Tag: νόμοι σχέσεις

Ιχνηλάτηση

Τρίτη 2 Ιούνη. Ακούγεται οικείο; Ναι. Η αστυνομία της Μιννεσότα χρησιμοποιεί μεθόδους contact-tracing για να εντοπίσει ταραξίες διαδηλωτές… Καταλαβαίνετε: είναι κάτω απ’ αυτό το όνομα που προτείνεται η ψηφιακή υγιεινιστική συνήθεια, για την μετα-πραξικοπηματική «νέα κανονικότητα». Μόνο που η υγεία δεν είναι εκείνων που νομίζουν…

Μα έχουν εγκαταστήσει οι αμερικάνοι στα κινητά τους εφαρμογές τύπου “stop covid” σαν αυτές που λανσάρονται στας ευρώπας (π.χ. την γαλλία); Όχι φυσικά! Απλά, πολύ απλά, η ιχνηλάτηση δεν χρειάζεται ούτε συγκαταθέσεις ούτε εφαρμογές που απλά εκμαιεύουν συγκαταθέσεις! Γίνεται κι αλλιώς. Γι’ αυτό και η μπατσαρία στη Μιννεσότα ανακοίνωσε μεν όλο υπερηφάνεια ότι είναι τεχνολογικά εξοπλισμένη, αλλά δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Ίσως επειδή υπάρχει (τυπικά) ζήτημα ιδιωτικότητας…

Όμως υπάρχει ακόμα τέτοιο πράγμα σαν την ιδιωτικότητα, στ’ αλήθεια, όταν ο μηχανικός ρουφιάνος έχει γίνει ων ουκ άνευ για την καθημερινή ζωή; Εκείνος ο έρμος ο Snowden έχει ξελαρυγκιαστεί να προειδοποιεί ότι τα κίνητα μόνο με την ιδιωτικότητα δεν είναι συμβατά.

Ίσως έχει ξεπεραστεί η ιδιωτικότητα… Ή ίσως το πάθος για την μεσολαβημένη «επικοινωνία» είναι το δυνατότερο κελί….

Η προηγούμενη καμπύλη· και η επόμενη

Δευτέρα 1 Ιούνη. Αρχικά η «αναγκαιότητα» των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ήταν «να σώσουμε τις εντατικές μας». (Όπως, ακριβώς, για να «σώσουν την ειρήνη» τα αφεντικά υπερεξοπλίζονται). Ύστερα, η «αναγκαιότητα» συμπληρώθηκε με την ισοπέδωση της καμπύλης. Μυστικιστική τελετουργία, το πόπολο δεν καταλάβαινε, αλλά υπήρχε η παράσταση μια γραμμής που πρέπει να κατέβει χαμηλότερα στον πίνακα…

Το είχαμε υποστηρίξει απ’ την αρχή: η ισοπέδωση της καμπύλης ήταν η συνθηματική έκφραση υπέρ της παράτασης της ζωής και κυκλοφορίας του covid-19· έτσι ώστε να υπάρχει στη γύρα όταν θα φτιαχτεί το υπερπολύτιμο εμβόλιο. Αλλιώς πώς θα πουληθεί;

Υπάρχει βέβαια ένα θέμα. Ακόμα κι αν βρεθούν λύσεις στα τεχνικά / χημικά / φαρμακευτικά χαρακτηριστικά ενός φαρμάκου, ειδικά αν είναι καινούργιο στη σύστασή του, χρειάζονται χρόνια δοκιμών έως ότου επιβεβαιωθεί ότι είναι ταυτόχρονα και αποτελεσματικό και (σχετικά) ακίνδυνο, χωρίς σοβαρές παρενέργειες. Αυτό είναι διεθνής κανόνας.

Ή μάλλον ήταν! Γιατί είναι τόσο μεγάλος ο εμπορικός ανταγωνισμός για τις 15 δισεκατομύρια δόσεις του πιθανολογούμενου εμβολίου (σε τόσες τις υπολογίζουν τα αφεντικά) και τόσο μεγάλα τα κέρδη (αν ο «νονός» είναι κάποια δυτική big farma) ώστε δεν μπορούν να περιμένουν χρόνια! Δεν μπορούν καν να περιμένουν να φτιαχτούν 15 δισεκατομμύρια φυαλίδια για τις δόσεις (λένε ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγική δυνατότητα), και ψάχνουν να βρουν τρόπο να χωράνε περισσότερες δόσεις σε ένα μπουκαλάκι!!! Υπόσχονται πως «αν όλα πάνε καλά» θα μπορούν να ρίξουν το σωτήριο εμβόλιο στην παγκόσμια αγορά στα τέλη του 2020 ή στις αρχές του 2021. Που σημαίνει: Κρατηθείτε!! Φροντείστε να υπάρχει αρκετός covid-19 ως τότε!!! Κι αν δεν υπάρχει κανονείστε να λέτε (ω κυβερνητικοί εταίροι μας και λοιπά φερέφωνα) ότι υπάρχει!!!

Την περασμένη Τρίτη η «Διεθνής Ομοσπονδία Φαρμακοβιομηχάνων» (international federation of pharmaceutical manufactures and assosiations / IFPMA) έδωσε μια συνέντευξη τύπου (μέσω video) για τις προοπτικές της μπίζνας. Αλλά και για τις δυσκολίες της.

Ο Pascal Soriot, αρχιceo της γνωστής AstraZeneca, άφησε να του ξεφύγει μια τέτοια δυσκολία· που προφανώς πέρασε απαρατήρητη, αφού τα κοπάδια κοιμούνται και τα τσοπανόσκυλα της δημαγωγίας προσέχουν μην τα ξυπνήσει κανάς εφιάλτης.

… Μια δυσκολία είπε που μπορεί να φαίνεται παράλογη, είναι ότι ο ρυθμός μετάδοσης του covid-19 πέφτει γρήγορα στην ευρώπη, όπου γίνονται κάποιες δοκιμές. Σύντομα θα έχει πέσει τόσο ώστε δεν θα μπορούμε να βρούμε υποψήφιους για να κάνουμε τις δοκιμές. Για να συμπληρώσει (και δώστε προσοχή παρακαλούμε) ότι οι μελέτες «ανθρώπινου εξαναγκασμού», όπου οι άνθρωποι επίτηδες εκτίθενται σ’ έναν ιό ώστε στη συνέχεια να δοκιμαστεί επάνω τους η αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου / εμβολίου, δεν θεωρούνται ηθικά αποδεκτές για την περίπτωση του covid-19…

Πολλά πράγματα με λίγα λόγια. Πρώτον, αυτό το αφεντικό λέει καθαρά πως αν οι εταιρείες ξεμείνουν από «φορείς» ή «ασθενείς» κατασκευάζουν τέτοιους (πληρώνοντάς τους; ή εν αγνοία τους, ας πούμε στην αφρική;), για να κάνουν τις δοκιμές τους· κι αυτό είναι «ηθικό» γενικά, αλλά με τον covid-19 είναι «ανήθικο»… (Περιμένετε στ’ αλήθεια να φρενάρουν σε τέτοιους ενδοιασμούς;).

Δεύτερον, η πτώση του ρυθμού μετάδοσης μπορεί να οφείλεται εν μέρει σε διάφορα ατομικά μέτρα προστασίας, αλλά σε καμμία περίπτωση στους γενικούς αποκλεισμούς! Έρευνες αιρετικών έχουν δείξει ότι η διάρκεια της «καμπύλης» μετάδοσης του covid-19 είναι ίδια με όλων των άλλων ιών, δηλαδή 2 με 3 μήνες. Είτε με σπίτια φυλακές, είτε χωρίς…

Τρίτον, αν πέφτει στην ευρώπη η μεταδοτικότητα ήδη, μήνα Ιούνη, τι θα έχει απομείνει απ’ τον covid-19 το φθινόπωρο ή στα τέλη της χρονιάς για να πουληθεί το όποιο φάρμακο / εμβόλιο σερβιριστεί «έτοιμο», κατά παράβαση όλων των διεθνών πρωτοκόλλων (τα οποία, φυσικά, θα αλλάξουν: αυτή είναι η δουλειά του Π.Ο.Υ.!), ε; Αυτά τα τρελά κέρδη των 15 δισεκατομυρίων δόσεων πως στο διάολο θα βγουν αν η πανδημία σβήσει μόνη της (χάρη και στην φυσική ανοσία των πληθυσμών), ε; Τα δισεκατομμύρια που οι διάφοροι κυρ Βασίληδες και λοιποί «επενδύουν» στην έρευνα γι’ αυτά τα εμβόλια, πως θα αποσβεστούν στο πολλαπλάσιο; Ε; Μήπως να μολυνθεί επί τούτου ο πλανητικός νότος; Μπα, αυτό είναι ανήθικο, και δεν θα το κάνουν οι καλοί φαρμακοβιομήχανοι.. Άλλωστε αυτός ο καπιταλιστικός νότος είναι φτωχός και επιρρεπής στο Πεκίνο…

Η moderate και λογική απάντηση: Πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει μεγάλος κίνδυνος – μέχρι να έρθει το ιππικό με τις σύριγγες για να μας σώσει!!! Και πώς θα γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο: όχι, ξανά, με γενικευμένους, καθολικούς αποκλεισμούς, αλλά με επιλεκτικούς· με διαφορικούς αποκλεισμούς. Πότε εδώ, πότε εκεί, πότε παραπέρα. Να υπάρχει μια μόνιμη παραδειγματικότητα, ένα διαρκές τσίτωμα των πληθυσμών! Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συντηρηθεί ο γενικός φόβος ότι «ο φονιάς συνεχίζει να γυρνάει στα πόδια μας, αλλά ευτυχώς που το καλό και σοφό κράτος φροντίζει να του κάνει μπλόκα», χωρίς βαριές κι ασήκωτες «οικονομικές συνέπειες»… Μέχρι το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα να έρθει πάνοπλο να καθαρίσει, πάνω σε άσπρα άλογα…

Τέτοιο θα είναι το ιδιαίτερα βολικό «δεύτερο» κύμα… και «τρίτο» κύμα… κι όσα χρειαστούν για να βγάλουν τα λεφτά τους οι εταιρείες… Κύματα δημαγωγίας , προπαγάνδας, συντήρησης του φόβου δηλαδή.

Ένωση φίλων της καραντίνας κουράγιο!!! Οι καλές μέρες του Μάρτη και του Απρίλη δεν χάθηκαν για πάντα!!

Χμμμμ…

Δευτέρα 1 Ιούνη. Η επικινδυνότητα του covid-19 υπερεκτιμήθηκε· πιθανότατα σε κανένα σημείο της εξάπλωσής του ο κίνδυνος εξαιτίας του δεν ήταν μεγαλύτερος απ’ τα συνηθισμένα επίπεδα… Παγκόσμια, το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς, δεν υπήρξαν περισσότεροι από 250.000 νεκροί που αποδόθηκαν στον covid-19, ένα μέγεθος που θα πρέπει να συγκριθεί με τους 1,5 εκατομμύριο νεκρούς (οι 25.100 στη γερμανία) στη διάρκεια του κύματος γρίπης την σαιζόν 2017 – 2018… Ο κίνδυνος είναι ολοφάνερα του ίδιου μεγέθους όπως με άλλους ιούς…. Στη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού το κράτος αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος παραγωγός ψευδών ειδήσεων….

Σας φαίνονται οικεία αυτά; Σας θυμίζουν «ασταμάτητη μηχανή», δηλαδή «χριστιανοταλιμπάν», «ανεύθυνους», «οπαδούς του ψόφιου κουναβιού» κι όλα τα υπόλοιπα τα αξιοκατάκριτα; Για το καλύτερο ή το χειρότερο όχι, αυτά πιο πάνω δεν είναι δικά μας συμπεράσματα… Είναι άλλων. Και έχει προκύψει σχετικά ένα θεματάκι (το λέμε κομψά) στο Βερολίνο.

Το γερμανικό κράτος, και ειδικά μια υπηρεσία του υπουργείου εσωτερικών με τον κωδικό «μονάδα ΚΜ4», ανέθεσε σε μια ομάδων γερμανών ειδικών, πλαισιωμένων από πανεπιστημιακούς επιδημιολόγους, λοιμωξιολόγους κλπ, την σύνταξη μιας έκθεσης για την διαχείριση της κρίσης του covid-19… Αυτή η έκθεση, 93 σελίδων, με τίτλο «ανάλυση της διαχείρισης της κρίσης» παραδόθηκε τέλη Απρίλη ή αρχές Μάη. Αλλά δεν άρεσε καθόλου στο γερμανικό υπ. εσωτερικών που την είχε παραγγείλει… Και την έχωσε σε κάποιο συρτάρι…

Τότε ένας υπάλληλος του, απ’ αυτήν την «μονάδα ΚΜ4», ονόματι Stephen Kohn, διέρρευσε την έκθεση σ’ ένα δεξιο-φιλελεύθερο μήντιο, που την δημοσιοποίησε στις 9 Μάη. Τις αμέσως επόμενες ημέρες άρχισαν να την αναπαράγουν και να την σχολιάζουν τα mainstream media στη γερμανία… Αλλά ο γερμανός υπ.εσ. Horst Seehofer έκανε κυριολεκτικά το «κουνέλι»: αυτά είναι προσωπικές απόψεις ενός ατόμου που χρησιμοποίησε ένα επιστολόχαρτο του υπουργείου είπε εννοώντας τον Kohn, τον οποίο η υπηρεσία απέλυσε… Και, στη συνέχεια, «γενική συσκότιση» απ’ τα καθεστωτικά μήντια (πράγματι πρόκειται για πόλεμο, και έχουμε καταλάβει εναντίον ποιών!) – και κατηγορίες για συνωμοσιολογία.

Αναγκαστικά έπρεπε να μιλήσουν και εκείνοι που έγραψαν την έκθεση – δεν ήταν «απόψεις ενός δημόσιου υπαλλήλου που καταχράστηκε ένα επιστολόχαρτο της υπηρεσίας»! Βγήκαν ανοικτά λοιπόν στις 11 του περασμένου Μάη, και κάλεσαν το γερμανικό υπουργείο (και το κράτος γενικά) να αποδείξουν με ποια στοιχεία δεν λαμβάνουν υπόψη την έκθεσή τους… Η απάντηση; Σιωπή… (Το ότι στη δεκάδα των «αναγνωρισμένων ειδικών» που έκαναν την έκκληση / πρόκληση περιλαμβάνεται και ο Sucharit Bhakdi δεν αποτελεί έκπληξη…)

Το να συμβαίνουν αυτά στην “πρωτεύουσα της ευρώπης” κάνουν το θέμα πολύ πιο σοβαρό απ’ ότι, π.χ., να έχει κανείς με μια “ιερή σύνοδο υγείας” στην Αθήνα που είναι όλο αλληλούια και αμήν στην γραμμή που παίρνει. Όμως δεν συμβαίνουν μόνο στη γερμανία.

Στη δανία η “Υπηρεσία Υγείας”, που μέχρι πρόσφατα είχε καθεστώς ανεξάρτητης υγιειονομικής αρχής (με το ανάλογο κύρος όχι, όμως, συνταγματικά θεμελιωμένης όπως η αντίστοιχη της σουηδίας) εξακολουθεί να υποστηρίζει, κόντρα στην κυβέρνηση, ότι ο covid-19 δεν μπορεί να θεωρηθεί μια γενικά επικίνδυνη αρρώστια, καθώς είτε δεν παρουσιάζει μια σοβαρή εξέλιξη είτε δεν έχει υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Αλλά who cares; Η κυβέρνηση της Κοπεγχάγης, έχοντας υπόψη της ότι πρόκειται να κάνει ένα πολιτικό πραξικόπημα με υγιεινιστικό φερετζέ, όταν στις 12 του περασμένου Μάρτη πέρασε το νόμο «έκτακτης ανάγκης» περί γενικών απαγορεύσεων κλπ, μεταξύ άλλων, «καθαίρεσε» το καθεστώς της «Υπηρεσίας Υγείας», μετατρέποντάς την από ρυθμιστική αρχή σε μια απλή συμβουλευτική υπηρεσία… Μόνο που τώρα έχουν αρχίσει να διαρρέουν διάφορες «εσωτερικές αλληλογραφίες» που δείχνουν ότι σκόπιμα οι υπουργοί του και οι λοιποί αξιωματούχοι έλεγαν ψέμματα, για να διατηρηθεί / επεκταθεί χρονικά η «έκτακτη ανάγκη». Και ότι ουσιαστικά απαγόρευαν στην ανεξάρτητη υγιεινομική αρχή να δημοσιοποιήσει τα πραγματικά μεγέθη και τα αληθινά στοιχεία, επειδή θα χάλαγε η μανέστρα…

Δυτικότερα, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας κλπ, προκύπτει πως ο «εκ δεξιών» του Borduk (: Johnson), γνωστός υπερμυστικοσύμβουλος Dominic Cummings ήταν που «πίεσε» κυβερνητικά την επιστημονική συμβουλευτική επιτροπή για έκτακτες καταστάσεις να «εγκρίνει» το πραξικόπημα / γενική απαγόρευση, για το καλό της «υγείας του λαού»… Πρόκειται για τον ίδιο Cummings που αποκαλύφθηκε πρόσφατα ότι απλά έγραφε την γενική απαγόρευση στα genitals του ταξιδεύοντας κατά βούληση («για οικογενειακούς λόγους» είπε) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Έχει προκύψει κι εκεί ένα «σκανδαλάκι», το οποίο η κυβέρνηση της αυτού μεγαλειότητας απλά προσπαθεί να πνίξει… Όμως έχουν αυξηθεί πολύ οι υπήκοοι που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Cummings, όπως και το ιερό τέρας των Αποκαλυψιακών προβλέψεων (o Ferguson του imperial college…) παραβίαζαν τις απαγορεύσεις επειδή ήξεραν ότι είναι «μούφα» και άχρηστες, κι ότι ο ιός δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όπως έλεγαν στο πόπολο…

Οι φίλοι της καραντίνας θα πρέπει να νοιώθουν επιεικώς ηλίθιοι. Πράγμα που, σε συνδυασμό με τον εγωϊσμό τους, τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους… (ή ακόμα πιο χρήσιμους, ανάλογα με την οπτική γωνία…)

Το μολυσματικό κράτος / υγιεινιστικές κρίσεις…

Δευτέρα 1 Ιούνη. Ως πρόσφατα όποιος ήθελε να μάθει (κάνοντας κόπο…) το τι συμβαίνει μ’ αυτόν τον κατασκευασμένο Αρμαγεδώνα, θα μπορούσε να μάθει:

– για πλαστά video με φέρετρα απ’ το Bergamo·

– για συστηματικό και σκόπιμο φούσκωμα των νεκρών που χρεώνονταν στον covid-19 (κάποιοι έχουν αρχίσει να μιλούν πια για διπλασιασμό, αλλά σαν ασταμάτητη μηχανή δεν έχουμε βρει έγκυρα στοιχεία σχετικά, επειδή μάλλον δεν υπάρχουν ακόμα)·

– για συγχρονισμένο carpet bombing απ’ τα καθεστωτικά μήντια και τις ιντερνετικές παραφυάδες, δικές τους, των «καλοθελητών» και των υπηρεσιών·

– για θεωρίες συνωμοσίας τόσο στρατηγικά ηλίθιες (π.χ. η ιστορία με τις 5G κεραίες!) ώστε ο στόχος τους δεν θα μπορούσε να είναι άλλος απ’ το να «πνίξουν» οποιαδήποτε αυθεντική κριτική ρίχνοντάς την ζωντανή στην «κοινή δεξαμενή»·

– για big pharma, big tech, big insurance, κρατικούς μηχανισμούς κι άλλους τομείς του καπιταλισμού που τρίβουν τις τσέπες και τα χέρια τους·

– κλπ, κλπ.

Οι κυβερνήσεις έμοιαζαν πάντως να έχουν οχυρωθεί πίσω απ’ τις «γνώμες των ειδικών» και άρα να είναι κάπως «αθώες». Τέτοιοι «ειδικοί» πράγματι υπήρξαν, και θα πρέπει να ελεγχθεί αν ήταν απλά φοβισμένοι, απλά άσχετοι ή απλά εγκάθετοι. Όμως, σε τρεις ως τώρα περιπτώσεις (γερμανία, δανία, αγγλία) και μια ακόμα (ρωσία) υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις στα όρια των αποδείξεων ότι η υγιεινιστική τρομοκρατία περί τον covid-19 ήταν inside job – των κυβερνητικών γραφειοκρατιών, κάποιων μηχανισμών πολιτικής εξουσίας, κάποιων κυκλωμάτων συναρθρωμένων με τα big σχέδια και συμφέροντα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Αυτές οι εξελίξεις, που είναι αρκετά πρόσφατες, ενισχύουν αποδεικτικά την εξ αρχής «περιθωριακή» άποψη της ασταμάτητης μηχανής ότι μια μικρής επικινδυνότητας ασθένεια, που απαιτούσε ιδιαίτερη φροντίδα για τους ηλικιωμένους με ήδη βεβαρυμένη υγεία και μόνον αυτό, ανακατασκευάστηκε τρομοκρατικά έτσι ώστε να γίνει ο καταλύτης της επιτάχυνσης στην «αλλαγή καπιταλιστικού παραδείγματος»… Ανοίγουν όμως καινούργια ζητήματα.

Ένα σημαντικό είναι ότι αν τα αφεντικά (ή κάποιες φράξιές τους…) στάθηκαν ικανά να κάνουν με επιτυχία, χάρη στη συναίνεση, στους φόβους και στην αμάθεια της μάζας των υπηκόων, τέτοιους εκβιασμούς και τέτοια πραξικοπήματα, είναι ικανά και για ακόμα περισσότερα! Αναφερόμαστε τώρα όχι στην ραδιουργία των αφεντικών αλλά στην μαζική ενσωμάτωση αυτής της ειδικής βιοπολιτικής πειθαρχίας, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πραγματικότητα της ακαριαίας ενσωμάτωσης των υγιεινιστικών θεωρημάτων και των προσταγών.* Αποδείχθηκε σταθερή βάση, για διάστημα πολλών εβδομάδων· ένα είδος συλλογικού «κοινωνικού κεφάλαιου» για να το πούμε αλλιώς, που έχει προοπτικές παραπάνω εκμετάλλευσης απ’ τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Κι αυτή η «παραπάνω εκμετάλλευση» έχει ξεκινήσει. Είναι ποιοτικά διαφορετική απ’ την κατ’ οίκον φυλάκιση, και ταιριάζει πολύ καλύτερα στο θέαμα της «υγιεινιστικής δημοκρατίας»… Στη θέση του φυσικού, χωροτακτικού social distancing έρχεται το ψηφιακά παραγώμενο και ελεγχόμενο social distancing· ενόσω οι φυσικές απαγορεύσεις θα παραμείνουν σαν option on the table, για να θυμίζουν πως όποιος αρνείται την αλγοριθμική φυλακή κινδυνεύει με την «παλιομοδίτικη» αναλογική φυλάκιση…

Ένα δεύτερο ζήτημα είναι οι καινούργιες «ψηφιακές περιφράξεις», οι νέες απαγορεύσεις, που είναι αναγκαστικές (για τα συμφέροντα των αφεντικών) και έχουν αρχίσει να φαίνονται στον όχι μακρινό ορίζοντα. Όταν το «κακό σπυρί» σπάει, όπως γίνεται τώρα στη γερμανία, στην αγγλία και στη δανία (και όχι μόνο), κι όταν φανερώνεται ο σκληρός πυρήνας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, δεν μπορούν τ’ αφεντικά να κάτσουν με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας τον επόμενο whistleblower, τον επόμενο μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος να δώσει χειροπιαστές αποδείξεις για την ορθότητα των κριτικών αμφισβητήσεων σε βάρος τους!

Ένα τρίτο ζήτημα είναι ο προσανατολισμός (των κρατών και των δημαγωγών τους) στο να «σπρώξουν» τις όποιες κριτικές αμφισβητήσεις παραμένουν ακόμα live ‘n’ kicking, προβοκάροντάς τες συστηματικά, προς την «κοινή ιδεολογική δεξαμενή» των ανορθολογικών συνωμοσιολογιών. Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ξεχάσει καθόλου το πως και πόσο ενορχηστρωμένα, στη διάρκεια της διαχείρισης της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής κρίσης, το μικροαστικό φασισταριό (εργαλείο ολοφάνερα πια του νεο-κρατισμού!) πλασαρίστηκε σαν «αντισυστημικότητα»!! Και δεν έχει καθόλου την αισιόδοξη αφέλεια ότι αυτό ήταν κάτι «τυχαίο» ή «προσωρινό». Υπήρξε παραλλαγή της κατασκευής της «τζιχαντιστικής τρομοκρατίας», και αποδεικνύει την ορθότητα μιας κουβέντας που είχε γράψει κάποιος πριν πολλά χρόνια:

… Αυτή η τέλεια δημοκρατία κατασκευάζει η ίδια τους χρήσιμους εχθρούς της… γιατί προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

 

* Δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου ο ρόλος των προστίμων σ’ αυτήν την διαδικασία επιβολής / ενσωμάτωσης. Τα πρόστιμα είναι μια ειδική γραφειοκρατική μορφή της κρατικής βίας, και είναι σίγουρο ότι οι κάθε είδους φίλοι της καραντίνας την αγάπησαν: τα πρόστιμα φτιάχνουν “υπεύθυνους” υπηκόους…. Για οποιονδήποτε είχε ανοσία απέναντι στον φόβο της μόλυνσης τα κράτη φρόντισαν να δημιουργήσουν τον φόβο του προστίμου. Ωστόσο, παρότι αυτό είναι μόνιμο όπλο τους, τα υγιεινιστικά πρόστιμα δεν προκάλεσαν κάποιου είδους εξέγερση. Όχι ακόμα… Που σημαίνει ότι “γονιμοποίησαν” τον φόβο της μόλυνσης και την έστω σχετική και επιφανειακή ενσωμάτωσή του…

Πληρωμένη απάντηση…

Δευτέρα 1 Ιούνη. Ήταν οι προστάτες των διαδηλώσεων (και των οδομαχιών) στο Χονγκ Κονγκ, το περσινό καλοκαίρι… Τώρα; Τώρα εισπράτουν την απάντηση, μέσω του πιο καθεστωτικού απ’ τα καθεστωτικά διεθνή media του Πεκίνου, των global times:

Η πρόεδρος της αμερικανικής βουλής Nancy Pelosi αποκάλεσε κάποτε τις βίαιες διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ «ένα ωραίο θέαμα να αντικρίζει κανείς». Τώρα το «ωραίο θέαμα» έχει απλωθεί απ’ το Χονγκ Κονγκ σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Τώρα οι πολιτικοί των ηπα απολαμβάνουν αυτό το θέαμα απ’ τα παράθυρά τους. Σε κάμποσα μέρη σ’ όλες τις ηπα οι διαμαρτυρόμενοι βάζουν φωτιά σε αστυνομικά τμήματα, σπάνε μαγαζιά, κλείνουν δρόμους, κάνουν επιθέσεις και καταστρέφουν δημόσιες υποδομές, λες και οι βίαιοι διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ κατάφεραν κάπως να μπουν στις ηπα και να προκαλέσουν ένα χάος όπως πέρυσι στο Χονγκ Κονγκ.

Μια σύντομη ερώτηση στην Pelosi και στον υπουργό εξωτερικών Mike Pompeo: θα έπρεπε η κινεζική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να εκδώσουν μια δήλωση υποστηρίξης των διαμαρτυριών των αφροαμερικάνων και των κινημάτων στην αμερικανική κοινωνία; Φαίνεται ότι αυτό θα έπρεπε να κάνει το Πεκίνο ακολουθώντας την τακτική της Ουάσιγκτον όταν επευφημούσε τους μπαχαλάκηδες στο Χονγκ Κονγκ. Αλλιώς, αν η κίνα δεν υποστηρίξει τις διαμαρτυρίες στις ηπα, πώς θα μπορέσουν αυτές να συνεχίζουν να παίζουν το χαρτί του Χονγκ Κονγκ;

… Η Ουάσιγκτον απέτυχε να καταλάβει πόσο γρήγορα θα επέστρεφε το μπούμεραγκ. Μπορεί να το σκεφτεί τώρα πάντως. Οι φυλετικές διακρίσεις και η κοινωνική ανισότητα στις ηπα ήταν πάντα σοβαρές. Δείτε πόσοι φτωχοί και κόσμος από εθνικές μειονότητες πέθαναν απ’ τον νέο κορονοϊό. Οι πιθανότητες να ξεσπούν βίαιες ταραχές στις ηπα είναι πολύ περισσότερες απ’ ότι στην κίνα. Πώς μπορούν οι πολιτικοί στην Ουάσιγκτον να χαρακτηρίζουν τις ταραχές σε άλλες χώρες «όμορφο θέαμα», και μάλιστα να το κάνουν δημόσια; Είναι βλακώδες, και το κάνουν επειδή απλά θέλουν να επιτίθενται στην κίνα. Ας κάτσουμε να δούμε λοιπόν ποια χώρα θα πέσει σε μεγαλύτερο χάος.

Το πολιτικό σύστημα των ηπα παρακμάζει. Ακόμα χειρότερα, αυτή η παρακμή επιταχύνεται, καθώς οι ηπα δείχνουν αδυναμία να κάνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Τα αιτήματα των κινημάτων πέφτουν ακόμα σε ώτα μη ακουόντων. Κι αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη εναλλακτική απ’ το να καταφεύγουν σε ακραίες μεθόδους για να εκδηλώσουν την οργή τους…

Τι να πει τώρα ο κάθε Πομπηίας; Ότι «τα δικά μας μπάχαλα» είναι καλύτερα; Χειρότερα; Ότι «εμείς επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε επειδή έτσι φτιαχτήκαμε σαν χώρα της ελευθερίας ενώ εσείς είτε παλιοκομμουνιστές και τύρρανοι»; Τι να πει;

Το ψόφιο κουνάβι κατηγορεί το αμερικανικό antifa (θέλει να το κηρύξει “τρομοκρατική οργάνωση”…) Κάποιοι πιο πονηροί κατηγορούν για τα μπάχαλα (ποιόν άλλον;) τον Putin… Επιτέλους το προφανές: η ανεγκέφαλη αλεπού είναι παντού!

John Maynard Keynes is dead!

Κυριακή 31 Μάη. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη, και περισσότεροι θα το κάνουν σύντομα: θα χαρακτηρίσουν τα (ευρωπαϊκά) προγράμματα αναδιάρθρωσης κεϋνσιανά. Αν περιορίσει κανείς την οπτική του αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική / χρηματική κρατική διαχείριση, τότε «κεϋνσιανισμός» ήταν ήδη τα bail out διάφορων too big to fail επιχειρήσεων (και τραπεζών) απ’ το 2009 και μετά…

Όμως ο Keynes δεν διατύπωσε μια στενά εννοημένη οικονομική θεωρία. Διατύπωσε, μάλλον, μια πολιτική πρόταση «δημιουργικής» ένταξης της εργατικής τάξης μέσα στο «καπιταλιστικό κύκλωμα»· άρα μια συνολική πρόταση εξουσίας! Διαφορετικά, απ’ την στενά οικονομική σκοπιά, «κεϋνσιανικό» ήταν και το οικονομικό πρόγραμμα της ναζιστικής γερμανίας. Το οποίο, όπως ξέρουν όσοι ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, επαινούσε ο Keynes· όπως επίσης επαινούσε τα πενταετή πλάνα και τον κεντρικό σχεδιασμό των μπολσεβίκων.

Ο κευνσιανισμός δεν ήταν, λοιπόν, ποτέ απλά τα «ελικόπτερα που ρίχνουν λεφτά», όπως άλλωστε δεν ήταν απλά το «να βάζουμε εργάτες να θάβουν μπουκάλια με λεφτά, και ύστερα άλλους για να τα ξεθάβουν». Κι αυτό είναι το ουσιαστικό στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, και στη στροφή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια, επιταχύνεται τώρα, και γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το να ονομάζει ο οποιοσδήποτε «κεϋνσιανισμό» αυτό που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε εδώ και λίγα χρόνια νεο-κρατισμό δεν είναι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνο λάθος. Γιατί δημιουργεί την εντελώς πλαστή, παραπλανητική και καθησυχαστική ιδέα ότι επιστρέφει διεθνώς η σχετικά «ειρηνική» περίοδος των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 – με μια αναβίωση, επιπλέον, «ψυχρού πολέμου»… Πολύ επικίνδυνη αυτή η αυταπάτη, και πολλοί επικίνδυνοι όσοι την προωθούν!

Μία απ’ τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα, ας πούμε, στο αμερικανικό μεσοπολεμικό new deal (που θεωρείται η πρώτη εφαρμογή του κεϋνσιανισμού, αν και υπήρχαν επίσης αμερικάνοι οικονομολόγοι που την στήριξαν) και στα διάφορα «new deal» που εμφανίζονται τώρα, είναι η θέση που προβλέπεται για την εργατική τάξη. Η στρατηγικής σημασίας πρόταση του Keynes προς τα αφεντικά μετά την μεγάλη κρίση / κατάρρευση του 1929 ήταν η αναγνώριση, εκ μέρους τους, της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης – ως παράγοντα που πρέπει να εισαχθεί στις καπιταλιστικές ισορροπίες, αντί να θεωρείται μόνιμα ένα εξωτερικό και επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει μόνο να καταστέλλεται… Η κεϋνσιανή πολιτική πρόταση ήταν αντίθετη απ’ την φασιστική / ναζιστική, την ίδια περίοδο· μια πρόταση που έκανε το ακριβώς αντίθετο: προσπάθησε (και για ένα ορισμένο διάστημα κατάφερε) να ενσωματώσει την εργατική τάξη στο κράτος, απαγορεύοντας την οργανωτική και πολιτική αυτονομία της… Μετατρέποντάς την σε ένα είδος πειθαρχημένων οφελούμενων της τότε αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης (2η βιομηχανική επανάσταση). Τεράστια διαφορά, αν συνυπολογιστεί ότι από στενή οικονομική άποψη το γερμανικό / ναζιστικό πρόγραμμα και το αμερικανικό είχαν αρκετές ομοιότητες.

Η κεϋνσιανή πρόταση εννοούσε ότι εργασία και κεφάλαιο έχουν κατ’ αρχήν αντίθετα συμφέροντα (και αντίθετες προτάσεις εξουσίας!), είναι οργανωμένα χωριστά· και είναι ευθύνη του κράτους, σαν «ουδέτερου τρίτου παράγοντα» να φέρνει αυτές τις δύο πλευρές «στο τραπέζι του διαλόγου» φροντίζοντας, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, να προκύπτει κάθε φορά η χρυσή τομή που δίνει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη…

Μην φανταστεί κανείς ότι αυτή η πολιτική πρόταση εξουσίας επιστρέφει!!! Η κεϋνσιανή πρόταση για αναγνώριση (μέσα στα διευρυμένα τότε πλαίσια της αστικής δημοκρατίας…) της αυτονομίας της εργατικής τάξης ήταν ιστορικά προσδιορισμένη! Ο Keynes λάμβανε υπόψη του τις επαναστατικές εκδηλώσεις αυτής της εργατικής αυτονομίας: πρώτα τη νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων το ’17, και ύστερα το κύμα διαδοχικών εργατικών επαναστάσεων που σάρωσε την ευρώπη απ’ τα τέλη εκείνης της δεκαετίας ως τις αρχές της επόμενης, αρχής γενομένης απ’ την γερμανία.

Βλέπει κανείς, έστω και σαν επικίνδυνα σπέρματα, κάποια σύγχρονη εργατική αυτονομία (δεν αναφερόμαστε στους εαυτούς μας!) σήμερα; Βλέπει κανείς ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον πρώτο κόσμο βρίσκεται σε προεπαναστατικό αναβρασμό; Επειδή η απάντηση είναι ένα ξερό «όχι» (η επιτυχία των πρόσφατων υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι μια ακόμα θλιβερή επιβεβαίωση…), δεν έχουν κανένα λόγο τα αφεντικά να μοιραστούν, ή έστω να περιορίσουν την εξουσία τους! Το ακριβώς αντίθετο βρίσκεται σε εξέλιξη, το ακριβώς αντίθετο κάνουν: την μετασχηματίζουν, την ενισχύουν, την καθολικοποιούν!

Επειδή η ζόρικη αλήθεια είναι ότι σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε (φρικτά…) «πολύ πιο πίσω» απ’ το σημείο που βρίσκονταν οι μακρινοί μας πρόγονοι στα ‘10s και στα ‘20s του 20ου αιώνα, δεν υπάρχει καμμία ανάγκη αναβίωσης του κεϋνσιανισμού! Τα αφεντικά θα χρησιμοποιήσουν βέβαια μερικές οικονομικές τακτικές που «μοιάζουν» να προέρχονται απ’ τον κεϋνσιανισμό· αλλά ο νεο-κρατισμός είναι ήδη ένα κράμα προσαρμοσμένο στη βίαιη (όπου χρειάζεται) ή/και συναινετική (όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πειστική) διεύθυνση της μηχανοποίησης των πάντων.

Εν τέλει, αν θέλει κανείς να είναι ακριβής, στο σύνολό τους αυτές οι τωρινές βιοπολιτικές είναι Ταιηλορισμός 2.0 ή 3.0, παρά οτιδήποτε άλλο…

(Παρεπιπτόντως ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός είναι κεϋνσιανικός (θα τ’ ακούσουμε κι αυτό!). Είναι σκέτα κρατικός, με υιοθέτηση όλων των στοιχείων της παραγωγής και της κατανάλωσης εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα ισχυρό κεντρικό έλεγχο και αυτής της αγοράς… Αυτός είναι, άλλωστε, ο ισχυρός νεωτερισμός του σε σχέση με τον κρατικό καπιταλισμό της άλλοτε εσσδ, που έχει αιφνιδιάσει έως τρομοκρατήσει τους δυτικούς με τον δυναμισμό του…)

Το διπλό αφεντικό 18

Κυριακή 31 Μάη. Αν υπάρχει ένας πρόσφατος εργατικός αγώνας διαρκείας που θα έπρεπε να έχει εμπνεύσει και στα μέρη μας και σ’ όλη την ευρώπη την ανάκτηση, απ’ την εργατική τάξη, της πρωτοβουλίας των πολεμικών κινήσεων κατά των αφεντικών και του κράτους τους, είναι το αμερικανικό κίνημα fight for 15. Το κίνημα για τον διπλασιασμό του ελάχιστου βασικού μισθού, από 7,5 δολάρια την ώρα στα 15.

Το υποκείμενο αυτού του αγώνα ήταν εκατομμύρια άντρες και γυναίκες της αμερικανικής εργατικής τάξης που δουλεύουν και πληρώνονται σαν «ανειδίκευτοι», με το ελάχιστο, βασικό. Κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά στον τεράστιο τριτογενή τομέα, αυτά τα εκατομμύρια των εργατών και εργατριών είναι η «θάλασσα εργασίας» την οποία διαχειρίζονταν (στις ηπα) από κοινού τα συγκεκριμένα κάθε φορά αφεντικά και το κράτος. Οι πρώτοι πληρώνοντας τα ελάχιστα, και το δεύτερο «συμπληρώνοντας με επιδόματα» έτσι ώστε να φτάνουν κοντά στο όριο επιβίωσης.

Αυτό που κατάλαβαν αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων ήταν πως ενώ οι τυπικοί παραλήπτες αυτών των επιδομάτων ήταν οι ίδιοι, οι πραγματικοί ωφελούμενοι ήταν τα αφεντικά τους! Το (αμερικανικό) κράτος έπαιζε τον πατερναλιστικό του ρόλο ελέγχοντας την εργατική καθημερινότητα· και ταυτόχρονα «έκλεινε το μάτι» στους εργοδότες, εξασφαλίζοντάς τους φτηνή, ευέλικτη, εύκολα «ανταλλάξιμη» εργασία. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εργατών και εργατριών είναι μετανάστες, ο αποκλεισμός τους, η καθήλωσή τους σε ένα καθεστώς «υπο-κανονικού» πολίτη, συμπλήρωνε την υποτίμησή τους.

Ε, αυτό που οι συνηθισμένοι (εντόπιοι και μη) «φίλοι των εργατών» αρνούνται να καταλάβουν, αυτή η εργατική τάξη το κατάλαβε πολύ καλά: ο αγώνας για διπλασιασμό του βασικού μισθού ήταν, επίσης, αγώνας απαλλαγής απ’ τον κρατικό πατερναλισμό των επιδομάτων! Μια ιστορική στιγμή λαμπρής στην διαύγειά της εργατικής συνείδησης.

Αυτό το κίνημα ξεκίνησε σχεδόν απ’ το μηδέν το 2012. Από ελάχιστους μεν αλλά αποφασισμένους, ψυχωμένους εργάτες του «επισιτισμού», των θηριωδών αμερικανικών αλυσίδων fast food. Ανανέωσαν, φρέσκαραν εντυπωσιακά τις οργανωτικές και προπαγανδιστικές μεθόδους τους, φτάνοντας στο σημείο που χωρίς υπερβολή θα έπρεπε να ονομαστεί η επιστήμη μαζί με την τέχνη του εργατικού ανταγωνισμού! Αντιμετώπισαν με αξιοθαύμαστη ευφυία και επιτυχία μερικές απ’ τις παγκόσμιες φίρμες του (αμερικανικού) καπιταλισμού, τα πανίσχυρα νομικά τους γραφεία και τις πολιτικές τους διασυνδέσεις, ενόσω σαν κίνημα “ανειδίκευτων εργατών μάζα” εξαπλώνονταν από κλάδο σε κλάδο: απ’ τα αεροδρόμια και τα νοσοκομεία μέχρι τα βενζινάδικα, τις οικιακές βοηθούς, τις αλυσίδες λιανικού εμπορίου τύπου wall mart… Επίμονα και υπονομετικά έκαναν πράξη αυτό που στα μέρη μας είναι ένα όνειρο (που υπονομεύεται μόνιμα απ’ τον «επαναστατικό» μικροαστισμό): την οργανωτική αποκέντρωση μαζί με τον κινηματικό συντονισμό. Σταδιακά, μήνα τον μήνα και χρόνο τον χρόνο μεγάλωναν σε δύναμη και επιρροή στο σύνολο της αμερικανικής εργατικής τάξης: ξεκίνησαν από διαδηλώσεις λίγων δεκάδων (τις οποίες όλοι κοροϊδευαν και είχαν «καταδικασμένες»…) και έφτασαν σε ταυτόχρονες διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, σ’ όλο το αμέρικα. Και, βέβαια, νίκησαν! Στα μέσα του 2019, παρά την πεισματική αντίσταση των αφεντικών και τις προσπάθειες προβοκατσιών, μια σειρά μεγάλων εταιρειών αλλά και αρκετές πολιτειακές νομοθεσίες, είχαν αναγκαστεί να καθιερώσουν σαν ελάχιστο, βασικό μισθό τα 15 δολάρια την ώρα…

Εργατικός αγώνας ετών στον μεταμοντέρνο καπιταλισμό της βιασύνης, του «εδώ και τώρα», του just in time; Ναι! Γιατί μαζί με την απαλλοτρίωση του κεντρικού για το σύνολο της εργατικής ταξης ζητήματος του βασικού μισθού, εκείνο που το κίνημα απαλλοτρίωσε ήταν και ο χρόνος! Ο ανταγωνιστικός χρόνος, ο χρόνος του εργατικού ανταγωνισμού!…

(Ένας λόγος για τη νίκη; Εκεί, στο αμέρικα, οι πληβείοι δεν αλοιθωρίζουν προς τις εκλογές, τα κουκιά και τα νούμερα! Οι συμπαραστάτες του κινήματος, απ’ το occupy wall street μέχρι τις κοινότητες των μεταναστών, ήταν αυτό και μόνον αυτό: ενεργοί συμπαραστάτες ενός εργατικού κινήματος, τέτοιου που στις ηπα είχε να εμφανιστεί απ’ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930! Δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις, δεν υπήρχαν κομματικά και γκρουπουσκουλιάρικα συμφέροντα, δεν υπήρχαν «επαναστατικοί» ναρκισσισμοί, δεν υπήρχαν «πολιτικές ιδιοτέλειες». Δεν υπήρχε, δηλαδή, τίποτα απ’ αυτά που στα μέρη μας ανθεί σε τόση αφθονία ώστε μόνιμα να μπαίνουν τρικλοποδιές σ’ οτιδήποτε αυθεντικά ανταγωνιστικό…)

Το διπλό αφεντικό 19

Κυριακή 31 Μάη. Παρότι η συνέλευση του 30/900 συμπαραστάθηκε στο μέτρο των δυνατοτήτων της στον αγώνα των αμερικάνων εργατών, και παρότι έκανε γνωστό αυτόν τον αγώνα και στο ελλαδιστάν, η μικροαστική εθελοδουλειά και οι γκρουπουσκουλιάρικες ιδιοτέλειες νίκησαν. Το fight for 15 δεν έγινε παράδειγμα προς μίμηση… Ήταν, άλλωστε, η ένδοξη εποχή του «αντιμνημονίου», κι όλα έπρεπε να μείνουν δεμένα πάνω στην «αγανάκτηση», δηλαδή στη χειραγώγηση της «πολιτικοποίησης των συγκινήσεων»…

Τώρα έχουμε μπροστά μας όλο το συνάφι των «φίλων των εργατών» που υπήρχε τότε (όπως πάντα), μαζί με την στρατηγική του υγιεινιστικού φόβου – συν έναν αναβαθμισμένο αντίπαλο. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την προηγούμενη φάση της διαχείρισης της κρίσης, η μορφή – κράτος δεν δρα σαν απομοχλευτής, σαν «απορροφητήρας χρήματος» δηλαδή για λογαριασμό του δημόσιου χρέους. Αλλά σαν χουβαρντάς / σχεδιαστής της όποιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Για την περιορισμένη, μικροαστική εντόπια αντίληψη της πραγματικότητας, ο ρόλος των ταμείων της ε.ε. είναι κομβικός. Το μας δίνουν δισεκατομμύρια προκαλεί ήδη εξάψεις σε κάθε κατηγορία αφεντικών· και «γλυκειά προσμονή» σε εκείνο το (καθόλου μικρό) τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τώρα η πένσα που είναι έτοιμη να ακινητοποιήσει στην υποτέλεια την σύγχρονη εργατικη τάξη, είναι απ’ την μια μεριά οι κρατικές παροχές και απ’ την άλλη οι διάφορων ειδών αντιπολιτευτικοί μαξιμαλισμοί. Είναι βέβαιο, επιπλέον, ότι οποιοδήποτε εγχείρημα προσανατολισμένο χωρίς ταλαντεύσεις και γκρουπουσκουλισμούς στη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας μαζί με αύξηση στον ελάχιστο, βασικό μισθό, θα περικυκλωθεί και θα υπονομευτεί από διάφορους «φίλους» – με τους γνωστούς τρόπους τους.

Κι ωστόσο αυτό είναι που αντιστοιχεί, από εργατική άποψη, σ’ αυτήν την φάση αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε την επιτάχυνσή της με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα!!! Αυτό αντιστοιχεί για πάνω από έναν λόγο.

Πρώτον, επειδή η δράση της μορφής – κράτους σαν «στρατηγείου» της αναδιάρθρωσης θα έχει μεσοπρόθεσμα πολύ σκληρές εκφάνσεις σε βάρος μας. Τα «επιδόματα» είναι το τυράκι. Αλλά υπάρχει φάκα…

Δεύτερον, επειδή η ανάκτηση εκ μέρους έστω ριζοσπαστικών μειοψηφιών (και πάντως όχι των «κομμάτων» τους!!!) του λόγου για- και της δράσης για- τον χρόνο εργασίας και τον βασικό μισθό σπάει το ιδεολογικό μονοπώλιο των αφεντικών, που κατασκευάζει μαζικά φουκαράδες.

Τρίτον, επειδή αν δεν επιβληθούν τα εργατικά συμφέροντα μέσα στην «αγορά εργασίας» αυτή θα μας πνίξει.

Τέταρτον, επειδή ένας προσανατολισμός του είδους 30/900 (άντε, για τους πιο «επαναστάτες» 25/1000!!!!) ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, εθνικότητα, ηλικία και οποιονδήποτε άλλο διαχωρισμό μέσα στην τάξη μας είναι μια στέρεη αντιρατσιστική / αντιφασιστική βάση που θα χρειαστεί οπωσδήποτε απέναντι σ’ αυτήν «εθνικοποίηση της εργασίας» που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα των πρωτοκοσμικών κρατικο-καπιταλιστικών χειρισμών.

Πέμπτον, και καθόλου μικρής σημασίας, επειδή η υγιεινιστική τρομοκρατία ΔΕΝ είναι κάτι που πάει, πέρασε, τέλειωσε. Θα επανέρχεται, σε διάφορες μορφές, κυρίως σαν διαφορικός αποκλεισμός, για να παρατείνει την ομηρία της καθημερινής ζωής για άγνωστο (και πάντως όχι μικρό) χρόνο.

(προσωρινό τέλος – θα επανέλθουμε…)

(φωτογραφία: Αυτό είναι ένα απ’ αυτά που έχουμε απέναντί μας: η ιδέα του «εισοδήματος των εργαζομένων». Ο όρος «εισόδημα» δεν έχει σχέση με τον μισθό. Δεν παίζουμε με τις λέξεις. Όταν η λέξη «εισόδημα» χρησιμοποιείται για την τάξη μας, περιλαμβάνει, συγκαλύπτει και νομιμοποιεί όλες εκείνες τις «άλλες» σχέσεις εξάρτησης και ελέγχου της, όπως τα επιδόματα, οι πολιτικές πρόσοδοι, τα χαρτζιλίκια, τα φιλοδωρήματα, οι ελεημοσύνες, ο τζόγος, κλπ.

Δεν είμαστε «εισοδηματίες»! Τέτοιοι είναι οι μικροαστοί και τ’ αφεντικά!)

Viva Macron!!

Σάββατο 30 Μάη. Το τέλος του φυσικού αποκλεισμού των υπηκόων (για το καλό της υγείας τους πάντα!), με την τρομοεκστρατεία, τις καθολικές απαγορεύσεις, τις καραντίνες, είναι η αρχή της ηλεκτρονικά μεσολαβημένης κοινωνικής αποξένωσης. Ο φυσικός αποκλεισμός θα μείνει, φυσικά, στη φαρέτρα του καθολικού ελέγχου (του κοινωνικού εργοστάσιου) σαν μόνιμη απειλή για τα χειρότερα: φτιάχτηκε η απαραίτητη κοινωνική μνήμη, συνεπώς τώρα υπάρχει η ανάμνηση της τρομακτικής τιμωρίας…

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron εγκαινίασε το πρώτο βήμα αυτής της δεύτερης φάσης: την χρήση μιας εφαρμογής (για κινητά) «έγκαιρης προειδοποίησης». Η Commission nationale de l’informatique et des libertés, η γαλλική «εθνική επιτροπή» για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, έδωσε την συγκατάθεσή της (αλλοίμονο…), οπότε όλα πάνε πρίμα. Άλλωστε είναι για καλό σκοπό. Λέγεται Stop Covid…

Το «κατέβασμα» της εφαρμογής είναι «εθελοντικό» σ’ αυτή τη φάση (οι εξηγήσεις για τα εισαγωγικά πιο κάτω). Αν έχει αυτήν την εφαρμογή στο κινητό του, ο χρήσης θα παίρνει ειδοποίηση αν, σε απόσταση μικρότερη από ένα μέτρο και για χρονικό διάστημα πάνω από 15 λεπτά, βρίσκεται άτομο που επίσης έχει την εφαρμογή και (έχοντας κάνει τεστ) είναι «θετικό». Όποιος λαμβάνει τέτοια ειδοποίηση θα θεωρείται «ύποπτος» και θα πρέπει να περιορίσει τις κινήσεις του, να φοράει μάσκα παντού, και να κάνει άμεσα τεστ. Αν βγει θετικός, με έναν κωδικό που θα του δώσει ο γιατρός, θα αυτο-δηλώνεται άρρωστος, έτσι ώστε να βαράνε ψηφιακές καμπάνες και κουδούνια κάθε φορά που θα πλησιάζει άλλον / άλλη (με την εφαρμογή).

Με δυο λόγια αυτή η εφαρμογή, που διαφημίζεται σαν «εθελοντική», «ανώνυμη», και «χωρίς καταγραφή της θέσης – geolocation – του καθενός», είναι ταυτόχρονα «μέτρο αυτο-προστασίας» και «καθήκον εξομολόγησης»…

Είναι σαφές ότι πέρα απ’ τον «εθελοντισμό» του πράγματος, ούτε ανωνυμία υπάρχει, ούτε απουσία χωρικού (και χρονικού) προσδιορισμού. Όλα τα κινητά είναι «επώνυμα», και όλα είναι ρουφιάνοι θέσης ακόμα κι όταν είναι κλειστά: επικοινωνούν πάντα με τις κοντινότερες κεραίες…. Συνεπώς, το ότι δεν θα υπάρχουν έξτρα data απ’ αυτήν την εφαρμογή (τα οποία σίγουρα θα μπορούν να τα συγκεντρώσουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) είναι κάτι που μόνο τους άσχετους προορίζεται να πείσει. Που ίσως είναι πολλοί…

Ο «εθελοντισμός»; Αυτός σ’ αυτή τη φάση φαίνεται αληθινός… Μόνο που έτσι δεν γίνεται δουλειά!!! Δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε ο πληθυσμός συνολικά, ούτε η κατάσταση της υγείας του γενικά, ούτε οι «συγκεντρώσεις υποψήφιων δολοφόνων» (covid-19 positive) με … εθελοντικό τρόπο!!!

Κρίνουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν την φάση της εγκαθίδρυσης της ψηφιακής παρακολούθησης, σε κοινωνίες που έχουν ακόμα κάποιες ευαισθησίες σχετικά με τα προσωπικά τους δεδομένα και την ιδιωτικότητα (όπως η γαλλική) η μορφή-κράτος επιδιώκει τα εξής. Πρώτον, να διαμορφώσει την μάζα των εθελοντικά υποτελών, καταγράφοντάς τους έναν προς έναν. Αυτή η μάζα είναι οι «κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες» της digital φάσης – μιας φάσης που δεν θα είναι προσωρινή, όπως ο κατ’ οίκον εγκλεισμός, αλλά διαρκείας… Είναι εκείνοι που θα γίνουν επιχείρημα, αργότερα, κατά των «ανεύθυνων», που δεν έκαναν το εθελοντικό τους καθήκον… Είναι αυτή η μάζα που, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, θα στηρίξει («εθελοντικά κι αυθόρμητα») την υποχρεωτική χρήση αυτής της εφαρμογής, και όποιας άλλης, από όλους. (Ανάλογος ήταν ο ρόλος της μάζας των φίλων της καραντίνας στην προηγούμενη φάση…).

Δεύτερον, θα γίνει η τεχνική δοκιμή του συστήματος, σε πραγματικούς χώρους / χρόνους, και σε κάποια αξιόλογη έκταση. Χρειάζονται τέτοιες δοκιμές, αφού αυτά τα συστήματα είναι καινούργια στην εφαρμογή τους.

Τρίτον, δημιουργούνται οι ιδεολογικές προϋποθέσεις για την καθιέρωση της «ψηφιακής πιστοποίησης υγείας», με χρήση passport – και όχι μόνο για τα αεροδρόμια. Για παράδειγμα είναι εύκολο να εντοπίζονται εκείνοι που ενώ «έλαβαν προειδοποίηση» στο κινητό τους (ότι διασταυρώθηκαν μ’ έναν δολοφόνο…) δεν έκαναν τα επόμενα υποχρεωτικά βήματα, και ειδικά το τεστ. Μ’ έναν τρόπο που δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί, αρκεί μια τέτοια προειδοποίηση για να εγκαινιαστεί η ψηφιακή καταγραφή στο κινητό όσων την έχουν πάρει της συμπεριφοράς και της υγείας τους για τις επόμενες εβδομάδας. Έκαναν τεστ; (αυτό θα μπαίνει στη βαση δεδομένων των νοσοκομείων) Βγήκαν αρνητικοί; Βγήκαν θετικοί; Τι έκαναν μετά στη δεύτερη περίπτωση; Έκατσαν σπίτι τους (αυτο-καραντίνα) ή κυκλοφορούσαν; Κλπ… (Θα τολμούσαμε να φανταστούμε ακόμα και ψευδείς προειδοποιήσεις – για χάρη όλων των υπόλοιπων. Αλλά θα μας πείτε υπερβολικά καχύποπτους…)

Μακάρι να μην υπάρξουν “εθελοντές”… Αλλά αυτό είναι απίθανο…

Τα καλά κρασιά!

Σάββατο 30 Μάη. Ενώ η Μιννεάπολη καίγεται, το ψόφιο κουνάβι παίζει κυνηγητό με μια ψηφιακή τσίχλα. Ή, ο ένδοξος πρόεδρος των ένδοξων ηπα νοιώθει προδομένος απ’ το αγαπημένο του social μήντιο, το twitter! Ωιμέ! Η ανθρωπότητα κυλάει πίσω στον πρωτογονισμό των τελάληδων!

Χαριτωμένα όλα αυτά. Αλλά όπως συχνά συμβαίνει το ψόφιο κουνάβι είναι ο λοξός διεκπεραιωτής καπιταλιστικών / κρατικών αναγκών (και σχεδιασμών) που είναι straight ahead. Εν προκειμένω, και καθόλου τωρινά, η διακύβευση είναι αυτό που ονομάστηκε «ελευθερία έκφρασης» στα (αντι)social media. Ευρύτερα όμως: στον κυβερνοχώρο.

Η αναδιάρθρωση σ’ αυτόν τον τομέα (που είναι υποτομέας της ιστορικής ψηφιακής «ελευθερίας της πληροφόρησης») ξεκίνησε όταν έγιναν μόδα αφενός τα λεγόμενα «fake news» και αφετέρου το κυνήγι τους. Για το καλό της κοινωνίας (όπως λέμε «για το καλό της δημόσιας υγείας»). Ότι κυκλοφορούν τερατώδη ψέματα και απίστευτες βλακείες (και) στα (αντι)social media είναι γεγονός… Αλλά το να εμφανιστούν προστάτες του μυαλού του καθενός… αυτό είναι εντελώς διαφορετική ιστορία!!..

Ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα; Κατά την αιρετική άποψη της ασταμάτητης μηχανής το πρόβλημα είναι ότι με τέτοιον και τόσον πληθωρισμό ψεμμάτων (προέλευσης από οπουδήποτε) τα κάθε φορά επίσημα, τα «τακτικής» (ενίοτε και «στρατηγικής») σημασίας ψέμματα, οι κρίσιμες ψευδείς ειδήσεις, η παραπληροφόρηση που προέρχεται απ’ τα κράτη, τα αφεντικά, τις υπηρεσίες τους, άρχισαν να χάνουν την αξία τους. Τυπική εξέλιξη κάθε πληθωρισμού!

Αναγκαία θα ήταν, κατά συνέπεια, μια διαδικασία «αποπληθωρισμού». Έτσι ώστε να απομείνουν τα «εγγυημένα ψέματα», τα εγκεκριμένα, να δουλεύουν. (Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός παγκόσμιος ανταγωνισμός οξύνεται τι άλλο θα προβλέπατε απ’ την μεριά των αφεντικών;) Αποπληθωρισμός των ψεμμάτων (όπως και οποιοσδήποτε άλλος αποπληθωρισμός) σημαίνει συστηματικός περιορισμός της κυκλοφορίας τους. Κι αυτός, με την σειρά του, σημαίνει «απαγόρευση κυκλοφορίας». Πρακτικά όχι μόνο των ψεμμάτων και της παραπληροφόρησης που είναι unofficial, αλλά και σε οτιδήποτε θα μπορούσαν οι κεντρικοί, στρατηγικοί ψεύτες, να χαρακτηρίσουν έτσι.

Αναλυτικά και θεωρητικά, σαν αυτόνομοι εργάτες, είμασταν έτοιμοι γι’ αυτή την εξέλιξη πολύ πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται. Έτσι ώστε όταν άρχισε η ευγενής εκστρατεία των αφεντικών των social media να προστατέψουν την διανοητική υγεία και την πληροφόρηση των πελατών τους απ’ τους κακόβουλους αποπλανητές τους, πατήσαμε το κουμπί «start» και περιμέναμε. Περιμέναμε κάτι πιο χειροπιαστό, είτε απ’ την «ιδιωτική πρωτοβουλία» είτε απ’ τα κράτη.

Εν τω μεταξύ, αυτή η δήθεν εξυγίανση των κοινωνικών ψηφιακών επικοινωνιών και της καθολικής σαπίλας τους σαν «ένδειξη ευθύνης» των διάφορων Zuckerberg είχε εξ αρχής πάνω της μια αμηχανία. Γιατί οι εν λόγω επιχειρηματίες, που έκτισαν τις αυτοκρατορίες τους πάνω στο «πείτε ότι μαλακία θέλετε» (κι εμείς θα μαζεύουμε και θα αξιοποιούμε τα data σας…) ήταν δύσκολο να πάψουν να είναι αρχιεπίσκοποι της «ελευθερίας» και να το γυρίσουν σε παπάδες της πειθαρχίας. Υπήρχε μια αντίφαση στον κυβερνο-αέρα, οπότε περιμέναμε την αναπόφευκτη «λύση» της: την επίσημη και καθαρή εμπλοκή της μορφής-κράτος στο θέμα.

Η ισχυρή προσεισμική ένδειξη ήρθε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη (προ covid-19!!!!), όταν ο κοτζάμ βασιλιάς της λάσπης και της κοινωνικής μεσολάβησης Zuckerberg, άλλοτε αγέρωχος υπερασπιστής της «ελευθερίας στο διαδίκτυο» (και οπωσδήποτε στους πελάτες του…) ζήτησε απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη / ε.ε. να καθορίσουν τους κανόνες του τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι στα (αντι)social media.

Αυτό έγινε στις 18 Φλεβάρη, και όπως συνήθως τα διαφόρων ειδών πολιτικά τσακάλια του σύμπαντος κοιμόνταν ύπνο βαθύ και γλυκό, με όνειρα ασκανδάλιστα. Ακριβώς 4 μήνες νωρίτερα, στις 18 Οκτώβρη, στη διάρκεια του γνωστού Event 201 (το μελετήσατε προσεκτικά και κριτικά όπως σας συμβουλέψαμε;) μιλώντας για την πληροφοριακή διάσταση της αντιμετώπισης μιας φονικής πανδημίας (!!! κοίτα κάτι συμπτώσεις!) κάποιος απ’ τους «παίκτες» του Event 201 είχε πει στα ίσια το εξής, που μπορεί τότε να έμοιαζε κωδικοποιημένο: οι πλατφόρμες των social media θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούν εαυτούς σαν τεχνικούς παρόχους υπηρεσιών / πλατφόρμες και να παραδεχτούν ότι είναι «εκπομποί περιεχομένου»….

Το είχαμε κρατήσει κι αυτό στην άκρη. Γιατί τί σήμαινε αυτή η διαφορά, και τί σημασία θα μπορούσε να έχει (ακόμα και) στην «αντιμετώπιση ενός μολυσματικού θανατικού»; Το να είναι μια επιχείρηση «πάροχος υπηρεσιών / πλατφόρμα» σημαίνει ότι προσφέρει μεν το τεχνικό πλαίσιο των ψηφιακών επικοινωνιών, ΔΕΝ έχει όμως καμμία ευθύνη για ό,τι διακινείται εκεί. Την αλήθεια, την ακρίβεια, την πολιτικής ορθότητα και τα λοιπά. Ο πάροχος είναι, σα να λέμε, ουδέτερος απέναντι στους χρήστες των υπηρεσιών του.

Αυτή η ουδετερότητα ήταν βέβαια η βάση της εκτρωματικής ανάπτυξης των (αντι)social media, ήταν η βάση της σαβούρας τους, αλλά κυρίως ήταν η φυσική συνέπεια της ουδετερότητας του διαδικτύου συνολικά, σαν τεχνολογίας επικοινωνιών, όπως προσδιορίστηκε από την κατασκευή του την ίδια! Ο πόλεμος κατά αυτής της γενικής (και βασικής) ουδετερότητας έχει ξεκινήσει πριν απ’ την ανακάλυψη της διανοητικής δολιοφθοράς που κάνουν τα «fake news» (και ο ύπουλος ρόλος στον κυβερνοχώρο της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin…). Και, υποθέτουμε, ότι καταλαβαίνετε ποιοί και γιατί ήθελαν (και θέλουν) να την καταργήσουν αυτήν την ουδετερότητα.

Απ’ την άλλη μεριά το «πομπός περιεχομένου» θα σήμαινε ότι αυτές οι πλατφόρμες των (αντι)social media είναι σαν ένα τυπικό μήντιο, ας πούμε μια εφημερίδα, της οποίας ο ιδιοκτήτης / εκδότης έχει όλη τη νομική ευθύνη για το τι γράφεται και απο ποιόν. Προφανώς στη δομή διαχείρισης περιεχομένου των κλασσικών media (εφημερίδων, ραδιοφώνων, καναλιών…) δεν υπάρχει καμμία «ουδετερότητα», εκτός απ’ αυτήν που ορίζει το κάθε φορά αφεντικό τους, όπως το βολεύει. Συνεπώς ο έλεγχος είναι ο … σωστός!

Αυτό που είχε ειπωθεί, λοιπόν, στην 18 Οκτώβρη του 2019, στο Event 201, ήταν ότι «για το καλό της προστασίας της υγείας των ανθρώπων…» (ρε τι χωράει σ’ αυτό το νταβατζιλίκι!) οι ιδιοκτήτες των (αντι)social media θα πρέπει να χρεωθούν με τη νομική ευθύνη του τι κυκλοφοράει στις πλατφόρμες τους· αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στη λογοκρισία θα αναλάβει αυτός που μπορεί: η μορφή κράτος. Ενώ εκείνο που ειπώθηκε δια στόματος Zuckerberg στις 18 Φλεβάρη του 2020 στους αξιωματούχους της ευρωπαϊκής commission (ευαίσθητους, ως γνωστόν, στις «ελευθερίες»….) ήταν ότι κανονίστε εσείς σαν κράτη τη νομοθεσία της λογοκρισίας (που πάει να πει: αναλάβετε εσείς την πολιτική ευθύνη του αποπληθωρισμού των ψεμμάτων ή των «ψεμμάτων»…) και εμείς, σαν ιδιωτικές εταιρείες, θα την εφαρμόσουμε.

Bingo!!!