι οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων (ξεκινώντας απ’ τους οργανωμένους) βρίσκουν λόγους για να είναι περήφανοι. Αλλά οι οπαδοί της (αξιοσέβαστης, τι άλλο διάολε;) St Pauli έχουν πια ειδική σφραγίδα πιστοποίησης της υπερηφάνειάς τους: η αγγλική αντιτρομοκρατία τους έβαλε στη λίστα των επικίνδυνων για τρομοκρατικές παρεκτροπές… Υποτίθεται ότι βασικό «στοιχείο του εγκλήματος» είναι η νεκροκεφαλή – σήμα κατατεθέν των οργανωμένων: ως εάν οι αλγόριθμοι του facebook έχουν πιάσει δουλειά στην αντι-τρομοκρατία· γενικά.

Γιατί όχι όμως; Μ’ αυτές τις antifa, antira, και άλλες anti- ιδέες τους οι παουλίστας δικαιούνται την προσοχή της “αντιτρομοκρατίας”, της αγγλικής και όχι μόνο. Τόσος κόπος γίνεται υπέρ του “no politica” κι αυτοί δεν σέβονται τίποτα;

Τρομοκρατικότατο!

Όχι και τόση αισιοδοξία…

Κυριακή 19 Γενάρη. Η έρευνα έγινε (απ’ την διεθνή επιτροπή του ερυθρού σταυρού – ICRC) ανάμεσα στις 29 Ιούνη και στην 1η Οκτώβρη του 2019. Σε 16.288 άτομα, ηλικίας από 20 έως 35 χρονών, από 16 εθνικότητες. Το θέμα ήταν η γνώμη των ερωτώμενων για τον πόλεμο. Οι μισοί / ες απ’ το «δείγμα» είχαν ήδη εμπειρία πολέμου (συρία, ιράκ, αφγανιστάν, κατεχόμενη παλαιστίνη, νιγηρία, κολομβία). Οι άλλοι μισοί / ες είχαν μεγαλώσει «εν ειρήνη».

Οι μισοί (47%) εκτιμούν ότι στη διάρκεια της ζωής θα ζήσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, έναντι σχεδόν άλλων τόσων (46%) που θεωρούν κάτι τέτοιο απίθανο. Τα ποσοστά υπέρ της απαισιόδοξης εκτίμησης είναι μεγαλύτερα στη μαλαιστία (το 68%). Αντίθετα οι πιο αισιόδοξοι είναι οι άγγλοι, οι ελβετοί (γιατί όχι αυτοί;) με το 60% και το 76% να θεωρούν ότι είναι απίθανο να επηρεαστεί η ζωή τους από κάποιον πόλεμο στο μέλλον. (Ίσως επειδή είναι ανάλογα σίγουροι ότι αυτός ο βίαιος θάνατος θα συμβαίνει μόνο στους Άλλους, κάπου μακριά – στις «κτήσεις»…).

Παρόλα αυτά, σε μέσους όρους, τόσο αυτοί έχουν μεγαλώσει εν ειρήνη (το 70% τους) όσο κι εκείνοι που έχουν μεγαλώσει μέσα σε κάποιον πόλεμο (το 71% τους) θεωρούν ότι την επόμενη πενταετία θα γίνονται περισσότεροι πόλεμοι στον πλανήτη. Και, για το καπάκι, το 54% του συνόλου θεωρεί ότι ένας πυρηνικός πόλεμος είναι πιθανός την επόμενη δεκαετία…

Η ασταμάτητη μηχανή ορκίζεται ότι δεν έχει καμμία σχέση μ’ αυτήν την απαισιοδοξία! Απ’ την άλλη μεριά, ενώ τέτοιου είδους dark mood (και τέτοιου είδους φόβοι) κατείχαν μεγάλα μέρη των πληθυσμών και στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») όπου το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου μεταξύ ηπα / νατο και εσσδ / συμφώνου της Βαρσοβίας πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, τώρα η υποκειμενική κατάσταση των πληθυσμών είναι διαφορετική.

Παράγοντες άσχετοι (φαινομενικά τουλάχιστον) απ’ την πιθανότητα (ε;) ενός παγκόσμιου πολέμου, όπως η κρίση / αναδιάρθρωση και οι συνέπειές της, έχουν ενισχύσει αυτήν την ειδική εκδοχή ατομισμού που παρήγαγε ο νεοφιλελευθερισμός· την εκδοχή που συνοψίζεται στη λέξη «selfie» και απλώνεται πολύ μακρύτερα απ’ την αυτο-φωτογράφηση.

Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένας νόμος της Ιστορίας ή της Φύσης που να λέει ότι ο ναρκισσισμός είναι η οριστική, η τελική και αιώνια κατάσταση του υπηκόου του καπιταλισμού· ότι το κάψιμο απ’ τις ντρόγκες και τις «δημόσιες σχέσεις» στην καθημερινή ζωή είναι το τελικό στάδιο της εξέλιξης του homo capitalisticus· και ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι καταδικασμένο να πνιγεί μαζικά στα αδιέξοδα και στα σκατά του, ως τον τελευταίο. Για πολλούς / πολλές, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό, έτσι θα συμβεί· συμβαίνει ήδη…

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ωστόσο, για τους «millennials» που σήμερα είναι ανάμεσα στα early ‘20s και στα middle ‘30s και θα καταφέρουν να αποδράσουν απ’ τις χρυσές (;) αλυσίδες των εγωϊκών post modern κομφορμισμών τους, οι αφετηριακές θέσεις τους για να οργανωθούν και να πολεμήσουν εύστοχα και με διάρκεια το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου είναι (και θα είναι) χειρότερες από εκείνους κι εκείνες που, κάτω απ’ την μαύρη σκέπη παρόμοιων φόβων, μεγάλωσαν στα ‘50s και στα ‘60s.

Τότε η κοινωνικότητα στην καθημερινή ζωή δεν είχε γίνει απάτη όπως τώρα. Τότε δεν έτρεχαν στους ψυχο- για επισκευή. Τότε δεν ήταν ντροπή να είσαι αδύναμος…

Πολύ ζόρικη εποχή να μεγαλώνεις· ακόμα και (φαινομενικά…) «εν ειρήνη».

Άλλος για μάλι;

Τετάρτη 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το γαλλικό κράτος με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Είναι και το γερμανικό: η στρατολόγηση έχει μπει στη δημόσια ζωή και εκεί. Για την υποσαχάρια αφρική υποτίθεται, όπου το αυθεντικό μαύρισμα εναλλάσσεται με «αμμόλουτρα»· και φέρετρα. Ποιός, όμως, είναι τόσο ανόητος; Μπες εσύ στο χακί, και μην σε νοιάζει· πάντα θα υπάρχει «περιπέτεια»…

Πολύς καιρός πέρασε από τότε που στη γερμανία υπήρχε ένα δυναμικό αντιπολεμικό (και αντιπυρηνικό, και… και…) κίνημα… Για να μπορεί τώρα η bundeswehr να μοστράρεται σαν καριέρα, και για να μπορεί να διαφημίζει τόσο δημόσια, ανοικτά και πρόστυχα ότι υπάρχουν νεαροί και νεαρές με «κλίση» στον μιλιταρισμό, πάει να πει ότι πολύς καιρός πέρασε…

Άλλοτε έλεγαν: «Κατατάξου! Η πατρίς σε χρειάζεται!». Πέρασε καιρός όμως, κι αυτά τα παλιά είναι αντιεμπορικά. Τώρα λένε:

Καθοδήγησε / ακολούθησε την κλίση σου…

Αγωνίσου / ακολούθησε την κλίση σου…

Τεχνολογία / ακολούθησε την κλίση σου…

Και το τελευταίο κτύπημα: τα video games στα καλύτερά τους! Σκοτώστε αληθινά!!

Είναι σαφές το πολιτικό νόημα σ’ όλη την ευρύτητά του;

(Στ. η μηχανή ευχαριστεί!)

Ο Αναμενόμενος

Τετάρτη 15 Γενάρη. Η punk ψυχή της ασταμάτητης μηχανής καταλαβαίνει πολύ καλά τον νταλκά του παπαδαριού και των οπαδών του για τα «αγέννητα παιδιά». Σου λένε: μια φορά κι ένα καιρό το αφεντικό (ο «μεγαλοδύναμος») έκανε το κόλπο του, βίασε μ’ έναν κρίνο το Μαράκι, επειδή ήθελε να στείλει ένα γυιό να κάνει κανά μεροκάματο παριστάνοντας ότι θα σώσει τους ανθρώπους… Κι αν θελήσει να του κάνει – του γυιού – ένα αδερφάκι; Κι αν θέλει να ξαναστείλει κανάν σωτήρα; Nα πάει στράφι το θεϊκό σχέδιο εξαιτίας μιας έκτρωσης;

Έχουν κι αυτοί το δίκιο τους. Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του ζητήματος. Αν η Μαρία είχε κάνει έκτρωση η ανθρωπότητα θα είχε γλυτώσει πάμπολλα δεινά – απ’ τους οπαδούς του αφεντικού. Δεν φταίει βέβαια η Μαρία· έτσι τα έφερε η ζωή…

Ωστόσο όλα αυτά είναι άχρηστος διάλογος και τσάμπα καυγάς. Τα νέα έρχονται από μακρυά· αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο έγκυρα. Υπάρχει εκεί στο αμέρικα ένας τύπος με καροτί μαλλί, που κελαηδάει, και υποστηρίζει ότι είναι ο Αναμενόμενος! Και μάλιστα δεν το υποστηρίζει μόνον αυτός. Το υποστηρίζει και ο αντιπρόεδρός του (ο εκ δεξιών Pence), και ο υπουργός του επί των εξωτερικών (ο γνωστός Πομπηίας), καθώς και μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρων.

Λόγω ηλικίας αυτού του Αναμενόμενου δεν είναι εύκολο να βρεθούν τα στοιχεία της σύλληψής του. Κι όποιος πει «να γιατί είναι χρήσιμη επιλογή η έκτρωση» θα είναι σα να λέει «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη». Όμως αν ο Αναμενόμενος είναι ήδη εδώ, ας πάψουν οι πράκτορες και οι ατζέντηδές του να τον ψάχνουν στα biological waste των γυναικολογικών κλινικών!

Ενώ Εκείνος δουλεύει για το Τέλος του Κόσμου αυτοί χάνουν τον χρόνο τους με ξεπερασμένα κηρύγματα – οι δειλοί!

(φωτογραφία: Θα ήταν η προέλευση του κόσμου, του Courbet, αλλά πρόκειται εδώ για την αλλοτρίωση του κόσμου. Όσοι φοβούνται την αυτοτέλεια του γυναικείου σώματος – και κάθε σώματος – μπορεί να θεωρήσουν το smart phone σαν σεμνότυφη συσκότιση· πράγμα που ενδεχομένως ισχύει γενικά…)

2020

Παρασκευή 3 Γενάρη. Στη Σαγκάη. Το πρωτοχρονιάτικο θέαμα («πρωτοχρονιά» με το δυτικό, ημερολόγιο – όχι με το κινέζικο…) ήταν χαριτωμένο.

Με μια διαφορά: αυτά τα εκατοντάδες drones που κάνουν αυτούς τους άψογους σχηματισμούς δεν φτιάχνονται για να επιδεικνύονται σε γιορτές και επετείους. Τα σμήνη drones είναι οπλικά συστήματα, προγραμματισμένα με “τεχνητή νοημοσύνη” (δηλαδή με δυνατότητες διαρκούς “συνεννόησης”) που θεωρούνται μάλιστα τα πιο επίφοβα (μετά τις ατομικές βόμβες) εξαιτίας της συμπληρωματικότητας που έχουν στην «δράση» τους, της ακρίβειας στα κτυπήματά τους, και του πολύ χαμηλού κόστους στην παραγωγή τους.

Θαυμάστε τα στο video πιο κάτω, προς το παρόν· κάποια όχι μακρινή στιγμή στο μέλλον κάποιοι θα τα φοβηθούν…

(φωτογραφία πάνω: Σμήνος. Δεν αναβοσβήνει, δεν πυροβολάει, άρα πρόκειται για ψαροπούλια.

φωτογραφία: Birds. Απ’ το θρίλερ του Hitchcock, του 1963. Άγρια και επιθετικά πετούμενα… Μήπως ήταν drones;)

 

 

2020

Παρασκευή 3 Γενάρη. Οθόνες. Στο Παρίσι. Σαν τελετουργική επίκληση σε κάποιον άγνωστο θεό, δεκάδες χιλιάδες τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής υψώνονται στο νυχτερινό ουρανό – για χάρη της «υποδοχής της νέας χρονιάς» – μπροστά σε μια πύλη ενός κάποιου θριάμβου… Φαίνεται να μην υπάρχει κανένας / καμμία χωρίς το δικό του / της «αλληλούια». Μόνο καινούργιοι θρίαμβοι υπάρχουν…

Άγνωστος ο θεός; Ίσως όχι. Αν δεν το αποθανατίσεις δεν υπάρχει, δεν το έχεις δει, δεν το έχεις ζήσει: οι κοινωνίες του θεάματος έχουν περάσει μαζικά σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» φετιχισμού, που σπρώχνει προς την χρεωκοπία την άμεση όραση (και την ανθρώπινη μνήμη…). Υπέρ ενός καινούργιου είδους μηρυκασμού (αποκλειστικότητα του ανώτερου τεχνολογικά αγελαίου είδους του πλανήτη) πρώτα της όρασης και σύντομα όλων των αισθήσεων. Όχι μόνο δεν χρειάζεται αλλά δεν πρέπει καν να νοιώθεις. Πρέπει να αποθηκεύεις. Αργότερα; Αργότερα ίσως ξαναφέρεις τα ερεθίσματα απ’ το μηχανικό / ψηφιακό στομάχι σε κάποιο στόμα / οθόνη… Ίσως…

Έχει όνομα, τελικά, αυτός ο θεός: κεφάλαιο λέγεται… Το ότι έχει ασυνήθιστα λατρευτικά έθιμα δεν θα έπρεπε να ξενίζει.

Ο μεγάλος σύμμαχος πάει καλά…

Παρασκευή 3 Γενάρη. Είναι κάτι που δεν θα σας απασχολούσε ποτέ. Ίσως («ίσως» λέμε) σας απασχολήσει στο όχι μακρινό μέλλον.

Πρώτα η «ξεκάρφωτη» ερώτηση: τι συμβαίνει όταν η κεντρική τράπεζα ενός κράτους δανείζει αυτό το κράτος; Ας πούμε όταν πρόκειται για «κοντοπρόθεσμο δανεισμό» όπως είναι τα έντοκα γραμμάτια; Κανονικά σ’ αυτόν τον δανεισμό προστρέχουν ιδιώτες (τράπεζες ή funds) επειδή θεωρείται σχετικά ασφαλής «επένδυση». Απ’ την άλλη μεριά απαγορεύεται γενικά στις κεντρικές τράπεζες των κρατών να δανείζουν τα ίδια τα κράτη τους.

Ξανά η ερώτηση: τι σημαίνει όταν η κεντρική τράπεζα ενός κράτους δανείζει αυτό το κράτος; Σημαίνει κάτι απλό: ελάχιστοι αλλά όχι επαρκείς ιδιώτες ενδιαφέρονται να δανείσουν αυτό το κράτος…

Σ’ αυτήν την κατάσταση μπήκε το αμερικανικό κράτος, με επιταχυνόμενο ρυθμό μέσα στο 2019. Η fed (η κεντρική τράπεζα του ψοφιοκουναβιστάν) έφτασε να αγοράζει ακόμα και το μισό των εκδόσεων έντοκων γραμματίων που εκδίδει το αμερικανικό κράτος. Μπορεί και παραπάνω πρόσφατα. Κάτι που απαγορεύεται… Και για να παρακάμψει την απαγόρευση η fed έχει κάποιους «traders» που αγοράζουν αυτοί τα έντοκα, τα κρατάνε 3 ή 4 μέρες, και μετά τα πουλάνε στην fed – με σημαντικό κέρδος…. Έτσι ώστε η κεντρική αμερικανική τράπεζα να ισχυρίζεται ότι δεν δανείζει απευθείας την Ουάσιγκτον, αλλά αγοράζει τα χρέη της στη «δευτερογενή αγορά».

Το ότι το αμερικανικό κράτος ζορίζεται όλο και περισσότερο να δανειστεί από ιδιώτες (απ’ την διεθνή αγορά χρήματος) και ότι αναγκάζεται η κεντρική του τράπεζα να «τυπώνει χρήμα» για να το δανείζει, είναι για κάποιους «ειδικούς» ο άγγελος του επερχόμενου τέλους… Παίζει ρόλο η στάση διάφορων κεντρικών τραπεζών άλλων κρατών, που είτε έχουν ξεφορτωθεί τα αμερικανικά χρεώγραφα (Μόσχα) είτε περιορίζουν σημαντικά τις αγορές τους (Πεκίνο και όχι μόνο).

Παίζει όμως ρόλο και κάτι ακόμα: καθώς το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, έχουν αρχίσει να αυξάνονται (διακριτικά και προσεκτικά) και οι αμφιβολίες αν θα ξεπληρωθεί ποτέ με οτιδήποτε άλλο εκτός από πληθωριστικά δολάρια…

Το 2020 αναγγέλεται σαν χρονιά παράξενη…