Tag: νόμοι σχέσεις

Φωτιά στο αδιέξοδο

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια. Εκρήγνυνται.

Στις 9, 10 και 11 του περασμένου Μάρτη οι κρατούμενοι στις περισσότερες ιταλικές φυλακές εξεγέρθηκαν. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες τους έλειπαν όμως. Στη διάρκεια εκείνων των εξεγέρσεων κάηκαν διάφορες φυλακές. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες δεν πανηγύρισαν… Γύρισαν το βλέμμα τους αλλού. Τουλάχιστον 12 κρατούμενοι δολοφονήθηκαν στη διάρκεια των επιχειρήσεων «αποκατάστασης του νόμου και της τάξης». Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες ήταν πια με την μεριά του νόμου και της τάξης. Μουδιασμένα ή ολόθερμα: εκεί ήταν. Οι μόνοι που μαζεύτηκαν έξω απ’ τις φυλακές (και έφαγαν το ξύλο τους) ήταν οι συγγενείς των φυλακισμένων.

Γιατί οι εξεγέρσεις; Μαντέψτε. Εξαιτίας των «μέτρων προστασίας απ’ τον covid 19». Είχαν απαγορευτεί τα επισκεπτήρια… Αλλά οι πιο γυμνές απ’ τις γυμνές ζωές της «νέας κανονικότητας» δεν είχαν περιθώρια. Σε αντίθεση με τους άλλοτε συνηθισμένους συμπαραστάτες, που εν τω μεταξύ είχαν περάσει στο κράτος. Έτσι οι μπάτσικες δολοφονίες στις ιταλικές φυλακές «εξαφανίστηκαν». Κουμάντο έκανε το θέαμα των φερέτρων απ’ το Bergamo.

Η Μόρια κάηκε. Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Το σχέδιο είχε ανακοινωθεί πριν. Μια περίμετρος μπάτσων, έτσι ώστε να απαγορεύεται οποιαδήποτε έξοδος και είσοδος απ’ το κάτεργο. Ύστερα ένας δεύτερος κύκλος αστυνομίας, στο εσωτερικό του κάτεργου, στον οποίο θα αποκλείονταν οι positive. Και στη μέση κάτι υποτυπώδες, σαν ιατρείο, για τις στατιστικές μάλλον παρά για οτιδήποτε άλλο. Αλλά η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια.

Και τώρα; 13.000 αιχμάλωτοι παραμένουν αιχμάλωτοι. Και οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες έχουν περάσει με την μεριά του υγιεινιστικού νόμου – τι άλλο;

Ας πούμε αυτό: αφού ο βασιλιάς Macron συμπάσχει με το ελλαδιστάν, χαρτιά σε όλους και σε όλες για την γαλλία.

Ναι, είναι κοινότοπο απ’ την μεριά μας. Αλλά δεν είμαστε με το νόμο και την τάξη. Ακόμα και οι κοινοτοπίες μας είναι έντιμες.

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 1

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Αν και έγινε μπροστά στα μάτια των πάντων, δεν αναλύθηκε όσο θα έπρεπε (δηλαδή: καθόλου!): οι γενικευμένες πραξικοπηματικές απαγορεύσεις εκκένωσαν δια της βίας όλους τους δημόσιους χώρους / χρόνους (όλους!) πριν φτάσουν να κάνουν εφόδους και στους ιδιωτικούς. Ο ιστορικός , διαλεκτικός υλιστής δεν θα έκανε κανένα λάθος, δεν θα έδειχνε κανέναν δισταγμό: εδώ έχουμε μια εκστρατεία ολοκλήρωσης της αναδιάρθρωσης κάθε τι δημόσιου, μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει μεν προ πολλού, αλλά πλέον υποδεικνύει την πλήρη υπαγωγή του εδάφους (κάθε χιλιοστού του!) και του χρόνου (κάθε δευτερολέπτου!) στο κεφάλαιο και στις νόρμες του!

Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε ξανά και ξανά αυτήν την γενικευμένη αναδιάρθρωση, καθώς και τις αιτίες που δεν προχώρησε μεν όπως είχε αναγγελθεί, ωστόσο έκανε σημαντικά βήματα. Μία απ’ τις περιοχές των δημόσιων χώρων / χρόνων που αναδιαρθρώνονται είναι αυτή της μισθωτής εργασίας. Όλο και περισσότεροι μιλούν περί «τηλε-εργασίας».

Πριν προχωρήσουμε οπωσδήποτε δυο διευκρινίσεις. Πρώτον είναι λάθος (λάθος αναλυτικό, λάθος της εργατικής κριτικής, εν τέλει πολιτικό λάθος) να αντιμετωπίζεται η μισθωτή εργασία διαχωρισμένα, διακριτά απ’ την υπόλοιπη ζωή / καθημερινότητα. Απ’ την μεριά τους τα αφεντικά ξεπέρασαν αυτόν τον κάθετο διαχωρισμό (που θα μπορούσε, ίσως, να αφορά την φάση του βιομηχανικού καπιταλισμού, της Β βιομηχανικής επανάστασης δηλαδή) ήδη απ’ την δεκαετία του ’80, και ακόμα πιο συστηματικά απ’ την δεκαετία του ’90. Με τα «ευέλικτα» ωράρια, και αυτό που οι δικοί τους ειδικοί ονόμασαν «συγχώνευση του εργάσιμου και του μη εργάσιμου χρόνου».

Δεύτερον, θα είναι λάθος η στενή εστίαση στο «τηλε-». Πράγματι, από τεχνική άποψη, η πιο γενικευμένη αξιοποίηση των δικτυώσεων για σκοπούς εργασιακούς είναι σημαντική. Είναι επίσης σημαντική και από πολιτική άποψη. Όπως, όμως, συμβαίνει σχεδόν πάντα, μαζί με τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς ο καπιταλισμός επιστρατεύει και «παλιά» σχήματα εκμετάλλευσης και πειθάρχησης (οι γενικευμένες καραντίνες / καθολικές απαγορεύσεις ανήκουν… στον μεσαίωνα!). Η λειτουργική αναβίωση τέτοιων «παλιών» σχημάτων εκμετάλλευσης κρύβεται, και υπάρχουν σοβαροί λόγοι απ’ την μεριά των αφεντικών. Πρώτον, επειδή αυτά τα σχήματα αποτελούν μέρος της ιστορίας / εμπειρίας της εργατικής τάξης, κι έτσι εύκολα μπορεί να διακρίνει (αν θέλει…) τον αντιεργατικό χαρακτήρα τους και σήμερα. Και δεύτερον, επειδή η λάμψη των τεχνολογικών νεωτερισμών (εν προκειμένω το «τηλε-») έχει σκοπό να θολώσει τα νερά του τι συμβαίνει πραγματικά. «Αυτά είναι καινούργια, μια νέα κανονικότητα» λένε οι δημαγωγοί, οι κάθε είδους λακέδες. «Οπότε θα τα δούμε σε μηδενική βάση…»

Αλλά όχι, δεν είναι τόσο καινούργια…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 2

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Για λόγους αναλυτικής τακτικής αλλά και ουσίας η ασταμάτητη μηχανή προτιμάει να υποδείξει ότι, κατ’ αρχήν, η «τηλε-εργασία» είναι δουλειά στο σπίτι.

Από την στιγμή που αναφερόμαστε σε «δουλειά στο σπίτι» στην αφετηρία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ξετυλίγεται μπροστά μας αυτό που βρίσκεται πίσω και πλάι μας: όλες οι μορφές και οι εκδοχές «δουλειάς στο σπίτι», από εκείνες που προηγήθηκαν της γέννησης του καπιταλισμού (οι υφάντρες στην αγγλία…) μέχρι αυτές που συνυπήρχαν σε όλες τις φάσεις του 19ου, του 20ου και του 21ου αιώνα, μέχρι σήμερα.

Για να γίνει ξεκάθαρη η σημασία αυτής της γενεαλογίας (και, έτσι, να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά της τωρινής «επιστροφής της δουλειάς στο σπίτι», μέσω δικτυώσεων) αρκεί να υποδείξουμε / τονίσουμε τον βασικό ορισμό της μισθωτής / εξαρτημένης εργασίας, όπως αυτός περιλαμβάνεται στην ελληνική εργατική νομοθεσία. Πώς διακρίνεται η μισθωτή εργασία από άλλες μορφές εργασίας; Με τρία κριτήρια:

Α) Τον τόπο εργασίας: αυτός προσδιορίζεται απ’ τον εργοδότη.

Β) Τον χρόνο εργασίας: το ωράριο. Κι αυτό επίσης προσδιορίζεται και ελέγχεται απ’ τον εργοδότη.

Γ) Το αντικείμενο εργασίας: προσδιορίζεται επίσης, ακόμα και σε καθημερινή βάση, απ’ τον εργοδότη.

(Ας σημειώσουμε ότι ο τρόπος πληρωμής ΔΕΝ συνιστά κριτήριο αποφασιστικής σημασίας! Ήταν μάλλον η παράνομη πίεση των αφεντικών και η άγνοια απ’ την μεριά των εργαζόμενων που μετέτρεψαν τους «μπλοκάκηδες» σε de facto «ελεύθερους επαγγελματίες / εργολάβους»).

Αν μια σχέση εργασίας έχει αυτά τα πιο πάνω τρία χαρακτηριστικά τότε είναι μισθωτή / εξαρτημένη, και υπόκειται σε όλες τις νομικές ρυθμίσεις της μισθωτής εργασίας. Αν δεν τα έχει;

Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας ότι η «δουλειά στο σπίτι» χάνει τα 2 απ’ τα 3 βασικά στοιχεία της μισθωτής / εξαρτημένης σχέσης εργασίας (ακόμα κι αν η πληρωμή εξακολουθήσει να έχει την μορφή του μηνιάτικου…). Αν τόπος εργασίας γίνει το σπίτι, κι αν το καθημερινό ωράριο είναι ασαφές, τότε απομένει μόνο το 3ο κριτήριο.

Μόνο του… Αλλά βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση…

Η δουλειά μετά (την τρομοκρατία) 3

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Είναι νομίζουμε σαφές ότι με την «επιστροφή της δουλειάς στο σπίτι» και την διαγραφή των 2 απ’ τα 3 κριτηρίων, αυτή η καινούργια αλλά παλιά μορφή οργάνωσης της εργασίας ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στη μισθωτή σχέση (με ότι σημαίνει αυτό για τα εργατικά δικαιώματα) και στην εργολαβία / φασόν! Το 3ο κριτήριο δεν είναι τόσο ισχυρό. Ή μπορεί να αποδειχθεί «ευάλωτο»: ο εργοδότης (που προσδιορίζεται σαν ο αποφασιστικός παράγοντας του προσδιορισμού του αντικειμένου εργασίας) μπορεί να μετατραπεί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε πελάτη… Ή σε “εκπρόσωπο του πελάτη”. Ή σε “μεσολαβητή”… Τότε ο μετασχηματισμός της μισθωτής / εξαρτημένης σχέσης σε εργολαβική θα έχει επιτευχθεί εντελώς!

Έχουμε δείγματα τέτοιου είδους αναδιαρθρώσεων εκτός της «τηλε-εργασίας»; Έχουμε! Είναι η λεγόμενη gig economy! Στις περιπτώσεις, για παράδειγμα, των urban μετακινήσεων / μεταφορών, είτε πρόκειται για την uber είτε για τις μεταφορές γευμάτων (τύπου deliveroo, wolt στα καθ’ ημάς…) θεωρήθηκε αρκετό μόνο το ένα κριτήριο που αφορά την ρευστότητα του χρόνου εργασίας (το ότι ο ενδιαφερόμενος δουλεύει «όποτε και όσο θέλει»), σε συνάρτηση φυσικά με την μεσολάβηση μιας εταιρείας / ηλεκτρονικής πλατφόρμας (που είναι η νέα μορφή εργοδότη: ο μεσολαβητής), για να θεωρηθεί «ελεύθερος επαγγελματίας». Το ότι έβαζε / βάζει και το «δικό του μέσο παραγωγής» (το όχημα) ενισχύει αυτήν την άποψη (αν και στο ελληνικό ντελίβερι η συντριπτική πλειοψηφία δουλεύει με δικό της μηχανάκι).

Για να μην μπερδέψουμε τα πράγματα, ας κρατήσουμε τον πυρήνα: η τάση του σύγχρονου καπιταλισμού υπέρ της «απελευθέρωσης» των αφεντικών απ’ τις δεσμεύσεις της μισθωτής εργασίας, με την αναδιάρθρωση όσο το δυνατόν περισσότερων εκδοχών εργασίας και την μετατροπή τους σε εργολαβικές / φασονάδικες, είναι τόσο σαφής ώστε μόνο μέσα σ’ αυτήν την υπαρκτή και δηλωμένη τάση μπορούμε να διακρίνουμε τα πραγματικά χαρακτηριστικά (και) της «τηλε-εργασίας».

Υπάρχει, φυσικά, και ένας εμπειρίστικος αντίλογος, προερχόμενος απ’ τα κάτω. «Με την τηλε-εργασία μπορώ να προσέχω και το παιδί, τα παιδιά». Ή «με την τηλε-εργασία γλυτώνω τον χρόνο του πήγαινε – έλα στη δουλειά». Και τα δύο έχουν μια κάποια βάση. Δεν θα πρέπει όμως να ξεγελαστεί κανένας: οι μετασχηματισμοί στην οργάνωση της εργασίας ΔΕΝ γίνονται επειδή τα αφεντικά «πόνεσαν» για την ανατροφή των παιδιών ή για τους χρόνους μετακίνησης των μισθωτών!

Πράγμα που παίρνει μορφή ερωτήματος: Το τυράκι το βλέπεις…. Την φάκα;

(συνεχίζεται)

Δημιουργική λογιστική 1

Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη. Σε ένα χθεσινό άρθρο του (στο καθεστωτικό ρωσικό rt) ο σκωτσέτζος γιατρός του δημόσιου αγγλικού συστήματος Malcom Kendrick υποστηρίζει ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες «μπέρδεψαν» δύο επιδημιολογικούς δείκτες, τον infection fatality rate (IFR, που είναι το ποσοστό των θανάτων επί του συνόλου όσων έχουν μολυνθεί από έναν ιό, άσχετα με το αν εμφανίζουν συμπτώματα ή όχι, αν ασθενούν ή όχι, αν έχουν εντοπιστεί ή όχι) με τον case fatality rate (CFR, που σχετίζει τον αριθμό των θανάτων με τον αριθμό των εντοπισμένων κρουσμάτων). Μιλώντας ψυχρά, αντικειμενικά και επιστημονικά, η πραγματική «φονικότητα» ενός ιού μπορεί να εκτιμηθεί μόνο με τον ifr. Γιατί ο cfr είναι συγκυριακός: αν, για οποιονδήποτε λόγο (π.χ. επειδή δεν έχεις πολλά τεστ…) εντοπίζεις ελάχιστα κρούσματα, κι αυτά κυρίως στις πύλες των νοσοκομείων, ενώ οι θάνατοι (συμπεριλαμβανομένων των κοινών δεξαμενών…) είναι δεδομένοι σαν αριθμός, τότε φυσιολογικά το ποσοστιαίο κλάσμα θα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ την πραγματικότητα.

Ο Kendrick υποστηρίζει ότι έγινε «λάθος». Πολύ ευγενικό εκ μέρους του… Όταν ο π.ο.υ. ανακοίνωνε νωρίς νωρίς ότι το «ποσοστό θνησιμότητας» απ’ τον covid προβλέπεται να είναι 3,5% (δηλαδή στους 200 που θα κολλάνε θα πεθαίνουν οι 7…), ένα ποσοστό όντως τρομοκρατικό, δεν έκανε λάθος. Δεν μπέρδεψε τους δείκτες, ούτε τα στοιχεία. Έλεγε διατεταγμένα ψέμματα! Το πραγματικό ποσοστό θνησιμότητας (ifr) ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ δεν είναι μεγαλύτερο από 0,2% (στους 1000 που κόλλησαν πεθαίνουν 2) και η προοπτική (με βάση τα όλο και περισσότερα «κρούσματα») είναι να πέσει γύρω στο 0,15% – το ποσοστό, δηλαδή, μιας σοβαρής μεν επιδημίας γρίπης δε.

Η απόδειξη του ότι δεν έγινε κανένα λάθος και πως η διαχείριση ήταν και είναι σκόπιμη και στοχευμένη είναι τα περιβόητα «κρούσματα». Τα έχουμε πει, και κυρίως τα λένε οι αιρετικοί ειδικοί: το μόνο που σημαίνουν είναι ότι οι πληθυσμοί τείνουν προς την απόκτηση γενικής ανοσίας… χωρίς εμβόλια.

Το ότι συντηρείται ακόμα όχι μόνο ο φόβος αλλά τα πραξικοπήματα, οι απαγορεύσεις και οι «τιμωρίες» δεν είναι κάτι που γίνεται «κατά λάθος»….

Δημιουργική λογιστική 2

Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη. Ας υποθέσουμε ότι σας γίνεται διάγνωση, ότι πάσχετε από κάποια αρρώστια η οποία πιθανόν να εξελιχθεί πολύ άσχημα. Ένα μήνα μετά, κι ενώ ζείτε με την αγωνία ότι δεν υπάρχει φάρμακο για την περίπτωσή σας, ο γιατρός σας τηλεφωνεί για να σας ρωτήσει αν θα δεχόσασταν να δοκιμάσετε ένα πειραματικό φάρμακο, που αν αποδειχθεί πετυχημένο θα μειώσει κατά 50% το ενδεχόμενο άσχημης επιδείνωσης… πιθανόν όμως να έχει και άσχημες παρενέργειες. Στριμώχνεσθε, αλλά με 50% ελπίδα δέχεστε να διακυνδυνεύσετε – τι άλλο;

Σωστά… Αν, όμως οι πιθανότητες της άσχημης εξέλιξης της αρρώστιας ήταν 2:1000 και το πειραματικό φάρμακο τις ρίχνει στις 1:1000; Τυπικά η μείωση είναι πράγματι 50%… Όμως αν πριν ο κίνδυνος ήταν 2:1000 (δεν σας ειπώθηκε…) και πέφτει στο 1:1000, αξίζει να γίνεται πειραματόζωο;

Όχι… (Αν όμως θέλουν να σας χρησιμοποιήσουν, θα φροντίσουν να σας κοροϊδέψουν…)

Ο συντονιστής… (1)

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Είχε όλα όσα χρειάζονται για να πάει στα «σκουπίδια» της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας – παρότι δημοσιεύτηκε σε καθεστωτικό (και υπεράνω «συνωμοσιολογικής», «covidiot» και λοιπά κοσμητικά επίθετα) μέσο (στο «έθνος», την 1 Σεπτέμβρη). Και αυτό ακριβώς έγινε: μία που είπε μερικά πράγματα κάποιος εντελώς mainstram γιατρός, και μία που θάφτηκαν.

Περί τίνος πρόκειται; Πρόκειται για τον θάνατο 20 ηλικιωμένων (συγκεκριμένα απ’ το γηροκομείο «αγία Κυριακή»). Τι είπε ο Διαμαντής Χλώρος, συντονιστής διαχείρισης πανδημίας στο νοσοκομείο «Γιώργος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης και διευθυντής της πνευμολογικής κλινικής; Τα αντιγράφουμε τμηματικά για να τα σχολιάσουμε (ο τονισμός στο πρωτότυπο):

«Πιθανολογώ ότι κάποιοι από αυτούς δεν θα είχαν καταλήξει άσχημα, αν δεν είχαν εισαχθεί υποχρεωτικά στα νοσοκομεία. Η ανάγκη νοσηλείας τους έπρεπε να κριθεί με ιατρικούς όρους και όχι με επιδημιολογικούς. Και αυτό έπρεπε να είχε γίνει από μία ομάδα γιατρών, οι οποίοι θα πήγαιναν στο γηροκομείο και θα εξέταζαν επιτόπου τους ηλικιωμένους. Αν, δηλαδή, φιλοξενούνταν σε μια ενδιάμεση μονάδα φροντίδας όσοι ηλικιωμένοι βρέθηκαν μεν θετικοί αλλά ήταν ασυμπτωματικοί και εισάγονταν στα νοσοκομεία μόνον αυτοί που είχαν ένδειξη νοσηλείας, εκτιμώ ότι θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη. Νοσηλεύτηκαν όλοι αδιακρίτως σε νοσοκομειακές κλινικές χωρίς να ληφθεί με αμιγώς επιστημονικά κριτήρια η απόφαση εισαγωγής σε αυτές…

… Η νοσηλεία χωρίς ιατρική ένδειξη είναι γνωστό ότι ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις από ανθεκτικά μικρόβια, δυσκολία περίθαλψης λόγω των απαιτητικών προστατευτικών μέτρων που υποχρεώνεται να λαμβάνει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, περιορισμός των ηλικιωμένων σε κλειστούς θαλάμους είναι ορισμένες από τις αρνητικές συνέπειες της νοσηλείας».

Αυτό που λέει καθαρά ο κυρ Χλώρος είναι ότι το «covid 19 positive με συμπτώματα» ακόμα και σε ανθρώπους με βεβαρυμένο ιστορικό υγείας, όπως οι ηλικιωμένοι των γηροκομείων, αν έχουν ελαφριά συμπτώματα, ΔΕΝ οδηγεί στον θανατό τους· ενώ το να μεταφερθούν σε νοσοκομεία και σε ΜΕΘ, ΑΥΤΟ και όχι ο covid σαν τέτοιος, τους σκοτώνει! Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: ακόμα και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες δεν τους σκοτώνουν υποχρεωτικά οι επιπλοκές του covid 19 (ή της γρίπης)· δεν είναι υποχρεωτικό κάτι τέτοιο. Συχνά τους σκοτώνουν και τα νοσοκομεία…

Ο συντονιστής… (2)

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Συνεχίζει ο κυρ Χλώρος:

«Η κατάσταση των ηλικιωμένων, όμως, ακόμη και να είναι καλά στην υγεία τους επιβαρύνεται τόσο από την υποχρεωτική απομόνωση όσο και από τις δυσκολίες περιποίησης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, επειδή το προσωπικό πρέπει να φορά ειδικές στολές προφύλαξης για να μπει και να βγει από τους θαλάμους ενώ η παρουσία του είναι χρονικά περιορισμένη σε αυτούς», εξήγησε ο κ. Χλωρός.

Ενδεικτικό της δύσκολης κατάστασης είναι ότι οι ηλικιωμένοι ήταν συνεχώς ξαπλωμένοι, ενώ ορισμένοι θα μπορούσαν να είναι σε καθιστή θέση. Δύσκολη ήταν και η σίτισή τους, δεδομένου ότι κάποιοι χρειάζονταν βοήθεια ενώ κάποιοι άλλοι εμφάνισαν συμπτώματα παραληρήματος, βγαίνοντας από τους θαλάμους στους διαδρόμους της κλινικής με αποτέλεσμα το προσωπικό να αναγκαστεί να τους καθηλώσει.»

Όταν η κουβέντα ερχόταν στις «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας, ποτέ δεν λαμβανόταν υπόψη ότι αυτοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα, και μάλιστα ισχυρά. Αντιμετωπίζονταν απλά σαν “ευαίσθητα αντικείμενα”, σαν “βάζα” που θα σπάσουν / μολυνθούν απ’ την υποτιθέμενη αλυσίδα μετάδοσης· απ’ τα εγγόνια τους δηλαδή… Όμως για έναν άνθρωπο που έχει προβλήματα υγείας το να στέκεται όρθιος και να βγαίνει την καθημερινή βόλτα του (για παράδειγμα) είναι συστατικό στοιχείο όχι απλά της αυτοπεποίθησής του, αλλά μιας αυτοπεποίθησης που του δίνει ζωή. Αν τον αναγκάσεις να είναι μόνιμα ξαπλωμένος, ή αν τον δέσεις στο κρεβάτι επειδή ο συνδυασμός αποξένωσης και φαρμάκων τον οδηγεί σε παραισθήσεις, του ασκείς εξωφρενική βία. Άλλες εποχές αυτά θα ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί μια ισχυρή αντίθεση, υπέρ αυτών που κάποτε ονομάστηκαν «περήφανα γηρατειά». Τώρα πια όχι…

Δεν θυμόμαστε αυτούς τους μήνες οι φίλοι της καραντίνας, οι θρυλικοί caradinieri, να χαλάλισαν μισή κουβέντα υπέρ των δικαιωμάτων των ηλικιωμένων. Όπως δεν χαλαλίζουν υπέρ των εύλογων δικαιωμάτων των παιδιών στο παιχνίδι, στην παρέα, στην «αντικανονικότητα». Η αφηρημένη ιδέα της «απειλής» και η εξίσου αφηρημένη ιδέα της «προστασίας από την απειλή» έχει ισοπεδώσει κάθε ιδιαιτερότητα και κάθε ιδιαίτερη (ή όχι και τόσο ιδιαίτερη) ανάγκη ζωής. Όπως κάνουν πάντα οι στρατιωτικοί νόμοι: η ζωή περιορίζεται σ’ ένα τυπικό σχήμα, σ’ έναν minimum «μέσο όρο» (επιπέδου καλωδιωμένου pet), και οτιδήποτε εξέχει απ’ αυτόν είναι από «πολυτέλεια» μέχρι «κοινωνική ανευθυνότητα»… Στο όνομα της υγιεινιστικής κανονικότητας κανένα έλεος στις πραγματικές ανάγκες της ζωής…

Αν πούμε πως η υποχρεωτική «προσαγωγή» ηλικιωμένων στα νοσοκομεία, ήθελαν – δεν ήθελαν, έπρεπε – δεν έπρεπε, στο όνομα της «σωτηρίας της ζωής τους» με αποτέλεσμα τον θάνατό τους, είναι μιλιταριστική, φασιστική τακτική, θα θεωρηθούμε ίσως υπερβολικοί.

Αλλά από ποιούς θα κατηγορηθούμε; Απ’ τους caradinieri, που σαν καλοί στρατιώτες απολαμβάνουν συνειδητά τις «παράπλευρες απώλειες» αυτού του «πολέμου» – όσο οι ίδιοι νοιώθουν σίγουροι…

Π.Ε. (περιορισμένη ευθύνη)

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Ενώ συνεχίζονται τα «καλά νέα» για τα επερχόμενα εμβόλια (σε ένα στυλ «κάντε λιγο υπομονή ακόμα, πειθαρχείστε λίγο ακόμα, έρχεται η σωτηρία»…) δεν ακούγεται κουβέντα για την απαλλαγή των φαρμακοβιομηχανιών (αρχίζοντας απ’ την AstraZeneca…) απ’ τις νομικές ευθύνες των παρενεργειών – και τις αποζημειώσεις.

Αυτό που έχει καταφέρει να μάθει η ασταμάτητη μηχανή είναι ότι τα κράτη / μέλη της ε.ε. είχαν (ή δεν είχαν) διαφορετικές νομοθεσίες για την προστασία των φαρμακοβιομηχανιών – μέχρι την τρομοεκστρατεία. Αλλά για την αγορά των εμβολίων (ξεκινώντας απ’ το συγκεκριμένο…) παρεμβάλλεται ένας υπερεθνικός ευρωπαϊκός οργανισμός, η comission (;), η οποία φέρεται να έχει υπογράψει το deal, συμπεριλαμβανόμενης της νομικής ασυλίας.

Είναι αυτόματα (και υπόγεια) «δεσμευτική» αυτή η υπογραφή για τα κράτη; Για να το θέσουμε διαφορετικά. Θα πρέπει το ελληνικό κράτος να περάσει ένα νόμο (ή μια υπουργική απόφαση / προεδρικό διάταγμα με ισχύ νόμου όπως πραξικοπηματικά κάνει εδώ και μήνες) που θα δίνει αυτήν την ασυλία για τα εμβόλια που θα αγοραστούν και θα καταναλωθούν στο ελλαδιστάν; Ή «καλύπτεται» από κάποια «ντιρεκτίβα» της ε.ε., και θα κρυφτεί πίσω απ’ αυτήν; (Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πάρει ούτε μια δόση αν δεν έχει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) συμφωνήσει στη νομική ασυλία: είναι όρος του deal.)

Η έρευνα που έχει κάνει η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει δώσει ένα σαφές συμπέρασμα. Υπάρχει μια σχέση μεταξύ των επιμέρων κρατικών νομοθεσιών και του ευρωπαϊκού δικαστηρίου· αλλά αυτό αφορά κάθε φορά συγκεκριμένες υποθέσεις που ξεκινούν απ’ τα «εθνικά» δικαστήρια. Δεν φαίνεται να υπάρχει ενιαία «ευρωπαϊκή νομοθεσία» για θέματα υγείας· και κατά συνέπεια ούτε για το θέμα της ασυλίας των «σωτήρων» μας.

Θεωρούμε πιθανό ότι αυτό το ζήτημα θα περάσει στη ζούλα. Γιατί αν ακουστεί (με την έννοια ότι το ρημαδογκουβέρνο αναλαμβάνει ανοικτά τις νομικές ευθύνες της AstraZeneca) μάλλον θα υπάρξουν αντιδράσεις σε διάφορα επίπεδα. Γι’ αυτό ζητάμε την βοήθειά σας· ειδικά όσων έχουν εξειδικευμένες γνώσεις σε ζητήματα νόμων και οδηγιών, ευρωπαϊκών και εθνικών.

«Καλά νέα»!

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Χωρίς σχόλια… (Εκτός απ’ το προφανές: αν είναι το ψόφιο κουνάβι που επιδιώκει την ανακοίνωση ενός εμβολίου πριν τις αμερικανικές εκλογές στις 3 Νοέμβρη, τότε το ψόφιο κουνάβι είναι παντού!)