Tag: νόμοι σχέσεις

Covid-19: φονικότητα και ιατρικά λάθη;

Κυριακή 5 Απρίλη. Δεν πρέπει να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια. Όμως ΠΡΕΠΕΙ να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια που κρύβεται, που μασκαρεύεται, που φτιασιδώνεται επικίνδυνα για να εμφανιστεί στις πασαρέλες του Θεάματος σαν “γνώση” διανθισμένη με νούμερα ανυπόστατα μεν αλλά που η “μάζα” δεν μπορεί να ελέγξει… Εν τέλει ΠΡΕΠΕΙ να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια που γίνεται σύμβουλος της αστυνομίας, κάνοντας πλάτες και νομιμοποιώντας το μεγαλύτερο αντικοινωνικό πραξικόπημα εδώ και δεκαετίες.

Μέσα στους αριθμούς όσων πεθαίνουν από λοιμώξεις στα πνευμόνια που πραγματικά προκαλούνται απ’ τον covid-19 μπορεί να κρύβεται και μια αιτία επιστημονικής άγνοιας / λάθους: η χρήση κορτικοστεροειδών σαν θεραπευτικής αγωγής.

Τα κορτικοστεροειδή χρησιμοποιήθηκαν σαν φάρμακο σε αρκετές περιπτώσεις σοβαρών λοιμώξεων τόσο απ’ τον φονικό SARS όσο και απ’ τον φονικότερο MERS (χωρίς, πιθανότατα, να γίνει καν ένας εκ των υστέρων έλεγχος για την επίδρασή τους). Χρησιμοποιούνται και τώρα, σαν «επιλέξιμη θεραπεία», στις βαριές περιπτώσεις του covid-19.

Ωστόσο απ’ τις 12 Γενάρη ο π.ο.υ. (καθόλου «ηθικός» οργανισμός γενικά…) όταν ακόμα ο πλανήτης βρισκόταν στην πολύ αρχή αυτής της ιστορίας, είχε εκδόσει ιατρική οδηγία να μην χρησιμοποιούνται κορτικοστεροειδή για τις πνευμονικές λοιμώξεις λόγω covid-19, παρά μόνο αν το απαιτούν άλλες παθήσεις των ασθενών. Στις 7 Φλεβάρη το γνωστό (και θεωρούμενο παγκόσμια «έγκυρο») ιατρικό περιοδικό Lancet, δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας καινούργιας έρευνας, που συνηγορούσε εναντίον της χρήσης κορτικοστεροειδών, λόγω της ισχυρής πιθανότητας να κάνουν κακό αντί για καλό. Όντως, πρόκειται για μέθοδο ανοσοκαταστολής που χειροτερεύει τις δυνατότητες του οργανισμού να αντιμετωπίσει ακόμα και απλές προσβολές· πόσο μάλλον αν είναι ήδη επιβαρυμένος από άλλες αρρώστιες…

Λίγο μετά, στις 17 Φλεβάρη, το site Contagion Live, αναφερόμενο στην έρευνα του π.ο.υ. που οδήγησe στην έκδοση της σχετικής ντιρεκτίβας, σχολίαζε το περιεχόμενό της. Ανέφερε μεταξύ άλλων (κάτω κίτρινο κομμάτι της δεύτερης φωτογραφίας):

… Οι συγγραφείς μελέτησαν επίσης την θεραπεία με κορτιοστεροειδή σε άλλους πληθυσμούς, όπως οι ασθενείς από γρίπη. Μνηνομεύουν μια συστηματική έρευνα και μετα-ανάλυση του 2019, σύμφωνα με την οποία παρατηρήθηκε μεγαλύτερη θνησιμότητα σε ασθενείς στους οποίους δίνονταν κορτικοστεροειδή, μαζί με επιμήκυνση του χρόνου παραμονής τους στην εντατική και, ακόμα, του ποσοστού δευτερογενών λοιμώξεων…

Σ’ αυτό το σημείο το συμπέρασμα είναι σαφές ακόμα και για άσχετους: τα κορτικοστεροειδή σε πολλές περιπτώσεις ιογενών λοιμώξεων σκοτώνουν· δεν θεραπεύουν.

Όμως να τι συμβαίνει πρακτικά. Τα κορτικοστεροειδή εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται (ή ήταν σε χρήση ως πολύ πρόσφατα) σαν μέθοδος θεραπείας στις σοβαρές περιπτώσεις πνευμονικών λοιμώξεων που αποδίδονται στον covid-19.

Εδώ είναι η σχετική αναφορά από μια έρευνα του «ιταλικού εθνικού ινστιτούτου υγείας», με στοιχεία ως τις 20 Μάρτη: στο 31% των περιπτώσεων χορηγούνταν και κορτικοστεροειδή…

Κι εδώ είναι η σχετική αναφορά από μια έρευνα κινέζων γιατρών, που δημοσιεύτηκε στο Lancet στις 11 Μάρτη, και αφορούσε την μελέτη 191 περιπτώσεων (135 απ’ το νοσοκομείο της Jinyintan και 56 απ’ το πνευμονολογικό νοσοκομείο της Wuhan). Όπου και πάλι χορηγήθηκαν στο 30% των περιπτώσεων και κορτικοστεροειδή…

Προφανώς δεν είμαστε αρμόδιοι για να βγάλουμε «επιστημονικό συμπέρασμα»! Δεν μπορούμε όμως να μην δείξουμε την αντίθεση ανάμεσα στις ασκούμενες ιατρικές πρακτικές (χορήγηση… από άγνοια; από βιασύνη; δεν το ξέρουμε) απ’ την μια μεριά και απ’ την άλλη τα συμπεράσματα επιτούτου ερευνών (μην δίνετε αυτά τα φάρμακα!). Θα αποδειχθεί άραγε στο μέλλον πως εκτός απ’ τις υπόλοιπες αιτίες ΚΑΙ ιατρικά λάθη συνέβαλαν σ’ έναν απροσδιόριστο αριθμό θανάτων – που αποδόθηκαν όμως στον covid-19; Θα τα αξιολογούσε κάποιος με διαφορετικό τρόπο τέτοια ιατρικά λάθη αν δεν συνέβαινε εκτός από θανάτους να ενισχύουν μια εκστρατεία κοινωνικής αποξένωσης και, τελικά, γενικευμένης και χωρίς προηγούμενο ιατρικοποίησης από αστυνομικό έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων!

Έχουν γίνει λοιπόν, πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα «λάθη» και ιατρικά (χωρίς εισαγωγικά προς το παρόν…) σ’ αυτό το κοντέρ του θανάτου; Αν δεν μας τσακίσει αυτός ή ο επόμενος στρατιωτικός νόμος (υγιεινιστικός ή οτιδήποτε άλλο γουστάρουν τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους) μπορεί να το μάθουμε κάποτε κι εμείς…

Αργά, όπως πάντα…

Ιατρικά λάθη, φαρμακοβιομηχανίες – και οργανωμένο έγκλημα

Κυριακή 5 Απρίλη. Να τι έλεγε πριν 5 χρόνια (την 1η Απρίλη του 2015) για τους θανάτους από ιατρικά λάθη (και για πολύ περισσότερα!) ο δανός γιατρός, βιολόγος και ιατρικός ερευνητής Peter Gotzche. Ο Gotzche έχει υπάρξει συνιδρυτής το 1993 του «κέντρου Cochrane» στην Κοπενγχάγη. Πρόκειται για το δανέζικο τμήμα ενός διεθνούς ιατρικού οργανισμού αγγλικής προέλευσης, που πήρε το όνομά του προς τιμήν του σκωτσέζου αντιφασίστα γιατρού Archibald Leman Cochrane (1909 – 1988).

Παρ’ όλα τα σύμβολα «οι καιροί άλλαξαν». Ο Cochrane ο ίδιος, με την εμπειρία του σαν αιχμάλωτος στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (τον έδεσαν στην Κρήτη το 1941…), υπήρξε πρόδρομος της επιβολής αυστηρών πρωτοκόλλων στην «επιστημοσύνη» των ιατρικών ερευνών, για να τις απελευθερώσει από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα… Αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες γιγαντώθηκαν εν τω μεταξύ. Το δανέζικο τμήμα του οργανισμού που έχει το όνομά του δεν έχει πια σαν διευθυντή καν και καν έναν εξειδικευμένο γιατρό ερευνητή – αλλά έναν δημοσιογράφο. Και οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με τις «δημόσιες σχέσεις»· τι άλλο;

Λοιπόν το 2018 αυτός ο οργανισμός «απέβαλε», «διέγραψε», «ξεφορτώθηκε» τον Gotzche – είχε γίνει υπερβολικά αποκαλυπτικός για τα εγκλήματα της σύγχρονης ιατρικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας… Παρέμενε υπερβολικά προσηλωμένος στην κληρονομιά του Cochrane… Ο Γ. Ιωαννίδης έστειλε τότε μια ανοικτή επιστολή καταγγελίας της «διαγραφής» στον δανό υπουργό υγείας, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Peter είναι αναμφίβολα ένας γίγαντας, ένας απ’ τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής μας… Πιστεύω ότι ο στοιχειώδης σεβασμός στον επιστημονικό διάλογο επιβάλει ότι δεν θα εξαφανίζετε τους αντιπάλους σας μέσα από διοικητικές μεθοδεύσεις». 3.500 χιλιάδες γιατροί και σχετικοί με την φροντίδα υγείας υπέγραψαν ένα κείμενο καταγγελίας της μεταχείρισης του Gotzche – αλλά ούτε οι φαρμακο-ιατρικές μαφίες ούτε οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συγκινήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο.

Αυτά στη δανία του βορρά. Σκεφτείτε τι γίνεται στην παραλίγο “δανία του νότου”!…

(Ευχαριστούμε τον Σ. για την επιλογή, την δουλειά του υποτιτλισμού, και όλα τα υπόλοιπα…).

Υγεία και εγκληματοποίηση….

Κυριακή 5 Απρίλη. Καλπάζει η αστυνομική «υγιειονομία»! Είναι μια μοναδική, ιστορική (και φρικαλέα μαζί) περίοδος, όπου πολλά κράτη σαν «συλλογικοί καπιταλιστές» δεν έχουν την συνηθισμένη εξουσία. Δεν αυτοπεριορίζονται – το αντίθετο: ξεχύνονται με λύσσα… Κι αυτός ο αιφνιδιασμός (λυπούμαστε στ’ αλήθεια: κάναμε ό,τι ήταν ανθρώπινα δυνατόν έγκαιρα για να μην υπάρξει αιφνιδιασμός!) έχει «χαζέψει» πολλούς που θα έπρεπε να είναι «ετοιμοπόλεμοι» (εναντίον της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και του στρατιωτικού νόμου που σέρνει και νομιμοποιεί).

Στη νότια κύπρο ο υπουργός (αστυνομικής) υγείας «μελετάει τον τρόπο να επιβάλλεται ηλεκτρονική κατ’ οίκον επιτήρηση» – αυτό που στην αργκώ έχει ονομαστεί «βραχιολάκι» – για όσους βρίσκονται σε καραντίνα λόγω covid-19…. Αυτό που είχε εμφανιστεί σαν «υπό όρους αποφυλάκιση» τώρα γίνεται αλγοριθμική φυλακή… Εξουσιαστική θρασύτητα; Μα όχι, τι λέτε; Για το καλό της δημόσιας υγείας γίνεται: υπάρχουν δραπέτες της κατ’ οίκον απομόνωσης, υγειονομικές βόμβες, εχθροί του λαού, τρομοκράτες / πράκτορες του covid-19…

Θα προκαλέσει το κυπριακό «βραχιολάκι» κάποια αφύπνιση στους «αντικρατιστές και λοιπούς εξτρεμιστικούς κύκλους» που έσπευσαν να γονατίσουν και να προσκυνήσουν τον Βασιλειά Υγεία, αμέσως μόλις τον εμφάνισε καλοστολισμένο η μορφή-κράτος; Δεν ξέρουμε, και δεν έχει σημασία…. Σημασία έχει ότι προωθούνται κι άλλα «μέτρα» (πάντα με τον ίδιο καλό σκοπό) που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα χειρότερα· δεν υπάρχει πάτος σ’ αυτήν την αφηνιασμένη κρατική «υγιεινιστική» εκστρατεία / καταστολή.

Και πάλι η Λευκωσία πρωτοπορεί – αλλά και η Αθήνα κοντοζυγώνει. Στη νότια κύπρο, λοιπόν, η αστυνομία μόλις απέκτησε το δικαίωμα να κτυπάει τις πόρτες (ή να τις σπάει αν χρειαστεί) για να κάνει ελέγχο αν μέσα στο σπίτι βρίσκονται μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι, ή έχουν κάνει επίσκεψη φίλοι, συγγενείς… Υποθέτουμε ότι (θα) ψάχνει ντουλάπες, (θα) ανοίγει τις πόρτες στις τουαλέτες, (θα) κοιτάει με τα όπλα προτεταμένα κάτω απ’ τα κρεβάτια και στα πατάρια και στα υπόγεια… Βαγδάτη 2004, 2005, 2006! Γιατί στη νότια κύπρο δεν απαγορεύονται μόνο οι «δημόσιες συναθροίσεις» – απαγορεύονται και οι ιδιωτικές, απ’ τις 9 το βράδυ ως τις 6 το πρωΐ!!! Τα σπίτια και η ιδιωτική ζωή «κρατικοποιούνται»!!! Έτσι, ωμά και απλά… (Η ερώτηση: μα καλά, τις νύχτες κολλάει ο τσαχπίνης; είναι αφελής… Ο στρατιωτικός νόμος ΔΕΝ έχει σχέση με τον covid-19! Το έχει για πρόσχημα· και τον ξεπερνάει. Τί δεν καταλαβαίνετε;)

Μεγάλο το πανηγύρι για τους ρουφιάνους!!! Στη νότια κύπρο λέγονται «παρατηρητές της γειτονιάς»… Είναι ένας κανονικός παρακρατικός στρατός από χιλιάδες «εθελοντές» (συγγνώμη, «κοινωνικά υπεύθυνους» έπρεπε να πούμε), που είναι επίσημα συνεργάτες της αστυνομίας, απ’ το 2011… Και φυσικά είναι «ευαίσθητοι»:

«Φίλε Παρατηρητή της Γειτονιάς. Η δική σου συμβολή στον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού είναι σημαντική. Ως ευαισθητοποιημένος πολίτης, σε παρακαλώ όπως ενημερώσεις αμέσως το 1460 εάν αντιληφθείς να γίνεται παραβίαση των διαταγμάτων»…

Αυτό το μήνυμα έλαβαν οι 112 χιλιάδες Παρατηρήτες της Γειτονιάς παγκύπρια, είτε από την Αστυνομία είτε από τις τοπικές αρχές, και ανταποκρίθηκαν πλήρως στο κάλεσμα (μαθαίνουμε από χθεσινό ηλεκτρονικό δημοσίευμα του νοτιοκυπριακού «πολίτη», η ορθογραφία του πρωτότυπου…). Σύμφωνα με τον Πέτρο Πατούρα, υπεύθυνος του γραφείου πρόληψης εγκλημάτων της Αστυνομίας και σύνδεσμο με τους Παρατηρητές της Γειτονιάς, η τηλεφωνική γραμμή 1460 πήρε φωτιά κυριολεκτικά με δεκάδες πληροφορίες να καταφθάνουν!… Δέχτηκε, όπως είπε ο κ. Πατούρας, αρκετά τηλεφωνήματα από Παρατηρητές της Γειτονιάς που με ζήλο ζήτησαν ειδική άδεια για να κάνουν περιπολίες και να συνδράμουν στο έργο της Αστυνομίας. Κάτι που όπως είπε δεν γίνεται δεκτό, διότι η πρώτη μέριμνα είναι η υγεία των ίδιων των Παρατηρητών...

Σωστά. Μην κολλήσουν κιόλας και ξεμείνει το κράτος από παρακρατικούς!

Στην Αθήνα οι πολιτικές βιτρίνες και οι επιστήμονες σύμβουλοί τους τρώγονται για κάτι ανάλογο. Εν όψει πάσχα έβγαλαν φιρμάνι για τις «πυλωτές» των πολυκατοικιών… Πρόκειται, ωστόσο, για ιδιωτικούς χώρους, που εμπίπτουν στη νομοθεσία για τον ιδιωτικό άσυλο: μόνο αν διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα που απειλούν την ζωή ή την ακεραιότητα κάποιου έχει δικαίωμα να επέμβει «αυταπάγγελτα» η αστυνομία. (Γι’ αυτό συχνά έχουν κάγκελα, πόρτες, κλειδιά…) Διαφορετικά, για να μπουν μπάτσοι σε ιδιωτικό χώρο, χρειάζεται συγκεκριμμένη εισαγγελική εντολή, με συγκεκριμένες κατηγορίες, κλπ κλπ… Αλλά αυτά ίσχυαν «παλιά». Τώρα, αυτό το «διάταγμα» (;) για τις πυλωτές, είναι ελάχιστα πιο πίσω από ένα αντίστοιχο για τις αυλές (επίσης ιδιωτικοί χώροι)· και ένα μόνο βήμα πριν το ντου στο εσωτερικό των σπιτιών…

Η ένταση και η έκταση με την οποία διάφορα δυτικά κράτη καταργούν στην πράξη – υγιεινιστικώ δικαίω – όλες τις «νομικές» / «συνταγματικές» ρυθμίσεις και έννοιες «ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθεριών, κλπ», η ένταση και η έκταση με την οποία οι δήθεν «ορκισμένοι νεοφιλελεύθεροι» (μα δεν υπήρχαν ποτέ τέτοιοι στα μέρη μας!) κάνουν γαργάρες με χλωρίνη για να τραγουδάνε τον καινούργιο ύμνο της εξουσίας, θα έπρεπε να έχει πείσει ήδη ακόμα και τους πιο φοβισμένους-μην-πεθάνουν-από-έναν-ιό-της-πλάκας ότι εδώ ξεδιπλώνεται κάτι πολύ πολύ πιο χοντρό και με πολλές φονικές προεκτάσεις, πολύ μακριά απ’ την … «προστασία της δημόσιας υγείας»!!… Εδώ η 4η βιομηχανική επανάσταση ανοίγει τους άσσους της – και το πόπολο τζογάρει για το πως και αν θα βγει απ’ το σπίτι του…

Ακόμα κι αν όλος αυτός ο χείμαρρος της «έκτακτης νομοθεσίας» τέλειωνε μεθαύριο, έχει κρατήσει ήδη πολύ· και η «πρώτη φορά» έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό.

Αλλά δεν θα τελειώσει μεθαύριο: η υγιεινιστική τρομοκρατία, ομηρία, αιχμαλωσία θα κρατήσει καιρό. Με κυμαινόμενους ρυθμούς ίσως. Αλλά θα κρατήσει… Γιατί, το ξαναλέμε, δεν αφορά μια όποια “επιδημία” που θα περάσει. Αφορά πολύ πολύ περισσότερα.

Να ανασκουμπωθούμε και να οργανωθούμε!

Ο γυμνός βασιλιάς

Σάββατο 4 Απρίλη. Ο Wolfgang Wodarg είναι γερμανός γιατρός και στέλεχος του SPD. Σαν προεδρεύων της κοινοβουλευτικής συνέλευσης της επιτροπής υγείας του συμβουλίου της ευρώπης, συνυπέγραψε στα μέσα Δεκέμβρη του 2009 μια πρόταση / έκκληση (που κουβεντιάστηκε με την διαδικασία του επείγοντος τον Γενάρη του 2010) για να γίνει έρευνα για την επιρροή που άσκησαν οι φαρμακοβιομηχανίες στην εκστρατεία του Π.Ο.Υ. για την πανδημία της γρίπης του Η1Ν1…

Οι απόψεις του είναι ευρύτερα γνωστές στη γερμανία απ’ τις αρχές του 2020. Μετά από μια τηλεοπτική συζήτηση όπου υποστηρίξε ότι δεν υπάρχει καμμία απόδειξη ότι ο covid-19 έχει σοβαρή φονικότητα, τα γερμανικά μήντια τον περιποιήθηκαν, κατηγορώντας τον για ανακρίβειες….

Το ενδιαφέρον όσων λέει βρίσκεται στο ότι από ένα σημείο και μετά δεν μιλάει σαν γιατρός, αλλά σαν πολιτική βιτρίνα: κατηγορεί αυτό που στα ελληνικά θα λέγαμε «κυκλώματα ειδικών» ότι πάνε να βγάλουν λεφτά απ’ την τρομοκρατία του covid-19… (Και να σκεφτεί κανείς ότι το SPD συγκυβερνά!)

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη γερμανία; (Γιατί αλλού συμβαίνουν…)

Γιατί η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ;

Σάββατο 4 Απρίλη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής τα πρώτα καρφιά στο φέρετρο του νεο-φιλελευθερισμού (όχι ως ιδεολογίας για γενική κοινωνική χρήση, αλλά στην καρδιά του: ως οικονομικού manual) μπήκαν φανερά και δημόσια εκείνον τον όχι μακρινό χειμώνα του 2008 – 2009, μετά την χρεωκοπία της Lehman bros, όταν εφευρέθηκε το too big to fail… Όταν, δηλαδή, τα κράτη, σαν «κεντρικοί οικονομικοί παράγοντες» ανέλαβαν την «διάσωση» ιδιωτικών επιχειρήσεων που διαφορετικά θα χρεωκοπούσαν. Πουθενά στις οικονομικές «οδηγίες χρήσης» είτε του νεο-φιλελευθερισμού (είτε και του παραδοσιακού φιλελευθερισμού) δεν θα βρει κανείς κάτι του είδους «ναι μεν η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις οικονομικές σχέσεις και τις επιχειρήσεις… αλλά αν κάποιες είναι too big, τότε η αγορά πρέπει να βγάζει τον σκασμό!..». Πρακτικά η διαχείριση εκείνου του κύματος κρίσης σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, με τον ρόλο των κρατών και των κεντρικών τραπεζών, ήταν διαζύγιο με τα οικονομικά ήθη και έθιμα του νεο-φιλελευθερισμού. Η μορφή – κράτος εγκαινίασε την «επιστροφή» της πριν μια δεκαετία· και κανείς δεν έδωσε σημασία…

Δεν ήταν μόνο πολλές (ιδιωτικές) τράπεζες που διασώθηκαν τότε απ’ τους κρατικούς προϋπολογισμούς και το «φτηνό χρήμα» που άρχισαν να παράγουν με τον τόνο οι όποιες κεντρικές τράπεζες. Ήταν και μια σειρά άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες, δίπλα στο «too big to fail» απέκτησαν μερικά ενδιαφέροντα υποκοριστικά. Στρατηγικής σημασίας ή εθνικοί πρωταθλητές για παράδειγμα. Αν αναγνώριζε κανείς την πραγματική θέση αυτών των χειρισμών, την παγκόσμια όξυνση, δηλαδή, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα καταλάβαινε τι σήμαιναν: η μορφή-κράτος, σαν «συλλογικός καπιταλιστής» αναλάμβανε ανοικτά την ευθύνη να «προστατέψει» συγκεκριμένους κλάδους (ή/και συγκεκριμένα μαγαζιά μέσα σ’ αυτούς) απ’ τα δεινά της (παγκόσμιας) ελεύθερης αγοράς… Να τους «περιθάλψει» όταν ηττώνται σ’ αυτήν την αρένα· να τους «ενισχύσει» με διάφορους τρόπους (από φορολογικές εξυπηρετήσεις ως επιδοτήσεις διαφόρων ειδών), κλπ κλπ.

Αν αυτή η διαδικασία πέρασε απαρατήρητη (οπωσδήποτε απ’ την εργατική κριτική – αλλά τι λέμε τώρα;) η ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού στον προεδρικό θρόνο στις ηπα, και οι σαφέστατα προστατευτικές επιλογές του εναντίον όσων θεωρούνται επίσημα απ’ την Ουάσιγκτον οικονομικοί ή/και γεωπολιτικοί ανταγωνιστές, τράβηξαν την προσοχή… για να λοιδωρηθούν. Βλακώδες! Ο νεο-φιλελευθερισμός ΔΕΝ ήταν ποτέ ένα «δόγμα παντός καιρού»!!! Ήταν μια «οικονομική ορθοδοξία» που εξυπηρετούσε τους αρχικούς εμνευστές του (τις ηπα και την αγγλία) μόνο στο βαθμό που θα είχαν το πάνω χέρι στον παγκόσμιο καπιταλισμό! Ήταν πολιτικό δόγμα· με «οικονομικά περιεχόμενα» βέβαια (και όχι μόνον «οικονομικά», αλλά και «κοινωνικά» – βιοπολιτικά!), οπωσδήποτε όμως εντελώς πολιτικό. Στο βαθμό που ορισμένοι καπιταλισμοί (και σίγουρα οι «γονείς» της νεο-φιλελευθέρης ορθοδοξίας) θα συναντούσαν σοβαρά εμπόδια έως και επικίνδυνες απειλές από ανταγωνιστές τους, το δόγμα θα πήγαινε στα σκουπίδια. Σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο – αλλά θα πήγαινε!!!

Ξέρουμε ότι αυτός ο ανταγωνιστής όχι μόνο αναδύθηκε (κι αυτό ήταν πρακτικά αναπόφευκτο!) αλλά και ότι διαθέτει όλα τα καπιταλιστικά εχέγγυα ηγεμονίας. Εκείνο, ωστόσο, που σόκαρε σχεδόν το σύνολο των δυτικών αφεντικών (νεο-φιλελεύθερων με τον turbo αγγλοσαξονικό τρόπο ή ορντο-φιλελεύθερων με τον κεντροευρωπαϊκό) ήταν η ταχύτητα αυτής της ανάδυσης! Την οποία δεν πρόλαβαν να σταματήσουν… Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η ιστορική ακρισία δεν βοηθάει στην εκτίμηση των πραγμάτων: μέσα σε μόλις μια δεκαετία, απ’ το 2009 ως το 2019, ο κινέζικος καπιταλισμός εκτινάχτηκε στην κορυφή κάθε επιμέρους καπιταλιστικού κλάδου, τόσο με ποιοτικά όσο και με ποσοτικά κριτήρια – και δεν βρίσκεται καν στο τέλος, στο υψηλότερο σημείο, αυτής της ανοδικής τροχιάς… Ενόσω τα κράτη του δυτικού (ημιξεπερασμένου πια) νεο-φιλελευθερισμού προσπαθούσαν να μερεμετήσουν τις ζημιές απ’ την πιο πρόσφατη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο απέδειξε πρακτικά (προκαλώντας σοκ και δέος) ότι το κράτος-κόμμα, ο «κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας» και τα «πενταετή πλάνα», που είχαν συνδεθεί με την κατάρρευση του σοβιετικού παραδείγματος, όχι μόνο παρήγαγαν αξιόλογη «ανάπτυξη» και «κοινωνική ευημερία» αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ τις «παραγωγικές δυνατότητες» του καπιταλισμού της κλασσικής φιλελεύθερης αγοράς…

(φωτογραφία: Αφίσα μιας αμερικάνικης ταινίας, του 2011. Μία απ’ τις αξιοπρόσεκτες ικανότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας των ηπα ήταν ότι μπορούσε να βγάζει λεφτά πουλώντας, σαν θέαμα, ακόμα και τις αμερικανικές κωλοτρυπίδες. Αυτό, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο για τα οπίσθια της αυτοκρατορίας. Αν χάσει αυτό το status, αυτή την αναγνώριση; Θα ενδιαφέρεται μελλοντικά κανείς για το τι συμβαίνει στο αμέρικα;)

Επειδή σε μια τουλάχιστον εκδοχή του μπορεί!

Σάββατο 4 Απρίλη. Όταν ο «αυτοκρατόρας» Xi ανήγγειλε, τo 2015, υπό τα χειροκροτήματα μιας «κεντρικής επιτροπής» ενός υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κόμματος» (που, για τα νεο-φιλελεύθερα ιδεώδη, έπρεπε να σαπίζει κάτω απ’ το βαρύ χώμα του 20ου αιώνα…) το 5 χρόνια + 5 χρόνια πλάνο “made in china 2025” οι πάντες πάγωσαν στη δύση. Είτε το είπαν ανοιχτά, είτε όχι. Η μορφή-κράτος, στην κινέζικη εκδοχή της, αναλάμβανε μέσα σε 2 μόνο πενταετίες (η μία έχει περάσει ήδη…) να μετατρέψει τον κινέζικο καπιταλισμό από “παγκόσμιο εργοστάσιο φτηνών ειδών χαμηλής προστιθέμενης αξίας” σε νο 1 μηχανή, πρώτης γραμμής, σε όλους τους τομείς αιχμής: πληροφορική τεχνολογία, ρομποτική, πράσινη ενέργεια, αεροδιαστημική, εκμετάλλευση των βυθών των ωκεανών, σιδηροδρόμους υπερταχείας κυκλοφορίας, νέα υλικά, ιατρική και φαρμακευτική, αγροδιατροφικό τομέα…

Tο ψόφιο κουνάβι εκλέχτηκε λίγο μετά, στα τέλη του 2016, και μπήκε στο άσπρο σπίτι στις αρχές του 2017. Μπορεί να μην ήταν (και να μην είναι) το καλύτερο δυνατόν· αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά απ’ τον εκπρόσωπο ενός καπιταλισμού (και μιας καπιταλιστικής κοινωνίας) που χάνει γρήγορα (από ιστορική άποψη) όλα τα οφέλη της «μόνης υπερδύναμης» και νοιώθει την καυτή ανάσα ενός γρήγορου, ευκίνητου και αποτελεσματικού καπιταλιστικού κράτους XXXXL μεγέθους… Παρακμή λέγεται αυτό, και είναι αδυσώπητη.

Το σίγουρο είναι πως όσο καραγκιόζης κι αν είναι ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος, ο προστατευτισμός που εγκαινίασε πανηγυρικά δεν ήταν/είναι η εμμονή ενός τύπου που κελαηδάει νυχθημερόν. Οι κυρώσεις, τα εμπάργκο, οι δασμοί και η αποχώρηση από πολλές διεθνείς συμφωνίες (οικονομικές ή/και στρατιωτικές) έγιναν ο μονόλογος της άλλοτε ηγέτιδας δύναμης της «παγκοσμιοποίησης» την ίδια στιγμή που το Πεκίνο εμφανιζόταν, πια, σαν υπερ-παγκοσμιοποιητική δύναμη! Shit! που θα έλεγε και ο Fukuyama, αν είχε την έμπνευση να γράψει κανά καινούργιο βιβλίο για το «τέλος της ιστορίας»….

Μέσα σ’ αυτές τις σε εξέλιξη ανατροπές όχι απλά στις ισορροπίες του 20ου αιώνα αλλά και σε 3 ή 4 αιώνες δυτικής υπεροψίας (τεχνολογικής, ιδεολογικής, πολιτικής) ήταν που, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο καταραμένος (;) covid-19, o επαναπροσιορισμός του ρόλου και της θέσης της μορφής – κράτος άρχισε να διατυπώνεται ανοικτά… Όχι πια (ή όχι μόνο) σαν σωτήρας εταιρειών «στρατηγικών» και «εθνικών πρωταθλητών» αλλά ακόμα και σαν συνιδιοκτήτης τους!

Έτσι, ακριβώς, έχουν τα πράγματα: το κινέζικο παράδειγμα, σαν μοντέλο καπιταλιστικής οργάνωσης, προκαλούσε φθόνο και ζήλεια πολύ πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης ιός. Θυμίζουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ αυτά που γράφαμε πριν ένα χρόνο και βάλε, στις 8 Φλεβάρη 2019, κάτω απ’ τον τίτλο ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε (και το θυμίσαμε πρόσφατα, στις 19 Μάρτη – αλλά μέσα στην παράνοια των ημέρων χρειάζεται φρεσκάρισμα);

…Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτή δεν ήταν «προσωπική άποψη». Ήταν και είναι η «εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030» του γερμανικού κράτους. Κι όταν το γερμανικό κράτος έχει στρατηγική, την εννοεί:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα…

Ο επικίνδυνος «αγοραστής» των γερμανικών επιχειρηματικών διαμαντιών είναι, βέβαια, κινέζικες εταιρείες… Όσο για τους ιδιωτικούς καπιταλιστικούς τομείς που χρειάζονται το κράτος (τους) στη γερμανία; Ο κυρ Αλτμάιερ τους κατονόμασε: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής εργαλειομηχανών, ενέργειας, οπτικών, αυτοκινήτων, ιατρικού εξοπλισμού, πράσινων τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής, τρισδιάστατων εκτυπώσεων.

Εντελώς συμπτωματικά είναι οι κλάδοι αιχμής για τους οποίους φυσάει ένας πολύ δυνατός άνεμος απ’ την ανατολή…. Και καθόλου συμπτωματικά η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου δεν έχει καμμία σχέση ή ομοιότητα με το ψόφιο κουνάβι…

Η στατιστική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Όσο προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους στρατιωτικούς νόμους που επιβάλλουν με αριθμούς και νεκροταφεία, τόσο θα είμαστε αναγκασμένοι πότε πότε να επιστρέφουμε σ’ αυτό το φρικαλέο γήπεδο.

Μεταφράζουμε την πιο πάνω (επίσημη) καταμέτρηση του 2019 – για να ξαναμιλήσουμε περί δημαγωγίας:

– 384 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (COPD) και 3 εκατομμύρια πεθαίνουν απ’ αυτήν κάθε χρόνο, κάνοντάς την τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου παγκόσμιου.

– 10 εκατομμύρια άνθρωποι παθαίνουν φυματίωση και 1,6 εκατομμύρια πεθαίνουν εξαιτίας της κάθε χρόνο, κάνοντάς την την πιο συνηθισμένη φονική μεταδοτική ασθένεια.

– 1,76 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα κάθε χρόνο, κάνοντάς τον την πιο φονική μορφή καρκίνου.

– 334 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από άσθμα.

– Το άσθμα είναι η πιο συνηθισμένη χρόνια παιδική ασθένεια, επηρρεάζοντας το 14% των παιδιών παγκόσμια – με αυξητική τάση.

– 4 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από μολύνσεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος και πνευμονία.

– Κάθε λεπτό, 2 παιδιά μικρότερα από 5 χρονών, πεθαίνουν από πνευμονία.

– Το 80% των θανάτων από πνευμονία είναι παιδιά κάτω των 2 ετών.

– Το 99% των θανάτων συμβαίνουν σε χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος.

– Η πνευμονία είναι η κύρια αιτία θανάτου για τους πολύ νέους και τους πολύ ηλικιωμένους.

Και επειδή ο «κόσμος» είναι πολύ μεγάλος για να μας ανησυχεί (εκτός αν το μεγάλο δάκτυλο μας δείχνει που να κοιτάμε…), τα αντίστοιχα μεγέθη για το ελλαδιστάν το 2017 (τα είχαμε ξαναδημοσιεύσει στις 25 Μάρτη, η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ):

– 847 νεκροί από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος (συνολικά) εκ των οποίων:

– 7 από οξείες λειμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 93 από γρίπη

– 188 από πνευμονία

– 578 από άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 260 από χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– και 3.721 από λοιπές παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος.

Λογικός άνθρωπος (όσοι / όσες είναι λογικοί) αποκλείεται να μην καταλαβαίνει οτι η εκστρατεία τρόμου για τον covid19 είναι παρανοϊκή· ή, αν το θέλουν έτσι, είναι «μεγάλη τύχη» ότι δεν ζούμε μόνιμα, 365 μέρες τον χρόνο, κάθε χρόνο, με εκστρατείες τρόμου – για οτιδήποτε σχετικά με υγεία.

Αν υπήρχε ένα πραγματικό ζητούμενο τους τελευταίους covid-19 μήνες, αυτό θα ήταν η προστασία και η φροντίδα των ατόμων με βεβαρυμένη υγεία, και μάλιστα από συγκεκριμένες αιτίες. Άσχετα από ηλικία. Και δεν μιλάμε καν για «καραντίνα»! Μιλάμε, μάλλον, για (έστω κάπως ενισχυμένα) τα μέτρα που η ίδια η κοινωνική εμπειρία προτείνει και γνωρίζει καλά, σε σχέση με τις γρίπες ή άλλες ιώσεις που μπορεί να προκαλέσουν πνευμονίες.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γιατί 1.188 θάνατοι μέσα σε μια χρονιά, ή ακόμα και 1.200 ή και 1.300 (πάνω από 100 τον μήνα σε μέσο όρο…) από πνευμονία (κυρίως από λοιμώξεις οφειλόμενες σε ιούς ή βακτήρια) είναι «ο.κ.» από επιδημιολογική άποψη ή σε σχέση με τις «απειλές στη δημόσια υγεία» αλλά ο covid-19 (για τον οποίο οι σοβαρότεροι των “ειδικών” υποστηρίζουν όλο και πιο δυνατά πως έχει φονικότητα λίγο πάνω ή και λίγο κάτω απ’ τις εποχιακές γρίπες) είναι Ο Φονιάς!

Η πολιτική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Ή μήπως μπορεί; Η ασταμάτητη μηχανή (λόγω είδους δουλειάς…) τυχαίνει να μιλάει τακτικά (έως επίμονα) με γιατρούς και νοσηλευτές που έχουν αποδεχτεί και υιοθετήσει τις δημαγωγικές “θέσεις” και τις απαγορεύσεις, σαν “σωστές”…. Βάζοντάς τους σε αντιπαράθεση τις εποχιακές γρίπες. Η μόνιμη επωδός τους είναι «για την γρίπη υπάρχει εμβόλιο, ενώ για τον covid-19 όχι». Αν επιμείνει με το μα ένας λόγος παραπάνω: με υπαρκτά τα εμβόλια οι γρίπες σκοτώνουν πολύ περισσότερους απ’ ότι ο χωρίς εμβόλιο covid-19!!! εισπράτει σαν απάντηση σιωπή…

Όμως δύο ή τρεις συνομιλητές της προχώρησαν στην απάντηση: Αφού υπάρχει εμβόλιο (: γρίπες) είναι ατομική ευθύνη του καθενός αν θα το κάνει ή όχι, κι άρα αν τελικά πεθάνει… Αν, όμως, δεν υπάρχει … είναι θέμα του κράτους η προστασία…

«Αν υπάρχει εμβόλιο… κιαν δεν υπάρχει…» Δεν το βρίσκουμε ιδιαίτερα λογικό, εκτός αν υιοθετήσει κανείς την «λογική» της προστασίας της μορφής – κράτους (απ’ την απόδοση ευθυνών…) πολύ περισσότερο απ’ την προστασία της δημόσιας υγείας! Τότε πράγματι: στο βαθμό που τα «ιατρικά μέσα» δεν υπάρχουν καθόλου ή είναι ανεπαρκή, τα “μη ιατρικά μέσα”, δηλαδή η μεταμόρφωση της μορφής – κράτους σε «συλλογικό γιατρό», μπορεί πράγματι να γίνει «κοινωνικό αίτημα». Όπως, άλλοτε, όχι και τόσο παλιά, το ίδιο «κοινωνικό αίτημα» απευθυνόταν … στον θεό. Να γίνει αυτός ο «συλλογικός γιατρός»…

Όμως έτσι προκαλείται μια επόμενη εύλογη ερώτηση: γιατί, τότε, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί (που ελέγχονται απ’ το κράτος και τ’ αφεντικά…) διόγκωσαν σε βαθμό κακουργήματος και συντηρούν αυτήν την τρομοεκστρατεία, αυτήν την διεστραμμένη μαζική «νεκροφιλία», υπερφουσκώνοντας τις ευθύνες του «κράτους σωτήρα»; Δεν θα ήταν πιο αναμενόμενο, πιο «κλασσικό», είτε να αδιαφορήσουν είτε να κρατήσουν το ζήτημα στις πραγματικές διαστάσεις του, αντί να κάνουν την τρίχα-τριχιά;

Παράδοξο ή όχι ο γκαιμπελισμός της δημαγωγίας είναι που «πείθει» αρκετούς ότι πράγματι «κάτι σοβαρό συμβαίνει» (οπότε «σωστά το κράτος παίρνει αυτά τα μέτρα»). Ακόμα κι όταν αυτοί οι «αρκετοί» είναι σε θέση να διακρίνουν, έστω κατ’ αρχήν, πως υπάρχουν πολύ φονικότερες ασθένειες… Ακόμα κι αν σωματικά ή/και συναισθηματικά ή/και οικονομικά υποφέρουν απ’ τις απαγορεύσεις…

Προκύπτει, λοιπόν, ότι η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα ΔΕΝ μπορεί να δοθεί με βάση την «παραδοσιακή προσέγγιση» σύμφωνα με την οποία «κανονικά», ακόμα κι αν το ζήτημα covid-19 ήταν σοβαρό (που δεν είναι…) θα περίμενε κανείς απ’ τα παλιά και νέα μήντια (και τα αφεντικά τους) να μην βαράνε τα τύμπανα του πολέμου· έτσι ώστε να μην υπερχρεωθεί η μορφή – κράτος, είτε με «ιαματικές» ευθύνες είτε με (δανεικά) φράγκα για τα διάφορα «προγράμματα διάσωσης της οικονομίας»…

Το ζήτημα, τότε, πρέπει να μπει σ’ αυτή τη σειρά:

– η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο «κέντρο» (και με τις απαγορευτικές της δυνατότητες), και οπωσδήποτε να επανα-νομιμοποιηθεί τόσο αστυνομικά όσο και οικονομικά / χρηματοπιστωτικά σαν «τιμονιέρης» του καπιταλισμού… μετά από μερικές δεκαετίες νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας·

– προκειμένου να συμβεί αυτό με τις λιγότερες αρνήσεις απ’ τους πληθυσμούς, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιήσουν στο έπακρο τον γκαιμπελισμό τους·

– ΠΡΕΠΕΙ να τρομοκρατήσουν, με κάθε προβοκατόρικο μέσο που διαθέτουν, τους πληθυσμούς – να «τους βάλουν τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι»·

– άρα ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν την τρίχα-τριχιά·

– οπότε σκοτώνουν δι’ ασήμαντον αφορμήν…

Αν το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ αυτής της σειράς μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί σωστό χωρίς covid-19· αν, δηλαδή, η ιστορική αναγκαιότητα του νεο-κρατισμού μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί πέρα από «την ευκαιρία που οι αρμόδιοι πιάνουν απ’ τα μαλλιά» (τον συγκεκριμένο ιό)· αν, τελικά, η μορφή-κράτος ΔΕΝ είναι ο προσωρινός «συλλογικός γιατρός» που θα αποσυρθεί ταπεινά με την πρώτη ευκαιρία (όπως δήθεν εμφανίζεται τώρα), αλλά αξιοποιεί την «αστυνομική ίαση» πολιτικά και ιδεολογικά με ευρύτερους στόχους (συμπεριλαμβανόμενης της συνδιαχείρισης με εταιρείες των health data…), τότε τα ΠΡΕΠΕΙ που ακολουθούν στη σειρά θα αποδειχθούν σωστά. Με εύλογο τρόπο.

Ισχύει όμως αυτό το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ; Η εργατική κριτική οφείλει να δουλέψει και να απαντήσει (αντί να τρώει απ’ τα «έτοιμα» του 19ου ή του 20ου αιώνα!!!) αν θέλει να είναι συνεπής στα ραντεβού της με την Ιστορία…

Ας το επαναλάβουμε με άλλα λόγια, βουκολικά. Πλημμυρίζουμε απ’ την εκστρατεία του υγιεινιστικού τρόμου· είμαστε στις εκβολές του ρέματος, εκεί που η λάσπη παρασέρνει μαλλιοκούβαρα τα πάντα. Κινούμαστε αντίθετα στο ρέμα· προχωράμε (δύσκολα, αλλά προχωράμε) προς τα πάνω· προς τις «πηγές». Πλησιάζοντας προς τις «πηγές» τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σταδιακά…

Στοιχεία (πολιτικής) οικονομίας: η ασθένεια του τόκου

Παρασκευή 3 Απρίλη. Αρκετά πριν ο covid-19 ενοχοποιηθεί για τα πάντα ένας άλλος πυρετός, πολύ πιο κομβικός, έκαιγε τον καπιταλιστικό κόσμο: το να δανείζεις και να χάνεις λεφτά δεν είναι καθόλου αστείο! Πρακτικά είναι πολύ χειρότερο απ’ την χειρότερη ιογενή πανδημία – καλούμε τον θείο Κάρολο να μας επιβεβαιώσει:

… Τον καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που όλες τις περασμένες εποχές θα φαινότανε παραλογισμός – η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. … Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές…

Αυτά είναι απ’ το «κομμουνιστικό μανιφέστο». Και χρειάζονται μια μικρή επικαιροποίηση, αν όχι για άλλους λόγους, τουλάχιστον επειδή η (διαρκής εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια) «επιδημία της υπερπαραγωγής» παντρεύτηκε μια πανδημία… ιογενή πανδημία μεν τυπικά, σικέ φονικότητας και σοβαρότητας δε: το Θέαμα του Θανάτου…

Θα μας επιτρέψετε τώρα να αναδημοσιεύσουμε πιο κάτω δύο σχόλια (της ασταμάτητης μηχανής) με ημερομηνία 19 Αυγούστου 2019. Θα χρειαστούν οπωσδήποτε. Κι αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει «follow the money» όταν προχωράς αντίθετα στο ρεύμα, προς τις «πηγές» των γεγονότων των ημέρων και της υγιεινιστικής τρομοκρατίας, δείξτε υπομονή και κατανόηση: όταν ξεκινάς απ’ τις εκβολές ενός χείμαρρου (φόβου) και προχωράς ανάποδα, για κάποιο διάστημα θα αναρωτιέσαι από που ξεκόλλησαν τόσοι βράχοι και τόσοι κορμοί. Ένα ορμητικό χάος θα βλέπεις… Τι είναι όμως αυτό το «χάος» στον πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο;

Απομακρυνόμαστε απ’ την παραγωγή του φόβου, απομακρυνόμαστε απ’ την «αρρώστια» και τον Θάνατο – όχι όμως απ’ την Ιστορία. Δεν ψάχνουμε καμμιά συνωμοσία. Ψάχνουμε τις λειτουργικές αλληλουχίες και τις απρόσωπες αναγκαιότητες της αναδιάρθρωσης. Που γίνεται φοβερή! (Μείνετε συντονισμένοι/ες. Δεν θα σας «πουλήσουμε»!!!)

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (12): η αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. (Τελευταία σχόλια πάνω στο Event 201). Το motto «το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια» είναι κοινότοπο. Το ξέρουν οπωσδήποτε όσοι έχουν κηρύξει «πόλεμο στον αόρατο εχθρό»! Ακόμα καλύτερα το ξέρουν όσοι έχουν φροντίσει να σχετικοποιήσουν απεριόριστα την έννοια «αλήθεια» (και «πραγματικότητα»), έτσι ώστε να τους υπηρετεί με τον πιο «φυσικό» τρόπο σε κάθε περίπτωση. Μην το ξεχνάτε: ζούμε ήδη στην φαρδιά είσοδο του θαυμαστού καινούργιου κόσμου, με άφθονη «augmented reality» («επαυξημένη πραγματικότητα», άρα και «επαυξημένη αλήθεια») “virtual reality” («εικονική πραγματικότητα», άρα και «εικονική αλήθεια»)… Και ότι άλλο προκύψει…

Οι «παίκτες» του Event 201 στις 18 Οκτώβρη του 2019 εκδήλωσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αλήθεια της πληροφόρησης στη διάρκεια της εξέλιξης της κορονο-πανδημίας (του σεναρίου που φτιάχτηκε για λογαριασμό τους και όχι μόνο). Στο 5ο μέρος της άσκησης έδειξαν αγωνία για τους κινδύνους που θα προκαλούσε η παραπληροφόρηση ή/και η διαστρέβλωση στις προσπάθειες να ελεγχθεί η πανδημία. Η πρόκληση πανικού στον κόσμο, η καλλιέργεια δυσπιστίας στις φιλότιμες προσπάθειες κρατών, πολυεθνικών και διεθνών οργανισμών να δαμάσουν το θηρίο, οι θεωρίες συνωμοσίας, ήταν ανάμεσα σ’ αυτά που, κατά την «τίμια αγωνία των παικτών», θα εμπόδιζαν τον εξίσου τίμιο κόπο τους.

Η λύση; Αφού ισορρόπησαν για λίγο ανάμεσα σε καταστολή (στα ψηφιακά μήντια) και άλλα μέτρα, κατέληξαν πως τακτικές όπως «κόβω το internet» θα δυσκόλευαν σημαντικά και τις προσπάθειες των σωτήρων να διοχετεύσουν στις μάζες τις σωστές Αλήθειες, άρα και τις σωστές οδηγίες και πληροφορίες. Αυτά τα άλλα μέτρα συμπυκνώθηκαν στη λέξη «πλημμύρα»: πλημμυρίζουμε οποιοδήποτε «κανάλι» ανθρώπινης επικοινωνίας με την Σωστή Αλήθεια (για την πανδημία) – και έτσι περιθωριοποιούμε τα “fake news”…

Σας θυμίζει, μήπως, κάτι αυτή η τακτική; Θα έπρεπε: είναι αυτό που συμβαίνει τώρα! Η ασταμάτητη μηχανή θα το ονόμαζε αλλιώς: πληροφοριακό carpet bombing. Ταιριάζει πολύ περισσότερο σ’ έναν «πόλεμο» (ακόμα και εναντίον «αόρατου εχθρού» – αν και εναντίον μας γίνεται), και σημαίνει βομβαρδισμοί (με βόμβες καθεστωτικής «αλήθειας») σε ένταση πλήρους ισοπέδωσης…

Ποιοί όμως ήταν οι Ιππότες της Αλήθειας, εκεί, γύρω απ’ το στρογγυλό τραπέζι του Event 201, στη Ν. Υόρκη, στις 18 του περασμένου Οκτώβρη; Τους μνημονεύσαμε την Κυριακή 29 Μάρτη… Αξίζει όμως ιδιαίτερης προσοχής ένας από δαύτους: ο Adrian Thomas, αντιπρόεδρος της χημικής/φαρμακευτικής αμερικανικής εταιρείας Johnson & Johnson, υπεύθυνος για τα προγράμματα παγκόσμιας υγείας της εταιρείας…

Και αξίζει ιδιαίτερη προσοχή επειδή η εταιρεία του, η Johnson & Johnson, προσπαθεί (“τίμια” πάντα) να είναι ο σωτήρας του πλανήτη (με το αζημίωτο): μπορεί αύριο να πουλάει το ελιξήριο της ζωής, είτε σαν εμβόλιο είτε σε άλλη μορφή… Ένας απ’ τους “φύλακες της αλήθειας” στο Event 201 κάνει ό,τι μπορεί ώστε να την πουλάει σε ατομικές μερίδες σε μερικούς μήνες. Και, φυσικά, δεν είναι ο μόνος…