Tag: νόμοι σχέσεις

Υπόθεση εργασίας…

Σάββατο 11 Ιούλη. Ας υποθέσουμε ότι κάποιο κράτος, προκειμένου να επεκτείνει τα τεστ covid-19 σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αναθέτει την δουλειά σε μια σ.δ.ι.τ. «Σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα». Τον ρόλο του «δημόσιου τομέα» τον αναλαμβάνει η ιατρική σχολή κάποιου δημόσιου πανεπιστημίου (και οι προφέσορες μέλη της σχετικής σύμπραξης πιθανότατα βρίσκονται ήδη στο pay roll κάποιων φαρμακοβιομηχανιών). Ο ιδιωτικός τομέας που συμμμετέχει στο project είναι crystal clear: κάποια ή κάποιες φαρμακοβιομηχανίες.

Έτσι, μ’ έναν θαυμαστό και αντάξιο των καιρών τρόπο, έχει ανατεθεί σε μια αγέλη λύκων να μετρήσει τα πρόβατα… (χωρίς αυτά τα καϋμένα να ξέρουν ποιός τους παίρνει μέτρα…) Τί θα περίμενε, άραγε, ο (είδος υπό εξαφάνιση) λογικός άνθρωπος απ’ αυτήν την εργολαβία; Μήπως διπλομετρήσεις; Μήπως υπολογισμό «θετικών» τεστ πριν καν βγουν τα σχετικά αποτελέσματα; Μήπως λάθη στις προσθέσεις;

Το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο (είδος υπό εξαφάνιση) λογικός άνθρωπος θα ήταν να αγνοήσει την βιομηχανία της δημιουργικής λογιστικής που ανθεί μέσα και γύρω απ’ τον covid-19. Είναι δύσκολο ίσως να διαπιστώσει τον τρόπο που μια τέτοια σύμπραξη λύκων μετράει πρόβατα. Μια παλιά παροιμία έλεγε όμως ότι «όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά» – εννοώντας ότι δεν μένει εντελώς ξεβράκωτος.

Αυτά τα πιο πάνω μπορεί να είναι αλλά μπορεί και να μην είναι «υπόθεση»…. Όταν η κυβέρνηση αυτού του κράτους αναγκάζεται να πηγαινοφέρνει σε διάφορους μήνες μερικές δεκάδες χιλιάδες «κρούσματα» (με την ίδια άνεση που κάποια ωραία μέρα πρόσθεσε 10.000 στους νεκρούς του covid-19… – ολοστρόγγυλο νούμερο, κάτι του χασάπικου είδους «να τ’ αφήσω τόσο;») ο (είδος υπό εξαφάνιση) ίσως υποθέσει ότι η απλή, κοινή αριθμητική δεν είναι στα φόρτε της στον λεγόμενο «αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο». (Αλλά η «στατιστική» είναι!!!)

Απ’ την άλλη μεριά ποιός τολμάει να πει ότι τα χέρια του κράτους και του παρακράτους, μέσα απ’ τα γάντια με τις σιδερογροθιές, δεν έχουν πια δάκτυλα, οπότε έχουν ξεπεράσει την απλή, κοινή αριθμητική;

Ποιός;

Αυτός, πάλι, τι δουλειά έχει;

Παρασκευή 10 Ιούλη. Ως γνωστόν είναι οι «συνωμοσιολόγοι» που ανησυχούν για το ψηφιακό φακέλωμα των data υγείας… Οι υπόλοιποι προσεύχονται και το οργανώνουν. Ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, μέσω μιας απ’ τις θυγατρικές του που λέγεται π.ο.υ., είναι ένας από δαύτους…

Και να που ξεφυτρώνει… ποιός λέτε; Ο Tony Blair! Το γνωστό κάθαρμα του αγγλικού (και ευρωπαϊκού) «σοσιαλφιλελευθερισμού», που είναι τόσο φίρμα ώστε για κάθε φράση που λέει δημόσια τσεπώνει τουλάχιστον εικοσαχίλιαρο, βγήκε να μας πει πόσο καλό είναι το ψηφιακό φακέλωμα … για να λυθούν τα προβλήματα με τον covid-19…

Και μόνο που το υποστηρίζει ο Blair, τελείωσε! Πάρτε πέτρες!!!

(Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση:)

… Μπορεί να φτιαχτεί μια ψηφιακή ταυτότητα σήμερα, που μπορεί να προστατευτεί πολύ εύκολα, οπότε μπορούν να αντιμετωπιστούν πολλά ζητήματα ιδιωτικότητας και επιτήρησης που ανησυχούν τον κόσμο, αλλά θα είναι μια φυσική εξέλιξη του τρόπου που θα χρησιμοποιούμε την τεχνολογία παντού, στις λειτουργίες της καθημερινής ζωής. Κι αυτή η κρίση του covid δίνει έναν επιπλέον λόγο να το κάνουμε αυτό. Γιατί, κοιτάξτε, μπορεί να κάνω λάθος, αλλά όταν σκέφτομαι για παράδειγμα πως ξανα-ανοίγουν κάποιες επιχειρήσεις, πως ξανα-ξεκινούν τα διεθνή ταξίδια, νομίζω ότι η κατάσταση ασθένειας των ανθρώπων, για παράδειγμα το αν έχουν κάνει τεστ, ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτού του τεστ, είναι άρρωστοι;, δεν είναι άρρωστοι;, νομίζω λοιπόν ότι αν δεν μπορείς να καταγράψεις αυτά τα data με τρόπο που να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι, νομίζω ότι θα είναι δύσκολο να επιστρέψεις σε κάτι σαν περίπου η κανονικότητα σε πράγματα σαν… σαν τις μεταφορές. Οπότε αν πρόκειται να ξεκινήσεις τα διεθνή ταξίδια πάλι, πως μπορείς να το κάνεις αυτό αν οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να ελεγχθούν και να έχουν μια καταγραφή αυτών των τεστ;

Έλα ντε! Αυτά τα σύνορα που ανοιγοκλείνουν σαν ακκορντεόν πώς θα γίνουν «έξυπνα» αν δεν υπάρχουν «διαβατήρια υγείας»; Και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα πώς θα προχωρήσει αν δεν έχει τέτοιο Διαβατήριο;

Το μυαλό σημαδεύουν!

Παρασκευή 10 Ιούλη. Μπορεί να θεωρηθεί βαρετό. Όντως. Όμως καλύτερα βαρετή (η τεκμηρίωση της άποψής μας) παρά να μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος να την βαφτίζει αυθαίρετη.

Γράφαμε πριν 2 μέρες (Θα είναι μια χαρά αν χρεωκοπήσουν) για την όξυνση της προπαγάνδας των «κρουσμάτων» του covid-19 την ώρα που μειώνονται σταθερά οι θάνατοι – ξεκινώντας απ’ τις ηπα, το «παγκόσμιο κέντρο της πανδημίας»…

Ο πιο πάνω πίνακας είναι επίσημος, και δείχνει (μέχρι παραπροχθές) δύο πράγματα. Τα ημερήσια διαπιστωμένα «κρούσματα» (όχι το σύνολό τους!) στις ηπα (η μπλέ γραμμή) σε σχέση με τους χρεωμένους στον covid-19 ημερήσιους θανάτους, πάλι στις ηπα (η κόκκινη γραμμή), συμπεριλαμβανόμενης εννοείται της «κοινής δεξαμενής». Οι διακεκομμένες δείχνουν τις τάσεις. Ακόμα και οι πιο ανόητοι μπορούν να δουν ότι απ’ τα μέσα Μάη – μέσα Ιούνη οι τάσεις είναι σαφέστατες: μεγάλη αύξηση των «κρουσμάτων» (εξαιτίας της μεγάλης αύξησης των τεστ…) με ταυτόχρονη σταθερή μείωση των νεκρών που αποδίδονται στον covid-19.

Η τρομοεκστρατεία με (δυτική κυρίως) απεύθυνση παρουσιάζει αυτές τις μέρες την Φλόριντα σαν … κρανίου τόπο. Ο πιο πάνω πίνακας δείχνει (με τα ίδια χρώματα) την εξέλιξη των διαπιστωμένων «κρουσμάτων», σε σχέση με τους νεκρούς. Θα έχετε προσέξει υποθέτουμε ότι η Φλόριντα καταθέτει την δική της συνεισφορά στο σχέδιο παράτασης του τρόμου – λόγω “κρουσμάτων”…

Τέλος αυτός ο πίνακας δείχνει την εξέλιξη του αριθμού των τεστ (πάντα στις ηπα)… (Είχαμε κάνει ένα λάθος σε προηγούμενο σχόλιο: 150.000 την ημέρα γίνονταν στα μέσα Απρίλη…)

Προβοκάτσια μέρος δεύτερο

Παρασκευή 10 Ιούλη. Έχουμε ήδη σημειώσει αυτήν την ύπουλη τακτική μετατόπιση της τρομοεκστρατείας απ’ τους «νεκρούς του covid-19» στα «κρούσματα του covid-19». Τα πιο πάνω ενδεικτικά στοιχεία δείχνουν, κατ’ αρχήν, ότι η σταθερή μείωση των νεκρών ΔΕΝ προσφέρεται πια στους δημαγωγούς! Ίσως έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι διεθνώς έχει αποκαλυφθεί η σκύλευση όσων πεθαίνουν, μέσω της απόδοσης της αιτίας θανάτου στον covid-19 για τους πάντες.

Χρειάζεται, όμως, εδώ η προσοχή σας για να κατανοηθεί ακριβώς η τωρινή τακτική. Αν θυμάστε απ’ την αρχή διάφοροι «αιρετικοί» υποστηρίζαν πως οι μολυσμένοι (αλλά χωρίς συμπτώματα) απ’ τον covid-19 είναι πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς που εντοπίζονται· πως υπάρχει μεγάλη υποεκτίμηση σ’ αυτό το μέγεθος· και πως αν μετρούνταν δειγματοληπτικά θα αποδεικνυόταν εξ’ αρχής ότι η φονικότητα του κορονοϊού είναι της τάξης μιας εποχικής γρίπης, ίσως ελάχιστα παραπάνω – επειδή ο λόγος (το κλάσμα) θυμάτων προς φορείς θα ήταν πολύ μικρός…

Η αύξηση των τεστ και κατά συνέπεια η αύξηση των διαπιστωμένων «κρουσμάτων» θα έπρεπε φυσιολογικά να οδηγήσει σ’ αυτό ακριβώς το συμπέρασμα: στην απόδειξη ότι ο covid-19 είναι ελάχιστα φονικός, και μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις… Κι όμως: αντί να προκύψει αυτό το λογικό συμπέρασμα, οι ειδικοί της προπαγάνδας που βρίσκονται πίσω απ’ την τρομοεκστρατεία, έχουν καταφέρει να οδηγήσουν τις «εντυπώσεις» στο ανάποδο: η αύξηση των «κρουσμάτων» ΔΕΝ εννοείται σαν απόδειξη της εξαιρετικά μειωμένης φονικότητας του ιού (αφού μάλιστα συμπίπτει με την πραγματική μείωση των νεκρών), αλλά σαν «απόδειξη του αυξημένου κινδύνου»!!!

Με ποιον τρόπο γίνεται αυτή η θηριώδης αντιστροφή, το κεφαλοκλείδωμα της απλής λογικής; Θα τολμούσαμε να πούμε: μ’ έναν υποδειγματικά «ταιηλορικό» τρόπο, που είναι συνηθισμένος στη διαφήμιση και στο Θέαμα γενικά!

Βήμα πρώτο: σπάνε οι λογικές συσχετίσεις μεταξύ καταστάσεων, οι λογικές ακολουθίες της σκέψης, οι συνειρμοί, σε «ανεξάρτητα (μεταξύ τους) δεδομένα». Εν προκειμένω: ο αριθμός των νεκρών απαγορεύεται να αναχθεί με οποιονδήποτε τρόπο (σαν κλάσμα…) στον αριθμό των κρουσμάτων… Για να αποφευχθεί αυτό επιστρατεύεται θόρυβος, θόρυβος, θόρυβος!!!

Βήμα δεύτερο: κάθε διαχωρισμένη οντότητα, στάδιο, «ποσότητα» εντάσσεται σε μια άλλη, ξένη, κατασκευασμένη αλληλουχία. Όπως οι νεκροί – του – covid-19 ήταν άσχετοι με το αν είναι ΑΠΟ ή ΜΕ τον ιό, έτσι και τα «κρούσματα» είναι άσχετα με το αν αρρωσταίνουν οι φορείς, αν είναι ασυμπτωματικοί, αν αρρωσταίνουν εντελώς ήπια, σοβαρά, κλπ. Τα «κρούσματα» δεν ανήκουν σε μια βιολογική διαδικασία· είναι παντελώς αδιάφορο αν οδηγούν κάπου (: αρρώστια) ή όχι· εντάσσονται αποκλειστικά σε μια πολιτική διαδικασία «δημιουργικής λογιστικής» με υπονοούμενα θανάτου…

Βήμα τρίτο: αυτές οι διαχωρισμένες οντότητες, στάδια, «ποσότητες», που έχουν καθαρθεί από οποιοδήποτε πραγματικό (εν προκειμένω: βιολογικό) νόημα, ξαναμοντάρονται σε μια γραμμική αλυσίδα παραγωγής (: τρόμου), νοηματοδοτημένες αποκλειστικά απ’ το τελικό trademark (: θάνατος!). Τα «κρούσματα» (όπως οι νεκροί των «κοινών δεξαμενών») είναι εξαρτήματα της ιδιοκτήτριας φίρμας (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των λακέδων του), και έξω απ’ αυτήν και το μοντάζ της δεν (πρέπει να) έχουν κανένα νόημα.

Δεν είναι απλά μια τεχνική. Είναι μια πολιτική «νοηματοδότησης και απονοηματοδότησης», που συνοδεύεται από μια ακόμα πολιτική δημαγωγίας. Ποιά είναι αυτή; Πετάμε την μπάλα έξω! Δεν πρόκειται να απαντήσουν οι δημαγωγοί σε καμμία ερώτηση σχετικά με το στραμπούλιγμα της λογικής! Απλά θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να το κάνουν, ποντάροντας σ’ αυτό: ότι τελικά έχουν τους «πόρους» (τα μέσα, το χρήμα, κλπ) να επιβάλλουν το στραμπούλιγμα σαν πραγματικότητα. Που σημαίνει: τα «κρούσματα» – τα «κρούσματα» – τα «κρούσματα» είναι απειλή θανάτου! Τελεία και παύλα!!!

Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Υπονοείται σ’ αυτήν την πολιτική ο υπερεξοπλισμός του Θεάματος που μπορεί, όχι μέσω της πειθούς ή των εξηγήσεων (ή, έστω, των προσπαθειών για πειθώ και εξηγήσεις) αλλά απλά και μόνο μέσω της διαρκούς βίαιης επανάληψης να επιβάλει τις «αλήθειες» του. Για να το πούμε απλά: τα αφεντικά και οι λακέδες τους δεν πρόκειται να δώσουν καμμία εξήγηση (για τις λαθροχειρίες τους)· απλά τις επιβάλλουν παραληρώντας!

Και σε κάποια φάση αυτής της εκστρατείας ωμής επιβολής αρχίζουν και οι «εκκαθαρίσεις» των διαφωνούντων…

Είναι ο πόλεμος φίλε! (Σημείωση για την πραγματικότητα…)

Παρασκευή 10 Ιούλη. Όσες / όσοι έχουν φτάσει ως εδώ προσεκτικά θα έχουν διαπιστώσει ότι περάσαμε απ’ το «βαρετό» κάποιων στοιχείων στο «επικίνδυνο» κάποιων διαπιστώσεων για την λειτουργία του συστήματος αποπλάνησης. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ότι η τρομοεκστρατεία δεν έχει καμμία έγνοια να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει τα δήθεν «επιχειρήματά» της – απλά προελαύνει, ανοίγοντας τον δρόμο / τρόμο μέσω του carpet bombing. Αδιάλλακτα και ωμά: έτσι είναι (με τον covid-19) επειδή έτσι λέμε ΕΜΕΙΣ. Εσείς; Αν διαφωνείτε είστε απλά σκουπίδια, που θα τα καθαρίσουμε αργά ή γρήγορα.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Και οι προσπάθειές μας να προειδοποιήσουμε έγκαιρα έχουν πέσει στο κενό. (Σιγά μην είχαν καλύτερη “τύχη”!!!) Η αδιαλλαξία της εξουσίας (και η διατήρηση ενός φαντάσματος «διαλόγου» μόνο για εκτόνωση, μέσω μήντια) είναι σύμφυτη με την έναρξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στις αρχές των ‘00s. Πολλοί πριν οι υποτελείς υιοθετήσουν αυτήν την αδιαλλαξία (στα social media) παριστάνοντας, αυτοί οι λούμπεν, το ότι έχουν γνώση / εξουσία· πριν η ένωση των φίλων της καραντίνας στις εθνικές και στις διεθνικές εκδοχές της συγχρονιστεί σαν 5η φάλαγγα με τις ανάγκες της αναδιάρθρωσης του κοινωνικού, σε στιγμή κάθε άλλο παρά «ανύποπτη», το πράγμα είχε ξεκαθαριστεί – απ’ την μεριά των εξουσιαστών. Και αφορούσε τα πάντα!

Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 14, τον Ιούλη του 2007 (ποιός άραγε να θυμάται;) κάτω απ’ τον τίτλο: είναι τα ερείπια μέρος της πραγματικότητας; γράφαμε:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού. Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004

Nα λοιπόν που δεν θα έπρεπε να κατηγορήσει κανείς τους εγκέφαλους της Oυάσιγκτον για έλλειψη φιλοσοφικού βάθους! Tα πιο πάνω είναι κουβέντες κάποιου (ανώνυμου….) υψηλόβαθμου αμερικάνου αξιωματούχου προς τον δημοσιογράφο Ron Suskind. Kι εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που θα ονομάζαμε ο βολονταρισμός της δύναμης. Δηλαδή: «είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος, και πραγματικότητα είναι αυτό που εγώ θέλω – δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα πέρα απ’ τα έργα μου».

Mπορεί επίσης κάποιος να μιλήσει για παρανοϊκό παραλήρημα μεγαλείου. Tο «δεν υπάρχει πραγματικότητα πέρα από εκείνη που δημιουργώ» θα ταίριαζε γάντι σε οποιονδήποτε περιδιάβαινε τους δρόμους με το χέρι στη γνωστή θέση, φωνασκώντας πως είναι ο Mέγας Nαπολέων.

Σε κάθε περίπτωση η σιγουριά του αμερικάνου αξιωματούχου (έστω, το 2004) δείχνει ένα βασικό σημείο του ιδεολογικού μαγνητικού βορρά στην πλανητική πολιτική των ηπα. Eίναι οι ιδέες εκείνου που πιστεύει πως είναι ο μόνος πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο μόνος κατασκευαστής της· ότι η ιστορία είναι παράσταση για έναν ρόλο· και πως αυτή η παράσταση εξελίσσεται «ακτιβιστικά». Aυτός ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας (η αυτοκρατορία της Oυάσιγκτον) κατασκευάζει τα γεγονότα, αλλά κατασκευάζει και τις αντιληπτικές δυνατότητες όσων παρατηρούν αυτά τα γεγονότα. Kατασκευάζει τον κόσμο, κατασκευάζει τα λόγια και τις εικόνες που μπορούν να κάνουν νοητό αυτόν τον κόσμο, κατασκευάζει το περιβάλλον της σύνεσης με την οποία μπορεί να μελετηθεί εκ των υστέρων η κάθε κατασκευή και το κάθε έργο. Kι εν τω μεταξύ έχει ξεκινήσει κιόλας για τον επόμενο γύρο, για τις νέες πραγματικότητες. Aνειρήνευτος ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας αναμετριέται όχι μόνο με ασήμαντους αντιπάλους αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό: ποτέ δεν θα γίνει μια στατική (θα ήθελε να πει ο αξιωματούχος) και ποτέ δεν θα είναι μια οριστική πραγματικότητα. Δεν είναι «το τέλος της ιστορίας» το πεπρωμένο της κυριαρχίας· είναι η αέναη ανα-κατασκευή της…

Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε πάντα, εν έτει 2020: η διαρκής (ανα)κατασκευή της πραγματικότητας για την υγεία (που είναι, το επαναλαμβάνουμε, όχι μόνο άμεση εμπειρία αλλά, όλο περισσότερο το αντίθετο: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου που ανακατασκευάζει τις εμπειρίες….) – αυτό συμβαίνει γύρω μας…

Καταλαβαίνετε;

Πρωτοπορεία της αλγοριθμικής φυλακής

Πέμπτη 9 Ιούλη. Μπορεί στις 1 Ιούλη ο Ασύλληπτος να μην ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες για την προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Όχθης – «περιμένει και επιφυλάσσεται». Την ίδια ημέρα όμως η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία έκανε νόμο την επιτήρηση όλων των υπηκόων, μέσω των κινητών τους, απ’ τις μυστικές υπηρεσίες.

Ο λόγος είναι ο γνωστός: η «προστασία της δημόσιας υγείας»… Υποτίθεται ότι η μέθοδος είναι το «social tracking» – ο έλεγχος των κοινωνικών επαφών δηλαδή. Αλλά το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς, που τόσα έχει επιβάλλει σε εκατομμύρια παλαιστίνιους αιχμάλωτους στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, δεν θα μπορούσε παρά να ρίξει άλλη μια “κατάλληλη” ματιά στο εσωτερικό του. Αφήνοντας τα ψωραλέα κρατικά δυτικά προσχήματα περί «προστασίας της ιδιωτικότητας» έκανε αυτό που κάθε δυτικό αφεντικό θέλει: ανέθεσε την «προστασία της υγείας» στον καλύτερο γιατρό… Στις μυστικές του υπηρεσίες!…

Έτσι πεθαίνει η δημοκρατία είπε ο βουλευτής Nitzam Horowitz, επικεφαλής του κόμματος Meretz. Με το συμπάθειο κυρ Horowitz, αλλά δεν ξέρεις τι σου γίνεται!!! Ακόμα κι αν αυτή η μυστηριώδης «δημοκρατία» είναι εφτάψυχη, έχει πεθάνει προ πολλού στα μέρη σου. Απ’ το 1967 για την ακρίβεια. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται σαρκοφάγα ζόμπι… Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ισραηλινός φασιστομιλιταρισμός είναι εξαγώγιμο είδος!
(Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα στον πλανήτη η δυνατότητα για τους υπηκόους (ποιούς στ’ αλήθεια;) του off: το κινητό μόνιμα πάνω στο τραπέζι… ακίνητο, 24 ώρες το 24ωρο… Ή, ακόμα καλύτερα, κρεμασμένο στη θήκη του, στην κάσα της πόρτας της κουζίνας…)

Θα είναι μια χαρά αν χρεωκοπήσουν

Τετάρτη 8 Ιούλη. Καθώς οι big pharma προσπαθούν, με όλο και μεγαλύτερη λύσσα, να προλάβουν να εμφανίσουν κάτι που να μπορεί να πουληθεί σαν αντιcovid-19 εμβόλιο κάπου ως το τέλος του χρόνου, οι λακέδες τους σ’ όλο τον κόσμο προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν «ζεστό» τον φόβο… Αυτό που συμβαίνει στα μέρη μας δεν είναι εξαίρεση· είναι απλά σε μικρή κλίμακα: αφού οι θάνατοι που χρεώνονται στον covid-19 έχουν μειωθεί τόσο πολύ στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου ώστε να τείνουν σταθερά προς τους ελάχιστους, ο ρόλος του τρομοκράτη έχει αποδοθεί… στα «κρούσματα». Κι άλλα κρούσματα! Περισσότερα κρούσματα! Αυξάνονται τα κρούσματα!!!

Μιας και «κρούσματα» είναι απλά τα διαπιστωμένα positive τεστ, η αύξησή τους οφείλεται σ’ έναν πολύ απλό λόγο: οι βιομηχανίες που παράγουν αυτά τα τεστ έχουν «ζεσταθεί», τα παράγουν πλέον σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες· τα κράτη τα αγοράζουν σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες· τα τεστ γίνονται σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς… οπότε (αναλογικά) βρίσκονται περισσότεροι θετικοί. Στις ηπα, για παράδειγμα, από 150.000 τεστ που γίνονταν καθημερινά πριν ένα μήνα γίνονται τώρα 700.000… Αλλά “θετικός” δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα!!! Το 90% απ’ αυτούς μπορεί και να μην το καταλάβαινε…

Πίσω απ’ αυτήν την μπλόφα, που προσπαθεί να κρατήσει τον υποτιθέμενο κίνδυνο του covid-19 σαν ζωντανό ενδεχόμενο έτσι ώστε να μπορεί να πουληθεί το όποιο εμβόλιο (ή/και να επιβληθεί ένας μαζικός αλλά άχρηστος εμβολιασμός) τα δεδομένα είναι συντριπτικά σε βάρος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

Το πρώτο ενδιαφέρον δεδομένο είναι ότι τα αμερικανικά CDC (τα κέντρα αντιμετώπισης μεταδοτικών ασθενειών) βρίσκονται κοντά στο να αναγγείλουν το τέλος της πανδημίας στις ηπα! Ναι, είναι αλήθεια: παρά τις κοινές δεξαμενές ο αριθμός των νεκρών πέφτει σταθερά εδώ και πολλές ημέρες, σε μια τάση που δεν υπάρχει λόγος να αναστραφεί…

Το δεύτερο ενδιαφέρον δεδομένο είναι ότι όλο και περισσότερες διεθνείς έρευνες συγκλίνουν στο ότι το σημείο απόκτησης γενικής ανοσίας πληθυσμού έχει κατακτηθεί για τα περισσότερα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανόμενου του μεγαλύτερου μέρους των ηπα! Έγινε κάποιο θαύμα; Όχι – κι αξίζουν δυο τρεις εξηγήσεις παραπάνω, επειδή το ζήτημα συνδέεται άμεσα με τα πραξικόπηματα.

Η αρχική (καθεστωτική) άποψη ήταν ότι προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η (ανεπιθύμητη απ’ τις big pharma και τις big tech) φυσική γενική ανοσία πληθυσμού, θα έπρεπε να προσβληθεί (“κολλήσει”) το 70% ή και το 80% του πληθυσμού κάθε κράτους. Στη βάση αυτού του υπολογισμού οι γενικές απαγορεύσεις ήταν μια καλή τακτική υπέρ του να καθυστερήσει η διάδοση του covid-19, έτσι ώστε να χρειαστεί η τεχνητή ανοσία, δηλαδή οι μαζικοί εμβολιασμοί. Όλο το παραμύθι περί «ισοπέδωσης της καμπύλης» αυτό το νόημα είχε: να επιβραδύνει την κατάκτηση της φυσικής γενικής ανοσίας παρατείνοντας την μολυσματική κυκλοφορία του covid-19 επί μήνες, μέχρι να φτιαχτούν τα σωτήρια εμβόλια…

Όλο και περισσότερες έρευνες όμως αποδεικνύουν δύο «άσχημα νέα» γι’ αυτή την τακτική. Το πρώτο είχε ειπωθεί ήδη απ’ τον περασμένο Απρίλη (το διαβάσατε κι εδώ…), αλλά τώρα το επιβεβαιώνουν περισσότεροι ερευνητές: ο τρόπος που ο ανθρώπινος οργανισμός ανοσοποιείται έναντι των κορονοϊών (και όχι μόνο εναντίον του covid-19) είναι σε μεγάλο βαθμό μέσω των Τ κυττάρων (στο αίμα) και όχι μόνο (ή όχι κυρίως) μέσω της δημιουργίας αντισωμάτων. Το ενδιαφέρον πια είναι πως αποκαλύπτεται ότι ένα ικανό ποσοστό των πληθυσμών (όχι σταθερό σε όλους) της τάξης 50% ή και 60% έχει ήδη επαρκή ποσότητα Τ κυττάρων στο αίμα του εξαιτίας «μολύνσεων» με άλλους συνηθισμένους κορονοϊούς, με επικρατέστερο τον «ρινοϊό» του κοινού κρυολογήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ποσοστό των πληθυσμών έχει ήδη απ’ τα πριν ανοσία κατά του covid-19!! Κάτι που λύνει τα μάγια του γιατί παρά την εύκολη μεταδοτικότητά του ο covid-19 δεν εξαπλώθηκε όπως προέβλεπαν διάφορα ηλίθια μοντέλα διάφορων ηλίθιων και εγκάθετων ειδικών (τύπου Ferguson, Fauci, ντόπιοι ιερείς, κλπ)!

Με τέτοιο ποσοστό ήδη δεδομένης, προ-αποκτημένης γενικής ανοσίας πληθυσμού απέναντι (και) στον τσαχπίνη το έξτρα ποσοστό που απέμενε να αποκτήσει ανοσία εξαιτίας της μόλυνσης με τον covid-19 περιορίστηκε σε λιγότερο από 20%! Κάτι που οι εκτιμήσεις πολλών ερευνών συμπεραίνουν πως έχει ήδη συμβεί ή θα συμβεί πολύ σύντομα – παρά τα εμπόδια των πραξικοπημάτων και των γενικών απαγορεύσεων!!!

Το τρίτο δεδομένο είναι ότι εξοπλισμένοι μ’ αυτές τις (πολλαπλασιαζόμενες) έρευνες οι «αιρετικοί» ειδικοί, τους οποίους οι καθεστωτικοί έριχναν στην φωτιά τους προηγούμενους μήνες, έχουν πια εδραιώσει την θέση τους. Όχι στα media (αυτά παραμένουν στον έλεγχο των πραξικοπηματιών…) αλλά στην “επιστημονική κοινότητα”. Η άποψη ότι τα εμβόλια κατά του covid-19 (όταν και αν φτιαχτούν) είναι περιττά, άχρηστα, και σε ορισμένες περιπτώσεις επικίνδυνα – τα mRNA… – έχει πια στη διάθεσή της όλες τις επιστημονικές και στατιστικές αποδείξεις που χρειάζεται. Δεν είναι άποψη – είναι facts!

Καθώς περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες, τα μόνα που έχουν απομείνει σ’ αυτή τη φάση στους πραξικοπηματίες και τους λοιπούς τσατσορούφιανους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είναι τα «κρούσματα»… Και οι τρομοαπειλές για «δεύτερο κύμα»…. Επειδή οι φόβοι έχουν χαραχθεί στις ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν· κι ό,τι βγάλουν! Γι’ αυτό, εκείνο που πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει και να βαθύνει είναι η αναλυτική εργατική κριτική και το ξεκαθάρισμα του τι έχει συμβεί ως τώρα, τι θα συνεχίσει να συμβαίνει, και γιατί.

Τα αφεντικά δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Σήκωσαν μεγάλη πέτρα! Ακόμα κι αν τελικά χάσουν αυτόν τον γύρο, θα επανέλθουν δριμύτερα!!!

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 1

Τετάρτη 8 Ιούλη. Οι μετασχηματισμοί που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στον «δυτικό κόσμο» αρκετά πριν την «κρίση covid-19» και, κυρίως, η επανεμφάνιση της μορφής – κράτος σαν «κέντρου ελέγχου» είτε της καπιταλιστικής «διάσωσης» (στην περίπτωση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων μετά το 2008 – 2009) είτε της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» απ’ το 2015 και μετά, έχουν τονιστεί κάμποσες φορές απ’ την ασταμάτητη μηχανή.

Οι μετασχηματισμοί αυτοί έκαναν ένα εκρηκτικό άλμα αξιοποιώντας την «κρίση covid-19». Για την ακρίβεια έχουμε υποστηρίξει (αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη της άποψής μας) ότι τα αφεντικά αυτών των μετασχηματισμών ήταν που κατασκευάσαν με τέτοιο τρόπο την «πρόσληψη» του (γενικά μιλώντας) ελάχιστα επικίνδυνου covid-19 έτσι ώστε να γίνει εφικτό (και “νόμιμο”) αυτό το εκρηκτικό άλμα. Κυρίως σε ότι αφορά τον έλεγχο (μέσω γενίκευσης της μηχανικής μεσολάβησης) του κοινωνικού εργοστάσιου.

Αυτό καθόλου δεν σήμαινε και δεν σημαίνει ότι ο covid-19 ήταν ανύπαρκτος· ή ότι ήταν εργαστηριακή κατασκευή. Ήταν, όμως, γενικά ακίνδυνος (εκτός απ’ τους επιβαρυμένους έτσι κι αλλιώς ηλικιωμένους, που θα τους σκότωναν και οι επιπλοκές μιας γρίπης αν δεν υπήρχε ιδιαίτερη φροντίδα για αυτούς). Το ακριβές χρονολόγιο που έχουμε κρατήσει (και πάνω στο οποίο, μέρα την μέρα, ήταν υποχρεωμένη να κινείται η ασταμάτητη μηχανή) δείχνει ότι υπήρξε ένα διάστημα (μερικών, λιγότερων ή περισσότερων ημερών) αμηχανίας στα επιτελεία του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, που προκλήθηκε κυρίως απ’ το γεγονός ότι ο covid-19 εμφανίστηκε (καταγράφηκε, αξιολογήθηκε και αντιμετωπίστηκε με επιτυχία) στον βασικότερο ανταγωνιστή τους: το Πεκίνο. Στη συνέχεια, σαν «πρώτη αντίδραση» (και επιχειρησιακή βάση) τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και η τρομοκρατική δημαγωγία (ένας συνδυασμός μεσαιωνικών, πολεμικών και μεταμοντέρνων πρακτικών ελέγχου) επιλέχτηκαν και μπήκαν σε εφαρμογή, σαν “αντίγραφα” της κινεζικής τακτικής.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είχε σχέση με την «δημόσια υγεία»! (Οι αποδείξεις είναι, πια, υπεραρκετές!!!) Η μορφή – κράτος, που σε διάφορες δυτικές καπιταλιστικές περιπτώσεις βρισκόταν ήδη «στο χείλος της αγοράς» μπήκε (ή σπρώχτηκε…) στο κέντρο των μετασχηματισμών, αναγνωριζόμενη σαν η κυρίως αρμόδια της βιοπολιτικής της 4ης βιομηχανικής επανάστασης για το επόμενο (άγνωστης αλλά πάντως όχι μικρής διάρκειας) διάστημα.

Ξέρουμε ότι οι εργατικές απόψεις μας είναι αιρετικές. Ξέρουμε επίσης ότι διάφοροι (επιεικώς αμόρφωτοι από την άποψη του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού) «ερμηνεύουν» τον νεοκρατισμό σα «νεοκεϋνσιανισμό»… Πρόκειται για ένα λάθος που έχει και θα έχει τραγικές συνέπειες για την σύγχρονη εργατική τάξη: την μετατρέπει σε ζητιάνο… Ξέρουμε τέλος ότι θα χρειαστεί πολύ, συστηματική και προσεκτική δουλειά (και αρκετός χρόνος) για να ξεκαθαριστούν αυτά που πρέπει. (Μια δουλειά που μόνο ενδεικτικά μπορεί να γίνει με την μορφή της ασταμάτητης μηχανής).

Το πέρασμα απ’ τον (όποιο) νεοφιλελευθερισμό στον (όποιο) νεοκρατισμό δεν είναι απλά μια «ιδεολογική» αλλαγή φρουράς. Είναι, κυρίως, πολιτική (δηλαδή διευρυμένα εξουσιαστική) αναγκαιότητα για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ακόμα πιο έντονα εφόσον αυτή η τελευταία συμβαίνει μέσα σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πράγμα που σημαίνει κυριολεκτική «συστράτευση» ανθρώπινων και τεχνοεπιστημονικών «πόρων» κάτω από εθνοκρατικές σημαίες.

Δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία – το αντίθετο. Είναι σίγουρα κάτι που γίνεται (πάντα) εναντίον της πολιτικής αυτονομίας της συγχρόνης εργατικής τάξης· αν υποθέσουμε ότι η τάξη μας ενδιαφέρεται ή θα ενδιαφερθεί σύντομα για την ανάκτησή της…

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 2

Τετάρτη 8 Ιούλη. Για όσες / όσους ζουν (και σκοπεύουν να συνεχίζουν να ζουν) ΟΧΙ μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει, μεταφέρουμε εδώ αποσπάσματα από ένα άρθρο κάποιου ονόματι Marshall Auerback που επαγγέλεται τον “αναλυτή της αγοράς” (με θητεία σε διάφορα γνωστά ή λιγότερο γνωστά μαγαζιά “συμβούλων επιχειρήσεων”). Είναι εχθρός / αντίπαλος δηλαδή! Παρ’ όλα αυτά, μιλώντας απ’ την απέναντι μεριά, το πλεονέκτημα των αποσπασμάτων του Auerback είναι ότι με λίγα λόγια τοποθετεί τον νεοκρατισμό μέσα στο πραγματικό περιβάλλον του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού – χωρίς να χρησιμοποιεί αυτήν την ορολογία. Ελπίζουμε ότι για όσους έχουν ακόμα την δυνατότητα να διαβάζουν (και όχι, απλά, να “σαρώνουν οπτικά”) τα παρακάτω θα έχουν κάποια χρησιμότητα:

… Το κείμενο του Atkinson [αναφέρεται σ’ ένα άρθρο που κατηγορεί τον κινεζικό καπιταλισμό ότι «πνίγει» τον δυτικό…] αναγνωρίζει εν τέλει ότι το κινεζικό μοντέλο του κρατικά καθοδηγούμενου καπιταλισμού έχει παίξει αξιοσημείωτο ρόλο στην καπιταλιστική ανάπτυξη και καινοτομία…

Πρόκειται για ένα μοντέλο που δεν είναι πρωτοφανές. Ο οικονομολόγος και επαγγελματίας της αγοράς Bill Janeway παρατήρησε [σε μια μελέτη του 2013] ότι η καινοτομία που καθοδηγείται απ’ το κράτος είναι ένα μοντέλο που «έχει μπει και ξαναμπεί σε πετυχημένη χρήση: στην Ιαπωνία, ξεκινώντας απ’ τις τελευταίες δεκαείτες του 19ου αιώνα· έπειτα με την ανάδυση των Ασιατικών Τίγρεων στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα· και τώρα απ’ την Κίνα».

Σε μια άλλη ανάλυση που δείχνει τον κεντρικό ρόλο που παίζει το κράτος στην καθοδήγηση της εκβιομηχάνισης, οι συγγραφείς Ben Landau-Taylor και Oberon Dixon-Luinenberg [τον Φλεβάρη του 2020] υποστηρίζουν ότι «Η μεγάλη δύναμη των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι ότι βιομήχανοι σαν τον Henry Ford ή τον Jeff Bezos μπορούν να μετασχηματίσουν μεμονωμένες βιομηχανίες μέσα σ’ ένα υπάρχον οικονομικό πλαίσιο, αλλά το οικονομικό πλαίσιο αυτό καθαυτό είναι πολύ μεγάλο για να αναδιαρθρωθεί με χρήση των πόρων απλά οποιουδήποτε ιδιώτη ή εταιρείας. Μόνο το κράτος μπορεί να συντονίσει διαφορετικές βιομηχανίες για να δημιουργηθεί ένας μετασχηματισμός μεγάλης κλίμακας».

Αυτό δεν σημαίνει απλά να χρησιμοποιείται η κυβέρνηση για να κάνει τον τροχονόμο ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους… Αντίθετα, οι τίγρεις της Ανατολικής Ασίας χρησιμοποίησαν την αγορά σαν μηχανισμό ανάδρασης για να εντοπιστούν περιοχές μελλοντικής ανάπτυξης, και στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν αυτήν την συσσωρευμένη πληροφορία για να μεταφέρουν κρατικούς πόρους από αντιπαραγωγικές σε παραγωγικές χρήσεις. Στην περίπτωση της Νότιας Κορέας, για παράδειγμα, αυτό πήρε την μορφή των ομίλων όπως η Samsung, που ξεκίνησε με βασικές βιομηχανίες γεωργικών προϊόντων και υφασμάτων στη δεκαετία του 1960, για να εξελιχθεί μέσω της κυβερνητικής καθοδήγησης σε πιο αναβαθμισμένους τομείς, όπως τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές και οι ημιαγωγοί, όπου είναι απ’ τις μεγαλύτερες φίρμες στον κόσμο σήμερα. Αυτό έκανε και η Κίνα, τις ίδιες πολιτικές ως κάποιον βαθμό, προκαλώντας ένα κβαντικό άλμα στο επίπεδο ζωής του πληθυσμού της μέσα στα τελευταία 50 χρόνια.

Αντίθετα, η κρίση του 2008 (και η τρέχουσα παγκόσμια ύφεση εξαιτίας της πανδημίας) έχουν υποδείξει ακόμα μεγαλύτερες αποτυχίες στο δυτικό μοντέλο του φονταμενταλισμού της αγοράς: ένα κοκτέιλ πολιτικών που προωθούν το ελεύθερο εμπόριο, την απορρύθμιση, την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση (και την ανάλογη μείωση του ρόλου του κράτους) και την χρηματοπιστωτική αυστηρότητα, που όλες έχουν συμβάλει στην μεγάλη αύξηση της ανισότητας, σε φούσκες παγίων, σε καθήλωση των μισθών και σε μια έντονη βιομηχανική ακαμψία που προκαλεί σημαντική οικονομική ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα των πληθυσμών.

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 3

Τετάρτη 8 Ιούλη. Και συνεχίζει το άρθρο:

… Αυτά τα προβλήματα δεν βρίσκονταν κοντά στη λύση τους ως χτες και, τελικά, σήμερα έχουν εκτραχυνθεί εξαιτίας της πανδημίας του covid-19.

Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι ένα μινιμαλιστικό κράτος που απλά δρα σαν διαιτητής για «την δημιουργία αποτελεσματικών, απαλλαγμένων από προσόδους αγορών, σε συνδυασμό με αποτελεσματικούς, απαλλαγμένους από διαφθορά δημόσιους τομείς, είναι έστω στοιχειωδώς ικανή ή αναγκαία συνθήκη για μια δυναμική, καπιταλιστική οικονομία». Τέτοια ήταν μια παρατήρηση που έγινε πριν δυο δεκαετίες απ’ τον καθηγητή Robert Wade στο επιδραστικό έργο του «Governing the Market» – και εξακολουθεί να είναι το ίδιο σημαντική και σήμερα.

Αντί απλά να στείλουμε «ένα καθαρό μήνυμα στην Κίνα ότι, προχωρώντας, ο συστηματικός μερκαντιλισμός των καινοτομιών που επιβραδύνει την παγκόσμια τεχνολογική καινοτομία δεν γίνει ανεκτός πια», όπως προτείνει ο Atkinson, μια καλύτερη επιλογή θα ήταν να στρέψουμε αυτές τις ίδιες πολιτικές εναντίον της Κίνας εμποδίζοντας την πρόσβαση του Πεκίνου στις δυτικές αγορές, ενόσω παράλληλα θα διαμορφώσουμε το κράτος σαν ενεργό παίκτη, για να βοηθήσει στην επιτάχυνση των καινοτομιών και της ανάπτυξης με καλύτερη ποιότητα (που θα έχει σα συνέπεια την ανάλογη αύξηση της οικονομικής ασφάλειας).

Αυτό συμβαίνει ως ένα βαθμό ήδη: η κυβέρνηση Trump πιέζει τον μεγαλύτερο στον κόσμο κατασκευαστή chip – την ταϊβανέζικη TSMC – να σταματήσει να παίρνει καινούργιες παραγγελίες απ’ την κινεζική Huawei. Αλλά δεν είναι αρκετό. Ακόμα κι αν ο Trump κρατήσει μια σκληρή στάση απέναντι στην Huawei αυτό θα σημαίνει ελάχιστα πράγματα, αν δεν συνδυαστεί με μια πιο δομική, εθνική αναπτυξιακή στρατηγική, στην οποία το κράτος θα παίζει δραστήριο ρόλο, αντί απλά να είναι ένας ουδέτερος παρατηρητής δίπλα στην αγορά….

Αν κάποιος καθησυχαστεί θεωρώντας ότι απλά πρόκειται για ζητήματα «καθοδήγησης της βιομηχανικής ανάπτυξης» θα κάνει τεράστιο λάθος. Δεν βρισκόμαστε ούτε στην αρχή της 1ης βιομηχανικής επανάστασης (όπου, για παράδειγμα, η κρατικοποίηση των εταιρειών σιδηροδρόμου στις ηπα ήταν υποχρεωτική προκειμένου να υπάρξει ένα συνεκτικό σχέδιο σιδηροδρομικών γραμμών που να οφελεί το σύνολο του κεφαλαίου, αντί για τυχοδιωκτικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες απ’ τις οποίες πολλές κατέληγαν σε χρεωκοπία), ούτε στην αρχή της 2ης (όπου οι απαιτήσεις των παγκόσμιων πολέμων επέβαλαν κεντρικό έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της τότε παραγωγής)· ούτε καν στην αρχή της 3ης, που έγινε μέσα σ’ ένα ένδοξο και πανηγυρικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, ως η επική γοητεία και η καταπληκτική ιδιωτική εφευρετικότητα των start upers…

Βρισκόμαστε στην αρχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης όπου όχι μόνο η εκμετάλλευση της εργασίας (και, κατά συνέπεια, ο κρατικός έλεγχος της αγοράς εργασίας) αλλά η εκμετάλλευση του συνόλου της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων είναι Η “αγορά” που, για να γίνει ακόμα πιο λειτουργική (για λογαριασμό των αφεντικών), χρειάζεται κρατική καθοδήγηση. Αυτό το σημείο της ανάλυσής μας χρειάζεται πολύ περισσότερα, αλλά εν τω μεταξύ υπάρχει ήδη ένα ισχυρό παράδειγμα: στη διαχείριση του covid-19 η μορφή – κράτος στην δύση ΔΕΝ ανέλαβε την έρευνα και την παραγωγή φαρμάκων (ένα κλασσικό είδος «κρατικοποίησης»)· ανέλαβε όμως να μιμηθεί και να προσπαθήσει να εφαρμόσει / επιβάλλει μερικά στοιχεία του κινέζικου συστήματος κοινωνικού ελέγχου που λέγεται “social credit”!

Πράγματι. Μαζί με την αστυνομία και τον στρατό (που έχουν αναλάβει την εφαρμογή των πραξικοπημάτων, είτε είναι καθολικά είτε είναι διαφορικά), μαζί με την ανάληψη του χρηματικού κόστους «απλής επιβίωσης» του μεγαλύτερου μέρους της «εργατικής δύναμης», μαζί με την πολύ πιο θηριώδη επιδότηση των πιο δυναμικών ή στρατηγικών καπιταλιστικών κλάδων (συμπεριλαμβανόμενης και της «μερικής κρατικοποίησης», όπως σε επιλεγμένες αεροπορικές εταιρείες), η μορφή-κράτος ανέλαβε την ηθική διαπαιδαγώγηση των πληθυσμών, δίνοντας μαθήματα (δηλαδή διαταγές των οποίων η παράβαση συνεπάγεται χρηματικά πρόστιμα…) «κοινωνικής ευθύνης»! Πρακτικά κανένα ιδιωτικό αφεντικό, κανένας Bezos, δεν θα μπορούσε να επιβάλλει την γενική εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων (με την κατηγορία της… μολυσματικότητας!) έτσι ώστε να κάνει άλματα η «ανασύνθεση / αναδιάρθρωση του δημόσιου / κοινωνικού» για λογαριασμό των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος!

Οι ηλίθιοι (και, δυστυχώς, είναι άφθονοι) το έφαγαν αυτό. Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα πρόσκαιρο ιδεολογικό τρυκ προορισμένο να ξεχαστεί. Πρόκειται ουσιαστικά για την συσκευασία του περιορισμού των άλλοτε θρυλικών ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών και εννοήσεων / γνωμών, στο όνομα του «κοινού καλού» που θα ορίζεται απ’ το κόμμα των αφεντικών. Τα νεοφιλελεύθερα «ιδεώδη» αποσύρονται διακριτικά απ’ την σκηνή, αφήνοντας το κέντρο της στη μορφή – κράτος! Αυτή είναι η καρδιά του κινέζικου social credit system: τόσο οι υπήκοοι μεταξύ τους όσο και το κράτος αξιολογεί την «κοινωνική ευθύνη», αμοίβει τους «κοινωνικά υπεύθυνους», τιμωρεί τους «κοινωνικά ανεύθυνους»… (Και οι ανόητοι νοσταλγοί του (φροντικού) “κράτους πρόνοιας” νομίζουν ότι ξαναζούν το παρελθόν!…)

Μιλήσαμε εξ αρχής για βιοπολιτική· συμβουλεύοντας ταυτόχρονα (αν μας επιτρέπεται!) ότι «βιοπολιτική» δεν είναι μια καινούργια λέξη για να την παπαγαλίζει ο καθένας που μοστράρεται εδώ κι εκεί… Βιοπολιτική υπήρχε και τον 19ο αιώνα, και τον 20ο – ας είναι καλά ο Φουκώ που τις υπέδειξε. Άρα δεν ψάχνουμε έναν δήθεν «καινούργιο» ορισμό· αλλά τα ιδιαίτερα σύνθετα και καινοτόμα χαρακτηριστικά και περιεχόμενά του σήμερα και αύριο…